Αυτοί θα νοικοκυρέψουν τη χώρα;

Μπάχαλο:
Έτσι έχουν καταντήσει την παραγωγή
στη χώρα μας
οι Έλληνες καπιταλιστές

Κάθε αστός, στις «καλές» εποχές, όταν πήγαινες να βρεις εργασία, σε γύρναγε στο εργοστάσιο, για να δεις τις συνθήκες εργασίας που επικρατούσαν. Έτσι, ο ειδικευμένος μέσης ηλικίας επέλεγε ένα «τακτοποιημένο» εργοστάσιο. Ο μεγαλύτερος ένα πιο ανοργάνωτο κ.λπ. Ανάλογα καθοριζόταν και το μεροκάματο. Σε οργανωμένο έπαιρνες λιγότερα, αλλά ήσουν ψυχικά υγιής, στα υπόλοιπα καλύτερο μισθό, αλλά ήσουν άρρωστος, μιας και δεν ήξερες τι έπρεπε να κάνεις. Τώρα είναι πλέον κανόνας η μπαχαλοποίηση, η έλλειψη τάξης, ένα πνεύμα απίστευτου άγχους και πανικού.

«Πήρα μια μηχανή, βάλτε τη στον τρίτο όροφο, οι παλέτες στον πέμπτο, όχι όχι, στο υπόγειο...». Εργάτες πάνε κι έρχονται άνευ λόγου και αιτίας, προϊστάμενοι σε σχιζοφρενική κατάσταση... Κόψε εδώ μεροκάματο, δώσε εκεί κατιτίς, καθυστερήσεις μισθών, γκρίνια, γκρίνια είναι η μόνιμη επωδός.

Και ρωτάει, κάποια στιγμή, ο συνειδητός εργάτης τον εαυτό του:

Πώς θα «σώσει» η αστική τάξη τη χώρα, που η ίδια έφερε στο χείλος του γκρεμού;

Πώς θα ανταγωνιστούμε σαν χώρα τις φάμπρικες του εξωτερικού;

Να μην πω το κλασικό που λέμε όλοι, ότι με κλανιές δεν βάφονται αυγά.

Το λεγόμενο «πολιτικό προσωπικό» από τα σπλάχνα της αστικής τάξης δεν βγήκε; 

Αυτό θα σώσει το καράβι που γέρνει επικίνδυνα; Αφού και αυτοί τα έκαναν να μην πω...

Η παραγωγή κλυδωνίζεται στα εργοστάσια επικίνδυνα. Από παντού ακούς ότι κλείνουν. Το άγχος, η αβεβαιότητα, οι εντολές που αλληλοαναιρούνται την ίδια ημέρα, οι τρομερές υπερωρίες που μας εξοντώνουν και οι ημέρες που δεν κάνουμε τίποτα σκοτώνουν την ψυχολογία μας. Μια παραγωγή που ναρκοθετείται από τις επιταγές εξαμήνου έως ενός έτους (που ξέρεις ότι τα ντουλάπια των λογιστηρίων είναι γεμάτα από δαύτες), από «παράπλευρες απώλειες»-κανόνια, που αφήνουν χρέη και συντρίμμια. Έλλειψη ρευστού, στενότης υλικών, βερεσέδια, χρέη στις τράπεζες... Ενώ, προσλαμβάνοντας αλλοδαπούς, οι κακοτεχνίες απογειώνονται. Αυτή είναι η πραγματικότητα που ζει κάθε εργάτης.

Το βασίλειο των καπιταλιστικών αντιθέσεων βρήκε το απόγειο του στην ελληνική αστική τάξη, που τολμά μέσω του ΣΕΒ να κατακεραυνώνει κιόλας. Όσο κι αν παλέψουν με φαντάσματα, με «άλματα στο μέλλον», μία είναι η αλήθεια: Οι επιχειρήσεις τους είναι μπάχαλο, το κράτος τους είναι μπάχαλο στο τετράγωνο. Κι αν κανένας Χριστιανός καπιταλιστής μπορεί να λέει «έχει ο Θεός», εμείς σαν εργατική τάξη δικαιούμαστε να λέμε: Τη λύση θα τη δώσουμε εμείς, μέσα από την οργάνωση και τους αγώνες μας.

Αριστείδης Λάμπρου