Μπορείς να επιλέξεις να φτάσεις ν’ ακουμπήσεις το θείο στη ζωή τη ζώσα ή να ζήσεις απλά σαν άνθρωπος..

Η ανθρώπινη κι η θεϊκή πλευρά μας δεν γίνεται να συμφιλιωθούν. Ούτε μπορεί να παιχτεί μάχη για να υπάρξει νικητής. Μιλάμε για δύο τελείως άνισα μεγέθη, αλλά/και με εντελώς αντίθετους σκοπούς. Η ψυχή είναι το θείο, το σύμπαν, το όλον. Η ανθρώπινη πλευρά είναι το επίγειο, το εντελώς περιορισμένο (ό,τι μπορούν τα μάτια να δουν, ό,τι γνωρίζω μπορώ να αντιληφθώ). Έτσι, κι η δύναμή τους, είναι -αναλόγως- τελείως άνιση. Κι ο σκοπός τους επίσης είναι εντελώς αντίθετος, της μεν ψυχής είναι το να σε εξυψώσει, της ανθρώπινης υπόστασης να σε προσγειώσει.

Ο Αθανάσιος Διάκος δεν είχε συμφιλιωθεί με την ανθρώπινή του υπόσταση, δεν είχε δώσει καμία συγκατάθεση η ανθρώπινη πλευρά του στο να κάτσει να σουβλιστεί. Η κατάσταση αυτή η θεϊκή, που σε κάνει άξιο για το πιο υψηλό, έχει να κάνει με υπέρβαση. Η ψυχή κατακλύζει την υπόσταση, και τότε -λόγω αυτού- το ανθρώπινο παύει να υπάρχει (δεν έχει χώρο να υπάρξει). Σκέψου ότι ένα αίσθημα σαν αυτό που νιώθεις όταν πχ σε πνίγει το άδικο, όταν σου κλέβουν τη χώρα, όταν σου στερούν την ελευθερία.. είναι ικανό να σε κάνει να πας να στηθείς μπροστά στο τανκ!

Κάτι ανάλογο γίνεται και στο έγκλημα εν βρασμώ ψυχής, ένα αίσθημα τιγκάρει τον άνθρωπο από άκρη σ’ άκρη και απλά δεν χωράει η σκέψη η λογική.  

Η κατάσταση όμως αυτή δεν αφορά μόνο εγκλήματα ή/και ηρωισμούς. Είναι μία εν δυνάμει κατάσταση και φυσικά είναι εν δυνάμει για όλους. Είναι δυνατότητα! η οποία σε κάνει να πας μέχρι όσο μπορείς. Αν στοχεύαμε εκεί, στο να εξαντλήσουμε τις δυνατότητές μας, θα φτάναμε να ακουμπήσουμε το θείο, όχι μόνο σε ακραίες συνθήκες αλλά και σε φυσιολογικές. 

Μπορώ να το φτάσω σε φυσιολογικές συνθήκες αν.. το επιλέξω.

Το επιλέγω δίνοντας στην ψυχή όλη την αξία, ακούγοντας μόνο αυτήν, θρέφοντας μόνο αυτήν. Με παράδειγμα. Αν ο Διάκος δεν είχε κατακλυστεί από το συναίσθημα, και η φωνή της λογικής του τον έφτανε, θα άκουγε: τι πας να κάνεις, ένας μόνος του άνθρωπος δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο, θα πεθάνεις, τσάμπα όλος ο αγώνας σου, ο πόλεμος θα συνεχίσει, το κάνεις από εγωισμό, να μας αποδείξεις τι; άπατος θα πάει ο χαμός σου, ο εχθρός δεν θα πάθει κανένα πλήγμα, έχει όλη τη δύναμη, ολάκερο στρατό (ξέρετε εσείς, τα γνωστά. Η ανθρώπινη πλευρά είναι όλες αυτές οι σκέψεις που καθηλώνουν τον άνθρωπο, που τον κάνουν να ζει τσάμπα, απλά για να υπάρχουν άνθρωποι, να ‘ναι γεμάτος ο πλανήτης. Αυτό που λέτε ζωή.)

Αν επιλέξεις να μην ακούσεις ό,τι η ανθρώπινη πλευρά σού υπαγορεύει (όλα όσα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ δηλαδή), τότε θα Ζήσεις πραγματικά αλλά/και θα προλάβεις στην χρονική διάρκεια της μίας ζωής να φτάσεις μέχρι εκεί όπου μπορείς. (Το μέχρι εκεί όπου μπορείς είναι το άπειρο, δεν έχει όριο η δυνατότητα.)

Είναι θέμα επιλογής. Πού είσαι εστιασμένος, ποια φωνή ακούς.

Υ.Γ. Ο αυριανός άνθρωπος θα ΑΡΧΙΖΕΙ από το σημείο που μέχρι σήμερα ΦΤΑΝΑΜΕ. Ενώ εμείς χρειαζόμασταν 40 χρόνια παιδεμού για να δούμε 3 πράγματα, οι επόμενες γενεές θα έχουν αυτά τα 3 δεδομένα και θα πηγαίνουν από εκείθε και πάνω. Πώς θα συμβεί αυτό; Δεν θα είναι πλέον της μόδας η λογική/πεζή/χειροπιαστή/επιφανειακή πραγματικότητα!