«Ο Μουμπάρακ είναι φίλος των Εβραίων, του μεγαλύτερου εχθρού μας», ήταν το σύνθημα που ακουγόταν από τα περισσότερα χείλη του Αιγυπτιακού λαού, που έχει εξεγερθεί απαιτώντας την άμεση απομάκρυνση του αμερικανοκινούμενου Προέδρου Μουμπάρακ.
Αυτή η σύμπτωση, σύμφωνα με τα καθεστωτικά ΜΜΕ της Ελλάδας, που αντιμετωπίζουν το γεγονός της «αυθόρμητης εξέγερσης» με την ίδια ακριβώς λογική, με την οποία επεξήγησαν πλήρως τα «Δεκεμβριανά» του 2008, σε συνδυασμό με τις ταυτόχρονες εξεγέρσεις που λαμβάνουν χώρα στα μουσουλμανικά κράτη της Β. Αφρικής, μόνο ως σύμπτωση δεν μπορούν να θεωρηθούν. Την ίδια στιγμή, μάλιστα, όπου ο Δυτικός κόσμος διατυπώνει πλέον ξεκάθαρα την ανησυχία του για πιθανή εγκαθίδρυση ακραίων ισλαμικών καθεστώτων στις διαμαρτυρόμενες χώρες και την Τουρκία με το Ιράν να τρίβουν τα χέρια τους μπροστά σε αυτό το σενάριο, το οποίο ως αποτέλεσμα θα έχει την ενδυνάμωση του ισλαμικού τόξου, που με την συμμετοχή της Αιγύπτου σε αυτό, ο ισλαμικός επεκτατισμός θα βρει την έξοδo που αναζητούσε εδώ και χρόνια προς την Μεσόγειο και κατ’ επέκταση στη Δύση εν γένει
Μετά από εβδομάδες αναταραχών και βίαιων συγκρούσεων στις κυριότερες πόλεις της Αιγύπτου, Αλεξάνδρεια, Κάιρο, ο Πρόεδρος Μουμπάρακ απηύθυνε διάγγελμα το βράδυ της Τρίτης προς τον Αιγυπτιακό λαό, με σκοπό να κατευνάσει την έντονη δυσαρέσκεια και τα έκτροπα που εξελίσσονται κατά μήκος της χώρας. Η τοποθέτηση του δεν άφησε καν ανοιχτό το ενδεχόμενο παραίτησης του, αλλά, όπως υποστήριξε, διατίθεται να παραμείνει στην θέση του προετοιμάζοντας το έδαφος για τις επερχόμενες εκλογές του Σεπτεμβρίου, όταν από την αντιπολίτευση που ηγείται των κινητοποιήσεων η προθεσμία για απομάκρυνση του Μουμπάρακ εκπνέει την ερχόμενη Παρασκευή. Η γενικότερη ανησυχία του Δυτικού κόσμου φαίνεται, μάλιστα, να εντείνεται στο άκουσμα της μουσουλμανικής αδελφότητας και τον ρόλο που θα διαδραματίσει μετά την λήξη των συρράξεων ανάμεσα στους αντικαθεστωτικούς εξεγειρόμενους και το φιλοδυτικό καθεστώς του Μουμπάρακ. Για την Αμερική και την Δύση μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν η απόλυτη καταστροφή, καθώς η Αίγυπτος αποτελεί το επίκεντρο βαρύτητας του αραβικού κόσμου και τον εμπορικό δίαυλο Ανατολής- Δύσης, οδηγώντας την υπερδύναμη στη χάραξη νέας γεωστρατηγικής πολιτικής μετά το 1973 και το τέλος του επίσημου Αραβοϊσραηλινού πολέμου. Για την Ελλάδα μια τέτοιου είδους έκβαση θα επέφερε πρόσθετους κινδύνους σε ζητήματα και ανοιχτά θέματα εξωτερικής πολιτικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα θα αποτελούσε το Κυπριακό ζήτημα, όπου η Τουρκία με την στήριξη πλέον της Αιγύπτου και το ισλαμικό τόξο να κυκλώνει επικίνδυνα την Μεγαλόνησο (σε συνδυασμό με την πλήρη απουσία των Μεγάλων Δυνάμεων) να εντείνει τις πιέσεις της και από την διεκδικητική της θέση να μεταβαίνει σε πλήρη εφαρμογή των σχεδίων της, τόσο στην Κύπρο, όσο και στην Θράκη, χρησιμοποιώντας την Αίγυπτο ως αστάθμητο παράγοντα και με την ελληνική ηγεσία του πολιτικού και στρατιωτικού κόσμου να ζητάει την συμβουλή της Τρόικας.
Όσο, δε, για την λαθρομετανάστευση, αυτή αναμένεται να αυξηθεί σε κάθε ενδεχόμενο, μιας και πολιτικό άσυλο θα διεκδικούν τόσο οι αντιφρονούντες στο καθεστώς Μουμπάρακ, όσο και οι πλέον καθεστωτικοί. Η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου θα έγκειται καθαρά στα αποτρεπτικά μέτρα της κυβέρνησης της χώρας, κι αν κρίνουμε από την έως τώρα πολιτική στάση της, αναμένεται η αύξηση του ρυθμού ανάπτυξης στον κατασκευαστικό κλάδο, μιας και πολυάριθμες υπερλούξ μεζονέτες θα αρχίσουν να ανεγείρονται σαν μανιτάρια
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, το οποίο πρόκειται να κορυφωθεί όσο πλησιάζει η μέρα λήξης της προθεσμίας για παραίτηση του Μουμπάρακ, ο Χουσείν Ομπάμα αναγκάζεται να ταχθεί με τον νυν Πρόεδρο, μην έχοντας άλλη επιλογή, αφού η απειλή του ισλαμικού φονταμεταλισμού διαφαίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρη Παρακινούμενος και από την ισραηλινή ετοιμότητα και την δικαιολογημένη ένταση που έχει δημιουργηθεί στους κόλπους των υπηρεσιών του Τελ-Αβίβ, θα πρέπει να βρει την λύση σε αυτή την δύσκολη κατάσταση που εξαπλώνεται εντέχνως στον αραβικό κόσμο, βρίσκοντας την αμέριστη συμπαράσταση των πάλαι ποτέ πιστών ακολούθων των ΗΠΑ, Τούρκων και των καλύτερων επιχειρηματικών συνεργατών τους Σαουδαράβων.
Και, βέβαια, η αμερικανική στάση θα δικαιολογηθεί απόλυτα σε κάθε περίπτωση, μιας και η επιμονή των αμερικανικών κέντρων εξουσίας για εκλογή στην θέση του Αμερικανού Προέδρου, του γεννημένου στην Κένυα, μουσουλμάνου Ομπάμα, θα αποδώσει πλέον τους αναμενόμενους καρπούς, στρώνοντας, έτσι, με ροδοπέταλα τον δρόμο της επιθετικής πολιτικής της Πέιλιν και εξυπηρετώντας τους οικονομικούς σχεδιασμούς εκείνων που κινούν τα νήματα στην εξωτερική πολιτική της αμερικανικής ηπείρου. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια και η Πέιλιν ξέρει καλό σημάδι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου