Διατίμηση Τώρα..

Σε όλα τα είδη ανάγκης. Είναι η λύση για να σωθεί ο ελληνικός λαός από τον εφιάλτη της ακρίβειας, την οποία συντηρούν συνειδητά καπιταλιστές και κυβέρνηση.

Παρότι ο κόσμος ψωνίζει όλο και λιγότερο
οι τιμές συνεχίζουν να ανεβαίνουν

Η ραγδαία αύξηση της φτώχειας και ανεργίας που βιώνει ο ελληνικός λαός γίνεται ακόμη πιο δυσβάστακτη εξαιτίας ενός φαινομένου που, εκ πρώτης όψεως, μοιάζει εντελώς παράδοξο: ενώ η κίνηση στην αγορά μειώνεται συνεχώς και η καταναλωτική δύναμη της τεράστιας πλειοψηφίας του κόσμου έχει βουλιάξει, τα προϊόντα και οι υπηρεσίες συνεχίζουν να ακριβαίνουν. Δεν ξανάγινε ποτέ χώρα σε τέτοια κρίση να έχει πληθωρισμό κοντά στο 5%!

Η κυβέρνηση και τα «παπαγαλάκια» των μεγαλοκαπιταλιστών έχουν έτοιμες τις δικαιολογίες: «Φταίει το ότι δεν υπάρχει υγιής ανταγωνισμός». «Φταίει ότι σαν λαός δεν έχουμε καταναλωτική συνείδηση». «Φταίνε οι υψηλοί φόροι και τα εμπόδια στην επιχειρηματικότητα». Πρόκειται για γελοιότητες. Κατ' αρχάς, οι τιμές ανεβαίνουν παντού, ακόμα και εκεί που υπάρχει απολύτως ελεύθερος ανταγωνισμός. Στις πυκνοκατοικημένες γειτονιές της Αθήνας, θα βρει κανείς ως και 5-6 μεγάλα σούπερ μάρκετ, σε απόσταση λίγων μέτρων. Οι διαφορές στις τιμές μεταξύ τους είναι αμελητέες. Ακόμη κι εκεί που η έννοια μονοπώλιο είναι άγναντη, π.χ., καφετέριες, εστιατόρια ή έτοιμο φαγητό, η ακρίβεια ζει και βασιλεύει. Κι ακόμη κι αν κάπου βλέπουμε κάποιες μειώσεις τιμών, π.χ. ρούχα, μιλάμε για κλάδους που βρίσκονται σε φάση κατάρρευσης, ενώ έχει προηγηθεί και τεράστια μείωση του κόστους της πρώτης ύλης (κινέζικα). Όσον αφορά τα περί φόρων, όλα τα βασικά προϊόντα, ακόμη και μεσογειακά φρούτα (!!!), είναι φτηνότερα στις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, όπου οι φόροι είναι κατά πολύ υψηλότεροι της Ελλάδας. Ενώ είναι θράσος να μιλάνε οι μεγαλοεπιχειρηματίες για εμπόδια στην επιχειρηματικότητα, όταν στη σημερινή κατάσταση μας έχει οδηγήσει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, το «ιερό δικαίωμα» του επιχειρηματία να πουλάει σκουπίδια με 100% κέρδος, χωρίς κανείς να τον ελέγχει. Και αυτή ακριβώς η ασυδοσία έχει καλλιεργήσει στην αστική τάξη (και δυστυχώς όχι μόνο στη μεγάλη) την πιο τυχοδιωκτική νοοτροπία.

Η ακρίβεια είναι μια συνειδητή προσπάθεια της άρχουσας τάξης (μεγαλέμποροι, μεγαλοβιομήχανοι, μεγαλοεισαγωγείς κτλ.) και της κυβέρνησης τους να μειώσουν το μερίδιο της εργατικής τάξης από τον παραγόμενο πλούτο, να μας παίρνουν πίσω ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος από τους μισθούς πείνας που μας δίνουν. Ειδικά μετά την εκδήλωση της κρίσης, η κυβέρνηση έχει προχωρήσει σε απανωτές αυξήσεις το. ΦΠΑ, των έμμεσων φόρων (που είναι ο. πιο ταξικοί φόροι, γιατί επιβαρύνουν πολύ περισσότερο τους φτωχούς), των λογαριασμών των ΔΕΚΟ και των εισιτηρίων. Όλα αυτά εκτοξεύουν τα κόστη σε όλη την οικονομία, αλλά καμιά από τις εργοδοτικές οργανώσεις δεν χάλασε τον κόσμο, γιατί είναι μέρος του κοινού σχεδίου εργοδοτών-κυβέρνησης να πτωχεύσουν τους εργαζόμενους. Και, φυσικά, δίπλα στις «κρατικές» ανατιμήσεις, έρχονται και οι «ιδιωτικές» ανατιμήσεις, που, μέχρι τελευταία στιγμή, πάνε να αφαιρέσουν και την τελευταία πέτσα που έχει απομείνει στο κουφάρι που λέγεται αγοραστική δύναμη του εργαζόμενου.

Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Η επιβίωση του ελληνικού λαού δεν μπορεί να εξασφαλιστεί αλλιώς, παρά μόνο με τη γενική διατίμηση σε όλα τα βασικά προϊόντα και υπηρεσίες (τρόφιμα, εισιτήρια, ενοίκια, καύσιμα, ρεύμα-νερό-τηλέφωνο, δίδακτρα κτλ.), σε όλο το κύκλωμα της αγοράς (και όχι μόνο στον τελευταίο λιανοπωλητή) και με αυστηρότατες ποινές φυλάκισης για όσους την παραβιάζουν. Στην κριτική ότι «αυτά δεν γίνονται στο καθεστώς της ελεύθερης αγοράς», απαντάμε: πρώτον, ότι ακριβώς η «ελεύθερη» αγορά μας έχει οδηγήσει σε αυτό το χάλι, δεύτερον, ότι διατίμηση έχει ισχύσει στο παρελθόν για πολλά προϊόντα και, τρίτον, ότι ακόμα και αυτή η κυβέρνηση απειλεί, προσχηματικά βεβαίως, με «επιβολή πλαφόν», π.χ., στα καύσιμα. Ας την αναγκάσουμε λοιπόν να επιβάλει τα «πλαφόν» και να τα διατηρήσει.

Η πάλη για την επιβολή διατίμησης μπορεί και πρέπει να συνδυαστεί με τις κάθε είδους κινήσεις ανυπακοής και πρωτοβουλίες πολιτών, π.χ., κατά των διοδίων, κατά της αύξησης των εισιτηρίων, κατά της αύξησης των λογαριασμών της ΔΕΗ, και να συνδυαστεί με τη γενικότερη πάλη της εργατικής τάξης ενάντια στο φόβο της ανεργίας και της πείνας.

Πάρις Δάγλας