Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Το σωστό είναι το αντίθετο του «βολεύει τον κώλο μου»


Μια αγαπημένη φίλη από Ικαρία μού έγραψε (απάντηση στο κείμενο «Το λάθος είναι λάθος όπως κι αν θες να το βαφτίσεις»):
Το σωστό και το καλό είναι από τις πιο γαμημένες έννοιες. Εγώ είμαι σε τέτοιο σάστισμα που δεν ξέρω πια πιο είναι πραγματικά το σωστό. Το σωστό για ποιον; Το σωστό για τους κτηνοτρόφους εδώ είναι να αφήνουν τα κατσίκια τους ελεύθερα κι ας έχουν γαμήσει τα μισά δάση του νησιού. Το σωστό για αυτόν που έχει ελαιοτριβείο είναι να πετάει τα απόβλητα απλώς να τρέχουν έξω από το ελαιοτριβείο του και όπου πάνε. Και οι υπόλοιποι κάτοικοι συμφωνούσαν γιατί τους εξυπηρετούσε που ήταν κοντά τους αντί να τρέχουν στο πιο πέρα, παρόλο που το άλλο δεν μόλυνε. Τώρα που τα λύματα μόλυναν το νερό που πίνουνε, τώρα και μόνο τώρα αποφάσισαν κάτι να κάνουν, το οποίο όμως δεν έκαναν. Το σωστό που βλέπω δίπλα μου να ισχύει είναι αυτό που βολεύει τον κώλο μου.

Επειδή το σωστό είναι το δύσκολο μέρος, ΑΡΚΕΙ να βρεις το λάθος.. θα σε οδηγήσει από μόνο του στο σωστό. Μπορούμε πολύ απλά δηλαδή να ορίσουμε ότι το σωστό είναι το αντίθετο του «βολεύει τον κώλο μου».

Κι έχω το πλέον έξοχο παράδειγμα: Σκουριές Χαλκιδικής.

Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που ΘΕΛΕΙ την εξόρυξη χρυσού (θέλουν τα παράνομα ορυχεία σε δημόσια γη που ξεπουλήθηκε, με συμφωνίες που έκλεισαν οι προδότες παίρνοντας μίζες, χωρίς κανένα οικονομικό όφελος για την χώρα, με τρομακτικές περιβαλλοντικές συνέπειες, παραχωρήσεις από τις οποίες θα καρπώνονται όλα τα οφέλη οι «επενδυτές» και στους κατοίκους θα μείνει αμανάτι ένα κατεστραμμένο βουνό, ένα αποψιλωμένο δάσος, μολυσμένα τρεχούμενα νερά, μολυσμένες θάλασσες, μολυσμένος αέρας). ΘΕΛΕΙ λοιπόν αυτή η μερίδα πολιτών την εξόρυξη και μάχεται υπέρ αυτής, για να διατηρήσει τη θεσούλα, να μην χάσει τον μισθό!!
………….
Υπάρχει και μια δεύτερη μερίδα ανθρώπων, αυτή που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ την εξόρυξη χρυσού και μάχεται άοπλη απέναντι σε μια πανίσχυρη χούντα, και οι οποίοι παλεύουν για να μην καταστραφούν αυτά που θα έπρεπε να νοούνταν ως ο μόνος πλούτος της χώρας, ήτοι: τα αρχέγονα δάση, οι φυσικοί καταρράκτες, οι πανέμορφες θάλασσες, το καθαρό οξυγόνο, ΑΛΛΑ/ΚΑΙ για να παραμείνει η δημόσια περιουσία στην ιδιοκτησία του λαού.
………….
Χμ.. Πράγματι, τρομακτικό το δίλημμα… Μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω το σωστό…..

ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΒΟΥΝΟ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΔΑΣΟΣ, ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΕΡΑ.

Είμαι με τους κατοίκους της Χαλκιδικής που παλεύουν για να σώσουν τον Κάκκαβο, το βουνό της Ελλάδας!!!!

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Δεν είναι έξυπνοι, είναι πονηρίδηδες, και θα πέσουν στην παγίδα που οι ίδιοι έστησαν


Η πονηριά τους -που από αυτήν θα χάσουν- είναι ότι κρατούν την χούντα και την κατοχή ΚΡΥΦΗ!!!!!
Στην κανονική χούντα τροποποιείται το Σύνταγμα, δεν υπάρχει το άρθρο 1 ούτε το 120!!
Στην κανονική κατοχή (βλ. Παλαιστίνη) δεν υπάρχουν νόμοι, ισχύει ο νόμος του ισχυρού. Σου κήρυξα πόλεμο, πολέμα κι αν νικήσεις θα ελευθερώσεις τα εδάφη σου.
Στην κρυφή χούντα/κατοχή, επειδή δεν μπορούν να ακουμπήσουν τα άρθρα που ορίζουν τη Δημοκρατία, έχω το ελεύθερο, για την ακρίβεια μού ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να αντιταχθώ, και μάλιστα ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ, εναντίον ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ επιχειρεί να καταλύσει το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία της χώρας.  
Και θα μου πεις γιατί τότε συλλαμβάνονται, κατηγορούνται ως τρομοκράτες και φυλακίζονται όσοι επιτίθενται στον εχθρό;  
Γιατί φέρονται σαν τρομοκράτες!!
Σκέψου η επίθεση να γίνεται φανερά.. Κι ακόμα καλύτερα, να γίνεται από όσους έχουν ήδη εξαντλήσει κάθε έννομο μέσο για την επαναφορά της Δημοκρατίας στη χώρα, ήτοι: έχουν προσφύγει στη δικαιοσύνη, έχουν ζητήσει από την αστυνομία να παρέμβει, έχουν απευθυνθεί στο αμπαζούρ/χωρίς λόγο ύπαρξης παπούλια, έχουν φέρει αντιμέτωπο με τις ευθύνες του τον πρόεδρο της βουλής, και κανείς τους δεν επιλαμβάνεται.... Τι μένει;
Αναγκαστικά, αφού ολοκληρώθηκε η ιεραρχία, ο μόνος που απέμεινε, ο μόνος αρμόδιος να επιληφθεί, είναι πλέον ο πολίτης.
Υ.Γ. Με κάθε μέσο… εναντίον οποιουδήποτε… καταλύει το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία!! Φοβερή ανακάλυψη αυτή η Δημοκρατία!!

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

(δεν βρίσκω τίτλο)


Η Αλήθεια για τα πάντα όλα είναι μία.
Ο άνθρωπος κάνει μαλακίες μόνο από άγνοια, αν γνώριζε θα έκανε μόνιμα (αναγκαστικά) το σωστό.
Γνώση όμως όχι θεωρητική…. Η γνώση πρέπει να έχει βγει από μέσα του για να μην μπορεί να κάνει αλλιώς, να είναι αναγκασμένος να την τηρήσει.
Αν η Αλήθεια τεθεί, άσχετα αν αυτός που την ακούει δεν μπορεί να την εφαρμόσει, ή αν δεν έχει γίνει ικανός να την δει, δεν γίνεται να την αμφισβητήσει.
Κι έρχεται ο τρόπος με τον οποίο μπορείς να σπρώξεις κάποιον να εντρυφήσει!!!
Θέτεις την Αλήθεια πχ (ας πάρουμε μια εύκολη) «Η αγάπη δίνει ελευθερία και την δίνει δίχως όρους.»
Και την ακούει ένας ζηλιάρης. 
Φυσικά θα βρει άπειρες λογικές μαλακισμένες δικαιολογίες για να συνεχίσει να ζηλεύει, πχ θα πει στον εαυτό του: Αυτός που δεν νιώθει τον άλλον δικό του δεν έχει αγαπήσει πραγματικά.
Αυτό είναι το σύνηθες, αλλά και ο λόγος που βγήκε το «μόνο μόνος του ο καθένας μπορεί να βρει τις αλήθειες».
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που δουλεύει υπογείως (που μέχρι σήμερα δούλευε πολυυυυ αργά οπότε και δεν φαίνονταν. Σήμερα τα πράγματα τρέχουν… τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα. Κι έτσι κατάφερε να γίνει φανερό).
Ακόμη κι αν ψήσει τον εαυτό μου με τις παπαροδικαιολογίες, θα έχει μόνιμα το τσίγκλισμα.. Ξέρεις ποιο τσίγκλισμα, αυτό που σε ειδοποιεί ότι κάτι δεν κάνεις καλά. Το τσίγκλισμα αυτό του το δημιουργεί η Αλήθεια…. Η Αλήθεια που άκουσε!!!!! Γιατί η ψυχή την τσάκωσε….
Υ.Γ. Δεν χρειάζεται καλύτερη μετάφραση. Θέσε απλά την Αλήθεια. Απλά να φανερωθεί. Η καλύτερη εποχή ever

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Εμπιστοσύνη


Ο Καζαντζάκης (όπως κάθε σπουδαίος άνθρωπος) έφερε το αποτέλεσμα που ήρθε για να φέρει, κι ενώ δεν γνώριζε τον κανονικό λόγο, κι ενώ δεν του άρεσε ο ρόλος.
Η ιστορία του ανθρώπου προχωρά από αυτούς που η ψυχή τους όριζε και δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς.
Το να ακολουθείς αυτό που το μέσα σου σού υποδεικνύει είναι πολύ εύκολο σαν φιλοσοφική θεωρία, πολύ δύσκολο -υπεράνθρωπο- να το κάνεις στην πραγματικότητα, πόσο μάλλον συνειδητά.
Η μόνιμη πάλη του ανθρώπου αφορά στην κόντρα του με αυτό που το μέσα του τού υπαγορεύει. Παλεύει επειδή (1) έχει κρίση -τι είναι λάθος τι σωστό-, και (2) επειδή δεν γίνεται να καταλάβει τον σκοπό που εξυπηρετεί το καθετί.
Μέχρι σήμερα το σενάριο παιζόταν έτσι: όλοι φέρνουμε το αποτέλεσμά μας αναγκαστικά, έρμαια της άνισης πάλης ψυχής σκέψης.
Από σήμερα αλλάζει το σκηνικό! Ζητά κάτι πέρα (πάνω) από αυτό.
Μας αναγκάζει όχι απλώς να παίξουμε τον ρόλο μας, αλλά να επιθυμούμε να τον παίξουμε.
Να τιμούμε όσο την γέννηση τόσο και τον θάνατο. Να νιώθουμε το ίδιο, έκσταση, γιορτή, και στα δύο.
Χορός είναι η ζωή, πρέπει να θες να χορέψεις και όταν γεννιέται το παιδί σου κι όταν πεθαίνει.
Αυτή η απόλυτη κατάσταση (σχεδόν θεϊκή) του αφήματος με πλήρη συνείδηση βιώθηκε από τους Σπαρτιάτες.
Η μάνα, όταν έστελνε τα παιδιά της στον πόλεμο, ένιωθε ότι ήταν το απόλυτα σωστό. Καμία εσωτερική μάχη. Όταν της έφερναν πίσω τα νεκρά κορμιά των παιδιών της, δεν πόναγε, το θεωρούσε ως την απόλυτη δικαίωση (πραγμάτωση) της ύπαρξής των.
Δεν πάλευε με τον πόνο όχι επειδή ήταν σκληρή, αλλά επειδή γνώριζε. Γνώριζε πώς δουλεύει το σενάριο και αφηνόταν να παίξει τον όποιον ρόλο της αναλογεί, χωρίς αντιρρήσεις (κάτι που ίσχυε για τον καθένα).
Δεν προσπαθούσε να ορίσει/ελέγξει τη ζωή (ήξερε ότι δεν είναι στο χέρι της), δεν έχανε χρόνο να προσπαθεί να καταλάβει τον λόγο των παθημάτων (ήξερε τον καθολικό λόγο που συμβαίνουν όλα), δεν χρειαζόταν να αντέξει τον πόνο (τον άντεχε επειδή άντεχε την χαρά).
Η υπερανθρώπινη αυτή κατάσταση είναι αποτέλεσμα της εμπιστοσύνης (της απόλυτης όμως).  
………………………
Φόβος που έχει να κάνει με το παιδί μου είναι ο μόνος που δεν έχω καταφέρει μέχρι σήμερα να πατάξω.. Όταν μου ‘ρχονται εικόνες ότι κάτι κακό του συμβαίνει.. Κι ας μου έχει επιβεβαιωθεί η απόλυτη συμπαντική δικαιοσύνη, δεν γίνεται να το ελέγξω, να μην φοβηθώ, να μην θέλω αυθόρμητα να το προστατέψω..
Σκέψου να καταφέρω να αποδεχτώ σε απόλυτο βαθμό την όποια έκβαση….
Σκέψου να μεγάλωνες το παιδί σου, όχι απλά αφήνοντάς το, στέλνοντάς το να αντιμετωπίσει το πεπρωμένο του. Στέλνοντάς το να πάθει αυτό που ήρθε να πάθει. Κι όλο αυτό το παν-δύσκολο ΝΑ ΤΟ ΘΕΣ… Ακριβώς όπως θες -διακαώς- και την χαρά.
………………………
Οι έννοιες βγαίνουν με κόπο, δεν μπορώ να το στηρίξω αφού δεν το έχω καταφέρει (δεν το έχω καταφέρει άρα είναι ατελές, ανολοκλήρωτο).
Αυτό που ξέρω όμως μετά βεβαιότητας είναι το προβληματικό αντίθετό του.
Πασχίζουμε οι άνθρωποι όλη μας την ζωή να βρούμε τον εαυτό μας -και οι περισσότεροι δεν το καταφέρνουμε- διότι μας μεγάλωσαν με τους φόβους τους, μας μεγάλωσαν έτσι ώστε να χάσουμε εντελώς τον εαυτό μας. Τα πάντα όλα μας απομακρύνουν από αυτόν.
Σκέψου, αν δεν μεγαλώναμε με φόβους, κι αν ευνοούταν η ανακάλυψη του εαυτού, θα χρειαζόσουν μια ολόκληρη ζωή παιδεμού;
Υ.Γ. Ο αυριανός άνθρωπος θα αρχίζει από εκεί που μέχρι σήμερα εμείς φτάνουμε.

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Ο καθένας μας έχει το δικαίωμα και την επιλογή να ζήσει όπως θέλει τη ζωή του, αρκεί οι πράξεις του να μην έχουν αντίκτυπο σε κανέναν άλλον


Φοβερό πράγμα η Αλήθεια… (φοβερό γιατί εμπεριέχει δέος -ομορφιά, φόβο και τρόμο μαζί)

....γιατί είναι τόσο απλή και ταυτόχρονα τόσο δύσκολη.

Το νοστάλγησα κι έκατσα χθες να ξαναδώ το απέραντο γαλάζιο. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ άνθρωπος. Η φύσις του είναι πιο κοντά στη θάλασσα (απόλυτη ευτυχία αισθάνεται μόνο εκεί), κι αυτοί που αισθάνεται συγγενείς του είναι τα πλάσματά της. Η φύσις της κοπέλας του είναι πιο κοντά στη γη, ευτυχισμένη θα την έκανε το παιδί του, ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο.

Στο τέλος της ταινίας η δική της φύση την τράβηξε κι έμεινε έγκυος στο παιδί του και ταυτόχρονα η δική του φύση τον τράβηξε στο νερό. Κι εκείνος έφυγε….

Υπό ένα πρίσμα η πράξη του έχει αντίκτυπο στην ζωή της κοπέλας του. Αλλά αυτό το πρίσμα είναι λάθος.

Αντίκτυπο στη δικής της την ζωή θα είχε το να απαιτήσει να γίνει εκείνη σαν αυτόν και να την σύρει με το ζόρι στην δική του επιλογή. Να την σύρει κι έτσι να την αναγκάσει να ζήσει εκείνη παράφυση. (Κάτι που ο διαφορετικός άνθρωπος δεν κάνει ποτέ, διότι ξέρει*. Το κάνει μόνο ο κανονικός άνθρωπος. Ο κανονικός άνθρωπος, ενώ τον τραβάει αυτή ακριβώς η διαφορετικότητα -γιατί είναι το σπουδαίο-, μετά, αντί να τον απολαύσει, καταβάλλει του κόσμου τις προσπάθειες να τον καταστήσει κανονικό άνθρωπο. Αυτό είναι το λάθος, υπό το σωστό πρίσμα.)

Θα κοτσάρω άλλη μία (ομορφιά, φόβος και τρόμος μαζί) Αλήθεια: «όταν αγαπάς κάποιον χαίρεσαι με την ευτυχία του, ακόμα κι αν η δική του ευτυχία δεν έχει κι εσένα μέσα, ή δεν σε συμφέρει».

Αντίκτυπος στην ζωή των άλλων δεν είναι το να στεναχωρηθούν!!! (Δεν θα στεναχωριόντουσαν αν σ’ αγαπούσαν. Αν σ’ αγαπούσαν δεν θα κοίταζαν τον κώλο τους. Το πρόβλημα που τους δημιουργεί στεναχώρια είναι καθαρά δικό τους. Ξεβολεύονται, δεν τους συμφέρει, δεν έχουν δική τους ζωή.. Για όποιον λόγο, αν στεναχωρηθούν όταν επιλέξεις να είσαι αυτό που γεννήθηκες να υπάρξεις είναι πρόβλημα δικό τους, δεν το δημιουργείς εσύ.)

Ο κανόνας για να τηρηθούν τα όρια (τα δικαιώματά μου σταματούν εκεί που αρχίζουν τα δικά σου) είναι ο εξής: Αν είμαι από φύση αιθεροβάμων πρέπει να μπορώ να ζήσω έτσι τη ζωή μου. Αν είσαι από φύση πρακτικός πρέπει να μπορείς να ζήσεις έτσι τη ζωή σου. Θα μπορούσαμε, ακόμα και στο ίδιο σπίτι να μείνουμε, αν ο καθένας σεβόταν και αποδεχόταν την διαφορετικότητα του άλλου και δεν ήθελε να τον τραβήξει στο μέρος του.

* όλοι μας είμαστε Διαφορετικοί!!! Όσοι ζουν κανονικά απλά δεν το γνωρίζουν ότι είναι. Θλιβερό…

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Γιατί τα δικά μας προϊόντα τα αγοράζουμε ακριβότερα


Είχα πολύ έντονη την απορία πώς γίνεται και σαν χώρα με πλούσιο έδαφος και τέλειο κλίμα, που -λόγω αυτών- ευδοκιμούν τα πάντα ΚΑΙ ευλόγως με ευκολία, έχουμε ακριβότερα προϊόντα από ότι έχει πχ η γερμανία (στην οποία δεν ευδοκιμεί τίποτα!!)
Κι άλλη απορία, πώς γίνεται να αγοράζει την ΕΛΛΗΝΙΚΗ φέτα ο γερμανός φθηνότερα απ’ ότι εμείς;
Κι άλλη απορία, πώς γίνεται και έχει επάρκεια προϊόντων (κι άρα την υπεροχή) ο γερμανός κι εμείς να μην έχουμε; Να είναι υποχρεωτική η ένταξή μας στην ευρώπη γιατί αλλιώς θα ψοφήσουμε. Χρειαζόμαστε τους «καλούς γείτονες» γιατί χωρίς αυτούς δεν θα είμαστε τίποτα.
Γράφει ο φίλος μου ο Ιορδάνης: Οι εξαγωγές πρέπει είναι προαιρετικές όχι αναγκαίες….
Έχουμε υπογράψει ως χώρα, με τα παπαροσυμβόλαιά τους, τα πλέον παράνομα, ό,τι παράγουμε να βγαίνει έξω!!! Και σε εμάς να μένει ή ό,τι υπολείπεται (τα του πεταματού) ή να μην έχουμε και/για να αγοράζουμε από άλλες χώρες προϊόντα, απείρως χειρότερα από τα δικά μας.
Τρώμε τελευταίας ποιότητας προϊόντα, ακριβότερα, γιατί είναι εισαγόμενα!!!!!
ΚΑΙ
Από τις προδοτικές συμφωνίες τους αυτές, φυσικά δεν βγάζει κέρδος ούτε η χώρα ούτε οι πολίτες της!!! Έχουν υπογράψει οι προδότες (αποδεχτεί) να αγοράζουν τα θεσπέσια προϊόντα μας οι «καλοί μας γείτονες», κοψοχρονιά!!! Σε εξευτελιστική τιμή. Εμείς κανένα κέρδος!!
Αγοράζουν την φέτα μας οι γερμανοί 10 για να μας την πουλάνε 20 (αυξάνει το κόστος η μεταφορά!!) γιατί έχουν υπογράψει συμβόλαιο υποταγής/παραχώρησης οι προδότες στους δυνάστες.

Τα ανεπιθύμητα συμβάντα


Η αυτοκτονία του Βλάση (ο  άντρας της Μάρως) ήταν η κατραπακιά που με έκανε να μην θέλω να ξέρω και/για να επιλέγω για να ζήσω σωστά/άξια. Από αυτή την κατραπακιά γύρισε το κεφάλι μου και είδα το «μπορεί να ήρθα για να φέρω ένα κακό αποτέλεσμα, και ποια είμαι εγώ για να ελέγξω και λογοκρίνω το σενάριο».
Από εκείνη τη στιγμή σταμάτησα με το στανιό την λογική μου σκέψη. Επί δύο μήνες, ασταμάτητα, για κάθε σκέψη που δημιουργούνταν στο κεφάλι μου έλεγα «δεν μας ενδιαφέρει η άποψή σου κοπελιά». Έτσι σιγά-σιγά έφθινε η λογική σκέψη, τον χώρο της καταλάμβανε το ένστικτο και πλέον δεν της έχει μείνει χώρος για να εμφανιστεί.
Το σπουδαίο όμως της κατραπακιάς δεν ήταν αυτό.
Κάποια στιγμή, κι ενώ είχα επιλέξει συνειδητά και σε απόλυτο βαθμό ότι θέλω να είμαι η ψυχή μου -σωστό είναι ό,τι το ένστικτό μου μού υπαγορεύει κι όχι αυτό που βλέπουν τα μάτια μου-, βιώνω μια πραγματικότητα τελείως άλλη (ακριβώς αντίθετη) από αυτή που το ένστικτό μου υπαγόρευσε.
Μια πραγματικότητα τρομερή κι ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗ, που λόγω αυτού έστεκε μπρος στα μάτια μου μεγαλοπρεπής, με όλη τη δύναμη δική της, αγέρωχη, νικήτρια (επί του ενστίκτου)…
Αυτό που το μέσα μου μού είχε υπαγορέψει δεν τολμούσε καν να φανερωθεί, όχι να σταθεί δίπλα της.
Τότε, αναγκαστικά (αυτόματη διαδικασία), παραδέχτηκα ότι τα ένστικτα είναι μπούρδες, πούτσες μπλε, αποφάσισα να τ’ αφήσω στην άκρη και να ζήσω σαν άνθρωπος επιτέλουςςςςς (φωνάζοντας).
Με το που το είπα αυτό στον εαυτό μου, εξαφανίστηκα.. σαν να μην είχα υπόσταση. Σαν να ήμουν όγκος άμμου και φύσηξε αγέρας και με σκόρπισε..
Ένιωσα ότι θα πεθάνω, και για να μην πεθάνω (ένστικτο επιβίωσης) αναγκάστηκα να επιλέξω. Αναγκάστηκα να επιλέξω τι θέλω να είμαι, να κοιτώ την πραγματικότητα ή να κοιτώ την ψυχή. Και διάλεξα (με πλήρη συνείδηση) το δεύτερο. Κι αφού διάλεξα, έπρεπε (αναγκαστικά) να προτιμήσω και την εκδοχή της…
Και την έφερα την εκδοχή της, εκεί που δεν μπορούσε να σταθεί, εκεί δίπλα στην αγέρωχη. Κι έφευγε δεν γινόταν να σταθεί, κι εγώ την έσερνα πίσω… και μου την μπαστάκωσα! Έτσι με το στανιό, αυτήν μόνο θέλω να έχω, αυτήν πιστεύω.
Τέλος το μελό, πάμε στο ζητούμενο.
Αν δεν είχε προηγηθεί η «εκπαίδευσή» μου στο να μην σκέφτομαι, δεν θα κατάφερνα ούτε να επιλέξω ούτε τελικά να την φέρω, για να (τελικά) την ισχυροποιήσω. Είχε προηγηθεί η αποδυνάμωση της λογικής μου σκέψης, γι’ αυτό το κατάφερα.
Διάβασα κάπου ότι μας συμβαίνει αυτό που πιστεύουμε πολύ ή αυτό που πολύ δεν θέλουμε. Είναι κι έτσι και δεν είναι κι έτσι. Καμιά φορά μάς έρχονται γεγονότα τα οποία δεν είχαμε καν σκεφτεί (άρα ούτε επιθυμήσει/φοβηθεί, άρα ούτε προκαλέσει). Αυτά που δεν καν έχουμε φανταστεί είναι αυτά που μας προάγουν... 
Κι είναι τα μόνα που δεν αντέχουμε, επειδή δεν τα περιμένουμε (κατραπακιά).
Αυτά, τα πιο σημαντικά, δεν θέλουμε.
Να τα θες, κι ας μην καταλαβαίνεις τον λόγο που συνέβησαν, δεν είναι εμφανής ο λόγος, το αποτέλεσμα μπορεί να το δεις σε επόμενο συμβάν ή και ποτέ να μην σού φανερωθεί.. Είναι αυτά που σε κάνουν ό,τι είσαι.
Κοίτα πίσω σου, τα συμβάντα σου τα πιο δύσκολα, τι σε έκαναν να κάνεις.. τι σ' έκαναν να γίνεις….
(Κι έχει ακόμα πιο πάνω!! Το μέχρι εκεί όπου μπορείς είναι το άπειρο, δεν έχει όριο η δυνατότητα.)

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Ο Πυθαγόρας ήταν Ιταλός


Σ’ ένα βίντεο που βλέπω με τον Πυθαγόρα, ο εκφωνητής λέει:
«Ο Σάπτι Ούνγκρου επισκέπτεται τον Κρότωνα, στην κάτω Ιταλία. Μια σημαντική πόλη της Μεγάλης Ελλάδας. Εκεί όπου ο Πυθαγόρας οργάνωσε τη σχολή του.»

Κανονικά οι Ιταλοί θα έπρεπε να δηλώνουν κατηγορηματικά και με τσαμπουκά ότι ο Πυθαγόρας ήταν Ιταλός (;;;;;) καθώς επίσης και να δώσουν το όνομά του στον τόπο τους για να κατοχυρώσουν το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι είναι απόγονοί του (;;;;;)

Σου φαίνεται γελοίο;;; Αυτό κάνουν τα σκόπια, και από την παγκόσμια κοινότητα (τους διαιτητές του πλανήτη) δεν θεωρείται η αξίωσή τους αυτή καθόλου για γέλια, τουναντίον την βρίσκουν πολύ λογική…..

(Δεν είναι στραβός ο γιαλός.. στραβά αρμενίζουνε.. Αν δεν το πάρεις αλλιώς έχει τσάκισμα στα βράχια..)

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Αν κάνεις αυτό που ΔΕΝ μπορείς…


Ό,τι φοβάσαι, αυτό που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις, όσο πιστεύεις ότι δεν το μπορείς, τόσο αυτό γιγαντώνεται. Όλο και μεγαλώνει το βουνό, δυσθεώρητο το ύψος……….
Αν τολμήσεις αυτό που φοβάσαι, αν θελήσεις να το πάθεις, δεχόμενος όποιο αποτέλεσμα (ακόμα και να πεθάνεις από αυτό)……….. θα γίνεις……..
ΥΨΗΛΟΤΕΡΟΣ από το δυσθεώρητο αυτό βουνό!!!!!!!
Αν γίνεις υψηλότερος από το δυσθεώρητο, τι θα σε πτοήσει μετά;

Πυθαγόρας: «Είναι αδύνατο να θεωρείται ελεύθερος αυτός που είναι δούλος στα πάθη του και κυριαρχείται από αυτά.»
Οτιδήποτε σε φοβίζει, αλλά/και οτιδήποτε έχεις ανάγκη, αλλά/και η όποια «ιδιοκτησία» σου, είναι αφεντικό σου! Αυτά σε ορίζουν, σε έχουν να σέρνεσαι σκυλάκι τους.
(Στον αντίποδα πάντα βρίσκεται η λύση κάθε κακού) Αν ό,τι σε φοβίζει ΘΕΣ να το αντιμετωπίσεις στα ίσα, αν έχοντας τίποτα μπορείς να είσαι καλά, αν δεν έχεις καμία ιδιοκτησία, είσαι Ελεύθερος.
Η Ελευθερία είναι αίσθηση. Δεν μαθαίνεται, δεν μπορεί κάποιος να στην δώσει, δεν πωλείται άρα κι ούτε αγοράζεται. Και είναι στο χέρι σου, έχεις δικαίωμα στην επιλογή.
Η Ελευθερία είναι το υψηλότερο αγαθό. Διότι ο Ελεύθερος άνθρωπος έχει επίγνωση, έχει όλη τη δύναμή του, μπορεί να φτάσει στο μέγιστο που μπορεί, φέρνει το αποτέλεσμά του.

Κάποια στιγμή ανέφερα ότι οι σπουδαίοι πρόγονοί μου κυλούν στο αίμα μου, μέσα μου, μου μιλούν. Ανάμεσα στους Κολοκοτρώνη, Καζαντζάκη, Σωκράτη, κότσαρα και τον πατέρα μου……..
Ανάμεσα στους σπουδαίους προγόνους…..
Σπουδαίος δεν είναι όποιος γράφει ιστορία. Σπουδαίος δεν είναι όποιος αφήνει πίσω του έργα θαυμαστά. Σπουδαίος δεν είναι αυτός που πέθανε ηρωικά. Σπουδαίος Άνθρωπος είναι αυτός που έζησε όντας ο εαυτός του και έφερε το αποτέλεσμά του!

Κάτι πονηρό…. Το αποτέλεσμα που ήρθαμε για να φέρουμε, το φέρνουμε ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ!!!!!!!!
Ο Πυθαγόρας λέει: Ο άνθρωπος είναι θνητός με τους φόβους του, και αθάνατος με τις επιθυμίες του.
Αυτό που μας σταματά, που καθυστερεί την αποστολή (ό,τι ήρθαμε για να κάνουμε) είναι ό,τι φοβόμαστε. Πάντα όμως (όσο κι αν το πολεμούμε, όσο κι αν λογικά προσπαθούμε να συνετιστούμε) ΝΙΚΑ η επιθυμία!!!!!!!!!!!!!

Έχω έναν φίλο που κοντεύει να γίνει βούδας…. Αν κάτσω σε ηρεμία εκτός πραγματικότητας μέσα στη φύση, όλα θα τα βρω.
Ε, και τα βρήκες… Ποιον νοιάζει;
Δεν ήρθαμε για να γίνουμε σοφοί αλλά να κινήσουμε την ιστορία.
Η μόνη αμαρτία είναι να μην κάνεις αυτό που ήρθες για να κάνεις. Δεν υπάρχει καμία άλλη (ούτε σ’ αυτήν την ζωή ούτε σε καμία άλλη).

(Και με τα πολλά… αυτό που θέλει να πει ο ποιητής….)
Ήρθες για να φέρεις ένα πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Θα το φέρεις ούτως ή άλλως. Η ιστορία θα πάει όπου είναι να πάει, θέλεις δεν θέλεις. Τίποτα δεν την σταματά.
Το ΜΟΝΟ που μπορούμε να επιλέξουμε είναι το εξής: Να πηγαίνεις κόντρα στον ρόλο σου, να πολεμάς τον εαυτό σου, να σταματάς ό,τι σου βγαίνει, και τελικά το σύμπαν να σου ρίχνει μια κατραπακιά για να το κάνεις αναγκαστικά. Με αποτέλεσμα εσύ να αισθάνεσαι ηττημένος από την ζωή, αφού δεν μπορείς να την κουλαντρίσεις, και ταυτόχρονα να μην έχεις κανένα όφελος, να φύγεις δίχως να καταλάβεις.
Ή….
Να αφεθείς, να ΘΕΛΕΙΣ να παίξεις τον ρόλο σου. Να φέρεις το αποτέλεσμά σου πλήρει συνειδήσει. Γλιτώνεις όλες τις μάχες, Ζεις, και καταλαβαίνεις… τα πάντα όλα!

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Κάθε συναίσθημα εξυπηρετεί έναν άγνωστο (συμπαντικό) σκοπό


Τελευταία, σε μία συνάντηση με θέμα την αλληλεγγύη, τσακώθηκα με μία κοπέλα από την ομήγυρη. Για να μην το κάνω (να τιθασεύσω το συναίσθημά μου) θα μπορούσα να σκεφτώ ότι δεν είναι σωστό, πρώτη φορά με βλέπουν οι άνθρωποι, τι γνώμη θα σχηματίσουν για μένα (ξέρεις, τα γνωστά). Θα μπορούσα επίσης να «δώσω τόπο στην οργή» (έτσι δεν το λες;) το θέμα μας ήταν η καλοσύνη, η αγάπη, να μην χαλάσω το κλίμα..
Δεν έχω σταματήσει ποτέ κανένα μου αίσθημα, μπορεί να μην είμαι μία «καλή κοπέλα» (έτσι δεν το λες;) αφού δεν έχω τρόπους, τακτ, είμαι όμως αληθινή. Και χαίρω μεγάλης εκτιμήσεως γι’ αυτό μου το «προσόν», ακόμα κι από τον τυχερό που έτυχε στο διάβα μου και την πλήρωσε. 
Το θέμα όμως δεν είναι ότι χαίρει εκτιμήσεως ο αληθινός άνθρωπος, υπάρχει σημαντικότερο..
Το συναίσθημα για να «ωριμάσει» και/για να φέρει λυτρωτικό/καθαγιαστικό αποτέλεσμα πρέπει να κινηθεί σε κύκλο. Να φύγει από αυτόν που το νιώθει και να πάει σ’ αυτόν που του το προκάλεσε και από εκεί, κάνοντας γκελ, γυρίζει πίσω λυτρωτικά.
Θα πάρω ένα καλό συναίσθημα, την αγάπη. Αν εσύ μου προκαλείς αγάπη πρέπει σε σένα να την δώσω για να επιστρέψει σε μένα θεραπευτικά. Αν, για οποιονδήποτε λόγο (είσαι παντρεμένος), δεν μπορώ να την δώσω σε σένα που μου την προκάλεσες, θα με πνίξει. Κι αν (για να γλιτώσω το πνίξιμο) πάω και την βγάλω σε κάποιον άλλον, πχ στο παιδί μου, ούτε εγώ λυτρώνομαι αλλά και φέρνω το λάθος αποτέλεσμα της αγάπης στο παιδί μου.
Το αρνητικό συναίσθημα έχει ακριβώς ίδια λειτουργία με το θετικό, μόνο που είναι πιο οφθαλμοφανής η προβληματικότητα. Αν νεύρα μού προκαλεί ο προϊστάμενός μου πρέπει να τα ξεσπάσω σ’ αυτόν, αυτός πρέπει να την πληρώσει, αυτός που μου τα προκάλεσε. Γιατί αλλιώς θα βγω έξω και θα την πληρώσει ο κάθε τυχάρπαστος/ανυπαίτιος που θα βρεθεί στο διάβα μου, ή το παιδί μου (όπου με παίρνει δηλαδή). Και παρατηρείς ότι ακόμα κι αν όλη μέρα, στον καθένα, ξεσπάει ο άνθρωπος, επειδή δεν ξεσπάει σ’ αυτόν που του φταίει, δεν καταφέρνεται η πλήρωση στο αίσθημα (δεν φεύγουν με τίποτα τα νεύρα).
Υπάρχει και πιο φιλοσοφική θεώρηση του θέματος. Μέχρι πριν δύο χρόνια, επειδή ήθελα να είμαι πολύ συνειδητή και σωστή στη ζωή μου, ήλεγχα καθετί που μου έβγαινε. (Περνούσε πρώτα του ελέγχου μου και της εγκρίσεώς μου και μετά το άφηνα να μου βγει.) Κι έρχεται μια άγια μέρα που τρώω την εξής φλασιά… Αν ο δημιουργός μου με έστειλε για να φέρω ένα σύχρηστο αποτέλεσμα;;; Κάποιος έπρεπε να κάνει τον Ιούδα για να προχωρήσει το σενάριο!!! Αν λοιπόν θέλει να κάνω κάτι κακό, που όμως αυτό το κακό θα φέρει σωστό αποτέλεσμα στη συνολική ιστορία, ποια είμαι εγώ να κάτσω να τσεκάρω και λογοκρίνω το σενάριο; Με τα πολλά, από τότε, με αφήνω χωρίς κανέναν έλεγχο. Κι είναι μερικές φορές που δεν μου αρέσει καθόλου (ούτε με συμφέρει, ούτε με βολεύει) να είμαι όπως μου βγαίνει, που στεναχωριέμαι όταν πληγώνω κάποιον, που δεν θέλω να παίξω αυτόν τον ρόλο….. Είμαι όμως βεβαία ότι πρέπει να το κάνω. Για λόγους τους οποίους δεν γνωρίζω, φέρνει σωστό αποτέλεσμα (ούτε αυτό το γνωρίζω). Είμαι βεβαία ότι εξυπηρετεί έναν άγνωστο (συμπαντικό) σκοπό.
Αυτός λοιπόν που σου προκαλεί ένα αίσθημα πρέπει υποχρεωτικά να το πάρει. Αν το σταματήσεις απλά δεν κάνεις αυτό που είναι να κάνεις. (Γενικά το σενάριο θα πάει αναγκαστικά εκεί που είναι να πάει. Έχει εμάς να το σπρώχνουμε αλλά αν δεν το κάνεις εσύ, δεν χάθηκε κι ο κόσμος, θα το κάνει ο άλλος ή θα προκληθεί διαμέσου συνθήκης -θα του σπάσει κάνα πόδι. Η ιστορία λοιπόν θα εξελιχθεί με ή χωρίς εσένα. Τυχερός όποιος θέλει να είναι μέρος της εξελεκτικής διαδικασίας.)
Πιο πρακτικά… Λάθος σίγουρα δεν νιώθεις ποτέ!!!! (Όπως δεν γίνεται να νυστάζεις λάθος, έτσι δεν γίνεται και να νευριάσεις λάθος.) Γενικά, από άγνοια κάνει μαλακίες ο άνθρωπος, αν ήξερε θα έκανε μόνιμα το σωστό. Στην περίπτωση τώρα που έχεις λάθος, δεν ξέρεις, πάλι το σωστό είναι να εκφράσεις αυτό που νιώθεις. ΑΛΛΙΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ!!!  Παράδειγμα. Όταν πέθανε ο ξάδελφός μου τα είχα πάρει στην κράνα με το σύμπαν (θεό, δημιουργό, βάλε ό,τι θέλεις), τα ‘χωνα ολημερίς, δεν καταλάβαινα τον λόγο, κι ενώ ήδη είχα τις απαντήσεις μου (περί θανάτου, θείου, σεναρίου κλπ), δεν έβρισκα καμία λογική να μας πάρει αυτό το συγκεκριμένο παιδί, τόσο νέο, τόσο ξαφνικά. Αν, ενώ πονούσα, ενώ δεν έβλεπα τον λόγο, ενώ δεν καταλάβαινα, δεν του γκάριζα, σκεπτόμενη ότι είναι αμαρτία ή ότι εκείνος ξέρει καλύτερα, δεν θα έπαιρνα και την απάντηση!!!! Τι σημαίνει ξέρει καλύτερα; ναι μα δεν ξέρω εγώ. Έβγαλα λοιπόν όλη μου την οργή και δεν σταμάτησα να του ζητώ εξηγήσεις παρά μόνο όταν μού έδειξε και κατάλαβα.
Ένα τελευταίο πολύ σημαντικό… Τα συναισθήματα όλα είναι ίδιο πράγμα. Αν σταματάς/κουλαντρίζεις/τροποποιείς/θάβεις, το κακό (επειδή δεν σε συμφέρει)…… σταματάς και το καλό. Δεν έχει ρυθμιστική βαλβίδα!!!!! Ή θα είσαι αυθόρμητος και αληθινός και ειλικρινής ή δεν θα είσαι. Γενικά. Και στο καλό και στο κακό. Ρυθμιστική βαλβίδα δεν διαθέτει το μηχάνημα.

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Οι δύο πραγματικότητες..


Σήμερα (αυτή την μοναδική εποχή) υπάρχουν ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ δύο πραγματικότητες (δύο είδη ζωής). Η μία είναι όσων τράβηξαν μπρος, στο άγνωστο, και είναι αυτοί που θα φέρουν το αύριο, και η άλλη όσων κόλλησαν στα παλιά σαν να είναι μονόδρομος ή/και αδιέξοδο.
Οι κολλημένοι στα παλιά είναι ζωντανοί νεκροί (βρικόλακες), ζουν πίνοντας το αίμα των υπολοίπων (δεν υπάρχει εκεί που ζουν άλλο είδος τροφής για να διατηρηθούν στη ζωή). Ξενιστές είναι το λοιπόν, τσιμπούρια, που γραπωμένοι πάνω σου, ρουφώντας σου το αίμα προσπαθούν να διατηρηθούν στη ζωή.
Στην κατηγορία αυτών που φέρνουν το αύριο απευθύνομαι: ΑΡΚΕΙ να διώχνεις τα τσιμπούρια από πάνω σου, για να μην σε αποδυναμώνουν/καθυστερούν, και/για να έχεις όλες σου τις δυνάμεις να τραβάς μπρος. Δεν θα χρειαστεί κάτι άλλο. Η πραγματικότητα των μεν θα θεριεύει και ταυτόχρονα των δε θα σαπίζει/λιώνει/πεθαίνει.

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Μπορείς να επιλέξεις να φτάσεις ν’ ακουμπήσεις το θείο στη ζωή τη ζώσα ή να ζήσεις απλά σαν άνθρωπος..


Η ανθρώπινη κι η θεϊκή πλευρά μας δεν γίνεται να συμφιλιωθούν. Ούτε μπορεί να παιχτεί μάχη για να υπάρξει νικητής. Μιλάμε για δύο τελείως άνισα μεγέθη, αλλά/και με εντελώς αντίθετους σκοπούς. Η ψυχή είναι το θείο, το σύμπαν, το όλον. Η ανθρώπινη πλευρά είναι το επίγειο, το εντελώς περιορισμένο (ό,τι μπορούν τα μάτια να δουν, ό,τι γνωρίζω μπορώ να αντιληφθώ). Έτσι, κι η δύναμή τους, είναι -αναλόγως- τελείως άνιση. Κι ο σκοπός τους επίσης είναι εντελώς αντίθετος, της μεν ψυχής είναι το να σε εξυψώσει, της ανθρώπινης υπόστασης να σε προσγειώσει.
Ο Αθανάσιος Διάκος δεν είχε συμφιλιωθεί με την ανθρώπινή του υπόσταση, δεν είχε δώσει καμία συγκατάθεση η ανθρώπινη πλευρά του στο να κάτσει να σουβλιστεί. Η κατάσταση αυτή η θεϊκή, που σε κάνει άξιο για το πιο υψηλό, έχει να κάνει με υπέρβαση. Η ψυχή κατακλύζει την υπόσταση, και τότε -λόγω αυτού- το ανθρώπινο παύει να υπάρχει (δεν έχει χώρο να υπάρξει). Σκέψου ότι ένα αίσθημα σαν αυτό που νιώθεις όταν πχ σε πνίγει το άδικο, όταν σου κλέβουν τη χώρα, όταν σου στερούν την ελευθερία.. είναι ικανό να σε κάνει να πας να στηθείς μπροστά στο τανκ!
Κάτι ανάλογο γίνεται και στο έγκλημα εν βρασμώ ψυχής, ένα αίσθημα τιγκάρει τον άνθρωπο από άκρη σ’ άκρη και απλά δεν χωράει η σκέψη η λογική.  
Η κατάσταση όμως αυτή δεν αφορά μόνο εγκλήματα ή/και ηρωισμούς. Είναι μία εν δυνάμει κατάσταση και φυσικά είναι εν δυνάμει για όλους. Είναι δυνατότητα! η οποία σε κάνει να πας μέχρι όσο μπορείς. Αν στοχεύαμε εκεί, στο να εξαντλήσουμε τις δυνατότητές μας, θα φτάναμε να ακουμπήσουμε το θείο, όχι μόνο σε ακραίες συνθήκες αλλά και σε φυσιολογικές. 
Μπορώ να το φτάσω σε φυσιολογικές συνθήκες αν.. το επιλέξω.
Το επιλέγω δίνοντας στην ψυχή όλη την αξία, ακούγοντας μόνο αυτήν, θρέφοντας μόνο αυτήν. Με παράδειγμα. Αν ο Διάκος δεν είχε κατακλυστεί από το συναίσθημα, και η φωνή της λογικής του τον έφτανε, θα άκουγε: τι πας να κάνεις, ένας μόνος του άνθρωπος δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο, θα πεθάνεις, τσάμπα όλος ο αγώνας σου, ο πόλεμος θα συνεχίσει, το κάνεις από εγωισμό, να μας αποδείξεις τι; άπατος θα πάει ο χαμός σου, ο εχθρός δεν θα πάθει κανένα πλήγμα, έχει όλη τη δύναμη, ολάκερο στρατό (ξέρετε εσείς, τα γνωστά. Η ανθρώπινη πλευρά είναι όλες αυτές οι σκέψεις που καθηλώνουν τον άνθρωπο, που τον κάνουν να ζει τσάμπα, απλά για να υπάρχουν άνθρωποι, να ‘ναι γεμάτος ο πλανήτης. Αυτό που λέτε ζωή.)
Αν επιλέξεις να μην ακούσεις ό,τι η ανθρώπινη πλευρά σού υπαγορεύει (όλα όσα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ δηλαδή), τότε θα Ζήσεις πραγματικά αλλά/και θα προλάβεις στην χρονική διάρκεια της μίας ζωής να φτάσεις μέχρι εκεί όπου μπορείς. (Το μέχρι εκεί όπου μπορείς είναι το άπειρο, δεν έχει όριο η δυνατότητα.)
Είναι θέμα επιλογής. Πού είσαι εστιασμένος, ποια φωνή ακούς.

Υ.Γ. Ο αυριανός άνθρωπος θα ΑΡΧΙΖΕΙ από το σημείο που μέχρι σήμερα ΦΤΑΝΑΜΕ. Ενώ εμείς χρειαζόμασταν 40 χρόνια παιδεμού για να δούμε 3 πράγματα, οι επόμενες γενεές θα έχουν αυτά τα 3 δεδομένα και θα πηγαίνουν από εκείθε και πάνω. Πώς θα συμβεί αυτό; Δεν θα είναι πλέον της μόδας η λογική/πεζή/χειροπιαστή/επιφανειακή πραγματικότητα!

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Τα γηρατειά..

Όλοι φοβούνται τα γηρατειά, κυρίως γιατί ο γέρος θέλει να ζήσει αλλά δεν μπορεί (το σώμα γερνάει ενώ η ψυχή όχι).
Ένα άλλο που τρέμουν οι άνθρωποι όσον αφορά τα γεράματα είναι η μοναξιά. Όσοι γέροι μ’ ακούν να εξυμνώ την μοναξιά μού λένε την αγαπημένη τους ατάκα «εκεί που είσαι ήμουν» και «καλά κι εγώ στην ηλικία σου τέτοια έλεγα, να σε δω όταν θα γεράσεις, η μοναξιά ισούται με θάνατο».
(Γιατί όλοι θένε να ζήσουν πολύ τότε; Γιατί κανείς δεν θέλει να πεθάνει νέος; Γιατί και στα 100 να πάει ο γέρος θέλει να ζήσει κι άλλο;)
Ένα άλλο, οι ηλικιωμένοι μόνιμα αναπολούν.. αλλά/και (μόνιμα) μετανιώνουν για τον τρόπο με τον οποίο έζησαν τα νιάτα τους (άλλη αγαπημένη ατάκα «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα»). 
Μετανιώνει αυτός που όταν ήταν νέος, επειδή μπορούσε να κάνει τα πάντα, δεν τα έκανε. Αυτή η αίσθηση ότι έχω όλον τον χρόνο μπροστά μου είναι παγίδα, κι όσοι πέφτουν σ’ αυτήν συνεχώς αναβάλουν, και ποτέ δεν κάνουν, και τελικά δεν θέλουν να πεθάνουν... (Όσο έχουν ακόμα αύριο έχουν κι ελπίδες!!)
Αυτό που με εντυπωσίαζε από πάντα είναι το γεγονός ότι δεν μαθαίνουμε από τις παπαριές των άλλων. Ας πούμε αν γνωρίζω τον λόγο που οι γέροι πάσχουν δεν είναι πολύ εύκολο να καταλάβω τι πρέπει να κάνω για να μην πάσχω αύριο κι εγώ; 
Πχ να μην αναβάλω. Να μην θεωρώ ότι έχω όλον τον χρόνο μπροστά μου, να θεωρώ ότι μόνο το τώρα υπάρχει κι ό,τι θέλω να το κάνω τώρα, που μπορώ. 
Όσον αφορά τη μοναξιά… το κουφό είναι (νόμος του Μέρφυ;) ότι αυτός που δεν την αντέχει μένει τελικά μόνος. Επίσης, οι περισσότεροι άνθρωποι συμβιβάζονται με κάποιον για να έχουν παρέα στα γεράματα.. Δεν το κατάλαβα ποτέ. Να σε φάω όλη μου τη ζωή στη μάπα για να μην δυστυχάω όοοοοταν (ΑΝ) γεράσω;;; Ας πεθάνω αν δεν μπορώ να ζήσω τότε!!! Χωρίς καταπίεση θα έχω ζήσει ζωή ζωάρα!!! Να είσαι σίγουρος θα μου είναι πολύ αρκετό.
Τέλος, για το σώμα που δεν μπορεί ν’ ακολουθήσει την ψυχή…. Έχεις δει κάτι θεριά γεροβοσκούς;; Που βάζουν κάτω και παλικάρια;;; Γίνεται αδύναμο το σώμα αυτού που ΔΕΝ έζησε τη ζωή του αντρίκια αλλά φλώρικα!! (Μαλθακό γίνεται το κουφάρι αυτού που ζει μαλθακή ζωή.)

Υ.Γ. Την σκέψη μού την έβγαλε ο Ρίτσος

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=KNBfiW7x7j4