Οι επιδοτήσεις προς τους μεγαλοεργοδότες, ως μια βασική αιτία συσσώρευσης του σημερινού δυσθεώρητου δημόσιου χρέους

15 χρόνια πριν
ο Γ.Βερούχης προέβλεπε από
τις στήλες της εφημερίδας
"Σοσιαλιστική Προοπτική"
ότι οι χαριστικές επιδοτήσεις
του κράτους
προς τους μεγαλοεργοδότες
συνιστούσαν τεράστια απειλή
για όλο τον εργαζόμενο
ελληνικό λαό

Λίγοι ξέρουν τον «σοσιαλιστικό» «αναπτυξιακό νόμο» του '82 περί «αντιμετωπίσεως της ανεργίας», και αυτοί που τον ξέρουν σιωπούν. Με αυτόν τον πρωτοφανή νόμο, όλες οι καπιταλιστικές επενδύσεις επιχορηγούνται από το κράτος από 25% ως και 80%, από κεφάλαια μεγάλων κρατικών δανείων, κυρίως από το εξωτερικό, αλλά και το εσωτερικό, το λεγόμενο «δημόσιο χρέος», του οποίου η εξόφληση, καθώς και οι τόκοι, έχουν χρεωθεί στον εργαζόμενο ελληνικό λαό, που είναι υποθηκευμένο το μέλλον του, και ακόμα και των επερχόμενων γενεών του. Και η ανεργία φυσικά δεν μειώθηκε αλλά αυξήθηκε.

Όσο για το δημόσιο χρέος, αυτό ανέρχεται στο αστρονομικό ποσό των 31 τρισεκατομμυρίων 159 δισεκατομμυρίων δραχμών. Και μόνο οι τόκοι των τεραστίων αυτών δανεικών κεφαλαίων, που παραχωρήθηκαν δωρεάν στην αστική τάξη, το 1996 θα είναι 3 τρισεκατομμύρια 355 δισεκατομμύρια δραχμές. Και σε κάθε δύο δραχμές που πληρώνουν οι φορολογούμενοι σε άμεσους και έμμεσους φόρους, η μία δραχμή διατίθεται για την πληρωμή αυτών των τόκων. Για να αντιληφθούμε το ύψος αυτού του «δημόσιου χρέους» αυτών των 31 τρισεκατομμυρίων, πρέπει να κατανοήσουμε ότι σε κάθε φορολογούμενο νοικοκυριό αντιστοιχούν περίπου 9 εκατομμύρια δραχμές (Το Βήμα, 3/12/95).

Αν κάνουμε δε την υποθετική σκέψη ότι ολόκληρο το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) της χώρας για το 1994 διετίθετο για την εξόφληση των δανείων αυτών, και πάλι θα έμενε χρέος 6 τρισεκατομμυρίων δραχμών (Ελευθεροτυπία, 15/12/95).

Η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (που έφτιαξε αυτόν το νόμο), ως παλαιός και σημερινός εκπρόσωπος των συμφερόντων της αστικής τάξης, φορτώνει την εξόφληση και των δανείων και των τόκων του «δημόσιου χρέους» (που εισέπραξε η αστική τάξη) πάνω στον εργαζόμενο ελληνικό λαό δια μέσου του προϋπολογισμού του 1996. Με την αύξηση των έμμεσων φόρων κατά 17%, με την ουσιαστική μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, και την περικοπή των κρατικών κοινωνικών δαπανών, δηλαδή των συντάξεων των απομάχων εργαζομένων, της δημόσιας υγείας και της παιδείας.

Αυτός ο φοβερός «αναπτυξιακός» νόμος εξακολουθεί να λειτουργεί, και στο δεύτερο εξάμηνο του 1995 εμπίπτουν στις ευεργετικές διατάξεις του νόμου: Στην Αττική επενδύσεις 130 δισ. δραχμές, με κρατική επιχορήγηση (χάρισμα) 50 δισ. δραχμές, και στην υπόλοιπη Ελλάδα επενδύσεις 400 δισ. δραχμές, με επιχορηγήσεις (χάρισμα) 100 δισ. δραχμές (Το Βήμα, 6/12/95).

Και αυτήν τη ληστρική ιστορία την ξέρουν όλα τα κόμματα της Βουλής. Και η ΓΣΕΕ και πολλοί άλλοι, και όλοι σιωπούν, σκύβοντας ευλαβικά το κεφάλι μπροστά στην «εθνική ανάπτυξη». Δηλαδή, τη ληστεία του ελληνικού λαού από την ελληνική αστική τάξη.

Η κατάργηση αυτού του φοβερού αντεργατικού και αντιλαϊκού νόμου πρέπει να συμπεριληφθεί στα βασικά αιτήματα του ελληνικού εργατικού κινήματος, καθώς και ότι η εξόφληση του «δημόσιου χρέους» και των τόκων του πρέπει να επιβαρύνει αποκλειστικά και μόνο τους καπιταλιστές που επιχορηγήθηκαν από το κράτος.

Γιάννης Βερούχης Δεκέμβριος 1995