Η τουρκοφιλία του παρηκμασμένου ελληνικού καπιταλισμού

Ο ελληνικός καπιταλισμός έχει αναγάγει σε πρότυπο την υποτιθέμενη «ισχυρή Τουρκία» του Ερντογάν



Οι δηλώσεις Πάγκαλου ότι οι Τούρκοι είναι «εργατικοί»
ενώ οι Έλληνες «τεμπέληδες»
εκφράζουν την τουρκολαγνεία του παρηκμασμένου ελληνικού καπιταλισμού.
Αλλά και το μίσος του
για τον ίδιο τον ελληνικό λαό



Η δραστηριότητα της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια, σε ζωτικούς για την Ευρώπη χώρους, όπως Βαλκάνια, Βόρεια Αφρική, Αραβία, Ιράκ, Ιράν και αλλού, έχει πολλαπλούς στόχους και αποδέκτες. Εξαπολύει μια διπλωματική και οικονομική επίθεση, παρεμβαίνοντας στις διεθνείς εξελίξεις, σε μια προσπάθεια να διεισδύσει στο χώρο των Βαλκανίων, στοχεύοντας στις μουσουλμανικές μειονότητες, αναπτύσσοντας γέφυρες προς την Ευρώπη και, από την άλλη, διεκδικώντας το ρόλο του διαμεσολαβητή σε στρατηγικά σημεία.
Η Τουρκία εμφανίζεται σαν μια αστική δημοκρατία, εσωτερικά όμως είναι μια σκληρή δικτατορία, με φρικαλέες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (δολοφονίες δημοσιογράφων, βασανιστήρια). Ένα κράτος με βιτρίνα ευρωπαϊκού τύπου σε Κων/πολη, Άγκυρα και Μικρασιατικά παράλια και βαθιά κοινωνική, πολιτική και οικονομική καθυστέρηση μεσαιωνικού τύπου στην υπόλοιπη αχανή χώρα των 80 εκατομμυρίων. Ανεπτυγμένη μεν βιομηχανία, αλλά στηριγμένη σε αραβικά κεφάλαια, που προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από το στενό τους κύκλο, όχι με ιδιαίτερη επιτυχία. Εχει έντονα εσωτερικά προβλήματα, από μορφωμένα κυρίως τμήματα της κοινωνίας που απαιτούν ελευθερίες, και μόνιμες στρατιωτικές συγκρούσεις με εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα (Κούρδοι). Η αντιμετώπιση αυτών γίνεται με φυλακίσεις και δολοφονίες ηγετικών στελεχών ή ακόμη και απλών απεργών.

Αυτά ζήλεψε ο τυχοδιωκτικός ελληνικός καπιταλισμός, και άρχισε να ονειρεύεται ασιατικά μεροκάματα, ανασφάλιστη εργασία, ανύπαρκτη κοινωνική πρόνοια, εξόντωση όσων διαμαρτύρονται, δηλαδή, μια πολιτική δικτατορία τύπου Ερντογάν.

Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής της προσέγγισης με την Ασία, οι κυβερνήσεις των εφοπλιστών και των τραπεζιτών έχουν ξεκινήσει από χρόνια την αντικατάσταση του ελληνικού πληθυσμού με Αφρικανούς και Ασιάτες - μην παραλείποντας την απέλαση όσων εξ αυτών είναι επαναστάτες και έχουν πραγματικά ανάγκη πολιτικού ασύλου. Αποφεύγει να καθορίσει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη με γειτονικά κράτη, αφήνοντας την Τουρκία να αμφισβητεί την κυριαρχία ελληνικών νήσων, καταργεί το πανεπιστημιακό τμήμα για δασκάλους μουσουλμανοπαίδων και ετοιμάζεται να ιδρύσει τουρκικό πανεπιστήμιο στη Θράκη. Επιτρέπει ελεύθερα τις τουρκικές επενδύσεις στην Ελλάδα, ενώ εκδιώκει με την πολιτική της την ελληνική βιομηχανία. Γενικά, ο ελληνικός καπιταλισμός τρέφει και αναπτύσσει μια τουρκολαγνεία και τουρκοδουλεία, μέσα από τα ΜΜΕ, είτε με τηλεοπτικές σειρές και ειδησεογραφία, είτε με δηλώσεις τύπου Πάγκαλου, για «Έλληνες τεμπέληδες» και «Τούρκους εργατικούς». Προσπαθούν παντοιοτρόπως να μας πείσουν πώς η σωτηρία της Ελλάδας βρίσκεται στα ασιατικά μοντέλα διακυβέρνησης.

Η Δύση, έχοντας επίγνωση όλων αυτών, παρακολουθεί προσεκτικά και εμποδίζει τις επεκτατικές και ηγεμονικές τάσεις του τούρκικου καπιταλισμού. Απαγορεύει την μπούρκα σε δημόσιους χώρους, δεν επιτρέπει άλλα τζαμιά, κλείνει τα σύνορα της σε άλλους μετανάστες και επιτρέπει τις ξένες επενδύσεις έως ένα ποσοστό. Οι «αλαζόνες», όπως τελευταία χαρακτηρίζονται οι ηγέτες της Τουρκίας, επιμένουν με θράσος ότι η Ευρώπη τούς έχει ανάγκη, παρόλη τη διαρκή άρνηση της Ευρώπης, που αντιπροτείνει μόνο ειδική σχέση.

Ο ελληνικός καπιταλισμός, καθοδηγούμενος από τα συμφέροντα μιας χούφτας εφοπλιστών και τραπεζιτών, στην πραγματικότητα αυτοκτονεί, εφαρμόζοντας μια δουλική πολιτική έναντι των «ισχυρών» της Ανατολής, με πρωταρχικό σκοπό την εξόντωση της ελληνικής εργατικής τάξης. Αρνείται να δει ότι το μέλλον της ανθρωπότητας δεν βρίσκεται στο μεσαίωνα, αλλά στον πολιτισμό. Τασσόμενη η χώρα μας στο πλευρό της ασιατικής καθυστέρησης, θα είναι ο μεγάλος χαμένος και ταπεινωμένος της Ευρώπης.

Ο ελληνικός λαός δείχνει να αντιδρά σε αυτά τα σενάρια, διαμαρτυρόμενος όπως μπορεί. Από τη μεγάλη αποχή στις εκλογές, τις διαμαρτυρίες των Πομάκων, την αντίθεση στην κατασκευή τζαμιού, διαμαρτυρίες σε συνοριακά νησιά για την εγκατάλειψη τους, τα γιαουρτώματα σε πολιτικούς κτλ.

Ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος, μα η ιστορία έχει αποδείξει ότι κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει την εξέλιξη της κοινωνίας. Όσο κι αν προσπαθούν να μας πισωγυρίσουν στο μεσαίωνα και τη φεουδαρχική οπισθοδρόμηση, δεν θα τα καταφέρουν.

Χρήστος Χατζής