Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΥΝΟΠΤΙΚΕΣ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

Το μέλλον της χώρας δεν είναι να γίνουμε πλασιέ κινεζικών προϊόντων.
Αυτό είναι η καταστροφή μας!
Για τους μεγαλοκαπιταλιστές, την κυβέρνηση τους, τα κανάλια και τις εφημερίδες τους, η σημερινή βαθύτατη και πολύπλευρη κρίση της χώρας μας οφείλεται κατ' εξοχήν:
στο «μεγάλο», «αντιπαραγωγικό» και «διεφθαρμένο» κράτος και, φυσικά, στις «συντεχνίες»  (λέγοντας συντεχνίες, εννοούν τους πάντες εκτός από τους εαυτούς τους), και ειδικότερα εννοούν όσους εργαζόμενους του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα διατηρούν ορισμένα στοιχειώδη δικαιώματα και δεν έχουν ξεπέσει στην κατάσταση της πλήρους εξαθλίωσης. Εδώ, όμως, έρχεται να τους διαψεύσει το ίδιο το ΔΝΤ, όταν ξεκαθαρίζει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας είναι η έλλειψη ανταγωνιστικότητας του ιδιωτικού (!) τομέα. Κι επίσης η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία, η οποία αποδεικνύει ότι οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης έχουν περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους από την Ελλάδα, ενώ οι «τεμπέληδες» και «καλομαθημένοι» Έλληνες είναι, στην πραγματικότητα, οι Ευρωπαίοι που δουλεύουν τις περισσότερες ώρες και αμείβονται με τους μικρότερους μισθούς.
Και τι προτείνουν, λοιπόν, τα πρακτορεία του μεγάλου κεφαλαίου; Να ισοπεδωθούν τα εργατικά δικαιώματα και οι μισθοί, να ξεπουληθεί ο δημόσιος πλούτος σε κάθε απατεώνα Άραβα σείχη, να μειώσουμε τη φορολογία των επιχειρήσεων στα επίπεδα της Αντίγκουα ή των Νησιών Μάρσαλ, να δεσμεύσουμε όλο τον προϋπολογισμό της χώρας για να ξεπληρώνουμε τους τραπεζίτες, και μετά θα γίνουμε... Ελντοράντο των επενδύσεων. Μα, υπάρχει κανείς που να πιστεύει στα σοβαρά αυτές τις ανοησίες, ιδίως μετά την πλήρη χρεοκοπία του Μνημονίου;
Από την άλλη πλευρά, από την πλευρά της αυτοαποκαλούμενης «αριστεράς», οι αντιλήψεις που επικρατούν είναι ότι για την κατάσταση της Ελλάδας φταίει, αφ' ενός, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και, αφ' ετέρου, η αρπακτικότητα των «ξένων», των «ιμπεριαλιστών» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ κτλ. Το να λες το αυτονόητο, ότι για όλα γενικά φταίει ο καπιταλισμός, δεν λύνει κανένα απολύτως πρόβλημα. Επίσης, οι καπιταλιστικές κρίσεις δεν κρατάνε δεκαετίες. Στη Γερμανία και σε άλλες βασικές βιομηχανικές χώρες έχει ήδη αρχίσει η φάση της ανάκαμψης. Και σε καμιά άλλη χώρα δεν επιβλήθηκαν τέτοιας έκτασης αντεργατικά μέτρα όπως στην Ελλάδα. Όσο για εκείνους που προτείνουν έξοδο από το ευρώ ως τη «μαγική συνταγή» που θα μας βγάλει από το τούνελ, έχουμε να πούμε:
 Η έξοδος από το ευρώ δεν αποκλείεται καθόλου να γίνει επιλογή και της ίδιας της μεγαλοαστικής τάξης, εφόσον η εγκληματική πολιτική του Μνημονίου οξύνει διαρκώς την κρίση. Αυτό, όμως, σήμερα θα χρησιμοποιηθεί ως αφορμή για ακόμη πιο σκληρά αντεργατικά μέτρα και ξεπούλημα των πάντων σε Κινέζους και Άραβες. Η ελληνική μεγαλοαστική τάξη πλούτισε και από το ευρώ και από τη συμμετοχή της στη διεθνή τραπεζική κερδοσκοπία. Κανένας Γερμανός ή Αμερικανός δεν τους κορόιδεψε. Και κανένας Γερμανός ή Αμερικανός δεν έχει να κερδίσει τίποτα με το να γίνει η Ελλάδα... Βουλγαρία.
Η ρίζα του προβλήματος είναι αλλού. Τα τελευταία χρόνια επικράτησαν μέσα στον ελληνικό καπιταλισμό τα πιο παρασιτικά, τυχοδιωκτικά και αρπακτικά κεφάλαια, το εφοπλιστικό, το τραπεζικό και το μεγαλοκατασκευαστικό. Τα κεφάλαια αυτά, που οι σημαντικότερες δραστηριότητες τους είναι πλέον έξω από τη χώρα, σκότωσαν κάθε προοπτική παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας και επιδιώκουν να μετατρέψουν την Ελλάδα, πρώτον, σε μια βάση για τις μπίζνες τους με τους Άραβες και τους Κινέζους, και, δεύτερον, σε μια χώρα φτηνών υπηρεσιών. Σε αυτή την κατεύθυνση τους βοήθησε ιδιαίτερα η εισαγωγή εκατομμυρίων εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών από την Αφρική και την Ασία, διατεθειμένων να δουλέψουν με οποιοδήποτε μεροκάματο - μια εισαγωγή την οποία η ψευτοαριστερά υποστήριξε λυσσασμένα. Χωρίς ισχυρό παραγωγικό τομέα, όμως, δεν μπορούν να υπάρχουν ούτε αξιοπρεπείς μισθοί ούτε κρατικά έσοδα, φυσιολογικά, λοιπόν, προέκυψε ο αλόγιστος κρατικός αλλά και ιδιωτικός δανεισμός.


Λέμε λοιπόν, ότι η διέξοδος είναι μόνο προς την εξής κατεύθυνση:
2) Στήριξη του λαϊκού εισοδήματος, κατάργηση όλων των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών νόμων, καταπολέμηση της ακρίβειας με επιβολή διατίμησης.
3) Άρνηση πληρωμής των τοκογλυφικών χρεών προς το ξένο και ντόπιο τραπεζικό κεφάλαιο. Κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος.
Τέλος, δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αυταπάτη:
Αυτές τις κατευθύνσεις μπορεί να τις επιβάλει μόνο ο ξεσηκωμός του εργαζόμενου ελληνικού λαού.

Πάρις Δάγλας