Η Αναδιάρθρωση, η Κρίση και το ιστορικό αδιέξοδο της Kαπιταλιστικής Ελλάδας

Αστική τάξη και κυβέρνηση δεν έχουν κανένα σχέδιο εξόδου από την κρίση, που εκφράζει, πάνω απ’ όλα, την ιστορική χρεωκοπία του ελληνικού καπιταλισμού

Ο λαός θα ξαναβγεί ορμητικά στο προσκήνιο.
Θα φροντίσει η ίδια η απληστία των μεγαλοκαπιταλιστών γι αυτό

Η χώρα μας δεν αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή, ή δεν αντιμετωπίζει κυρίως, μια οικονομική κρίση, μια κλασική καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής. Μια τέτοια κρίση θα μπορούσε να ξεπεραστεί μέσα σε 2-3 χρόνια με τους γνωστούς τρόπους, δηλαδή, με καταστροφή κεφαλαίου (κλεισίματα επιχειρήσεων, απολύσεις, μειώσεις μισθών), ώστε να αυξηθεί και πάλι το ποσοστό κέρδους και να έχουν και πάλι οι καπιταλιστές συμφέρον να επενδύσουν, κάνοντας στη συνέχεια νέες προσλήψεις κ.ο.κ.

Στην πραγματικότητα, η ελληνική καπιταλιστική οικονομία και κοινωνία είναι μπλεγμένη σε ένα διπλό αδιέξοδο: αφ' ενός το ιστορικό αδιέξοδο του παρηκμασμένου καπιταλιστικού κοινωνικού συστήματος, που πήρε τη μορφή μιας τεράστιας παγκόσμιας χρηματοπιοτωτικής-δημοσιονομικής κρίσης και τελικά εκφράστηκε με τη μεγαλύτερη οξύτητα στον πιο αδύναμο κρίκο, δηλαδή, στην πιο «καθυστερημένη» από τις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης. Και δεύτερον, το ιστορικό αδιέξοδο του άκρως τυχοδιωκτικού και σαλταδόρικου (από γεννησιμιού του) ελληνικού καπιταλισμού. Που έφθασε στο σημείο μια, κατά τα άλλα, ανεπτυγμένη και με εξαιρετικό ανθρώπινο δυναμικό χώρα να την καταχρεώσει και να ξεθεμελιώσει την παραγωγική της βάση.

Πρέπει να πούμε ότι ούτε η ελληνική αστική τάξη σαν σύνολο, ούτε τα πανίσχυρα συγκεντροποιημένα κεφάλαια (εφοπλιστικό, τραπεζικό κτλ.), ούτε και φυσικά αυτοί οι θρασύδειλοι επιστάτες των καπιταλιστών που εμφανίζονται ως «κυβέρνηση» έχουν κάποιο σχέδιο εξόδου από την κρίση. Το Μνημόνιο δεν αποσκοπούσε, και αυτό οι ξένοι το λένε πλέον ανοιχτά, σε τίποτε περισσότερο από το να δώσει χρόνο στις τράπεζες να ενισχύσουν τη θέση τους. Και, φυσικά, ήταν μια ευκαιρία να αφαιρεθούν με συνοπτικές διαδικασίες ιστορικά δικαιώματα και κατακτήσεις της εργατικής τάξης, υπό την απειλή της χρεοκοπίας. Aπό την πρώτη στιγμή, το ίδιο το Μνημόνιο είναι στην πραγματικότητα ένας μηχανισμός χρεοκοπίας. Όλη η πορεία από τον «Τιτανικό» του Παπακωνσταντίνου μέχρι τους ηλίθιους πανηγυρισμούς του Γιωργάκη για τα αποτελέσματα της (αποτυχημένης) Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. τον Μάρτιο έχουν εκτοξεύσει το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους σε τέτοια ύψη και έχουν προκαλέσει τέτοια ύφεση στην «πραγματική» οικονομία, που μια μορφή χρεοκοπίας, υπό τύπον «αναδιάρθρωσης», είναι πλέον αναπόφευκτη.

θα έλεγε κανείς ότι οι μεγαλοκαπιταλιστές ίσως επιδιώκουν τη χρεοκοπία, για να βάλουν στο χέρι όλο το δημόσιο πλούτο. Ότι όλο αυτό ήταν απλώς ένα «σχέδιο» για να τσακίσουν την εργατική τάξη. Όλες αυτές οι αντιλήψεις έχουν δόση αλήθειας, είναι όμως και εντελώς μηχανιστικές. Πρώτον, γιατί δεν είναι καθόλου πιθανό να γίνουν επενδύσεις (όσο ευνοϊκοί κι αν είναι οι όροι) σε μια χώρα υπό χρεοκοπία, με έναν κρατικό μηχανισμό που παρουσιάζει σημάδια διάλυσης και με το κοινωνικό κλίμα πιο βαρύ από ποτέ. Και δεύτερον, γιατί όσο κι αν ρίξουν τα μεροκάματα, αυτό δεν θα αποτρέψει την καταστροφή και ενός μεγάλου μέρους της ίδιας της αστικής τάξης (που έχει ήδη αρχίσει), αλλά και την ξεκάθαρη υποβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού στο διεθνή καταμερισμό εργασίας.

Οι ίδιες οι αντιφάσεις της εγκληματικής, τυχοδιωκτικής πολιτικής του κεφαλαίου, καθώς και η απουσία μιας πραγματικής ηγεσίας της αστικής τάξης, θα δημιουργήσουν και έχουν ήδη αρχίσει να δημιουργούν ρήγματα στο στρατόπεδο του αντιπάλου. Όσο δύσκολα κι αν φαίνονται σήμερα τα πράγματα για την ελληνική εργατική μας τάξη, που με 25% πραγματική ανεργία δυσκολεύεται να υπερασπίσει τον εαυτό της, υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ. Αυτό το φως, όμως, είναι ο αγώνας! Ή ο εργαζόμενος ελληνικός λαός θα εκμεταλλευθεί την επερχόμενη χρεοκοπία της πολιτικής του Μνημονίου και θα βγει ορμητικά στο προσκήνιο, επιβάλλοντας τα δικά του αιτήματα (διαγραφή χρεών, δημόσιες επενδύσεις και δουλειές για τους ανέργους, κρατικοποίηση τραπεζών κτλ.), είτε οι μεγαλοκαπιταλιστικές συμμορίες και η κυβέρνηση τους θα προχωρήσουν στην ανεξέλεγκτη ασιατοποίηση της χώρας, ρισκάροντας όμως και μια ανεξέλεγκτη έκρηξη των κοινωνικών αντιθέσεων.

Πάρις Δάγλας