Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Το 2012 θα είναι η χρονιά της αντεπίθεσης της εργατικής μας τάξης

Οι εγκληματίες μεγαλοκαπιταλιστές έχουν περισσότερους λόγους από εμάς να φοβούνται. Το πολιτικό τους σύστημα είναι χρεοκοπημένο, έχουν απομονωθεί από την υπόλοιπη κοινωνία και οι προοπτικές τους είναι εντελώς σκοτεινές
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι ντόπιοι και ξένοι τοκογλύφοι, οι μεγάλοκαπιταλιστές, ο ΣΕΒ, η τρόικα και η δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου, προετοιμάζονται να δώσουν στην εργατική μας τάξη και σε όλο τον εργαζόμενο ελληνικό λαό το σοβαρότερο χτύπημα από το ξεκίνημα της λαίλαπας του Μνημονίου: τη δραματική μείωση ή και κατάργηση του κατώτερου μισθού και των δώρων (13ου και 14ου μισθού) στον ιδιωτικό τομέα, το «πάγωμα» της λεγόμενης «ωρίμανσης» (δηλαδή, της εντελώς αυτονόητης μέχρι σήμερα αύξησης του μισθού ανάλογα με τα χρόνια εργασίας) και, τέλος, την ακύρωση και αυτών ακόμα των ισχνότατων αυξήσεων που προβλέπονταν από την τελευταία εθνική γενική συλλογική σύμβαση εργασίας. Φυσικά, για μια ακόμη φορά, βαφτίζουν όλα αυτά τα φρικαλέα μέτρα «απαίτηση των δανειστών» και επισείουν τον μπαμπούλα της «χρεοκοπίας» και της «επιστροφής στη δραχμή», ενώ είναι πασίγνωστο ότι τα μέτρα αυτά «δουλεύονταν» εδώ και μήνες από τον ΣΕΒ και τα μεγαλοαστικά μέσα ενημέρωσης.
Δεν πρέπει να υπάρχει πια καμιά αυταπάτη: αυτός ήταν ο κύριος στόχος τους από την αρχή. Όλα αυτά που μας λένε εδώ και ενάμιση χρόνο, ότι για την κρίση φταίει το «κακό» δημόσιο, αποσκοπούσαν μόνο στο να διασπαστεί η εργατική τάξη, να μειωθεί η διαπραγματευτική της δύναμη και να φτάσουν έτσι πιο εύκολα στο «κυρίως πιάτο», δηλαδή, στα τωρινά μέτρα. Δεν πρέπει επίσης να αγνοούμε ότι, ενόψει και της καταβολής της «μεγάλης δόσης» του δανείου, τον προσεχή Μάρτιο, ύψους 89 δισ. ευρώ, αυτοί οι γκάνγκστερ θα γίνουν κυριολεκτικά αδίστακτοι. Δεν υπάρχει εκβιασμός, αγυρτεία και προβοκάτσια που να μη σκεφτούν να κάνουν προκειμένου να βγουν αλώβητοι οι ίδιοι (και διαλυμένος ο λαός) από αυτό το τρίμηνο-κόλαση, μέσα στο οποίο θα κριθούν τα πάντα. Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.

Οι μεγαλοαστικές συμμορίες που τις τελευταίες δεκαετίες κυριαρχούν μέσα στον ελληνικό καπιταλισμό δεν κινούνται βάσει κάποιας συγκεκριμένης στρατηγικής στην αντιμετώπιση της κρίσης. Θεωρητικά ακολουθούν την πολιτική της λεγόμενης «εσωτερικής υποτίμησης», προκειμένου να αποκατασταθεί η «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας, ώστε να γίνουν κάποιες επενδύσεις και να μπει και πάλι έτσι η οικονομία σε έναν «υγιή» κύκλο. Ανοησίες! Ξέρουν πολύ καλά (και τους το λένε πλέον ευθέως από Goldman Sachs μέχρι Παγκόσμια Τράπεζα) ότι η υπερβολική λιτότητα βαθαίνει ακόμη περισσότερο την ύφεση, οξύνει την κρίση χρέους και αυξάνει, αντί να μειώσει, τις πιθανότητες μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας. Η ύφεση, σύμφωνα με τον Economist θα φτάσει φέτος το 8%, τα λουκέτα αυξάνονται γεωμετρικά, διαλύοντας τελείως τη μικροαστική τάξη και μεγάλο μέρος της αστικής, η εσωτερική στάση πληρωμών (κράτος, νοικοκυριά, επιχειρήσεις) γενικεύεται. Ξέρουν επίσης πολύ καλά, κρίνοντας εξ ιδίων, ότι επενδύσεις δεν πρόκειται να γίνουν υπ' αυτές τις συνθήκες, και αν γίνουν στο μέλλον, θα είναι και πάλι στις κατασκευές, στον τουρισμό και σε διάφορους παρασιτικούς τομείς, άρα δεν θα λύσουν το πρόβλημα του μεγάλου ελλείμματος της χώρας, που ξεκινάει πρώτα απ' όλα από τη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης. Ξέρουν, τέλος, ότι δεν υπάρχει περίπτωση η ελληνική εργατική τάξη να δουλέψει πιο παραγωγικά με μεροκάματα στο 50% και πιο κάτω από αυτά που έπαιρνε κάποτε. Και τότε. γιατί επιμένουν σε αυτή την πολιτική;
Μήπως γιατί τους την επιβάλλουν οι «ξένοι», οι «δανειστές», η τρόικα; Είναι φυσικό οι εκπρόσωποι των ξένων τοκογλύφων να πιέζουν και να εκβιάζουν με κάθε τρόπο για να πάρουν τα λεφτά τους. Μα είναι επίσης πασίγνωστο ότι τόσο την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων όσο και τα τωρινά μέτρα τα έχουν εισηγηθεί στην τρόικα ντόπιοι μεγαλοκαπιταλιστές.
Τους εγκληματίες μεγαλοκαπιταλιστές δεν τους ενδιαφέρει τελικά ούτε η «σωτηρία της χώρας» από τη χρεοκοπία ούτε το «νοικοκύρεμα» του δημοσίου ούτε η διατήρηση του «ευρωπαϊκού προσανατολισμού». Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να παραμείνει ο καθένας από αυτούς στον «αφρό», να διασωθεί ατομικά, βάζοντας το χέρι όσο τον δυνατόν πιο γρήγορα και πιο τολμηρά στις τσέπες των εργατών του και στο δημόσιο ταμείο. Και ακόμα περισσότερο, τους ενδιαφέρει να γίνει η χώρα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα Ασία, να ρημαχτεί ο ελληνικός λαός, να μεταναστεύσει αν είναι δυνατόν και όλη η ελληνική νεολαία στο εξωτερικό, να μείνει ο ελληνικός πληθυσμός από την υπογεννητικότητα και την εξαθλίωση μειοψηφία στη χώρα του, να παραμείνει στη θέση της Ελλάδας μια τεχνητή χώρα, κάτι σαν ένα Ντουμπάι της Ανατολικής Μεσογείου, ιδανική βάση για διεθνείς τυχοδιωκτικές μπίζνες, με μια εργατική τάξη εισαγόμενων σκλάβων.
Μόνο που τα έχουν υπολογίσει όλα λάθος. Μέσα στην αρπακτικότητά τους και τα εγκληματικά τους ένστικτα, και μην έχοντας και μια υποτυπώδη πολιτική ηγεσία να τους βάλει κάποιο «φρένο», για το μακροπρόθεσμο καλό του συστήματος, κοντεύουν να τα τινάξουν όλα στον αέρα. Το πολιτικό τους εποικοδόμημα είναι εντελώς σαραβαλιασμένο. Το κάποτε κραταιό ΠΑΣΟΚ, το πιο ευέλικτο και τολμηρό κόμμα τους, δεν παίρνει ούτε 15% στις δημοσκοπήσεις, τη Νέα Δημοκρατία την πιέζουν κι αυτή να ευθυγραμμιστεί απολύτως με αυτή την πολιτική -και να τσακιστεί. Με κίνδυνο, τελικά, να μην ξαναδούν ποτέ πολιτική σταθερότητα. Όπως δε απέδειξε περίτρανα και η έκρηξη του ελληνικού λαού απ' άκρη σ' άκρη της Ελλάδας στις 28 Οκτωβρίου, παίζουν κυριολεκτικά με τη φωτιά. Δηλαδή, με μια πραγματική λαϊκή εξέγερση, που, όσο ακέφαλος πολιτικά κι αν είναι σήμερα ο εργαζόμενος λαός, μπορεί να ξεσπάσει με οποιαδήποτε καλή ευκαιρία. Και τότε τι θα κάνουν; Ούτε κάποια ξένη δύναμη θα στείλει στρατεύματα να τους σώσει, όπως το '44-'45, ούτε φυσικά, για πολλούς και διάφορους λόγους, μπορούν να βγάλουν στο δρόμο τα τανκς, όπως το '67. Και ακόμη, αν «ασιατοποιήσουν» τη χώρα και τον ελληνικό λαό, αποκλείεται οι ίδιοι να παραμείνουν μια αστική τάξη ευρωπαϊκού επιπέδου, με ανάλογη παρουσία και θέση στο διεθνή ανταγωνισμό. Αγνοούν, τέλος, ότι μια φούχτα ατομικών μεγαλοκαπιταλιστών, όσο ισχυροί οικονομικά κι αν είναι, είναι τίποτε χωρίς το κράτος τους και χωρίς τις κοινωνικές τους συμμαχίες και το κοινωνικό τους μπλοκ εξουσίας.

Οι προοπτικές των εγχώριων μεγαλοκαπιταλιστών, όμως, είναι σκοτεινές και για λόγους που έχουν να κάνουν με το διεθνή παράγοντα. Επειδή οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί είναι και αυτοί ακέφαλοι πολιτικά, όπως ο δικός μας, κάνουν και αυτοί ότι είναι δυνατόν να βυθίσουν την Ευρώπη στην ύφεση, να μεγαλώσουν τις αποκλίσεις στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ήδη Ιρλανδία και Πορτογαλία αποτυγχάνουν και αυτές στους δημοσιονομικούς τους στόχους), να γιγαντώσουν την κρίση χρέους και, τελικά, να θέσουν σε άμεσο κίνδυνο την ίδια την Ευρωπαϊκή «Ένωση» και το ευρώ τους - το οποίο βέβαια ήταν θνησιγενές από την αρχή. Επιπλέον, το κινεζικό μοντέλο της φθηνής εργατικής δύναμης και της κτηνώδους πειθάρχησης της εργατικής τάξης, που τόσο θαυμάζουν οι έλληνες καπιταλιστές, μπαίνει σε μια βαθιά κρίση. Από τον εντεινόμενο σε όλες τις γωνιές της υφηλίου ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, οι ΗΠΑ θα βγουν ακόμα πιο ενισχυμένες, κάτι που δεν βολεύει ιδιαίτερα τις στενές σχέσεις των Ελλήνων μεγαλοκαπιταλιστών με Κινέζους, Άραβες κτλ. Τέλος, σε όλο τον πλανήτη κυριαρχεί το βάθαιμα της παρακμής του καπιταλισμού σαν κοινωνικού συστήματος, δημιουργώντας παντού το έδαφος για μεγάλη όξυνση των ταξικών συγκρούσεων.


 
Εμείς, η τεράστια εργαζόμενη πλειοψηφία του πληθυσμού αυτής της χώρας, δεν διαθέτουμε σήμερα μια ηγεσία αντάξια της ιστορίας μας και των αγώνων μας. Τα λεγόμενα «αριστερά» κόμματα δεν έκαναν τίποτε, έκτος από γενικόλογες καταγγελίες, για να εμποδίσουν το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα του Νοεμβρίου. Είναι βαθιά ενσωματωμένα στο σύστημα, όπως και οι γραφειοκρατικές ηγεσίες των όποιων συνδικάτων έχουν απομείνει. Όμως, όσο δύσκολα κι αν φαίνονται τα πράγματα αυτή τη στιγμή, μια απότομη, ευνοϊκή για τη σωτηρία του λαού στροφή μπορεί να είναι πιο κοντά απ' όσο πιστεύουμε. Τα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου, ο ηρωικός αγώνας των εργατών της Χαλυβουργίας Ελλάδος, η παθητική αλλά σε πολλές περιπτώσεις αρκετά αποτελεσματική αντίσταση των εργαζομένων στο δημόσιο (που οδήγησαν την «εφεδρεία» σε χρεοκοπία), κινήματα όπως το «Δεν πληρώνω», κινήσεις ανέργων, επιτροπές αλληλεγγύης στις γειτονιές (που πρέπει να επεκταθούν και να πυκνώσουν), όλα αυτά έχουν συμβάλει στο να κρατηθεί η φλόγα της αντίστασης ζωντανή.
Τα ίδια τα αδιέξοδα της κανιβαλικής πολιτικής των μεγαλοκαπιταλιστών, η χρεοκοπία στην οποία οδηγούν τη χώρα, δημιουργούν μέρα με την ημέρα ένα εκρηκτικό κλίμα, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκδηλωθεί με εξεγερτικά γεγονότα. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για ιστορικές εξελίξεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι να σπάσουμε το φόβο και να τολμήσουμε, για να επιβιώσουμε! Στο εργοστάσιο και το γραφείο, στη γειτονιά, στους δρόμους της Αθήνας. Η ώρα της αντεπίθεσης του εργαζόμενου λαού πλησιάζει. Κάθε μέρα που περνάει έχουμε όλο και λιγότερα να χάσουμε. Ας είμαστε έτοιμοι!
Εφημερίδα Σοσιαλιστική Προοπτική
Αθήνα, 10.1.2012 Η Συντακτική Επιτροπή

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Ιδιωτικοποιούν το δημόσιο τομέα

Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο αντιστέκονται στην προοπτική ενός δημόσιου τομέα με ανύπαρκτες κοινωνικές παροχές, με εξαθλιωμένο και εκβιαζόμενο προσωπικό και με μοναδική αποστολή την εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου.

Ο δημόσιος τομέας και οι εργαζόμενοι σε αυτόν βρέθηκαν για μια ακόμη φορά στο επίκεντρο της βάρβαρης αντιλαϊκής επίθεσης. Με το βάρβαρο «πολυνομοσχέδιο» που τελικά ψήφισε η επαίσχυντη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, αρχίζουν για πρώτη φορά στα χρονικά απολύσεις στο δημόσιο, μόνο που θα λέγονται «καθεστώς εφεδρείας». Ο εργαζόμενος, αντί να απολύεται αμέσως, θα μπαίνει σε «εφεδρεία» για ένα χρόνο, με το 60% του βασικού μισθού. Και αυτό για να αποφευχθεί η καταβολή αποζημίωσης. Η «εφεδρεία» αφορά άμεσα 60.000 εργαζόμενους, με προοπτική να επεκταθεί σε πολλούς περισσότερους. Και οι περισσότεροι από αυτούς είναι σε ηλικία 54 χρονών και πάνω, είναι δηλαδή εξαιρετικά δύσκολο να βρουν άλλη δουλειά για να επιβιώσουν, επομένως καταδικάζονται στον αφανισμό. Με το «ενιαίο μισθολόγιο», ο βασικός μισθός του πρωτοδιόριστου κατρακυλάει στα 580 ευρώ, ενώ ο μεγαλύτερος δεν θα μπορεί να ξεπερνάει τα 1.400 ευρώ. Και ακόμα, εφαρμόζεται ένα πολύπλοκο σύστημα αξιολόγησης και κατηγοριοποίησης, με το οποίο δυνατότητες αυξήσεων και προαγωγών θα έχουν μόνο όσοι υποτάσσονται πλήρως στις επιταγές της εξουσίας. Καθιερώνεται, δηλαδή, επ' αόριστον μια σύμβαση εξαθλίωσης, εκβιασμού και χειραγώγησης των χιλιάδων εργαζομένων του δημόσιου τομέα.
Οι εργαζόμενοι στους δήμους, που αντιμετωπίζουν πιο άμεσα απ' όλους τον κίνδυνο της απόλυσης και της ιδιωτικοποίησης, έδωσαν μεγάλες μάχες για 20 ημέρες. Ταυτόχρονα, χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι κατέλαβαν τα κτίρια υπουργείων και οργανισμών και ακινητοποίησαν για ημέρες τον κρατικό μηχανισμό. Η γραφειοκρατία της ΑΔΕΔΥ έτρεξε να συμμαζέψει την κατάσταση, όταν είδε ότι οι εργαζόμενοι είχαν πάρει την υπόθεση στα χέρια τους. Το καζάνι, όμως, βράζει και είναι θέμα χρόνου πότε θα έχουμε μια νέα έκρηξη.
Η επίθεση της κυβέρνησης στο δημόσιο τομέα έχει συγκεκριμένο στόχο: να τσακίσει μισθούς και εργασιακά δικαιώματα και να παραδώσει το έδαφος «καθαρό» στους καπιταλιστές για να εφορμήσουν σε αυτή τη λεία. Η ιδιωτικοποίηση μεγάλων τομέων του δημοσίου με σημαντική κοινωνική λειτουργία (ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, συγκοινωνίες, παιδεία, υγεία), θα έχει δραματικές συνέπειες για όλο το δοκιμαζόμενο λαό: αλματώδη αύξηση στις τιμές των αγαθών που αυτοί προσφέρουν, πλήρη υποβάθμιση των υποδομών τους και χειροτέρευση των υπηρεσιών που προσφέρουν, άμεση μετακύλιση του κόστους λειτουργίας στις τσέπες των εργαζομένων, αύξηση της ανεργίας και της «ελαστικής» (δηλαδή απλήρωτης) εργασίας.
Και φυσικά, η επίθεση αυτή είναι θέμα χρόνου να μεταφερθεί και στον ιδιωτικό τομέα, για να καταργήσει όποια κατάκτηση έχει απομείνει εκεί. Ο απώτερος στόχος των καπιταλιστών είναι, αφού πάρουν στον έλεγχο τους τομείς του δημοσίου, να διώξουν τους Έλληνες εργαζόμενους και να τους αντικαταστήσουν με φθηνούς ξένους, όπως έχουν κάνει ήδη σε πολλές επιχειρήσεις τους και στις εργολαβίες που υποκαθιστούν εδώ και χρόνια λειτουργίες δημόσιων οργανισμών, και όπως το επιχείρησαν στην απεργία της ΠΟΕ-ΟΤΑ με τον απεργοσπαστικό μηχανισμό των ιδιωτών.
Η προοπτική του δημόσιου τομέα έχει πλήρως υποταχτεί στο βασικό εγκληματικό σκοπό των καπιταλιστών και της άθλιας κυβέρνησης τους: τη μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα φθηνών υπηρεσιών, με τριτοκοσμικό εργατικό δυναμικό. Γι' αυτό, ανάμεσα στους οργανισμούς που καταργούν είναι αρκετοί που έχουν άμεση σχέση με την παραγωγική οικονομία. Οι εργαζόμενοι, όμως, δεν θα δεχθούν με σταυρωμένα χέρια την προσπάθεια του αφανισμού τους. Ήδη έδειξαν σαφή δείγματα της αποφασιστικότητας τους να αντισταθούν. Είναι θέμα χρόνου να ξαναβρεθούν στις επάλξεις του αγώνα. Και αυτή τη φορά, οι γραφειοκράτες των ομοσπονδιών δεν θα μπορέσουν να κρατήσουν το οργισμένο ποτάμι, όσα τερτίπια κι αν σκαρφιστούν.
Σωτήρης Κρόκος

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Η ΕΠΙΘΑΝΑΤΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ


Οι ραγδαίες πανευρωπαϊκές εξελίξεις της τελευταίας περιόδου, που συνοψίζονται στην αποφασιστική όξυνση της κρίσης χρέους που χτυπά πλέον όλη την Ευρώπη και στην κλιμάκωση της επίθεσης των καπιταλιστών και των κυβερνήσεων τους ενάντια στο ευρωπαϊκό λαό, φέρνουν πλέον στην ημερήσια διάταξη το τέλος του ευρώ, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη μορφή που τη γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια.

Μη διαθέτοντας πολιτικές ηγεσίες ικανές να δουν πιο πέρα απ' τη μύτη τους και μέσα στη μανία τους να φορτώσουν απευθείας την κρίση στους λαούς τους, οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές οδήγησαν μια σειρά χωρών της Ευρώπης πρακτικά στη χρεοκοπία και σε μια ύφεση χωρίς προηγούμενο.

Έτσι, όμως, κυριολεκτικά άνοιξαν το λάκκο του ευρώ, του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, του πιο φιλόδοξου σχεδίου που είχαν καταστρώσει ποτέ στην προσπάθεια τους να βελτιώσουν συλλογικά τη θέση τους στους παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Δεν έχει σημασία αν αυτή η εξέλιξη θα ολοκληρωθεί μέσα σε εβδομάδες ή μήνες ούτε αν το ευρώ θα πεθάνει ακαριαία ή θα υπάρξει κάποια μεταβατική φάση' ούτε αν στην επιθανάτια κρίση του ευρώ έχουν συμβάλει και σχεδιασμοί άλλων ιμπεριαλισμών (π.χ. του αμερικανικού).


Η αντιδραστική συνθήκη του Μάαστριχτ



Η συνθήκη γενικά
Με τη συνθήκη του Μάαστριχτ οι συμβαλλόμενοι θεσμοθέτησαν μια Ευρωπαϊκή Ένωση που περιλαμβάνει πλήθος πρωτοκόλλων, τίτλων και διακηρύξεων. Εμείς όμως θα σταθούμε σε τρία μόνο σημεία: στο ενιαίο Ευρωπαϊκό νόμισμα ECU, στους 5 όρους της σύγκλισης και στην αρχή της «επικουρικότητας», διότι τα υπόλοιπα είναι και δευτερεύοντα και διακοσμητικά.
Σημείο πρώτο: Το 1999 το ECU θα γίνει κατά τη συνθήκη, το μοναδικό ευρωπαϊκό νόμισμα. Σε αυτό το σημείο είπαν ότι θα είναι ανυποχώρητοι...!
Σημείο δεύτερο: Η οικονομική ενοποίηση όμως προϋποθέτει και μια οικονομική σύγκλιση που θα αποδεικνύεται με την εξασφάλιση 5 βασικών οικονομικών όρων, που όποιος το 1997 δεν τους έχει θα μείνει απέξω μέχρι να τους συμπληρώσει. Και αυτοί είναι:
1)            Ο πληθωρισμός του καθένα να μην ξεπερνάει το 1,5% πάνω από το μέσο όρο.
2)            Το δημόσιο χρέος να είναι λιγότερο από το 60% του ΑΕΠ (ακαθάριστο εθνικό προϊόν).
3)            Το έλλειμμα λιγότερο από το 3% του ΑΕΠ.
4)            Τα επιτόκια όχι πάνω από δύο μονάδες από το μέσο όρο.
5)            Οι συναλλαγματικές ισοτιμίες να είναι σύμφωνες με τους κανονισμούς του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος.
Σημείο τρίτο: Η «αρχή της επικουρικότητας». Εδώ συμφώνησαν ότι: Σε ζητήματα που δεν είναι της αποκλειστικής της υπευθυνότητας, η κοινότητα δεν «επεμβαίνει» εκτός εάν είναι τέτοια ζητήματα που δεν μπορούν να τα τακτοποιήσουν μόνοι τους.
Σκοπός της συνθήκης Με τη συνθήκη αυτή ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός προσπαθεί να ενοποιηθεί διαμέσου της νομισματικής του ενοποίησης, για να αντιμετωπίσει τα δύο άλλα καπιταλιστικά κέντρα, Αμερικής και Ιαπωνίας, και ταυτόχρονα και την οικονομική του κρίση.
Και το μόνο μέσο που διαθέτει για να επιτύχει ο σκοπός του, είναι η ακόμα βαθύτερη και εντατικότερη εκμετάλλευση της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης, και το φόρτωμα απάνω της όλων των ζημιών και των καταστροφών που προέρχονται από τους ανταγωνισμούς και την οικονομική κρίση του συστήματος του.
Η συνθήκη αυτή εξυπηρετεί τα ενωμένα συμφέροντα όλων των Ευρωπαίων καπιταλιστών, εις βάρος των Ευρωπαίων εργατών και όλων των εργαζομένων. Γι' αυτό και η συνθήκη (εκτός από ουτοπική όπως θα δούμε) είναι βαθιά αντιδραστική και αντεργατική και την πολεμάμε.
Η προσπάθεια των Ευρωπαίων καπιταλιστών να κρύψουν την πραγματικότητα αυτή, και να εμφανιστούν υποκριτικά σαν προστάτες και εκφραστές της αδελφότητας, της σύμπνοιας και της αγάπης των λαών της Ευρώπης, είναι μάταιος κόπος. Γιατί είναι οι ίδιοι αυτοί καπιταλισμοί, ο Γερμανικός, ο Ιταλικός, ο Αγγλικός, ο Γαλλικός και οι υπόλοιποι, που αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα και κατάσφαξαν τους λαούς της Ευρώπης για τα οικονομικά τους συμφέροντα, με δύο πρωτοφανούς εγκληματικότητας και θηριωδίας παγκόσμιους πολέμους. Κατά συνέπεια, οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί δεν έχουν κανένα δικαίωμα (επειδή σήμερα έχουν κοινά συμφέροντα εναντίον των Αμερικανών και Ιαπώνων) να μιλάνε για αδελφότητα και σύμπνοια των λαών της Ευρώπης. Γιατί αυτοί είναι εχθροί των λαών της Ευρώπης.
Η αδελφότητα και η ενότητα των λαών της Ευρώπης είναι αποκλειστικό δικαίωμα και υπόθεση του Πανευρωπαϊκού εργατικού μας κινήματος και του Σοσιαλισμού. Και κανενός άλλου.
Το ενιαίο νόμισμα 
Το ουσιαστικότερο σημείο της συνθήκης του Μάαστριχτ είναι το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα ECU, που είναι βέβαιο ότι είναι μια καπιταλιστική ουτοπία.
Αυτή η εκτίμηση δεν συνδέεται με την επιταχυνόμενη οικονομική κρίση, αλλά με τη βασική λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι αδύνατο μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα να επιβληθεί ένα ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα χωρίς ένα ενιαίο ευρωπαϊκό κράτος. Σε ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία του καπιταλισμού δεν υπάρχει καμία περίπτωση που να έγινε μια οικονομική ενότητα, που να μη συνοδεύτηκε από την ταυτόχρονη δημιουργία ενός εθνικού κράτους. Ακόμη και στην περίπτωση των αυτοκρατοριών που όλα βρίσκονται υπό την κυριαρχία ενός κράτους.
Οπότε μπαίνει το ερώτημα... Είναι δυνατό μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα να αυτοδιαλυθούν όλα τα σημερινά ευρωπαϊκά εθνικά κράτη και να αντικατασταθούν από ένα ενιαίο ευρωπαϊκό κράτος; Αυτό είναι αδύνατο για τους εξής λόγους:
Βασικό χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού συστήματος δεν είναι μόνο η ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής αλλά και το κράτος, το οποίο λειτουργεί σαν εργαλείο διπλής χρήσεως.
Κατά βάση, είναι μηχανισμός βίας της κυρίαρχης τάξης για την καθυπόταξη των εκμεταλλευόμενων κοινωνικών τάξεων, και συμπληρωματικά επίσης μηχανισμός βίας της ίδιας κυρίαρχης τάξης για την τακτοποίηση των οικονομικών διαφορών της με τις ανταγωνιστικές κυρίαρχες τάξεις άλλων χωρών. Δηλαδή: Ο κάθε εθνικός καπιταλισμός π.χ. ο Γερμανικός, ο Αγγλικός, ο Γαλλικός κ.λπ., δια του εθνικού κράτους του προστατεύεται οικονομικά, πολιτικά ή στρατιωτικά από τις αρπακτικές διαθέσεις του κάθε άλλου ισχυρότερου εθνικού καπιταλισμού. Όπως επίσης ο ίδιος αυτός εθνικός καπιταλισμός πάλι δια του εθνικού κράτους του υποτάσσει και πάλι οικονομικά, πολιτικά ή στρατιωτικά τους άλλους και πιο αδύναμους καπιταλισμούς και τους εκμεταλλεύεται.
φυσικά όπως όλοι γνωρίζουμε, σε περιόδους ειρήνης η καθυπόταξη και οικονομική εκμετάλλευση μιας καπιταλιστικής χώρας από μια άλλη γίνεται με οικονομικά και πολιτικά μέσα. Οι τελικές όμως διαφορές μεταξύ των εθνικών καπιταλισμών πάντα λύνονται με τα μέσα του ένοπλου καπιταλιστικού κράτους, το στρατό.
Οπότε λοιπόν στην περίπτωση που οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί ενώνονταν κάτω από ένα ενιαίο κράτος, τότε αυτό θα γινόταν όργανο του πιο ισχυρού οικονομικά καπιταλισμού, ο οποίος δια μέσου του ενιαίου κράτους θα επέβαλε τα συμφέροντα του πάνω στους πιο αδύναμους καπιταλισμούς αυτής της υποτιθέμενης ενωμένης Ευρώπης, χωρίς αυτοί να μπορούν να αμυνθούν. Αυτός είναι ο βασικότερος λόγος που δεν θα αυτοδιαλύσουν τα εθνικά κράτη τους. Είναι τέτοιες οι αντιθέσεις και τα συμφέροντα του καπιταλισμού ώστε είναι αδύνατο μέσα στο σύστημα του, να γίνει εθελοντικά (δηλαδή χωρίς έναν πόλεμο) ένα ενιαίο ευρωπαϊκό κράτος. Κατά συνέπεια, είναι και αδύνατο να υπάρξει ένα ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα.
Η συμμορία των ληστών
Η συνθήκη του Μάαστριχτ είναι μια ιδιόμορφη καπιταλιστική συμμαχία που συνεχώς ταράζεται από ενδοκαπιταλιστικές αντιφάσεις, αντιθέσεις και συγκρούσεις.
Οι αλλεπάλληλες νομισματικές κρίσεις, οι πόλεμοι των επιτοκίων και το συνεχώς αυξανόμενο βάθεμα της οικονομικής κρίσης τους, ταράζουν και τονίζουν ακόμα περισσότερο την υπάρχουσα αβεβαιότητα, ασάφεια και αστάθεια των Ευρωπαίων καπιταλιστών για την ιδιόμορφη «ενοποίηση τους»...!
Οι ευρωπαϊκοί εθνικοί καπιταλισμοί, γύρω από τη συνθήκη του Μάαστριχτ βρίσκονται σε μια συνεχή παλινωδία και νευρικότητα. Ο κίνδυνος του Αμερικανικού και Ιαπωνικού ανταγωνιστικού καπιταλισμού, η γενική οικονομική και κοινωνική κρίση και προπαντός η γενική πτώση των κερδών τους, ωθεί όλους μαζί σε μια γενική αρπακτική επίθεση κατά των εισοδημάτων της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης. Και αυτό είναι που τους ενώνει.
Παράλληλα όμως ο αδυσώπητος αγώνας του καθενός για την κατοχή και διατήρηση του μεριδίου του πάνω στα εισοδήματα της εργατικής τάξης που έχουν αρπάξει, δηλαδή για τη διαφύλαξη των καπιταλιστικών του κερδών από τους άλλους, και ταυτόχρονα το ρίξιμο των ζημιών του πάνω σε αυτούς, σπρώχνει τον κάθε εθνικό καπιταλισμό εναντίον των υπολοίπων. Και αυτό είναι που τους χωρίζει.
Γι' αυτό και κάτω από τις συνδιασκέψεις, επισημότητες, λόγους, φιλοφρονήσεις και σαμπάνιες, κρύβεται η πρωτόγονη, η ωμή και ζωώδης λογική μιας συμμορίας ληστών. Που συμφωνούν απόλυτα για τη ληστεία των θυμάτων τους, αλλά όταν οι δυνατότεροι ληστές αρπάξουν το μερίδιο των υπολοίπων, τότε γρονθοκοπούνται και απειλούν τη συμμορία με διάλυση. Και το πρόβλημα αυτής της συμμορίας είναι, ότι ούτε ο κάθε ληστής μπορεί να επιζήσει εκτός συμμορίας, αλλά ούτε και η συμμορία μπορεί να προστατεύσει τον κάθε ληστή της από τους υπόλοιπους.
Γιάννης Βερούχης Δεκέμβριος 1993


 Συναφή Θέματα:

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Τηλεοπτική κατάκτηση και κυρίευση του ψυχισμού των Ελλήνων

Τα τελευταία χρόνια, τα τουρκικά σίριαλ έχουν αποτελέσει «δυνατό χαρτί» για τα ελληνικά κανάλια. Ωστόσο, πίσω από την ωραιοποιημένη εικόνα της Τουρκίας που παρουσιάζουν, φαίνεται να κρύβεται ένα έντεχνο σχέδιο προώθησης τουρκικών συμφερόντων:
τα ανθελληνικά τούρκικα σίριαλ που κυκλοφορούν ευρέως στην Ευρώπη, αλλά και τα λογοκριμένα επεισόδια που έχουν προβληθεί στην Ελλάδα, είναι κάποια μόνο από τα στοιχεία που επιμελώς αφήνονται στο σκοτάδι, εν αγνοία του ελληνικού κοινού...

Χαρακτηριστική εικόνα των ανθελληνικών τουρκικών σήριαλ
για την εποχή 1919-1923.
Οι "αχρείοι" και "εγκληματίες" Έλληνες, μετά την απόβαση στη Σμύρνη,
το 1919, με την συνοδεία παπάδων, κακοποιούν και σκοτώνουν
τους μουσουλμάνους.
Φυσικά ούτε λόγος για τις σφαγές των χριστιανών..
Με εβδομήντα μεγάλες τηλεοπτικές σειρές που αποφέρουν τεράστια έσοδα στα τουρκικά ταμεία, η Τουρκία φιλοδοξεί να καταστεί διεθνές κέντρο παραγωγής και εξαγωγής τηλεοπτικών σειρών, ξεπερνώντας τις λατινοαμερικανικές χώρες, με διαρκώς επεκτεινόμενο αγοραστικό κοινό από διάφορες χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα (από τους καλύτερους πελάτες των τουρκικών σίριαλ).
Όπως ανέφερε σε δημοσίευμα της η τουρκική εφημερίδα Σταρ (16/01/11), μέσα στο 2010 οι τηλεοπτικές εξαγωγές της Τουρκίας σημείωσαν αύξηση κατά 50 εκατ. δολάρια, σπάζοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Οι τουρκικές σαπουνόπερες πουλήθηκαν σε πολλές χώρες της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, ενώ, όπως ανάφερε το τουρκικό δημοσίευμα, οι σειρές αυτές φαίνεται πως «ασκούν μια έντεχνη εξωτερική πολιτική», αφού επιχειρούν να αντιστρέψουν την όποια αρνητική εικόνα ενδεχομένως να υπάρχει για την Τουρκία. Μάλιστα, ο ίδιος ο Τούρκος πρωθυπουργός έχει αναλάβει προσωπικά τη στήριξη της βιομηχανίας αυτής, ενώ οι Τούρκοι παραγωγοί «τρίβουν τα χέρια τους» από την τεράστια επιτυχία αυτής της τηλεοπτικής «αποβλάκωσης» που εξάγει η Τουρκία σε πελάτες όπως η Ελλάδα.
Το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των σίριαλ είναι ότι παρουσιάζουν μια φανταχτερή εικόνα της σημερινής Τουρκίας που, όμως, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Ωστόσο, το πιο επικίνδυνο για τη χώρα μας είναι ότι «σερβίρουν» και μια διαστρέβλωση της Ιστορίας, εξισώνοντας με έντεχνο τρόπο τους θύτες με τα θύματα. Αυτό δημιουργεί πλαστές πραγματικότητες, ανατρέποντας θεμελιώδεις ιστορικές αλήθειες, όπως οι γενοκτονίες των Χριστιανών της Ανατολής, την περίοδο 1915-1924.
Ο επηρεασμός, με την αθρόα εισαγωγή αυτών των σειρών, γίνεται ακόμα μεγαλύτερος, καθώς υπάρχει μια έντεχνη επιλογή των σίριαλ που προβάλλουν αυτή τη φανταστική εικόνα της Τουρκίας, ενώ παράλληλα, με πλήρη άγνοια του ελληνικού κοινού, συχνά προβάλλονται λογοκριμένα επεισόδια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το περίφημο σίριαλ Τα σύνορα της αγάπης, που στα Τουρκικά έχει τον χαρακτηριστικό τίτλο Yabanci damat (δηλαδή Ο Ξένος Γαμπρός), στο οποίο είχαν λογοκριθεί σκηνές που προσέβαλλαν την ελληνική εθνική συνείδηση.
Παράλληλα με την πλήρη άγνοια του ελληνικού κοινού, στην ίδια την Τουρκία «ανθούν» τηλεοπτικές παραγωγές που καλλιεργούν το ανθελληνικό κλίμα. Καθημερινά, σχεδόν, προβάλλονται από τα τουρκικά κανάλια αμέτρητες κινηματογραφικές επιτυχίες που παρουσιάζουν το Βυζάντιο ως την πιο διεφθαρμένη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας και τους Βυζαντινούς ως το πιο εκπορνευμένο κράτος που έχει ποτέ εμφανιστεί στη Μικρά Ασία. Σε πολλές από αυτές τις ταινίες εμφανίζεται μόνιμα ένας θεοποιημένος Τούρκος ήρωας, ο Μαλκότς. Αυτός, σαν ο Τούρκος superman, επιτίθεται ως ο «τιμωρός» και κατατροπώνει τους «διεφθαρμένους» Βυζαντινούς, με τρόπο που θα ζήλευαν και οι μεγαλύτεροι καουμπόι του Φαρ Ουέστ.
Πολύ συχνά, στα μεγαλύτερα τουρκικά κανάλια προβάλλονται τηλεοπτικά σίριαλ με άκρως ανθελληνικό περιεχόμενο. Τα σενάρια είναι από τον πόλεμο του 1919-22, αλλά και από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, με κύριο στόχο τον εξευτελισμό του Ελληνικού Στρατού και της ελληνικής σημαίας.
Ειδικά για την Κύπρο, η τουρκική φαντασία ξεπερνάει κάθε όριο. Μέσα σε ένα φανταστικό τοπίο, οι Τούρκοι αγωνιστές μάχονται στις παραλίες της Μεγαλονήσου, με αναλογία ένας Τούρκος με δέκα Έλληνες, και τους κατατροπώνουν, ενώ οι Έλληνες «βάρβαροι δολοφόνοι» σκοτώνουν, βιάζουν και καίνε τους Τουρκοκυπρίους, ακόμα και μέσα στις εκκλησιές που είχαν καταφύγει για να γλυτώσουν από το ελληνικό μένος.
Αφίσα με τον μεγάλο ήρωα
των τούρκων, Μαλκότσογλου
ο οποίος σε αμέτρητες
κινηματογραγικές
και τηλεοπτικες παραγωγές
ενσαρκώνει τον μουσουλμάνο
τιμωρό των "διεφθαρμένων"
χριστιανών του Βυζαντίου
«ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ ΤΗΣ ΣΦΑΙΡΑΣ»
Ωστόσο, τα πιο ανθελληνικά τουρκικά τηλεοπτικά σίριαλ αναφέρονται στην περίοδο 1919-1922, με πολύ χαρακτηριστικές σκηνές, όπως η παρακάτω;
Βρισκόμαστε στο 1920, σε ένα παραθαλάσσιο χωριό στην περιοχή της Σμύρνης, όπου υπάρχει ελληνικό «κατοχικό» στρατιωτικό τμήμα, Οι «κακοί» Έλληνες έχουν καταφέρει να πιάσουν έναν Τούρκο «αντιστασιακό», ο οποίος συνδέεται με την ομάδα ενός θρυλικού Τούρκου μασκοφόρου που ταλαιπωρεί τους Έλληνες με συνεχή σαμποτάζ και δολιοφθορές. Ο Έλληνας διοικητής, που διακρίνεται για την σκληρότητα του, αποφασίζει να οργανώσει μια δημόσια εκτέλεση του Τούρκου αντιστασιακού, για να παραδειγματίσει τους κατοίκους. Ο τόπος της εκτέλεσης στήνεται στην παραλία του χωριού, όπου συγκεντρώνονται οι κάτοικοι. Ο Έλληνας διοικητής βγάζει ένα σκληρό λόγο, τονίζοντας πως «αυτά παθαίνει όποιος αντιστέκεται στον Ελληνικό Στρατό».
Και ενώ ετοιμάζεται το απόσπασμα για την εκτέλεση, τότε ξαφνικά, από το πουθενά, ξεπηδά ο μεγάλος ήρωας των Τούρκων, ο μασκοφόρος καβαλάρης, που ορμάει μόνος του εναντίον των Ελλήνων. Δημιουργείται σάλος και ταραχή, όλοι οι Έλληνες πέφτουν κάτω, οι κάτοικοι επευφημούν και γελούν με τα παθήματα των Ελλήνων. Ο μελλοθάνατος βρίσκει την ευκαιρία να λυθεί και να το σκάσει, και οι Έλληνες αλαφιασμένοι κυνηγούν τον μασκοφόρο που θυμίζει καταπληκτικά τον θρυλικό Ζορό,
Όλα αυτά δεν είναι παρά μία από τις χαρακτηριστικές σκηνές του διάσημου τουρκικού τηλεοπτικού σίριαλ Kursum Yarasi (Το τραύμα της σφαίρας) που προβαλλόταν επί μεγάλο χρονικό διάστημα στο μεγάλο τουρκικό κανάλι ATV. Αλλά το εκπληκτικό σε αυτή τη σειρά δεν είναι αυτή η σκηνή. Είναι πολλά επεισόδια που δείχνουν πως οι Ρωμιοί Χριστιανοί κάτοικοι της Μικρός Ασίας αναπτύσσουν αντιστασιακό κίνημα κατά των «εισβολέων» Ελλήνων(!), που καταστρέφουν τα πάντα. Έτσι, βλέπει κανείς γυναίκες που φοράνε σταυρό να βοηθάνε τους Τούρκους «αντιστασιακούς» κατά των «κακών» Ελλήνων..,

«ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΦΤΕΡΑ»
Μια άλλη τηλεοπτική σειρά που αναφέρεται στην ίδια εποχή (την οποία φαίνεται να προτιμούν πολύ οι Τούρκοι για την τηλεόραση), είναι το Kink Kanatlar (Σπασμένα Φτερά) στο κανάλι KanlD -το ίδιο που παρήγαγε και το πασίγνωστο στην Ελλάδα σίριαλ Τα σύνορα της Αγάπης. Μια χαρακτηριστική σκηνή είναι και η εξής:
Βρισκόμαστε σε μια προκυμαία της Ιωνίας, μετά την ήττα των Ελλήνων, και ενώ έχει υπογραφεί (παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των Τούρκων κατοίκων της περιοχής) η ανταλλαγή των πληθυσμών. Οι Ρωμιοί κάτοικοι αναγκάζονται να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Στην προκυμαία, έχουν αρχίσει να συγκεντρώνονται οι πρόσφυγες, παρέα με τους θρήνους των Τούρκων συγκατοίκων τους, που κλαίνε γιατί θα φύγουν οι αγαπημένοι τους Ρωμιοί.
Το εκπληκτικό, όμως, βρίσκεται στο ότι ο Τουρκικός Στρατός όχι μόνο συνοδεύει και κουβαλά με μεγάλη ευγένεια τα υπάρχοντα των προσφύγων, μην τυχόν και κουραστούν, αλλά έχει στήσει και έναν μεγάλο πάγκο στην προκυμαία όπου τους προσφέρει τρόφιμα, ποτά και ότι άλλο θα τους κάνει ευχάριστο το ταξίδι της προσφυγιάς. Μάλιστα, κάποιοι Τούρκοι στρατιώτες κλαίνε, γιατί θα χάσουν τον φίλο τους, κάποιο Νίκο και κάποιο Κώστα. Ένας Τούρκος λοχαγός είναι απαρηγόρητος για κάποια Μαρία, που τον χαιρετά με εμφανή τη στενοχώρια, Σε λίγο τα πλοία που θα τους παραλάβουν φτάνουν και, αφού οι Τούρκοι φαντάροι φορτώσουν τα υπάρχοντα τους, τότε βγάζουν τα μαντήλια.
Από τη μια, ο στρατός του Κεμάλ κλαίει απαρηγόρητος γιατί φεύγουν οι Ρωμιοί πρόσφυγες και, από την άλλη, οι Ρωμιοί κλαίνε καθώς ανεμίζουν τα μαντήλια του αποχαιρετισμού. Κάπως έτσι έγινε η Μικρασιατική Καταστροφή και άρχισε η μεγάλη ελληνική προσφυγιά, για το περίφημο αυτό τουρκικό σίριαλ.
Στο ίδιο σίριαλ, χαρακτηριστική είναι και μια άλλη σκηνή που δείχνει πώς οι Τούρκοι καταφέρνουν να κάψουν ένα ελληνικό στρατόπεδο με τσακμάκια σύγχρονης εποχής. Φαίνεται πως οι Τούρκοι, αν και κάνουν μερικά λαθάκια, ξέρουν να ξαναγράφουν την Ιστορία μέσω τηλεοπτικών επιτυχιών, που έχουν ρεκόρ τηλεθέασης.

Τουρκικό εκπαιδευτικό ανθελληνικό
σύγγραμαμε το χαρακτηριστικό τίτλο:
Ελλάδα, Το Ατέλειωτο Μίσος
Το βιβλίο αναφέρεται σε όλη την
σύγχρονη ελληνική ιστορία,
από την επανάσταση του 1821
μέχρι σήμερα, τονίζοντας ότι οι
"κακοί" και "αναρχικοί" Έλληνες
έσπερναν συνέχεια το μίσος για τους
"ευεργέτες" τους Τούρκους.
Το συγκεκριμένο ανθελληνικό κλίμα
μεταφέρεται εντέχνως και
οπτικοποιείται στη σημερινή τουρκική
βιομηχανία τηλεσήριαλ.
Μήπως η πρακτική αυτή θυμίζει
πρόσφατη δραματοποιημένη ιστορική
σειρά ελληνικού καναλιού,
που έχει βαλθεί να
"μας ανοίξει τα μάτια"
σχετικά με την "πραγματική" ιστορία
της περιόδου της τουρκοκρατίας;
«Η ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ»
Ωστόσο, το αποκορύφωμα της τηλεοπτικής τουρκικής εθνικιστικής έξαρσης είναι η περίφημη τηλεοπτική και κινηματογραφική επιτυχία, με τον βαρύγδουπο τίτλο «Η Κοιλάδα των Λύκων».
Πρόκειται για έναν συμβολικό τίτλο με ιδιαίτερη σημασία για τον τουρκικό εθνικισμό και την τουρκική εθνική ταυτότητα στην παγκόσμια της παρουσία. Παράλληλα, είναι ο τίτλος ενός τηλεοπτικού σίριαλ και μιας κινηματογραφικής ταινίας που είχε σπάσει τα ταμεία στην Τουρκία και έχει γίνει αντικείμενο έντονων συζητήσεων σε πολλές χώρες, όπως η Γερμανία, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία και ΗΠΑ.
Στη Γερμανία, μάλιστα, από την εμφάνιση της ταινίας στις κινηματογραφικές αίθουσες τέθηκε ζήτημα απαγόρευσης της προβολής της, εξαιτίας των εκδηλώσεων φανατισμού που είχε προκαλέσει στους Τούρκους της Γερμανίας. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Βαυαρίας, Έντμουντ Στόιμπερ, κάλεσε τους ιδιοκτήτες των αιθουσών να την αφαιρέσουν από το πρόγραμμα τους, με την αιτιολογία ότι προβάλλει έναν εθνικιστικό ισλαμισμό με τουρκική απόχρωση, κάτι που συμβάλει στον περαιτέρω φανατισμό των μουσουλμάνων της Ευρώπης κατά των χριστιανών. Παρόλα αυτά, η ταινία συνέχισε τη θριαμβευτική της πορεία, έχοντας κόψει την πρώτη κιόλας εβδομάδα προβολής στη Γερμανία περίπου 200.000 εισιτήρια.
Στην ίδια την Τουρκία, η Κοιλάδα των Λύκων (που ήταν η πιο ακριβή τουρκική παραγωγή, με προϋπολογισμό 10 εκατ. δολάρια) έχει προσελκύσει εκατομμύρια θεατές από την πρώτη μέρα προβολής της (5/2/06) - μεταξύ αυτών, ο ίδιος ο Τούρκος πρωθυπουργός, Ταγίπ Ερντογάν, και η σύζυγος του, Εμινέ, που βγήκε δακρυσμένη από την αίθουσα, μετά το πέρας της ταινίας. Η σκηνή αυτή «της δακρυσμένης Εμινέ» προβλήθηκε από όλα τα τουρκικά κανάλια, με σχολιασμούς όπως «η συγκίνηση από τη μεγάλη αδικία που έγινε σε βάρος των Τούρκων και του Ισλάμ», δικαιώνοντας έτσι την εκδίκηση από τους ένδοξους ήρωες της ταινίας, που σαν νέοι «σούπερμαν» γίνονται σκληροί τιμωροί όσων βεβήλωσαν τα τουρκικά εθνικά σύμβολα και το Ισλάμ.
Η υπόθεση της Κοιλάδα των Λύκων, που προκάλεσε ακόμα και την πρώην Αμερικανίδα ΥΠΕΞ Κοντολίζα Ράις να κάνει δημόσια κριτική κατά της ταινίας στο Αμερικανικό Κογκρέσο, αφορά σε ένα γεγονός που έγινε το καλοκαίρι του 2005 στο ιρακινό Κουρδιστάν. Πρόκειται για τη σύλληψη 11 Τούρκων στρατιωτικών στην πόλη Σουλεϊμανίγιε του ιρακινού Κουρδιστάν, στις 4 Ιουλίου του 2005, από μια μονάδα Αμερικανών στρατιωτών. Οι Τούρκοι στρατιωτικοί, αφού τσουβαλιάστηκαν κυριολεκτικά με εξευτελιστικό τρόπο από τους Αμερικανούς, ανακρίθηκαν σαν κοινοί εγκληματίες και αφέθηκα\ ελεύθεροι δύο ημέρες αργότερα, μετά από έντονες τουρκικές αντιδράσεις.
Το γεγονός αυτό θεωρήθηκε ως η μεγαλύτερη προσβολή στη σύγχρονη ιστορία της Τουρκίας, αλλά και ως σοβαρή βεβήλωση στο ίδιο το Ισλάμ από κάποιους ξένους απίστους εισβολείς σε μια μουσουλμανική χώρα. Ο ήρωας της ταινίας, Τούρκος ηθοποιός Polat Alemdar, είναι ο ήρωας-εκδικητής της χώρας του (και όχι μόνο, γιατί η εκδίκηση του υποτίθεται ότι γίνεται για όλο τον ισλαμικό κόσμο), που αισθάνεται ταπεινωμένη με τον χειρότερο τρόπο από τον Αμερικανικό Στρατό.
Το πιο σημαντικό είναι πως η Κοιλάδα των Λύκων αποτελεί το σύμβολο και το ιδεολογικό «όχημα» του τουρκικού ισλαμικού-εθνικιστικού επεκτατισμού, με πρώτο και καλύτερο θύμα τη χώρα μας...
Φαίνεται πως η «τηλεοπτική κατάκτηση» της Ελλάδας προηγείται μιας άλλης χειρότερης, προετοιμάζοντας κατάλληλα το έδαφος για τον ελληνικό ψυχισμό να αποδεχτεί πράγματα που, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ήταν αδιανόητα. Άλλωστε, σήμερα η τηλεοπτική εικόνα ίσως να κατέχει και τη μεγαλύτερη δύναμη, προκειμένου να πετύχει την ψυχική άλωση ενός λαού...

Νίκος Χειλαδάκης

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Να κρατικοποιηθεί το τραπεζικό σύστημα

Όσο αφήνουμε τους τραπεζίτες ασύδοτους
τόσο περισσότερο θα μας χτυπάνε
Οι τράπεζες είναι ο πρωταθλητής του ελληνικού καπιταλισμού. Επί χρόνια καταλήστευαν τους Έλληνες μισθωτούς και συνταξιούχους, με μηδενικά επιτόκια καταθέσεων και τοκογλυφικά επιτόκια στα δάνεια. Επεκτάθηκαν στο εξωτερικό, βγάζοντας κεφάλαια από τη χώρα και χρησιμοποιώντας τα και στις άλλες χώρες με τον ίδιο τρόπο. Στραγγάλισαν οποιαδήποτε οικονομική δραστηριότητα στην Ελλάδα με τα επιτόκια και τους όρους που έβαζαν στους επαγγελματίες. Και όλα αυτά για τα τεράστια κέρδη που αποκόμισαν όλα αυτά τα χρόνια, που μετριούνται σε δισ. ευρώ. Κέρδη που κάθε χρόνο αυξάνονταν πάνω από 100% (!) και που έκαναν τους Δυτικοευρωπαίους τραπεζίτες να κοιτάζουν με έκπληξη.
Ο ρόλος του τραπεζιτικού κεφαλαίου παραμένει απαράλλαχτος και στην εποχή της οικονομικής κρίσης την οποία διανύουμε. Παρόλο που απειλούνται άμεσα από το «κούρεμα», συνεχίζουν να έχουν σημαντικά κέρδη, κατά πολύ μεγαλύτερα από άλλους κλάδους του ελληνικού καπιταλισμού (Π.χ. Eurobank αύξηση κερδών 48% στο 9μηνο 2011). Και μάλιστα, κέρδη που προέρχονται κυρίως από τα καταστήματα τους στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια. Είναι προφανές ότι αυτές οι χώρες είναι ένα πρότυπο για τους τραπεζίτες, κυρίως για τα ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα.
Μέχρι τώρα, και με αφορμή την οικονομική κρίση, έχουν πάρει 115 δισ. ευρώ (σε ρευστό αλλά και ως εγγυήσεις από το κράτος), χωρίς να έχουν προσφέρει τίποτα στην ελληνική οικονομία και χωρίς να έχουν δεχτεί μέχρι τώρα κάποιον έλεγχο από το ελληνικό κράτος που τους χρηματοδοτεί. Άλλα 60 δισ. θα πάρουν με τη νέα δανειακή σύμβαση. Παράλληλα, πρωτοστατούν στην επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα. Προωθούν την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και μειώσεις μισθών στους εργαζόμενους τους που θα φτάσουν και το 30%.
Μόνη λύση, η κρατικοποίηση τώρα των τραπεζών εις βάρος των μεγαλομετόχων. Να διαγραφούν όλα τα δάνεια, και τα κρατικά αλλά και των ιδιωτών, εργαζόμενων και συνταξιούχων. Με τους τόκους που πληρώνουμε τόσα χρόνια, τα έχουμε αποπληρώσει και με το παραπάνω. Το δημόσιο τραπεζικό σύστημα θα είναι ο αιμοδότης της ελληνικής οικονομίας, τροφοδοτώντας με ρευστό την αύξηση της παραγωγής και χορηγώντας άτοκα ή χαμηλότοκα δάνεια σε εργάτες, αγρότες και μικροεπιχειρηματίες.
Τ.Σεβαστής

Βουλιάζουν τη ΔΕΗ προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου


Το δημόσιο αγαθό του ηλεκτρισμού το κάνουν όπλο
για την εξόντωση μας οι συμμορίες των καπιταλιστών
που κατασπαράζουν τη ΔΕΗ
Ο υπουργός της επιβολής του ΔΝΤ και των Μνημονίων, Γ. Παπακωνσταντίνου, έχει «μετατεθεί» εδώ και καιρό στο «δευτερεύον» υπουργείο Περιβάλλοντος. Και από εκεί, όμως, δεν παραλείπει να δίνει χτυπήματα στον ελληνικό λαό και να εξυπηρετεί με ζήλο τα συμφέροντα των γνωστών συμμοριών του κεφαλαίου που έχουν σχέση με την απάτη της «πράσινης ενέργειας» και λεηλατούν την ηλεκτρική ενέργεια. Τώρα σχεδιάζει νέες αυξήσεις-φωτιά, που θα χτυπήσουν και άλλο το πενιχρό λαϊκό εισόδημα (απειλούν κυβέρνηση και διοίκηση της ΔΕΗ). Οι αυξήσεις αυτές θα ξεκινούν από 18% και μπορεί να φτάνουν έως 30%. Σαν δικαιολογία επικαλούνται την αύξηση του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο φυσικό αέριο, το κόστος του πετρελαίου για την ηλεκτροδότηση των νησιών, τα αυξημένα τέλη υπέρ των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ), που φτάνουν τα 2,5-3,3 δισ. ευρώ, τη μειωμένη παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας κ.λπ. Στο βιομηχανικό ρεύμα, γίνεται αύξηση 4 ευρώ στη μεγαβατώρα, που θα γονατίσει τη βιομηχανία. Η άλλη επιδρομή γίνεται στο ρεύμα οικιακής κατανάλωσης. Η αύξηση της χρέωσης ανά κιλοβατώρα και η μείωση των κλιμακίων κατανάλωσης, η κατάργηση δηλαδή της έκπτωσης στις μεσαίες καταναλώσεις 800-2.000 KW, θα φέρει δυσβάσταχτες αυξήσεις στους ατομικούς λογαριασμούς της ΔΕΗ.
Η νέα αυτή επιδρομή γίνεται για να χρηματοδοτηθεί η καινούργια φάμπρικα που έχουν στήσει οι γνωστές συμμορίες του εγχώριου κεφαλαίου γύρω από τις «ΑΠΕ». Ο άμεσος πραγματικός στόχος είναι να επιβαρυνθούν οι λογαριασμοί των απλών καταναλωτών προς όφελος των εμπορικών και μεγάλων καταναλωτών, δηλαδή, οι εργαζόμενοι προς όφελος των καπιταλιστών. Και ο βαθύτερος στόχος είναι να αυξηθούν τόσο οι λογαριασμοί ώστε να εξασφαλίζουν μεγάλα κέρδη στους επίδοξους αγοραστές στους οποίους θέλουν να ξεπουλήσουν τη ΔΕΗ. Αυτή είναι η τελική τους επιδίωξη. Να σπάσουν τη ΔΕΗ σε πολλά κομμάτια και να την ιδιωτικοποιήσουν, αρχίζοντας από τις λιγνιτικές μονάδες και περνώντας μετά και στις υπόλοιπες υποδομές.
Εδώ και χρόνια, η ΔΕΗ ουσιαστικά επιδοτεί τις ιδιωτικές εταιρείες, και τους ιδιωτικούς παρόχους ηλεκτρικού ρεύματος και αυτές των λεγόμενων ΑΠΕ. Οι πρώτες αγοράζουν φτηνό ρεύμα από τον ΔΕΣΜΗΕ και το πουλάνε ακριβότερα στην κατανάλωση. Οι δεύτερες πουλάνε πανάκριβα στη ΔΕΗ το ρεύμα που παράγουν. Το σχέδιο «ΗΛΙΟΣ» για εξαγωγή «πράσινης ενέργειας» στην Ευρώπη προβλέπει κέρδη 20 δισεκατομμυρίων ευρώ άμεσα και 80 μακροπρόθεσμα -μαζί με την ερήμωση 200.000 στρεμμάτων της ελληνικής γης από τις σχετικές εγκαταστάσεις. Τα φωτοβολταϊκά και αιολικά πάρκα, είναι μια «μπίζνα» για την οποία πιέζουν οι γνωστές ληστρικές συμμορίες των εργολάβων-προμηθευτών (Μπόμπολας, Μυτιληναίος, συγκρότημα Λαμπράκη, Κοπελούζος), που λυμαίνονται τη χώρα εδώ και δεκαετίες. Αν οι ΑΠΕ στοιχίζουν σήμερα 3 δισ. ευρώ, μπορούμε να φανταστούμε τι θα γίνει αν εφαρμοστεί το «φαραωνικό» σχέδιο των καπιταλιστών.
Στη ΔΕΗ έχει επιβληθεί απαγόρευση επενδύσεων και επέκτασης, έχει καταδικαστεί δηλαδή στο μαρασμό για χατίρι των ιδιωτικών εταιρειών. Και, επιπλέον, προωθείται η ιδιωτικοποίηση των τεσσάρων σημαντικότερων λιγνιτικών μονάδων της. Το τελευταίο χτύπημα είναι το κόστος για τους ρύπους. Δεν έχει να κάνει με καμία οικολογική ευαισθησία, αλλά είναι μια «μπίζνα» διεθνών παρασιτικών χρηματιστικών συμμοριών, στην οποία συμμετέχουν και εγχώρια τσακάλια.
Τέλος η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας, από οργανικό τμήμα της ΔΕΗ, έχει μετατραπεί σε «ανεξάρτητη αρχή», σε όργανο των καπιταλιστών δηλαδή, και προωθεί τα σχέδια για τεμαχισμό και πώληση της ΔΕΗ.
Όλη αυτή η φάμπρικα με την «πράσινη ενέργεια», τα «πράσινα δάνεια» και την αντίστοιχη λεηλασία της ΔΕΗ είναι οργανωμένο σχέδιο συγκεκριμένων συμμοριών του κεφαλαίου με τρεις στόχους:
α) να προσποριστούν κέρδη δισεκατομμυρίων,
β) να εξοντώσουν οικονομικά τον ελληνικό λαό,
γ) να γονατίσουν την εγχώρια βιομηχανία. Έχει άμεση σχέση, δηλαδή, με το γενικότερο σχέδιο για την «ασιατοποίηση» της χώρας.
Γι' αυτό είναι άμεση ανάγκη η μαζική και οργανωμένη αντίδραση μας. Το ηλεκτρικό ρεύμα είναι δημόσιο αγαθό και βασικό στοιχείο του σύγχρονου πολιτισμού και όχι μέσο εκβιασμού και εξόντωσης ενός ολόκληρου λαού. Για να μη μετατραπεί λοιπόν το δημόσιο αγαθό του ηλεκτρικού ρεύματος, το εντελώς απαραίτητο στις σύγχρονες συνθήκες ζωής, σε φονικό όπλο εναντίον του λαού πρέπει να υπάρξει άμεση δράση.
Σωτήρης Κρόκος

Το κράτος στηρίζει σταθερά τη λαθρομετανάστευση

Η ανοχή του κράτους έναντι των
μεταναστών, την ίδια ώρα που
χτυπιέται ανελέητα η εργατική τάξη,
δεν είναι καθόλου τυχαία
Διαπιστώνουμε με έκπληξη ότι υπάρχει μια ιδιότυπη σχέση ανάμεσα στην κυβέρνηση (τωρινή και προηγούμενη) και το σύνολο των «αριστερών» κομμάτων, καθώς και το μεγαλύτερο μέρος της λεγόμενης «εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς». Οι κυβερνητικοί παράγοντες κάνουν δεκτά τα περισσότερα αιτήματα τους για τους μετανάστες, ή παγώνουν νόμους και αποφάσεις που δεν συμφωνούν με τις ιδέες τους!
Ψηφίζουν, λοιπόν, το νέο δήθεν «αντιρατσιστικό» νόμο, που επιβάλλει κυρώσεις (από 3.000 πρόστιμο έως και ποινή φυλάκισης) για όποιον τολμήσει να εκφράσει δημόσια την αντίθεση του στην εισαγωγή μεταναστών. Επίσης, κάνεις δεν θυμάται τον περίφημο φράχτη του Παπουτσή στον 'Εβρο. Περίπατο πήγε και το σχέδιο ανάπλασης του κέντρου της Αθήνας, που περιλάμβανε περισσότερο φωτισμό, χώρους πράσινου, ποδηλατοδρόμους, καλύτερη αστυνόμευση για τον περιορισμό της εγκληματικότητας. Ακόμα, το καταχρεωμένο ΙΚΑ παρέχει συντάξεις σε 750.000 μετανάστες με πλαστά χαρτιά, ενώ το ελληνικό κράτος αφήνει τελείως ασύδοτο το παραεμπόριο να φτάνει σε αστρονομικούς τζίρους, αφού δεν καταβάλλει ούτε ευρώ φόρο.
Θα περίμενε κανείς ότι κάποιος, όσο εξαθλιωμένος οικονομικά και να είναι, δεν θα επέλεγε μια χώρα κατεστραμμένη οικονομικά και με τόσο μεγάλη ανεργία, σαν την Ελλάδα, για να μεταναστεύσει. Συμβαίνει όμως ακριβώς το αντίθετο. Η εισαγωγή λαθρομεταναστών συνεχίζεται αμείωτη, γιατί η Ελλάδα λειτουργεί σαν κράχτης, σαν μαγνήτης. Σύνορα στην ουσία δεν υπάρχουν. Νομοθεσία αντίστοιχη όχι μόνο δεν υπάρχει, αλλά αντίθετα ευνοείται η κατάσταση αυτή, εφόσον, με την προσωρινή άδεια παραμονής για «ανθρωπιστικούς λόγους» που τους δίνουν στα σύνορα, στην ουσία τους επιτρέπουν να περάσουν στο εσωτερικό της χώρας, χωρίς κανένα ουσιαστικό έλεγχο, υγειονομικό και χαρτιών.
Μιλάμε για μια κατάσταση τελείως παράλογη. Πώς εξηγείται ότι όλη η αυστηρότητα του κράτους εξαντλείται στους Έλληνες εργαζόμενους (χαράτσια, πρόστιμα, φορολογία, καταστολή), ενώ οι μετανάστες έχουν την απόλυτη ανοχή και προστασία του; Πολύ απλά, η αστική τάξη της Ελλάδας έχει αποφασίσει εδώ και καιρό να αντικαταστήσει την ελληνική εργατική τάξη με εξαθλιωμένους μετανάστες. Που δεν θα απεργούν, δεν θα διαμαρτύρονται, θα υπακούν απόλυτα στον εργοδότη και θα ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης.
Οι Έλληνες εργαζόμενοι έχουν πλέον αντιληφθεί αυτό το παρανοϊκό σχέδιο και δεν πρόκειται να μείνουν απαθείς στην ολοκληρωτική εξόντωση τους!
Μαρία Καράβολα

Καινούργια υπηρεσιακή κυβέρνηση και μεταβατική πορεία της ελληνικής πολιτικής ιστορίας

Το Δεκέμβριο του 1966 κλείνει ο κύκλος των «Ιουλιανών», με την ανατροπή της κυβέρνησης Στεφανόπουλου από την ΕΡΕ. Η χώρα μπαίνει σε πορεία προς τις εκλογές, που όμως δεν θα γίνουν ποτέ...

Ο Σ.Στεφανόπουλος, λίγες μέρες πριν
προσχωρίσει στην "αποστασία"
και γίνει πρωθυπουργός.
Τότε οι οπαδοί της Ένωσης Κέντρου τον
σήκωναν στα χέρια.Που να ήξεραν...
Η κυβέρνηση του Στέφανου Στεφανόπουλου (που ανέλαβε την εξουσία το Σεπτέμβριο του 1965) παραμένει στην εξουσία περισσότερο από ένα χρόνο, με την κοινοβουλευτική υποστήριξη της ΕΡΕ (της «χαμένης» των τελευταίων εκλογών του 1964).

Κατά την περίοδο αυτή κατασιγάζονται σημαντικά τα έντονα πολιτικά πάθη και γίνεται κοινή συνείδηση στις ηγεσίες των δυο μεγαλύτερων κομμάτων (της Ένωσης Κέντρου και της ΕΡΕ) η ανάγκη της προσφυγής στις κάλπες. Στα μέσα Δεκεμβρίου επιτυγχάνεται σχετική συμφωνία μεταξύ Γ. Παπανδρέου - Π. Κανελλόπουλου (με τη σύμφωνη γνώμη και του Κωνσταντίνου) και στις 20 του ίδιου μήνα η ΕΡΕ ανακοινώνει ότι αποσύρει την εμπιστοσύνη της από την κυβέρνηση. Την επομένη ο Στεφανόπουλος παραιτείται, κλείνοντας με την ενέργεια του αυτή τη θλιβερή περίοδο των «Ιουλιανών».

Ακολουθεί ο σχηματισμός μεταβατικής - υπηρεσιακής κυβέρνησης υπό τον Ιωάννη Παρασκευόπουλο (τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό που είχε ενεργήσει τις εκλογές και του 1964), επιφορτισμένη να προετοιμάσει το δρόμο προς τη νέα και αποφασιστική εκλογική αναμέτρηση του Μαΐου 1967. Σημειώνεται ότι ο βασιλιάς δεν περιορίζεται στο να εγκρίνει τον κατάλογο των υποψήφιων υπηρεσιακών υπουργών (που όφειλε να του προτείνει ο νέος πρωθυπουργός) αλλά (κατά παράβαση κάθε συνταγματικής αρχής) τους επιλέγει ο ίδιος!
Η λύση Παρασκευόπουλου γίνεται και επίσημα αποδεκτή από τις ηγεσίες της ΕΡΕ και της Ένωσης Κέντρου, όχι όμως χωρίς προβλήματα. Πολλοί βουλευτές της ΕΡΕ εμφανίζονται να διαφωνούν με την επιλογή του Π. Κανελλόπουλου, ενόψει βέβαια και της διαφαινόμενης ήττας του κόμματος τους στις προσεχείς εκλογές. Σοβαρότερες είναι οι αντιδράσεις στους κόλπους της Ένωσης Κέντρου, όπου ο ηγέτης της κεντροαριστερής πτέρυγας Ανδρέας Παπανδρέου (γιος του ηγέτη του κόμματος) εκφράζει ανοιχτά τη δυσφορία του για το συμβιβασμό με την ΕΡΕ και το παλάτι και ζητά να καταγγελθεί η νέα κυβέρνηση και να αποδοκιμαστεί στη Βουλή. Η «ακραία» εκείνη πολιτική στάση του βρίσκει σύμφωνους δεκάδες βουλευτές της Ένωσης Κέντρου (περίπου 30-40), καθώς και μεγάλο μέρος των οπαδών του κόμματος.
Ο Γ. Παπανδρέου θα αντιδράσει δυναμικά στην «αριστερή εξέγερση» του γιου του και θα κάνει σαφές ότι όσοι καταψηφίσουν την κυβέρνηση του I. Παρασκευόπουλου, «θα θέσουν εαυτούς εκτός κόμματος». Με τη στάση του εκείνη υποχρεώνει τον Ανδρέα και τους πιστούς του βουλευτές να υποχωρήσουν και στις 13 Ιανουαρίου 1967 η κυβέρνηση Παρασκευόπουλου παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης, με 215 «ναι», επί 276 παρόντων (δεν ψήφισαν υπέρ της οι βουλευτές της ΕΔΑ και οι «αποστάτες»).

Ο πρωθυπουργός
Παναγιώτης Κανελλόπουλος
Η μεταβατική-υπηρεσιακή κυβέρνηση του I. Παρασκευόπουλου (καρπός της συναίνεσης των δυο μεγάλων κομμάτων και του Θρόνου) καταρρέει στις 30 Μαρτίου 1967 και ο βασιλιάς, αντί να διορίσει νέα με υπηρεσιακά εκλογικά καθήκοντα, αναθέτει την πρωθυπουργία στον αρχηγό της ΕΡΕ Π. Κανελλόπουλο. Με την πράξη του εκείνη επιβεβαιώνει ότι «δεν κατάλαβε τίποτα» από τη θύελλα των «Ιουλιανών» και ότι επιμένει να πολιτεύεται ως ηγέτης πολιτικής παράταξης και όχι ως τυπικός άρχων.
Ο νέος πρωθυπουργός δηλώνει ότι οι εκλογές της 28ης Μαΐου θα γίνουν κανονικά, σε κλίμα ηρεμίας και τάξης. Έτσι, στις 14 Απριλίου διαλύει τη Βουλή και η χώρα μπαίνει στην τελική ευθεία για την κρίσιμη αναμέτρηση.
Όλα θα σταματήσουν απότομα και δραματικά τη νύχτα της 20ής προς 21η Απριλίου. Τη νύχτα εκείνη, μια ομάδα στελεχών του στρατού ξηράς, με ηγέτες το συνταγματάρχη Πυροβολικού Γ. Παπαδόπουλο, τον ταξίαρχο Τεθωρακισμένων Σ. Παττακό και το συνταγματάρχη Οικονομικού Ν. Μακαρέζο, διενεργεί πραξικόπημα. Μέσα σε λίγες ώρες όλα τελειώνουν, σχεδόν χωρίς αντίσταση.

Τα τανκς καταλαμβάνουν την πρωτεύουσα, οι τηλεπικοινωνίες διακόπτονται και ειδικές ομάδες κομάντος συλλαμβάνουν «στον ύπνο» τον πρωθυπουργό (ο οποίος προσπάθησε να προβάλει αντίσταση), τον Γ. Παπανδρέου και όλο σχεδόν τον πολιτικό κόσμο. Ο υπουργός Εσωτερικών Γ. Ράλλης προσπαθεί να κινητοποιήσει το στρατό εναντίον των κινηματιών, μα αποτυγχάνει και συλλαμβάνεται κι αυτός. Παράλληλα, αρχίζει ένα πογκρόμ συλλήψεων χιλιάδων στελεχών και οπαδών της Αριστεράς, που θα οδηγηθούν τις επόμενες μέρες σε χώρους εξορίας.
Κατά τη διάρκεια της διενέργειας του πραξικοπήματος, οι τρεις βασικοί οργανωτές επισκέπτονται το βασιλιά στα ανάκτορα και του ζητούν να συμπράξει. Αυτός διστάζει. Έχει δύο λύσεις: Έχει δυο λύσεις: η πρώτη είναι να πει -ως εγγυητής του πολιτεύματος- ένα «όχι» στους πραξικοπηματίες (με ότι αυτό συνεπάγεται) και η δεύτερη είναι να συμβιβαστεί, για να διασώσει το θρόνο του και να κερδίσει χρόνο. Επιλέγει τη δεύτερη λύση, που θ' αποδειχτεί μοιραία για τη δημοκρατία αλλά και για τον ίδιο το θεσμό της μοναρχίας. Έτσι, εμφανίζεται «προς τα έξω» να υιοθετεί τη συνταγματική εκτροπή και με τον τρόπο αυτό να τη «νομιμοποιεί». Μόνο αντάλλαγμα είναι ο διορισμός του φιλοβασιλικού δικαστικού Κωνσταντίνου Κόλλια στο αξίωμα του «πρωθυπουργού».
Τη νύχτα της 21ης Απριλίου η δικτατορία έχει επικρατήσει πλήρως σ' όλη την Ελλάδα, χωρίς ουσιαστικές αντιδράσεις. Έγιναν βέβαια κάποιες λαϊκές κινητοποιήσεις στα Ιωάννινα και στο Ηράκλειο της Κρήτης, ενώ χύθηκε και το πρώτο αίμα στην Αθήνα (στα θύματα της ημέρας περιλαμβάνεται η νεαρή Μαρία Καλαυρού, καθώς και ο κομουνιστής κρατούμενος Παναγιώτης Ελής).

Η Βουλή, το πρωί της 21ης Απριλίου 1967
Οι σχέσεις μεταξύ Κωνσταντίνου και πραξικοπηματιών δεν υπήρξαν ποτέ καλές. Η συναίνεση του θρόνου στο κίνημα της 21ης Απριλίου (καρπός καιροσκοπικού συμβιβασμού) δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο βασιλιάς έβλεπε με προφανή δυσαρέσκεια τη «μικρή χούντα» των συνταγματαρχών, η οποία είχε κατορθώσει να παρακάμψει τη «μεγάλη χούντα» των βασιλοφρόνων στρατηγών και να καταλάβει την εξουσία. Εξάλλου, οι σημαντικές εξωτερικές περιπλοκές (ξαφνική επιδείνωση των σχέσεων με την Τουρκία) δημιουργούσε ευνοϊκό κλίμα για πολιτικές ανατροπές, ενώ δινόταν η εντύπωση ότι δεν θα αντιδρούσε σ' αυτές και ο συμμαχικός παράγοντας (και κυρίως οι Αμερικανοί).
Τα σχέδια του βασιλικού αντιπραξικοπήματος (που είχαν σε κάποιο βαθμό διαρρεύσει και προς την «άλλη πλευρά») είχαν ως κύρια σημεία την εξέγερση του Γ' Σώματος Στρατού στη Βόρεια Ελλάδα (υπό τον στρατηγό Περίδη) και της Πρώτης Στρατειάς στη Λάρισα (υπό τον στρατηγό Κόλλια). Μέτοχος του όλου εγχειρήματος ήταν και ο «πρωθυπουργός» Κόλλιας, ο οποίος εμφανιζόταν τώρα ως οπαδός της αποκατάστασης της δημοκρατικής ομαλότητας.
Το βασιλικό κίνημα εκδηλώθηκε στις 13 Δεκεμβρίου, με τη μυστική αναχώρηση του βασιλιά από το αεροδρόμιο του Τατοΐου και την άφιξη του στην Καβάλα, στην περιοχή της οποίας βρισκόταν η κύρια δύναμη του Γ' Σώματος Στρατού. Κατά τις επόμενες κρίσιμες ώρες έγιναν προσπάθειες για την προσέλκυση στρατιωτικών μονάδων στη βασιλική παράταξη, οι οποίες αρχικά έδωσαν την εντύπωση ότι καρποφορούν αλλά στη συνέχεια αποδείχτηκαν αποτυχημένες.

Ο Κ.Κόλλιας χaιρετά
υποκλινόμενος το
βασιλιά. Θα τον
υποστηρίξει στο
αντιπραξικόπημα της
13ης Δεκεμβρίου 1967
Οι συνταγματάρχες, άριστοι γνώστες του συνωμοτικού «παιχνιδιού», αξιοποίησαν το γεγονός ότι κρατούσαν την πρωτεύουσα (και μέσω αυτής τους μηχανισμούς επικοινωνιών) και σύντομα κατόρθωσαν να δώσουν στο μεγάλο όγκο των αξιωματικών την αίσθηση ότι αυτοί είναι οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Έτσι, με δύναμη κρούσης τα μεσαία και κατώτερα στελέχη του στρατεύματος, κατόρθωσαν να καταστείλουν το βασιλικό κίνημα και να επιβεβαιώσουν πανηγυρικά την εξουσία τους. Ο ίδιος ο βασιλιάς, αποδεχόμενος την ήττα του, εγκατέλειψε την Ελλάδα τις πρώτες πρωινές ώρες της 14ης Δεκέμβριου και κατέφυγε με την οικογένεια του και τους πιστούς του επιτελείς στη Ρώμη.

Την ίδια ώρα, την πρωθυπουργία αναλάμβανε ο Γ. Παπαδόπουλος, ο ηγέτης του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου.
Η αποτυχία του κινήματος της 13ης Δεκεμβρίου αποδόθηκε στον πολύ κακό στρατηγικό του σχεδιασμό και στην εξαιρετικά πρόχειρη εκτέλεση του. Πιο συγκεκριμένα, υποστηρίχτηκε η βάσιμη άποψη ότι δεν ήταν νοητή η επιτυχία ενός πραξικοπήματος, το οποίο όχι μόνον άφηνε «εκτός» την πρωτεύουσα του κράτους, αλλά «περιφρονούσε» και αυτήν ακόμα τη Θεσσαλονίκη. Εξάλλου, γεγονός είναι ότι οι ενέργειες των κινηματιών ήταν ανοργάνωτες και σπασμωδικές, έτσι ώστε οι συνταγματάρχες των Αθηνών να διατηρήσουν την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Πηγές:
100 χρόνια Ελλαδα εκδόσεις Η.Μανιατέα
Εφημερίδα "Μακεδονια" 1968
Ίδρυμα Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης www.ikm.gr
 Θέματα Ελληνικής Ιστορίας www.istorikathemata.com

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Η λύσσα τους εναντίων μας δείχνει τον φόβο τους

Ο άνθρωπος που ετοιμάζεται να γυρίσει τους Έλληνες εργαζόμενους
στον 19ο αιώνα είχε το θράσος να επισκεφθεί και συσσίτιο αστέγων

Ο ελληνικός λαός ένα από τα πράγματα που έχει αποδείξει στην ιστορία του. είναι ότι δεν φοβάται τη φτώχεια και την πείνα. Ξυπόλητος και πεινασμένος πολέμησε ενάντια στους Τούρκους στον ηρωικό ξεσηκωμό του '21. Όταν όλη η Ευρώπη ήταν εναντίον του και ο τούρκικος στρατός ήταν όχι μόνο αριθμητικά περισσότερος, αλλά και καλύτερα οργανωμένος. Ξυπόλυτοι, πεινασμένοι και σχεδόν άοπλοι πολέμησαν την πολεμική μηχανή του Χίτλερ. Με το ίδιο σθένος πολέμησαν και το στρατό των Άγγλων και των δωσίλογων φασιστών στον εμφύλιο. Ο ελληνικός λαός, λοιπόν, όχι μόνο δεν φοβάται τη φτώχεια και την πείνα, αλλά έχει δώσει και τους πιο ηρωικούς του αγώνες με αυτές τις συνθήκες. Γιατί διαθέτει τεράστια ηθική και ψυχική δύναμη! Γιατί ο ελληνικός λαός κάποια πράγματα δεν τα ανέχεται! Όπως να του στερούν την ελευθερία του, να τον ειρωνεύονται και να τον χλευάζουν. Ότι κάνουν, δηλαδή, οι σημερινοί δυνάστες του. Τα ανδρείκελα που παριστάνουν την κυβέρνηση και ο συρφετός των καπιταλιστών, εφοπλιστών και τραπεζιτών, που τους δίνουν τις εντολές για το ξεπούλημα της χώρας και τη μετατροπή της σε ένα τριτοκοσμικό πρωτόγονο κράτος, με κατοίκους εξαθλιωμένους και επαίτες.
Τον τελευταίο καιρό έχουμε χορτάσει από τα κροκοδείλια δάκρυα όλου αυτού του γελοίου θιάσου. Ακόμη και ο πράκτορας των τραπεζιτών, Παπαδήμος, είχε το θράσος να επισκεφθεί συσσίτια αστέγων, ενώ αυτός και η κυβέρνηση του ετοιμάζουν μέτρα που μόνο στην Κίνα θα μπορούσαν να εφαρμοστούν. Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, αρχιερείς με «ευαισθησία» προσπαθούν να «σώσουν» τον ελληνικό λαό, διοργανώνουν συσσίτια, μαζεύουν ρούχα και τρόφιμα για τους άνεργους και φτωχούς Έλληνες. Τους τα χαρίζουμε! Δεν πρόκειται να μας πείσουν ποτέ ότι διαθέτουν έστω και ελάχιστη ανθρωπιά και φιλότιμο, αυτοί που στις βίλες τους διοργανώνουν πολυτελείς δεξιώσεις και πάρτι με τα δικά μας κλεμμένα λεφτά. Προβάλλουν συνειδητά τη φτώχεια και την εξαθλίωση για να μας εθίσουν σε αυτές τις εικόνες. Για να μας πείσουν να αποδεχτούμε την οικονομική καταστροφή (τη δική μας, βέβαια, όχι τη δική τους). Για να μας πείσουν να τους δούμε σαν σωτήρες, τους μόνους που θα μπορέσουν να μας βγάλουν από αυτή την τραγική κατάσταση. Αν όχι αυτούς, μιας και είναι ήδη καμένα χαρτιά, τουλάχιστον τις εφεδρείες τους.
Η λύσσα τους εναντίον μας για ένα πράγμα μάς κάνει να είμαστε σίγουροι. Ξέρουν ότι το σάπιο σύστημα που εκπροσωπούν και στηρίζουν είναι πλέον εντελώς ξοφλημένο. Πίσω από τη σκληρή και αμείλικτη στάση, πίσω από τις ύβρεις και τις προκλήσεις, κρύβεται πολύ καλά ο φόβος τους. Γι' αυτό και, σαν θρασύδειλα κλεφτρόνια, προσπαθούν να αρπάξουν ότι προλάβουν και να εξαφανιστούν. Είναι σαν τη φιγούρα ενός νάνου μπροστά από έναν προβολέα. Μπορεί να φαίνεται τεράστια, αλλά δεν είναι παρά μια σκιά νάνου. Είναι σαν την εικόνα που έχει αποτυπωθεί σε πολλά παραμύθια. Του φοβερού δράκου που. ενώ ξεψυχάει, βγάζει φλόγες και βρυχάται για να πείσει για το αντίθετο.
Αυτοί έχουν κάθε λόγο να είναι φοβισμένοι, γιατί είναι κοινωνικά απομονωμένοι και ιστορικά χρεοκοπημένοι. Όλοι εμείς έχουμε κάθε λόγο να αισθανόμαστε περήφανοι που σε αυτή την ιστορική στιγμή είμαστε απέναντι τους. Που μέσα από τις δύσκολες αυτές συνθήκες θα μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη μας και τον ιστορικό μας ρόλο. Περήφανοι που θα συνεχίσουμε τις ηρωικές παραδόσεις του λαού μας. Που όχι μόνο θα αγωνιστούμε ενάντια στην κοινωνική αδικία, αλλά θα βάλουμε και τα θεμέλια για μια ζωή που θα αρμόζει στην ανθρώπινη φύση και θα την ανυψώνει ηθικά, υλικά και πνευματικά!

Μαρία Καράβολα

Σταλινισμός και ασιατοποίηση της Ελλάδας

Ο «Ριζοσπάστης», σε πρόσφατο φύλλο του, υπερασπίστηκε την ελεύθερη παραμονή των τριτοκοσμικών μεταναστών στη χώρα, γιατί είναι «θύματα του ιμπεριαλισμού». Και για τη συνεχιζόμενη εισαγωγή φτηνών εργατών λέει ότι «ο καπιταλισμός αυξομειώνει την εισροή εργασίας ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες του». Τα «επιχειρήματα» αυτά είναι πλάγια υποστήριξη των μεγαλοαστικών σχεδίων για ασιατοποίηση της χώρας. Το πρόβλημα της εξαθλίωσης των λαών του τρίτου κόσμου από τον ιμπεριαλισμό δεν μπορεί να το λύσει η Ελλάδα. Αν συνεχιστεί η αθρόα εισαγωγή τους, θα γίνει και η Ελλάδα χώρα του τρίτου κόσμου. Όσο για την εισροή φτηνής εργασίας, αυτή δεν είναι «αυξομειούμενη» αλλά συνεχώς αυξανόμενη, και μάλιστα σε εποχές κρίσης και μαζικής ανεργίας του ελληνικού λαού. Η καλύτερη απάντηση, όμως, σε αυτά υπάρχει στην επόμενη σελίδα του ίδιου φύλλου της εφημερίδας, όπου άνεργος Έλληνας ναυτεργάτης δηλώνει: «Δεν μπορούμε να βρούμε δουλειά με τίποτα. Οι εφοπλιστές στη θέση μας χρησιμοποιούν φθηνούς ανασφάλιστους Ασιάτες».

ΤΟ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ ΚΚΕ ΣΕ ΡΟΛΟ ΕΦΕΔΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
Στην τελευταία γενική απεργία, η σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ πέρασε με άριστα τις εξετάσεις υποταγής στο σύστημα. Πάντως, την εμπιστοσύνη της ελληνικής εργατικής τάξης δεν πρόκειται να την ξανακερδίσει ποτέ.
Την κρίσιμη αυτή ιστορική περίοδο, που ο αγωνιζόμενος ελληνικός λαός πρέπει να παλέψει με αρραγή ενότητα ενάντια στους δυνάστες του, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε θα ήταν ένας εσωτερικός πόλεμος μέσα στο στρατόπεδο του. Αυτόν ακριβώς το ρόλο έρχεται να παίξει η σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ, ακολουθώντας πιστά την ιστορική της αποστολή, αυτή που τόσο επιτυχημένα έχει εκπληρώσει στο παρελθόν, με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, όταν παρέδωσε αμαχητί την εξουσία στα χέρια του ημιθανούς ελληνικού καπιταλισμού.
Ανέκαθεν το ΚΚΕ έκανε ότι μπορούσε για να διασπάσει το εργατικό κίνημα: χωριστές συγκεντρώσεις και κατηγορίες κατά των υπόλοιπων διαδηλωτών ότι είναι «οπορτουνιστές», «συμβιβασμένοι», «προβοκάτορες» κ.λπ. Στην τελευταία 48ωρη γενική απεργία, η τακτική αυτή ήρθε να κορυφωθεί και να εξελιχθεί, προσλαμβάνοντας όλα τα αποκρουστικά ιστορικά χαρακτηριστικά του σταλινισμού: την υπεράσπιση των αστικών θεσμών, τον τραμπουκισμό, τις τερατώδεις κατηγορίες και την παραποίηση της πραγματικότητας.
Το σχέδιο ήταν σαφές. Η ηγεσία του ΚΚΕ έπρεπε να προκαλέσει μια σύγκρουση του κόμματος της με όλους τους υπόλοιπους αγωνιζόμενους, υπερασπιζόμενη συγχρόνως την αστική νομιμότητα. Ο ιδανικός τρόπος ήταν η ψευδεπίγραφη «περικύκλωση» της Βουλής της 20ής Οκτωβρίου, η οποία όμως (όλως τυχαίως) είχε μέτωπο ενάντια σε όλους τους άλλους διαδηλωτές, τους οποίους η περιφρούρηση του ΚΚΕ αντιμετώπιζε ως εχθρούς, άρα στην πραγματικότητα ήταν προστασία της Βουλής. Η σταλινική περιφρούρηση, με τα παγωμένα βλέμματα, τα ρόπαλα και τα κράνη, κοιτούσε ως μιάσματα τους υπόλοιπους διαδηλωτές και τους έκανε έλεγχο ταυτοτήτων.

Η πρόκληση έπιασε τόπο. Ομάδες ανεγκέφαλων και ύποπτων κουκουλοφόρων επιδόθηκαν σε ένα βίαιο πόλεμο με τους κρανοφόρους-ροπαλοφόρους του ΚΚΕ, δίνοντας το τέλειο άλλοθι για να ξεδιπλωθεί τις επόμενες μέρες όλο το σταλινικό σχέδιο.
Η κλίκα του Περισσού ήταν πανέτοιμη για να εξαπολύσει την επίθεση της. Κατηγόρησε όλες τις υπόλοιπες οργανώσεις ως άντρα «ασφαλιτών» και «προβοκατόρων». Την ευθύνη για το νεκρό οπαδό της δεν την απέδωσε στο αστικό κράτος αλλά στους υπόλοιπους διαδηλωτές. Στοχοποίησε με επιμονή και χωρίς κανένα στοιχείο το κίνημα «Δεν Πληρώνω», εξυπηρετώντας ουσιαστικά τα συμφέροντα των εργολάβων των διοδίων.
Για να αποδείξει τους τερατώδεις ισχυρισμούς της, η ηγεσία του ΚΚΕ επιστράτευσε τα γνωστά όπλα της σταλινικής σχολής: ακραία ψέματα, ψευδομαρτυρίες στελεχών της, συγκόλληση άσχετων στοιχείων για την κατασκευή ανύπαρκτων σεναρίων.
Η συνέχεια γράφτηκε με την ανακοίνωση του Περισσού για τις γνήσιες λαϊκές αντιδράσεις της 28ης Οκτωβρίου, που μετέτρεψαν τις παρελάσεις σε κορυφαίες στιγμές εξέγερσης. Η ανακοίνωση αυτή, με το γνωστό ύπουλο τρόπο, ενώ -δήθεν- στήριζε τις αντιδράσεις, στην ουσία τις ακύρωνε, επισημαίνοντας ότι κάποιοι ύποπτοι «θύλακες» καιροφυλακτούν για να τις εκμεταλλευτούν προς όφελος τους. Το υπονοούμενο ήταν σαφές και εντασσόταν στη γνωστή τρομοκρατική γραμμή του ΚΚΕ, ότι όποιος επιτίθεται στη Βουλή, τον κοινοβουλευτισμό και τους φορείς του, είναι «ακροδεξιός» και μελλοντικός «πραξικοπηματίας».
Το θέμα όμως είναι ότι οι εποχές που ο σταλινισμός ήταν κραταιός και κατάφερνε να χειραγωγήσει τις μάζες έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ο ελληνικός λαός θυμάται πολύ καλά τις προδοσίες του παρελθόντος και τη συνεργασία του ΚΚΕ με το αστικό στρατόπεδο: Λίβανος, Καζέρτα, Βάρκιζα, συγκυβέρνηση 1989 κ.λπ. Το κόμμα αυτό είναι ιστορικά καταδικασμένο. Το γόητρο του είναι εδώ και δεκαετίες καταρρακωμένο. ΓΓ αυτό και θα σπάσει τα μούτρα του. Ακόμα και μέσα στο εσωτερικό του, υπάρχουν έντονες αντιδράσεις για την τακτική του. Είναι λοιπόν βέβαιο ότι το κύμα της εξέγερσης του ελληνικού λαού θα αποκαλύψει το ρόλο αυτού του ιστορικού απολιθώματος και θα απελευθερώσει τις αγωνιστικές δυνάμεις που κρατά εγκλωβισμένες.
Βασίλης Παπανικολάου