Προς τα γκουλάγκ της Δημοκρατίας: Ο αντιρατσιστικός νόμος

«Στις αληθινές Δημοκρατίες, ο λόγος δεν δένεται με νόμους που ποινικοποιούν την ελευθερία της σκέψης, της γνώμης και της κριτικής. Το νομοσχέδιο μόνο με τον αλήστου μνήμης γαλλικό νόμο Γκαιϋσσώ – Φαμπιούς της 13-7-1990, μπορεί να συγκριθεί: ένα ολοκληρωτικού πνεύματος νομοθέτημα.Αποτελεί για την κυβέρνηση βαρύτατο νομικό και πολιτικό σφάλμα η υιοθέτηση της ποινικής καταστολής ως μέσου για τον περιορισμό των ανεπιθύμητων ή ενοχλητικών για κάποιους χρήσεων του λόγου, στην Πολιτική, στην Κοινωνία, στον Τύπο, στην Ιστορία, στην Τέχνη.

Οι Υπουργοί πρέπει να έχουν συναίσθηση ότι είναι υπάλληλοι της Ιστορίας. Δεν έχουν το δικαίωμα να ενδίδουν σε παράλογες απαιτήσεις “ομάδων επιρροής” ή να υπηρετούν μη ξεπερασμένη (αν μη και ύποπτη) Πολιτική Ορθότητα. Πρωτίστως, όμως, οφείλουν να τηρούν ευλαβικά το Σύνταγμα της Χώρας που παραβιάζεται πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως. Υπό το κράτος, άλλωστε, της ισχύος του ν. 927/79 για τις φυλετικές διακρίσεις στον Τύπο κλπ. η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου έχει κρίνει την αντισυνταγματικότητα ομοίων διατάξεων (Ολ. Α. Π. 3/2010). Αυτό το νομοσχέδιο πρέπει να αποσυρθεί γιατί προσβάλλει και την ιστορία του Ελληνικού Πολιτισμού, που ανέδειξε την ανεκτικότητα απέναντι στον Άλλο ως θεμελιώδη δημοκρατική αξία, χωρίς να χρειαστεί ποτέ να την επιβάλει με μέσα νομοθετικού εξαναγκασμού».

Επικεφαλίδα του Δελτίου Τύπου; “Προσπάθεια να δημιουργηθεί στην Ελλάδα ένα είδος αστυνομίας της σκέψης και της γλώσσας”

Τα παραπάνω λόγια δεν είναι το δελτίο τύπου – απάντηση της Χρυσής Αυγής στην νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης, να φέρει μέχρι το τέλος της εβδομάδας προς ψήφιση τον “αντιρατσιστικό νόμο”. Αντιθέτως είναι η ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας, της Πέμπτης 10 Μαρτίου 2011. Ανακοίνωση που υπογράφει ο τότε Υπεύθυνος του Τομέα Πολιτικής Ευθύνης Δικαιοσύνης της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτής Ηλείας,κ. Κώστας Τζαβάρας. Ανακοίνωση η οποία αφορούσε την τότε νομοθετική πρωτοβουλία του κ. Καστανίδη, να φέρει προς ψήφιση στην τότε Βουλή έναν αντίστοιχο – αν και πιο ήπιο από ό,τι φαίνεται – αντιρατσιστικό νόμο.

του Δ. Παπαγεωργίου

η συνέχεια: http://www.antistasi.info/entry.php?b=55

Στις μάχες μου με την παράνομη πολιτεία κερδίζω γιατί γνωρίζω το δίκιο μου

Με πήραν τηλέφωνο από το αστυνομικό τμήμα πάλι χθες, ήθελαν να τους δώσω κάποιες επιπρόσθετες πληροφορίες. Για ποια υπόθεση απ’ όλες ρώτησα, δεν ήξερε, με παρακάλεσε να πάω από εκεί.

Αφού έψαξε κάμποση ώρα τα χαρτιά ανακαλύψαμε ότι αφορά την έγκλησή μου, που κατηγορούσα για ποινικά αδικήματα τους Γαπ, Παπαδήμο, Σαμαρά, Βενιζέλο. Και τι θέλετε τώρα, τον ρωτάω, έχω ήδη καταθέσει για την υπόθεση (βλ. κατάθεση «Αν δεν παρέμβει εισαγγελέας νομιμοποιούμαι να πάρω το όπλο και να υπερασπιστώ τα πάτρια»). Μου απαντά……… ο εισαγγελέας ζητά αν έχετε μάρτυρες!!!

Με εμπαίζεται του λέω; Να σου φέρω μάρτυρα να πει τι; «ναι, νομιμοποιείται η κυρία να πάρει το όπλο»; Γιατί τα κάνετε αυτά; Χρόνο θέλετε να κερδίσετε; Γιατί δεν κάνετε τη δουλειά σας; Τα στοιχεία όλα τα έχετε, κινούμε εμείς ως πολίτες την διαδικασία αναλαμβάνοντας όλο το ρίσκο, εσείς το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να εφαρμόσετε τον νόμο, γιατί δεν το κάνετε;;

Μου λέει, μπορείτε αν θέλετε να πείτε ότι δεν έχετε μάρτυρες και ό,τι είχατε να πείτε το δηλώσατε στην κατάθεσή σας.

Όχι, δεν θέλω να κάνω τίποτα, δεν θέλω να συμμετέχω στον εμπαιγμό, του λέω. Στην τελευταία μου ανάκριση δεν πήγα γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, και σας προκάλεσα να μου κάνετε μήνυση για απείθεια. Ούτε γι’ αυτό δεν είστε άξιοι!!

Το έκανα του λέω αυτό που δήλωσα, πήγα να τον φάω τον προδότη, ούτε και εκεί επιληφθήκατε, ούτε να με συλλάβετε δεν μπορείτε. Απλά δεν κάνετε τίποτα!!

Ξέπνοα με ρώτησε, τι θέλετε να γράψουμε στον εισαγγελέα. Δεν ξέρω τι θα κάνω, θα το σκεφτώ και θα σε ειδοποιήσω, του απάντησα κι έφυγα.

Την πλήρη απαξίωση έχουν φάει οι θεσμοί, και όλοι οι υπαίτιοι το δέχονται αναντίρρητα..

Η πολιτεία έχει φάει ΗΤΤΑ!!!!

Το τρομερό της υπόθεσης είναι ότι αυτοί έχουν νικηθεί κι εμείς νιώθουμε ανίσχυροι!!!

Έχω κάνει επίθεση σε ολόκληρο το κουραδοσύστημα, τράπεζες, δεκο, εφορία, μπάτσους, εισαγγελείς, προδότες, έχω δικαιωθεί!! Δεν έχουν όπλα να αντεπιτεθούν, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γιατί απλά είναι παράνομοι!!!! Είναι παράνομοι οι ίδιοι, είναι παράνομοι οι νόμοι τους, παράνομα κυβερνούν!! Λογοδοτούν σε εμάς!! Είναι υποχρέωσή μου να τους πολεμώ, υποχρέωσή μου να μην τους πληρώνω, υποχρέωσή μου να μην συναινώ!!!

Δεν κερδίζω τις μάχες επειδή είμαι γυναίκα, επειδή είμαι μάνα ανυπεράσπιστη, επειδή είμαι καλός άνθρωπος, επειδή δεν έχουν κάτι να μου βρουν, επειδή τα λέω ωραία, κερδίζω γιατί ΕΧΩ ΔΙΚΙΟ!!!

Όπως δίκιο έχεις κι εσύ. Είναι τουλάχιστον θλιβερό το ότι δεν το γνωρίζεις.

Χθες στην Ακαδημία Αθηνών

Το θέμα της εκδήλωσης ήταν η ελληνική γλώσσα, το θέμα του αγώνα ήταν η μάζωξη των προδοτών. Το θράσος τους ήταν ότι είχαν ελεύθερη είσοδο για το κοινό!!! Εντάξει, αφού σε καλούν δεν το χάνεις το πατιρντί.

Πήγαμε το λοιπόν (εγώ, η Μάρω η δασκάλα, η συναγωνίστριά μου η Μαντώ, η ξαδέλφη μου και η ανιψιά μου) να τους δώσουμε τα συχαρίκια. Άνετοι οι κύριοι, είχαν βάλει έξω για αντιπερισπασμό το ΠΑΜΕ, τίγκα στους μισθωμένους μπράβους η Ακαδημία, κάλυψαν τα νώτα τους, κλείστηκαν στην αίθουσα με τους γλείφτες τους, πού να φανταστούν ότι θα τους έρθει κατραπακιά.

Επειδή δεν το περίμεναν μπορέσαμε και φτάσαμε σε απόσταση αναπνοής, ένα τσακ ήταν να την φάει την μπουνιά….

«Προδότες ποιον ρωτήσατε για να ξεπουλήσετε την χώρα μου» φωνάξαμε, κι όλη η αίθουσα γέμισε μισθωμένους μπράβους των προδοτών (δεν είναι αυτοί Ελληνική αστυνομία).

Μας βγάλανε από την αίθουσα κλωτσηδόν, η Μαντώ στον διάδρομο φώναξε σε έναν από αυτούς «από πού με διώχνεις, από το σπίτι του πατέρα σου;», κι έτσι το κλωτσηδόν συνεχίστηκε μέχρι έξω.

Μας πήγαν ΓΑΔΑ, κάτσαμε τρεις ώρες, δεν απαγγέλθηκε καμία κατηγορία από κανέναν και μας άφησαν... Μια απλή καθημερινή βραδιά στην πόλη των Αθηνών.

Πάμε στο σημαντικό. Στην ανάκριση δήλωσα ότι δεν αντέδρασα αυθόρμητα πήγα με σκοπό να τον φάω τον προδότη, με ρώτησαν πώς θα τον σκότωνα αφού δεν είχα όπλο, απάντησα μια μπουνιά θα φάει αυτός (παπούλιας) και θα μείνει εκεί που κάθεται. Τους δήλωσα επίσης ότι αν δεν με συλλάβουν, από τα χέρια μου θα πάει. Παρόλα αυτά, κανείς δεν απήγγειλε κατηγορίες.

Γιατί;;;;;;;

Γιατί φίλε μου (όπως και τους δήλωσα στην κατάθεση) αν τον φάω πιο αθώα από αυτόν θα είμαι!!! Η προδοσία ισούται με θάνατο, ο φόνος το πολύ με 20 χρόνια!!

Για τον αγώνα έχω να πω: Κινούνται, μένουν, ανάμεσά μας!!! Όχι στα οργανωμένα, όχι όταν το περιμένουν. Πήγαινε με 5 φίλους σου να τους βρεις, έτσι θα γίνει η δουλειά. 

Βουρ!!! Στους προδότες ΘΑΝΑΤΟΣ!!

Υ.Γ. Στην ΓΑΔΑ το γύρναγαν από δω το πήγαιναν από εκεί για να μας βγάλουν πεινασμένες, ότι από την ανέχεια αντιδράμε. Όλες μας, κάθε φορά, δηλώναμε: Για την χώρα μου πολεμώ, δεν θα αφήσω να την ξεπουλήσουν, μόνο πάνω από το πτώμα μου!

http://justiceforgreece.wordpress.com/2013/03/08/%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%83%CF%8C%CE%B4%CE%B9%CE%BF-%CE%BC%CE%B5-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%B1-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BD%CF%85/

Ο αγώνας έχει όλη την αξία μέσα του και ολόκληρο το κέρδος πηγαίνει σ’ αυτόν που τον κάνει

Θεωρία, ίπταται..

Στην πράξη:

Σήμερα έχουμε την τιμή να αγωνιστούμε για την Λευτεριά, για την πατρίδα.

Σου δίνεται η ευκαιρία να αγωνιστείς για να προασπίσεις τις αξίες σου, να μην σκύψεις το κεφάλι.

Αυτή είναι η νίκη σου, αυτό και το κέρδος σου. Προασπίστηκες τις αξίες σου και δεν έσκυψες το κεφάλι. Ζεις τιμώντας σε (αυτά που πρεσβεύεις) αλλά/και μη σκύβοντας το κεφάλι είσαι εσύ ο ισχυρός, άρα και ο νικητής (αν δεν σε λυγίζει ο εχθρός εσύ τον νίκησες, ακόμα κι αν σε σκοτώσει).

Το να περιμένεις άλλα, περισσότερα, οφέλη από τον αγώνα σου σε κάνει να μένεις χωρίς κανένα όφελος.

Όταν αγωνίζεσαι περιμένοντας ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα δεν εισπράττεις το κέρδος που ο αγώνας έχει μέσα του όχι επειδή δεν υπάρχει αλλά γιατί δεν το βλέπεις εσύ. Δεν το βλέπεις διότι είσαι στραμμένος στο αποτέλεσμα που προσδοκάς.

Το σωστό είναι το αντίθετο του «βολεύει τον κώλο μου»

Μια αγαπημένη φίλη από Ικαρία μού έγραψε (απάντηση στο κείμενο «Το λάθος είναι λάθος όπως κι αν θες να το βαφτίσεις»):

Το σωστό και το καλό είναι από τις πιο γαμημένες έννοιες. Εγώ είμαι σε τέτοιο σάστισμα που δεν ξέρω πια πιο είναι πραγματικά το σωστό. Το σωστό για ποιον; Το σωστό για τους κτηνοτρόφους εδώ είναι να αφήνουν τα κατσίκια τους ελεύθερα κι ας έχουν γαμήσει τα μισά δάση του νησιού. Το σωστό για αυτόν που έχει ελαιοτριβείο είναι να πετάει τα απόβλητα απλώς να τρέχουν έξω από το ελαιοτριβείο του και όπου πάνε. Και οι υπόλοιποι κάτοικοι συμφωνούσαν γιατί τους εξυπηρετούσε που ήταν κοντά τους αντί να τρέχουν στο πιο πέρα, παρόλο που το άλλο δεν μόλυνε. Τώρα που τα λύματα μόλυναν το νερό που πίνουνε, τώρα και μόνο τώρα αποφάσισαν κάτι να κάνουν, το οποίο όμως δεν έκαναν. Το σωστό που βλέπω δίπλα μου να ισχύει είναι αυτό που βολεύει τον κώλο μου.

Επειδή το σωστό είναι το δύσκολο μέρος, ΑΡΚΕΙ να βρεις το λάθος.. θα σε οδηγήσει από μόνο του στο σωστό. Μπορούμε πολύ απλά δηλαδή να ορίσουμε ότι το σωστό είναι το αντίθετο του «βολεύει τον κώλο μου».

Κι έχω το πλέον έξοχο παράδειγμα: Σκουριές Χαλκιδικής.

Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που ΘΕΛΕΙ την εξόρυξη χρυσού (θέλουν τα παράνομα ορυχεία σε δημόσια γη που ξεπουλήθηκε, με συμφωνίες που έκλεισαν οι προδότες παίρνοντας μίζες, χωρίς κανένα οικονομικό όφελος για την χώρα, με τρομακτικές περιβαλλοντικές συνέπειες, παραχωρήσεις από τις οποίες θα καρπώνονται όλα τα οφέλη οι «επενδυτές» και στους κατοίκους θα μείνει αμανάτι ένα κατεστραμμένο βουνό, ένα αποψιλωμένο δάσος, μολυσμένα τρεχούμενα νερά, μολυσμένες θάλασσες, μολυσμένος αέρας). ΘΕΛΕΙ λοιπόν αυτή η μερίδα πολιτών την εξόρυξη και μάχεται υπέρ αυτής, για να διατηρήσει τη θεσούλα, να μην χάσει τον μισθό!!

………….

Υπάρχει και μια δεύτερη μερίδα ανθρώπων, αυτή που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ την εξόρυξη χρυσού και μάχεται άοπλη απέναντι σε μια πανίσχυρη χούντα, και οι οποίοι παλεύουν για να μην καταστραφούν αυτά που θα έπρεπε να νοούνταν ως ο μόνος πλούτος της χώρας, ήτοι: τα αρχέγονα δάση, οι φυσικοί καταρράκτες, οι πανέμορφες θάλασσες, το καθαρό οξυγόνο, ΑΛΛΑ/ΚΑΙ για να παραμείνει η δημόσια περιουσία στην ιδιοκτησία του λαού.

………….

Χμ.. Πράγματι, τρομακτικό το δίλημμα… Μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω το σωστό…..

ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΒΟΥΝΟ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΔΑΣΟΣ, ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΕΡΑ.

Είμαι με τους κατοίκους της Χαλκιδικής που παλεύουν για να σώσουν τον Κάκκαβο, το βουνό της Ελλάδας!!!!

Δεν είναι έξυπνοι, είναι πονηρίδηδες, και θα πέσουν στην παγίδα που οι ίδιοι έστησαν

Η πονηριά τους -που από αυτήν θα χάσουν- είναι ότι κρατούν την χούντα και την κατοχή ΚΡΥΦΗ!!!!!

Στην κανονική χούντα τροποποιείται το Σύνταγμα, δεν υπάρχει το άρθρο 1 ούτε το 120!!

Στην κανονική κατοχή (βλ. Παλαιστίνη) δεν υπάρχουν νόμοι, ισχύει ο νόμος του ισχυρού. Σου κήρυξα πόλεμο, πολέμα κι αν νικήσεις θα ελευθερώσεις τα εδάφη σου.

Στην κρυφή χούντα/κατοχή, επειδή δεν μπορούν να ακουμπήσουν τα άρθρα που ορίζουν τη Δημοκρατία, έχω το ελεύθερο, για την ακρίβεια μού ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να αντιταχθώ, και μάλιστα ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ, εναντίον ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ επιχειρεί να καταλύσει το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία της χώρας.  

Και θα μου πεις γιατί τότε συλλαμβάνονται, κατηγορούνται ως τρομοκράτες και φυλακίζονται όσοι επιτίθενται στον εχθρό;  

Γιατί φέρονται σαν τρομοκράτες!!

Σκέψου η επίθεση να γίνεται φανερά.. Κι ακόμα καλύτερα, να γίνεται από όσους έχουν ήδη εξαντλήσει κάθε έννομο μέσο για την επαναφορά της Δημοκρατίας στη χώρα, ήτοι: έχουν προσφύγει στη δικαιοσύνη, έχουν ζητήσει από την αστυνομία να παρέμβει, έχουν απευθυνθεί στο αμπαζούρ/χωρίς λόγο ύπαρξης παπούλια, έχουν φέρει αντιμέτωπο με τις ευθύνες του τον πρόεδρο της βουλής, και κανείς τους δεν επιλαμβάνεται.... Τι μένει;

Αναγκαστικά, αφού ολοκληρώθηκε η ιεραρχία, ο μόνος που απέμεινε, ο μόνος αρμόδιος να επιληφθεί, είναι πλέον ο πολίτης.

Υ.Γ. Με κάθε μέσο… εναντίον οποιουδήποτε… καταλύει το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία!! Φοβερή ανακάλυψη αυτή η Δημοκρατία!!

(δεν βρίσκω τίτλο)

Η Αλήθεια για τα πάντα όλα είναι μία.

Ο άνθρωπος κάνει μαλακίες μόνο από άγνοια, αν γνώριζε θα έκανε μόνιμα (αναγκαστικά) το σωστό.

Γνώση όμως όχι θεωρητική…. Η γνώση πρέπει να έχει βγει από μέσα του για να μην μπορεί να κάνει αλλιώς, να είναι αναγκασμένος να την τηρήσει.

Αν η Αλήθεια τεθεί, άσχετα αν αυτός που την ακούει δεν μπορεί να την εφαρμόσει, ή αν δεν έχει γίνει ικανός να την δει, δεν γίνεται να την αμφισβητήσει.

Κι έρχεται ο τρόπος με τον οποίο μπορείς να σπρώξεις κάποιον να εντρυφήσει!!!

Θέτεις την Αλήθεια πχ (ας πάρουμε μια εύκολη) «Η αγάπη δίνει ελευθερία και την δίνει δίχως όρους.»

Και την ακούει ένας ζηλιάρης. 

Φυσικά θα βρει άπειρες λογικές μαλακισμένες δικαιολογίες για να συνεχίσει να ζηλεύει, πχ θα πει στον εαυτό του: Αυτός που δεν νιώθει τον άλλον δικό του δεν έχει αγαπήσει πραγματικά.

Αυτό είναι το σύνηθες, αλλά και ο λόγος που βγήκε το «μόνο μόνος του ο καθένας μπορεί να βρει τις αλήθειες».

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που δουλεύει υπογείως (που μέχρι σήμερα δούλευε πολυυυυ αργά οπότε και δεν φαίνονταν. Σήμερα τα πράγματα τρέχουν… τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα. Κι έτσι κατάφερε να γίνει φανερό).

Ακόμη κι αν ψήσει τον εαυτό μου με τις παπαροδικαιολογίες, θα έχει μόνιμα το τσίγκλισμα.. Ξέρεις ποιο τσίγκλισμα, αυτό που σε ειδοποιεί ότι κάτι δεν κάνεις καλά. Το τσίγκλισμα αυτό του το δημιουργεί η Αλήθεια…. Η Αλήθεια που άκουσε!!!!! Γιατί η ψυχή την τσάκωσε….

Υ.Γ. Δεν χρειάζεται καλύτερη μετάφραση. Θέσε απλά την Αλήθεια. Απλά να φανερωθεί. Η καλύτερη εποχή ever

Εμπιστοσύνη

Ο Καζαντζάκης (όπως κάθε σπουδαίος άνθρωπος) έφερε το αποτέλεσμα που ήρθε για να φέρει, κι ενώ δεν γνώριζε τον κανονικό λόγο, κι ενώ δεν του άρεσε ο ρόλος.

Η ιστορία του ανθρώπου προχωρά από αυτούς που η ψυχή τους όριζε και δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς.

Το να ακολουθείς αυτό που το μέσα σου σού υποδεικνύει είναι πολύ εύκολο σαν φιλοσοφική θεωρία, πολύ δύσκολο -υπεράνθρωπο- να το κάνεις στην πραγματικότητα, πόσο μάλλον συνειδητά.

Η μόνιμη πάλη του ανθρώπου αφορά στην κόντρα του με αυτό που το μέσα του τού υπαγορεύει. Παλεύει επειδή (1) έχει κρίση -τι είναι λάθος τι σωστό-, και (2) επειδή δεν γίνεται να καταλάβει τον σκοπό που εξυπηρετεί το καθετί.

Μέχρι σήμερα το σενάριο παιζόταν έτσι: όλοι φέρνουμε το αποτέλεσμά μας αναγκαστικά, έρμαια της άνισης πάλης ψυχής σκέψης.

Από σήμερα αλλάζει το σκηνικό! Ζητά κάτι πέρα (πάνω) από αυτό.

Μας αναγκάζει όχι απλώς να παίξουμε τον ρόλο μας, αλλά να επιθυμούμε να τον παίξουμε.

Να τιμούμε όσο την γέννηση τόσο και τον θάνατο. Να νιώθουμε το ίδιο, έκσταση, γιορτή, και στα δύο.

Χορός είναι η ζωή, πρέπει να θες να χορέψεις και όταν γεννιέται το παιδί σου κι όταν πεθαίνει.

Αυτή η απόλυτη κατάσταση (σχεδόν θεϊκή) του αφήματος με πλήρη συνείδηση βιώθηκε από τους Σπαρτιάτες.

Η μάνα, όταν έστελνε τα παιδιά της στον πόλεμο, ένιωθε ότι ήταν το απόλυτα σωστό. Καμία εσωτερική μάχη. Όταν της έφερναν πίσω τα νεκρά κορμιά των παιδιών της, δεν πόναγε, το θεωρούσε ως την απόλυτη δικαίωση (πραγμάτωση) της ύπαρξής των.

Δεν πάλευε με τον πόνο όχι επειδή ήταν σκληρή, αλλά επειδή γνώριζε. Γνώριζε πώς δουλεύει το σενάριο και αφηνόταν να παίξει τον όποιον ρόλο της αναλογεί, χωρίς αντιρρήσεις (κάτι που ίσχυε για τον καθένα).

Δεν προσπαθούσε να ορίσει/ελέγξει τη ζωή (ήξερε ότι δεν είναι στο χέρι της), δεν έχανε χρόνο να προσπαθεί να καταλάβει τον λόγο των παθημάτων (ήξερε τον καθολικό λόγο που συμβαίνουν όλα), δεν χρειαζόταν να αντέξει τον πόνο (τον άντεχε επειδή άντεχε την χαρά).

Η υπερανθρώπινη αυτή κατάσταση είναι αποτέλεσμα της εμπιστοσύνης (της απόλυτης όμως).  

………………………

Φόβος που έχει να κάνει με το παιδί μου είναι ο μόνος που δεν έχω καταφέρει μέχρι σήμερα να πατάξω.. Όταν μου ‘ρχονται εικόνες ότι κάτι κακό του συμβαίνει.. Κι ας μου έχει επιβεβαιωθεί η απόλυτη συμπαντική δικαιοσύνη, δεν γίνεται να το ελέγξω, να μην φοβηθώ, να μην θέλω αυθόρμητα να το προστατέψω..

Σκέψου να καταφέρω να αποδεχτώ σε απόλυτο βαθμό την όποια έκβαση….

Σκέψου να μεγάλωνες το παιδί σου, όχι απλά αφήνοντάς το, στέλνοντάς το να αντιμετωπίσει το πεπρωμένο του. Στέλνοντάς το να πάθει αυτό που ήρθε να πάθει. Κι όλο αυτό το παν-δύσκολο ΝΑ ΤΟ ΘΕΣ… Ακριβώς όπως θες -διακαώς- και την χαρά.

………………………

Οι έννοιες βγαίνουν με κόπο, δεν μπορώ να το στηρίξω αφού δεν το έχω καταφέρει (δεν το έχω καταφέρει άρα είναι ατελές, ανολοκλήρωτο).

Αυτό που ξέρω όμως μετά βεβαιότητας είναι το προβληματικό αντίθετό του.

Πασχίζουμε οι άνθρωποι όλη μας την ζωή να βρούμε τον εαυτό μας -και οι περισσότεροι δεν το καταφέρνουμε- διότι μας μεγάλωσαν με τους φόβους τους, μας μεγάλωσαν έτσι ώστε να χάσουμε εντελώς τον εαυτό μας. Τα πάντα όλα μας απομακρύνουν από αυτόν.

Σκέψου, αν δεν μεγαλώναμε με φόβους, κι αν ευνοούταν η ανακάλυψη του εαυτού, θα χρειαζόσουν μια ολόκληρη ζωή παιδεμού;

Υ.Γ. Ο αυριανός άνθρωπος θα αρχίζει από εκεί που μέχρι σήμερα εμείς φτάνουμε.

Ο καθένας μας έχει το δικαίωμα και την επιλογή να ζήσει όπως θέλει τη ζωή του, αρκεί οι πράξεις του να μην έχουν αντίκτυπο σε κανέναν άλλον

Φοβερό πράγμα η Αλήθεια… (φοβερό γιατί εμπεριέχει δέος -ομορφιά, φόβο και τρόμο μαζί)

....γιατί είναι τόσο απλή και ταυτόχρονα τόσο δύσκολη.

Το νοστάλγησα κι έκατσα χθες να ξαναδώ το απέραντο γαλάζιο. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ άνθρωπος. Η φύσις του είναι πιο κοντά στη θάλασσα (απόλυτη ευτυχία αισθάνεται μόνο εκεί), κι αυτοί που αισθάνεται συγγενείς του είναι τα πλάσματά της. Η φύσις της κοπέλας του είναι πιο κοντά στη γη, ευτυχισμένη θα την έκανε το παιδί του, ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο.

Στο τέλος της ταινίας η δική της φύση την τράβηξε κι έμεινε έγκυος στο παιδί του και ταυτόχρονα η δική του φύση τον τράβηξε στο νερό. Κι εκείνος έφυγε….

Υπό ένα πρίσμα η πράξη του έχει αντίκτυπο στην ζωή της κοπέλας του. Αλλά αυτό το πρίσμα είναι λάθος.

Αντίκτυπο στη δικής της την ζωή θα είχε το να απαιτήσει να γίνει εκείνη σαν αυτόν και να την σύρει με το ζόρι στην δική του επιλογή. Να την σύρει κι έτσι να την αναγκάσει να ζήσει εκείνη παράφυση. (Κάτι που ο διαφορετικός άνθρωπος δεν κάνει ποτέ, διότι ξέρει*. Το κάνει μόνο ο κανονικός άνθρωπος. Ο κανονικός άνθρωπος, ενώ τον τραβάει αυτή ακριβώς η διαφορετικότητα -γιατί είναι το σπουδαίο-, μετά, αντί να τον απολαύσει, καταβάλλει του κόσμου τις προσπάθειες να τον καταστήσει κανονικό άνθρωπο. Αυτό είναι το λάθος, υπό το σωστό πρίσμα.)

Θα κοτσάρω άλλη μία (ομορφιά, φόβος και τρόμος μαζί) Αλήθεια: «όταν αγαπάς κάποιον χαίρεσαι με την ευτυχία του, ακόμα κι αν η δική του ευτυχία δεν έχει κι εσένα μέσα, ή δεν σε συμφέρει».

Αντίκτυπος στην ζωή των άλλων δεν είναι το να στεναχωρηθούν!!! (Δεν θα στεναχωριόντουσαν αν σ’ αγαπούσαν. Αν σ’ αγαπούσαν δεν θα κοίταζαν τον κώλο τους. Το πρόβλημα που τους δημιουργεί στεναχώρια είναι καθαρά δικό τους. Ξεβολεύονται, δεν τους συμφέρει, δεν έχουν δική τους ζωή.. Για όποιον λόγο, αν στεναχωρηθούν όταν επιλέξεις να είσαι αυτό που γεννήθηκες να υπάρξεις είναι πρόβλημα δικό τους, δεν το δημιουργείς εσύ.)

Ο κανόνας για να τηρηθούν τα όρια (τα δικαιώματά μου σταματούν εκεί που αρχίζουν τα δικά σου) είναι ο εξής: Αν είμαι από φύση αιθεροβάμων πρέπει να μπορώ να ζήσω έτσι τη ζωή μου. Αν είσαι από φύση πρακτικός πρέπει να μπορείς να ζήσεις έτσι τη ζωή σου. Θα μπορούσαμε, ακόμα και στο ίδιο σπίτι να μείνουμε, αν ο καθένας σεβόταν και αποδεχόταν την διαφορετικότητα του άλλου και δεν ήθελε να τον τραβήξει στο μέρος του.

* όλοι μας είμαστε Διαφορετικοί!!! Όσοι ζουν κανονικά απλά δεν το γνωρίζουν ότι είναι. Θλιβερό…

Γιατί τα δικά μας προϊόντα τα αγοράζουμε ακριβότερα

Είχα πολύ έντονη την απορία πώς γίνεται και σαν χώρα με πλούσιο έδαφος και τέλειο κλίμα, που -λόγω αυτών- ευδοκιμούν τα πάντα ΚΑΙ ευλόγως με ευκολία, έχουμε ακριβότερα προϊόντα από ότι έχει πχ η γερμανία (στην οποία δεν ευδοκιμεί τίποτα!!)

Κι άλλη απορία, πώς γίνεται να αγοράζει την ΕΛΛΗΝΙΚΗ φέτα ο γερμανός φθηνότερα απ’ ότι εμείς;

Κι άλλη απορία, πώς γίνεται και έχει επάρκεια προϊόντων (κι άρα την υπεροχή) ο γερμανός κι εμείς να μην έχουμε; Να είναι υποχρεωτική η ένταξή μας στην ευρώπη γιατί αλλιώς θα ψοφήσουμε. Χρειαζόμαστε τους «καλούς γείτονες» γιατί χωρίς αυτούς δεν θα είμαστε τίποτα.

Γράφει ο φίλος μου ο Ιορδάνης: Οι εξαγωγές πρέπει είναι προαιρετικές όχι αναγκαίες….

Έχουμε υπογράψει ως χώρα, με τα παπαροσυμβόλαιά τους, τα πλέον παράνομα, ό,τι παράγουμε να βγαίνει έξω!!! Και σε εμάς να μένει ή ό,τι υπολείπεται (τα του πεταματού) ή να μην έχουμε και/για να αγοράζουμε από άλλες χώρες προϊόντα, απείρως χειρότερα από τα δικά μας.

Τρώμε τελευταίας ποιότητας προϊόντα, ακριβότερα, γιατί είναι εισαγόμενα!!!!!

ΚΑΙ

Από τις προδοτικές συμφωνίες τους αυτές, φυσικά δεν βγάζει κέρδος ούτε η χώρα ούτε οι πολίτες της!!! Έχουν υπογράψει οι προδότες (αποδεχτεί) να αγοράζουν τα θεσπέσια προϊόντα μας οι «καλοί μας γείτονες», κοψοχρονιά!!! Σε εξευτελιστική τιμή. Εμείς κανένα κέρδος!!

Αγοράζουν την φέτα μας οι γερμανοί 10 για να μας την πουλάνε 20 (αυξάνει το κόστος η μεταφορά!!) γιατί έχουν υπογράψει συμβόλαιο υποταγής/παραχώρησης οι προδότες στους δυνάστες.

Τα ανεπιθύμητα συμβάντα

Η αυτοκτονία του Βλάση (ο  άντρας της Μάρως) ήταν η κατραπακιά που με έκανε να μην θέλω να ξέρω και/για να επιλέγω για να ζήσω σωστά/άξια. Από αυτή την κατραπακιά γύρισε το κεφάλι μου και είδα το «μπορεί να ήρθα για να φέρω ένα κακό αποτέλεσμα, και ποια είμαι εγώ για να ελέγξω και λογοκρίνω το σενάριο».

Από εκείνη τη στιγμή σταμάτησα με το στανιό την λογική μου σκέψη. Επί δύο μήνες, ασταμάτητα, για κάθε σκέψη που δημιουργούνταν στο κεφάλι μου έλεγα «δεν μας ενδιαφέρει η άποψή σου κοπελιά». Έτσι σιγά-σιγά έφθινε η λογική σκέψη, τον χώρο της καταλάμβανε το ένστικτο και πλέον δεν της έχει μείνει χώρος για να εμφανιστεί.

Το σπουδαίο όμως της κατραπακιάς δεν ήταν αυτό.

Κάποια στιγμή, κι ενώ είχα επιλέξει συνειδητά και σε απόλυτο βαθμό ότι θέλω να είμαι η ψυχή μου -σωστό είναι ό,τι το ένστικτό μου μού υπαγορεύει κι όχι αυτό που βλέπουν τα μάτια μου-, βιώνω μια πραγματικότητα τελείως άλλη (ακριβώς αντίθετη) από αυτή που το ένστικτό μου υπαγόρευσε.

Μια πραγματικότητα τρομερή κι ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗ, που λόγω αυτού έστεκε μπρος στα μάτια μου μεγαλοπρεπής, με όλη τη δύναμη δική της, αγέρωχη, νικήτρια (επί του ενστίκτου)…

Αυτό που το μέσα μου μού είχε υπαγορέψει δεν τολμούσε καν να φανερωθεί, όχι να σταθεί δίπλα της.

Τότε, αναγκαστικά (αυτόματη διαδικασία), παραδέχτηκα ότι τα ένστικτα είναι μπούρδες, πούτσες μπλε, αποφάσισα να τ’ αφήσω στην άκρη και να ζήσω σαν άνθρωπος επιτέλουςςςςς (φωνάζοντας).

Με το που το είπα αυτό στον εαυτό μου, εξαφανίστηκα.. σαν να μην είχα υπόσταση. Σαν να ήμουν όγκος άμμου και φύσηξε αγέρας και με σκόρπισε..

Ένιωσα ότι θα πεθάνω, και για να μην πεθάνω (ένστικτο επιβίωσης) αναγκάστηκα να επιλέξω. Αναγκάστηκα να επιλέξω τι θέλω να είμαι, να κοιτώ την πραγματικότητα ή να κοιτώ την ψυχή. Και διάλεξα (με πλήρη συνείδηση) το δεύτερο. Κι αφού διάλεξα, έπρεπε (αναγκαστικά) να προτιμήσω και την εκδοχή της…

Και την έφερα την εκδοχή της, εκεί που δεν μπορούσε να σταθεί, εκεί δίπλα στην αγέρωχη. Κι έφευγε δεν γινόταν να σταθεί, κι εγώ την έσερνα πίσω… και μου την μπαστάκωσα! Έτσι με το στανιό, αυτήν μόνο θέλω να έχω, αυτήν πιστεύω.

Τέλος το μελό, πάμε στο ζητούμενο.

Αν δεν είχε προηγηθεί η «εκπαίδευσή» μου στο να μην σκέφτομαι, δεν θα κατάφερνα ούτε να επιλέξω ούτε τελικά να την φέρω, για να (τελικά) την ισχυροποιήσω. Είχε προηγηθεί η αποδυνάμωση της λογικής μου σκέψης, γι’ αυτό το κατάφερα.

Διάβασα κάπου ότι μας συμβαίνει αυτό που πιστεύουμε πολύ ή αυτό που πολύ δεν θέλουμε. Είναι κι έτσι και δεν είναι κι έτσι. Καμιά φορά μάς έρχονται γεγονότα τα οποία δεν είχαμε καν σκεφτεί (άρα ούτε επιθυμήσει/φοβηθεί, άρα ούτε προκαλέσει). Αυτά που δεν καν έχουμε φανταστεί είναι αυτά που μας προάγουν... 

Κι είναι τα μόνα που δεν αντέχουμε, επειδή δεν τα περιμένουμε (κατραπακιά).

Αυτά, τα πιο σημαντικά, δεν θέλουμε.

Να τα θες, κι ας μην καταλαβαίνεις τον λόγο που συνέβησαν, δεν είναι εμφανής ο λόγος, το αποτέλεσμα μπορεί να το δεις σε επόμενο συμβάν ή και ποτέ να μην σού φανερωθεί.. Είναι αυτά που σε κάνουν ό,τι είσαι.

Κοίτα πίσω σου, τα συμβάντα σου τα πιο δύσκολα, τι σε έκαναν να κάνεις.. τι σ' έκαναν να γίνεις….

(Κι έχει ακόμα πιο πάνω!! Το μέχρι εκεί όπου μπορείς είναι το άπειρο, δεν έχει όριο η δυνατότητα.)