Απίστευτο και όμως αληθινό, το 2010, άτομο τοποθετημένο στο Υπουργείο Παιδείας, η κα Δραγώνα, να ισχυρίζεται ότι η ιδέα του έθνους αποτελεί ρομαντική επινόηση του 19ου αιώνα τη στιγμή που ο ερασιτέχνης αναγνώστης τη ιστορίας θυμάται πως η ιδέα γεννήθηκε με την άνθιση των ευρωπαϊκών πόλεων, τουλάχιστον 5 αιώνες πριν. Το ότι η κατακεραυνωτική απάντηση του Μίκη Θεοδωράκη(*) δεν προμηθεύει τα πιο ασφαλή επιχειρήματα, δεν μειώνει το εξόφθαλμο της σκοπιμότητας της κα Δραγώνα. Τοποθετήσεις όπως οι δικές της ή της αλήστου μνήμης Ρεπούση (να μην ξεχνάμε την νυν Υπουργό κα Διαμαντοπούλου, η οποία έχει προτείνει τα αγγλικά ως δεύτερη μας γλώσσα) υπάγονται στο ίδιο concept με τα διαφημιστικά μηνύματα του τύπου «ζήσε τη στιγμή» και «έλα τώρα».
Ο κόσμος των «αριστερών» με μειωμένες ηθικές αντιστάσεις και εκείνος του lifestyle αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Μέγα ποσοστό άλλωστε εκείνων που βολεύτηκαν πουλώντας αριστερά συνθήματα δουλεύουν σήμερα στην διαφήμιση. Προοδευτικοί διανοούμενοι και φωστήρες της επικοινωνίας δίνουν μαζί τον αγώνα τον καλό, μοιράζοντας τομείς δραστηριότητας. Αν οι πρώτοι παίζουν ρόλο διαμορφωτή της πολυπολιτισμικής συνείδησης των νεότερων γενεών και, μέσω αυτών, του ανύπαρκτου οσονούπω έθνους, οι δεύτεροι απευθύνονται στο θυμικό. «Μην σκέφτεσαι πως ήταν τα πράγματα πριν από πέντε ή δέκα χρόνια. Πάψε να νοσταλγείς, να κρίνεις, να συγκρίνεις. Μη σε απασχολεί το μέλλον. Μη νοιάζεσαι αν για το ηλίθιο γκατζετάκι που αγόρασες σήμερα θα στερηθείς κάτι μεθαύριο». Λέξη - κλειδί είναι το «πάθος», εδώ και τώρα, με οποιαδήποτε αφορμή και οποιοδήποτε αντίτιμο. «Πάθος» Ρουβίτσας, βγαλμένο με τσιρίδες, μέσα από αλλεπάλληλα εγκεφαλικά βραχυκυκλώματα. Η αναφορά στο παρελθόν γίνεται με όρους σκοτεινού μεσαίωνα, η απομάκρυνση από τον οποίο εορτάζεται ως ευλογία. «Με το παρελθόν δεν σε συνδέουν πλέον και πολλά πράγματα» αναγγέλλει η γλιστερή φωνούλα, κι ένα κουτοπόνηρο χαμόγελο χαράζεται στο πρόσωπο του βλαχαδερού που καμαρώνει το GPS του. Όμως πεδίο τιμής των γκουρού της διαφήμισης είναι και η ίδια η γλώσσα, κι αυτό που δεν συντελέστηκε σε αιώνες, κινδυνεύει να συντελεστεί σε λίγα χρόνια: η αποδόμησή της, με την τεχνική της μηχανικής αναπαραγωγής της αγγλικής σύνταξης [η «What's Up παρέα», «το Nokia κινητό» κ.ο.κ....]
Το έλλειμμα σε επιχειρήματα αναπληρώνεται με χαρακτηρισμούς δοκιμασμένης επικοινωνιακής ισχύος. Οι χαρακτηρισμοί βρίσκουν έδαφος σε μια νεολαία με όρεξη για ανατροπές και εύλογη άγνοια του τι κρύβει το προσωπείο του επαναστάτη. Ανυποψίαστη για το ότι, πίσω από το happy end του αγώνα για οικουμενική συμφιλίωση καραδοκεί η νεοφιλελεύθερη διεθνοποίηση της, οι κουστουμαρισμένες κατσαρίδες των Οίκων Αξιολόγησης (δικές τους "αξιολογήσεις" βρίσκονται στις ρίζες της παγκόσμιας κρίσης) τα καρχαριοειδή τα Deutsche Bank (Μεγάλου Χορηγού της Bienale με τίτλο.. .'Destroy Athens'], το επιπληκτικό βλέμμα και το "καλό κουράγιο" που έρχεται να μας απευθύνει στο σπίτι μας ένα ευρώ-ανθρωπάριο όπως ο κύριος Όλι Ρεν.
Ασφαλώς το “πας μη Έλλην βάρβαρος” ακούγεται γραφικό στο στόμα κάποιων, όταν θέτουν το αίτημα της ελληνικότητας στην τέχνη, ή όταν φουσκώνουνε σαν διάνοι για τα κατορθώματα προγόνων, με τους οποίου μας χωρίζει η άβυσσος. Και δόξα τω θεώ, χορτάσαμε τους ελληναράδες ήδη από τα 70s, τα πανηγύρια, την κατόπιν εορτής αντίσταση, τις Ρωμιοσύνες και τα αντάρτικα που σε χρόνο dt είχαν ανταλλάξει με βίλες και υπουργικούς θώκους. Έννοιες όπως «Έθνος», «δημοκρατία», «ελευθερία» κ.τ.λ. χρησιμοποιήθηκαν πάντα κατά το δοκούν από (επίδοξους) φορείς της εξουσίας, όσο για την «επιστημοσύνη» που προσφέρει την αίγλη της σε νεωτεριστικές απόψεις είναι ύποπτη όσο κι οι επικλήσεις των ιερών και των οσίων της φυλής μας... Είναι φανερό, ας πούμε, πως οι άνθρωποι που εργάζονται σήμερα για την απάλειψη της ιδέας του έθνους, το κάνουν ενταγμένοι σε σχεδιασμούς που περιλαμβάνουν την αποδυνάμωση τα έννοιας «κυριαρχικό Κράτος» και την αντικατάσταση του από ασαφή, ευέλικτα μορφώματα στο πλαίσιο μιας αυτοκρατορικών προδιαγραφών τάξης πραγμάτων. Κι αυτό ξεφεύγει δραματικά από τα όρια του ακαδημαϊκού ερωτήματος περί καταγωγής της ιδέας του Έθνους από την ιδέα του κράτους ή τανάπαλιν. Την ώρα που οι.. .καλοί μας γείτονες βιώνουν την ευεργετική γι' αυτούς πλάνη [;] της αναβιώσης του πατριωτικού αισθήματος, εμείς ζούμε το σήμερα σαν ιστορία συντελεσμένη και καταγεγραμμένη, αυτοαπομυθοποιούμενοι εν ονόματι της «επιστημονικής αλήθειας» της κυρίας Δραγώνα. Από απόσταση ασφαλείας ο ιστοριοδίφης μιλά για νομοτέλειες, για ομελέτες που φτιάχνονται και για αυγά που σπάνε. Στην πραγματική ζωή τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά και το ερώτημα είναι ένα:.
Πότε λοιπόν με το καλό θα αντιδράσει ο "κυρίαρχος λαός";
Το ερώτημα που απευθύνουμε ο ένας στον άλλο, εν μέρει για να αποφύγουμε την απάντηση στο ερώτημα "εσύ τι κάνεις;"!
Σωκράτης Παπαχατζής
(*) «Αν στις αρχές του 19ου αιώνα δεν υπήρχε η ιδέα της συνέχειας του ελληνικού έθνους, δεν θα είχαν υπάρξει η επανάσταση του ’21, ο Κολοκοτρώνης, ο Σολωμός, ο Κάλβος, ο Παλαμάς, ο Καβάφης, η Εθνική Αντίσταση, ο Αρης Βελουχιώτης..»
