Το Δεκεβριανό Πραξικόπημα Β'

Συνέχεια από το πρώτο μέρος

Ο Βούλγαρος κομμουνιστής ηγέτης πίστευε ότι θα παρατεινόταν η κατοχή των βουλγαρικών φασιστικών στρατευμάτων, υπό κομμουνιστική πλέον διοίκηση και ότι η αποχώρησή τους θα γινόταν ύστερα από διαπραγματεύσεις και συμβιβασμό, σε βάρος της ελληνικής εδαφικής ακεραιότητας. Ήταν σε θέση ο Δημητρώφ να χρησιμοποιήσει το ΚΚΕ ως δικό του εθνικιστικό όργανο – ακόμη και ένα αγνοία του Στάλιν… Και το ΚΚΕ δεν γνώριζε από τις αγγλοσοβιετικές διαπραγματεύσεις ή τις διεθνείς εξελίξεις, παρά μόνο όσα του έλεγε ο Δημητρώφ…).

Το έγλημα, ο τρόμος, το αίμα, το δολοφονικό μέτρο της ομηρίας,

έκαναν την Αθήνα να ζήσει το 33 χειρότερα

μερόνυχτα της ιστορίας της.

Το ΚΚΕ είναι πάντα δοσίλογο έναντι του Έθνους.

Οι Αθηναίοι για να μην πυροβοληθούν, βάδιζαν όταν ήταν ανάγκη

να βγουν από τα σπίτια τους,

με τα χέρια ψηλα!

Οι δολοφόνοι του Σιάντου καιροφυλακτούσαν στις γωνίες

Τι θα συνέβαινε αν επετύγχαναν

Μόνο αν καταλάμβανε το ΚΚΕ την εξουσία θα είχε ελπίδες ο Δημητρώφ να πετύχει ότι αργότερα διεκδίκησε υπέρ της Βουλγαρίας και εις βάρος της Ελλάδος (έξοδο στο Αιγαίο και αποζημίωση 80 εκατομμυρίων δολαρίων για  έργα των στρατευμάτων κατοχής στη Βόρειο Ελλάδα…).

Το σχέδιό του θα είχε επιτυχία, χωρίς την αντίδραση του Στάλιν, αν οι Βρετανοί δεν μετέφεραν ενισχύσεις στην Ελλάδα και αν η κατάληψη της εξουσίας από το ΚΚΕ έπαιρνε την μορφή «λαϊκομετωπική», με την διεύρυνση του ΕΑΜ, δια της συμμετοχής και μερικών συνοδοιπόρων – που θα ξεκαθαρίζονταν αργότερα, ακριβώς όπως έγινε και στις άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Αλλά η αποφασιστικότητα του Τσώρτσιλ ματαίωσε τα σχέδια. Ο ίδιος ο Στάλιν ανησύχησε και ο Δημητρώφ έσπευσε να διατάξει τον Σιάντο να τερματίσει την ένοπλη ρήξη. Το μήνυμα του Δημητρώφ έφθασε στα χέρια του Σιάντου μετά την αγγλοελληνική διάσκεψη των Αθηνών, με συνέπεια να συνεχισθεί η πολιτική τύφλωση της κομμουνιστικής ηγεσίας. Συμβιβασμός της, ακόμη και εκείνη την στιγμή, την τελευταία εβδομάδα του Δεκεμβρίου, θα σήμαινε νίκη του ΚΚΕ. Το πρώτο βήμα προς την τελική του επικράτηση. Ο Δημητρώφ έπαιξε «κορώνα – γράμματα» το ΚΚΕ και τις κατοχικές του δυνάμεις, χάριν των δικών του εθνικών συμφερόντων, ενώ ο Στάλιν το είχε ήδη θυσιάσει στην ποδιά του Τσώρτσιλ, προκειμένου να εξασφαλίσει άνεση κινήσεων για την αποικιοποίηση της Ανατολικής Ευρώπης και κυρίως την επιβολή της παντοδυναμίας του στην Πολωνία.

(Για να είμαστε ιστορικά ακριβείς, το ΚΚΕ έπεσε θύμα των μονίμων σχεδίων ανταγωνισμών Δημητρώφ – Στάλιν. Οι ανταγωνισμοί αυτοί έφθασαν στα κατακόρυφα τους όταν ο ίδιος ο Στάλιν αποδοκίμασε την συμφωνία Τίτο – Δημητρώφ, για την Ομοσπονδία μεταξύ Γιουγκοσλαβίας και Βουλγαρίας, που έγινε εν αγνοία του! Που να υποπτευθούν τέτοιες «αστικές» ανακτορικές συνωμοσίες, στην σοβιετική αυτοκρατορία, οι ηγέτες του ΚΚΕ…).

Το ΚΚΕ άρχισε το δεκεμβριανό κίνημα μέσα σε ατμόσφαιρα συγχύσεως. Η ηγεσία της ανταρσίας αναλήφθηκε  από τον ίδιο τον Σιάντο, ο οποίος παραμέρισε τον στρατηγό Σαράφη και τον Άρη Βελουχιώτη και τους έστειλε στην Ήπειρο για να εξοντώσουν τον Ζέρβα! Στην Μακεδονία, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ υπό τον καπετάν Μάρκο και τον Μπακιρτζή, έμεινα ακίνητες! Ο Σιάντος θα κατελάμβανε την Αθήνα με τις εντός της πόλεως δυνάμεις του ΕΛΑΣ και την προέλαση κυρίως της ΙΙ Μεραρχίας με τον καπετάν Ορέστη. Μέσα στην Αθήνα, το δήθεν πανίσχυρο εαμικό κίνημα είχε τροφοδοτήσει τον ΕΛΑΣ με 2.500 άνδρες μόνο (στα χαρτιά υπήρχαν και 18.000 έφεδροι του ΕΛΑΣ, αλλά άοπλοι). Τα στοιχεία αυτά αναφέρονται στην έκθεση του Α’ Σώματος του ΕΛΑΣ προς τον Σιάντο, μετά την συντριβή του δεκεμβριανού κινήματος. Σύμφωνα με την ίδια έκθεση, που υπογράφει ο Ι. Πυριόχος, ευθύς μετά την απελευθέρωση, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ στην Αθήνα, έφθασαν στους 6.259 ένοπλους. Και κατά την διάρκεια του κινήματος (ΙΙ Μεραρχία, ΧΙΙΙ Μεραρχία, VII Ταξιαρχία και άλλα δύο συντάγματα) έφθασαν στους 15.250 συνολικά.

Ο Τσώρτσιλ, ο οποίος είχε

τονίσει στον Στάλιν ότι
δεν θα ανεχτεί
κομμουνιστοποίηση
της Ελλάδας.
Ο Στάλιν είχε συμφωνήσει.
Αλλά οι, ως συνήθως
ακατατόπιστοι και αφελείς
ηγέτες του ΚΚΕ,
είχαν ήδη αρχίσει
το εγκληματικό τους έργο

Από την άλλη πλευρά, της νομίμου κυβερνήσεως και των Άγγλων, υπήρχαν οι ακόλουθες δυνάμεις (όπως τις υπολόγιζαν οι ηγέτες του ΕΛΑΣ): 15.000 Έλληνες και, μέχρι τέλους του αγώνα, 15.000 Βρετανοί. Οι αριθμοί αυτοί είναι υπερβολικοί, γιατί συμπεριλαμβάνουν τους άνδρες των Αστυνομικών Τμημάτων, που είχαν καταλάβει, από την πρώτη στιγμή, οι κομμουνιστές και άλλες δυνάμεις που δεν χρησιμοποιήθηκαν. Ουσιαστικά υπήρχαν  η Ορεινή Ταξιαρχία και το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη.

Το βράδυ της 3ης Δεκεμβρίου, ο ΕΛΑΣ είχε την πρώτη και ίσως μοιραία αποτυχία του. Στην περιοχή της Φιλοθέης – Ψυχικού έπεσε σε ενέδρα το 2’ Σύνταγμα της ΙΙ Μεραρχίας και παραδόθηκε στους Άγγλους, ενώ επρόκειτο να εκτελεστεί κρίσιμη και σημαντική αποστολή.

(Το Σύνταγμα αυτό του ΕΛΑΣ, με διοικητή τον Παπαζήση, πρώην αιχμάλωτο αξιωματικό του ΕΛΑΣ – όπως και ο Σαράφης – παραδόθηκε, κατόπιν συμφωνίας του διοικητού του με τους Άγγλους, όπως έχει αποκαλύψει ο στρατηγός Σπάης, υφυπουργός Στρατιωτικών στην Κυβέρνηση Παπανδρέου. Ο Παπαζήσης, προφανώς δεν θέλησε να συμβάλλει στην μετατροπή της Ελλάδας σε κομμουνιστική δικτατορία).

Η τελευταία προσπάθεια του ΕΛΑΣ να καταλάβει το κέντρο πόλεως των Αθηνών (ουσιαστικά Γουδί – Σύνταγμα – Ομόνοια – Μακρυγιάννη), απέτυχε και αυτή. Η ΙΙ Μεραρχία λέει ο Πυριόχος, ηγέτης του Α’ Σώματος του ΕΛΑΣ, δεν εκτέλεσε εγκαίρως τον διαταχθέντα αιφνιδιασμό, που απέβλεπε στην κατάληψη της πόλεως, δια της εξοντώσεως των εθνικών δυνάμεων στο Γουδί. Αλλά η αιφνιδιαστική κίνηση της ΙΙ Μεραρχίας, για τα ξημερώματα της 7ης Δεκεμβρίου, που είχε αποφασισθεί από τον Σιάντο και τον Ορέστη στο στρατηγείο του ΕΛΑΣ, στη Χασιά, δεν έγινε εγκαίρως, με αποτέλεσμα, από εκείνη την στιγμή, να έχει χάσει την μάχη των Αθηνών το ΚΚΕ.

Ο «Ελεύθερος Κόσμος» έχει αποκαλύψει τα σχεδόν μυθιστορηματικά παρασκήνια αυτής της επιχειρήσεως. Ο Καπετάν Ορέστης, στον οποίο προσωπικά στήριζαν όλες τις ελπίδες τους οι κομμουνιστές («ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΟΡΕΣΤΗΣ…»), είχε συγκροτήσει τις ανταρτικές του ομάδες στην Αττική κατ’ εντολή και με ενίσχυση του «ΟΜΗΡΟΥ», της αντιστασιακής οργανώσεως, που είχε συγκροτήσει ο πρώην υπουργός Επ. Τσέλλος, με συνεργάτες τους στρατηγούς Κιτριλάκη, Δόβα κ.α. Ο Ορέστης δεν θέλησε να παίξει το παιχνίδι των οπαδών της  κομμουνιστικής δικτατορίας. Και ήταν φυσικό να αντιδράσει όπως οι συνθήκες εκείνης της ώρας του επέτρεπαν. Έτσι στέρησε από το ΚΚΕ την νίκη!.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης, δεύτερος στην ηγεσία του κατοχικού ΚΚΕ, σε συνομιλία που είχε με τον Σιάντο στη Χασιά, ζήτησε να συλληφθεί ο Ορέστης, να δικασθεί συνοπτικά και να εκτελεσθεί, ως κύριος και μοναδικός υπεύθυνος, για την ήττα. Ο Σιάντος συμφώνησε. Αλλά την άλλη ημέρα είπε στον Ιωαννίδη (όπως αναφέρεται στα όσα δημοσίευσε η «Αυγή» - Ιούλιος, Αύγουστος 1976), ότι ο Ορέστης … αρνείται να πάει στη Χασιά! Δηλαδή, ο Σιάντος δεν είχε τη δύναμη ή δεν ήθελε να τον συλλάβει; Στο σημείο αυτό δημιουργείται σε πολλούς η υποψία ότι ο Σιάντος, όταν βρέθηκε προ των πυλών, εσύρθει από τον Ορέστη ή ανέχθηκε τις σκόπιμες παραλείψεις του. Αργότερα το ΚΚΕ κατήγγειλε τον Σιάντο ως πράκτορα της Ιντέλιτζενς Σέρβις….

Η μάχη των Αθηνών είχε ουσιαστικά κριθεί, από την πρώτη εβδομάδα του δεκεμβριανού πραξικοπήματος: το «ατύχημα» του Παπαζήση, η «καθυστέρηση» του καπετάν Ορέστη, η ανεκτικότητα και περίεργη εμπιστοσύνη του Σιάντος προς τον καπετάνιο της ΙΙ Μεραρχίας… Χειρότερη, και από κάθε άποψη, οργάνωση πραξικοπήματος δεν μπορούσε να γίνει.

Αν το 2^’ Σύνταγμα του ΕΛΑΣ δεν παραδινόταν στους Άγγλους και αν η ΙΙ Μεραρχία του Ορέστη εκτελούσε εγκαίρως την αιφνιδιαστική αποστολή της, η πρωτεύουσα θα είχε πέσει στα χέρια του ΚΚΕ, προτού προφθάσουν οι Άγγλοι να φέρουν τις απαραίτητες στρατιωτικές αμυντικές δυνάμεις, από την Ιταλία και την Μέση Ανατολή. Και οι κομμουνιστές, για να δημιουργήσουν άλλα προβλήματα στις αγγλοσοβιετικές σχέσεις, θα έσπευδαν να συγκροτήσουν μία κυβέρνηση ευρύτατου «λαϊκού μετώπου», μέχρις ότου, σε άλλη ευκαιρία, και με την «τσεχοσλοβακική» μέθοδο, εγκαθιστούσαν τη δική τους αποκλειστικά δικτατορία. Η Ελλάς θα ήταν «λαϊκή δικτατορία» και δεδομένου ότι οι του ΚΚΕ ήταν κομμουνιστές και… διεθνιστές μέσω Δημητρώφ, θα είχε ακρωτηριασθεί και εδαφικός, σύμφωνα με τις βουλγαρικές διεκδικήσεις σε βάρος της (αμετανόητοι οι κομμουνιστές, υποσχέθηκαν τις ίδιες σχεδόν παραχωρήσεις, κατά την διάρκεια του συμμοριτοπόλεμου, με την απόφαση της 5ης Ολομελείας και με την συγκρότηση της «κυβερνήσεως Παρτσαλίδη» που είχε ως μέλη και Βουλγαρομακεδόνες).

Η ηρωική αποφασιστικότητα της Ορεινής Ταξιαρχίας, των Χωροφυλάκων του Μακρυγιάννη, των Εθνοφυλάκων και των ανδρών της Αστυνομίας και η σθεναρή βρετανική στάση, απέτρεψαν την ανεπανόρθωτη εθνική συμφορά. Ήταν ευτύχημα εξ άλλου, ότι η παροιμιώδης ανικανότητα της κομμουνιστικής ηγεσίας και η διάβρωση κορυφαίων κλιμακίων της, συνετέλεσαν επίσης στην βαρύτατη ήττα των πραξικοπηματιών. Παρά ταύτα, αν την 27η Δεκεμβρίου 1944, δεχόταν ο Σιάντος και ο Παρτσαλίδης, τις συμβιβαστικές προτάσεις της ελληνικής ηγεσίας, με τη συγκατάθεση του Τσώρτσιλ, το ΚΚΕ, σε λίγους μήνες ή σε ένα χρόνο, θα αντεπιτίθετο με σίγουρη την επιτυχία! Αλλά, δεν είχαν φθάσει οι «συμβουλές» του Δημητρώφ – είχαν και αυτές περίεργους καθυστερήσεις. Οι 33 ημέρες του δεκεμβριανού κινήματος ήταν ημέρες, και κυρίως νύκτες, αιματηρής κολάσεως, ανατριχιαστικών αγριοτήτων και αγωνίας για το μέλλον. Τότε κρίθηκε η τύχη της ελευθερίας του Έθνους, και του λαού. Ποτέ άλλοτε, ούτε με τον συμμοριτοπόλεμο, πλησίασαν τόσο κοντά στην εξουσία οι κομμουνιστές! Γι’ αυτό και από τότε κατέχοντα από «ρεβανσιστική» ψυχολογία. Θεωρούν την εξουσία δικαιωματικά δική τους, αφού την έχασαν «μπουνταλάδικα» - όπως θα έλεγε και ο Κώστας Καραγιώργης – μέσα από τα χέρια τους. Γι’ αυτό και είναι πολιτική αφέλεια να επαναπαύεται κανείς στην απατηλή συνθηματολογία της άκρας Αριστεράς, που αιματοκύλησε τρεις φορές τον τόπο, πράγμα που δεν έκαναν, τουλάχιστον, τα άλλα κομμουνιστικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης (το δεκεμβριανό κίνημα, δεν είχε την συμπαράσταση ούτε του Τορέζ, ηγέτη του ΚΚ Γαλλίας, ούτε του Τολιάττι, ηγέτη του ΚΚ Ιταλίας…).

Θα νόμιζε κανείς ότι ύστερα από τόσα χρόνια και ύστερα από τόσα παθήματα, η κομμουνιστική ηγεσία θα είχε προβεί σε κάποια λογική αυτοκριτική. Αντιθέτως, και το δεκεμβριανό κίνημα και τον συμμοριτοπόλεμο, τα θεωρεί το ΚΚΕ ως συνέχεια της «εθνικής αντιστάσεως», ως «εθνικό αντιϊμπεριαλιστικό αγώνα του λαού…». Έτσι και το έθνος δεν λησμονεί και γνωρίζει ποιους έχει απέναντι του…

Μετά τιμής Λ. Μωραΐτης