Η Ευρωπαϊκή «Ένωση» τους σε πλήρες αδιέξοδο

Τα σύνορα που ξανακλείνουν κι η αδυναμία αντιμετώπισης της κρίσης χρέους  αποδεικνύουν ότι η καπιταλιστική Ευρώπη είναι αδύνατον να ενωθεί.

Δεν θα μπορούσε να υπάρχει πιο χαρακτηριστική φωτογραφία
για την σημερινή κατάσταση της καπιταλιστικής Ευρώπης και των ηγεσιων της.
Κανεις δεν ξέρει που είναι η διέξοδος από την κρίση
κι ο καθένας τελικά κοιτάει αλλού..

Η παγκόσμια οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια την κρίση χρέους της Ευρωζώνης. Τα μέτρα που έλαβαν ήταν περικοπές δαπανών, μειώσεις μισθών και συντάξεων και γενική λιτότητα. Αυτό από τη μια είχε σαν αποτέλεσμα τη μεγάλη οικονομική διαφοροποίηση μεταξύ των κρατών της Ενωμένης Ευρώπης και από την άλλη απέδειξε το αδιέξοδο αυτής της πολιτικής, που οδηγεί αναπόφευκτα σε μεγαλύτερη ύφεση και ασιατοποίηση των οικονομικά ασθενέστερων κρατών της Ευρώπης.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες και με δεδομένο πως ηγεσία του ευρωπαϊκού καπιταλισμού σήμερα είναι οι τράπεζες και ότι οι άπληστοι τραπεζίτες κοιτούν μόνο τα ψυχρά νούμερα, ανίκανοι να αντιληφθούν τα αποτελέσματα της κάθε κίνησης τους, η κάθε εθνική αστική τάξη αρχίζει να εγκαταλείπει τη λογική ενός «κοινού ευρωπαϊκού δρόμου» και να εφαρμόζει την τακτική «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Ο κάθε εθνικός ευρωπαϊκός καπιταλισμός χαράζει πλέον πολιτικές εθνικών συμφερόντων, αδιαφορώντας για τα «κοινά ευρωπαϊκά συμφέροντα». Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Γερμανία, που συσφίγγει όλο και περισσότερο τις σχέσεις της με τη Ρωσία και την Κίνα. Έτσι, ένας βασικός λόγος μη επιβίωσης αυτής της εκ γενετής καταδικασμένης προσπάθειας, της ένωσης δηλαδή των ευρωπαϊκών καπιταλισμών, είναι ο ανταγωνισμός μεταξύ των αστικών τάξεων.

Ακριβώς αυτός ο ανταγωνισμός μεγάλωσε και την οικονομική ψαλίδα μεταξύ των κρατών. Κράτη εύρωστα οικονομικά, με βαριά βιομηχανία και εξαγωγές, απομυζούν εκείνα με υποτυπώδη βιομηχανία και σχεδόν ανύπαρκτες εξαγωγές, δανείζοντας τα τοκογλυφικά για το «ξεπέρασμα της κρίσης», φτάνοντας να εξαθλιώνουν τους λαούς αυτών των κρατών. Έτσι, έχουμε κράτη με διαφορετικές οικονομικές δυναμικές, όπου ένα κοινό νόμισμα εξυπηρετεί μόνο τον ισχυρό. Κάποια στιγμή, λοιπόν, τα αδύνατα κράτη θα αναγκαστούν να βγουν από αυτή τη νομισματική ένωση για να μπορέσουν να υποτιμήσουν το νέο τους νόμισμα, για να αυξήσουν τις εξαγωγές και τις επενδύσεις στη χώρα τους. Εδώ ακριβώς καταρρέει και ο μύθος της ενωμένης Ευρώπης και του ενιαίου νομίσματος!

Ένα επιπλέον πρόβλημα που προστίθεται έχει να κάνει με μια παλαιότερη επιλογή των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων, στην προσπάθεια τους να τσακίσουν τα εργατικά μεροκάματα, n οποία όμως επιλογή τους γύρισε μπούμερανγκ και αυτή. Η ήδη κορεσμένη από τα αλλεπάλληλα μεταναστευτικά κύματα Ασιατών και Αφρικανών Ευρώπη δέχεται τελευταία μια ακόμη μεγάλη εισροή μεταναστών από τη Βόρεια Αφρική, εξαιτίας των αραβικών εξεγέρσεων, εισροή που αναγκάζει πολλές χώρες να επαναφέρουν τη φρούρηση των συνόρων, με ελέγχους προσώπων και εμπορευμάτων. Μετά το κλείσιμο των συνόρων της Δανίας και των συνόρων μεταξύ Ιταλίας και Γαλλίας, οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν την προσωρινή άρση της συνθήκης Σένγκεν, για την αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ρευμάτων.

Επειδή πιστεύουμε πως τα αίτια του κλεισίματος των συνόρων είναι κυρίως οικονομικά, και είναι κυρίως ο ανταγωνισμός μεταξύ των εθνικών αστικών τάξεων, είμαστε σίγουροι πως στο τέλος η καπιταλιστική «ενωμένη» Ευρώπη θα διαλυθεί και θα έχουμε επιστροφή στα εθνικά νομίσματα.

Η αποτυχία αυτή του καπιταλισμού, να ενώσει την Ευρώπη σε ένα ενιαίο κράτος, δεν είναι αποτυχία των λαών και των διαφορετικών «νοοτροπιών», όπως γράφουν αυτοί που ρίχνουν πάντα τα βάρη των αποτυχιών τους στους λαούς. Οι λαοί της Ευρώπης θα ενωθούν όταν δημιουργήσουν κράτη ισότητας και  κοινωνικής δικαιοσύνης. Μόνο υπό αυτές τις συνθήκες μπορεί να υπάρξει πραγματική σύγκλιση και ενότητα των ευρωπαϊκών λαών.

Χρήστος Χατζής