Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Διατίμηση Τώρα..

Σε όλα τα είδη ανάγκης. Είναι η λύση για να σωθεί ο ελληνικός λαός από τον εφιάλτη της ακρίβειας, την οποία συντηρούν συνειδητά καπιταλιστές και κυβέρνηση.
Παρότι ο κόσμος ψωνίζει όλο και λιγότερο
οι τιμές συνεχίζουν να ανεβαίνουν
Η ραγδαία αύξηση της φτώχειας και ανεργίας που βιώνει ο ελληνικός λαός γίνεται ακόμη πιο δυσβάστακτη εξαιτίας ενός φαινομένου που, εκ πρώτης όψεως, μοιάζει εντελώς παράδοξο: ενώ η κίνηση στην αγορά μειώνεται συνεχώς και η καταναλωτική δύναμη της τεράστιας πλειοψηφίας του κόσμου έχει βουλιάξει, τα προϊόντα και οι υπηρεσίες συνεχίζουν να ακριβαίνουν. Δεν ξανάγινε ποτέ χώρα σε τέτοια κρίση να έχει πληθωρισμό κοντά στο 5%!
Η κυβέρνηση και τα «παπαγαλάκια» των μεγαλοκαπιταλιστών έχουν έτοιμες τις δικαιολογίες: «Φταίει το ότι δεν υπάρχει υγιής ανταγωνισμός». «Φταίει ότι σαν λαός δεν έχουμε καταναλωτική συνείδηση». «Φταίνε οι υψηλοί φόροι και τα εμπόδια στην επιχειρηματικότητα». Πρόκειται για γελοιότητες. Κατ' αρχάς, οι τιμές ανεβαίνουν παντού, ακόμα και εκεί που υπάρχει απολύτως ελεύθερος ανταγωνισμός. Στις πυκνοκατοικημένες γειτονιές της Αθήνας, θα βρει κανείς ως και 5-6 μεγάλα σούπερ μάρκετ, σε απόσταση λίγων μέτρων. Οι διαφορές στις τιμές μεταξύ τους είναι αμελητέες. Ακόμη κι εκεί που η έννοια μονοπώλιο είναι άγναντη, π.χ., καφετέριες, εστιατόρια ή έτοιμο φαγητό, η ακρίβεια ζει και βασιλεύει. Κι ακόμη κι αν κάπου βλέπουμε κάποιες μειώσεις τιμών, π.χ. ρούχα, μιλάμε για κλάδους που βρίσκονται σε φάση κατάρρευσης, ενώ έχει προηγηθεί και τεράστια μείωση του κόστους της πρώτης ύλης (κινέζικα). Όσον αφορά τα περί φόρων, όλα τα βασικά προϊόντα, ακόμη και μεσογειακά φρούτα (!!!), είναι φτηνότερα στις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, όπου οι φόροι είναι κατά πολύ υψηλότεροι της Ελλάδας. Ενώ είναι θράσος να μιλάνε οι μεγαλοεπιχειρηματίες για εμπόδια στην επιχειρηματικότητα, όταν στη σημερινή κατάσταση μας έχει οδηγήσει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, το «ιερό δικαίωμα» του επιχειρηματία να πουλάει σκουπίδια με 100% κέρδος, χωρίς κανείς να τον ελέγχει. Και αυτή ακριβώς η ασυδοσία έχει καλλιεργήσει στην αστική τάξη (και δυστυχώς όχι μόνο στη μεγάλη) την πιο τυχοδιωκτική νοοτροπία.
Η ακρίβεια είναι μια συνειδητή προσπάθεια της άρχουσας τάξης (μεγαλέμποροι, μεγαλοβιομήχανοι, μεγαλοεισαγωγείς κτλ.) και της κυβέρνησης τους να μειώσουν το μερίδιο της εργατικής τάξης από τον παραγόμενο πλούτο, να μας παίρνουν πίσω ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος από τους μισθούς πείνας που μας δίνουν. Ειδικά μετά την εκδήλωση της κρίσης, η κυβέρνηση έχει προχωρήσει σε απανωτές αυξήσεις το. ΦΠΑ, των έμμεσων φόρων (που είναι ο. πιο ταξικοί φόροι, γιατί επιβαρύνουν πολύ περισσότερο τους φτωχούς), των λογαριασμών των ΔΕΚΟ και των εισιτηρίων. Όλα αυτά εκτοξεύουν τα κόστη σε όλη την οικονομία, αλλά καμιά από τις εργοδοτικές οργανώσεις δεν χάλασε τον κόσμο, γιατί είναι μέρος του κοινού σχεδίου εργοδοτών-κυβέρνησης να πτωχεύσουν τους εργαζόμενους. Και, φυσικά, δίπλα στις «κρατικές» ανατιμήσεις, έρχονται και οι «ιδιωτικές» ανατιμήσεις, που, μέχρι τελευταία στιγμή, πάνε να αφαιρέσουν και την τελευταία πέτσα που έχει απομείνει στο κουφάρι που λέγεται αγοραστική δύναμη του εργαζόμενου.
Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Η επιβίωση του ελληνικού λαού δεν μπορεί να εξασφαλιστεί αλλιώς, παρά μόνο με τη γενική διατίμηση σε όλα τα βασικά προϊόντα και υπηρεσίες (τρόφιμα, εισιτήρια, ενοίκια, καύσιμα, ρεύμα-νερό-τηλέφωνο, δίδακτρα κτλ.), σε όλο το κύκλωμα της αγοράς (και όχι μόνο στον τελευταίο λιανοπωλητή) και με αυστηρότατες ποινές φυλάκισης για όσους την παραβιάζουν. Στην κριτική ότι «αυτά δεν γίνονται στο καθεστώς της ελεύθερης αγοράς», απαντάμε: πρώτον, ότι ακριβώς η «ελεύθερη» αγορά μας έχει οδηγήσει σε αυτό το χάλι, δεύτερον, ότι διατίμηση έχει ισχύσει στο παρελθόν για πολλά προϊόντα και, τρίτον, ότι ακόμα και αυτή η κυβέρνηση απειλεί, προσχηματικά βεβαίως, με «επιβολή πλαφόν», π.χ., στα καύσιμα. Ας την αναγκάσουμε λοιπόν να επιβάλει τα «πλαφόν» και να τα διατηρήσει.
Η πάλη για την επιβολή διατίμησης μπορεί και πρέπει να συνδυαστεί με τις κάθε είδους κινήσεις ανυπακοής και πρωτοβουλίες πολιτών, π.χ., κατά των διοδίων, κατά της αύξησης των εισιτηρίων, κατά της αύξησης των λογαριασμών της ΔΕΗ, και να συνδυαστεί με τη γενικότερη πάλη της εργατικής τάξης ενάντια στο φόβο της ανεργίας και της πείνας.

Πάρις Δάγλας

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Πολεμάμε του εγκληματικούς σκοπούς των μεγαλοαστών για τους λαθρομετανάστες

Οι Έλληνες καπιταλιστές βλέπουν τους ξένους εργάτες μια χρυσή ευκαιρία να αλλάξουν τον ελληνικό πληθυσμό και να βάλουν στην θέση του ένα νέο πολυεθνικό πληθυσμό, που θα είναι όπως ακριβώς τον θέλουν αυτοί: διαιρεμένος, υποταγμένος και χωρίς καμιά ιστορική συνείδηση.  
Μπορεί οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ να ψήφισαν το νόμο της κυβέρνησης για την ιθαγένεια  και την τη ψήφο στους λαθρομετανάστες, αλλά εμείς δεν θα πάψουμε να ζητάμε τα παρακάτω μέτρα που ζητάμε ήδη επί μήνες. Απλά στην πάλη μας για την λήψη των παρακάτω μέτρων, προστίθεται πλέον κι η πάλη μας ενάντια στο νόμο, τον οποίο θεωρούμε τελείως άκυρο, γιατί ψηφίστηκε ενάντια στην εκφρασμένη αντίθεση του ελληνικού λαού και με σκοπό την εξόντωση του. Για την επιβίωση λοιπόν της ελληνικής εθνότητας, πρέπει να μείνει νεκρό γράμμα ο νόμος αυτός, να καταργηθεί το συντομότερο δυνατό και τυπικά, και να παρθούν άμεσα τα παρακάτω μέτρα:
  • Σταμάτημα όλων των δουλεμπορικών σκαφών εν πλω κι άμεση επιστροφή στα παράλια προέλευσης τους.
  • Άμεση επαναπροώθηση όλων των λαθρομεταναστών στις χώρες προέλευσής τους.
  • Άμεση εξέταση όλων των αιτημάτων πολιτικού ασύλου κι απόρριψη της συντριπτικής πλειοψηφίας, αφού είναι γνωστό ότι ελάχιστοι από όσους υποβάλλουν είναι πολιτικά διωκόμενοι.
  • Ποινή φυλάκισης τουλάχιστον 5 ετών μη εξαγοράσιμη στους εργοδότες που απασχολούν λαθρομετανάστες και χρέωση τους με τα έξοδα επαναπροώθησης του αλλοδαπού. Δήμευση περιουσίας όσων εργοοτών επαναλάβουν το αδίκημα αυτό.
  • Ποινή φυλάκισης τουλάχιστον 5 ετών μη εξαγοράσιμη σε όσους νοικιάζουν σπίτια σε λαθρομεταναστες.
  • Σταμάτημα έκδοσης νέων αδειών παραμονής και εργασίας.
  • Πρόσληψη κατά προτεραιότητα Ελλήνων στις κενές θέσεις εργασίας.
  • Ενίσχυση της ευρωπαϊκής συνοριοφυλακής.
Η Συντακτική Επιτροπή

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Κάτω η Χούντα του Μνημονίου

Μέρα με τη μέρα, αποκαλύπτεται ότι η κυβέρνηση των εντολοδόχων του μεγάλου κεφαλαίου βύθισε τη χώρα στη φτώχεια και την ανεργία και, από την άλλη, όχι μόνο δεν ελάφρυνε το βάρος του δημόσιου χρέους, αλλά το αύξησε κατά πολύ. Τα «νούμερα» δεν τους βγαίνουν. Η οργή του βασανισμένου ελληνικού λαού φουντώνει. Ζυγώνει η ώρα της πτώσης αυτών των άθλιων δημίων.
Όσο για τον μπαμπούλα της χρεοκοπίας,
με τον οποίο προσπαθούν διαρκώς να μας τρομοκρατήσουν,ένα έχει σημασία:
Να Μην Χρεοκοπήσει Ο Ελληνικός Λαός!
Κι αυτό θα επιτευχθεί μόνο με οργανωμένη αντίσταση,
με απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις
και με ότι άλλο μπορούμε.
Δεν μένει πια καμιά αμφιβολία ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα σοβαρών εξελίξεων. Όλα δείχνουν ότι η Σύνοδος της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 25ης Μαρτίου θα είναι ένα ορόσημο λήψης αποφάσεων που θα αφορούν άμεσα την Ελλάδα. Η κρισιμότητα των περιστάσεων απαιτεί να έχουμε ξεκάθαρες και σταθερές θέσεις απέναντι στα πράγματα, χωρίς αυταπάτες, χωρίς συγχύσεις και πάντα με γνώμονα το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Κατ' αρχάς, είναι πια προφανής η οικτρή αποτυχία του Μνημονίου, που όχι μόνο δεν έσωσε την Ελλάδα από το μεγάλο δημόσιο χρέος της αλλά το διόγκωσε ακόμα περισσότερο, κάνοντας το ακόμα πιο δυσβάσταχτο. Οι μόνοι που ωφελήθηκαν ήταν οι τραπεζίτες, που μέχρι στιγμής έχουν λάβει από το κράτος 78 δισεκατομμύρια και στο άμεσο μέλλον θα λάβουν άλλα 30, δηλαδή, συνολικά 108 δισεκατομμύρια ευρώ, σχεδόν όσα και το περίφημο δάνειο των 110 δισεκατομμυρίων που πήρε η χώρα. Και, επίσης, ωφελήθηκαν οι μεγαλοαστοί που κέρδισαν από τη μείωση των μισθών.
Από κει και πέρα, όλοι οι άλλοι, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, αυτοαπασχολούμενοι και μικροεπιχειρηματίες, είδαν να μειώνονται οι αποδοχές τους, να παγώνουν οι δουλειές τους, να φορολογούνται άγρια και να πληρώνουν μια κρατικά κατευθυνόμενη ακρίβεια. Είναι πια ξεκάθαρο ότι βασικός σκοπός του Μνημονίου ήταν να δοθεί στις τράπεζες χρόνος και χρήμα για να ισχυροποιήσουν τη θέση τους, σε βάρος ενός ολόκληρου λαού.
Αυτονόητα, η αποτυχία του Μνημονίου ισοδυναμεί με αποτυχία της κυβέρνησης Παπανδρέου, που το επέβαλε και το στήριξε με νύχια και με δόντια. Το χειρότερο όμως για την κυβέρνηση είναι ότι με τον τρόπο αυτό τέλεσε σε βάρος του λαού μας ένα ειδεχθές έγκλημα εκ προμελέτης, εν πλήρη γνώση της. ένα από τα χειρότερα της ιστορίας. Ακόμα και ο πρόεδρος του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος Καν, αποκάλυψε, ότι ο πρωθυπουργός Παπανδρέου προετοίμαζε κρυφά την ένταξη στο πρόγραμμα του ΔΝΤ από το 2009, όταν δημοσίως ορκιζόταν για το αντίθετο.
 Η απόφαση καταδίκης του ελληνικού λαού. Κι ένα ακόμα με αυτούς που ψήφισαν τον ασφαλιστικό νόμο του 2010, για να ξέρουμε http://www.youtube.com/watch?v=a4O3fHnTGFo


Άλλωστε, για τις εγκληματικές προθέσεις της συμμορίας Παπανδρέου δεν μένει πια καμιά αμφιβολία, αφού ακόμα και τώρα που έχει φέρει σε δεινή θέση τους Έλληνες, σχεδιάζει τη λήψη και άλλων δυσβάσταχτων μέτρων: διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, νέες μειώσεις μισθών, συντάξεων και εφάπαξ, κατάργηση βαρέων και ανθυγιεινών, περικοπές και συγχωνεύσεις σε υγεία και παιδεία, ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ. Στα μέτρα αυτά συμπεριλαμβάνεται και η περαιτέρω πριμοδότηση της λαθρομετανάστευσης, μέ-σω της μείωσης σχεδόν στο μισό των απαιτούμενων ενσήμων για την ανανέωση των αδειών παραμονής και την παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Έτσι, σε μια περίοδο που η ανεργία μπορεί να φτάσει σε πρωτοφανή ύψη, η κυβέρνηση νομιμοποιεί χιλιάδες λαθρομετανάστες, δημιουργώντας προς όφελος των εργοδοτών έναν τεράστιο εφεδρικό στρατό ανέργων. Και συγχρόνως, για να φιμώσει τον ελληνικό λαό, ετοιμάζει φασιστικής έμπνευσης «αντιρατσιστικό» νόμο, που θα καταπνίγει κάθε κριτική στην πολιτική αυτή.
Το απύθμενο αυτό μίσος της κυβέρνησης κατά του λαού μας δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε περιστασιακό. Πηγάζει από το ακόμα βαθύτερο ιστορικό μίσος της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης κατά του ελληνικού λαού, καθώς αυτή είναι που κρύβεται πίσω από όλες της κυβερνητικές αποφάσεις. Γιατί δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι για τα δεινά που υφιστάμεθα ο κύριος υπαίτιος δεν είναι οι διάφοροι «ξένοι» (Γερμανοί, Αμερικανοί κ.λπ.) αλλά οι Έλληνες μεγαλοαστοί: Αυτοί που από την υπερεκμετάλλευση των Ελλήνων εργαζομένων έχουν συσσωρεύσει στις ελβετικές τράπεζες το αστρονομικό ποσό των 600 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Μπροστά στην κρίσιμη αυτή κατάσταση, που είναι λογικό να προκαλεί σύγχυση και πανικό, πρέπει να ξεχωρίσουμε με καθαρή ματιά το ουσιώδες από το επουσιώδες, το κύριο από το  δευτερεύον. Τις ώρες αυτές των αποφάσεων, μέσα στη γενική αναμπουμπούλα, η κάθε μερίδα της αστικής τάξης είναι φυσικό να προβάλλει σαν λύση ότι συμφέρει την ίδια. Γι' αυτό και βλέπουμε να διαφημίζονται από τους διάφορους αστούς οικονομολόγους και τα διάφορα αστικά έντυπα ένα σωρό μαγικές συνταγές, όπως η αναδιάρθρωση, τα ευρωομόλογα, η επιστροφή στη δραχμή κ.λπ. Ταυτόχρονα το σύνολο της αστικής τάξης χρησιμοποιεί σαν φόβητρο τη χρεοκοπία, για να μας εξαναγκάσει σε νέες θυσίες.
Απέναντι σε αυτό τον ορυμαγδό προπαγάνδας, πρέπει να κλείσουμε τ' αυτιά μας! Να μην τρομοκρατούμαστε από το ενδεχόμενο κήρυξης χρεοκοπίας, γιατί χρεοκοπία δεν σημαίνει ούτε ότι το κράτος θα αδυνατεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις ούτε ότι θα χρεοκοπήσει το σύνολο της οικονομίας. Να μην ξεχνάμε ότι το Μνημόνιο είναι αυτό που οδηγεί σε όλο και βαρύτερη χρεοκοπία. Και εν τέλει να απαιτήσουμε τα μόνα μέτρα που μπορούν να δώσουν λύση στο πρόβλημα: άρνηση πληρωμής του τοκογλυφικού χρέους προς το ξένο και ντόπιο τραπεζικό κεφάλαιο, γενναία φορολόγηση των πλουσίων, κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, αυξήσεις μισθών και συντάξεων και δημόσιες παραγωγικές επενδύσεις. Οτιδήποτε άλλο θα είναι προσωρινό, αναποτελεσματικό και, τελικά, επαχθές για τη μεγάλη μάζα των Ελλήνων. Και βέβαια, υπεράνω όλων πρέπει να είναι η αρχή: «Να μην πτωχεύσει ο λαός!». Γιατί, σε τελική ανάλυση, το θεμελιώδες στοιχείο που χαρακτηρίζει μια οικονομική πολιτική είναι το αν αποσκοπεί στο συμφέρον της αστικής τάξης ή του εργαζόμενου λαού.


Η Συνθήκη του Μααστριχτ για να θυμηθούμε πότε, πως και από ποιούς στήθηκε το "colpo grosso"

Για να μπορέσουμε εμείς οι Έλληνες εργαζόμενοι να αποτρέψουμε τη μεθοδευόμενη πτώχευση μας, ο μόνος τρόπος είναι να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.
Ήδη ο αριθμός των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών που σε μόνιμη πλέον βάση κατεβαίνουν στις απεργιακές συγκεντρώσεις, όπως στην τελευταία της 23ης Φεβρουαρίου, αποδεικνύει μια ενίσχυση της αντίστασης του ελληνικού λαού. Ήδη η έντονη οργή, κυρίως ενάντια στα κόμματα εξουσίας, δείχνει μια αυξανόμενη πολιτικοποίηση. Ήδη το ξέσπασμα απεργιών, επισχέσεων και αγώνων στον ιδιωτικό τομέα, δείχνει ότι κάτω από το βάρος των μέτρων έχει αρχίσει να μπαίνει στη μάχη η μεγάλη μάζα των εργαζομένων, που μέχρι τώρα ήταν αδρανής. Αυτά όμως δεν είναι αρκετά. Ούτε μια 24ωρη απεργία ανά δίμηνο, που πλέον όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν φτάνει.
Εμείς οι Έλληνες εργαζόμενοι πρέπει να εντείνουμε την πάλη μας, με μαζικές, ογκώδεις και δυναμικές διαδηλώσεις γύρω από τη Βουλή, που θα αποσκοπούν στην πολιτική καταδίκη της κυβέρνησης και στην απόκρουση των μέτρων του Μνημονίου, και παράλληλα, επειδή τα προβλήματα δεν σταματάνε εδώ, με οργανωμένη και μεθοδική δουλειά μέσα στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στους ανέργους και στα κινήματα ανυπακοής, να παλέψουμε για την απόκρουση των επιμέρους επιθέσεων.
Είναι καιρός να πιστέψουμε στην δύναμη μας, να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να μην επαναπαυτούμε σε εκλογικές «λύσεις». Η άρχουσα τάξη μπορεί να έχει συσσωρευμένο αμύθητο πλούτο αλλά εμείς έχουμε την δύναμη των αγώνων μας και τον κοινωνικό μας ρόλο, αφού χωρίς εμάς δεν μπορεί τίποτα ούτε να παραχθεί ούτε να κινηθεί. Ο λαός μας πάνω από όλα έχει μια ισχυρή πολιτική και ηρωική παράδοση, που είναι βέβαιο ότι δεν θα αργήσει να ξαναζωντανέψει.
Εμπρός λοιπόν να γκρεμίσουμε τη Χούντα Του Μνημονίου!

Αθήνα, 9.3.2011
Σοσιαλιστική Προοπτική
Η Συντακτική Ομάδα

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Τα 110 δις του Μνημονίου πήγαν όλα στους τραπεζίτες

Η μόνη απάντηση στη νέα προκλητική χρηματοδότηση των τραπεζών από την κυβέρνηση είναι: αγώνας για την κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος

Ο ελληνικός λαός αιμορραγεί
για να "σωθούν" τα κέρδη
των τοκογλυφικών τραπεζών
και των μετόχων τους
Μέχρι και υπουργοί της κυβέρνησης ομολογούν πλέον ότι αποτελεί προκλητικό σκάνδαλο η συνεχής χρηματοδότηση των τραπεζών από το δημόσιο ταμείο. Μέσα στα δύο τελευταία χρόνια, οι κυβερνήσεις Καραμανλή και Παπανδρέου έχουν δώσει στις τράπεζες το αστρονομικό ποσό των 78 δισεκατομμυρίων ευρώ, στο οποίο έρχονται τώρα να προστεθούν άλλα 30 δισεκατομμύρια, για να φτάσουμε στο συνολικό ποσό των 108 δισ. Σχεδόν δηλαδή όσα και τα χρήματα που δανείστηκε η χώρα μας από ΔΝΤ και EE και εξαιτίας τους φορτώθηκε στις πλάτες του λαού μας το βάρβαρο Μνημόνιο. Ουσιαστικά, δηλαδή, το δάνειο και το Μνημόνιο ήταν μια επίσημη καταλήστευση του ελληνικού λαού από τις τράπεζες, με τη βούλα της κυβέρνησης.
Η αρπακτικότητα των τραπεζιτών δεν σταματάει όμως εδώ. Δεν τους φτάνει να βγάλουν τα σπασμένα τους στις πλάτες μας, αλλά θέλουν να αρπάξουν και τη δημόσια περιουσία κοψοχρονιά. Είναι οι κατ' εξοχήν υποψήφιοι για την «αξιοποίηση» (αγορά ή μακροχρόνια ενοικίαση) της τεράστιας ακίνητης περιουσίας του δημοσίου, φυσικά σε τιμές εξευτελιστικές. Στο στόχαστρο τους βρίσκονται τα 71.000 ακίνητα της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου, τα 300 ακίνητα της ΕΤΑ Α.Ε., αυτά της Ολυμπιακά Ακίνητα Α.Ε., αλλά και οι τεράστιες εκτάσεις της ΓΑΙΟΣΕ, των οργανισμών αστικών συγκοινωνιών και των δημόσιων επιχειρήσεων.

Παράλληλα, οι τραπεζίτες καταδικάζουν σε οικονομική ασφυξία και αργό θάνατο τους εργαζόμενους και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αρνούμενοι να τους απαλλάξουν από τους παλιούς τοκογλυφικούς τόκους και να τους χορηγήσουν νέα χαμηλότοκα δάνεια. Ο νόμος «για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά» εφαρμόζεται με αργούς ρυθμούς και δεν έχει φέρει κανένα αποτέλεσμα, αντίθετα προς όσα γράφονται.

Για να απελευθερωθεί η χώρα και ο εργαζόμενος λαός από τη θηλιά των τραπεζών, μόνο μια λύση υπάρχει. Και αυτή περιλαμβάνει:
  1. Την κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Μόνο με το χρηματοπιστωτικό σύστημα στα χέρια του κράτους θα γίνει δυνατό να εφαρμοστεί μια ενιαία, σχεδιασμένη οικονομική πολιτική, με στόχους την παραγωγική ανάπτυξη και την ανακούφιση του λαού. Μόνο έτσι θα μπορέσει να υπάρξει μια συντονισμένη χρηματοδότηση και ανάπτυξη της βιομηχανίας και των άλλων παραγωγικών κλάδων της οικονομίας, κυρίως μέσω δημόσιων επενδύσεων, αλλά και με ευνοϊκά δάνεια προς τους αγρότες και τους μικρομεσαίους, πάντα με κριτήριο τη δημιουργία αληθινής και ποιοτικής παραγωγής. Μόνο έτσι θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.
  2. Τη διαγραφή των τοκογλυφικών χρεών προς τις τράπεζες, τόσο του ελληνικού κράτους όσο και των ιδιωτών. Το τεράστιο ύψος του σημερινού δημόσιου χρέους οφείλεται και στην υπερχρέωση νοικοκυριών και επιχειρήσεων, με την επί δεκαετίες ανοχή των κυβερνήσεων, που επέτρεπαν στις ελληνικές τράπεζες να δανείζουν με υπέρογκα επιτόκια, τα υψηλότερα στην Ευρώπη σε σχέση με τα επιτόκια καταθέσεων.
Η πάλη για τη διεκδίκηση των απολύτως αναγκαίων αυτών μέτρων πρέπει να γίνει υπόθεση ολόκληρου του ελληνικού λαού, αφού με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλοι μας είμαστε θύματα της τραπεζικής ληστείας. Όλοι μαζί, εργατικά συνδικάτα, εμπορικοί σύλλογοι, επαγγελματικά επιμελητήρια, σύλλογοι δανειοληπτών, οργανώσεις καταναλωτών, πρέπει να ενωθούμε και να πολεμήσουμε. Με αποκλεισμούς και καταλήψεις τραπεζικών καταστημάτων, με ομαδική άρνηση πληρωμής των τοκογλυφικών χρεών, με μποϋκοτάζ κατά τραπεζών και με κάθε άλλο τρόπο που μπορούμε να σκεφτούμε. Το μισητό τέρας των τραπεζών, ο εφιάλτης όλων των Ελλήνων, πρέπει να τσακιστεί.

Βασίλης Παπανικολάου
 

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Έλεγχος του νου από την αρχή

Πράγματα που στο κοινωνικό
σύνολο φάνταζαν κατακριτέα,
αδιανόητα, τώρα,
θεωρούνται αυτονόητα.
κι όποιος "παλιομοδίτης"
τολμήσει ν' αντιδράσει, αλίμονο του,
διότι θα θεωρηθεί αναχρονιστικός,
ρατσιστής κι όλα τα σχετικά
Η πλύση εγκεφάλου εκπορεύεται από “authority figures” (εκπροσώπους  της εξουσίας, με δοτό κύρος), και καταλήγει στην απόλυτη υπακοή σε αυτήν την εξουσία. Ας «μεταφέρουμε» το πείραμα και τα συμπεράσματά του στο πολιτικό πεδίο, και να λάβουμε υπ’ όψιν μας  ότι στην Ελλάδα, εκπρόσωποι εξουσίας είναι σήμερα:
Δημοσιογράφοι  «κύρους» (Χατζηνικολάου, Τρέμη, Πρετεντέρης, Καψής κλπ.) προσωπικότητες του  πολιτισμού, (πχ  Λαζόπουλος) φυσικά τα μέλη της κάθε κυβέρνησης, και σε πολύ μικρότερο, εως αμελητέο βαθμό εκπρόσωποι της αστυνομίας, εκκλησίας, ενόπλων δυνάμεων λόγω πολυετούς δυσφημίσεως από την μεταπολίτευση.
Εμείς είμαστε τα θύματα, οι αποδέκτες της πλύσεως εγκεφάλου, αλλά και τα πειραματόζωά τους. Και μπορεί να μην μας βάζουν να πατάμε διακόπτες για ηλεκτροσόκ, αλλά σίγουρα κατευθύνουν τον τρόπο που μιλάμε όταν αναφερόμαστε σε διάφορα «ευαίσθητα» θέματα, όπως την λαθρομετανάστευση ή την ομοφυλοφιλία, ακολουθώντας πιστά το politically correct που έχουν επιβάλλει. Κατευθύνουν επίσης  την ψήφο μας σε «ανεκτές» πολιτικά επιλογές, κλπ.
Όπου δεν λειτουργεί καλά το «πλυντήριο» γίνεται πιο «ωμή» επέμβαση, με την ποινικοποίηση μη επιτρεπτών συμπεριφορών, όπως με την νέα «αντιρατσιστική» νομοθεσία κ.α.
 Η τέχνη της πλύσεως εγκεφάλου φυσικά δεν έχει μείνει στα συμπεράσματα του πειράματος Milgram, έχει εξελιχθεί και έχει γίνει η πιο ακριβοπληρωμένη επιστήμη του κόσμου. Με αυτήν ασχολούνται πολλοί «επαγγελματίες».  Από τους “image makers” , τους δημοσιογράφους, μέχρι και πράκτορες μυστικών υπηρεσιών που τελευταία βάλθηκαν να αναστατώσουν  την βόρειο Αφρική κι όχι μόνον.
Παράδειγμα που ζούμε: Πληρώναμε, και πληρώνουμε διόδια σε ιδιώτες χωρίς προηγούμενη συμφωνία μαζί τους, γιατί ο εγκέφαλός μας ταυτίζει αυτομάτως την εθνική οδό με κρατική εξουσία. Εδώ να σημειώσουμε ότι νομοθετική ρύθμιση –ποινικοποίηση εμφανίστηκε και πάλι, όταν η πλύση εγκεφάλου απέτυχε (αποκαλύφθηκε ότι δεν έχουμε υποχρέωση καταβολής διοδίων).
Η ατολμία μας να αντισταθούμε στις εντολές των “authority figures” φαίνεται κι από την ατολμία μας να τα βάλουμε με μια δημόσια υπηρεσία, παρά το καταφανές δίκιο μας, να αντισταθούμε στην τράπεζα ακόμη κι όταν δεν έχουμε ακίνητο να διακινδυνέψουμε και τόσα άλλα. Η προβατοποίηση είναι σε προχωρημένο στάδιο εξέλιξης. Θα φτάσει άραγε στο σημείο να μας βάλουν να κάνουμε ηλεκτροσόκ και στα γεννητικά μας όργανα;

Το πείραμα υπακοής & υποταγής στην εξουσία/αυθεντία (Milgram)
    

Πάντως, να βρεθεί κάποιος να μας κάνει πλύση εγκεφάλου να αντισταθούμε στο μνημόνιο, ΔΝΤ, ΠαπανδρεοΠΑΣΟΚ, αποκλείεται. Γιατί, όλοι οι προπαγανδιστές, δουλεύουν γι’ αυτούς. Και όταν λέω «όλοι», εννοώ ΟΛΟΙ.

George Konstantakopoulos


ΜΚΟ: τρωκτικά που κλέβουν το δημόσιο χρήμα

Αναδημοσίευση του άρθρου "το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι" από το Εν Κρυπτώ (17/2/11) 

 
Έχουν ως κύριο αντικείμενο την παροχή
ανθρωπιστικής κι αναπτυξιακής βοήθειας,
προκειμένου να συντελέσουν
στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη!!
Φαίνεται ότι οι εισαγγελικές αρχές αποφάσισαν επιτέλους να ασχοληθούν με τη βρωμερή υπόθεση που λέγεται χρηματοδότηση ΜΚΟ από το Υπουργείο Εξωτερικών. Μετά από αποκαλυπτικά δημοσιεύματα με τίτλους όπως «528 ΜΚΟ στο τραπέζι», ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Εφετών Αθηνών, Ι. Σακελάκος, έδωσε παραγγελία προς τους εισαγγελείς οικονομικού εγκλήματος να διενεργήσουν άμεσα προκαταρκτική εξέταση προκειμένου να διερευνηθεί εάν και σε ποιες περιπτώσεις έχουν διαπραχθεί σοβαρά αδικήματα, όπως απάτη σε βάρος του ελληνικού δημοσίου και της Ε.Ε..
Όπως δημοσιεύθηκε στον τύπο, στο πλαίσιο της έρευνας θα πρέπει να ελεγχθούν όλες οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που έχουν συσταθεί από το 1997 μέχρι σήμερα προκειμένου να εξακριβωθεί ποια χρηματικά ποσά έχουν λάβει και κυρίως εάν αυτά χρησιμοποιήθηκαν για τους σκοπούς που διατέθηκαν. Το ερώτημα όμως είναι.. θα φτάσει η εισαγγελική έρευνα τόσο ψηλά όσο πρέπει; Γιατί το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι! Και για να μη μασάμε τα λόγια μας, το κεφάλι είναι ο πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, από την εποχή που “διαφέντευε” το Υπουργείο Εξωτερικών.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Η επίμαχη υπηρεσία χρηματοδότησης, η Υ.Δ.Α.Σ. (Υπηρεσία Διεθνούς Αναπτυξιακής Συνεργασίας) του Υπουργείου Εξωτερικών, δεν υπήρχε ανέκαθεν. Iδρύθηκε επί υπουργίας Γ. Παπανδρέου, με το άρθρο 18 του ν. 2731/1999. Ήταν δηλαδή μία από τις πρώτες του ενέργειες, λίγους μήνες μετά την ανάληψη του Υπουργείου.  Μάλιστα το 2002, με το άρθρο 3 του ΠΔ 159/2002, το Υπουργείο Εξωτερικών πέτυχε να ενσωματωθεί στην ΥΔΑΣ (δηλ. στην αρμοδιότητα του Υπουργού Εξωτερικών) και η αντίστοιχη διεύθυνση του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας (Διεύθυνση Αναπτυξιακής Συνεργασίας, Ειδικών Χρηματοδοτήσεων και Προγραμμάτων, που είχε ιδρυθεί με το ΠΔ 178/2000). Έτσι ο Υπουργός Εξωτερικών έγινε ο απόλυτος κυρίαρχος των συγκεκριμένων χρηματοδοτήσεων.

Ας δούμε τώρα αν ο κ. Παπανδρέου διαχειρίστηκε τις χρηματοδοτήσεις αυτές με βάση το σκοπό του νόμου (που είναι η διεθνής αναπτυξιακή βοήθεια) και το εθνικό συμφέρον: Σύμφωνα με το άρθρο 18 παρ. 2 του ν. 2731/1999, η ΥΔΑΣ
ΕΙΝΑΙ ΑΡΜΟΔΙΑ  για τη χρηματοδότηση των δράσεων ανθρωπιστικής και αναπτυξιακής βοήθειας και εποπτεύει και συντονίζει την εκτέλεσή τους στις αναπτυσσόμενες χώρες,
ΕΝΙΣΧΥΕΙ την ελληνική συμμετοχή σε προγράμματα αναπτυξιακής συνεργασίας Μ.Κ.Ο. της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άλλων πολυμερών διεθνών οργανισμών και ιδιαίτερα σε προγράμματα ανθρωπιστικής βοήθειας που χρηματοδοτούνται από το European Community Humanitarian Office (ECHO).
ΕΙΣΗΓΕΙΤΑΙ στην Ε.Δ.Ο.Σ. προτάσεις για τη συγκέντρωση της διμερούς αναπτυξιακής βοήθειας που προωθείται μέσω Μ.Κ.Ο. σε συγκεκριμένες χώρες ή τομείς προτεραιότητας.
ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ την ανάληψη πρωτοβουλιών σε αναπτυσσόμενες χώρες μέσω της συμμετοχής Μ.Κ.Ο. ή άλλων συναφών φορέων.
Ως Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (Μ.Κ.Ο.) ορίζονται τα μη κερδοσκοπικά νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου που έχουν ως αντικείμενο, κυρίως, την παροχή επείγουσας ανθρωπιστικής, επισιτιστικής και αναπτυξιακής βοήθειας προς τους πληθυσμούς αναπτυσσόμενων χωρών, προκειμένου να συντελέσουν στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη αυτών των χωρών (άρθρο 10 ν. 2731/1999).

Ας δούμε τώρα πού πήγαν στην πραγματικότητα τα χρήματα..
Τα πρόσφατα δημοσιεύματα για τις «528 ΜΚΟ στο τραπέζι» περιλαμβάνουν μόνο τους τίτλους των ΜΚΟ που χρηματοδοτήθηκαν και είναι ήδη αρκετά αποκαλυπτικά, αφού είναι μάλλον απίθανο να συνεισέφεραν στην αναπτυξιακή συνεργασία κάποιες θεατρικές ομάδες ή "κέντρα μελισσοθεραπείας" που αναφέρονται. Όμως οι πραγματικές διαστάσεις του θέματος αποκαλύπτονται όταν δει κανείς τα πρόσωπα πίσω από τις "σφραγίδες", που δε φαίνονται στα πρόσφατα δημοσιεύματα. Το 2005 η εφημερίδα "Το Παρόν" είχε δημοσιεύσει έναν κατάλογο (Όλοι οι άνθρωποι των Mη Kυβερνητικών Οργανώσεων) που αποκάλυπτε με κάθε λεπτομέρεια τις ΜΚΟ που έλαβαν χρηματοδοτήσεις του Υπουργείου Εξωτερικών ως το 2004, και (το σημαντικότερο) τα πρόσωπα που τις αποτελούσαν. Στον κατάλογο αυτό διαβάζουμε ότι χρηματοδοτήθηκαν για "δράσεις ανθρωπιστικής και αναπτυξιακής βοήθειας σε αναπτυσσόμενες χώρες" κλπ., μεταξύ άλλων και οι ακόλουθες ΜΚΟ:
- Πολίτες σε Δράση, (250.000 Ευρώ), με ιδρυτικό μέλος τη Μαρία Δαμανάκη,
- ΚΕΔΕ Κέντρο Έρευνας και Δράσης για την Ειρήνη , (399.694 Ευρώ), με ιδρυτικό μέλος την κ. Μαργαρίτα Παπανδρέου
- Οικολογική Εταιρεία Ανακύκλωσης, με ιδρυτικό μέλος τον κ. Ν. Χρυσόγελο
- Ινστιτούτο Στρατηγικών και Αναπτυξιακών Μελετών - Ανδρέας Παπανδρέου, (420.500 Ευρώ),
- Ένωση Πολιτών Θεσσαλονίκης για το Περιβάλλον και τον Πολιτισμό, με ιδρυτικά μέλη τους κκ. Γιάννη Μπουτάρη και Σπύρο Βούγια
- Οικολογική Κίνηση Θεσσαλονίκης, με ιδρυτικό μέλος τον κ. Μιχάλη Τρεμόπουλο,
- ΕΤΕΠΕ Εταιρεία Επικοινωνιακής και Πολιτικής Έρευνας, (30.000 Ευρώ), με υπευθύνους τους κκ.Παναγιώτη Δημητρά και Γρηγόρη Βαλλιανάτο.
Επίσης στις χρηματοδοτηθείς ΜΚΟ περιλαμβάνεται το γνωστό "Συμβούλιο Ελληνοτουρκικής Επιχειρηματικής Συνεργασίας" (178.372 Ευρώ), αλλά και άλλοι ενδιαφέροντες τίτλοι όπως "Όμιλος Παγκόσμιας Διακυβέρνησης", "Κύκλος της Πάτμου", κλπ.

Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα:
1. Ασχέτως του ποιες δράσεις υλοποίησε το "Κέντρο Έρευνας και Δράσης για την Ειρήνη" (ποιες άραγε;), δεν τίθεται ζήτημα ηθικής τάξεως όταν ένας υπουργός χρηματοδοτεί την πολιτική δράση της μητέρας του με 399.694 Ευρώ από δημόσιο χρήμα;
2. Ποιες ακριβώς "δράσεις αναπτυξιακής βοήθειας σε αναπτυσσόμενες χώρες" προσέφεραν οι "Πολίτες σε Δράση" της κ. Δαμανάκη, που όλως τυχαίως την εποχή της χρηματοδότησης (2003-2004) μεταπήδησε από το Συνασπισμό στο ΠΑΣΟΚ;
3. Ποιες ακριβώς "δράσεις αναπτυξιακής βοήθειας σε αναπτυσσόμενες χώρες" προσέφεραν ο κ. Μπουτάρης και ο κ. Βούγιας με την Ένωση Πολιτών Θεσσαλονίκης; Περιλαμβάνεται σε αυτές τις δράσεις η γνωστή πρόταση του κ. Μπουτάρη να μετονομασθεί κεντρική λεωφόρος της Θεσσαλονίκης προς τιμήν του Κεμάλ Ατατούρκ;
4. Από πού κι ως πού το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών χρηματοδότησε άτομα όπως ο κ. Βαλλιανάτος που θεωρεί ότι τα Σκόπια δικαιούνται να ονομάζονται Μακεδονία (εδώ το σχετικό video), ο κ. Τρεμόπουλος με τις επίσης γνωστές απόψεις περί Μακεδονικού (θαυμάστε τον στο σχετικό video) ή ο κ. Δημητράς που ζητάει (εδώνα πιεστεί η Ελλάδα να επιστρέψει τις περιουσίες των εθνικά Μακεδόνων; Με ποια λογική το ελληνικό ΥπΕξ επί υπουργίας Γ. Παπανδρέου χρηματοδότησε τους κύριους προπαγανδιστές των σκοπιανών θέσεων εντός Ελλάδος;
5. Το ΙΣΤΑΜΕ Ανδρέας Παπανδρέου ποια ακριβώς "δράση αναπτυξιακής βοήθειας" οργάνωσε, ώστε να δικαιούται 420.500 Ευρώ από δημόσιο χρήμα;
6. Αλήθεια, η Επιτροπή Αξιολόγησης των ΜΚΟ που προβλέπεται από το άρθρο 11 του ν. 2731/1999, λειτούργησε ποτέ; Και αν λειτούργησε, πώς έκρινε τις παραπάνω ΜΚΟ και πώς αξιολόγησε άραγε το έργο της μητέρας του υπουργού; (εδώ γελάνε...)

Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους:
ο Γ. Παπανδρέου, ως τότε υπουργός Εξωτερικών, είναι υπόλογος για αυτό το "φαγοπότι". Σίγουρα πολιτικά υπόλογος, ενδεχομένως και ποινικά υπόλογος.
Όχι μόνο διαχειρίστηκε αυτό το όργιο σπατάλης μεταξύ 1999 και 2004, αλλά ήταν και εκείνος που το ξεκίνησε, ιδρύοντας την ΥΔΑΣ του ΥΠΕΞ το 1999. Και επιπλέον, το 2002 πήρε και τις αντίστοιχες χρηματοδοτήσεις του ΥΠΕΘΟ στη δική του αρμοδιότητα. Δηλαδή υπήρξε ο απόλυτος κυρίαρχος της διαχείρισης αυτών των κονδυλίων. Και αντί να τα χρησιμοποιήσει προς το εθνικό συμφέρον, τα χρησιμοποίησε για να δημιουργήσει την προσωπική του αυλή, να χρηματοδοτήσει συγγενικά του πρόσωπα και να ενισχύσει ανθρώπους και απόψεις που ίσως είναι συμπαθείς στον ίδιο, αλλά σίγουρα αντιστρατεύονται το ελληνικό εθνικό συμφέρον.

Μήπως λοιπόν ο τότε υπουργός Εξωτερικών και σημερινός πρωθυπουργός διέπραξε τα αδικήματα της απιστίας κατά του Δημοσίου και της παράβασης καθήκοντος, έστω ως ηθικός αυτουργός, όταν χρηματοδοτούσε από τα κονδύλια του Υπουργείου του οργανώσεις και πρόσωπα που (α) δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις του νόμου και (β) στρέφονταν κατά των εθνικών συμφερόντων; Ο κύριος εισαγγελέας, που ξεκίνησε την έρευνα για τις ΜΚΟ, έχει τα "κότσια" να την πάει μέχρι τέλους; Το ελπίζουμε!

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Το Κράτος και η Βία

Ο αρχαίος Ελληνας διανοητής
Αισχύλος...
Διαβάζοντας τον αρχαίο Έλληνα δραματικό θεατρικό συγγραφέα Αισχύλο..Η σκέψη δεν εί­ναι μόνο για τους διανοούμενους, είναι και για τους εργάτες...

Όπως όλοι γνωρίζουμε, ένα από τα βασικότερα στοιχεία της θεωρίας των μέγιστων φιλοσόφων - κοινωνιολόγων Μαρξ και 'Ενγκελς, είναι ο τεράστιος ρόλος στην ανθρώπινη κοινωνία του κράτους και της βίας. Κατ' αυτήν τη θεωρία, από την επο­χή που η ανθρώπινη κοινωνία χωρί­στηκε σε τάξεις, το κράτος έγινε η δύναμη με την οποία διαμέσου της βίας, η εκμεταλλεύτρια κοινωνική τάξη επέβαλε τη θέληση της πάνω στην υποταγμένη εκμεταλλευόμενη τάξη.
Και τώρα επανερχόμαστε στο θεατρικό δράμα "Προμηθέας Δεσμώτης" που έγραψε ο Αισχύλος 500 χρόνια προ του Χριστού.
Είναι η ιστορία που ο δυνάστης θεός Δίας, τιμωρεί τον Προμηθέα και τον αλυσοδένει στο όρος Καύκασο της Σκυθίας (στη Νότιο Ρωσία), επειδή αυτός (παρά τις αυστηρές εντολές του Δία) ευεργέτησε τους ανθρώπους δίνοντας τους τη φωτιά για να αναπτύξουν τις τέχνες τους.
Τα πρόσωπα του θεατρικού δράματος είναι: Η φιλάνθρωπη θεότητα του Τιτάνα Προμηθέα, ο υποτακτικός Ήφαιστος, ο καιροσκόπος Ωκεανός, ο ρουφιάνος του Δία Ερμής, ο χορός των Ωκεανίδων Νυμφών και της κόρης του Ινάχου Ιώς με την ανεξάρτητη σκέψη τους, και δυο προσωποποιημένες υπηρετικές θεότητες του Δία, το Κράτος και η Βία.
Από τους αναπτυσσόμενους διάλογους των πρωταγωνιστών και τους μονολόγους του Τιτάνα Προμηθέα, προκύπτει από το θεατρικό δράμα αβίαστα και ολοκάθαρα: Ότι ο δυνάστης Δίας μπόρεσε και κατέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία, και καθυπόταξε και καταδυνάστευσε και τους άλλους θεούς και τους θνητούς ανθρώπους, επειδή διέθετε δυο πιστούς, δυο κτηνώδεις και αδίστακτους για οποιαδήποτε εγκληματική πράξη υπηρέτες του, που ο Αισχύλος τους έδωσε τα ονόματα, Κράτος και Βία.
Οπωσδήποτε είναι εκπληκτικό το διανοητικό ύψος που έφθασε η θεωρητική κοινωνική σκέψη στην αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία. Όπως επίσης όμως είναι εκπληκτικό ότι αυτές οι κοινωνικές παρατηρήσεις του διανοητή Αισχύλου, για τον ιστορικό ρόλο του Κράτους και της Βίας, προηγήθηκαν χρονολογικά του Μαρξ και του Ένγκελς, κατά 2.350 χρόνια...
Στον τάφο του Αισχύλου γράφτηκε μόνο (όπως αυτός είχε εκφράσει την επιθυμία του) ότι πολέμησε στο Μαραθώνα.
Ίσως κανένας να απορεί, που σε όλη την ανθρωπότητα δεν υπάρχει ένας αδριάντας του Αισχύλου...
Αυτό οπωσδήποτε θα γίνει, όταν πια θα έχουν εξαφανιστεί οριστικά, οι κοινωνικές  τάξεις με τους προνομιούχους και τους απόβλητους της κοινωνίας, και θα είναι αχρείαστα πια, και το κράτος και η βία
Γιάννης Βερούχης
Μαϊος 2007

Αἰσχύλου Προμηθεὺς Δεσμώτης
μετάφραση: Ι. Γρυπάρη

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Συγκρότημα Λαμπράκη: Το εγκληματικό παρελθόν και παρόν του

Δεν πρόκειται απλώς για ένα εκδοτικό συγκρότημα που υποστηρίζει τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου
Αλλά για ένα ιδιότυπο πολιτικό επιτελείο με τον πλέον βρομερό ρόλο  στην σύγχρονη ιστορία της χώρας

Τρείς ημέρες μετά την επιβολή της Χούντας των Συνταγματαρχών,
Τα Νέα του συγκροτήματος Λαμπράκη
καλύπτουν απόλυτα τους πραξικοπηματίες
Το συγκρότημα Λαμπράκη είναι ένα από τα σημαντικότερα καθοδηγητικά πολιτικά επιτελεία της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που διαθέτει (MEGA, Το Βήμα, Τα Νέα), πέραν του ρόλου της πολιτικής εξαπάτησης και παραπλάνησης του ελληνικού λαού που επιτελούν, είναι κυρίως μέσα παραγωγής πολιτικής γραμμής για τη μεγαλοαστική τάξη και τους κάθε φορά πολιτικούς της υπηρέτες. Είναι το συγκρότημα που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, που ελέγχει πολιτικές ηγεσίες και κόμματα, που αλλάζει σαν το χαμαιλέοντα πολιτικά προσωπεία, για να ελέγξει ή να προσαρμοστεί σε νέες καταστάσεις. Είναι το συγκρότημα που έχει παίξει τον πλέον βρωμερό ρόλο στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας.
Η ιστορία του συγκροτήματος ξεκινάει από το 1922, όταν εκδίδεται το «Ελεύθερο Βήμα». Από τότε δεν σταμάτησε να εκδίδει ούτε μια στιγμή τα έντυπα του, ούτε ακόμα και στις περιόδους της δικτατορίας του Μεταξά, της Κατοχής, της Χούντας των συνταγματαρχών. Παρά το σημερινό «δημοκρατικό» του προφίλ, τα έντυπα του ουσιαστικά υπηρέτησαν τα παραπάνω λαομίσητα καθεστώτα -σε αντίθεση με άλλες αστικές εφημερίδες, που επέλεξαν να αναστείλουν την έκδοση τους. Παράλληλα, διατηρούσε πάντα «ειδικές» πολιτικές σχέσεις με τη φιλελεύθερη παράταξη του ελληνικού καπιταλισμού, τον «Γέρο της Δημοκρατίας» Γεώργιο Παπανδρέου (που αιματοκύλησε το λαϊκό κίνημα το 1944), όπως και το αστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ.
Πρόσφατα αποκαλύφθηκε και ο βρώμικος ρόλος του στο πραξικόπημα της Κύπρου, δηλαδή, στην ανατροπή του Μακάριου το 1974, που άνοιξε το δρόμο για την τουρκική εισβολή. Έγγραφο το οποίο κατέθεσε στην εξεταστική επιτροπή για τον «Φάκελο της Κύπρου» ο τότε γραμματέας του Μακάριου. Χάρης Βωβίδης, αποκαλύπτει ότι ο Χρήστος Λαμπράκης ήταν ο «ιθύνων νους» του πραξικοπήματος! Και αναφέρεται επίσης ότι η τελευταία σύσκεψη για την οργάνωση του έγινε στην πολυτελή έπαυλη του Χρήστου Λαμπράκη στον Πόρο, στην οποία σύσκεψη συμμετείχαν και ο δικτάτορας Ιωαννίδης, ο υποψήφιος δικτάτορας της Κύπρου Σαμψών, ο εφοπλιστής Ποταμιάνος και άλλοι.
Παρά τις αντιδράσεις του συγκροτήματος γιατί «σπιλώθηκε» η «αντιστασιακή» και «προοδευτική» εικόνα του μεγαλοκαπιταλιστή εκδότη, είναι γεγονός ότι το εν λόγω έγγραφο το αποδέχονται όλα τα κόμματα της κυπριακής βουλής. Για την ιστορία, το έγγραφο το είχε στείλει στο Μακάριο, λίγο καιρό μετά την ανατροπή του, ο τότε Πρωθυπουργός της Ελλάδας Κ. Καραμανλής, που προφανώς κάτι παραπάνω θα γνώριζε...
Αλλά και σήμερα, συνεχίζοντας το εγκληματικό του παρελθόν, το συγκρότημα Λαμπράκη είναι αυτό το οποίο πρωτοστατεί στην επίθεση ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του εργαζόμενου ελληνικού λαού, απαιτώντας να παρθούν εις βάρος του τα πιο βάρβαρα αντεργατικά μέτρα. Είναι αυτό που προπαγανδίζει λυσσασμένα τη μαζική εισαγωγή ταξικά και πολιτικά πρωτόγονων ξένων εργατών για την αντικατάσταση της ελληνικής εργατικής τάξης. Είναι αυτό που συκοφαντεί με το χειρότερο τρόπο τους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, με προεξάρχοντες τα δημοσιογραφικά οργανέτα Πρετεντέρη, Τρέμη κ.λπ., που βγάζουν χολή για όποιον τολμά να αντιστέκεται και να διεκδικεί. Είναι αυτό που λυμαίνεται το χώρο της παιδείας και προωθεί αντιεκπαιδευτικούς νόμους για να εξυπηρετήσει τους εκδοτικούς του οίκους και τις ψηφιακές του εταιρείες. Είναι αυτό που έχει λεηλατήσει το δημόσιο πλούτο με τις κατασκευαστικές του εταιρείες και τις «πολιτιστικές» του δραστηριότητες (Μέγαρο Μουσικής κ.λπ.). Και ο κατάλογος είναι μακρύς ακόμα...
Ο εμετικός ρόλος όμως του συγκροτήματος έχει αρχίσει να αποκαλύπτεται. Ο ελληνικός λαός γυρνάει όλο και περισσότερο την πλάτη του στα έντυπα και τα κανάλια του. Ιδιαίτερα μετά τον πρόσφατο θάνατο του Χρήστου Λαμπράκη (που διέθετε μια τεράστια εμπειρία στην πολιτική χειραγώγηση και δολοπλοκία), η δύναμη του συγκροτήματος αρχίζει να ξεφτίζει. Και πολύ σύντομα θα έρθουν στο φως και νέα στοιχεία για τις δραστηριότητες του «ευαγούς» αυτού συγκροτήματος...
Μάριος Σάκος

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Αμερικανισμοί..

Άλλη μια προσφορά στην αποδόμηση της Ελληνικής γλώσσας από τους Έλληνες(;) πολιτικούς και δημοσιογράφους. Τα τελευταία χρόνια, κυρίως μέσω της τηλεοράσεως, και πάντα από επίσημα χείλη γνωστών πολιτικών και μεγαλοδημοσιογράφων, γίνεται ολοένα και περισσότερη χρήση ιδιωματισμών και τυποποιημένων φράσεων, συνηθισμένων στην Αμερική, μα παντελώς αγνώστων στην Ελληνική γλώσσα. Προκαλεί, για παράδειγμα, δυσάρεστη εντύπωση όταν ένας πολιτικός ή ένας δημοσιογράφος θέλοντας να πει ότι συνήθισε σε κάτι, να λέει μπήκε στο πετσί μου (under my skin) ή σε άλλη περίπτωση, να χαρακτηρίζει την πληροφορία που μας μεταφέρει ως ασφαλή, αντί του ορθού αξιόπιστη. Βλέπετε, ο αμερικάνος συνηθίζει να λέει “safe information” ή “secure information”, (ασφαλή πληροφορία), “it is safe to say”, (είναι ασφαλές να πούμε), “safe source” (ασφαλή πηγή) ίσως γιατί έχει ως πολιτιστικό στοιχείο, καλύτερη σχέση με την ασφάλεια (safe, secure) παρά με την αξιοπιστία.

Ακολουθούν μερικά παραδείγματα, όλα από χείλη γνωστών πολιτικών και δημοσιογράφων, και όλα κατεγράφησαν από “μεγάλα” και “σοβαρά” δελτία ειδήσεων και δημοσιογραφικές εκπομπές, που από τηλεοράσεως εκσφενδόνισαν στα δύσμοιρα αυτιά μας, στο σύντομό χρονικό διάστημα του 1ου τριμήνου του 2011. Κι αυτό για να καταδείξω το μέγεθος της βαρβαρικής εισβολής:
Καυτή πατάτα (hot potato) μεγάλη ευθύνη που κανείς δεν αναλαμβάνει και μεταφέρεται από τον έναν στον άλλον σαν “καυτή πατάτα”.
Έσωσε την μέρα(saved the day) έδωσε λύση σε σοβαρό κι επείγον πρόβλημα.
Κλαίμε πάνω σε χυμένο γάλα (no use crying over spilt milk) όταν συζητάμε ανούσια για τετελεσμένα δυσάρεστη εξέλιξη.
Κόβω γωνίες (cutting corners) -ναί, ακούστηκε κι αυτό! Αντί του κόβω δρόμο.
Ασφαλή, όπως τα λεφτά στην τράπεζα (money in the bank)
Είναι τόσο δυνατό, όσο ο πιο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας (only s strong as theweakest link in the chain)
Ο διάβολος είναι στις λεπτομέρειες (the devil's in the details) τονίζοντας πόσο σημαντικές είναι οι λεπτομέρειες μερικές φορές.
Διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές -όπως ασύντακτα το είπε η κα Τρέμη- (between thelines) εννοώντας το κρυφό νόημα ενός κειμένου.
Σκελετός στην ντουλάπα (skeleton in the closet) ένοχα μυστικά.
Ξηλώνεται το πουλόβερ αντί του ξετυλίγεται το κουβάρι
Η λάσπη χτυπά τον ανεμιστήρα από το “the shit hits the fan”. Εδώ είχε την ευγένεια η κα Τρέμη (21/1/2011) να αντικαταστήσει τα σκατά με την λάσπη, εννοώντας τις κατά συρροή αποκαλύψεις σκανδάλων SIEMENS.
Μητέρα όλων των μαχών (mother of all battles) η μεγαλύτερη σε ένταση μάχη, στρατηγικής σημασίας. Χρησιμοποιήθηκε τόσο πολύ αυτή η έκφραση, σε τόσους πρόσφατους πολέμους, που βαρέθηκαν να την ακούν ακόμη και οι αμερικάνοι.

Ήξερα ότι ο πρωθυπουργός μας είναι αμερικανόαναθρεμμένος, αλλά δεν περίμενα να είναι από τους σημαντικότερους φορείς εισαγωγής “αμερικανισμών” στο λεξιλόγιό μας. Αυτός εισήγαγε την “καυτή πατάτα” στο προεκλογικό “debate” του 2009 και την επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία, και μόλις πρόσφατα (15/4/2011) εισήγαγε στην ομιλία του προς το υπουργικό συμβούλιο τον όρο “οδικός χάρτης” (road map). Η μεταφορική χρήση του όρου αυτού στην αγγλική είναι πολύ συνηθισμένη, και σημαίνει το σύνολο των αναλυτικών οδηγιών, έναν “μπούσουλα” έναν “τυφλοσούρτη” που πρέπει να ακολουθηθεί, προκειμένου να επιτευχθεί συγκεκριμένος σκοπός. Ένας Έλληνας, δεν θα χρησιμοποιούσε μεταφορικά την έκφραση “οδικός χάρτης”, αλλά την λέξη “συνταγή”.
Άν και τις περισσότερες φορές, οι εκφράσεις αυτές γίνονται εύκολα κατανοητές, δεν παύουν κατά την γνώμη μου να αποτελούν πληγή και να βαρβαροποιούν την γλώσσα μας, που άλλωστε προσφέρει περισσότερες και κυρίως ομορφότερες εναλλακτικές απόδοσης των ίδιων νοημάτων.
Μπορεί να υποθέσει όποιος δεν έχει ζήσει σε αγγλόφωνη χώρα, οτι οι εκφράσεις αυτές είναι αποτέλεσμα γλωσσοπλαστίας της στιγμής. Σας διαβεβαιώνω οτι δεν είναι έτσι. Αναρωτηθείτε για κάθε μια έκφραση αν θα την χρησιμοποιούσαν οι γονείς σας ή οι παππούδες σας. Απεναντίας, όλες οι εκφράσεις που φέρνω ως παραδείγματα, είναι σε χρήση στην Αγγλική εδώ και πολλές δεκαετίες. Γι’ αυτό ίσως, εκείνοι που ενοχλούνται περισσότερο στο άκουσμα αυτών των “αμερικανισμών”, είναι όσοι γνωρίζουν καλά αγγλικά.
Πολλά ακόμη θα μπορούσαν να παρατεθούν, αλλά το συμπέρασμα είναι το ίδιο. Για τους μεν δημοσιογράφους, φαίνεται οτι οι ειδήσεις που τους “σερβίρουν” για να μας τις σερβίρουν με την σειρά τους, έρχονται στην αγγλική, και μεταφράζονται από κάποιο αυτόματο μεταφραστή στον υπολογιστή τους, χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να ελεγχθούν, με αποτέλεσμα να μεταφράζονται αυτούσια και κυριολεκτικά οι ιδιωματισμοί που συνοδεύουν τα κείμενα. Επόμενο είναι να υποθέσουμε οτι ο ειδήσεις δεν είναι αποτέλεσμα δημοσιογραφικής έρευνας αλλά οδηγιών μιας αγγλόφωνης αρχής (αμερικανική πρεσβεία, state department) ή κάποιων αμερικανόδουλων διεθνών πρακτορείων ειδήσεων.
Για τους δε πολιτικούς, μπορείτε να κάνετε τις ανάλογες σκέψεις με τους δημοσιογράφους.
-Δυστυχώς.


George Konstantakopoulos
kokinimilia@yahoo.com

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Η λαϊκή κυριαρχία υπο διωγμό Β'

 
Ανάλυση του Δημήτρη Καζάκη
(Ο Δ.Καζάκης είναι Οικονομολόγος, αναλυτής και συγγραφέας)

Από το εθνικό επίπεδο, στις απρόσωπες κυρίαρχες οντότητες
Σε τι διαφέρουν όλοι αυτοί που μιλούν σήμερα για την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ευρώ και το άνοιγμα των συνόρων, λες και πρόκειται για το αποκορύφωμα της βιολογικής εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας, από τους λάτρεις της παραδοσιακής αποικιοκρατίας που, παρ' όλες τις ενστάσεις τους για τους βάρβαρους τρόπους των αποικιοκρατών, έλεγαν και ξαναέλεγαν ότι η αυτή είναι ο μόνος τρόπος διάδοσης του πολιτισμού στον πλανήτη; Για τους απολογητές της αποικιοκρατίας της παλιάς εποχής, ήταν πιο εύκολο να αλλάξεις την διαδρομή του ήλιου στον ορίζοντα, παρά να απαλλαγεί η ανθρωπότητα από τις αποικίες. Όταν οι αγώνες των λαών και των καταπιεσμένων εθνών τσάκισαν και διέλυσαν την αποικιοκρατία, τότε οι ίδιοι απολογητές επινόησαν τις οικονομικές ενώσεις. Γιατί; Διότι η κατοχύρωση της εθνικής κυριαρχίας αποτελούσε ανέκαθεν casus beli για τον ιμπεριαλισμό, για τις δυνάμεις εκείνες της αγοράς που κερδίζουν τα μέγιστα μέσα από τη λεηλασία λαών και χωρών. Η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ολοκλήρωσε μια πορεία αναίρεσης της εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών της. Ας θυμηθούμε τι έλεγε ο Τζουλιάνο Αμάτο, πρώην Ιταλός πρωθυπουργός και αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Συντακτικής Συνέλευσης, η οποία είχε αναλάβει τη σύνταξη του ευρω-συντάγματος, σε συνέντευξη του στη La Stampa (13 Ιουλίου 2000):
«Το project του ευρωπαϊκού συντάγματος είναι τολμηρό, αλλά για να υπερβούμε τα εμπόδια στην πολιτική είναι αναγκαίο να τα συγκαλύπτουμε. Στην Ευρώπη χρειάζεται κανείς να δρα με το "σαν να" - σαν να είναι αυτό που επιδιώκεται κάτι πολύ λίγο, ώστε να αποσπαστούν πολλά, σαν να πρόκειται τα κράτη να παραμείνουν κυρίαρχα, ώστε να πειστούν να εγκαταλείψουν την κυριαρχία τους. Η Επιτροπή στις Βρυξέλλες, για παράδειγμα, θα πρέπει να δρα σαν να είναι κάποιο τεχνικό εργαλείο, ώστε να είναι σε θέση να λειτουργεί ως κυβέρνηση. Και ούτω καθεξής, με μεταμφίεση και απόκρυψη...
Η κυριαρχία που χάνεται στο εθνικό επίπεδο δεν περνά οε κάποια νέα οντότητα. Παραδίδεται οε οντότητες δίχως πρόσωπο: το NATO, τον ΟΗΕ και τελικά στην Ε.Ε., η οποία βρίσκεται στην πρωτοπορία ενός κόσμου που αλλάζει, στοχεύοντας σ' ένα μέλλον με πρίγκιπες δίχως κυριαρχία... Η νέα οντότητα είναι απρόσωπη και εκείνοι που έχουν τα ηνία στα χέρια τους δεν φαίνονται, ούτε εκλέγονται... Οι φεντεραλιστές εξακολουθούν να πιστεύουν ότι αφαιρώντας από τα έθνη κράτη την κυριαρχία τους, την μεταφέρουν σ' ένα υψηλότερο επίπεδο. Αυτό είναι το λάθος τους. Η αλήθεια είναι ότι η μεταφορά της κυριαρχίας θα την κάνει να εξαερωθεί, να εξαφανιστεί. Στα πλαίσια της δεν θα υπάρχουν πλέον εξατομικευμένες, ταυτοποιημένες κυριαρχίες. Στη θέση τους θα υπάρξουν ένα πλήθος από αρχές σε διάφορα επίπεδα συλλογικότητας, καθεμιά από τις οποίες θα βρίσκεται επικεφαλής διαφορετικών οργανωμένων συμφερόντων των ανθρώπων: επίπεδα που περιλαμβάνουν απροσδιόριστα πεδία εξουσίας, τα οποία μοιράζονται με άλλες αρχές... Αυτός είναι και ο τρόπος που η Ευρώπη δημιουργήθηκε: μέσα από τη δημιουργία κοινοτικών οργανισμών δίχως να δίνεται η εντύπωση στους οργανισμούς όπου προέδρευαν οι εθνικές κυβερνήσεις ότι υποτάσσονται σε μια ανώτερη εξουσία. Έτσι γεννήθηκε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ως υπερεθνικός θεσμός: ήταν ένα είδος αθέατης ατομικής βόμβας, την οποία ο Σούμαν και ο Μονέ πέρασαν στις διαπραγματεύσεις για την Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα...»

Η λαϊκή κυριαρχία υπό διωγμό
Πολλοί σήμερα θεωρούν ότι η αναίρεση της εθνικής κυριαρχίας δεν είναι τόσο σημαντική ή ότι δεν πρέπει να απασχολεί τον εργαζόμενο. Το μόνο που πρέπει να τον απασχολεί είναι το μεροκάματο και η εργασία του. Δεν υπάρχει πιο αντιδραστικός, ιμπεριαλιστικός οικονομισμός από αυτόν, έστω κι αν προβάλλεται πολλές φορές και από την αριστερά. Κάποιοι άλλοι μιλούν για εθνική κυριαρχία μέσα από τη σκοπιά ενός μεταφυσικού ελληνισμού και μιας ελληνικότητας που παραπέμπει σε αρχαίες καταγωγές και ανιστόρητες ταυτότητες.
Η αλήθεια είναι ότι η αναίρεση της εθνικής κυριαρχίας δεν στερεί την εθνική ταυτότητα από έναν πληθυσμό. Ο ιμπεριαλισμός δεν έχει κανένα πρόβλημα με πληθυσμούς που αναζητούν την εθνική τους ταυτότητα στα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα, στη θρησκεία και την καταγωγή τους. Αντίθετα, ο ιμπεριαλισμός πριμοδοτεί και προμοτάρει μια τέτοια εθνική ταυτότητα. Έτσι, άλλωστε, αντιλαμβανόταν την εθνότητα και το έθνος ο μεσαίωνας. Με τα έθνη των γκέτο, των μειονοτήτων και των μεταναστών, των νομάδων της φτωχολογιάς και των κατεστραμμένων χωρών οι ισχυροί δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Αρκεί το έθνος να μη συγκροτείται στην ιστορικοπολιτική ενότητα που λέγεται λαός, ο οποίος διεκδικεί την κυριαρχία στη χώρα του και, επομένως, την ισοτιμία με όλους τους άλλους λαούς και χώρες, ανεξαρτήτως μεγέθους και ισχύος.
Αυτός είναι ο λόγος που τον ιμπεριαλισμό εξυπηρετούν ταυτόχρονα τόσο ο κοσμοπολιτισμός των αγορών, όσο και ο οικουμενισμός των θρησκειών και των αρχαιολατρικών καταγωγών που διαστρέφουν το πραγματικό κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο των σύγχρονων εθνών. Ο λαός, και κυρίως η εργατική τάξη, παλεύουν για την εθνική κυριαρχία, όχι για να διαφυλάξουν την εθνική τους ταυτότητα με όρους εθνικοφροσύνης, αλλά γιατί χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία με όρους λαϊκών συμφερόντων.
Το κεντρικό ζητούμενο της αληθινής εθνικής κυριαρχίας είναι ένα: το κατά πόσον κατοχυρώνει τον ρόλο του λαού στην άσκηση της εξουσίας, δηλαδή τη λαϊκή κυριαρχία. Η λαϊκή κυριαρχία δεν μια απλή νομική έννοια, όπως συνήθως αποδίδεται από τους συνταγματολόγους, αλλά μια κρίσιμη κοινωνικοπολιτική έννοια, που καθορίζει χο περιεχόμενο και τα όρια της δημοκρατίας. Το θεμελιώδες πρόβλημα της δημοκρατίας ήταν ανέκαθεν το πρόβλημα της κυριαρχίας, δηλαδή από πού πηγάζει και ποιος ασκεί την εξουσία. Γι' αυτό και η αστική τάξη από την εποχή του Μοντεσκιέ πασχίζει να πείσει τις εργαζόμενες τάξεις και συνολικά τον λαό ότι η δημοκρατία δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα «πολίτευμα» νομιμοποίησης της άσκησης της κυριαρχίας, που πάντα εναποτίθεται στην άρχουσα τάξη και την εξουσία της. Έτσι, το μόνο που μένει να κάνει ο λαός και οι διάφορες λαϊκές τάξεις δεν είναι παρά να διεκδικούν επιμέρους δικαιώματα και ελευθερίες, να πιέζουν και να αντιδρούν στην εξουσία, αλλά ως εκεί.
Το αίτημα της λαϊκής κυριαρχίας γεννήθηκε στους επαναστατικούς αγώνες του λαού και των εργατικών στρωμάτων, και διατυπώθηκε με επάρκεια από τους πιο «αιρετικούς» επαναστάτες εκπροσώπους αυτών των κινημάτων. Η επίσημη αστική συνταγματική και πολιτική σκέψη εξαναγκάστηκε να το αποδεχθεί -έστω στα λόγια- ως θεμέλιο λίθο του δημοκρατικού πολιτεύματος, μόνο πολύ πρόσφατα και κυρίως μετά το τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου. Εγγυητής αυτού του αιτήματος υπήρξε πάντα η επαγρύπνηση και η οργανωμένη δράση του λαού και ειδικά της εργατικής τάξης. Γι' αυτό και στις μέρες μας που τα λαϊκά και εργατικά κινήματα βρίσκονται σε ύφεση, όχι μόνο η ουσία, αλλά και η ίδια η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας βρίσκεται υπό πρωτοφανή διωγμό από την επίσημη εξουσία.

Η λαϊκή κυριαρχία αποτυπώνεται στις εξής βασικές αρχές:
(α) Μοναδική πηγή κάθε εξουσίας, όπως και ανώτατο όργανο του πολιτεύματος, είναι ο ίδιος ο λαός.
(β) Τα όργανα άσκησης της εξουσίας και οι επιλογές πολιτικής εξαρτώνται από την ελεύθερη έκφραση της λαϊκής θέλησης στη βάση του ελεύθερου, ισότιμου, καθολικού, αντιπροσωπευτικού εκλογικού δικαιώματος.
(γ) Θεμέλιος λίθος της άσκησης της λαϊκής κυριαρχίας είναι η ελευθερία έκφρασης και οργάνωσης του ίδιου λαού, των στρωμάτων και των τάξεων που τον αποτελούν. Η αυθεντική ελευθερία της οργανωμένης συλλογικής δράσης, οι ίδιοι οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες των μαζών, αποτελεί προνομιακό πεδίο εκδήλωσης της κυριαρχίας ενός λαού.
(δ) Δεν μπορεί να υπάρχει λαϊκή κυριαρχία χωρίς εθνική ανεξαρτησία. Στην προσπάθεια της αστικής τάξης και των πιο αντιδραστικών εκπροσώπων της να αποσπαστεί η έννοια «έθνος» από την έννοια «λαός», ώστε να διαφοροποιηθεί η έννοια της εθνικής από τη λαϊκή κυριαρχία και, έτσι, η κυριαρχία ενός μεταφυσικού και ιδεατού έθνους να στραφεί ενάντια στην πραγματική κυριαρχία του λαού, τα λαϊκά και εργατικά κινήματα απαντούσαν ανέκαθεν με την ταύτιση της λαϊκής με την εθνική κυριαρχία. Για την αστική τάξη και τους πολιτικούς εκπροσώπους της, η έννοια της εθνικής κυριαρχίας ταυτιζόταν ανέκαθεν με τον σεβασμό της ιστορικής και πολιτισμικής «ιδιαιτερότητας» ενός έθνους, ενώ για τα λαϊκά και εργατικά κινήματα με την ανάδειξη του λαού σε αφέντη του τόπου του, με τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας του και με την ανεξαρτησία απέναντι σε κάθε ιμπεριαλιστική επιβουλή και υποταγή,
(ε) Η λαϊκή κυριαρχία μπορεί να εκφράζεται αποκλειστικά και μόνο μέσα στα πλαίσια μιας ενιαίας και αδιαίρετης δημοκρατίας. Δηλαδή, μέσα από την ισότητα όλων, ανεξαρτήτως καταγωγής, θρησκείας κ.λπ. σε ατομικά και πολιτικά δικαιώματα. Μέσα στα πλαίσια μια ενιαίας και αδιαίρετης δημοκρατίας δεν μπορούν να υπάρχουν θεσμοθετημένες πλειονότητες και μειονότητες, δεν μπορεί να διασπάται το κράτος σε διοικητικές και πολιτικές οντότητες με «δική τους» κυριαρχία. Όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα, τις ίδιες υποχρεώσεις και την ίδια σχέση με την κεντρική εξουσία. Μόνο με αυτό τον τρόπο έχει δημοκρατικό περιεχόμενο ο εδαφικά ενιαίος και αδιαίρετος χαρακτήρας ενός κράτους.

Όταν η αστική τάξη βρέθηκε στην πολύ δύσκολη θέση να αποδεχθεί τη λαϊκή κυριαρχία ως συνταγματική επιταγή για το καθεστώς της, μεθόδευσε τρόπους ώστε να την καταστήσει φράση κενή περιεχομένου. Οι μεθοδεύσεις περιορισμού ή και πρακτικής αποτροπής της λαϊκής κυριαρχίας συνθέτουν την ιστορία του σύγχρονου κοινοβουλευτισμού.  Οι πιο συνηθισμένοι περιορισμοί της τυπικής λαϊκής κυριαρχίας είναι:
(α) Μέσω της θεωρίας της «λευκής εντολής», με βάση την οποία η εκλεγμένη κυβέρνηση δεν υπόκειται στον έλεγχο των εκλογέων, αλλά έχει λάβει εν λευκώ την εντολή να κάνουν όπως τους αρέσει. Στην πραγματικότητα, ο βουλευτής, η βουλή και η κυβέρνηση θα πρέπει να είναι εντολείς του λαού και, άρα, υπό διαρκή έλεγχο, έως και ανακλητοί,
(β) Μέσω του περιορισμού της ελευθερίας έκφρασης, οργάνωσης και οργανωμένης δράσης του λαού. Είναι γνωστές οι θεωρίες ότι το «πεζοδρόμιο» δεν μπορεί να κυβερνά, ενώ έχει κατασκευαστεί ένα τεράστιο νομοθετικό και πολιτικό οπλοστάσιο για τον περιορισμό της συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης του λαού, αλλά και των κινητοποιήσεων για λόγους «παρακώλυσης συγκοινωνιών», έως «διατάραξη της δημόσιας τάξης» κ.ο.κ. Ο λαός δεν έχει κανένα πιο πρόσφορο τρόπο να ασκεί την κυριαρχύ1 του πέρα από τις εκλογές, παρά μόνο μέσα από την οργανωμένη δράση και κινητοποίηση του.
(γ) Μέσω της θωράκισης της εκτελεστικής εξουσίας απέναντι στον λαό. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η θεωρία της ισχυρής κυβέρνησης, με βάση την οποία οι εκλογές γίνονται όχι για να καταγράφουν οι πολιτικές διαθέσεις του λαού, αλλά για να υπάρξει ισχυρή διακυβέρνηση της χώρας,
(δ) Μέσω του λεγόμενου προεδρικού συστήματος που, σύμφωνα με τους δημοκρατικούς συνταγματολόγους του μεσοπολέμου, δεν είναι παρά η μοναρχία με δημοκρατική αμφίεση. Με αυτό το σύστημα η εξουσία μεταφέρεται από τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς στον πρόεδρο, ο οποίος την ασκεί κατά το δοκούν. Ο πρόεδρος αντλεί την απόλυτη εξουσία του από την καθολική ψηφοφορία. Στις ΗΠΑ, μάλιστα, ο πρόεδρος δεν εκλέγεται καν απευθείας από το εκλογικό σώμα, αλλά από ένα σώμα εκλεκτόρων των πολιτειών που ο αριθμός και η σύνθεση του υπήρξε ανέκαθεν προϊόν κάθε είδους «μαγειρεμάτων».

Όμως ποτέ άλλοτε δεν απειλήθηκε η δημοκρατία, όπως με την οικοδόμηση της ενιαίας αγοράς και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η απαλλαγή από το κοινό νόμισμα, την ΟΝΕ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν είναι μόνο ένας από τους πιο βασικούς όρους επιβίωσης της χώρας και του εργαζόμενου λαού, αλλά και μια από τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις κατάκτησης της δημοκρατίας στη βάση της λαϊκής κυριαρχίας. Οι οπαδοί της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, με τη μια ή την άλλη μορφή, δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους οπαδούς της Νέας Τάξης στην Ευρώπη του Χίτλερ, εκτός ίσως από τις μεθόδους.
..Α' μέρος του άρθρου

Το παρόν άρθρο έχει δημοσιευθεί στο Hellenic Nexus