ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΥΝΟΠΤΙΚΕΣ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

Το μέλλον της χώρας δεν είναι να γίνουμε πλασιέ κινεζικών προϊόντων.
Αυτό είναι η καταστροφή μας!

Για τους μεγαλοκαπιταλιστές, την κυβέρνηση τους, τα κανάλια και τις εφημερίδες τους, η σημερινή βαθύτατη και πολύπλευρη κρίση της χώρας μας οφείλεται κατ' εξοχήν:

στο «μεγάλο», «αντιπαραγωγικό» και «διεφθαρμένο» κράτος και, φυσικά, στις «συντεχνίες»  (λέγοντας συντεχνίες, εννοούν τους πάντες εκτός από τους εαυτούς τους), και ειδικότερα εννοούν όσους εργαζόμενους του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα διατηρούν ορισμένα στοιχειώδη δικαιώματα και δεν έχουν ξεπέσει στην κατάσταση της πλήρους εξαθλίωσης. Εδώ, όμως, έρχεται να τους διαψεύσει το ίδιο το ΔΝΤ, όταν ξεκαθαρίζει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας είναι η έλλειψη ανταγωνιστικότητας του ιδιωτικού (!) τομέα. Κι επίσης η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία, η οποία αποδεικνύει ότι οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης έχουν περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους από την Ελλάδα, ενώ οι «τεμπέληδες» και «καλομαθημένοι» Έλληνες είναι, στην πραγματικότητα, οι Ευρωπαίοι που δουλεύουν τις περισσότερες ώρες και αμείβονται με τους μικρότερους μισθούς.

Και τι προτείνουν, λοιπόν, τα πρακτορεία του μεγάλου κεφαλαίου; Να ισοπεδωθούν τα εργατικά δικαιώματα και οι μισθοί, να ξεπουληθεί ο δημόσιος πλούτος σε κάθε απατεώνα Άραβα σείχη, να μειώσουμε τη φορολογία των επιχειρήσεων στα επίπεδα της Αντίγκουα ή των Νησιών Μάρσαλ, να δεσμεύσουμε όλο τον προϋπολογισμό της χώρας για να ξεπληρώνουμε τους τραπεζίτες, και μετά θα γίνουμε... Ελντοράντο των επενδύσεων. Μα, υπάρχει κανείς που να πιστεύει στα σοβαρά αυτές τις ανοησίες, ιδίως μετά την πλήρη χρεοκοπία του Μνημονίου;

Από την άλλη πλευρά, από την πλευρά της αυτοαποκαλούμενης «αριστεράς», οι αντιλήψεις που επικρατούν είναι ότι για την κατάσταση της Ελλάδας φταίει, αφ' ενός, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και, αφ' ετέρου, η αρπακτικότητα των «ξένων», των «ιμπεριαλιστών» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ κτλ. Το να λες το αυτονόητο, ότι για όλα γενικά φταίει ο καπιταλισμός, δεν λύνει κανένα απολύτως πρόβλημα. Επίσης, οι καπιταλιστικές κρίσεις δεν κρατάνε δεκαετίες. Στη Γερμανία και σε άλλες βασικές βιομηχανικές χώρες έχει ήδη αρχίσει η φάση της ανάκαμψης. Και σε καμιά άλλη χώρα δεν επιβλήθηκαν τέτοιας έκτασης αντεργατικά μέτρα όπως στην Ελλάδα. Όσο για εκείνους που προτείνουν έξοδο από το ευρώ ως τη «μαγική συνταγή» που θα μας βγάλει από το τούνελ, έχουμε να πούμε:

 Η έξοδος από το ευρώ δεν αποκλείεται καθόλου να γίνει επιλογή και της ίδιας της μεγαλοαστικής τάξης, εφόσον η εγκληματική πολιτική του Μνημονίου οξύνει διαρκώς την κρίση. Αυτό, όμως, σήμερα θα χρησιμοποιηθεί ως αφορμή για ακόμη πιο σκληρά αντεργατικά μέτρα και ξεπούλημα των πάντων σε Κινέζους και Άραβες. Η ελληνική μεγαλοαστική τάξη πλούτισε και από το ευρώ και από τη συμμετοχή της στη διεθνή τραπεζική κερδοσκοπία. Κανένας Γερμανός ή Αμερικανός δεν τους κορόιδεψε. Και κανένας Γερμανός ή Αμερικανός δεν έχει να κερδίσει τίποτα με το να γίνει η Ελλάδα... Βουλγαρία.

Η ρίζα του προβλήματος είναι αλλού. Τα τελευταία χρόνια επικράτησαν μέσα στον ελληνικό καπιταλισμό τα πιο παρασιτικά, τυχοδιωκτικά και αρπακτικά κεφάλαια, το εφοπλιστικό, το τραπεζικό και το μεγαλοκατασκευαστικό. Τα κεφάλαια αυτά, που οι σημαντικότερες δραστηριότητες τους είναι πλέον έξω από τη χώρα, σκότωσαν κάθε προοπτική παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας και επιδιώκουν να μετατρέψουν την Ελλάδα, πρώτον, σε μια βάση για τις μπίζνες τους με τους Άραβες και τους Κινέζους, και, δεύτερον, σε μια χώρα φτηνών υπηρεσιών. Σε αυτή την κατεύθυνση τους βοήθησε ιδιαίτερα η εισαγωγή εκατομμυρίων εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών από την Αφρική και την Ασία, διατεθειμένων να δουλέψουν με οποιοδήποτε μεροκάματο - μια εισαγωγή την οποία η ψευτοαριστερά υποστήριξε λυσσασμένα. Χωρίς ισχυρό παραγωγικό τομέα, όμως, δεν μπορούν να υπάρχουν ούτε αξιοπρεπείς μισθοί ούτε κρατικά έσοδα, φυσιολογικά, λοιπόν, προέκυψε ο αλόγιστος κρατικός αλλά και ιδιωτικός δανεισμός.

Λέμε λοιπόν, ότι η διέξοδος είναι μόνο προς την εξής κατεύθυνση:

1) Ένα κατεπείγον πρόγραμμα μεγάλων δημόσιων επενδύσεων στον παραγωγικό τομέα, και ιδίως στη βιομηχανία.

2) Στήριξη του λαϊκού εισοδήματος, κατάργηση όλων των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών νόμων, καταπολέμηση της ακρίβειας με επιβολή διατίμησης.

3) Άρνηση πληρωμής των τοκογλυφικών χρεών προς το ξένο και ντόπιο τραπεζικό κεφάλαιο. Κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος.

Τέλος, δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αυταπάτη:

Αυτές τις κατευθύνσεις μπορεί να τις επιβάλει μόνο ο ξεσηκωμός του εργαζόμενου ελληνικού λαού.

Πάρις Δάγλας

ΜΟΝΟ ΜΕ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Αυτές οι επενδύσεις πρέπει να γίνουν κυρίως στην βιομηχανία και μπορούν να είναι μόνο δημόσιες!



Μια χώρα χωρίς σύγχρονη βιομηχανία δεν έχει μέλλον.
Κι αυτή η βιομηχανική βάση, που σήμερα στερείται η χώρα μας,
μπορεί να δημιουργηθεί μόνο με δημόσιες επενδύσεις.



Η οικονομική κρίση και η δεινή θέση της χώρας μας θέτουν αναπόφευκτα το ερώτημα του πώς μπορούμε να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο. Η κυβέρνηση και τα μεγαλοκαπιταλιστικά συγκροτήματα των ΜΜΕ διαφημίζουν σαν λύση τις ιδιωτικοποιήσεις, τις επενδύσεις των Αράβων σεΐχηδων, των Κινέζων σταλινοκαπιταλιστών και την «πράσινη» ανάπτυξη. Όμως, εκτός του ότι από τα πρώτα βήματα έχει φανεί ότι οι «λύσεις» αυτές δεν περπατάνε, το κυριότερο είναι ότι, αν εφαρμοστούν, θα διαλύσουν τον παραγωγικό ιστό, θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε ένα απέραντο καζίνο της ανατολικής Μεσογείου, σε ένα νέο Ντουμπάι, σε μια χώρα που δεν θα παράγει τίποτα και θα κατανα¬λώνει κακής ποιότητας κινέζικα εμπορεύματα.

Οι «λύσεις» αυτές αποτελούν την συνέχιση του ίδιου εγκλήματος που συντελείται σε βάρος της ελληνικής οικονομίας εδώ και χρόνια: Οι κυβερνήσεις επιδοτούσαν τις ελληνικές βιομηχανίες να μεταναστεύουν στα Βαλκάνια, έκλειναν τις κρατικές βιομηχανίες και ακολουθούσαν γενικά μια πολιτική διάλυσης της παραγωγής. Είχαν υποταχθεί πλήρως στον υπέρτατο νόμο της φτηνής εργασίας, αφήνοντας ανοιχτά τα σύνορα, για να γεμίζουν με ανειδίκευτους λαθρομετανάστες όλες οι παραγωγικές μονάδες, καταδικάζοντας τες έτσι σε τεχνολογική υπανάπτυξη, αφού πλέον δεν είχαν ούτε το κίνητρο ούτε το ανθρώπινο δυναμικό για να εισαγάγουν νέες τεχνολογίες. Παρουσίαζαν στα χαρτιά σαν «ανάπτυξη» τη φούσκα των Ολυμπιακών Αγώνων (που φόρτωσε χρέη πολλών δισεκατομμυρίων στις πλάτες του λαού μας), τις «υπηρεσίες», την τραπεζική τοκογλυφία, μέχρι και... τους οίκους ανοχής. Η πολιτική αυτή έχει οδηγήσει στο σημερινό αδιέξοδο.

Η μόνη λύση είναι η κατεπείγουσα εφαρμογή ενός κεντρικού κρατικού σχεδίου που θα στρέψει όλες τις δυνάμεις της χώρας στην αύξηση της πραγματικής παραγωγής υλικών προϊόντων. Ενός σχεδίου που θα στηρίζεται στις πλουσιοπάροχες δημόσιες επενδύσεις και θα περιλαμβάνει: την παραγωγή φτηνής κρατικής ενέργειας, την ανασύσταση των παλιών κρατικών βιομηχανιών, τη δημιουργία νέων σε κλάδους όπου έχει παράδοση η Ελλάδα και όχι μόνο. την εκπαίδευση εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού σε δημόσιες σχολές και την κρατική πανεπιστημιακή έρευνα σε παραγωγική κατεύθυνση.

Αυτό που ζητάμε δεν είναι κάτι ανέφικτο. Το Ισραήλ, μια μικρή χώρα με πάρα πολλές ομοιότητες με τη δική μας, έχει καταφέρει, ρίχνοντας βάρος στην έρευνα και την τεχνολογία, να είναι εξαγωγέας τεχνογνωσίας και προϊόντων υψηλής ποιότητας. Η Φινλανδία, μια επίσης μικρή χώρα, είναι πρωτοπόρο στην παραγωγή προϊόντων υψηλής τεχνολογίας. Η Ουγγαρία, μια χώρα που βρέθηκε στα νύχια του ΔΝΤ, πήρε τη μεγάλη απόφαση να απεγκλωβιστεί και να φορολογήσει γερά το παρασιτικό κεφάλαιο (τράπεζες, ασφαλιστικές, χρηματιστηριακές) για να χρηματοδοτήσει την παραγωγή της.

Για να αντιληφθούμε τις θεαματικές αλλαγές που θα φέρει μια τέτοια πολιτική, αρκεί να φανταστούμε πώς θα ήταν η Ελλάδα αν τα 78 δισεκατομμύρια που έδωσε το κράτος στις τράπεζες τον τελευταίο ενάμιση χρόνο είχαν επενδυθεί στη δημιουργία νέων κρατικών παραγωγικών μονάδων.

Η πολιτική αυτή όχι μόνο θα δημιουργήσει χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, όχι μόνο θα αναζωογονήσει συνολικά την αγορά και το εμπόριο, αλλά θα οδηγήσει και σε αύξηση των μισθών, αφού είναι κανόνας ότι η εξειδικευμένη εργασία είναι πιο καλοπληρωμένη. Το πρόβλημα σε όλα αυτά είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση, πλήρως υποταγμένη στα πιο παρασιτικά και τυχοδιωκτικά κεφάλαια (εφοπλιστές, τραπεζίτες), δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο να ακολουθήσει μια αναπτυξιακή πολιτική. Το ίδιο ισχύει και για τη Νέα Δημοκρατία. Μόνο ο ίδιος ο λαός, με τους αγώνες του, μπορεί να επιβάλει μια τέτοια πολιτική. Θα πρέπει λοιπόν ο ελληνικός λαός και ιδίως η εργατική τάξη να παλέψουν για την άμεση εφαρμογή ενός κρατικού σχεδίου δημόσιων παραγωγικών επενδύσεων, κυρίως στη βιομηχανία. Η πάλη αυτή θα έχε τεράστια σημασία όχι μόνο για το ξεπέρασμα της κρίσης αλλά και για την αλλαγή των ταξικών συσχετισμών υπέρ των εργαζομένων και για τις ευρύτερες κοινωνικές προοπτικές της χώρας μας.

Βασίλης Παπανικολάου

ΤΟΥΡΚΙΑ – ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, έγινε μια μεγάλη αλλαγή στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας. Στη λεγόμενη «Κόκκινη Βίβλο», που περιγράφει το τουρκικό δόγμα εθνικής ασφάλειας, βασικότερη απειλή για τα συμφέροντα της Τουρκίας εμφανίζεται το Ισραήλ! Ενώ έχουν «σβηστεί» από την κατηγορία «απειλές» οι δύο βασικότεροι έως τώρα ανταγωνιστές της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή, το Ιράν και η Συρία.

Αυτή η καθαρά εχθρική προς το Ισραήλ κίνηση της Τουρκίας ανάγκασε τους Ισραηλινούς να περάσουν στην αντεπίθεση. Ο Ισραηλινός υπουργός Τουρισμού κάλεσε, σε αντίποινα, τους πολίτες του Ισραήλ να σταματήσουν τα ταξίδια στην Τουρκία, ενώ, σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, έχει διακοπεί κάθε συνεργασία μεταξύ των μυστικών υπηρεσιών των δύο χωρών, της ΜΙΤ και της Μοσάντ...

Από το 1923. που ιδρύθηκε η Τουρκική Δημοκρατία, τοσο ο ιστορικός ηγέτης της, Κεμάλ Ατατούρκ. όσο και όλοι ανεξαιρέτως οι διάδοχοι του. ακολούθησαν μια πολιτική καθαρά φιλοδυτική, θέτοντας το Ισλάμ στο περιθώριο της πολιτικής ζωής της Τουρκίας. Αυτό, όμως, τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει. Ο νυν πρωθυπουργός της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, συμπεριφέρεται περισσότερο ως όργανο του διεθνούς ισλαμισμού, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό, όπου προσπαθεί να φτιάξει έναν «άξονα» Τουρκίας-Ιράν-Συρίας, και γενικά έχει υψώσει τη σημαία του πανισλαμισμού.

Εδώ φαίνεται το αδιέξοδο του ελληνικού καπιταλισμού, ο οποίος αφενός για λογούς οικονομικούς και αμυντικούς προσπαθεί να ρίξει γέφυρες στο Ισραήλ, αφετέρου όμως δεν εγκαταλείπει καθόλου τη φιλοαραβικη και φιλοϊσλαμική πολιτική του. με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη συνάντηση Παπανδρέου - Αχμαντινετζάντ στη Νέα Υόρκη. Επίσης, εξακολουθεί να «γλείφει» ασύστολα τον Ερντογάν και να στηρίζει τη στρατηγική αναβάθμιση της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή, ξεπουλώντας έτσι αντικειμενικά τη Θράκη, το Αιγαίο και την Κύπρο.

Ο ελληνικός λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα καλό από την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου. Και όχι μόνο αυτό, αλλά υποθηκεύεται και το μέλλον του και το μέλλον της χώρας. Αυτή η πολιτική, που οδηγεί σε αυτά τα αδιέξοδα, είναι ουσιαστικά μέρος της προσπάθειας του μεγάλου κεφαλαίου να μετατρέψει τη χώρα μας, την κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, σε ασιατική χώρα.

Νίκος Λυμπερόπουλος

ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΙΝΑ

Σε αντάλαγμα για τα πλοία που κατασκευάζουν στην Κίνα
με χρηματοδότηση απο κινεζικές τράπεζες,
οι Έλληνες εφοπλιστές ξεπουλάνε την Ελλάδα στους Κινέζους

Η άποψη μας ότι το εφοπλιστικό κεφάλαιο «λύνει και δένει» στη χώρα μας είναι πάγια και απόλυτα επιβεβαιωμένη. Είναι γνωστό επίσης ότι οι Έλληνες εφοπλιστές «χτίζουν» τα περισσότερα καράβια τους στην Κίνα, εκεί τα επισκευάζουν και, σε μερικές περιπτώσεις, τα εφοδιάζουν και με Κινέζους ναυτικούς, αλλά και με κινέζικα τρόφιμα!

Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι, μετά την κρίση που ξέσπασε στα τέλη του 2008, οι ευρωπαϊκές και αμερικανικές τράπεζες έπαψαν να τροφοδοτούν με φτηνά δάνεια την αγορά αλλά και ειδικότερα τους Έλληνες εφοπλιστές. Έτσι λοιπόν, οι περισσότεροι Έλληνες εφοπλιστές άρχισαν να βλέπουν με καλό μάτι τις (κρατικές) κινεζικές τράπεζες, με τις οποίες μέχρι πρόσφατα δεν είχαν πολλές σχέσεις.

Οι Κινέζοι δέχτηκαν να χρηματοδοτήσουν τους εφοπλιστές μόνο στην περίπτωση που οι τελευταίοι θα έπειθαν την ελληνική κυβέρνηση να τους εκχωρήσει ένα σημαντικό κομμάτι εθνικού πλούτου. Επομένως, η επίσκεψη του πρωθυπουργού της Κίνας στις αρχές Οκτωβρίου καθόλου τυχαία δεν ήταν. Οι συμφωνίες που «κλείστηκαν» αφορούν κυρίως τους εφοπλιστές, οι οποίοι θα δανείζονται χρήματα με ευνοϊκούς όρους, ενώ, από την άλλη μεριά, η χώρα μας δίνει λιμάνια, μεταφορικές υποδομές και αποθηκευτικούς χώρους προκειμένου οι Κινέζοι να εξαπολύσουν μια πιο αποτελεσματική εμπορική επίθεση στην Ευρώπη.

Η ελληνική κυβέρνηση, αντί να κάνει τον μεσάζοντα στις συμφωνίες μεταξύ εφοπλιστών και Κινέζων, θα έπρεπε να δίνει κίνητρα να κατασκευάζονται καράβια στα ελληνικά ναυπηγεία, που θεωρούνται από τα καλύτερα του κόσμου. Είναι τραγικό να λειτουργούν ναυπηγεία στη Γαλλία, Κροατία. Ιταλία κ.λπ. και τα δικά μας να κλείνουν ή να ξεπουλιούνται, πετώντας χιλιάδες εργάτες στο δρόμο, τη στιγμή που οι Έλληνες εφοπλιστές κατασκευάζουν εκατοντάδες καράβια στην Κίνα. Από την άλλη, κυβέρνηση και εφοπλιστές προσδοκούν τη μετατροπή της χώρας σε μια ευρωπαϊκή βάση των Κινέζων. Αυτό θα έχει πολλές και αρνητικές επιπτώσεις, τόσο στην αναπτυξιακή προοπτική της χώρας, αλλά και σε μας τους εργαζόμενους. Όλες οι κινεζικές επενδύσεις είναι ξεπούλημα εθνικού πλούτου, και όλες οι θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν θα είναι επίσης «κινέζικες»!

Γ. Θεσσαλός

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΠΕΡΙΚΟΠΩΝ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ

Κατεδάφιση:
Αυτό είναι το "πρόγραμμα" των μεγαλοκαπιταλιστών
και της κυβέρνησης τους για την δημόσια υγεία

Η τρομοκρατία περί «κρίσης» και «μνημονίου» και των «θυσιών» που πρέπει να γίνουν «για να σωθεί η πατρίδα» δεν θα άφηνε ανεπηρέαστη και τη δημόσια υγεία, έναν τομέα που δεκαετίες τώρα υποφέρει από έλλειψη κονδυλίων και που αυτή τη στιγμή πρέπει να υπομείνει και νέες μεγάλες περικοπές.

Οι θέσεις ειδικευόμενων μένουν κενές για όλο και περισσότερο χρόνο. Οι διορισμοί νέων ειδικευμένων γιατρών χρονοτριβούν, ενώ παράλληλα καταργούνται και δεκάδες θέσεις συμβασιούχων «επικουρικών» γιατρών, που πρακτικά μετά από 4-5 έτη κάλυπταν πάγιες ανάγκες. Πάγωμα προσλήψεων υπάρχει και στο νοσηλευτικό προσωπικό, με αποτέλεσμα τα κενά να αυξάνονται, λόγω και των συνταξιοδοτήσεων. Κανόνας είναι πλέον να υπάρχουν δύο γιατροί στα έκτακτα για όλο το 24ωρο μιας γενικής εφημερίας, ακόμα και σε κεντρικά νοσοκομεία της Αθήνας. Για τα νόμιμα ρεπό, βέβαια, ούτε λόγος, με αποτέλεσμα ένας γιατρός να φεύγει από το νοσοκομείο μετά από 32 ώρες, μόνο για να επιστρέψει την άλλη μέρα το πρωί και να συνεχίσει. Λόγω των μεγάλων ελλείψεων, μάλιστα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναγκάζονται από τη διοίκηση των νοσοκομείων να κάνουν 10 ενεργείς εφημερίες το μήνα, γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να πληρωθούν. Και αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να προσεγγίζουν με ιατρική ευαισθησία τους ασθενείς, να έχουν την απαιτούμενη εγρήγορση και συγκέντρωση και να λαμβάνουν αποφάσεις που έχουν άμεση αντανάκλαση στην υγεία των ασθενών.

Νικόλας Δημητροκάλης

ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ

Κάθε υποχώρηση,
όχι μόνο δεν απομακρύνει
αλλά μας φέρνει πιο κοντά
στην απόλυση μας

Υπογράφηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία συλλογικές συμβάσεις κάτω κι από το κατώτατο μεροκάματο της ΓΣΕΕ σε δύο εταιρείες, συγκεκριμένα στην εταιρεία σεκιούριτι G4S και στις Ελληνικές Βιομηχανίες Ζωοτροφών Α.Ε. στην Ημαθία. Η επίθεση της κυβέρνησης των μεγαλοκαπιταλιστών κατά της εργατικής τάξης συνεχίζεται με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Δεν φτάνει που απαγορεύθηκαν δια νόμου οι αυξήσεις, η κυβέρνηση υποστηρίζει τώρα ανοιχτά ότι οι «επιχειρησιακές συμβάσεις» μπορούν πλέον να υπερτερούν των «κλαδικών». Πριν κάποια χρόνια, αυτή η λογική ήταν αποδεκτή, γιατί σε οποιαδήποτε περίπτωση η επιχειρησιακή σύμβαση ήταν υψηλότερη της κλαδικής. Σήμερα, όμως, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτό οδηγεί σε εργαζόμενους των 500 ευρώ. Και με την ανεργία που υπάρχει, χιλιάδες εξαθλιωμένοι ζητούν να εργαστούν με οποιοδήποτε μεροκάματο. Οι ξεπουλημένοι στα αφεντικά γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ το έχουν αποδεχθεί αυτό ευθέως!

Και πριν το «μνημόνιο», οι συλλογικές συμβάσεις και άλλα εργασιακά δικαιώματα παραβιάζονταν με διάφορους  τρόπους (π.χ. αυθαίρετη μείωση μισθού, καθυστέρηση καταβολής του μισθού, καταστρατήγηση των ωραρίων, μετατροπές συμβάσεων πλήρους εργασίας σε συμβάσεις μερικής απασχόλησης κτλ.). Σήμερα όμως, οι εργοδότες, με άλλοθι την «κρίση», την εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης και την κατάσταση των επιχειρήσεων τους («ξεχνώντας» ότι πριν από 1-2 χρόνια είχαν υπερκέρδη), και πατώντας στην ανεργία και τον τεράστιο αριθμό των μεταναστών, δεν δείχνουν πια κανένα έλεος και καταστρατηγούν συστηματικά τα εργατικά δικαιώματα. Οι εργαζόμενοι, εγκλωβισμένοι στο δίλημμα ανεργία ή μια οποιαδήποτε εργασία με οποιοδήποτε μισθό, υποχωρούν συχνά σε καταστροφικές ατομικές «συμφωνίες» με τους εργοδότες. Όμως, μόνο με το κεφάλι ψηλά θα καταφέρουμε να σταθούμε όρθιοι. Η αδιαμαρτύρητη υποχώρηση στην παραβίαση των δικαιωμάτων μας στρώνει το δρόμο μια ώρα αρχύτερα για την απόλυση μας. Όσο έχουμε ανάγκη εμείς τη δουλειά μας, άλλο τόσο μας έχουν ανάγκη και αυτοί. Αν εμείς δεν αφήνουμε περιθώρια για υποχωρήσεις, και αυτοί θα το σκεφτούν περισσότερο.

Στο συλλογικό επίπεδο, πρέπει να αντισταθούμε φτιάχνοντας επιτροπές εμείς οι ίδιοιμέσα στους χώρους εργασίας (στην αρχή μυστικά)οι οποίες πολύ εύκολα μπορούν να έρθουν σε επαφή με άλλες παρόμοιες επιτροπές, σχηματίζοντας ένα κίνημα από τα κάτω.

Είναι ανάγκη να καταλάβουμε ότι μόνο η οργανωμένη και αποφασιστική αντίσταση από τα κάτω θα ανατρέψει την επίθεση της κυβέρνησης και των κεφαλαιοκρατών.



Ματίνα Χελιδώνη

ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΘΕΑΤΕΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ



Μόνο έτσι θα ξαναπάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας



Η χώρα μας τον τελευταίο καιρό μοιάζει με θέατρο. Το έργο που παίζεται είναι δραματικό χωρίς όμως κανείς να ξέρει το φινάλε του. Έχει τίτλο «Η Εξόντωση Των Ελλήνων Εργαζόμενων»

Ο θίασος περιλαμβάνει: Πρωταγωνιστής το κυβερνών κόμμα με τον αρχηγό του. Γιωργάκη Παπανδρέου. Στους βασικούς ρόλους τα υπόλοιπα κόμματα της Βουλής. Επί σκηνής μονίμως συγκρούονται, αλλά μόλις πέσει η αυλαία, συγχαίρουν ο ένας τον άλλο για το πόσο καλά απέδωσαν το ρόλο τους.

Σε ρόλο υποστηρικτικό των πρωταγωνιστών, οι «έγκριτοι» δημοσιογράφοι. Που δεν διστάζουν να παρουσιάσουν το άσπρο μαύρο και να συκοφαντήσουν τον ελληνικό λαό, υπηρετώντας πιστά τους εργοδότες τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. που δεν είναι άλλοι από τους μεγαλοκαπιταλιστές. και κυρίως τους εφοπλιστές. Βασικό ρόλο έχουν και οι συνδικαλιστές γραφειοκράτες. Έτοιμοι πάντα να ξεπουλήσουν κάθε δίκαιο αγώνα, να σπείρουν την ηττοπάθεια, να εκτονώσουν την αγανάκτηση του κόσμου όταν κατεβαίνει στους δρόμους. Άλλο μέλος του θιάσου η αυτοαποκαλούμενη «ριζοσπαστική αριστερά». Παρ' όλη την επαναστατική φρασεολογία της, δεν έχει καταφέρει ούτε στο ελάχιστο να ανταποκριθεί στη σκληρότερη επίθεση που έχει δεχθεί η εργατική τάξη της χώρας μας στην ιστορία της, και να δώσει μια προοπτική, μια ελπίδα. Και αυτό γιατί, στην ουσία, ποτέ δεν ασχολήθηκε πραγματικά με την εργατική τάξη, παρά μόνο στις θεωρίες. Σκηνοθέτης του έργου δεν είναι, βέβαια, άλλος από την αστική τάξη της χώρας, και κυρίως το εφοπλιστικό και το τραπεζικό κεφάλαιο.

Οι θεατές αυτού του κωμικοτραγικού θιάσου είμαστε όλοι εμείς. Ο ελληνικός λαός, με τον οποίο θέλουν να ξεμπερδεύουν μια και καλή. Γιατί είναι μαχητικός και απρόβλεπτος. Γιατί μπορεί να ανατρέψει όλο το έργο. Το έχει κάνει πολλές φορές, άλλωστε. Όταν πολλοί στην Ευρώπη χλεύαζαν τους «ξυπόλυτους» Έλληνες, αυτοί δεν δίστασαν να τα βάλουν με ολόκληρη την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Μαρία Καράβολα

Η επένδυση στον Αστακό, το σχεδιαζόμενο αυτό έγκλημα, της κυβέρνησης με τους Άραβες, σε βάρος του ελληνικού λαού, ναυάγησε. Οι Άραβες πετρελαιάδες σεΐχηδες άλλαξαν ένα γράμμα, και από LNG (υγροποιημένο αέριο) που προβλεπόταν στη συμφωνία, αυτοί ετοιμάζονταν να φτιάξουν εγκαταστάσεις LPG (δηλαδή βιομάζα καυσαερίου). Το καύσιμο αυτό είχε προκαλέσει την έκρηξη στο γνωστό ατύχημα του Σεβέζο το 1976, με τους 500 νεκρούς. Γι' αυτό η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει απαγορεύσει τη λειτουργία τέτοιων εγκαταστάσεων στις χώρες της. Η «μπίζνα» τελικά ναυάγησε, εξαιτίας της αντίδρασης βασικά των ιταλικών εταιρειών, που αρνήθηκαν να αγοράσουν ενέργεια προερχόμενη από τέτοιο καύσιμο και ξεσκέπασαν την απάτη με τον «αναγραμματισμό».

Αυτή είναι η περιοχή που σχεδίαζαν να καταστρέψουν  για τα κέρδη τουε
η κυβερνητική συμμορία και οι Άραβες συνεργάτες της

Την ιστορία αυτή τη σχεδίασαν μέλη της οικογένειας Παπανδρέου και εφοπλιστές, αφού το LPG θα ερχόταν από το Κατάρ με 50 δεξαμενόπλοια. Και δείχνει τι αδίστακτοι εγκληματίες κυβερνούν τη χώρα αυτή τη στιγμή. Για τις μπίζνες τους με τους ισλαμιστές, θα έθεταν σε καθεστώς αφανισμού μια ολόκληρη περιοχή, χώρια τον κίνδυνο θαλάσσιου ατυχήματος στη Μεσόγειο θάλασσα...

Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να εφησυχάζει, παρά την ευνοϊκή εξέλιξη. Οι μεγαλοκαπιταλιστές και η υπόδουλη τους κυβέρνηση δεν θα παραιτηθούν από τα σχέδια τους για «ασιατοποίηση» της χώρας. Υπάρχουν ακόμα τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, που δόθηκαν στους Άραβες, το «μνημόνιο» για το πρώην αεροδρόμιο και η συνεχιζόμενη εισαγωγή ισλαμικών μαζών.

Εδώ να ξεκαθαρίσουμε ότι οι Άραβες μπορεί να έχουν πάρει τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, αλλά θα τα εγκαταλείψουν και αυτά, γιατί τέτοια είναι η τυχοδιωκτική φύση αυτών των κεφαλαίων.

Ο κίνδυνος, όμως, να γίνει η Ελλάδα ασιατική χώρα εξακολουθεί να υφίσταται, γιατί αυτός είναι ο στρατηγικός στόχος εφοπλιστών, τραπεζιτών και άλλων μεγαλοκαπιταλιστών. Και από αυτόν τον κίνδυνο ο ελληνικός λαός μπορεί να σωθεί μόνο με το δικό του αγώνα.

Σωτήρης Κρόκος

Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ

Ένας φορολογικός "παράδεισος".
Αυτό είναι το πρότυπο που προτείνουν στα σοβαρά για την χώρα μας κάποιοι "πάνσοφοι" καθηγητάδες

Ο κυπριακής καταγωγής οικονομολόγος Χριστόφορος Πισσαρίδης. που πήρε φέτος το Νόμπελ Οικονομίας, πρότεινε (με πρόσφατο άρθρο του στην Καθημερινή) μια σειρά από μέτρα για τη... σωτηρία της Ελλάδος, όπως:

 να γίνει η χώρα φορολογικός παράδεισος, κατά τα πρότυπα της Κύπρου (δηλαδή και «πλυντήριο χρήματος»), να απαγορευθούν ουσιαστικά οι απεργίες, να μπει η αστυνομία στα Πανεπιστήμια, να ξεχαρβαλωθεί κάθε έννοια κοινωνικής πρόνοιας μέσω του περιορισμού των δημόσιων υπηρεσιών και την εκχώρηση τους στους ιδιώτες, να εκχωρηθούν αφορολόγητα όλες οι υποδομές σε ιδιώτες κτλ. Οι προτάσεις του παρουσιάστηκαν ως «σοφές» και «επιστημονικές» από τον αστικό Τύπο, και ουσιαστικά περιγράφουν τις προθέσεις της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης για το μέλλον της χώρας μας και του λαού μας. Αυτές τις απόψεις, αν τις απομονώσουμε από το «επιστημονικό» τους περιτύλιγμα, με το οποίο παρουσιάζονται, δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά η έκφραση της πιο στυγνής αρπακτικής λογικής.

Τσιμουδιά για πραγματική ανάπτυξη μέσα από τη βιομηχανία και τις παραγωγικές επενδύσεις, για ανάπτυξη της επιστήμης, για ενίσχυση της εσωτερικής αγοράς και κατανάλωσης. Όλα αυτά είναι έξω από τις προθέσεις του μεγάλου κεφαλαίου και της κυβέρνησης του. Είναι χαρακτηριστικό πως, όταν ο υπουργός Οικονομίας Παπακωνσταντίνου ρωτήθηκε επίμονα από δύο Αμερικανούς οικονομικούς αναλυτές ποιους τομείς της παραγωγής μπορεί να αναπτύξει η Ελλάδα για να ξεπεράσει την κρίση, αρκέστηκε να πει ότι περιμένει να αγοράσουν το ελληνικό λάδι... οι Κινέζοι, προκαλώντας το μειδίαμα των συνομιλητών του, αφού όλοι ξέρουν ότι οι Κινέζοι έχουν έρθει εδώ όχι για να αγοράσουν λάδι, αλλά για να μας βγάλουν το λάδι...

Και αν πριν τις εκλογές έταζαν στον ελληνικό λαό ότι θα κάνουν την Ελλάδα «Δανία του Νότου», τώρα το λένε ξεκάθαρα ότι θέλουν να την κάνουν έναν φορολογικό «παράδεισο», κάτι σαν τη Μάλτα ή την Κύπρο. Αγνοώντας, βέβαια, όπως και ο «πάνσοφος» καθηγητής τους, ότι ακόμα και αυτό είναι αδύνατον να γίνει σε μια χώρα 11 εκατομμυρίων ανθρώπων.

Διαμαντής Καράβολας

Η ΠΡΩΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΦΟΒΟ



Όταν ο φόβος σπάει,
σειρά έχει ο Αγώνας



Ο φόβος... Αυτό το πρωτόγονο ενστικτώδες συναίσθημα έτεινε να κυριαρχήσει στη χώρα. Οι φτωχοί, οι καταπιεσμένοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, προσβλήθηκαν από τον ιό του φόβου, που απλωνόταν σαν γάγγραινα.

Κάθε καταπιεστική εξουσία, ανά τακτά διαστήματα, όταν θέλει να κάνει ρήξεις, τομές εις βάρος των καταπιεσμένων, εξαπολύει το όπλο μαζικής καταστροφής που ονομάζεται φόβος.

Ο φόβος, για να επιφέρει την ολική παράλυση στον καταπιεσμένο, πρέπει να εξαπολυθεί αφού αναπτυχθεί μια διαίρεση των καταπιεσμένων.

Αυτό που λένε «διαίρει και βασίλευε» είναι απόλυτα σωστό. Προηγείται η διαίρεση και έπεται ο φόβος. Πάρτε παράδειγμα τη φύση. Η αγέλη των αρπακτικών ορμά στο κοπάδι με στόχο τη διαίρεση και την ατομικοποίηση. Έτσι μας αντιμετωπίζουν οι αγέλες των καπιταλιστών... Σαν κοπάδι αδύνατων ζώων. Όρμησαν ενάντια στις «συντεχνίες», χτύπησαν τους «απατεώνες», τα «λαμόγια», τους «καλοπερασάκηδες», το «κομματικό κράτος», τους «τεμπέληδες» δημοσίους υπαλλήλους, τους «κρατικοδίαιτους» αγρότες...

Κι έτσι μείναμε για ένα μεγάλο διάστημα ο καθένας μόνος του. Εύκολα θύματα, άτομα... ενός διαλυμένου κοπαδιού. Σπουδαγμένοι επικοινωνιολόγοι, απίστευτοι «δημοσιογράφοι», καθηγητάδες πανεπιστημίων, ειδικευμένοι στη διάλυση κοπαδιών.... Αυτή η αγέλη λύκων έπεσε πάνω μας. Πάνω στην κεφαλή της εργατικής τάξης, στα πλαϊνά, στα μετόπισθεν. Νόμιζαν ότι το κοπάδι θα διαλυόταν. Ότι θα παραμέναμε κτήνη αποκαμωμένα, φιγούρες άθλιες ενός πάλαι ποτέ ένδοξου παρελθόντος. Θέλανε να μας δείχνουν στην Ευρώπη, για να φοβίζουν τα ευρωπαϊκά «κοπάδια». Να λένε στο ευρωπαϊκό προλεταριάτο: «Να πώς καταντά όποιος τα βάζει με εμάς». Αφού μας χτύπησαν από παντού, μας διέσυραν, μας απέλυσαν, μας πήραν επιδόματα Χριστουγέννων, Πάσχα, θέρους, νόμισαν ότι θα παραμέναμε παραδομένοι για να μας κατασπαράξουν σαν ύαινες...

Και ξάφνου... ήρθε η απάντηση του αθηναϊκού και πειραϊκού λαού, πρωτοπορίας του χτυπημένου ελληνικού λαού, να τους καταφέρει καίριο πλήγμα στις αιμοβόρες θελήσεις τους. Δεν ήταν μόνο ότι απείχε ο αττικός λαός... Ήταν που τους είπε σε απλά ελληνικά:

«Προσέξτε, μας χτυπήσατε, μας λοιδορήσατε, μας σκυλέψατε... αλλά εμείς δεν πάμε στο πανηγύρι του εκλογικού σας παζαριού. Δεν θα διαλέξουμε τα δόντια που θα μας κατασπαράξουν. Εμείς θα συγκρουστούμε μαζί σας στα εργοστάσια, στις διαδηλώσεις, στους αγώνες». Τώρα ήλθε η ώρα να μαζευτούμε ξανά σαν μια γροθιά. Να αναζητήσει ο καθένας τον διπλανό του. Να καλέσουμε σε νέα συσπείρωση τους πάντες. Μπροστά μας υπάρχουν αγώνες και διεκδικήσεις. Η ταξική διαίρεση θα μείνει πίσω και ο φόβος θα αρχίσει να διαλύεται.

Αριστείδης Λάμπρου

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Αν και η δράση της ευρωπαϊκής συνοριοφυλακής (Frontex) αποκαλύπτει τα ψέματα όλων των κυβερνήσεων πάνω στο μεταναστευτικό..

Το μεταναστευτικό ζήτημα είναι ένα από τα κυρίαρχα ζητήματα της πολιτικής κατάστασης της Ευρώπης. Οι μετανά­στες είναι το μέσον για να κρατά η αστι­κή τάξη τα μεροκάματα χαμηλά και να καταργεί τα εργατικά δικαιώματα, αντι­καθιστώντας τους Ευρωπαίους εργάτες με απολίτικους και αδιάφορους Ασιά­τες, εκβιάζοντας τους γηγενείς με την ανεργία.

Όμως, ακριβώς αυτή η αδιαφορία και το χαμηλό πολιτιστικό και τεχνικό επίπε­δο επιδρούν αρνητικά στην ποιότητα των προϊόντων, καθιστώντας τα μη ανταγω­νιστικά. Οι εκ διαμέτρου αντίθετες κοινω­νικές αντιλήψεις και η διαφορετική ηθική των Ασιατών, ειδικά των μουσουλμάνων, δημιούργησαν ορατούς κινδύνους φυλε­τικών kol θρησκευτικών συγκρούσεων μέσα στην Ευρώπη.

Βλέποντας τα ευρωπαϊκά κράτη την επερχόμενη καταστροφή, άλλα­ξαν πολιτική, εμποδίζοντας την εί­σοδο μεταναστών, και προχώρησαν ακόμη και στη μείωση των ήδη εισα­χθέντων. Στην Ελλάδα, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η με­γαλοαστική τάξη, δηλαδή, εκείνο το τμήμα της αστικής τάξης που τα συμφέροντα του είναι εκτός Ελλά­δας (εφοπλιστές, τραπεζίτες), εκμε­ταλλεύτηκε την προηγούμενη μετα­ναστευτική πολιτική της Ευρώπης, όχι όμως κυρίως για να κρατήσει χα­μηλά τα μεροκάματα, αλλά για να πετύχει την αλλοίωση του ελληνι­κού πληθυσμού και τελικά την αντι­κατάσταση του κυρίως με εξαθλιω­μένες μάζες Ασιατών, απολίτικων και ταξικά ασυνείδητων, για να μπο­ρεί να κυβερνά ανενόχλητα ένα κρά­τος όπου θα ξεπλένει το μαύρο χρή­μα από τις διεθνείς ληστείες του.

Η πρακτική τους ήταν η ανεξέλεγκτη και αθρόα εισαγωγή μεταναστών, που, μη μπορώντας να φτάσουν στην Ευρώ­πη, εγκλωβίστηκαν στην Αθήνα, την Πά­τρα και αλλού, δημιουργώντας γκέτο, με πρωτοφανή εγκληματικότητα, έξαρση του παραεμπορίου, της πορνείας, του εμπορίου ναρκωτικών και όπλων, φέρνο­ντας επίσης το βάρβαρο νόμο της σαρίας μεταξύ των μουσουλμάνων, και φυσικά ανασφάλεια στον ντόπιο πληθυσμό.

Ο πρόεδρος της Μουσουλμανικής Ενωσης Ελλάδας, Νάίμ Ελγαντούρ (Ελευθεροτυπία, 1/11/2010), επισημαίνει ότι οι μουσουλμάνοι μετανάστες είναι μια βραδυφλεγής βόμβα, εξαιτίας της ανεργίας, της πείνας και της αδυναμίας προσαρμογής τους. Επίσης, ότι λειτουρ­γούν πλέον των εκατό τζαμιών, όπου συ­γκεντρώνονται φανατικοί ισλαμιστές, προσκείμενοι στους Ταλιμπάν, οι οποίοι έχουν ιδρύσει ισλαμικό κέντρο στην Αθήνα και προσπαθούν να σπρώξουν και άλλους μουσουλμάνους στο φανατισμό.

Η Ευρώπη, αφού σταμάτησε την είσοδο των μεταναστών προς αυτή, στράφηκε προς τα θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας, βλέποντας την απρα­ξία των ελληνικών κυβερνήσεων. Αλλά τότε αυξήθηκε κατακόρυφα η εισροή από τον Έβρο.

Από τις αρχές του 2010, το 90% των μεταναστών προς την Ευρώπη μπήκαν από την Ελλάδα. Έτσι, οι Ευρωπαίοι αναγκά­στηκαν να επέμβουν, με 200 αστυνομικούς από 24 κράτη, στα σύνορα του Έβρου. Από τις πρώτες περιπο­λίες, μειώθηκε κατά 25% ο αριθμός αυτών που προσπάθησαν να περά­σουν, συνελήφθη δε ένας μεγάλος αριθμός λαθρομεταναστών, που πα­ραπέμφθηκαν για απέλαση, καταρ­ρίπτοντας όλα τα επιχειρήματα των ελληνικών κυβερνήσεων περί «αδυ­ναμίας φύλαξης των συνόρων» ή «μη συνεργασίας της Τουρκίας».

Παρά το ξεσκέπασμα της αισχρής πολιτικής των μεγαλοκαπιταλιστών, η κυβέρνηση συνεχίζει τις προσπά­θειες της, διευκολύνοντας όσο μπο­ρεί περισσότερο την ελληνοποίηση λαθρομεταναστών, ή θεσπίζοντας νόμους όπως την κατάργηση του αφορολόγητου της πρώτης κατοι­κίας μόνο για τους γηγενείς, ή το δι­καίωμα εξαγοράς ενσήμων από τους μετανάστες με ελάχιστο αντίτιμο κά­θε χρόνο κ.λπ

Όποια και να είναι η θέληση των εφοπλιστών, των τραπεζιτών και της δουλικής κυβέρνησης τους, την τελευταία λέξη θα την πει ο ελληνικός λαός. Η τελευταία του διαμαρτυρία για τα λη­στρικά οικονομικά μέτρα, την ανεργία και τη χαμένη ασφάλεια του εκφράστη­κε με την τεράστια αποχή των Αθηναί­ων στις εκλογές. Από δω και μπρος, ας περιμένουν και τη συνέχεια, η οποία δεν θα είναι καθόλου ανώδυνη.

Τα συνθήματα μας πρέπει να είναι:

·         Δημόσια έργα για να απορροφηθεί η ανεργία, με προτεραιότητα την απα­σχόληση των Ελλήνων ανέργων.

·         Σταμάτημα όλων των δουλεμπορικών σκαφών εν πλω κι άμεση επαναπροώθηση όλων των λαθρομεταναστών στις χώρες προέλευ­σης τους.

·         Ποινή φυλάκισης τουλάχιστον πέ­ντε ετών μη εξαγοράσιμη, στους εργο­δότες που απασχολούν λαθρομετανά­στες και χρεωση τους με τα εξοδα επαναπροώθησης τους, καθώς και σε όσους τους νοικιά­ζουν σπίτια.

·         Άμεση εξεταση όλων των αιτημάτων πολιτικού ασύλου και απόρριψη της συντριπτικής πλειοψηφίας, αφού είναι γνωστό οτι ελάχιστοι απο όσουν τα υποβάλουν είναι πολιτικά διωκόμενοι.

·         Σταμάτημα εκδοσης αδειών παραμονης κι εργασίας

·         Ενίσχυση της ευρωπαϊκής συνοριοφυλακής (Frontex).

Χρήστος Χατζής

ΒΑΡΒΑΡΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Η μείωση των γεννήσεων ελληνόπουλων προωθείτε σκόπιμα, για την αλλαγή του πλυθησμού της χώρας μας

Αν τα οικονομικά μέτρα είναι δυσβάστακτα και εξοντωτικά για τον ελληνικό λαό στο σύνολο του, για τις Ελληνίδες εργαζόμενες τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Χάνοντας και τις στοιχειώδεις παροχές που είχαμε, γίνεται ακόμα πιο δύσκολο να τα καταφέρουμε στο διπλό ρόλο, της εργαζόμενης και της μητέρας.

Σε πρόσφατη έρευνα που πραγματοποιήθηκε με θέμα τη μητρότητα στην Ευρώπη και την Αμερική (περιοδικό Population Study Νοεμβρίου), η Ελλάδα κατατάχθηκε στην κατηγορία των χωρών με τη λιγότερο φιλική προς τις γυναίκες πολιτική. Αυτό εξηγεί και τη σημαντική πτώση της γεννητικότητας από τη δεκαετία του 80 και μετά. Αντίθετα πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες παρέχουν σημαντικά επιδόματα για τη γέννηση παιδιών, τα οποία αυξάνονται σε κάθε γέννα, άδειες ανατροφής (έως 36 μήνες με αποδοχές στη Σουηδία, χώρα-πρότυπο του κατά τα άλλα «σοσιαλιστή» πρωθυπουργού μας), βρεφονηπιακούς σταθμούς κλπ.

Είναι προφανές ότι το θέμα της μητρότητας δεν είναι μόνο προσωπικό της κάθε γυναίκας, αλλά κυρίως θέμα κοινωνικό και πολιτικό. Το ιδεολόγημα που μας πλασάρουν, ότι δήθεν οι Ελληνίδες κυνηγούν καριέρα και λεφτά, απορρίπτοντας την ιδέα της οικογένειας, είναι τουλάχιστον αστείο. Η Ελληνίδα εργαζόμενη δουλεύει εξοντωτικά ωράρια (όταν βρίσκει δουλειά), με μισθό που τις περισσότερες φορές δεν καλύπτει ούτε τις στοιχειώδεις ανάγκες της, ζώντας σε μια μόνιμη οικονομική και εργασιακή ανασφάλεια.

Η βάρβαρη επίθεση που γίνεται στα δικαιώματα των γυναικών δεν είναι τυχαία. Έχει άμεση σχέση με το σχέδιο της αστικής τάξης για αλλαγή του πληθυσμού της χώρας, και μάλιστα όσο πιο γρήγορα γίνεται. Για να αλλάξει ο πληθυσμός, δεν φτάνει μόνο η συνεχώς αυξανόμενη εισαγωγή αφροασιατικών μαζών. Πρέπει πάση θυσία να εμποδιστεί και η γεννητικότητα των Ελληνίδων. Αυτό σύντομα θα μετατρέψει τη χώρα σε μια πληθυσμιακή Βαβέλ, με τους Έλληνες στη μειοψηφία.

Κανείς δεν μπορεί να παίζει με τις ζωές και τα συναισθήματα των γυναικών, και κυρίως με το ιερό τους δικαίωμα στη μητρότητα, προκειμένου να εφαρμόσει τα αποκρουστικά του σχέδια.

Όχι μόνο δεν πρέπει να υποταχτούμε σε αυτά τα σχέδια, αλλά πρέπει να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιούμαστε και αυτά που μας αξίζουν.

Μαρία Καράβολα

Η κινεζοποίηση της Ελλάδας

Μια εικόνα του στρατιωτικοποιημένου καπιταλισμού της Κίνας. Κάθε πρωί όλοι οι εργαζόμενοι του κάθε εργοστασίου σε στρατιωτική παράταξη και στάση προσοχής, τραγουδούν όλοι μαζί τον ειδικό ύμνο του εργοστασίου, όπου υμνείται ονομαστικά: Ο εργοδότης του εργοστασίου, ο διευθυντής και το "Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας". Κάθε απουσία αντιμετωπίζεται ως ανταρσία και τιμωρείται αυστηρότατα, με κατακράτηση μισθού ή με απόλυση.

Η πιο πραγματική μαρτυρική εικόνα, της εξοντωτικής εκμετάλλευσης, της ολοκληρωτικής υποδούλωσης, και της πλήρους αποανθρωποποίησης της εργατικής τάξης της Κίνας, διαμορφώνεται από τα εξής:

α) Από την 14ωρη υποχρεωτική κα­θημερινή εργασία και τις 7 ημέ­ρες της εβδομάδας, για ένα μισθό των 40 έως 50 ευρώ το μήνα.

β) Από τη διαγραφή από το λεξιλό­γιο του καθεστώτος της Κίνας, των λέξεων: πληρωμή υπερωριών, θερινή άδεια, εορταστικό δώρο, αποζημίωση απόλυσης, οικογε­νειακό επίδομα, και κοινωνική υγει­ονομική περίθαλψη και συντα­ξιοδότηση,

γ) Από την τιμωρία με πρόστιμο σε όποιον μιλήσει στον διπλανό του σε ώρα εργασίας, από την απαγόρευση της χρήσης της τουαλέτας πριν πε­ράσουν 4 ώρες, και φυσικά την απα­γόρευση του δικαιώματος κάθε μορ­φής διαμαρτυρίας, απεργίας, στά­σης κ.λπ.

δ) Και από τον υποχρεωτικό ύπνο, σε κοινούς βρωμερούς χώρους ως και 14 άτομα κατά δωμάτιο, και για τα 130 εκατομμύρια νέων Κι­νέζων εργατών -άνω των 14 ετών-που μετακίνησε το καθεστώς στις πόλεις από τις αχανείς εγκατα­λελειμμένες επαρχίες.

ενα δείγμα: http://away.gr/2010/06/18/inside-chinese-suicide-factory-workers/

Το ζήτημα της κινεζοποίησης της Ελλάδας, το συνέλαβε το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο το 1972. Όταν ουσιαστικά διοικούσε την Ελλάδα διαμέσου της Χούντας. Και το επανέφερε με την ομόφωνη γνώ­μη της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης, όταν ξαναπήρε τη διοίκηση της Ελλάδας, διαμέσου του πειθήνι­ου εκτελεστικού οργάνου του, του ονομαστικού κληρονόμου του Κα­ραμανλή.

Την μελέτη του προβλήματος της κινεζοποίησης της Ελλάδας, η ελ­ληνική αστική τάξη την ανέθεσε σε ένα πλήθος επιτροπών: Κοινωνιο­λόγων, πολιτειολόγων, οικονομο­λόγων, ειδικών συμβούλων, μιζαδόρων, κυβερνητικών επιτελών και λοιπών επιστημονικών δημίων του ελληνικού λαού που πηγαινορχόντουσαν στην Κίνα με μελέτες, προτάσεις κτλ.

Το μεγάλο πρόβλημα της κινεζοποίησης της Ελλάδας, για τον ελληνι­κό καπιταλισμό συνίσταται:

Στην τε­ράστια διαφορά μεταξύ κινεζικών και ελληνικών εργασιακών σχέσε­ων, καθώς και του επιπέδου υποτα­γής των δύο εργατικών τάξεων. Και τελικά κατέληξε σε μια μυστική συμφωνία σύσσωμος ο μεγαλοαστι­κός καπιταλισμός. Οι εφοπλιστές, ολόκληρη η μεγαλοαστική τάξη, η κυ­βέρνηση, η αντιπολίτευση, τα υπη­ρετικά κόμματα του καπιταλισμού, και με όλα τα ΜΜΕ που διαθέτουν. Δηλαδή σε μια μυστική συμφωνία, ύπουλη, δόλια, κρυφή, και προγραμ­ματισμένη πάνω στη μείωση των τε­ραστίων διαφορών μεταξύ Κίνας και Ελλάδας -για να πλησιάσει η Ελλά­δα την Κίνα  με συγκεκριμένα πρα­κτικά βήματα:

Πάνω στην οικονομι­κή καταλήστευση, τις συνθήκες εργασίας, και τη δουλική υποταγή της ελληνικής εργατικής τάξης.

Αυτή η μυστική συμφωνία της μεγαλοαστικής τάξης, αυτή η μεθοδευμένη κτηνώδης προγραμματισμένη σκευωρία, μπήκε σε πρακτική εφαρμογή από το 2005, βήμα προς βήμα.

ΠΡΩΤΟΝ: Πάνω στην οικονομική κα­ταλήστευση και τις συνθήκες εργα­σίας της ελληνικής εργατικής τάξης, με την εκτέλεση των εξής προ­γραμματισμένων αποφάσεων.

 1) Την κατάργηση του οκταώρου.

2) Τη μη πληρωμή των υπερωριών.

3) Την κατάργηση μονιμότητας ερ­γαζομένων ΔΕΚΟ.

4) Την κατάργηση συλλογικών συμ­βάσεων.

5) Την κατάργηση παλαιού ωραρίου καταστημάτων.

6) Μισθοί και συντάξεις κάτω του πληθωρισμού κ.λπ.

Και προετοιμάζεται: Η μείωση συ­ντάξεων και αύξηση χρονικού ορί­ου συνταξιοδότησης, η κατάργηση μονιμότητας δημ. υπαλλήλων, η κα­τάργηση του κατώτατου μισθού, και άλλες προγραμματισμένες αποφά­σεις.

ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Για τη δουλική υπο­ταγή της ελληνικής εργατικής τά­ξης, αποκλείεται αυτή να κινεζοποιηθεί -για ιστορικούς λόγους- και θ' αντισταθεί. Γι’  αυτό η μεγαλοα­στική τάξη στηρίζει όλες τις ελπίδες της, στην αλλαγή της ελληνικής ερ­γατικής τάξης, δια της προγραμμα­τισμένης εισαγωγής και νόθευσης της με την ανάμειξη μέσα στην ίδια, τεραστίων μαζών πρωτόγονων δου­λικών και υποτακτικών ασιατών και αφρικανών ξένων εργατών.

Το τεράστιο εργατικό δυναμικό της σημερινής Κίνας, με την πλήρη υποδούλωση του στην πλέον κτηνώδη οικονομική καταλήστευση του, έχει μεταβληθεί σε ένα επικίνδυνο μέσο του παγκόσμιου καπιταλισμού εναντίον της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Γι' αυτό η ίδια η επιβίωση της εργατικής τάξης της κάθε χώρας, της επιβάλλει να απαιτήσει και ν' αγωνιστεί για την απαγόρευση της εισαγωγής των κινεζικών προϊόντων

Όσο για το καθεστώς της Κίνας, εφό­σον τα μέσα παραγωγής είναι ιδιοκτησία των ατομικών καπιταλιστών, το καθεστώς είναι καπιταλιστικό. Το δε "Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας" με τον κρατικό του μηχανισμό που είναι κυβέρνηση, απλούστατα ασκεί το λειτούργημα του κράτους των καπιταλιστών.

Το κυβερνών κόμμα της Κίνας είναι το "Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας" και ο γενικός γραμματέας του, ο Χου Τζιντάο, είναι ταυτόχρονα ο πρόεδρος της Κίνας.

Γιάννης Βερούχης (1931-2010)

Άρθρο του Γιάννη Βερούχη που έγραψε τον Ιανουάριο του 1996

ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΙ..

..είναι οι καπιταλιστες κι οι πολιτικοί τους υπηρετες κι ΟΧΙ οι  Έλληνες εργαζόμενοι

Ο ελληνικός λαός είναι από τους πιο ιστορικούς, τους πιο πρωτοπόρους και τους πιο εργατικούς λαούς της Ευρώπης. Είναι όμως (κι αυτό ας το προσέξουν καλά οι καπιταλιστές) και από τους πιο αγωνιστικούς και «ξεροκέφαλους».

Το τελευταίο διάστημα, με αφορ­μή και την κρίση, υπάρχει μια έντονη και συνεχής προπαγάνδα κατασυκο­φάντησης και δυσφήμησης του ελ­ληνικού λαού. Αστοί πολιτικοί, υπουρ­γοί, ΜΜΕ, διάφοροι καθηγητάδες, «έγκριτοι» κονδυλοφόροι και διάφο­ρα άλλα παράσιτα του συστήματος που αυτοαποκαλούνται «διανοούμενοι» δεν κάνουν τίποτα άλλο απο το να βρί­ζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ τους Έλληνες εργαζόμενους. Μας βρίζουν ως τεμπέληδες, χαραμοφάηδες. διε­φθαρμένους, απατεώνες, απολίτιστους, βρίζουν ακόμα και τα παιδιά μας (μα­θητές και φοιτητές) ως κακομαθημέ­να, άχρηστα, αμόρφωτα κ.λπ. Το υβρε­ολόγιο τους δεν έχει αρχή και τέλος.

Ο στόχος αυτής της εμετικής προ­παγάνδας είναι να μας πείσουν ότι εί­μαστε ανάξιοι για οτιδήποτε, ότι κοι­τάμε μόνο τον εαυτούλη μας και την καλοπέραση μας και έτσι να μας δη­μιουργήσουν έναν πεσιμισμό και μια ηττοπάθεια. Να μας πείσουν ότι εμείς ευθυνόμαστε για τη σημερινή κατά­σταση της χώρας, με τις «υπερβολι­κές» μας απαιτήσεις. Αλλά και να μας πείσουν να δεχθούμε αδιαμαρτύρητα την αντικατάσταση μας από ξένους εργάτες χωρίς ταξική, πολιτική και κοινωνική συνείδηση, μιας και αυτοί βαφτίζονται καθημερινά «εργατικοί», «φιλότιμοι» κ.λπ.

Όλη όμως αυτή η προπαγάνδα πη­γάζει από το μίσος της ελληνικής αστι­κής τάξης και των εκπροσώπων της για τον ελληνικό λαό, καθώς φοβού­νται τις παραδόσεις, τις κατακτήσεις, την τόλμη και τη σκέψη του.

Διεφθαρμένοι και ανίκανοι είναι οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους! Πρόκειται για αλήτες με γραβάτες, για κοινούς ληστές, για τα πιο αιμοβόρα αρπακτικά, που, μπροστά στο εύκολο και γρήγορο κέρδος, διέλυσαν και την ίδια την παραγωγική βάση της χώρας. Ακόμα και οι ξένοι καπιταλιστές έχουν τη χειρότερη γνώμη για τους Ελληνες καπιταλιστές, μια και συχνά τους αποκαλούν απατεώνες και «πειρατές». Όσο δε για το επιχειρηματικό τους πνεύμα, την πρωτοτυπία τους σε επεν­δύσεις και αύξηση της παραγωγικό­τητας, αυτά βρίσκονται σε... τριτοκο­σμικό επίπεδο.

Αντιθέτως, ο ελληνικός λαός, πα­ρά τα όποια ελαττώματα του (όπως άλ­λωστε έχει και κάθε λαός), έχει να επι­δείξει πολυ μεγάλες αρετές:

Οι Έλληνες εργαζόμενοι όχι μόνο τεμπέληδες δεν είναι, αλλά δουλεύ­ουν περισσότερες ώρες απ' ό.τι οι υπό­λοιποι Ευρωπαίοι, παρότι πληρώνο­νται χειρότερα. Πολλοί τομείς του δημοσίου, όπως εκπαίδευση, νοσο­κομεία, ψυχική υγεία (που η κυβέρνη­ση τους έχει καταδικάσει στη διάλυση) στηρίζονται στο φιλότιμο την επίπονη και πολλές φορές απλήρωτη εργασία των εργαζομένων τους. Το αίσθημα της αλληλεγγύης, της συ­μπαράστασης, του ανθρωπισμού είναι ιδιαίτερα έντονο στον ελληνικό λαό. Στον επιστημονικό τομέα, η χώρα μας διαθέτει ένα ιδιαίτερα αξιόλογο αν­θρώπινο δυναμικό, που ξεχωρίζει σε όποια χώρα κι αν βρεθεί, το οποίο βέ­βαια υπό τις σημερινές συνθήκες εί­ναι καταδικασμένο στην αφάνεια και την ανεργία. Ενώ και στον πολιτιστι­κό τομέα, υπάρχει πληθώρα Ελλήνων καλλιτεχνών σε όλους τους τομείς (μουσική, θέατρο, κινηματογράφος, λογοτεχνία, ποίηση κ.λπ.) που είναι τρομερά αξιόλογοι και διεθνώς αναγνωρισμένοι.

Τέλος, ο ελληνικός λαός έχει πο­λύ μεγάλες αγωνιστικές και επανα­στατικές παραδόσεις, όπως επίσης και μια έντονη ιδεολογική και πολιτι­κή σκέψη, τις οποίες προσπαθούν να διαγράψουν σήμερα από τη μνήμη του οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους ανθρωπίσκοι: Από την ηρωική αυτο­θυσία του στην Ελληνική Επανάστα­ση του 1821, που ήταν μια από τις πιο πρωτοπόρες επαναστάσεις της ιστο­ρίας, μέχρι την πρωτοφανή και με­γαλειώδη αντίσταση του στους φασί­στες κατακτητές του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, και από τους μεγάλους ερ­γατικούς αγώνες του Μεσοπολέμου μέχρι την αντίσταση του στη δικτα­τορία και τους εργατικούς αγώνες της μεταπολίτευσης. Ο Έλληνας εργαζόμενος έχει γράψει και θα συνε­χίσει να γράφει ηρωικές σελίδες στην παγκόσμια ιστορία!

Αυτές λοιπόν τις παραδόσεις και αρετές του λαού μας, εμείς οι εργα­ζόμενοι σήμερα όχι μόνο θα πρέπει να τις υπερασπιστούμε αλλά θα πρέ­πει και να τις αξιοποιήσουμε, γιατί πλέον έχει φτάσει η ώρα να στείλου­με τους εκμεταλλευτές μας εκεί που πραγματικά ανήκουν... 

στον σκουπι­δοτενεκέ της ιστορίας.

Μάριος Σάκος

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΟΣΕ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ



Η κυβέρνηση που επιδοτεί πλουσιοπάροχα τους ιδιώτες,
τις δημόσιες συγκοινωνίες τις παρατάει στην τύχη τους.



Στα τέλη Οκτωβρίου, ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για το σιδηρόδρομο, που ανοίγει διάπλατα τις πόρτες για την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ. Οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν απεργίες, αλλά η ΠΑΣΟΚική διοίκηση της ΠΟΣ-ΟΣΕ τις ανέστειλε, και μάλιστα την κρίσιμη ημέρα της ψήφισης του νομοσχεδίου. Ήταν ένα προκλητικό ξεπούλημα από την ΠΑΣΟΚική συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που σε όλα τα επίπεδα (βλέπε ΓΣΕΕ) κρατάει την αισχρότερη στάση μπροστά στην αντεργατική επίθεση. Με την ψήφιση του νόμου, ο υπουργός Ρέππας έτρεξε να βρει αγοραστές για την ΤΡΑΙΝΟΣΕ στη Γαλλία, ενώ ως υποψήφιες εμφανίστηκαν και ελληνικές εταιρείες. Από την άλλη, η παράδοση του τρένου στους Κινέζους φαίνεται προς το παρόν να μένει στα χαρτιά.

Το να ιδιωτικοποιηθεί ο σιδηρόδρομος μόνο ευνοϊκή λύση δεν είναι για τους εργαζόμενους και όλο το λαό. Γιατί αμέσως θα γίνουν περικοπές, απολύσεις. κάψιμο δρομολογίων αυξήσεις εισιτηρίων. Όσο για την ανασυγκρότηση του ΟΣΕ σε δίκτυο, οργάνωση και υποδομές, αυτή μπορεί να γίνει με δημόσια στήριξη και με τον έλεγχο των εργαζομένων και όχι να βρίσκεται ο ΟΣΕ στο έλεος κάθε επίδοξου αγοραστή-κεφαλαιοκράτη.

Μετά τον ΟΣΕ, σειρά έχουν οι αστικές συγκοινωνίες. Η διοίκηση του ΗΣΑΠ (ηλεκτρικός σιδηρόδρομος Αθήνας-Πειραιά) εξήγγειλε μειώσεις μισθών και νέο εργασιακό καθεστώς για όσους προσληφθούν από εδώ και πέρα. Ήδη μεθοδεύεται αύξηση εισιτηρίου κατά 20 λεπτά, όπως άλλωστε σε όλες τις αστικές συγκοινωνίες. Οι καπιταλιστές και ο Τύπος τους προετοιμάζουν από τώρα την επίθεση, που προγραμματίζεται για την άνοιξη, με τα γνωστά επιχειρήματα, για «χρέη» και «ελλείμματα». Δεν λένε όμως ότι το κράτος δεν πληρώνει στις συγκοινωνίες τα προβλεπόμενα από τον κρατικό προϋπολογισμό και τις στέλνει να δανείζονται στις τράπεζες με ληστρικά επιτόκια. Και δεν λένε επίσης ότι τα δημόσια μέσα μεταφοράς επιδοτούνται από το κράτος σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι εργαζόμενοι στα μέσα μεταφοράς, για να αντισταθούν αποτελεσματικά στη σχεδιαζόμενη επίθεση, θα πρέπει να ξεπεράσουν την κρατικοδίαιτη γραφειοκρατία που έχει αχρηστεύσει τα όργανα πάλης τους, τα σωματεία, και να πάρουν τον αγώνα στα χέρια τους. Η πάλη τους είναι αντικειμενικά συνδεδεμένη με την απόκρουση της προσπάθειας «ασιατοποίησης» της Ελλάδας, γιατί οι μεταφορές είναι συστατικό στοιχείο της παραγωγικής υποδομής της χώρας.

Σωτήρης Κρόκος