Ο Βασίλης Παπανικολάου για τον Γιάννη Βερούχη

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΕΡΟΥΧΗΣ ο αξέχαστος Κομμουνιστής-Τροτσκιστής ηγέτης

Δύο λόγοι που εκφωνήθηκαν στο πολιτικό μνημόσυνο για τον ένα χρόνο από το θάνατο του

Ο λόγος του Βασίλη Παπανικολάου, εκ μέρους της Κομμουνιστικής-Τροτσκιστικής Ένωσης (4η Διεθνής)

Ο Γιάννης Βερούχης σε συνέλευση του σωματ2ίου Λιθογράφων
της προδικτατορικής περιόδου, το οποίο, με πρόεδρο τον ίδιο, αναδείχθηκε
σ' ένα πρότυπο σωματείο, όσων αφορά την συσπείρωση των εργατών,
την μαχητικότητα του, την τόλμη και την πρωτοτυπία των μεθόδων πάλης του,
και βέβαια την αποτελεσματικότητα του σε απεργιακές νίκες

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι.

Πέρασε ένας χρόνος που δεν έχουμε πια μαζί μας το μεγάλο μας δάσκαλο, σύντροφο και πατέρα, Γιάννη Βερούχη.

Κάνοντας απολογισμό του ενός αυτού χρόνου, μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι. αν και ο Γιάννης έλειπε, οι ιδέες του, η ζωή του και το προσωπικό του παράδειγμα, συνέχισαν να μας οδηγούν με απαράμιλλη δύναμη.

Φίλοι και σύντροφοι.

Τολμώ να πω ότι ο Γιάννης συνεχίζει να βρίσκεται μέσα μας, μέσα στα μυαλά και τις καρδιές μας, γιατί κατάφερε στα χρόνια που ζήσαμε μαζί του να μας μπολιάσει καθοριστικά.

Ο Γιάννης ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος, που δεν υποτάχθηκε ποτέ.

Ήταν ένα ελεύθερο πνεύμα, απαλλαγμένο από τους καταναγκασμούς της κυρίαρχης ιδεολογίας αλλά και από κάθε είδους καλούπια.

Ήταν ένας άνθρωπος που συνδύαζε δυναμικά την εργατική κοινωνική του θέση με τη βαθιά κατανόηση του μαρξισμού, όχι ως δόγματος, αλλά ως εργαλείου. Η εργατική του καταγωγή και ταυτότητα του έδιναν μια άμεση και στερεή γείωση με την πραγματικότητα. Και η μαρξιστική του κατάρτιση του έδινε το όπλο για την επαναστατική παρέμβαση στην πραγματικότητα αυτή.

Γεννήθηκε το 1931 από πρωτοπόρους αγωνιστές εργάτες της εποχής. Ο πατέρας του, Σταύρος Βερούχης, ήταν ο ηγέτης εκατοντάδων χιλιάδων αναπήρων και θυμάτων πολέμου. Διέθετε μεγάλη αυτομόρφωση και έδωσε στο Γιάννη τις πρώτες επιστημονικές γνώσεις. Εκλέχτηκε στην Κυβέρνηση του Βουνού αλλά δεν πρόλαβε ποτέ να φτάσει, γιατί δολοφονήθηκε από τους σταλινικούς. Η μητέρα του, Μαρίκα Αντωνίου ή Αντιγόνη Βερούχη, ήταν εργάτρια των ορυχείων Λαυρίου και επίσης μάχιμη και πολιτικοποιημένη.

Ο Γιάννης έγινε λιθογράφος και κυριολεκτικά άφησε εποχή στον κλάδο του. Ακόμα και σήμερα, συναντάμε απλούς συναδέλφους του της εποχής εκείνης, που μας λένε με περηφάνια: «Ήμουνα λιθογράφος επί Βερούχη!».

Μαζί με τους Τροτσκιστές συντρόφους του ηγήθηκε 61 εργοστασιακών απεργιών, από τις οποίες οι 59 ήταν νικηφόρες. Ηγήθηκε της ιστορικής τρίμηνης απεργίας του 1977, χάρη στην οποία κερδήθηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 5ήμερο-8ωρο-40ωρο, το τιμαριθμικό μεροκάματο (η περίφημη ΑΤΑ), ένας μήνας άδεια και ένας μήνας επίδομα αδείας και μεγάλες μισθολογικές αυξήσεις. Όλα αυτά ήταν συνειδητή εφαρμογή του Μεταβατικού Προγράμματος του Τρότσκυ.

Από την πρώτη μέρα που εκδηλώθηκε η Χούντα, ηγήθηκε με τόλμη, πρωτοτυπία και οργανωτικότητα των Δημοκρατικών Επιτροπών Αντίστασης (ΔΕΑ), που ταλαιπώρησαν για μήνες το καθεστώς, και, προκειμένου να φέρει βοήθεια από το εξωτερικό, ρίσκαρε την ίδια του τη ζωή, ταξιδεύοντας επί 17 μέρες από τη Γλυφάδα της Αττικής μέχρι το Ρήγιο της Νότιας Ιταλίας, μαζί με το σύντροφο του, Γιώργο Κώτσου, μέσα σε μια μικρή βάρκα με πανί.

Τα τελευταία 17 χρόνια της ζωής του τα αφιέρωσε στην εφημερίδα μας, τη Σοσιαλιστική Προοπτική, και στην οργάνωση μας, την Κομμουνιστική Τροτσκιστική Ένωση, δημιουργώντας μια νέα πολιτική σχολή. Μια πολιτική σχολή βασισμένη: στη μελέτη των κλασικών του μαρξισμού, στην τολμηρή πολιτική ανάλυση και στη συστηματική απεύθυνση προς την εργατική τάξη με απλό κατανοητό τρόπο.

Ο Γιάννης ήταν αυτός που, χάρη στη μαρξιστική του κατάρτιση, στην τεράστια εργατική του πείρα και στη γενικότερη τόλμη του συνέλαβε πρώτος κάποιες επαναστατικές για την περίοδο εκείνη πολιτικές θέσεις και προβλέψεις, που σήμερα επιβεβαιώνονται με εντυπωσιακό τρόπο:

1)            Από το Δεκέμβριο του 1993 έγραφε στην εφημερίδα μας ότι είναι αδύνατο στα πλαίσια του καπιταλισμού να δεχτούν τα ευρωπαϊκά κράτη να ενωθούν σε ένα ενιαίο ευρωπαϊκό υπερκράτος, σε μια «Ευρωπαϊκή Ενωση», προβλέποντας αυτό που ζούμε σήμερα: την ασυνεννοησία και τον αλληλοσπαραγμό των ευρωπαϊκών καπιταλισμών, κάτω από το βάρος των αντικρουόμενων συμφερόντων τους. Τότε. σύσσωμη η λεγόμενη «αριστερά» μιλούσε για «υπερεθνικές ολοκληρώσεις» και αδυνατούσε να διακρίνει την ουσία των πραγμάτων.

2)            Από το Δεκέμβριο του 1995, ο Γιάννης έγραφε στην εφημερίδα μας για την τεράστια διόγκωση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας εξαιτίας των χαριστικών επιδοτήσεων από την κυβέρνηση στους καπιταλιστές. Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια μετά, η σημερινή κρίση χρέους έρχεται να τον επιβεβαιώσει.

3)            Από το 2000, πρωτοστάτησε στη συστηματική αρθρογραφία για το θέμα της μαζικής εισαγωγής τριτοκοσμικών λαθρομεταναστών στη χώρα μας, με σκοπό την αλλαγή του πληθυσμού και την ασιατοποίηση της Ελλάδας. Η διατύπωση και η επίμονη υποστήριξη της πρωτοποριακής αυτής θέσης από την εφημερίδα μας, έπεσε σαν κεραυνός στα σκουριασμένα μυαλά της λεγόμενης «αριστεράς», που δεν ντράπηκε να μιλήσει για «ρατσισμό» και «εθνικισμό». Με μπροστάρη τον Γιάννη, και ουσιαστικά μόνοι μας, δεν υποστείλαμε τη σημαία. Σήμερα, έντεκα χρόνια μετά, σύσσωμος ο ελληνικός λαός έχει καταλήξει στην άποψη μας, που τότε φάνταζε «αιρετική».

4)            Από το Φεβρουάριο του 2006, ο Γιάννης έγραφε για την προσέγγιση μεταξύ ελληνικού και κινεζικού καπιταλισμού και τις καταστροφικές της συνέπειες. Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, η ορθότητα της θέσης αυτής έχει πλέον επιβεβαιωθεί, τόσο με το ξεπούλημα του λιμανιού του Πειραιά στους Κινέζους όσο και με την προσπάθεια της ελληνικής αστικής τάξης να επιβάλει μισθούς, συντάξεις και εργασιακές συνθήκες Κίνας.

Αν θέλαμε να συμπυκνώσουμε μέσα σε λίγα λόγια ποιος ήταν ο Γιάννης Βερούχης, θα έπρεπε να πούμε ότι ήταν όχι μόνο ένας από τους μεγαλύτερους ηγέτες στην ιστορία της ελληνικής εργατικής τάξης, αλλά και ένας από τους μεγαλύτερους υπερασπιστές ολόκληρου του ελληνικού λαού ενάντια στην προσπάθεια της αστικής τάξης να τον κάνει μειοψηφία στη χώρα του και να ασιατοποιήσει την Ελλάδα.

Αυτό δεν είναι τυχαίο. Όταν όλοι οι ψευτοδιανοούμενοι της λεγόμενης «αριστεράς» έβριζαν την ελληνική εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό, ο Γιάννης ήταν από τους λίγους που γνώριζαν τις αρετές και τις δυνατότητες αυτής της τάξης και αυτού του λαού.

Κλείνοντας, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τη σύντροφο της ζωής του Γιάννη, τη Ματίνα Γορανίτου-Βερούχη που τον πίστεψε και του συμπαραστάθηκε σε ολόκληρο το τιτάνιο έργο του, που μέχρι σήμερα μας προσφέρει την πολύτιμη βοήθεια της στην αξιοποίηση του έργου αυτού και που τέλος βρίσκεται και η ίδια συνεχώς κοντά μας σαν άξια συνεχίστριά του.

Ιδιαίτερα σήμερα θα θέλαμε να την ευχαριστήσουμε, γιατί μας διέθεσε το περίφημο «Ημερολόγιο της Βάρκας», το ημερολόγιο του ταξιδιού Ελλάδα-Ιταλία, το οποίο έχουμε εδώ σε πολλά αντίτυπα για όποιον επιθυμεί.

Τέλος, νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε τη μνήμη του Γιάννη, είναι όλοι όσοι βρισκόμαστε σήμερα εδώ να δώσουμε μια μεγάλη υπόσχεση: Μια υπόσχεση ότι δεν θα τον απογοητεύσουμε, ότι δεν θα διαψεύσουμε την εμπιστοσύνη που μας έδειξε και ότι θα συνεχίσουμε το έργο του. Μια υπόσχεση ότι θα συμμετάσχουμε με όλες μας τις δυνάμεις στους αγώνες του ελληνικού λαού, που δυναμώνουν μέρα με την ημέρα.

Σας ευχαριστώ.