Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Ο κόσμος των «αριστερών» με μειωμένες ηθικές αντιστάσεις και εκείνος του lifestyle αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία

Απίστευτο και όμως αληθινό, το 2010, άτομο τοποθετημένο στο Υπουργείο Παιδείας, η κα Δραγώνα, να ισχυρίζεται ότι η ιδέα του έθνους αποτελεί ρομαντική επινόηση του 19ου αιώνα τη στιγμή που ο ερασιτέχνης αναγνώστης τη ιστορίας θυμάται πως η ιδέα γεννήθηκε με την άνθιση των ευρωπαϊκών πόλεων, τουλάχιστον 5 αιώνες πριν. Το ότι η κατακεραυνωτική απάντηση του Μίκη Θεοδωράκη(*) δεν προμηθεύει τα πιο ασφαλή επιχειρήματα, δεν μειώνει το εξόφθαλμο της σκοπιμότητας  της κα Δραγώνα. Τοποθετήσεις όπως οι δικές της ή της αλήστου μνήμης Ρεπούση (να μην ξεχνάμε την νυν Υπουργό κα Διαμαντοπούλου, η οποία έχει προτείνει τα αγγλικά ως δεύτερη μας  γλώσσα) υπάγονται στο ίδιο concept με τα διαφημιστικά μηνύματα του τύπου «ζήσε τη στιγμή» και «έλα τώρα».
Ο κόσμος των «αριστερών» με μειωμένες ηθικές αντιστάσεις και εκείνος του lifestyle αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Μέγα ποσοστό άλλωστε εκείνων που βολεύτηκαν πουλώντας αριστερά συνθήματα δουλεύουν σήμερα στην διαφήμιση. Προοδευτικοί διανοούμενοι και φωστήρες της επικοινωνίας δίνουν μαζί τον αγώνα τον καλό, μοιράζοντας τομείς δραστηριότητας. Αν οι πρώτοι παίζουν ρόλο διαμορφωτή της πολυπολιτισμικής συνείδησης των νεότερων γενεών και, μέσω αυτών, του ανύπαρκτου οσονούπω έθνους, οι δεύτεροι απευθύνονται στο θυμικό. «Μην σκέφτεσαι πως ήταν τα πράγματα πριν από πέντε ή δέκα χρόνια. Πάψε να νοσταλγείς, να κρίνεις, να συγκρίνεις. Μη σε απασχολεί το μέλλον. Μη νοιάζεσαι αν για το ηλίθιο γκατζετάκι που αγόρασες σήμερα θα στερηθείς κάτι μεθαύριο». Λέξη - κλειδί είναι το «πάθος», εδώ και τώρα, με οποιαδήποτε αφορμή και οποιοδήποτε αντίτιμο. «Πάθος» Ρουβίτσας, βγαλμένο με τσιρίδες, μέσα από αλλεπάλληλα εγκεφαλικά βραχυκυκλώματα. Η αναφορά στο παρελθόν γίνεται με όρους σκοτεινού μεσαίωνα, η απομάκρυνση από τον οποίο εορτάζεται ως ευλογία. «Με το παρελθόν δεν σε συνδέουν πλέον και πολλά πράγματα» αναγγέλλει η γλιστερή φωνούλα, κι ένα κουτοπόνηρο χαμόγελο χαράζεται στο πρόσωπο του βλαχαδερού που καμαρώνει το GPS του. Όμως πεδίο τιμής των γκουρού της διαφήμισης είναι και η ίδια η γλώσσα, κι αυτό που δεν συντελέστηκε σε αιώνες, κινδυνεύει να συντελεστεί σε λίγα χρόνια: η αποδόμησή της, με την τεχνική της μηχανικής αναπαραγωγής της αγγλικής σύνταξης [η «What's Up παρέα», «το Nokia κινητό» κ.ο.κ....]
Το έλλειμμα σε επιχειρήματα αναπληρώνεται με χαρακτηρισμούς δοκιμασμένης επικοινωνιακής ισχύος. Οι χαρακτηρισμοί βρίσκουν έδαφος σε μια νεολαία με όρεξη για ανατροπές και εύλογη άγνοια του τι κρύβει το προσωπείο του επαναστάτη. Ανυποψίαστη για το ότι, πίσω από το happy end του αγώνα για οικουμενική συμφιλίωση καραδοκεί η νεοφιλελεύθερη διεθνοποίηση της, οι κουστουμαρισμένες κατσαρίδες των Οίκων Αξιολόγησης (δικές τους "αξιολογήσεις" βρίσκονται στις ρίζες της παγκόσμιας κρίσης)  τα καρχαριοειδή τα Deutsche Bank (Μεγάλου Χορηγού της Bienale με τίτλο.. .'Destroy Athens'], το επιπληκτικό βλέμμα και το "καλό κουράγιο" που έρχεται να μας απευθύνει στο σπίτι μας ένα ευρώ-ανθρωπάριο όπως ο κύριος Όλι Ρεν.


Ασφαλώς το “πας μη Έλλην βάρβαρος” ακούγεται γραφικό στο στόμα κάποιων, όταν θέτουν το αίτημα της ελληνικότητας στην τέχνη, ή όταν φουσκώνουνε σαν διάνοι για τα κατορθώματα προγόνων, με τους οποίου μας  χωρίζει η άβυσσος. Και δόξα τω θεώ, χορτάσαμε τους  ελληναράδες ήδη από τα 70s, τα πανηγύρια, την κατόπιν εορτής αντίσταση, τις Ρωμιοσύνες και τα αντάρτικα που σε χρόνο dt είχαν ανταλλάξει με βίλες και υπουργικούς θώκους. Έννοιες όπως «Έθνος», «δημοκρατία», «ελευθερία» κ.τ.λ. χρησιμοποιήθηκαν πάντα κατά το δοκούν από (επίδοξους) φορείς της εξουσίας, όσο για την «επιστημοσύνη» που προσφέρει την αίγλη της σε νεωτεριστικές απόψεις είναι ύποπτη όσο κι οι επικλήσεις των ιερών και των οσίων της φυλής μας... Είναι φανερό, ας πούμε, πως οι άνθρωποι που εργάζονται σήμερα για την απάλειψη της ιδέας  του έθνους, το κάνουν ενταγμένοι σε σχεδιασμούς που περιλαμβάνουν την αποδυνάμωση τα έννοιας «κυριαρχικό Κράτος» και την αντικατάσταση του από ασαφή, ευέλικτα μορφώματα στο πλαίσιο μιας αυτοκρατορικών προδιαγραφών τάξης πραγμάτων. Κι αυτό ξεφεύγει δραματικά από τα όρια του ακαδημαϊκού ερωτήματος περί καταγωγής της ιδέας του Έθνους από την ιδέα του κράτους ή τανάπαλιν. Την ώρα που οι.. .καλοί  μας γείτονες βιώνουν την ευεργετική γι' αυτούς πλάνη [;] της αναβιώσης του πατριωτικού αισθήματος, εμείς ζούμε το σήμερα σαν ιστορία συντελεσμένη και καταγεγραμμένη, αυτοαπομυθοποιούμενοι εν ονόματι της «επιστημονικής αλήθειας» της κυρίας Δραγώνα. Από απόσταση ασφαλείας ο ιστοριοδίφης μιλά για νομοτέλειες, για ομελέτες που φτιάχνονται και για αυγά που σπάνε. Στην πραγματική ζωή τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά και το ερώτημα είναι ένα:.
Πότε λοιπόν με το καλό θα αντιδράσει ο "κυρίαρχος λαός";
Το ερώτημα που απευθύνουμε ο ένας στον άλλο, εν μέρει για να αποφύγουμε την απάντηση στο ερώτημα "εσύ τι κάνεις;"!
 Σωκράτης Παπαχατζής

(*) «Αν στις αρχές του 19ου αιώνα δεν υπήρχε η ιδέα της συνέχειας του ελληνικού έθνους, δεν θα είχαν υπάρξει η επανάσταση του ’21, ο Κολοκοτρώνης, ο Σολωμός, ο Κάλβος, ο Παλαμάς, ο Καβάφης, η Εθνική Αντίσταση, ο Αρης Βελουχιώτης..»


Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Ο ΙΟΣ στο τιμόνι της ΕΣΗΕΑ

Καταστροφική εξέλιξη σε μία περίοδο που η ενημέρωση θα έχει κρίσιμη σημασία για το μέλλον του Έθνους.

Ο Δ.Τρίμης εξελέγη
πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ
Με πρόεδρο τον Δημήτρη Τρίμη από την παράταξη "Συσπείρωση Δημοσιογράφων- Δούρειος Τύπος" συγκροτήθηκε σε σώμα στις 21-9-11 το μεσημέρι το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, τέσσερις μήνες μετά τις εκλογές της ΕΣΗΕΑ. Το Δ.Σ. συγκροτήθηκε στη βάση του αναλογικού προεδρείου, όπως είχαν ζητήσει οι παρατάξεις της Συσπείρωσης, του ΚΚΕ και της Πρωτοβουλίας, ήδη από το πρώτο διάστημα μετά τις εκλογές.
Στη διαδικασία της ψηφοφορίας ωστόσο, δεν συμμετείχαν και οι 11 σύμβουλοι, αλλά μόνο 8. Απουσίαζε η παράταξη Επαγγελματίες Δημοσιογράφοι (Δ. Τσαλαπάτης και Μ. Γκίκα) και ο Η. Κανέλλης από τη Δημοσιογραφική Μεταρρύθμιση, οι οποίοι πάντως είχαν προσκληθεί. Ο Δημήτρης Τρίμης εξελέγη έτσι με 7 ψήφους και μία λευκή, η Νανά Νταουντάκη στη θέση της α' αντιπροέδρου με 7 ψήφους και μία λευκή, ο Π. Ράμμος στη θέση του β' αντιπροέδρου με 8 ψήφους, η Μαρία Αντωνιάδου γενική γραμματέας με 7 ψήφους και μία λευκή και ο Γιάννης Αγγέλης ταμίας με 8  ψήφους.
Οι διεργασίες είχαν ξεκινήσει από την περασμένη εβδομάδα, μετά την παραίτηση της προεδρεύουσας Μ. Γκίκα, οπότε και φάνηκε να εξαντλείται κάθε δυνατότητα για εκλογή προεδρείου. Με πρωτοβουλία της πλειονότητας των μελών έγινε μια επιπλέον προσπάθεια, όπως φάνηκε με αποτέλεσμα. "Πληγωμένη" από τη διαδικασία βγήκε η παράταξη Δημοσιογράφοι για τη Δημοσιογραφία (πρώην Σόμπολου), καθώς διαπιστώθηκε διαφωνία μεταξύ των συμβούλων Μαρίας Αντωνιάδου και Χρ Κυρίτση.
Αντίοχος Επιφανής

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Βολή κατά Βολή

Η κυβέρνηση των συμφερόντων της μεγαλοαστικής τάξης αποκαλύπτεται.
Ρίχνει στους εργαζόμενους το 73% των φορολογικών βαρών,
αυξάνει τους φόρους στους μικροεπιχειρηματίες και τους αγρότες
και απαλλάσει κάθε φόρου το μεγαλύτερο κεφάλαιο,
το εφοπλιστικό
1) Οι φόροι του κυβερνώντος κόμματος
Το κόμμα της κυβερνητικής εξουσίας (το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, όπως παραπλανητικά ονομάζεται) είναι στην πραγματικότητα ένα κόμμα αστικό. Είναι αστικό στην ιδεολογία του. Είναι αστικό στο πρόγραμμα του. Είναι αστικό στην πολιτική του. Είναι αστικό στην ιστορία του. Είναι αστικό στην ηγεσία του. Και το ότι έχει και εργαζόμενους (όχι του ιδιωτικού τομέα αλλά του κρατικού μηχανισμού και των ΔΕΚΟ) αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα διότι εργαζόμενα μέλη έχουν και τα αστικά κόμματα. Αλλωστε προτιμούμε να μιλάμε πάντα στην κατάλληλη στιγμή αλλά και πάντα συγκεκριμένα. Και το πιο συγκεκριμένο ζήτημα της επικαιρότητας είναι οι κρατικοί φόροι. Σ' αυτό συμφωνούμε όλοι μας. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τους κρατικούς φόρους σε σχέση με το κυβερνών κόμμα.
Οι κοινωνικές τάξεις μέσα στο αστικό κοινωνικό σύστημα είναι συγκεκριμένες. Είναι η εργατική, είναι η μικροαστική, είναι η αγροτική, είναι η αστική. Και σ’ αυτό συμφωνούμε όλοι μας. Ας πιάσουμε λοιπόν τα πράγματα με την σειρά τους.

Πρώτον: Το κυβερνών κόμμα φόρτωσε πάνω στην εργατική τάξη (που το ίδιο αυτό κόμμα έχει καταδικάσει στην ανέχεια και την ανεργία) το 73% των κρατικών φόρων. Αυτό αναγκάστηκε να το ομολογήσει δημόσια ο ίδιος ο υπουργός των Οικονομικών. Κατά συνέπεια, κάθε άνθρωπος με ανεξάρτητη σκέψη καταλαβαίνει, ότι αυτό το κόμμα σε καμιά περίπτωση δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, και ότι ασφαλώς δεν είναι εργατικό.
Δεύτερον: Το κυβερνών κόμμα με την αύξηση των φόρων πάνω στη μικροαστική τάξη, σπρώχνει την τάξη αυτή (που και αυτήν το ίδιο αυτό κόμμα έχει οδηγήσει στην οικονομική συμπίεση προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου) στην παρακμή και καταστροφή και γι’ αυτό αυτή εξεγείρεται.
Με την φορολογία των προτεινόμενων «αντικειμενικών κριτηρίων» τα κατώτερα και πολυπληθέστερα στρώματα της μικροαστικής τάξης οδηγούνται στη χρεοκοπία και την ανεργία. Και αυτή η αραίωση των μικροαστών, είναι μια ενέργεια της αστικής τάξης που αποσκοπεί στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου.
Όπως και να 'χει, το βέβαιο είναι ότι το κυβερνητικό κόμμα δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντα της μικροαστικής τάξης, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι κόμμα αυτής της τάξης.
Τρίτον: Το κυβερνών κόμμα επιχειρεί να αυξήσει τους φόρους πάνω στην αγροτική τάξη και οι αγρότες διαμαρτυρόμενοι καταλαμβάνουν εθνικές οδούς. Και αυτό είναι μια απόδειξη ότι το κόμμα αυτό δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντα της αγροτικής τάξης, γιατί δεν είναι δικό της.
Τέταρτον: Το κυβερνών κόμμα όχι μόνο έχει απαλλάξει την αστική τάξη από κάθε σοβαρή φορολογία (με διάφορα νομικά κόλπα) αλλά έχει συνάψει και συνάπτει τεράστια εξωτερικά κι εσωτερικά δάνεια, που τα διανέμει απλόχερα στην αστική τάξη με διάφορα προσχήματα (αναπτυξιακός νόμος 82’ κτλ.)και στη συνέχεια φορτώνει το λογαριασμό της εξόφλησης του στην πλάτη ολόκληρου τους εργαζόμενου λαού.
Το κυβερνών κόμμα ουσιαστικά έχει απαλλάξει φορολογικά ολόκληρη την αστική τάξη, ιδιαίτερα όμως έχει απαλλάξει το μεγαλύτερο και ισχυρότερο κομμάτι της αστικής τάξης. Κι αυτό είναι το εφοπλιστικό κεφάλαιο, το οποίο είναι γιγάντιο όχι μόνο για τα ελληνικά μέτρα αλλά και για τα παγκόσμια.
Οι επίσημες στατιστικές αναφέρουν ότι  το 52% του συνολικού εμπορικού στόλου της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανήκει στους Έλληνες εφοπλιστές. Δηλαδή στην ελληνική αστική τάξη. Και απόδειξη όσων λέμε είναι ο νόμος του κυβερνώντος κόμματος 2234/31-8-94 «φύλλο εφημερίδας κυβερνήσεως» Α 142. «Απαλλάσσονται όλες οι ναυτιλιακές εταιρείες, από παντός φόρου, τέλους, εισφοράς ή κρατήσεως υπέρ Δημοσίου ή οποιουδήποτε τρίτου για το εισόδημα αυτών, που αποκτάται από εργασίες ή παροχή υπηρεσιών».
Επίσης παρέχεται απαλλαγή από τον ειδικό φόρο τραπεζιτικών εργασιών Φ.Κ.Ε. και από κάθε τέλος χαρτοσήμου και οποιωνδήποτε κρατήσεων.
Όλα αυτά: Η φοροαπαλλαγή της αστικής τάξης και το φόρτωμα των φόρων πάνω στις άλλες τάξεις και ιδιαίτερα στην εργατική, είναι μια νέα απόδειξη ότι το κυβερνών κόμμα εκπροσωπεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης και ιδιαίτερα της μεγαλοαστικής. Δηλαδή είναι ένα κόμμα αστικό. Το ότι αυτός ο νόμος 2234 αποσιωπήθηκε από τα τρία μεγάλα κόμματα της αστικής τάξης, τον Τύπο της, την τηλεόραση της και τη ραδιοφωνία της, αυτό είναι κάτι πολύ φυσικό. Αλλά για τα υπόλοιπα όμως κόμματα, η σιωπή τους αποδεικνύει και την αθλιότητα τους. Χώρο για άλλα σχόλια δεν έχουμε...
Πιστωτικές κάρτες!
Η χειρότερη μορφή
των ληστρικών τραπεζικών δανείων

2) Οι ληστές των επιτοκίων
Ένα πολύ μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης, είναι οικονομικά αιχμάλωτο των τραπεζιτών, οι οποίοι απομυζούν ένα μεγάλο μέρος των εισοδημάτων της. Το ίδιο συμβαίνει και με τη μικροαστική τάξη που οι επιχειρήσεις της βρίσκονται στο έλεος της ληστείας των τραπεζιτών.
Η ληστεία των τραπεζιτών γίνεται διαμέσου της τεράστιας διαφοράς μεταξύ των επιτοκίων καταθέσεων χρημάτων στην τράπεζα που είναι 1.4% και των επιτοκίων δανεισμού από την τράπεζα που είναι 9%. Όσο για τα τραπεζιτικά δάνεια με τη μορφή "πιστωτικής κάρτας", η ληστεία είναι τεράστια διότι αυτά τα επιτόκια είναι πολύ μεγαλύτερα.

Οι τράπεζες είναι οι επιχειρήσεις με τα πλέον μυθώδη κέρδη, που οφείλονται στη ληστεία των επιτοκίων τους.
Η ληστεία όμως των τραπεζιτών παίρνει και διάφορες άλλες εγκληματικές μορφές. Διότι οι τράπεζες δανειοδοτούν με την ίδια ευκολία και αυτούς που μπορούν να εξοφλήσουν το δάνειο τους, αλλά και αυτούς που δεν μπορούν: Σκοπεύοντας στην κατάσχεση της εγγύησης του δανειζόμενου, που είναι κάποιο ακίνητο, το αυτοκίνητο του ή το ίδιο του το σπίτι.
Οι κατασχέσεις γίνονται από "θυγατρικές εταιρείες των τραπεζών και ακολουθούν στημένοι πλειστηριασμοί (χωρίς την παρουσία κρατικών εκπροσώπων) όπου τα προσυνεννοημένα "κοράκια" αποτελειώνουν το θύμα. Πάρα πολλά θύματα των τραπεζιτών, έχασαν το σπίτι τους για μηδαμινά χρέη.

Τι πρέπει να γίνει
Αυτή η τερατώδης σκευωρία που καταλήγει στη μυθώδη και αυθαίρετη αποθησαύριση μιας χούφτας ληστών τραπεζιτών από τη μία, και μιας απέραντης δυστυχίας ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού από την άλλη, πρέπει να εκλείψει με την άμεση εφαρμογή τριών μέτρων.
Πρώτον: Να καταργηθεί η τεράστια διαφορά μεταξύ των επιτοκίων καταθέσεων και των επιτοκίων χορηγήσεων, και να περιοριστεί η διαφορά στο διπλάσιο. Δηλαδή για τα επιτόκια καταθέσεων 1,4% να μην επιτρέπεται επιτόκιο χορήγησης δανείου άνω του 2,8%. Και με αυτά όμως τα επιτόκια των τραπεζιτών τα κέρδη τους θα είναι και πάλι μεγάλα.
Δεύτερον: Να παγώσουν αμέσως όλοι οι λογαριασμοί, και να υπολογιστούν όλα τα ανεξόφλητα δάνεια με τα νέα επιτόκια.
Και τρίτον: Να ακυρωθούν όλες οι κατασχέσεις της τελευταίας δεκαετίας, και να επιστραφούν όλες οι ουσιαστικά κλεμμένες περιουσίες.

Πώς μπορεί να γίνει
Κατ' αρχήν πρέπει να ξέρουμε καλά, ότι δεν αρκεί να έχουμε δίκιο, αλλά πρέπει να έχουμε και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την τόλμη, να διεκδικήσουμε το δίκιο μας.
Επίσης να ξέρουμε ότι οι τραπεζίτες δεν πρόκειται να παραιτηθούν από την τεράστια ληστεία τους με το καλό. Ούτε φυσικά και οι υποτακτικές τους κυβερνήσεις, όποιες και να είναι.
Γι' αυτό όλα τα θύματα των τραπεζιτών, ανεξάρτητα της οποιασδήποτε άλλης διαφοράς τους, πρέπει να αρχίσουν τις συνεννοήσεις, κατά επάγγελμα, γειτονιά, συνοικία, και να μπουν σε μια διαδικασία αγώνα. Αρχικά με διαμαρτυρίες, τοιχοκολλήσεις, προκηρύξεις, και μετά με συγκεντρώσεις διαδηλώσεις, και τελικά να περικυκλώσουν τα ληστρικά άντρα των τραπεζών, και να ασκήσουν τις απαιτούμενες πιέσεις.
Σ' αυτόν τον αγώνα ο καθένας θα πολεμήσει με τα ηθικά όπλα που διαθέτει. Οι τραπεζίτες της αυθαιρεσίας και της ληστείας, αυτοί που ποδοπατούν κάθε ηθικό και ανθρώπινο νόμο πιθανότατα να κατηγορήσουν εμάς τα θύματα τους, για ασέβεια του νόμου. Αυτή η περίπτωση δεν θα μας ενδιαφέρει. Διότι για μας, ο πλέον ηθικός και ανθρώπινος νόμος, είναι το ιερό δίκιο του αδικημένου.

Γιάννης Βερούχης
Απρίλιος 1995
Ιανουάριος 2006

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Το αίσχος των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων

Με την φάμπρικα των ΜΚΟ,
η κυβέρνηση
μετατρέπει του εργάτες των δήμων
σε όμηρους
δουλεμπορικών γραφείων
Μια τεράστια φάμπρικα εκβιασμού σε βάρος των άνεργων Ελλήνων στήνουν οι κυβερνητικοί μηχανισμοί, με δούρειο ίππο τις λεγόμενες «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις» (ΜΚΟ). Μέσω αυτών, θα γίνουν 55.000 προσλήψεις σε δήμους, με άθλιους όρους εργασίας: 5μηνες συμβάσεις, 625 ευρώ μισθός, ένσημα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη από τον ΟΑΕΔ. Η πληρωμή θα γίνεται φυσικά από το κράτος (η πρώτη επιχορήγηση είναι 280 εκατομμύρια ευρώ και το 5% θα το πάρουν οι μεσάζοντες, οι υπεύθυνοι των ΜΚΟ). Η προϋπηρεσία των συμβασιούχων δεν θα μετράει για τη μονιμοποίηση τους, γιατί τυπικός εργοδότης τους δεν είναι το κράτος, αλλά οι ΜΚΟ. Είναι στην ουσία μια επέκταση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα του καθεστώτος των δουλεμπορικών γραφείων που υπάρχουν στον ιδιωτικό τομέα εδώ και μια δεκαετία.

Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις είναι δήθεν αφιλοκερδείς εταιρείες, με ακαθόριστους σκοπούς, σχετικούς με «κοινωφελή» έργα (προστασία περιβάλλοντος, φροντίδα ηλικιωμένων κτλ.), που επιδοτούνται όμως με κρατικά και ευρωπαϊκά κονδύλια και η εργασία σε αυτές είναι εθελοντική, δηλαδή απλήρωτη. Αυτό το νέο «φρούτο» του καπιταλισμού κρύβει, όμως, μπόλικο αντεργατικό δηλητήριο, όπως αποδεικνύεται τώρα που οι ΜΚΟ χρησιμοποιούνται στην ουσία ως δουλεμπορικά γραφεία. Για τις συγκεκριμένες προσλήψεις, το ΑΣΕΠ αρνήθηκε να τις αναλάβει και τώρα ο υπουργός ζήτησε την «τεχνογνωσία» του για να είναι διαφανείς. Είναι προφανές ότι ετοιμάζεται όργιο ρουσφετιού, αφού την τελευταία στιγμή στήθηκαν 28 ΜΚΟ από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ! Το χειρότερο όμως δεν είναι το ρουσφέτι, είναι ότι στήνεται μια μηχανή άθλιων και εκβιαστικών εργασιακών σχέσεων, ένα σύγχρονο δουλεμπόριο και στο δημόσιο τομέα.
Γι' αυτό πρέπει να καταργηθεί αυτή η άθλια «φάμπρικα» και να γίνουν προσλήψεις με αξιοπρεπείς εργασιακές σχέσεις και μισθούς και με πραγματική διαφάνεια, για τις πραγματικές ανάγκες της τοπικής αυτοδιοίκησης. Όσο για τους εμπνευστές αυτών των σχεδίων, ο ελληνικός λαός τους ετοιμάζει την ίδια τύχη με όλο τον χαζοχαρούμενο αντεργατικό συρφετό του ανεκδιήγητου πρωθυπουργού («πράσινη ανάπτυξη» κ.λπ.). Θα τους στρώσει στο κυνήγι και θα τους πετάξει έξω από τη χώρα.

Σωτήρης Κρόκος

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Ψηλά το κεφάλι! Η νίκη θα είναι του λαού

Η κυβέρνηση των δημίων, με τη νέα ομοβροντία αντιλαϊκών μέτρων, φέρνει τη χώρα ακόμη πιο κοντά στη χρεοκοπία. Όσο κι αν λυσσομανάνε οι αδίστακτοι μεγαλοκαπιταλιστες, ο Τύπος τους, τα κανάλια τους και η κυβέρνηση τους, το μόνο που καταφέρνουν είναι να στρέψουν όλες τις υπόλοιπες, κοινωνικές τάξεις εναντίον τους.

Η λέξη «χρεοκοπία» πλανιέται σαν τρομακτικό φάντασμα πάνω από την ελληνική επικράτεια. Χρεοκοπία του δημόσιου ταμείου που επί δεκαετίες λεηλατούσαν οι μεγαλοκαπιταλιστές. Χρεοκοπία του λαού που σφαγιάζεται κάτω από αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών και εξοντωτικούς φόρους. Χρεοκοπία της κυβέρνησης Παπανδρέου, μιας κυβέρνησης οικτρής πλέον μειοψηφίας, που παραμένει με το έτσι θέλω στην εξουσία για να εκτελέσει τα εγκληματικά της συμβόλαια. Μα, πάνω απ' όλα, χρεοκοπία ενός ολόκληρου καπιταλιστικού μοντέλου που επέβαλε τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα μια αρπακτική μεγαλοαστική κλίκα, η οποία, αφού λεηλάτησε τη χώρα, την καταδικάζει τώρα στην πλήρη εξαθλίωση

1. Ξεκινώντας από τη χρεοκοπία του δημόσιου ταμείου, θα πρέπει να επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά ότι δεν πρέπει να τη βλέπουμε σαν το «μπαμπούλα», χάριν του οποίου πρέπει να δεχτούμε τα πιο εξευτελιστικά μέτρα. Ήδη προ πολλού το κράτος έχει κηρύξει στάση πληρωμών απέναντι στους πολίτες του, αρνούμενο να πληρώσει τις οφειλές του προς τα ασφαλιστικά ταμεία, αρνούμενο να καταβάλει τους καθιερωμένους επί δεκαετίες 13ο και 14ο μισθό, αρνούμενο να τυπώσει βιβλία για τους μαθητές και ούτω καθεξής. Αντίθετα, η μόνη στάση πληρωμών που δεν έχει κηρύξει το κράτος είναι προς τους τοκογλύφους δανειστές του, δηλαδή τις τράπεζες, ελληνικές και ξένες. Δεν θα πρέπει λοιπόν να μας τρομάζει και μια επίσημη ομολογία της χρεοκοπίας, δηλαδή της αδυναμίας να εξοφληθούν αυτά τα υπέρογκα χρέη, που ουσιαστικά είναι παράνομα. Άλλωστε, αποδείχτηκε ήδη από ενάμιση χρόνο Μνημονίου, ότι αυτό, όχι μόνο δεν αποτρέπει την χρεοκοπία, αλλά τη φέρνει όλο και πιο κοντά.

Αντίθετα, αυτό που πρέπει πάνω απ’ όλα να μας ενδιαφέρει και πάση θυσία να αποτρέψουμε είναι η δική μας χρεοκοπία, η χρεοκοπία των εργαζόμενων. Μια χρεοκοπία για την οποία δουλεύουν με πρωτοφανή λύσσα η κυβέρνηση κι όλα τα μεγαλοαστικά επιτελεία, μέσω αλλεπάλληλων δολοφονικών επιθέσεων ενάντια στο εισόδημα και τα δικαιώματα μας.  
Ενιαίο μισθολόγιο, εργασιακή εφεδρεία, απολύσεις στο δημόσιο τομέα, έκτακτες εισφορές, τέλος ελευθέρων επαγγελματιών, νέος φόρος ακινήτων υπό την απειλή της διακοπής του ρεύματος, αύξηση ΦΠΑ, κατάργηση επέκτασης συλλογικών συμβάσεων, επιχειρησιακές συμβάσεις μέσω συλλογής υπογραφών, «άνοιγμα» επαγγελμάτων κ.λπ. Όλα αυτά έχουν ένα και μοναδικό σκοπό:
την όσο το δυνατό μεγαλύτερη εξαθλίωση του ελληνικού λαού, έτσι ώστε να μετατραπεί σε πάμφθηνο εργατικό δυναμικό στην υπηρεσία μεγαλοαστικών καρτέλ, που θα διαχειρίζονται τα πάντα μέσα σε μια διαλυμένη χώρα παρασιτικών υπηρεσιών.
Όσο για τη χρεοκοπία της κυβέρνησης Παπανδρέου, είναι τόσο μεγάλη όσες οι βρισιές και οι κατάρες που εκτοξεύει καθημερινά εναντίον της η πλειοψηφία των Ελλήνων. Χωρίς υπερβολή, αποτελεί μια εγκληματική σπείρα πολιτικών αλητών, τελείως ανίκανων για την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά απολύτως ικανών να επιτίθενται με μοχθηρία στον ελληνικό λαό και να εκτελούν συμβόλαια θανάτου κατ' εντολή των μεγαλοαστών αφεντικών τους. Το φιάσκο της οικονομικής πολιτικής τους, οι συνεχείς παλινωδίες τους, το αίσχος της έλλειψης σχολικών βιβλίων και η αντιλαϊκή μανία τους,  τους έχουν κάνει από τους πιο μισητούς αστούς πολιτικούς στην ελληνική ιστορία.
Μα πάνω απ’ όλα, αυτό που χρεοκοπεί είναι το γενικότερο καπιταλιστικό μοντέλο που εφαρμόστηκε τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα. Ένα μοντέλο υποταγμένο στην απόλυτη κυριαρχία εφοπλιστών-τραπεζιτών-κατασκευαστών, κατόχων όλων των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, που διαμόρφωναν τα πάντα και ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις. Ένα μοντέλο παραγωγικής διάλυσης της χώρας, αφορολόγητου των μεγαλοαστών, χαριστικών επιδοτήσεων χωρίς αντίκρισμα σε επιχειρήσεις και μαζικής εισαγωγής φτηνών και ανειδίκευτων εργατών. Ένα μοντέλο που αποτελεί τη βασική αιτία για το πώς φτάσαμε ως εδώ.

2. Για να καταλάβουμε πόσο παρανοϊκή και εγκληματική είναι η πολιτική τους, αρκεί να δούμε κάποια από τα μέτρα τους:
Καταργούν όσους δημόσιους οργανισμούς έχουν σχέση με την παραγωγική ανάπτυξη της χώρας (ΙΓΜΕ, EOMMEX κ.λπ.), προδιαγράφοντας μια βέβαιη πορεία υπανάπτυξης και ασιατοποίησης.
Υποβαθμίζουν και διαλύουν την εκπαίδευση όλων των βαθμίδων, έχοντας προαποφασίσει ότι σε μια ασιατοποιημένη χώρα η γνώση, η επιστήμη και η έρευνα είναι τελείως άχρηστες.
Επιβάλλουν πρωτοφανή αυταρχισμό στα πανεπιστήμια, για να τσακίσουν τις τελευταίες εστίες πολιτικού προβληματισμού και ριζοσπαστισμού των νέων.
Ετοιμάζουν μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, για να τσακίσουν το τελευταίο οχυρό εργασιακής ασφάλειας και να ορμήσουν ακόμα πιο λυσσασμένα πάνω στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα.
Καταστρέφουν ολόκληρα επαγγέλματα, όπως αυτό των ιδιοκτητών ταξί, οδηγώντας πενήντα χιλιάδες οικογένειες στην απόγνωση, για να χαρίσουν τον κλάδο σε λίγες μεγάλες εταιρείες.

3. Αλλά ούτε οι διεθνείς εξελίξεις είναι περισσότερο κολακευτικές για τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, που διαφήμιζαν ως «ειρηνιστή» και «δημοκράτη» τον ισλαμιστή Ερντογάν προς χάριν των ελληνικών μεγαλοαστικών επενδύσεων στην Τουρκία (π.χ. Εθνική Τράπεζα) και της μαζικής εισαγωγής μουσουλμάνων στη χώρα μας. Τι έχουν άραγε  να πουν όλοι αυτοί οι Παπανδρέου, Καραμανλήδες, Σημίτηδες τώρα που ο Ερντογάν απειλεί με πόλεμο την Κύπρο και το Ισραήλ και διεκδικεί ανοιχτά την περιοχή του Καστελόριζου; Τι έχουν να πουν τώρα που ο «κουμπάρος» τους περιοδεύει ως προαλειφόμενος αρχηγός του μουσουλμανικού κόσμου και ονειρεύεται μια νέα οθωμανική αυτοκρατορία; Μπορεί βεβαίως τα κέρδη της Εθνικής Τράπεζας στην Τουρκία να μην κινδυνεύουν αλλά ο ελληνικός λαός δεν έχει να κερδίσει τίποτα απ' αυτά.

4. Παρόλα αυτά, ακόμα και στις τελευταίες μέρες της ζωής της, η αμετανόητη κυβέρνηση Παπανδρέου, μαζί με τη ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, ψήφισαν στη βουλή τη δημιουργία τζαμιού, για να στεγάσει τα εκατομμύρια των ισλαμιστών που όλα αυτά τα κόμματα θέλουν να τους κάνουν μόνιμους κατοίκους της Ελλάδας. Ψήφος που αποδεικνύει χωρίς καμιά αμφιβολία ότι όλα αυτά τα κόμματα υπηρετούν πιστά το μεγαλοαστικό σχέδιο για αλλαγή του πληθυσμού της χώρας.

 Μπροστά στην πρωτοφανή αυτή έφοδο για την εξόντωση του ελληνικού λαού, δεν μας μένει άλλος δρόμος από την αντίσταση. Το δίμηνο κίνημα του Συντάγματος που κατάφερε να συσπειρώσει δυόμισι εκατομμύρια Έλληνες, δείχνει το δρόμο. Χρειαζόμαστε ένα όσο το δυνατόν πλατύτερο κίνημα, χωρίς κομματικούς διαχωρισμούς, που να εκφράσει την αγωνία της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων. Χρειαζόμαστε ένα νέο κύμα μαζικών διαδηλώσεων, που να πνίξει την κυβέρνηση των δημίων και να ακυρώσει τα εγκληματικά μέτρα. Χρειαζόμαστε ένα μαζικό κίνημα ανυπακοής στα νέα χαράτσια της Εφορίας και της ΔΕΗ, που πρέπει να τα κάψουμε επιδεικτικά μπροστά στη βουλή.
Η κατάσταση δεν πάει άλλο. Ο ξεσηκωμός είναι ο μόνος δρόμος. Με την οργή και τη δύναμη μας μπορούμε να γκρεμίσουμε τους θρασύδειλους και  ανίκανους υπηρετίσκους που μας κυβερνούν. Εμπρός λοιπόν να οργανωθούμε και να δείξουμε ποιοι ακριβώς είμαστε.

Αριστείδης Λάμπρου

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Στο Σύνταγμα γράφεται το αγωνιστικό μέλλον του Ελληνικού λαού

Στην Πλατεία Συντάγματος, ο ελληνικός λαός απέδειξε ότι είναι αγωνιστικά ζωντανός και πολιτικά πολύ πιο μπροστά απ’ όλες τις «ηγεσίες» του

Παρά την ωμή βία του καθεστώτος, το κίνημα της πλατείας Συντάγματος
έκανε το μεγάλο βήμα
για την αφύπνηση του ελληνικού λαού
Ο ελληνικός λαός, παρά την άνευ προηγουμένου τρομοκρατία που υφίσταται από όλες τις δυνάμεις του κεφαλαίου, τόσο του ελληνικού όσο και του ευρωπαϊκού, αρχίζει να σηκώνει κεφάλι και να θυμίζει σε όλους ότι αυτός ήταν που κάποτε ανέτρεψε τα σχέδια ολόκληρης της Ιεράς Συμμαχίας.
Τους τελευταίους  μήνες, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες έχουν βγει στους δρόμους, δίνουν καθημερινά το παρών μπροστά στη Βουλή με πρωτοποριακά συνθήματα ενάντια στο Μνημόνιο, τις τράπεζες, το ΔΝΤ, το κεφάλαιο, τα ΜΜΕ και το σάπιο κοινοβουλευτισμό, συζητούν ακατάπαυστα για την πολιτική κατάσταση και αναζητούν τρόπους για να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.
Το θαύμα της Πλατείας Συντάγματος δεν είναι έργο καμιάς «ηγεσίας» αλλά της μεγάλης ανώνυμης μάζας, που αποφάσισε να κινητοποιηθεί. Χάρη σ' αυτή την ανώνυμη μάζα γεννήθηκε, χάρη σ' αυτή γιγαντώθηκε και χάρη σ' αυτή θα μεγαλουργήσει ακόμη περισσότερο στο μέλλον.
Αντίθετα, οι λεγόμενες «αριστερές ηγεσίες» παίζουν μόνο αρνητικό ρόλο.
Η ηγεσία του ΚΚΕ σνομπάρει και απαξιώνει σαν «πολιτικά ανώριμους», «μικροαστούς» και «ψηφοφόρους των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ» τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, αποτρέποντας τους οπαδούς του από το καθημερινό κίνημα της πλατείας. Αθωώνει κατά 50% την κρατική καταστολή, αποσιωπώντας την απροκάλυπτη αστυνομική βία και λέγοντας ότι φταίνε εξίσου «κράτος και παρακράτος». Υπερασπίζεται τον κοινοβουλευτισμό, καλλιεργώντας φανταστικά σενάρια περί «πολιτικής εκτροπής».
Οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ, της «εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς» και των «αντιεξουσιαστών», το μόνο που προσπαθούν όλο αυτόν τον καιρό είναι να καπελώσουν την πλατεία και να επιβάλουν έναν ιδιότυπο φασισμό, ενάντια σε όποιον τολμά να αναφερθεί στο τεράστιο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης και ενάντια σε όλα τα ελληνικά αγωνιστικά σύμβολα, όπως η σημαία. Με τον τρόπο αυτό έχουν καταφέρει να διώξουν πάρα πολύ κόσμο από την πλατεία.
Τρομαγμένη από την πρωτοφανή διάρκεια του κινήματος, η χούντα εφοπλιστών-τραπεζιτών-μεγαλοεργολάβων που κυβερνά τη χώρα μέσω των ανδρείκελων του ΠΑΣΟΚ, έχει εγκαταλείψει τα δημοκρατικά προσχήματα και έχει περάσει στην εν ψυχρώ καταστολή. Το όργιο απρόκλητης αστυνομικής βίας της 28-29 Ιουνίου, που χτυπούσε κάθε μορφή συγκέντρωσης «άνω των τριών ατόμων» και επιδίωκε την οριστική εκκένωση της πλατείας, δείχνει ότι η άρχουσα τάξη της. Ελλάδας δεν έχει εγκαταλείψει το εγκληματικό-δικτατορικό παρελθόν της. Όμως, το μόνο που κατάφεραν ήταν να βγάλουν βαριά εκτεθειμένη την κυβέρνηση και την αστυνομία της και να πεισμώσουν ακόμα περισσότερο τους διαδηλωτές.
Τώρα, για να εκκενώσουν την πλατεία εν μέσω καλοκαιριού, επιστράτευσαν από το Δήμαρχο Αθηναίων μέχρι τον υπουργό Δικαιοσύνης, επικαλούμενοι τη γνωστή καραμέλα του «τουρισμού», την ίδια στιγμή που αφήνουν τα ομορφότερα σημεία της πρωτεύουσας να μετατραπούν σε «γιουσουρούμ» από το παραεμπόριο των λαθρομεταναστών.
Όμως, ότι και να κάνουν, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Ο ελληνικός λαός είναι από τους πιο πολιτικοποιημένους και ηρωικούς του κόσμου. Παρά τις επίμονες προσπάθειες τους, δεν έχουν καταφέρει να σβήσουν τη βαριά ιστορική κληρονομιά του, που στις κρίσιμες στιγμές ξεπετάγεται ξανά και ξανά, και μετατρέπεται στον εφιάλτη κάθε δυνάστη.
Στις 15 Ιουνίου, το κίνημα της πλατείας έφερε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μισό βήμα πριν από την κατάρρευση. Είναι θέμα λίγου χρόνου να της δώσει τη χαριστική βολή. Αλλά ούτε κι εκεί θα σταματήσει. Οι μάζες αυτές που ανακάλυψαν μετά από δεκαετίες το δρόμο του αγώνα, δεν θα ξαναγυρίσουν σπίτια τους. Έχουν ακόμα πολλή δουλειά μπροστά τους: το Μνημόνιο, την ανέχεια, την ανεργία, την εκμετάλλευση, τους νέους φόρους, τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις.
Όπως επί τόσα χρόνια δεν διστάζαμε να εκφράσουμε τη βαθιά μας πίστη στις θαμμένες δυνάμεις του ελληνικού λαού, έτσι και τώρα δεν διστάζουμε να προβλέψουμε ότι δεν έχουμε δει παρά μόνο την αρχή. Το μέλλον επιφυλάσσει τεράστιες εκπλήξεις. Και τολμάμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός θα γράψει νέες ηρωικές σελίδες, που θα χαραχτούν για πάντα στην παγκόσμια ιστορία.

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Ο Βασίλης Παπανικολάου για τον Γιάννη Βερούχη

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΕΡΟΥΧΗΣ ο αξέχαστος Κομμουνιστής-Τροτσκιστής ηγέτης
Δύο λόγοι που εκφωνήθηκαν στο πολιτικό μνημόσυνο για τον ένα χρόνο από το θάνατο του
Ο λόγος του Βασίλη Παπανικολάου, εκ μέρους της Κομμουνιστικής-Τροτσκιστικής Ένωσης (4η Διεθνής)

Ο Γιάννης Βερούχης σε συνέλευση του σωματ2ίου Λιθογράφων
της προδικτατορικής περιόδου, το οποίο, με πρόεδρο τον ίδιο, αναδείχθηκε
σ' ένα πρότυπο σωματείο, όσων αφορά την συσπείρωση των εργατών,
την μαχητικότητα του, την τόλμη και την πρωτοτυπία των μεθόδων πάλης του,
και βέβαια την αποτελεσματικότητα του σε απεργιακές νίκες


Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι.
Πέρασε ένας χρόνος που δεν έχουμε πια μαζί μας το μεγάλο μας δάσκαλο, σύντροφο και πατέρα, Γιάννη Βερούχη.
Κάνοντας απολογισμό του ενός αυτού χρόνου, μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι. αν και ο Γιάννης έλειπε, οι ιδέες του, η ζωή του και το προσωπικό του παράδειγμα, συνέχισαν να μας οδηγούν με απαράμιλλη δύναμη.
Φίλοι και σύντροφοι.
Τολμώ να πω ότι ο Γιάννης συνεχίζει να βρίσκεται μέσα μας, μέσα στα μυαλά και τις καρδιές μας, γιατί κατάφερε στα χρόνια που ζήσαμε μαζί του να μας μπολιάσει καθοριστικά.
Ο Γιάννης ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος, που δεν υποτάχθηκε ποτέ.
Ήταν ένα ελεύθερο πνεύμα, απαλλαγμένο από τους καταναγκασμούς της κυρίαρχης ιδεολογίας αλλά και από κάθε είδους καλούπια.
Ήταν ένας άνθρωπος που συνδύαζε δυναμικά την εργατική κοινωνική του θέση με τη βαθιά κατανόηση του μαρξισμού, όχι ως δόγματος, αλλά ως εργαλείου. Η εργατική του καταγωγή και ταυτότητα του έδιναν μια άμεση και στερεή γείωση με την πραγματικότητα. Και η μαρξιστική του κατάρτιση του έδινε το όπλο για την επαναστατική παρέμβαση στην πραγματικότητα αυτή.
Γεννήθηκε το 1931 από πρωτοπόρους αγωνιστές εργάτες της εποχής. Ο πατέρας του, Σταύρος Βερούχης, ήταν ο ηγέτης εκατοντάδων χιλιάδων αναπήρων και θυμάτων πολέμου. Διέθετε μεγάλη αυτομόρφωση και έδωσε στο Γιάννη τις πρώτες επιστημονικές γνώσεις. Εκλέχτηκε στην Κυβέρνηση του Βουνού αλλά δεν πρόλαβε ποτέ να φτάσει, γιατί δολοφονήθηκε από τους σταλινικούς. Η μητέρα του, Μαρίκα Αντωνίου ή Αντιγόνη Βερούχη, ήταν εργάτρια των ορυχείων Λαυρίου και επίσης μάχιμη και πολιτικοποιημένη.
Ο Γιάννης έγινε λιθογράφος και κυριολεκτικά άφησε εποχή στον κλάδο του. Ακόμα και σήμερα, συναντάμε απλούς συναδέλφους του της εποχής εκείνης, που μας λένε με περηφάνια: «Ήμουνα λιθογράφος επί Βερούχη!».
Μαζί με τους Τροτσκιστές συντρόφους του ηγήθηκε 61 εργοστασιακών απεργιών, από τις οποίες οι 59 ήταν νικηφόρες. Ηγήθηκε της ιστορικής τρίμηνης απεργίας του 1977, χάρη στην οποία κερδήθηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 5ήμερο-8ωρο-40ωρο, το τιμαριθμικό μεροκάματο (η περίφημη ΑΤΑ), ένας μήνας άδεια και ένας μήνας επίδομα αδείας και μεγάλες μισθολογικές αυξήσεις. Όλα αυτά ήταν συνειδητή εφαρμογή του Μεταβατικού Προγράμματος του Τρότσκυ.
Από την πρώτη μέρα που εκδηλώθηκε η Χούντα, ηγήθηκε με τόλμη, πρωτοτυπία και οργανωτικότητα των Δημοκρατικών Επιτροπών Αντίστασης (ΔΕΑ), που ταλαιπώρησαν για μήνες το καθεστώς, και, προκειμένου να φέρει βοήθεια από το εξωτερικό, ρίσκαρε την ίδια του τη ζωή, ταξιδεύοντας επί 17 μέρες από τη Γλυφάδα της Αττικής μέχρι το Ρήγιο της Νότιας Ιταλίας, μαζί με το σύντροφο του, Γιώργο Κώτσου, μέσα σε μια μικρή βάρκα με πανί.
Τα τελευταία 17 χρόνια της ζωής του τα αφιέρωσε στην εφημερίδα μας, τη Σοσιαλιστική Προοπτική, και στην οργάνωση μας, την Κομμουνιστική Τροτσκιστική Ένωση, δημιουργώντας μια νέα πολιτική σχολή. Μια πολιτική σχολή βασισμένη: στη μελέτη των κλασικών του μαρξισμού, στην τολμηρή πολιτική ανάλυση και στη συστηματική απεύθυνση προς την εργατική τάξη με απλό κατανοητό τρόπο.
Ο Γιάννης ήταν αυτός που, χάρη στη μαρξιστική του κατάρτιση, στην τεράστια εργατική του πείρα και στη γενικότερη τόλμη του συνέλαβε πρώτος κάποιες επαναστατικές για την περίοδο εκείνη πολιτικές θέσεις και προβλέψεις, που σήμερα επιβεβαιώνονται με εντυπωσιακό τρόπο:

1)            Από το Δεκέμβριο του 1993 έγραφε στην εφημερίδα μας ότι είναι αδύνατο στα πλαίσια του καπιταλισμού να δεχτούν τα ευρωπαϊκά κράτη να ενωθούν σε ένα ενιαίο ευρωπαϊκό υπερκράτος, σε μια «Ευρωπαϊκή Ενωση», προβλέποντας αυτό που ζούμε σήμερα: την ασυνεννοησία και τον αλληλοσπαραγμό των ευρωπαϊκών καπιταλισμών, κάτω από το βάρος των αντικρουόμενων συμφερόντων τους. Τότε. σύσσωμη η λεγόμενη «αριστερά» μιλούσε για «υπερεθνικές ολοκληρώσεις» και αδυνατούσε να διακρίνει την ουσία των πραγμάτων.
2)            Από το Δεκέμβριο του 1995, ο Γιάννης έγραφε στην εφημερίδα μας για την τεράστια διόγκωση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας εξαιτίας των χαριστικών επιδοτήσεων από την κυβέρνηση στους καπιταλιστές. Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια μετά, η σημερινή κρίση χρέους έρχεται να τον επιβεβαιώσει.
3)            Από το 2000, πρωτοστάτησε στη συστηματική αρθρογραφία για το θέμα της μαζικής εισαγωγής τριτοκοσμικών λαθρομεταναστών στη χώρα μας, με σκοπό την αλλαγή του πληθυσμού και την ασιατοποίηση της Ελλάδας. Η διατύπωση και η επίμονη υποστήριξη της πρωτοποριακής αυτής θέσης από την εφημερίδα μας, έπεσε σαν κεραυνός στα σκουριασμένα μυαλά της λεγόμενης «αριστεράς», που δεν ντράπηκε να μιλήσει για «ρατσισμό» και «εθνικισμό». Με μπροστάρη τον Γιάννη, και ουσιαστικά μόνοι μας, δεν υποστείλαμε τη σημαία. Σήμερα, έντεκα χρόνια μετά, σύσσωμος ο ελληνικός λαός έχει καταλήξει στην άποψη μας, που τότε φάνταζε «αιρετική».
4)            Από το Φεβρουάριο του 2006, ο Γιάννης έγραφε για την προσέγγιση μεταξύ ελληνικού και κινεζικού καπιταλισμού και τις καταστροφικές της συνέπειες. Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, η ορθότητα της θέσης αυτής έχει πλέον επιβεβαιωθεί, τόσο με το ξεπούλημα του λιμανιού του Πειραιά στους Κινέζους όσο και με την προσπάθεια της ελληνικής αστικής τάξης να επιβάλει μισθούς, συντάξεις και εργασιακές συνθήκες Κίνας.
Αν θέλαμε να συμπυκνώσουμε μέσα σε λίγα λόγια ποιος ήταν ο Γιάννης Βερούχης, θα έπρεπε να πούμε ότι ήταν όχι μόνο ένας από τους μεγαλύτερους ηγέτες στην ιστορία της ελληνικής εργατικής τάξης, αλλά και ένας από τους μεγαλύτερους υπερασπιστές ολόκληρου του ελληνικού λαού ενάντια στην προσπάθεια της αστικής τάξης να τον κάνει μειοψηφία στη χώρα του και να ασιατοποιήσει την Ελλάδα.
Αυτό δεν είναι τυχαίο. Όταν όλοι οι ψευτοδιανοούμενοι της λεγόμενης «αριστεράς» έβριζαν την ελληνική εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό, ο Γιάννης ήταν από τους λίγους που γνώριζαν τις αρετές και τις δυνατότητες αυτής της τάξης και αυτού του λαού.
Κλείνοντας, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τη σύντροφο της ζωής του Γιάννη, τη Ματίνα Γορανίτου-Βερούχη που τον πίστεψε και του συμπαραστάθηκε σε ολόκληρο το τιτάνιο έργο του, που μέχρι σήμερα μας προσφέρει την πολύτιμη βοήθεια της στην αξιοποίηση του έργου αυτού και που τέλος βρίσκεται και η ίδια συνεχώς κοντά μας σαν άξια συνεχίστριά του.
Ιδιαίτερα σήμερα θα θέλαμε να την ευχαριστήσουμε, γιατί μας διέθεσε το περίφημο «Ημερολόγιο της Βάρκας», το ημερολόγιο του ταξιδιού Ελλάδα-Ιταλία, το οποίο έχουμε εδώ σε πολλά αντίτυπα για όποιον επιθυμεί.
Τέλος, νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε τη μνήμη του Γιάννη, είναι όλοι όσοι βρισκόμαστε σήμερα εδώ να δώσουμε μια μεγάλη υπόσχεση: Μια υπόσχεση ότι δεν θα τον απογοητεύσουμε, ότι δεν θα διαψεύσουμε την εμπιστοσύνη που μας έδειξε και ότι θα συνεχίσουμε το έργο του. Μια υπόσχεση ότι θα συμμετάσχουμε με όλες μας τις δυνάμεις στους αγώνες του ελληνικού λαού, που δυναμώνουν μέρα με την ημέρα.
Σας ευχαριστώ.

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Γιατί η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη

Το Μεσοπρόθεσμο οριστικοποιεί τη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας, αλλά μια ελπιδοφόρος κοινωνική και πολιτική στροφή έρχεται επίσης πιο κοντά

Βενιζέλος και Γιούνκερ χασκογελάνε,
ενώ οδηγούν την Ελλάδα στη χρεοκοπία.
Να δούμε ποιός θα γελάσει τελευταίος...
Η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, η υποβάθμιση της Πορτογαλίας κατά τέσσερις ολόκληρες βαθμίδες από τους οίκους αξιολόγησης, η κόντρα που ξέσπασε ανάμεσα στην Ευρώπη και τους οίκους αξιολόγησης και, τέλος, η αυξανόμενη ανησυχία των ΗΠΑ για τα συμβαίνοντα στην Ευρώπη, αναδεικνύουν ότι:
α) Οι Έλληνες μεγαλοκαπιταλιστές και η υποτακτική τους κυβέρνηση οξύνουν καθημερινά την κρίση χρέους, γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κερδίσουν λίγο ακόμη χρόνο για τις τράπεζες και να στείλουν τον ελληνικό λαό οικονομικά -και όχι μόνο- έναν αιώνα πίσω.
β) Η άγρια λιτότητα, η ανεργία, η εξόντωση της μικροαστικής τάξης, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και, κυρίως, το σχεδιαζόμενο έγκλημα ενός δεύτερου δανείου, ύψους περίπου όσο το δάνειο του Μνημονίου, παρατείνουν την ύφεση, μειώνουν (αντί να αυξάνουν) τα κρατικά έσοδα, αυξάνουν το βάρος των τόκων στον ετήσιο προϋπολογισμό και καθιστούν εντελώς αδύνατη τη διαχείριση του συνολικού χρέους. Επομένως, καθιστούν αναπόφευκτη τη χρεοκοπία -ανεξαρτήτως του πώς θα τη βαφτίσουν,
γ) Δεν υπάρχει περίπτωση μέσα σε αυτές τις συνθήκες, όσα προνόμια κι αν παραχωρήσει η κυβέρνηση, να έχουμε μαζικές παραγωγικές επενδύσεις από Έλληνες καπιταλιστές (εδώ δεν έκαναν στις καλές εποχές!), αλλά ούτε και από ξένους (κανείς δεν επενδύει σε μια χώρα υπό χρεοκοπία). Και χωρίς παραγωγικές επενδύσεις, δεν υπάρχει πραγματική διέξοδος από την κρίση,
δ) Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και του ΔΝΤ απέτυχαν πλήρως να βάλουν ένα φρένο σε αυτή την πορεία, με αποτέλεσμα η κρίση χρέους να χτυπά πλέον όλη την Ευρώπη και να τίθεται υπό αμφισβήτηση και η ίδια η ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι τελευταίες παλινωδίες σχετικά με τη συμμετοχή των ιδιωτών στο χρέος αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει καμιά «ευρωπαϊκή λύση» για το ελληνικό πρόβλημα,
ε) Οι οίκοι αξιολόγησης, ανεξάρτητα από τα συγκεκριμένα καπιταλιστικά συμφέροντα που εξυπηρετούν, έχουν απόλυτο δίκιο όταν λένε ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο και στη βάση αυτή απαιτούν μια ριζική λύση (π.χ. «κούρεμα» του χρέους), προκειμένου να μην καταρρεύσει η παγκόσμια αγορά παραγώγων,
στ) Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν είναι διατεθειμένος να χειροτερέψει την ήδη δύσκολη δημοσιονομικά κατάσταση του, γι' αυτό και, δια του Τύπου του και των οικονομικών επιτελείων του, απαιτεί μια γρήγορη λύση της «ευρωπαϊκής κρίσης», που δεν είναι προς την κατεύθυνση της ακόμη μεγαλύτερης λιτότητας και των ακόμη περισσότερων δανείων,
ζ) Έλληνες αλλά και ξένοι μεγαλοκαπιταλιστές βλέπουν θετικά το τσάκισμα της ελληνικής εργατικής τάξης, ως ένα «πρότυπο» για τον παρηκμασμένο παγκόσμιο καπιταλισμό, αλλά, από την άλλη, η πορεία «κινεζοποίησης» των Ευρωπαίων εργατών προϋποθέτει τεράστιες κοινωνικές συγκρούσεις, το μοντέλο της πάμφθηνης εργασίας στην Άπω Ανατολή αρχίζει να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα και οι τάσεις εθνικού προστατευτισμού αυξάνονται παντού,
η) Σημαντικά τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης βλέπουν ότι, με την πολιτική που ακολουθείται σήμερα, θα καταστραφούν και τα ίδια, γι' αυτό και αρχίζουν να συσπειρώνονται γύρω από το εναλλακτικό αστικό πρόγραμμα Σαμαρά.

Για όλους αυτούς τους λόγους, οι μεγαλοκαπιταλιστές και η κυβέρνηση τους θα συνεχίσουν μεν τις βάρβαρες επιθέσεις κατά του εργαζόμενου ελληνικού λαού, αλλά από δω και πέρα αυξάνουν γεωμετρικά τον κίνδυνο τη0ς ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, της κατάρρευσης της ίδιας της κυβέρνησης, και φυσικά του λαϊκού ξεσηκωμού, που έχει ήδη ξεκινήσει, με το κίνημα της Πλατείας Συντάγματος. Η αναπόφευκτη χρεοκοπία μπορεί στην αρχή να σημάνει περισσότερα βάσανα για το λαό μας, αλλά ταυτόχρονα θα ανοίξει και το δρόμο μιας αντεπίθεσης ενάντια στους υπεύθυνους της χρεοκοπίας, δηλαδή, τους κανίβαλους μεγαλοκαπιταλιστές και την εγκληματική κυβέρνηση τους. Η απληστία τους το μόνο που κάνει είναι να συσσωρεύει ένα τεράστιο απόθεμα οργής και ταξικού μίσους στην κοινωνία. Μετά το «πιστωτικό γεγονός», ένα «κοινωνικό γεγονός», το ξέσπασμα της λαϊκής οργής, θα καθορίσει τις εξελίξεις.

Πάρις Δάγλας