ΜΟΝΟ ΜΕ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Αυτές οι επενδύσεις πρέπει να γίνουν κυρίως στην βιομηχανία και μπορούν να είναι μόνο δημόσιες!



Μια χώρα χωρίς σύγχρονη βιομηχανία δεν έχει μέλλον.
Κι αυτή η βιομηχανική βάση, που σήμερα στερείται η χώρα μας,
μπορεί να δημιουργηθεί μόνο με δημόσιες επενδύσεις.



Η οικονομική κρίση και η δεινή θέση της χώρας μας θέτουν αναπόφευκτα το ερώτημα του πώς μπορούμε να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο. Η κυβέρνηση και τα μεγαλοκαπιταλιστικά συγκροτήματα των ΜΜΕ διαφημίζουν σαν λύση τις ιδιωτικοποιήσεις, τις επενδύσεις των Αράβων σεΐχηδων, των Κινέζων σταλινοκαπιταλιστών και την «πράσινη» ανάπτυξη. Όμως, εκτός του ότι από τα πρώτα βήματα έχει φανεί ότι οι «λύσεις» αυτές δεν περπατάνε, το κυριότερο είναι ότι, αν εφαρμοστούν, θα διαλύσουν τον παραγωγικό ιστό, θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε ένα απέραντο καζίνο της ανατολικής Μεσογείου, σε ένα νέο Ντουμπάι, σε μια χώρα που δεν θα παράγει τίποτα και θα κατανα¬λώνει κακής ποιότητας κινέζικα εμπορεύματα.

Οι «λύσεις» αυτές αποτελούν την συνέχιση του ίδιου εγκλήματος που συντελείται σε βάρος της ελληνικής οικονομίας εδώ και χρόνια: Οι κυβερνήσεις επιδοτούσαν τις ελληνικές βιομηχανίες να μεταναστεύουν στα Βαλκάνια, έκλειναν τις κρατικές βιομηχανίες και ακολουθούσαν γενικά μια πολιτική διάλυσης της παραγωγής. Είχαν υποταχθεί πλήρως στον υπέρτατο νόμο της φτηνής εργασίας, αφήνοντας ανοιχτά τα σύνορα, για να γεμίζουν με ανειδίκευτους λαθρομετανάστες όλες οι παραγωγικές μονάδες, καταδικάζοντας τες έτσι σε τεχνολογική υπανάπτυξη, αφού πλέον δεν είχαν ούτε το κίνητρο ούτε το ανθρώπινο δυναμικό για να εισαγάγουν νέες τεχνολογίες. Παρουσίαζαν στα χαρτιά σαν «ανάπτυξη» τη φούσκα των Ολυμπιακών Αγώνων (που φόρτωσε χρέη πολλών δισεκατομμυρίων στις πλάτες του λαού μας), τις «υπηρεσίες», την τραπεζική τοκογλυφία, μέχρι και... τους οίκους ανοχής. Η πολιτική αυτή έχει οδηγήσει στο σημερινό αδιέξοδο.

Η μόνη λύση είναι η κατεπείγουσα εφαρμογή ενός κεντρικού κρατικού σχεδίου που θα στρέψει όλες τις δυνάμεις της χώρας στην αύξηση της πραγματικής παραγωγής υλικών προϊόντων. Ενός σχεδίου που θα στηρίζεται στις πλουσιοπάροχες δημόσιες επενδύσεις και θα περιλαμβάνει: την παραγωγή φτηνής κρατικής ενέργειας, την ανασύσταση των παλιών κρατικών βιομηχανιών, τη δημιουργία νέων σε κλάδους όπου έχει παράδοση η Ελλάδα και όχι μόνο. την εκπαίδευση εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού σε δημόσιες σχολές και την κρατική πανεπιστημιακή έρευνα σε παραγωγική κατεύθυνση.

Αυτό που ζητάμε δεν είναι κάτι ανέφικτο. Το Ισραήλ, μια μικρή χώρα με πάρα πολλές ομοιότητες με τη δική μας, έχει καταφέρει, ρίχνοντας βάρος στην έρευνα και την τεχνολογία, να είναι εξαγωγέας τεχνογνωσίας και προϊόντων υψηλής ποιότητας. Η Φινλανδία, μια επίσης μικρή χώρα, είναι πρωτοπόρο στην παραγωγή προϊόντων υψηλής τεχνολογίας. Η Ουγγαρία, μια χώρα που βρέθηκε στα νύχια του ΔΝΤ, πήρε τη μεγάλη απόφαση να απεγκλωβιστεί και να φορολογήσει γερά το παρασιτικό κεφάλαιο (τράπεζες, ασφαλιστικές, χρηματιστηριακές) για να χρηματοδοτήσει την παραγωγή της.

Για να αντιληφθούμε τις θεαματικές αλλαγές που θα φέρει μια τέτοια πολιτική, αρκεί να φανταστούμε πώς θα ήταν η Ελλάδα αν τα 78 δισεκατομμύρια που έδωσε το κράτος στις τράπεζες τον τελευταίο ενάμιση χρόνο είχαν επενδυθεί στη δημιουργία νέων κρατικών παραγωγικών μονάδων.

Η πολιτική αυτή όχι μόνο θα δημιουργήσει χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, όχι μόνο θα αναζωογονήσει συνολικά την αγορά και το εμπόριο, αλλά θα οδηγήσει και σε αύξηση των μισθών, αφού είναι κανόνας ότι η εξειδικευμένη εργασία είναι πιο καλοπληρωμένη. Το πρόβλημα σε όλα αυτά είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση, πλήρως υποταγμένη στα πιο παρασιτικά και τυχοδιωκτικά κεφάλαια (εφοπλιστές, τραπεζίτες), δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο να ακολουθήσει μια αναπτυξιακή πολιτική. Το ίδιο ισχύει και για τη Νέα Δημοκρατία. Μόνο ο ίδιος ο λαός, με τους αγώνες του, μπορεί να επιβάλει μια τέτοια πολιτική. Θα πρέπει λοιπόν ο ελληνικός λαός και ιδίως η εργατική τάξη να παλέψουν για την άμεση εφαρμογή ενός κρατικού σχεδίου δημόσιων παραγωγικών επενδύσεων, κυρίως στη βιομηχανία. Η πάλη αυτή θα έχε τεράστια σημασία όχι μόνο για το ξεπέρασμα της κρίσης αλλά και για την αλλαγή των ταξικών συσχετισμών υπέρ των εργαζομένων και για τις ευρύτερες κοινωνικές προοπτικές της χώρας μας.

Βασίλης Παπανικολάου