Γιατί η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη

Το Μεσοπρόθεσμο οριστικοποιεί τη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας, αλλά μια ελπιδοφόρος κοινωνική και πολιτική στροφή έρχεται επίσης πιο κοντά

Βενιζέλος και Γιούνκερ χασκογελάνε,
ενώ οδηγούν την Ελλάδα στη χρεοκοπία.
Να δούμε ποιός θα γελάσει τελευταίος...

Η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, η υποβάθμιση της Πορτογαλίας κατά τέσσερις ολόκληρες βαθμίδες από τους οίκους αξιολόγησης, η κόντρα που ξέσπασε ανάμεσα στην Ευρώπη και τους οίκους αξιολόγησης και, τέλος, η αυξανόμενη ανησυχία των ΗΠΑ για τα συμβαίνοντα στην Ευρώπη, αναδεικνύουν ότι:

α) Οι Έλληνες μεγαλοκαπιταλιστές και η υποτακτική τους κυβέρνηση οξύνουν καθημερινά την κρίση χρέους, γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κερδίσουν λίγο ακόμη χρόνο για τις τράπεζες και να στείλουν τον ελληνικό λαό οικονομικά -και όχι μόνο- έναν αιώνα πίσω.

β) Η άγρια λιτότητα, η ανεργία, η εξόντωση της μικροαστικής τάξης, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και, κυρίως, το σχεδιαζόμενο έγκλημα ενός δεύτερου δανείου, ύψους περίπου όσο το δάνειο του Μνημονίου, παρατείνουν την ύφεση, μειώνουν (αντί να αυξάνουν) τα κρατικά έσοδα, αυξάνουν το βάρος των τόκων στον ετήσιο προϋπολογισμό και καθιστούν εντελώς αδύνατη τη διαχείριση του συνολικού χρέους. Επομένως, καθιστούν αναπόφευκτη τη χρεοκοπία -ανεξαρτήτως του πώς θα τη βαφτίσουν,

γ) Δεν υπάρχει περίπτωση μέσα σε αυτές τις συνθήκες, όσα προνόμια κι αν παραχωρήσει η κυβέρνηση, να έχουμε μαζικές παραγωγικές επενδύσεις από Έλληνες καπιταλιστές (εδώ δεν έκαναν στις καλές εποχές!), αλλά ούτε και από ξένους (κανείς δεν επενδύει σε μια χώρα υπό χρεοκοπία). Και χωρίς παραγωγικές επενδύσεις, δεν υπάρχει πραγματική διέξοδος από την κρίση,

δ) Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και του ΔΝΤ απέτυχαν πλήρως να βάλουν ένα φρένο σε αυτή την πορεία, με αποτέλεσμα η κρίση χρέους να χτυπά πλέον όλη την Ευρώπη και να τίθεται υπό αμφισβήτηση και η ίδια η ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι τελευταίες παλινωδίες σχετικά με τη συμμετοχή των ιδιωτών στο χρέος αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει καμιά «ευρωπαϊκή λύση» για το ελληνικό πρόβλημα,

ε) Οι οίκοι αξιολόγησης, ανεξάρτητα από τα συγκεκριμένα καπιταλιστικά συμφέροντα που εξυπηρετούν, έχουν απόλυτο δίκιο όταν λένε ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο και στη βάση αυτή απαιτούν μια ριζική λύση (π.χ. «κούρεμα» του χρέους), προκειμένου να μην καταρρεύσει η παγκόσμια αγορά παραγώγων,

στ) Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν είναι διατεθειμένος να χειροτερέψει την ήδη δύσκολη δημοσιονομικά κατάσταση του, γι' αυτό και, δια του Τύπου του και των οικονομικών επιτελείων του, απαιτεί μια γρήγορη λύση της «ευρωπαϊκής κρίσης», που δεν είναι προς την κατεύθυνση της ακόμη μεγαλύτερης λιτότητας και των ακόμη περισσότερων δανείων,

ζ) Έλληνες αλλά και ξένοι μεγαλοκαπιταλιστές βλέπουν θετικά το τσάκισμα της ελληνικής εργατικής τάξης, ως ένα «πρότυπο» για τον παρηκμασμένο παγκόσμιο καπιταλισμό, αλλά, από την άλλη, η πορεία «κινεζοποίησης» των Ευρωπαίων εργατών προϋποθέτει τεράστιες κοινωνικές συγκρούσεις, το μοντέλο της πάμφθηνης εργασίας στην Άπω Ανατολή αρχίζει να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα και οι τάσεις εθνικού προστατευτισμού αυξάνονται παντού,

η) Σημαντικά τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης βλέπουν ότι, με την πολιτική που ακολουθείται σήμερα, θα καταστραφούν και τα ίδια, γι' αυτό και αρχίζουν να συσπειρώνονται γύρω από το εναλλακτικό αστικό πρόγραμμα Σαμαρά.

Για όλους αυτούς τους λόγους, οι μεγαλοκαπιταλιστές και η κυβέρνηση τους θα συνεχίσουν μεν τις βάρβαρες επιθέσεις κατά του εργαζόμενου ελληνικού λαού, αλλά από δω και πέρα αυξάνουν γεωμετρικά τον κίνδυνο τη0ς ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, της κατάρρευσης της ίδιας της κυβέρνησης, και φυσικά του λαϊκού ξεσηκωμού, που έχει ήδη ξεκινήσει, με το κίνημα της Πλατείας Συντάγματος. Η αναπόφευκτη χρεοκοπία μπορεί στην αρχή να σημάνει περισσότερα βάσανα για το λαό μας, αλλά ταυτόχρονα θα ανοίξει και το δρόμο μιας αντεπίθεσης ενάντια στους υπεύθυνους της χρεοκοπίας, δηλαδή, τους κανίβαλους μεγαλοκαπιταλιστές και την εγκληματική κυβέρνηση τους. Η απληστία τους το μόνο που κάνει είναι να συσσωρεύει ένα τεράστιο απόθεμα οργής και ταξικού μίσους στην κοινωνία. Μετά το «πιστωτικό γεγονός», ένα «κοινωνικό γεγονός», το ξέσπασμα της λαϊκής οργής, θα καθορίσει τις εξελίξεις.

Πάρις Δάγλας