Προς τα γκουλάγκ της Δημοκρατίας: Ο αντιρατσιστικός νόμος

«Στις αληθινές Δημοκρατίες, ο λόγος δεν δένεται με νόμους που ποινικοποιούν την ελευθερία της σκέψης, της γνώμης και της κριτικής. Το νομοσχέδιο μόνο με τον αλήστου μνήμης γαλλικό νόμο Γκαιϋσσώ – Φαμπιούς της 13-7-1990, μπορεί να συγκριθεί: ένα ολοκληρωτικού πνεύματος νομοθέτημα.Αποτελεί για την κυβέρνηση βαρύτατο νομικό και πολιτικό σφάλμα η υιοθέτηση της ποινικής καταστολής ως μέσου για τον περιορισμό των ανεπιθύμητων ή ενοχλητικών για κάποιους χρήσεων του λόγου, στην Πολιτική, στην Κοινωνία, στον Τύπο, στην Ιστορία, στην Τέχνη.

Οι Υπουργοί πρέπει να έχουν συναίσθηση ότι είναι υπάλληλοι της Ιστορίας. Δεν έχουν το δικαίωμα να ενδίδουν σε παράλογες απαιτήσεις “ομάδων επιρροής” ή να υπηρετούν μη ξεπερασμένη (αν μη και ύποπτη) Πολιτική Ορθότητα. Πρωτίστως, όμως, οφείλουν να τηρούν ευλαβικά το Σύνταγμα της Χώρας που παραβιάζεται πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως. Υπό το κράτος, άλλωστε, της ισχύος του ν. 927/79 για τις φυλετικές διακρίσεις στον Τύπο κλπ. η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου έχει κρίνει την αντισυνταγματικότητα ομοίων διατάξεων (Ολ. Α. Π. 3/2010). Αυτό το νομοσχέδιο πρέπει να αποσυρθεί γιατί προσβάλλει και την ιστορία του Ελληνικού Πολιτισμού, που ανέδειξε την ανεκτικότητα απέναντι στον Άλλο ως θεμελιώδη δημοκρατική αξία, χωρίς να χρειαστεί ποτέ να την επιβάλει με μέσα νομοθετικού εξαναγκασμού».

Επικεφαλίδα του Δελτίου Τύπου; “Προσπάθεια να δημιουργηθεί στην Ελλάδα ένα είδος αστυνομίας της σκέψης και της γλώσσας”

Τα παραπάνω λόγια δεν είναι το δελτίο τύπου – απάντηση της Χρυσής Αυγής στην νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης, να φέρει μέχρι το τέλος της εβδομάδας προς ψήφιση τον “αντιρατσιστικό νόμο”. Αντιθέτως είναι η ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας, της Πέμπτης 10 Μαρτίου 2011. Ανακοίνωση που υπογράφει ο τότε Υπεύθυνος του Τομέα Πολιτικής Ευθύνης Δικαιοσύνης της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτής Ηλείας,κ. Κώστας Τζαβάρας. Ανακοίνωση η οποία αφορούσε την τότε νομοθετική πρωτοβουλία του κ. Καστανίδη, να φέρει προς ψήφιση στην τότε Βουλή έναν αντίστοιχο – αν και πιο ήπιο από ό,τι φαίνεται – αντιρατσιστικό νόμο.

του Δ. Παπαγεωργίου

η συνέχεια: http://www.antistasi.info/entry.php?b=55

Στις μάχες μου με την παράνομη πολιτεία κερδίζω γιατί γνωρίζω το δίκιο μου

Με πήραν τηλέφωνο από το αστυνομικό τμήμα πάλι χθες, ήθελαν να τους δώσω κάποιες επιπρόσθετες πληροφορίες. Για ποια υπόθεση απ’ όλες ρώτησα, δεν ήξερε, με παρακάλεσε να πάω από εκεί.

Αφού έψαξε κάμποση ώρα τα χαρτιά ανακαλύψαμε ότι αφορά την έγκλησή μου, που κατηγορούσα για ποινικά αδικήματα τους Γαπ, Παπαδήμο, Σαμαρά, Βενιζέλο. Και τι θέλετε τώρα, τον ρωτάω, έχω ήδη καταθέσει για την υπόθεση (βλ. κατάθεση «Αν δεν παρέμβει εισαγγελέας νομιμοποιούμαι να πάρω το όπλο και να υπερασπιστώ τα πάτρια»). Μου απαντά……… ο εισαγγελέας ζητά αν έχετε μάρτυρες!!!

Με εμπαίζεται του λέω; Να σου φέρω μάρτυρα να πει τι; «ναι, νομιμοποιείται η κυρία να πάρει το όπλο»; Γιατί τα κάνετε αυτά; Χρόνο θέλετε να κερδίσετε; Γιατί δεν κάνετε τη δουλειά σας; Τα στοιχεία όλα τα έχετε, κινούμε εμείς ως πολίτες την διαδικασία αναλαμβάνοντας όλο το ρίσκο, εσείς το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να εφαρμόσετε τον νόμο, γιατί δεν το κάνετε;;

Μου λέει, μπορείτε αν θέλετε να πείτε ότι δεν έχετε μάρτυρες και ό,τι είχατε να πείτε το δηλώσατε στην κατάθεσή σας.

Όχι, δεν θέλω να κάνω τίποτα, δεν θέλω να συμμετέχω στον εμπαιγμό, του λέω. Στην τελευταία μου ανάκριση δεν πήγα γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, και σας προκάλεσα να μου κάνετε μήνυση για απείθεια. Ούτε γι’ αυτό δεν είστε άξιοι!!

Το έκανα του λέω αυτό που δήλωσα, πήγα να τον φάω τον προδότη, ούτε και εκεί επιληφθήκατε, ούτε να με συλλάβετε δεν μπορείτε. Απλά δεν κάνετε τίποτα!!

Ξέπνοα με ρώτησε, τι θέλετε να γράψουμε στον εισαγγελέα. Δεν ξέρω τι θα κάνω, θα το σκεφτώ και θα σε ειδοποιήσω, του απάντησα κι έφυγα.

Την πλήρη απαξίωση έχουν φάει οι θεσμοί, και όλοι οι υπαίτιοι το δέχονται αναντίρρητα..

Η πολιτεία έχει φάει ΗΤΤΑ!!!!

Το τρομερό της υπόθεσης είναι ότι αυτοί έχουν νικηθεί κι εμείς νιώθουμε ανίσχυροι!!!

Έχω κάνει επίθεση σε ολόκληρο το κουραδοσύστημα, τράπεζες, δεκο, εφορία, μπάτσους, εισαγγελείς, προδότες, έχω δικαιωθεί!! Δεν έχουν όπλα να αντεπιτεθούν, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γιατί απλά είναι παράνομοι!!!! Είναι παράνομοι οι ίδιοι, είναι παράνομοι οι νόμοι τους, παράνομα κυβερνούν!! Λογοδοτούν σε εμάς!! Είναι υποχρέωσή μου να τους πολεμώ, υποχρέωσή μου να μην τους πληρώνω, υποχρέωσή μου να μην συναινώ!!!

Δεν κερδίζω τις μάχες επειδή είμαι γυναίκα, επειδή είμαι μάνα ανυπεράσπιστη, επειδή είμαι καλός άνθρωπος, επειδή δεν έχουν κάτι να μου βρουν, επειδή τα λέω ωραία, κερδίζω γιατί ΕΧΩ ΔΙΚΙΟ!!!

Όπως δίκιο έχεις κι εσύ. Είναι τουλάχιστον θλιβερό το ότι δεν το γνωρίζεις.

Χθες στην Ακαδημία Αθηνών

Το θέμα της εκδήλωσης ήταν η ελληνική γλώσσα, το θέμα του αγώνα ήταν η μάζωξη των προδοτών. Το θράσος τους ήταν ότι είχαν ελεύθερη είσοδο για το κοινό!!! Εντάξει, αφού σε καλούν δεν το χάνεις το πατιρντί.

Πήγαμε το λοιπόν (εγώ, η Μάρω η δασκάλα, η συναγωνίστριά μου η Μαντώ, η ξαδέλφη μου και η ανιψιά μου) να τους δώσουμε τα συχαρίκια. Άνετοι οι κύριοι, είχαν βάλει έξω για αντιπερισπασμό το ΠΑΜΕ, τίγκα στους μισθωμένους μπράβους η Ακαδημία, κάλυψαν τα νώτα τους, κλείστηκαν στην αίθουσα με τους γλείφτες τους, πού να φανταστούν ότι θα τους έρθει κατραπακιά.

Επειδή δεν το περίμεναν μπορέσαμε και φτάσαμε σε απόσταση αναπνοής, ένα τσακ ήταν να την φάει την μπουνιά….

«Προδότες ποιον ρωτήσατε για να ξεπουλήσετε την χώρα μου» φωνάξαμε, κι όλη η αίθουσα γέμισε μισθωμένους μπράβους των προδοτών (δεν είναι αυτοί Ελληνική αστυνομία).

Μας βγάλανε από την αίθουσα κλωτσηδόν, η Μαντώ στον διάδρομο φώναξε σε έναν από αυτούς «από πού με διώχνεις, από το σπίτι του πατέρα σου;», κι έτσι το κλωτσηδόν συνεχίστηκε μέχρι έξω.

Μας πήγαν ΓΑΔΑ, κάτσαμε τρεις ώρες, δεν απαγγέλθηκε καμία κατηγορία από κανέναν και μας άφησαν... Μια απλή καθημερινή βραδιά στην πόλη των Αθηνών.

Πάμε στο σημαντικό. Στην ανάκριση δήλωσα ότι δεν αντέδρασα αυθόρμητα πήγα με σκοπό να τον φάω τον προδότη, με ρώτησαν πώς θα τον σκότωνα αφού δεν είχα όπλο, απάντησα μια μπουνιά θα φάει αυτός (παπούλιας) και θα μείνει εκεί που κάθεται. Τους δήλωσα επίσης ότι αν δεν με συλλάβουν, από τα χέρια μου θα πάει. Παρόλα αυτά, κανείς δεν απήγγειλε κατηγορίες.

Γιατί;;;;;;;

Γιατί φίλε μου (όπως και τους δήλωσα στην κατάθεση) αν τον φάω πιο αθώα από αυτόν θα είμαι!!! Η προδοσία ισούται με θάνατο, ο φόνος το πολύ με 20 χρόνια!!

Για τον αγώνα έχω να πω: Κινούνται, μένουν, ανάμεσά μας!!! Όχι στα οργανωμένα, όχι όταν το περιμένουν. Πήγαινε με 5 φίλους σου να τους βρεις, έτσι θα γίνει η δουλειά. 

Βουρ!!! Στους προδότες ΘΑΝΑΤΟΣ!!

Υ.Γ. Στην ΓΑΔΑ το γύρναγαν από δω το πήγαιναν από εκεί για να μας βγάλουν πεινασμένες, ότι από την ανέχεια αντιδράμε. Όλες μας, κάθε φορά, δηλώναμε: Για την χώρα μου πολεμώ, δεν θα αφήσω να την ξεπουλήσουν, μόνο πάνω από το πτώμα μου!

http://justiceforgreece.wordpress.com/2013/03/08/%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%83%CF%8C%CE%B4%CE%B9%CE%BF-%CE%BC%CE%B5-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%B1-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BD%CF%85/

Ο αγώνας έχει όλη την αξία μέσα του και ολόκληρο το κέρδος πηγαίνει σ’ αυτόν που τον κάνει

Θεωρία, ίπταται..

Στην πράξη:

Σήμερα έχουμε την τιμή να αγωνιστούμε για την Λευτεριά, για την πατρίδα.

Σου δίνεται η ευκαιρία να αγωνιστείς για να προασπίσεις τις αξίες σου, να μην σκύψεις το κεφάλι.

Αυτή είναι η νίκη σου, αυτό και το κέρδος σου. Προασπίστηκες τις αξίες σου και δεν έσκυψες το κεφάλι. Ζεις τιμώντας σε (αυτά που πρεσβεύεις) αλλά/και μη σκύβοντας το κεφάλι είσαι εσύ ο ισχυρός, άρα και ο νικητής (αν δεν σε λυγίζει ο εχθρός εσύ τον νίκησες, ακόμα κι αν σε σκοτώσει).

Το να περιμένεις άλλα, περισσότερα, οφέλη από τον αγώνα σου σε κάνει να μένεις χωρίς κανένα όφελος.

Όταν αγωνίζεσαι περιμένοντας ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα δεν εισπράττεις το κέρδος που ο αγώνας έχει μέσα του όχι επειδή δεν υπάρχει αλλά γιατί δεν το βλέπεις εσύ. Δεν το βλέπεις διότι είσαι στραμμένος στο αποτέλεσμα που προσδοκάς.

Το σωστό είναι το αντίθετο του «βολεύει τον κώλο μου»

Μια αγαπημένη φίλη από Ικαρία μού έγραψε (απάντηση στο κείμενο «Το λάθος είναι λάθος όπως κι αν θες να το βαφτίσεις»):

Το σωστό και το καλό είναι από τις πιο γαμημένες έννοιες. Εγώ είμαι σε τέτοιο σάστισμα που δεν ξέρω πια πιο είναι πραγματικά το σωστό. Το σωστό για ποιον; Το σωστό για τους κτηνοτρόφους εδώ είναι να αφήνουν τα κατσίκια τους ελεύθερα κι ας έχουν γαμήσει τα μισά δάση του νησιού. Το σωστό για αυτόν που έχει ελαιοτριβείο είναι να πετάει τα απόβλητα απλώς να τρέχουν έξω από το ελαιοτριβείο του και όπου πάνε. Και οι υπόλοιποι κάτοικοι συμφωνούσαν γιατί τους εξυπηρετούσε που ήταν κοντά τους αντί να τρέχουν στο πιο πέρα, παρόλο που το άλλο δεν μόλυνε. Τώρα που τα λύματα μόλυναν το νερό που πίνουνε, τώρα και μόνο τώρα αποφάσισαν κάτι να κάνουν, το οποίο όμως δεν έκαναν. Το σωστό που βλέπω δίπλα μου να ισχύει είναι αυτό που βολεύει τον κώλο μου.

Επειδή το σωστό είναι το δύσκολο μέρος, ΑΡΚΕΙ να βρεις το λάθος.. θα σε οδηγήσει από μόνο του στο σωστό. Μπορούμε πολύ απλά δηλαδή να ορίσουμε ότι το σωστό είναι το αντίθετο του «βολεύει τον κώλο μου».

Κι έχω το πλέον έξοχο παράδειγμα: Σκουριές Χαλκιδικής.

Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που ΘΕΛΕΙ την εξόρυξη χρυσού (θέλουν τα παράνομα ορυχεία σε δημόσια γη που ξεπουλήθηκε, με συμφωνίες που έκλεισαν οι προδότες παίρνοντας μίζες, χωρίς κανένα οικονομικό όφελος για την χώρα, με τρομακτικές περιβαλλοντικές συνέπειες, παραχωρήσεις από τις οποίες θα καρπώνονται όλα τα οφέλη οι «επενδυτές» και στους κατοίκους θα μείνει αμανάτι ένα κατεστραμμένο βουνό, ένα αποψιλωμένο δάσος, μολυσμένα τρεχούμενα νερά, μολυσμένες θάλασσες, μολυσμένος αέρας). ΘΕΛΕΙ λοιπόν αυτή η μερίδα πολιτών την εξόρυξη και μάχεται υπέρ αυτής, για να διατηρήσει τη θεσούλα, να μην χάσει τον μισθό!!

………….

Υπάρχει και μια δεύτερη μερίδα ανθρώπων, αυτή που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ την εξόρυξη χρυσού και μάχεται άοπλη απέναντι σε μια πανίσχυρη χούντα, και οι οποίοι παλεύουν για να μην καταστραφούν αυτά που θα έπρεπε να νοούνταν ως ο μόνος πλούτος της χώρας, ήτοι: τα αρχέγονα δάση, οι φυσικοί καταρράκτες, οι πανέμορφες θάλασσες, το καθαρό οξυγόνο, ΑΛΛΑ/ΚΑΙ για να παραμείνει η δημόσια περιουσία στην ιδιοκτησία του λαού.

………….

Χμ.. Πράγματι, τρομακτικό το δίλημμα… Μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω το σωστό…..

ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΒΟΥΝΟ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΔΑΣΟΣ, ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΕΡΑ.

Είμαι με τους κατοίκους της Χαλκιδικής που παλεύουν για να σώσουν τον Κάκκαβο, το βουνό της Ελλάδας!!!!

Δεν είναι έξυπνοι, είναι πονηρίδηδες, και θα πέσουν στην παγίδα που οι ίδιοι έστησαν

Η πονηριά τους -που από αυτήν θα χάσουν- είναι ότι κρατούν την χούντα και την κατοχή ΚΡΥΦΗ!!!!!

Στην κανονική χούντα τροποποιείται το Σύνταγμα, δεν υπάρχει το άρθρο 1 ούτε το 120!!

Στην κανονική κατοχή (βλ. Παλαιστίνη) δεν υπάρχουν νόμοι, ισχύει ο νόμος του ισχυρού. Σου κήρυξα πόλεμο, πολέμα κι αν νικήσεις θα ελευθερώσεις τα εδάφη σου.

Στην κρυφή χούντα/κατοχή, επειδή δεν μπορούν να ακουμπήσουν τα άρθρα που ορίζουν τη Δημοκρατία, έχω το ελεύθερο, για την ακρίβεια μού ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να αντιταχθώ, και μάλιστα ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ, εναντίον ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ επιχειρεί να καταλύσει το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία της χώρας.  

Και θα μου πεις γιατί τότε συλλαμβάνονται, κατηγορούνται ως τρομοκράτες και φυλακίζονται όσοι επιτίθενται στον εχθρό;  

Γιατί φέρονται σαν τρομοκράτες!!

Σκέψου η επίθεση να γίνεται φανερά.. Κι ακόμα καλύτερα, να γίνεται από όσους έχουν ήδη εξαντλήσει κάθε έννομο μέσο για την επαναφορά της Δημοκρατίας στη χώρα, ήτοι: έχουν προσφύγει στη δικαιοσύνη, έχουν ζητήσει από την αστυνομία να παρέμβει, έχουν απευθυνθεί στο αμπαζούρ/χωρίς λόγο ύπαρξης παπούλια, έχουν φέρει αντιμέτωπο με τις ευθύνες του τον πρόεδρο της βουλής, και κανείς τους δεν επιλαμβάνεται.... Τι μένει;

Αναγκαστικά, αφού ολοκληρώθηκε η ιεραρχία, ο μόνος που απέμεινε, ο μόνος αρμόδιος να επιληφθεί, είναι πλέον ο πολίτης.

Υ.Γ. Με κάθε μέσο… εναντίον οποιουδήποτε… καταλύει το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία!! Φοβερή ανακάλυψη αυτή η Δημοκρατία!!

(δεν βρίσκω τίτλο)

Η Αλήθεια για τα πάντα όλα είναι μία.

Ο άνθρωπος κάνει μαλακίες μόνο από άγνοια, αν γνώριζε θα έκανε μόνιμα (αναγκαστικά) το σωστό.

Γνώση όμως όχι θεωρητική…. Η γνώση πρέπει να έχει βγει από μέσα του για να μην μπορεί να κάνει αλλιώς, να είναι αναγκασμένος να την τηρήσει.

Αν η Αλήθεια τεθεί, άσχετα αν αυτός που την ακούει δεν μπορεί να την εφαρμόσει, ή αν δεν έχει γίνει ικανός να την δει, δεν γίνεται να την αμφισβητήσει.

Κι έρχεται ο τρόπος με τον οποίο μπορείς να σπρώξεις κάποιον να εντρυφήσει!!!

Θέτεις την Αλήθεια πχ (ας πάρουμε μια εύκολη) «Η αγάπη δίνει ελευθερία και την δίνει δίχως όρους.»

Και την ακούει ένας ζηλιάρης. 

Φυσικά θα βρει άπειρες λογικές μαλακισμένες δικαιολογίες για να συνεχίσει να ζηλεύει, πχ θα πει στον εαυτό του: Αυτός που δεν νιώθει τον άλλον δικό του δεν έχει αγαπήσει πραγματικά.

Αυτό είναι το σύνηθες, αλλά και ο λόγος που βγήκε το «μόνο μόνος του ο καθένας μπορεί να βρει τις αλήθειες».

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που δουλεύει υπογείως (που μέχρι σήμερα δούλευε πολυυυυ αργά οπότε και δεν φαίνονταν. Σήμερα τα πράγματα τρέχουν… τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα. Κι έτσι κατάφερε να γίνει φανερό).

Ακόμη κι αν ψήσει τον εαυτό μου με τις παπαροδικαιολογίες, θα έχει μόνιμα το τσίγκλισμα.. Ξέρεις ποιο τσίγκλισμα, αυτό που σε ειδοποιεί ότι κάτι δεν κάνεις καλά. Το τσίγκλισμα αυτό του το δημιουργεί η Αλήθεια…. Η Αλήθεια που άκουσε!!!!! Γιατί η ψυχή την τσάκωσε….

Υ.Γ. Δεν χρειάζεται καλύτερη μετάφραση. Θέσε απλά την Αλήθεια. Απλά να φανερωθεί. Η καλύτερη εποχή ever

Εμπιστοσύνη

Ο Καζαντζάκης (όπως κάθε σπουδαίος άνθρωπος) έφερε το αποτέλεσμα που ήρθε για να φέρει, κι ενώ δεν γνώριζε τον κανονικό λόγο, κι ενώ δεν του άρεσε ο ρόλος.

Η ιστορία του ανθρώπου προχωρά από αυτούς που η ψυχή τους όριζε και δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς.

Το να ακολουθείς αυτό που το μέσα σου σού υποδεικνύει είναι πολύ εύκολο σαν φιλοσοφική θεωρία, πολύ δύσκολο -υπεράνθρωπο- να το κάνεις στην πραγματικότητα, πόσο μάλλον συνειδητά.

Η μόνιμη πάλη του ανθρώπου αφορά στην κόντρα του με αυτό που το μέσα του τού υπαγορεύει. Παλεύει επειδή (1) έχει κρίση -τι είναι λάθος τι σωστό-, και (2) επειδή δεν γίνεται να καταλάβει τον σκοπό που εξυπηρετεί το καθετί.

Μέχρι σήμερα το σενάριο παιζόταν έτσι: όλοι φέρνουμε το αποτέλεσμά μας αναγκαστικά, έρμαια της άνισης πάλης ψυχής σκέψης.

Από σήμερα αλλάζει το σκηνικό! Ζητά κάτι πέρα (πάνω) από αυτό.

Μας αναγκάζει όχι απλώς να παίξουμε τον ρόλο μας, αλλά να επιθυμούμε να τον παίξουμε.

Να τιμούμε όσο την γέννηση τόσο και τον θάνατο. Να νιώθουμε το ίδιο, έκσταση, γιορτή, και στα δύο.

Χορός είναι η ζωή, πρέπει να θες να χορέψεις και όταν γεννιέται το παιδί σου κι όταν πεθαίνει.

Αυτή η απόλυτη κατάσταση (σχεδόν θεϊκή) του αφήματος με πλήρη συνείδηση βιώθηκε από τους Σπαρτιάτες.

Η μάνα, όταν έστελνε τα παιδιά της στον πόλεμο, ένιωθε ότι ήταν το απόλυτα σωστό. Καμία εσωτερική μάχη. Όταν της έφερναν πίσω τα νεκρά κορμιά των παιδιών της, δεν πόναγε, το θεωρούσε ως την απόλυτη δικαίωση (πραγμάτωση) της ύπαρξής των.

Δεν πάλευε με τον πόνο όχι επειδή ήταν σκληρή, αλλά επειδή γνώριζε. Γνώριζε πώς δουλεύει το σενάριο και αφηνόταν να παίξει τον όποιον ρόλο της αναλογεί, χωρίς αντιρρήσεις (κάτι που ίσχυε για τον καθένα).

Δεν προσπαθούσε να ορίσει/ελέγξει τη ζωή (ήξερε ότι δεν είναι στο χέρι της), δεν έχανε χρόνο να προσπαθεί να καταλάβει τον λόγο των παθημάτων (ήξερε τον καθολικό λόγο που συμβαίνουν όλα), δεν χρειαζόταν να αντέξει τον πόνο (τον άντεχε επειδή άντεχε την χαρά).

Η υπερανθρώπινη αυτή κατάσταση είναι αποτέλεσμα της εμπιστοσύνης (της απόλυτης όμως).  

………………………

Φόβος που έχει να κάνει με το παιδί μου είναι ο μόνος που δεν έχω καταφέρει μέχρι σήμερα να πατάξω.. Όταν μου ‘ρχονται εικόνες ότι κάτι κακό του συμβαίνει.. Κι ας μου έχει επιβεβαιωθεί η απόλυτη συμπαντική δικαιοσύνη, δεν γίνεται να το ελέγξω, να μην φοβηθώ, να μην θέλω αυθόρμητα να το προστατέψω..

Σκέψου να καταφέρω να αποδεχτώ σε απόλυτο βαθμό την όποια έκβαση….

Σκέψου να μεγάλωνες το παιδί σου, όχι απλά αφήνοντάς το, στέλνοντάς το να αντιμετωπίσει το πεπρωμένο του. Στέλνοντάς το να πάθει αυτό που ήρθε να πάθει. Κι όλο αυτό το παν-δύσκολο ΝΑ ΤΟ ΘΕΣ… Ακριβώς όπως θες -διακαώς- και την χαρά.

………………………

Οι έννοιες βγαίνουν με κόπο, δεν μπορώ να το στηρίξω αφού δεν το έχω καταφέρει (δεν το έχω καταφέρει άρα είναι ατελές, ανολοκλήρωτο).

Αυτό που ξέρω όμως μετά βεβαιότητας είναι το προβληματικό αντίθετό του.

Πασχίζουμε οι άνθρωποι όλη μας την ζωή να βρούμε τον εαυτό μας -και οι περισσότεροι δεν το καταφέρνουμε- διότι μας μεγάλωσαν με τους φόβους τους, μας μεγάλωσαν έτσι ώστε να χάσουμε εντελώς τον εαυτό μας. Τα πάντα όλα μας απομακρύνουν από αυτόν.

Σκέψου, αν δεν μεγαλώναμε με φόβους, κι αν ευνοούταν η ανακάλυψη του εαυτού, θα χρειαζόσουν μια ολόκληρη ζωή παιδεμού;

Υ.Γ. Ο αυριανός άνθρωπος θα αρχίζει από εκεί που μέχρι σήμερα εμείς φτάνουμε.

Ο καθένας μας έχει το δικαίωμα και την επιλογή να ζήσει όπως θέλει τη ζωή του, αρκεί οι πράξεις του να μην έχουν αντίκτυπο σε κανέναν άλλον

Φοβερό πράγμα η Αλήθεια… (φοβερό γιατί εμπεριέχει δέος -ομορφιά, φόβο και τρόμο μαζί)

....γιατί είναι τόσο απλή και ταυτόχρονα τόσο δύσκολη.

Το νοστάλγησα κι έκατσα χθες να ξαναδώ το απέραντο γαλάζιο. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ άνθρωπος. Η φύσις του είναι πιο κοντά στη θάλασσα (απόλυτη ευτυχία αισθάνεται μόνο εκεί), κι αυτοί που αισθάνεται συγγενείς του είναι τα πλάσματά της. Η φύσις της κοπέλας του είναι πιο κοντά στη γη, ευτυχισμένη θα την έκανε το παιδί του, ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο.

Στο τέλος της ταινίας η δική της φύση την τράβηξε κι έμεινε έγκυος στο παιδί του και ταυτόχρονα η δική του φύση τον τράβηξε στο νερό. Κι εκείνος έφυγε….

Υπό ένα πρίσμα η πράξη του έχει αντίκτυπο στην ζωή της κοπέλας του. Αλλά αυτό το πρίσμα είναι λάθος.

Αντίκτυπο στη δικής της την ζωή θα είχε το να απαιτήσει να γίνει εκείνη σαν αυτόν και να την σύρει με το ζόρι στην δική του επιλογή. Να την σύρει κι έτσι να την αναγκάσει να ζήσει εκείνη παράφυση. (Κάτι που ο διαφορετικός άνθρωπος δεν κάνει ποτέ, διότι ξέρει*. Το κάνει μόνο ο κανονικός άνθρωπος. Ο κανονικός άνθρωπος, ενώ τον τραβάει αυτή ακριβώς η διαφορετικότητα -γιατί είναι το σπουδαίο-, μετά, αντί να τον απολαύσει, καταβάλλει του κόσμου τις προσπάθειες να τον καταστήσει κανονικό άνθρωπο. Αυτό είναι το λάθος, υπό το σωστό πρίσμα.)

Θα κοτσάρω άλλη μία (ομορφιά, φόβος και τρόμος μαζί) Αλήθεια: «όταν αγαπάς κάποιον χαίρεσαι με την ευτυχία του, ακόμα κι αν η δική του ευτυχία δεν έχει κι εσένα μέσα, ή δεν σε συμφέρει».

Αντίκτυπος στην ζωή των άλλων δεν είναι το να στεναχωρηθούν!!! (Δεν θα στεναχωριόντουσαν αν σ’ αγαπούσαν. Αν σ’ αγαπούσαν δεν θα κοίταζαν τον κώλο τους. Το πρόβλημα που τους δημιουργεί στεναχώρια είναι καθαρά δικό τους. Ξεβολεύονται, δεν τους συμφέρει, δεν έχουν δική τους ζωή.. Για όποιον λόγο, αν στεναχωρηθούν όταν επιλέξεις να είσαι αυτό που γεννήθηκες να υπάρξεις είναι πρόβλημα δικό τους, δεν το δημιουργείς εσύ.)

Ο κανόνας για να τηρηθούν τα όρια (τα δικαιώματά μου σταματούν εκεί που αρχίζουν τα δικά σου) είναι ο εξής: Αν είμαι από φύση αιθεροβάμων πρέπει να μπορώ να ζήσω έτσι τη ζωή μου. Αν είσαι από φύση πρακτικός πρέπει να μπορείς να ζήσεις έτσι τη ζωή σου. Θα μπορούσαμε, ακόμα και στο ίδιο σπίτι να μείνουμε, αν ο καθένας σεβόταν και αποδεχόταν την διαφορετικότητα του άλλου και δεν ήθελε να τον τραβήξει στο μέρος του.

* όλοι μας είμαστε Διαφορετικοί!!! Όσοι ζουν κανονικά απλά δεν το γνωρίζουν ότι είναι. Θλιβερό…

Γιατί τα δικά μας προϊόντα τα αγοράζουμε ακριβότερα

Είχα πολύ έντονη την απορία πώς γίνεται και σαν χώρα με πλούσιο έδαφος και τέλειο κλίμα, που -λόγω αυτών- ευδοκιμούν τα πάντα ΚΑΙ ευλόγως με ευκολία, έχουμε ακριβότερα προϊόντα από ότι έχει πχ η γερμανία (στην οποία δεν ευδοκιμεί τίποτα!!)

Κι άλλη απορία, πώς γίνεται να αγοράζει την ΕΛΛΗΝΙΚΗ φέτα ο γερμανός φθηνότερα απ’ ότι εμείς;

Κι άλλη απορία, πώς γίνεται και έχει επάρκεια προϊόντων (κι άρα την υπεροχή) ο γερμανός κι εμείς να μην έχουμε; Να είναι υποχρεωτική η ένταξή μας στην ευρώπη γιατί αλλιώς θα ψοφήσουμε. Χρειαζόμαστε τους «καλούς γείτονες» γιατί χωρίς αυτούς δεν θα είμαστε τίποτα.

Γράφει ο φίλος μου ο Ιορδάνης: Οι εξαγωγές πρέπει είναι προαιρετικές όχι αναγκαίες….

Έχουμε υπογράψει ως χώρα, με τα παπαροσυμβόλαιά τους, τα πλέον παράνομα, ό,τι παράγουμε να βγαίνει έξω!!! Και σε εμάς να μένει ή ό,τι υπολείπεται (τα του πεταματού) ή να μην έχουμε και/για να αγοράζουμε από άλλες χώρες προϊόντα, απείρως χειρότερα από τα δικά μας.

Τρώμε τελευταίας ποιότητας προϊόντα, ακριβότερα, γιατί είναι εισαγόμενα!!!!!

ΚΑΙ

Από τις προδοτικές συμφωνίες τους αυτές, φυσικά δεν βγάζει κέρδος ούτε η χώρα ούτε οι πολίτες της!!! Έχουν υπογράψει οι προδότες (αποδεχτεί) να αγοράζουν τα θεσπέσια προϊόντα μας οι «καλοί μας γείτονες», κοψοχρονιά!!! Σε εξευτελιστική τιμή. Εμείς κανένα κέρδος!!

Αγοράζουν την φέτα μας οι γερμανοί 10 για να μας την πουλάνε 20 (αυξάνει το κόστος η μεταφορά!!) γιατί έχουν υπογράψει συμβόλαιο υποταγής/παραχώρησης οι προδότες στους δυνάστες.

Τα ανεπιθύμητα συμβάντα

Η αυτοκτονία του Βλάση (ο  άντρας της Μάρως) ήταν η κατραπακιά που με έκανε να μην θέλω να ξέρω και/για να επιλέγω για να ζήσω σωστά/άξια. Από αυτή την κατραπακιά γύρισε το κεφάλι μου και είδα το «μπορεί να ήρθα για να φέρω ένα κακό αποτέλεσμα, και ποια είμαι εγώ για να ελέγξω και λογοκρίνω το σενάριο».

Από εκείνη τη στιγμή σταμάτησα με το στανιό την λογική μου σκέψη. Επί δύο μήνες, ασταμάτητα, για κάθε σκέψη που δημιουργούνταν στο κεφάλι μου έλεγα «δεν μας ενδιαφέρει η άποψή σου κοπελιά». Έτσι σιγά-σιγά έφθινε η λογική σκέψη, τον χώρο της καταλάμβανε το ένστικτο και πλέον δεν της έχει μείνει χώρος για να εμφανιστεί.

Το σπουδαίο όμως της κατραπακιάς δεν ήταν αυτό.

Κάποια στιγμή, κι ενώ είχα επιλέξει συνειδητά και σε απόλυτο βαθμό ότι θέλω να είμαι η ψυχή μου -σωστό είναι ό,τι το ένστικτό μου μού υπαγορεύει κι όχι αυτό που βλέπουν τα μάτια μου-, βιώνω μια πραγματικότητα τελείως άλλη (ακριβώς αντίθετη) από αυτή που το ένστικτό μου υπαγόρευσε.

Μια πραγματικότητα τρομερή κι ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗ, που λόγω αυτού έστεκε μπρος στα μάτια μου μεγαλοπρεπής, με όλη τη δύναμη δική της, αγέρωχη, νικήτρια (επί του ενστίκτου)…

Αυτό που το μέσα μου μού είχε υπαγορέψει δεν τολμούσε καν να φανερωθεί, όχι να σταθεί δίπλα της.

Τότε, αναγκαστικά (αυτόματη διαδικασία), παραδέχτηκα ότι τα ένστικτα είναι μπούρδες, πούτσες μπλε, αποφάσισα να τ’ αφήσω στην άκρη και να ζήσω σαν άνθρωπος επιτέλουςςςςς (φωνάζοντας).

Με το που το είπα αυτό στον εαυτό μου, εξαφανίστηκα.. σαν να μην είχα υπόσταση. Σαν να ήμουν όγκος άμμου και φύσηξε αγέρας και με σκόρπισε..

Ένιωσα ότι θα πεθάνω, και για να μην πεθάνω (ένστικτο επιβίωσης) αναγκάστηκα να επιλέξω. Αναγκάστηκα να επιλέξω τι θέλω να είμαι, να κοιτώ την πραγματικότητα ή να κοιτώ την ψυχή. Και διάλεξα (με πλήρη συνείδηση) το δεύτερο. Κι αφού διάλεξα, έπρεπε (αναγκαστικά) να προτιμήσω και την εκδοχή της…

Και την έφερα την εκδοχή της, εκεί που δεν μπορούσε να σταθεί, εκεί δίπλα στην αγέρωχη. Κι έφευγε δεν γινόταν να σταθεί, κι εγώ την έσερνα πίσω… και μου την μπαστάκωσα! Έτσι με το στανιό, αυτήν μόνο θέλω να έχω, αυτήν πιστεύω.

Τέλος το μελό, πάμε στο ζητούμενο.

Αν δεν είχε προηγηθεί η «εκπαίδευσή» μου στο να μην σκέφτομαι, δεν θα κατάφερνα ούτε να επιλέξω ούτε τελικά να την φέρω, για να (τελικά) την ισχυροποιήσω. Είχε προηγηθεί η αποδυνάμωση της λογικής μου σκέψης, γι’ αυτό το κατάφερα.

Διάβασα κάπου ότι μας συμβαίνει αυτό που πιστεύουμε πολύ ή αυτό που πολύ δεν θέλουμε. Είναι κι έτσι και δεν είναι κι έτσι. Καμιά φορά μάς έρχονται γεγονότα τα οποία δεν είχαμε καν σκεφτεί (άρα ούτε επιθυμήσει/φοβηθεί, άρα ούτε προκαλέσει). Αυτά που δεν καν έχουμε φανταστεί είναι αυτά που μας προάγουν... 

Κι είναι τα μόνα που δεν αντέχουμε, επειδή δεν τα περιμένουμε (κατραπακιά).

Αυτά, τα πιο σημαντικά, δεν θέλουμε.

Να τα θες, κι ας μην καταλαβαίνεις τον λόγο που συνέβησαν, δεν είναι εμφανής ο λόγος, το αποτέλεσμα μπορεί να το δεις σε επόμενο συμβάν ή και ποτέ να μην σού φανερωθεί.. Είναι αυτά που σε κάνουν ό,τι είσαι.

Κοίτα πίσω σου, τα συμβάντα σου τα πιο δύσκολα, τι σε έκαναν να κάνεις.. τι σ' έκαναν να γίνεις….

(Κι έχει ακόμα πιο πάνω!! Το μέχρι εκεί όπου μπορείς είναι το άπειρο, δεν έχει όριο η δυνατότητα.)

Ο Πυθαγόρας ήταν Ιταλός

Σ’ ένα βίντεο που βλέπω με τον Πυθαγόρα, ο εκφωνητής λέει:

«Ο Σάπτι Ούνγκρου επισκέπτεται τον Κρότωνα, στην κάτω Ιταλία. Μια σημαντική πόλη της Μεγάλης Ελλάδας. Εκεί όπου ο Πυθαγόρας οργάνωσε τη σχολή του.»

Κανονικά οι Ιταλοί θα έπρεπε να δηλώνουν κατηγορηματικά και με τσαμπουκά ότι ο Πυθαγόρας ήταν Ιταλός (;;;;;) καθώς επίσης και να δώσουν το όνομά του στον τόπο τους για να κατοχυρώσουν το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι είναι απόγονοί του (;;;;;)

Σου φαίνεται γελοίο;;; Αυτό κάνουν τα σκόπια, και από την παγκόσμια κοινότητα (τους διαιτητές του πλανήτη) δεν θεωρείται η αξίωσή τους αυτή καθόλου για γέλια, τουναντίον την βρίσκουν πολύ λογική…..

(Δεν είναι στραβός ο γιαλός.. στραβά αρμενίζουνε.. Αν δεν το πάρεις αλλιώς έχει τσάκισμα στα βράχια..)

Αν κάνεις αυτό που ΔΕΝ μπορείς…

Ό,τι φοβάσαι, αυτό που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις, όσο πιστεύεις ότι δεν το μπορείς, τόσο αυτό γιγαντώνεται. Όλο και μεγαλώνει το βουνό, δυσθεώρητο το ύψος……….

Αν τολμήσεις αυτό που φοβάσαι, αν θελήσεις να το πάθεις, δεχόμενος όποιο αποτέλεσμα (ακόμα και να πεθάνεις από αυτό)……….. θα γίνεις……..

ΥΨΗΛΟΤΕΡΟΣ από το δυσθεώρητο αυτό βουνό!!!!!!!

Αν γίνεις υψηλότερος από το δυσθεώρητο, τι θα σε πτοήσει μετά;

Πυθαγόρας: «Είναι αδύνατο να θεωρείται ελεύθερος αυτός που είναι δούλος στα πάθη του και κυριαρχείται από αυτά.»

Οτιδήποτε σε φοβίζει, αλλά/και οτιδήποτε έχεις ανάγκη, αλλά/και η όποια «ιδιοκτησία» σου, είναι αφεντικό σου! Αυτά σε ορίζουν, σε έχουν να σέρνεσαι σκυλάκι τους.

(Στον αντίποδα πάντα βρίσκεται η λύση κάθε κακού) Αν ό,τι σε φοβίζει ΘΕΣ να το αντιμετωπίσεις στα ίσα, αν έχοντας τίποτα μπορείς να είσαι καλά, αν δεν έχεις καμία ιδιοκτησία, είσαι Ελεύθερος.

Η Ελευθερία είναι αίσθηση. Δεν μαθαίνεται, δεν μπορεί κάποιος να στην δώσει, δεν πωλείται άρα κι ούτε αγοράζεται. Και είναι στο χέρι σου, έχεις δικαίωμα στην επιλογή.

Η Ελευθερία είναι το υψηλότερο αγαθό. Διότι ο Ελεύθερος άνθρωπος έχει επίγνωση, έχει όλη τη δύναμή του, μπορεί να φτάσει στο μέγιστο που μπορεί, φέρνει το αποτέλεσμά του.

Κάποια στιγμή ανέφερα ότι οι σπουδαίοι πρόγονοί μου κυλούν στο αίμα μου, μέσα μου, μου μιλούν. Ανάμεσα στους Κολοκοτρώνη, Καζαντζάκη, Σωκράτη, κότσαρα και τον πατέρα μου……..

Ανάμεσα στους σπουδαίους προγόνους…..

Σπουδαίος δεν είναι όποιος γράφει ιστορία. Σπουδαίος δεν είναι όποιος αφήνει πίσω του έργα θαυμαστά. Σπουδαίος δεν είναι αυτός που πέθανε ηρωικά. Σπουδαίος Άνθρωπος είναι αυτός που έζησε όντας ο εαυτός του και έφερε το αποτέλεσμά του!

Κάτι πονηρό…. Το αποτέλεσμα που ήρθαμε για να φέρουμε, το φέρνουμε ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ!!!!!!!!

Ο Πυθαγόρας λέει: Ο άνθρωπος είναι θνητός με τους φόβους του, και αθάνατος με τις επιθυμίες του.

Αυτό που μας σταματά, που καθυστερεί την αποστολή (ό,τι ήρθαμε για να κάνουμε) είναι ό,τι φοβόμαστε. Πάντα όμως (όσο κι αν το πολεμούμε, όσο κι αν λογικά προσπαθούμε να συνετιστούμε) ΝΙΚΑ η επιθυμία!!!!!!!!!!!!!

Έχω έναν φίλο που κοντεύει να γίνει βούδας…. Αν κάτσω σε ηρεμία εκτός πραγματικότητας μέσα στη φύση, όλα θα τα βρω.

Ε, και τα βρήκες… Ποιον νοιάζει;

Δεν ήρθαμε για να γίνουμε σοφοί αλλά να κινήσουμε την ιστορία.

Η μόνη αμαρτία είναι να μην κάνεις αυτό που ήρθες για να κάνεις. Δεν υπάρχει καμία άλλη (ούτε σ’ αυτήν την ζωή ούτε σε καμία άλλη).

(Και με τα πολλά… αυτό που θέλει να πει ο ποιητής….)

Ήρθες για να φέρεις ένα πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Θα το φέρεις ούτως ή άλλως. Η ιστορία θα πάει όπου είναι να πάει, θέλεις δεν θέλεις. Τίποτα δεν την σταματά.

Το ΜΟΝΟ που μπορούμε να επιλέξουμε είναι το εξής: Να πηγαίνεις κόντρα στον ρόλο σου, να πολεμάς τον εαυτό σου, να σταματάς ό,τι σου βγαίνει, και τελικά το σύμπαν να σου ρίχνει μια κατραπακιά για να το κάνεις αναγκαστικά. Με αποτέλεσμα εσύ να αισθάνεσαι ηττημένος από την ζωή, αφού δεν μπορείς να την κουλαντρίσεις, και ταυτόχρονα να μην έχεις κανένα όφελος, να φύγεις δίχως να καταλάβεις.

Ή….

Να αφεθείς, να ΘΕΛΕΙΣ να παίξεις τον ρόλο σου. Να φέρεις το αποτέλεσμά σου πλήρει συνειδήσει. Γλιτώνεις όλες τις μάχες, Ζεις, και καταλαβαίνεις… τα πάντα όλα!

Κάθε συναίσθημα εξυπηρετεί έναν άγνωστο (συμπαντικό) σκοπό

Τελευταία, σε μία συνάντηση με θέμα την αλληλεγγύη, τσακώθηκα με μία κοπέλα από την ομήγυρη. Για να μην το κάνω (να τιθασεύσω το συναίσθημά μου) θα μπορούσα να σκεφτώ ότι δεν είναι σωστό, πρώτη φορά με βλέπουν οι άνθρωποι, τι γνώμη θα σχηματίσουν για μένα (ξέρεις, τα γνωστά). Θα μπορούσα επίσης να «δώσω τόπο στην οργή» (έτσι δεν το λες;) το θέμα μας ήταν η καλοσύνη, η αγάπη, να μην χαλάσω το κλίμα..

Δεν έχω σταματήσει ποτέ κανένα μου αίσθημα, μπορεί να μην είμαι μία «καλή κοπέλα» (έτσι δεν το λες;) αφού δεν έχω τρόπους, τακτ, είμαι όμως αληθινή. Και χαίρω μεγάλης εκτιμήσεως γι’ αυτό μου το «προσόν», ακόμα κι από τον τυχερό που έτυχε στο διάβα μου και την πλήρωσε. 

Το θέμα όμως δεν είναι ότι χαίρει εκτιμήσεως ο αληθινός άνθρωπος, υπάρχει σημαντικότερο..

Το συναίσθημα για να «ωριμάσει» και/για να φέρει λυτρωτικό/καθαγιαστικό αποτέλεσμα πρέπει να κινηθεί σε κύκλο. Να φύγει από αυτόν που το νιώθει και να πάει σ’ αυτόν που του το προκάλεσε και από εκεί, κάνοντας γκελ, γυρίζει πίσω λυτρωτικά.

Θα πάρω ένα καλό συναίσθημα, την αγάπη. Αν εσύ μου προκαλείς αγάπη πρέπει σε σένα να την δώσω για να επιστρέψει σε μένα θεραπευτικά. Αν, για οποιονδήποτε λόγο (είσαι παντρεμένος), δεν μπορώ να την δώσω σε σένα που μου την προκάλεσες, θα με πνίξει. Κι αν (για να γλιτώσω το πνίξιμο) πάω και την βγάλω σε κάποιον άλλον, πχ στο παιδί μου, ούτε εγώ λυτρώνομαι αλλά και φέρνω το λάθος αποτέλεσμα της αγάπης στο παιδί μου.

Το αρνητικό συναίσθημα έχει ακριβώς ίδια λειτουργία με το θετικό, μόνο που είναι πιο οφθαλμοφανής η προβληματικότητα. Αν νεύρα μού προκαλεί ο προϊστάμενός μου πρέπει να τα ξεσπάσω σ’ αυτόν, αυτός πρέπει να την πληρώσει, αυτός που μου τα προκάλεσε. Γιατί αλλιώς θα βγω έξω και θα την πληρώσει ο κάθε τυχάρπαστος/ανυπαίτιος που θα βρεθεί στο διάβα μου, ή το παιδί μου (όπου με παίρνει δηλαδή). Και παρατηρείς ότι ακόμα κι αν όλη μέρα, στον καθένα, ξεσπάει ο άνθρωπος, επειδή δεν ξεσπάει σ’ αυτόν που του φταίει, δεν καταφέρνεται η πλήρωση στο αίσθημα (δεν φεύγουν με τίποτα τα νεύρα).

Υπάρχει και πιο φιλοσοφική θεώρηση του θέματος. Μέχρι πριν δύο χρόνια, επειδή ήθελα να είμαι πολύ συνειδητή και σωστή στη ζωή μου, ήλεγχα καθετί που μου έβγαινε. (Περνούσε πρώτα του ελέγχου μου και της εγκρίσεώς μου και μετά το άφηνα να μου βγει.) Κι έρχεται μια άγια μέρα που τρώω την εξής φλασιά… Αν ο δημιουργός μου με έστειλε για να φέρω ένα σύχρηστο αποτέλεσμα;;; Κάποιος έπρεπε να κάνει τον Ιούδα για να προχωρήσει το σενάριο!!! Αν λοιπόν θέλει να κάνω κάτι κακό, που όμως αυτό το κακό θα φέρει σωστό αποτέλεσμα στη συνολική ιστορία, ποια είμαι εγώ να κάτσω να τσεκάρω και λογοκρίνω το σενάριο; Με τα πολλά, από τότε, με αφήνω χωρίς κανέναν έλεγχο. Κι είναι μερικές φορές που δεν μου αρέσει καθόλου (ούτε με συμφέρει, ούτε με βολεύει) να είμαι όπως μου βγαίνει, που στεναχωριέμαι όταν πληγώνω κάποιον, που δεν θέλω να παίξω αυτόν τον ρόλο….. Είμαι όμως βεβαία ότι πρέπει να το κάνω. Για λόγους τους οποίους δεν γνωρίζω, φέρνει σωστό αποτέλεσμα (ούτε αυτό το γνωρίζω). Είμαι βεβαία ότι εξυπηρετεί έναν άγνωστο (συμπαντικό) σκοπό.

Αυτός λοιπόν που σου προκαλεί ένα αίσθημα πρέπει υποχρεωτικά να το πάρει. Αν το σταματήσεις απλά δεν κάνεις αυτό που είναι να κάνεις. (Γενικά το σενάριο θα πάει αναγκαστικά εκεί που είναι να πάει. Έχει εμάς να το σπρώχνουμε αλλά αν δεν το κάνεις εσύ, δεν χάθηκε κι ο κόσμος, θα το κάνει ο άλλος ή θα προκληθεί διαμέσου συνθήκης -θα του σπάσει κάνα πόδι. Η ιστορία λοιπόν θα εξελιχθεί με ή χωρίς εσένα. Τυχερός όποιος θέλει να είναι μέρος της εξελεκτικής διαδικασίας.)

Πιο πρακτικά… Λάθος σίγουρα δεν νιώθεις ποτέ!!!! (Όπως δεν γίνεται να νυστάζεις λάθος, έτσι δεν γίνεται και να νευριάσεις λάθος.) Γενικά, από άγνοια κάνει μαλακίες ο άνθρωπος, αν ήξερε θα έκανε μόνιμα το σωστό. Στην περίπτωση τώρα που έχεις λάθος, δεν ξέρεις, πάλι το σωστό είναι να εκφράσεις αυτό που νιώθεις. ΑΛΛΙΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ!!!  Παράδειγμα. Όταν πέθανε ο ξάδελφός μου τα είχα πάρει στην κράνα με το σύμπαν (θεό, δημιουργό, βάλε ό,τι θέλεις), τα ‘χωνα ολημερίς, δεν καταλάβαινα τον λόγο, κι ενώ ήδη είχα τις απαντήσεις μου (περί θανάτου, θείου, σεναρίου κλπ), δεν έβρισκα καμία λογική να μας πάρει αυτό το συγκεκριμένο παιδί, τόσο νέο, τόσο ξαφνικά. Αν, ενώ πονούσα, ενώ δεν έβλεπα τον λόγο, ενώ δεν καταλάβαινα, δεν του γκάριζα, σκεπτόμενη ότι είναι αμαρτία ή ότι εκείνος ξέρει καλύτερα, δεν θα έπαιρνα και την απάντηση!!!! Τι σημαίνει ξέρει καλύτερα; ναι μα δεν ξέρω εγώ. Έβγαλα λοιπόν όλη μου την οργή και δεν σταμάτησα να του ζητώ εξηγήσεις παρά μόνο όταν μού έδειξε και κατάλαβα.

Ένα τελευταίο πολύ σημαντικό… Τα συναισθήματα όλα είναι ίδιο πράγμα. Αν σταματάς/κουλαντρίζεις/τροποποιείς/θάβεις, το κακό (επειδή δεν σε συμφέρει)…… σταματάς και το καλό. Δεν έχει ρυθμιστική βαλβίδα!!!!! Ή θα είσαι αυθόρμητος και αληθινός και ειλικρινής ή δεν θα είσαι. Γενικά. Και στο καλό και στο κακό. Ρυθμιστική βαλβίδα δεν διαθέτει το μηχάνημα.

Οι δύο πραγματικότητες..

Σήμερα (αυτή την μοναδική εποχή) υπάρχουν ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ δύο πραγματικότητες (δύο είδη ζωής). Η μία είναι όσων τράβηξαν μπρος, στο άγνωστο, και είναι αυτοί που θα φέρουν το αύριο, και η άλλη όσων κόλλησαν στα παλιά σαν να είναι μονόδρομος ή/και αδιέξοδο.

Οι κολλημένοι στα παλιά είναι ζωντανοί νεκροί (βρικόλακες), ζουν πίνοντας το αίμα των υπολοίπων (δεν υπάρχει εκεί που ζουν άλλο είδος τροφής για να διατηρηθούν στη ζωή). Ξενιστές είναι το λοιπόν, τσιμπούρια, που γραπωμένοι πάνω σου, ρουφώντας σου το αίμα προσπαθούν να διατηρηθούν στη ζωή.

Στην κατηγορία αυτών που φέρνουν το αύριο απευθύνομαι: ΑΡΚΕΙ να διώχνεις τα τσιμπούρια από πάνω σου, για να μην σε αποδυναμώνουν/καθυστερούν, και/για να έχεις όλες σου τις δυνάμεις να τραβάς μπρος. Δεν θα χρειαστεί κάτι άλλο. Η πραγματικότητα των μεν θα θεριεύει και ταυτόχρονα των δε θα σαπίζει/λιώνει/πεθαίνει.

Μπορείς να επιλέξεις να φτάσεις ν’ ακουμπήσεις το θείο στη ζωή τη ζώσα ή να ζήσεις απλά σαν άνθρωπος..

Η ανθρώπινη κι η θεϊκή πλευρά μας δεν γίνεται να συμφιλιωθούν. Ούτε μπορεί να παιχτεί μάχη για να υπάρξει νικητής. Μιλάμε για δύο τελείως άνισα μεγέθη, αλλά/και με εντελώς αντίθετους σκοπούς. Η ψυχή είναι το θείο, το σύμπαν, το όλον. Η ανθρώπινη πλευρά είναι το επίγειο, το εντελώς περιορισμένο (ό,τι μπορούν τα μάτια να δουν, ό,τι γνωρίζω μπορώ να αντιληφθώ). Έτσι, κι η δύναμή τους, είναι -αναλόγως- τελείως άνιση. Κι ο σκοπός τους επίσης είναι εντελώς αντίθετος, της μεν ψυχής είναι το να σε εξυψώσει, της ανθρώπινης υπόστασης να σε προσγειώσει.

Ο Αθανάσιος Διάκος δεν είχε συμφιλιωθεί με την ανθρώπινή του υπόσταση, δεν είχε δώσει καμία συγκατάθεση η ανθρώπινη πλευρά του στο να κάτσει να σουβλιστεί. Η κατάσταση αυτή η θεϊκή, που σε κάνει άξιο για το πιο υψηλό, έχει να κάνει με υπέρβαση. Η ψυχή κατακλύζει την υπόσταση, και τότε -λόγω αυτού- το ανθρώπινο παύει να υπάρχει (δεν έχει χώρο να υπάρξει). Σκέψου ότι ένα αίσθημα σαν αυτό που νιώθεις όταν πχ σε πνίγει το άδικο, όταν σου κλέβουν τη χώρα, όταν σου στερούν την ελευθερία.. είναι ικανό να σε κάνει να πας να στηθείς μπροστά στο τανκ!

Κάτι ανάλογο γίνεται και στο έγκλημα εν βρασμώ ψυχής, ένα αίσθημα τιγκάρει τον άνθρωπο από άκρη σ’ άκρη και απλά δεν χωράει η σκέψη η λογική.  

Η κατάσταση όμως αυτή δεν αφορά μόνο εγκλήματα ή/και ηρωισμούς. Είναι μία εν δυνάμει κατάσταση και φυσικά είναι εν δυνάμει για όλους. Είναι δυνατότητα! η οποία σε κάνει να πας μέχρι όσο μπορείς. Αν στοχεύαμε εκεί, στο να εξαντλήσουμε τις δυνατότητές μας, θα φτάναμε να ακουμπήσουμε το θείο, όχι μόνο σε ακραίες συνθήκες αλλά και σε φυσιολογικές. 

Μπορώ να το φτάσω σε φυσιολογικές συνθήκες αν.. το επιλέξω.

Το επιλέγω δίνοντας στην ψυχή όλη την αξία, ακούγοντας μόνο αυτήν, θρέφοντας μόνο αυτήν. Με παράδειγμα. Αν ο Διάκος δεν είχε κατακλυστεί από το συναίσθημα, και η φωνή της λογικής του τον έφτανε, θα άκουγε: τι πας να κάνεις, ένας μόνος του άνθρωπος δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο, θα πεθάνεις, τσάμπα όλος ο αγώνας σου, ο πόλεμος θα συνεχίσει, το κάνεις από εγωισμό, να μας αποδείξεις τι; άπατος θα πάει ο χαμός σου, ο εχθρός δεν θα πάθει κανένα πλήγμα, έχει όλη τη δύναμη, ολάκερο στρατό (ξέρετε εσείς, τα γνωστά. Η ανθρώπινη πλευρά είναι όλες αυτές οι σκέψεις που καθηλώνουν τον άνθρωπο, που τον κάνουν να ζει τσάμπα, απλά για να υπάρχουν άνθρωποι, να ‘ναι γεμάτος ο πλανήτης. Αυτό που λέτε ζωή.)

Αν επιλέξεις να μην ακούσεις ό,τι η ανθρώπινη πλευρά σού υπαγορεύει (όλα όσα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ δηλαδή), τότε θα Ζήσεις πραγματικά αλλά/και θα προλάβεις στην χρονική διάρκεια της μίας ζωής να φτάσεις μέχρι εκεί όπου μπορείς. (Το μέχρι εκεί όπου μπορείς είναι το άπειρο, δεν έχει όριο η δυνατότητα.)

Είναι θέμα επιλογής. Πού είσαι εστιασμένος, ποια φωνή ακούς.

Υ.Γ. Ο αυριανός άνθρωπος θα ΑΡΧΙΖΕΙ από το σημείο που μέχρι σήμερα ΦΤΑΝΑΜΕ. Ενώ εμείς χρειαζόμασταν 40 χρόνια παιδεμού για να δούμε 3 πράγματα, οι επόμενες γενεές θα έχουν αυτά τα 3 δεδομένα και θα πηγαίνουν από εκείθε και πάνω. Πώς θα συμβεί αυτό; Δεν θα είναι πλέον της μόδας η λογική/πεζή/χειροπιαστή/επιφανειακή πραγματικότητα!

Τα γηρατειά..

Όλοι φοβούνται τα γηρατειά, κυρίως γιατί ο γέρος θέλει να ζήσει αλλά δεν μπορεί (το σώμα γερνάει ενώ η ψυχή όχι).
Ένα άλλο που τρέμουν οι άνθρωποι όσον αφορά τα γεράματα είναι η μοναξιά. Όσοι γέροι μ’ ακούν να εξυμνώ την μοναξιά μού λένε την αγαπημένη τους ατάκα «εκεί που είσαι ήμουν» και «καλά κι εγώ στην ηλικία σου τέτοια έλεγα, να σε δω όταν θα γεράσεις, η μοναξιά ισούται με θάνατο».
(Γιατί όλοι θένε να ζήσουν πολύ τότε; Γιατί κανείς δεν θέλει να πεθάνει νέος; Γιατί και στα 100 να πάει ο γέρος θέλει να ζήσει κι άλλο;)
Ένα άλλο, οι ηλικιωμένοι μόνιμα αναπολούν.. αλλά/και (μόνιμα) μετανιώνουν για τον τρόπο με τον οποίο έζησαν τα νιάτα τους (άλλη αγαπημένη ατάκα «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα»). 
Μετανιώνει αυτός που όταν ήταν νέος, επειδή μπορούσε να κάνει τα πάντα, δεν τα έκανε. Αυτή η αίσθηση ότι έχω όλον τον χρόνο μπροστά μου είναι παγίδα, κι όσοι πέφτουν σ’ αυτήν συνεχώς αναβάλουν, και ποτέ δεν κάνουν, και τελικά δεν θέλουν να πεθάνουν... (Όσο έχουν ακόμα αύριο έχουν κι ελπίδες!!)
Αυτό που με εντυπωσίαζε από πάντα είναι το γεγονός ότι δεν μαθαίνουμε από τις παπαριές των άλλων. Ας πούμε αν γνωρίζω τον λόγο που οι γέροι πάσχουν δεν είναι πολύ εύκολο να καταλάβω τι πρέπει να κάνω για να μην πάσχω αύριο κι εγώ; 
Πχ να μην αναβάλω. Να μην θεωρώ ότι έχω όλον τον χρόνο μπροστά μου, να θεωρώ ότι μόνο το τώρα υπάρχει κι ό,τι θέλω να το κάνω τώρα, που μπορώ. 
Όσον αφορά τη μοναξιά… το κουφό είναι (νόμος του Μέρφυ;) ότι αυτός που δεν την αντέχει μένει τελικά μόνος. Επίσης, οι περισσότεροι άνθρωποι συμβιβάζονται με κάποιον για να έχουν παρέα στα γεράματα.. Δεν το κατάλαβα ποτέ. Να σε φάω όλη μου τη ζωή στη μάπα για να μην δυστυχάω όοοοοταν (ΑΝ) γεράσω;;; Ας πεθάνω αν δεν μπορώ να ζήσω τότε!!! Χωρίς καταπίεση θα έχω ζήσει ζωή ζωάρα!!! Να είσαι σίγουρος θα μου είναι πολύ αρκετό.
Τέλος, για το σώμα που δεν μπορεί ν’ ακολουθήσει την ψυχή…. Έχεις δει κάτι θεριά γεροβοσκούς;; Που βάζουν κάτω και παλικάρια;;; Γίνεται αδύναμο το σώμα αυτού που ΔΕΝ έζησε τη ζωή του αντρίκια αλλά φλώρικα!! (Μαλθακό γίνεται το κουφάρι αυτού που ζει μαλθακή ζωή.)

Υ.Γ. Την σκέψη μού την έβγαλε ο Ρίτσος
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=KNBfiW7x7j4

ΨΕΜΑΤΑ ΚΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ 3

Για να πείσουν τον ελληνικό λαό για την αναγκαιότητα του Μνημονίου 3, οι κάθε λογής υπερασπιστές του καταφεύγουν σε ορισμένα... βαρβάτα ψέματα.

Τα 31 δισεκατομμύρια ευρώ της νέας δόσης, που θα πληρωθούν
με το αίμα το αίμα του ελληνικού λαού, θα καταλήξουν
όλα στην "μαύρη τρύπα" των τραπεζών

1ο ψέμα: «Αυτά τα μέτρα θα είναι τα τελευταία». Να υπενθυμίσουμε ότι και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου είχε πει κάποια στιγμή ότι θα ήταν τα τελευταία και ότι αν χρειαζόταν να περάσει εκ νέου μέτρα θα παραιτούνταν... Επίσης, η επιμήκυνση που ετοιμάζονται να ζητήσουν θα κοστίσει περίπου 20-30 δισ. που θα βρεθούν είτε με νέο εξωτερικό δανεισμό, είτε με νέα μέτρα, είτε με συνδυασμό και των δύο, που είναι και το πιο πιθανό.

ΟΙ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΘΑ ΟΞΥΝΘΟΥΝ

Μέλη της εγχώριας οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας οδηγούνται στον Κορυδαλλό ως αποδιοπομπαίοι τράγοι. Ωστόσο, αυτές οι επιχειρήσεις «ανακαίνισης» του αστικού πολιτικού εποικοδομήματος μπορεί και να έχουν απρόβλεπτες συνέπειες

 

Μια σειρά από επιθετικά δημοσιεύματα του ξένου Τύπου, σε συνδυασμό με τις εξελίξεις για τον Παπακωνσταντίνου, τη λίστα Λαγκάρντ και τα άλλα σκάνδαλα (π.χ. Λαυρεντιάδη), έχουν δημιουργήσει την εντύπωση ότι επίκειται μια σαρωτική εκκαθάριση στο ελληνικό επιχειρηματικό και πολιτικό «κατεστημένο». Όλο και πιο συχνά γίνεται σύγκριση με την εκστρατεία «Καθαρά Χέρια» της Ιταλίας των αρχών του '90.

Ωστόσο, το πρόβλημα του ιταλικού καπιταλισμού τότε ήταν κατά βάση πολιτικό. Ενώ η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού σήμερα είναι απείρως βαθύτερη και σε όλα τα επίπεδα. Τότε ο ιταλικός καπιταλισμός δεν είχε πρόβλημα να θυσιάσει τα κόμματά του και τους πολιτικούς του, ξέροντας ότι δεν ετίθετο ζήτημα αποσταθεροποίησης του καθεστώτος. Στη δική μας περίπτωση, κάθε απρόσεκτη κίνηση στη διαδικασία «αναμόρφωσης» του πολιτικού συστήματος μπορεί να συναντηθεί με την έκρυθμη κοινωνική κατάσταση και να οδηγήσει σε μια ανατροπή των ταξικών συσχετισμών. Επιπλέον, είναι ψέμα ότι υπάρχουν «υγιείς» επιχειρηματικές και πολιτικές δυνάμεις που ενδιαφέρονται πραγματικά να καταπολεμήσουν τη «διαφθορά». Και είναι πολύ ρηχή η εξήγηση ότι όλα αυτά είναι ένα επικοινωνιακό παιχνίδι προκειμένου να αποπροσανατολιστεί ο ελληνικός λαός.

Στην πραγματικότητα, εδώ έχουμε τη συνδυασμένη εκδήλωση μιας σειράς οξυμένων αντιθέσεων:

Οι Αμερικανοί απορρίπτουν την ευρωπαϊκή λιτότητα

Περισσότεροι φόροι για τους πλούσιους
και διατήρηση των κοινωνικών 
δαπανών είναι η "συνταγή"
Ομπάμα.Το ακριβώς
αντίθετο απ' ότι στην Ευρώπη
 

Ενώ τα «φώτα» της οικονομικής κρίσης είναι στραμμένα κυρίως πάνω στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τελευταία το ενδιαφέρον τράβηξαν οι ΗΠΑ, με εκτενή αναφορά σε όλα τα ΜΜΕ. Βάσει συμφωνίας μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων στις αρχές του Αυγούστου του 2011, εάν το χρέος των ΗΠΑ έφτανε το ανώτατο όριό του, που είχε οριστεί στα 16.4 τρισ. δολάρια, αυτό θα επέφερε αυτομάτως «έκτακτα μέτρα». Αυτό το όριο προσεγγίστηκε τη Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου.

 

Τελικά, οι ΗΠΑ απέφυγαν στο... και πέντε να πέσουν στον περιβόητο «δημοσιονομικό γκρεμό» και απετράπη η στροφή σε μια πολιτική περικοπών και φορολογικών αυξήσεων που θα επηρέαζε το 98% των αμερικανικών νοικοκυριών. Στις 2 Ιανουαρίου, υπερψήφισε και η Βουλή των Αντιπροσώπων, μετά τη Γερουσία, το συμβιβασμό για τον προϋπολογισμό που επιτεύχθηκε μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων. Ο συμβιβασμός έχει ως εξής:

• Αυξάνεται από 35% σε 39,6% η φορολόγηση για τα νοικοκυριά που έχουν ετήσιο εισόδημα άνω των 450 χιλ. δολαρίων, αντί 250 χιλ., που ήθελαν οι Δημοκρατικοί.
• Τα επιδόματα στους 2 εκατ. μακροχρόνια ανέργους θα καταβάλλονται για έναν ακόμη χρόνο, αντί να κοπούν, όπως ήθελαν οι Ρεπουμπλικάνοι.
• Τα μερίσματα και τα άλλα έσοδα από διακίνηση κεφαλαίων θα φορολογούνται πλέον με 20% αντί 15%.
• Αυξάνεται από 35% σε 40% ο φόρος κληρονομιάς για περιουσίες άνω των 10 εκ. δολαρίων ανά ζευγάρι (ο Ομπάμα επεδίωκε 45%).
• Παύει το «πάγωμα» των αποδοχών των εργαζομένων της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.
• 5 έτη επέκταση για φοροαπαλλαγές που βοηθούν τους φτωχούς και τις οικογένειες της μεσαίας τάξης.
• Οι περικοπές δαπανών, ύψους 109 δισ. δολαρίων για το 2013 (επί συνόλου 600 δισ. δολαρίων για τα επόμενα χρόνια), που έπρεπε αυτόματα να δρομολογηθούν, αναβάλλονται για δύο μήνες.

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι ΗΠΑ, η ισχυρότερη ιμπεριαλιστική χώρα του κόσμου, δεν υιοθετούν τη λογική της αυστηρής λιτότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας της Ευρώπης, αλλά διατηρούν τις δαπάνες υπέρ των ασθενέστερων στρωμάτων και αυξάνουν τη φορολογία για τους πλούσιους. Φυσικά, δεν μιλάμε για «καλούς» και «κακούς» ιμπεριαλιστές, αλλά για μια διαφορετική πολιτική, που, αν και εντός του καπιταλισμού, πλήττει λιγότερο τα λαϊκά στρώματα.

Γιάννης Τριανταφύλλου

Η εργασιακή κόλαση και η άμυνα μας

Έτσι μας θέλουν τα αφεντικά, εκεί
θέλουν να μας φτάσουν με τα μέτρα
τους. Θα τους αφήσουμε;

Στα δύο χρόνια που εφαρμόζονται τα εξοντωτικά μέτρα των Μνημονίων έχει διαμορφωθεί μια εργασιακή κόλαση για τους Έλληνες εργαζόμενους.

 

Μέσα στο 2011, οι μισές συμβάσεις που υπογράφτηκαν ήταν μερικής απασχόλησης, που σημαίνει μισθό 295 ευρώ μικτά. Και από τις υπάρχουσες μόνιμες, 70.000 περίπου μετατράπηκαν σε μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης. Το μεγαλύτερο μέρος δε των μόνιμων συμβάσεων υπέστη μείωση αποδοχών από 15% και πάνω.

 

Την ίδια ώρα, οργιάζει η ανασφάλιστη εργασία (έφτασε στο 35%), όχι μόνο των αλλοδαπών πλέον, αλλά και Ελλήνων εργαζομένων, που με τον εκβιασμό της ανεργίας δέχονται να δουλέψουν χωρίς ένσημα και ασφάλιση. Ο τεράστιος εφεδρικός στρατός των 1.300.000 περίπου ανέργων αποτελεί ένα όπλο στα χέρια των εργοδοτών, χωρίς να υπολογίσουμε τη «δεξαμενή» των φτηνών ξένων εργατών.

Οι εφοπλιστές συνεχίζουν το «πάρτι»

Σκηνή από γλέντι εφοπλιστών.
Ενώ ο λαός υποφέρει, για τους
πλουσιότερους
(και πάντα αφορολογητους) Έλληνες,
ο μήνας έχει εννιά!

Η οικονομική αφαίμαξη που έχουμε υποστεί τα τελευταία χρόνια δεν αφορά βέβαια όλο τον πληθυσμό της χώρας αδιακρίτως. Μπορεί να υπάρχουν οικογένειες με κομμένο ρεύμα, άστεγοι, καταχρεωμένα νοικοκυριά που αγκομαχούν για να τα βγάλουν πέρα, ωστόσο στους κύκλους των Ελλήνων εφοπλιστών επικρατεί μια χαρωπή ατμόσφαιρα. Και πώς όχι, αφού αυτοί ουδέποτε πλήρωσαν τους φόρους και τα χαράτσια που καλούμαστε να πληρώσουμε εμείς οι εργαζόμενοι και ούτε και τους ενόχλησε το κράτος για να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους.

 

Σύμφωνα με διάταξη που είχε περάσει ο Βενιζέλος, τα ακίνητα που είναι πάνω από 1.000 και 2.000 τετραγωνικά μέτρα, έχουν έκπτωση στο «χαράτσι» 30% και 60% αντίστοιχα. Επίσης, έχει καταργηθεί ο έκτακτος φόρος για τα πολυτελή σκάφη, τα αυτοκίνητα υψηλού κυβισμού και τις πισίνες.

Με δυο λόγια, όσο πιο πλούσιος είσαι τόσο λιγότερο πληρώνεις!

Την ίδια στιγμή, στη λίστα του περιοδικού Lloyds με τους 100 κορυφαίους επιχειρηματίες ανά τον κόσμο φιγουράρουν 14 Έλληνες εφοπλιστές, εκ των οποίων οι δύο βρίσκονται στην πρώτη πεντάδα! Η παγκόσμια οικονομική κρίση προφανώς και δεν έχει προβληματίσει τους Ελληνες εφοπλιστές, καθώς έχουν προχωρήσει σε 97 νέες παραγγελίες πλοίων. Οι κατασταλτικές δυνάμεις εκκενώνουν τη Βίλα Αμαλίας, ενώ οι άλλες βίλες, στα βόρεια προάστια, που χτίστηκαν με κλεψιμαίϊκα, προστατεύονται αποτελεσματικά.

Η πολυτέλεια, τα εξωφρενικά έξοδα, τα πάρτι και οι «φιλανθρωπικές» εκδηλώσεις καλά κρατούν, σε μια χώρα που ματώνει. Την ίδια στιγμή που ο ένας στους δύο νέους είναι άνεργος και που πολλοί γονείς αφήνουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα γιατί δεν μπορούν να τα μεγαλώσουν, οι λιγοστές οικογένειες που μας εξουσιάζουν συνεχίζουν με μαφιόζικες μεθόδους, εκβιαστικά και προκλητικά, να ζουν ζωή χαρισάμενη. Δεν λογοδοτούν σε κανένα κράτος, δεν φορολογούνται και δεν έχουν υποστεί καμία από τις τραγικές επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, που ώθησε τόσους συνανθρώπους μας στην αυτοκτονία. Αυτό που φαίνεται να παραβλέπουν μέσα στην αλαζονεία της πολυτέλειας είναι η αριθμητική και η ηθική μας υπεροχή. Εκείνοι είναι μια χούφτα μαφιόζοι, εμείς είμαστε η πλειοψηφία και η ζυγαριά θα γείρει προς το μέρος μας!

Στέλλα Χατζημιχελάκη

Το ΚΚΕ πρωτοπόρο στην εφαρμογή του Μνημονίου

Η ηγεσία του ΚΚΕ
ξεσπαθώνει  υπέρ των
ανέργων και την ίδια ώρα
απολύει μαζικά εργαζόμενους
του Ριζοσπάστη

Ο Τύπος και τα μέσα ενημέρωσης είναι ένας από τους πιο άγρια χτυπημένους από την κρίση κλάδους. Μαζικές απολύσεις, πετσόκομμα αμοιβών, κατάργηση κάθε έννοιας συμβάσεων, η «μαύρη» και απλήρωτη εργασία κάνουν θραύση κ.ο.κ. Οι εργαζόμενοι, κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες, λόγω της τεράστιας ανεργίας, προσπαθούν να υπερασπιστούν κάποια από τα δικαιώματά τους, αντιστέκονται όπου και όπως μπορούν.

 

Μέσα σε αυτή την κατάσταση, οι εργαζόμενοι όχι μόνο του συγκεκριμένου κλάδου αλλά και συνολικά, δέχονται ένα ακόμα χτύπημα. Από ποιον; Από ένα κόμμα που αυτοσυστήνεται σαν «κόμμα της εργατικής τάξης»! Αναφερόμαστε φυσικά στο ΚΚΕ και τις μαζικές απολύσεις που ξεκίνησε χριστουγεννιάτικα στην εφημερίδα του, τον Ριζοσπάστη. Και οι οποίες, μάλιστα, ακολουθούν τις απολύσεις που έχουν ήδη γίνει στις άλλες κομματικές επιχειρήσεις και μέσα ενημέρωσης του ΚΚΕ, την Τυποεκδοτική, το ραδιόφωνο του 902, τον τηλεοπτικό σταθμό του 902. Μιλάμε για την πιο στυγνή εφαρμογή της μνημονιακής λογικής, που ουσιαστικά λειτουργεί ενισχυτικά στις αντίστοιχες επιθέσεις των μεγαλοεκδοτών, ενάντια στους οποίους υποτίθεται αγωνίζονται οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΚΚΕ στον Τύπο!

Προκλητικότατος ο διευθυντής του Ριζοσπάστη, Στέφανος Λουκάς, έφτασε στο σημείο να πιέζει τους εργαζόμενους να παραιτηθούν μόνοι τους, αρνήθηκε να κάνει τις απολύσεις τουλάχιστον με τους όρους που ίσχυαν προ του Μνημονίου 3 και φέρεται να δήλωσε: «Εγώ τον Ριζοσπάστη μπορώ να τον βγάζω και με 40 μέλη του κόμματος και Κνίτες». Σε αυτή ακριβώς τη λογική φοβερίζουν τους εργαζόμενους και οι πιο χυδαίοι εργοδότες του χώρου!

Θεωρήθηκε μάλιστα αυτονόητο ότι θα απολυθούν κατά βάση εργαζόμενοι που δεν είναι μέλη του κόμματος. Δηλαδή, αυτοί που δούλευαν στην εφημερίδα για να βγάλουν το ψωμί τους αντιμετωπίστηκαν πρακτικά σαν εργαζόμενοι δεύτερης κατηγορίας!

Εδώ τα πράγματα είναι απλά: αυτές οι πρακτικές, αυτός ο τρόπος λειτουργίας, αυτή η ηθική αντιστοιχούν σε έναν μηχανισμό πωρωμένων γραφειοκρατών, ένα συντηρητικό-αντεπαναστατικό κόμμα που δεν έχει πια καμιά απολύτως σχέση με τα συμφέροντα, τις αγωνίες και την ηθική της εργατικής τάξης.

Ο εξισλαμισμός της Ευρώπης

Η ραγδαία ανάπτυξη του Ισλάμ
στην Ευρώπη αποτελεί έναν κίνδυνο
για τις κατακτήσεις της ευρωπαϊκής
εργατικής τάξης

Μετά την από δεκαετίες «πολυπολιτισμική» πολιτική της ευρωπαϊκής αστικής τάξης, η οποία ενθάρρυνε την ακατάπαυστη είσοδο μουσουλμάνων μεταναστών (νόμιμα και παράνομα) στην Ευρώπη, και αφού τους ενθάρρυνε να δημιουργήσουν παράλληλες κοινωνίες (αρνούμενοι ταυτόχρονα και οι ίδιοι να ενσωματωθούν στις χώρες υποδοχής) στο όνομα «της πολιτικής και θρησκευτικής ορθότητας» και «του σεβασμού της διαφορετικότητας», δημιουργήθηκαν μια σειρά από προβλήματα που αιωρούνται σαν απειλή στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Αυτά αφορούν την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (π.χ. θέση της γυναίκας στην κοινωνία) αλλά και την απειλή περιθωριοποίησης της εργατικής τάξης και των ταξικών διεκδικήσεών της, καθώς υπάρχει πλέον μια εφεδρική εργατική τάξη, η οποία είναι πολύ πίσω πολιτικά, οικονομικά και πολιτισμικά, με σχεδόν ανύπαρκτη εργατική συνείδηση.
 

Η ευκολία με την οποία γίνεται συχνά λόγος για «βλασφημία» και «ρατσισμό» εις βάρος του Μωάμεθ και των οπαδών του, η ραγδαία αύξηση του μουσουλμανικού πληθυσμού στην Ευρώπη (20 εκατομμύρια μουσουλμάνοι ζουν ήδη στην Ευρώπη), σε συνδυασμό με το ρόλο του αχόρταγου κεφαλαίου, που τρίβει τα χέρια του στη θέα του φθηνού εργατικού δυναμικού, οδηγούν με γρήγορους ρυθμούς στον εξισλαμισμό της Δύσης και στην απειλή μιας γενικευμένης σύγκρουσης, πολιτισμικής και όχι μόνο, μεταξύ Δύσης και Ανατολής.

ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΜΕ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ

Εσωτερικό σύγχρονου εργοστασίου.
Οι μεγαλοαστικές συμμορίες που λυμαίνονται τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες
επεδίωξαν ακόμη και να ξεχαστεί η λέξη "βιομηχανία" στον τόπο μας

Έχουμε ξαναγράψει, ότι, ο βασικότερος λόγος που η κρίση έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις στη χώρα μας είναι ότι η ελληνική μεγαλοαστική τάξη κατέστρεψε συνειδητά και μεθοδικά την παραγωγική βάση της χώρας. Και το έκανε γιατί, ρίχνοντας όλο της το βάρος στις παρασιτικές «υπηρεσίες» και τη φτηνή εργασία των ανειδίκευτων τριτοκοσμικών μεταναστών, εξασφάλιζε α) μεγαλύτερα (βραχυπρόθεσμα) κέρδη και β) το τσάκισμα της «απαιτητικής» και ανήσυχης ελληνικής εργατικής τάξης.

Θα ρωτήσει κανείς: μα, είναι αυτό το φαινόμενο μόνο ελληνικό; Ασφαλώς όχι. Όμως, σε καμιά χώρα της Ευρώπης η διάλυση της παραγωγικής βάσης δεν πήρε τέτοιες διαστάσεις και τέτοιο μεθοδευμένο χαρακτήρα όπως στην Ελλάδα. Σε καμιά χώρα δεν έφτασε η άρχουσα τάξη στο σημείο να κάνει πλύση εγκεφάλου στο λαό της, ώστε να τον πείσει ότι η παραγωγή είναι κάτι σχεδόν άχρηστο και μια χώρα μπορεί να ζήσει μόνο από τις «υπηρεσίες»! Φτάσαμε στο σημείο ο μέσος Έλληνας να ξεστομίζει αβίαστα τις παρακάτω φοβερές ανοησίες: «Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ βιομηχανία», «οι Έλληνες δεν θέλουν να δουλεύουν πια στα εργοστάσια», «η Ελλάδα μπορεί να ζήσει και μόνο από τον τουρισμό», «δεν μπορείς να αναπτύξεις βιομηχανία στην Ελλάδα όταν ο Κινέζος παράγει τα πάντα με 150 ευρώ μισθό» (σ.σ. αλλά πώς έχει πανίσχυρη βιομηχανία η Γερμανία με μισθούς 2.500 και 3.000 ευρώ;), «έχουμε ορυκτό πλούτο, αλλά τα ορυχεία επιβαρύνουν το περιβάλλον» κτλ. κτλ.

Τα μεγάλα αφεντικά απαλλάχθηκαν από το «χαράτσι»

Το ΣΚΑΪ του Αλαφούζου και των
εφοπλιστών, που υπερασπίζεται
λυσσασμένα τα μέτρα του Μνημονίου,
δεν πλήρωσε "χαράτσι"
 

Ο φόρος ΕΕΤΗΔΕ, το γνωστό «χαράτσι της ΔΕΗ», επιβλήθηκε από τη μεγαλοαστική τάξη με στόχο το γονάτισμα και την εξόντωση του ελληνικού λαού. Οι εμπνευστές του, όμως, φρόντισαν ώστε να απαλλαγούν οι ίδιοι απ' το δυσβάσταχτο αυτό βάρος.

 

Όπως κατήγγειλε η ηγεσία του συνδικάτου των εργαζομένων στη ΔΕΗ, στις αρχές του 2012 φτιάχτηκε νόμος με τον οποίο έχουν έκπτωση 30% τα κτίρια μη οικιακής χρήσης έως 1.000 τετραγωνικά μέτρα και 60% τα κτίρια μη οικιακής χρήσης έως 2.000 τετραγωνικά μέτρα. Το σύνολο των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, δηλαδή, εκτός από τις βιομηχανίες, που είχαν εξαιρεθεί από την αρχή της επιβολής του φόρου. Υπήρξαν όμως και πολλοί καπιταλιστές που απαλλάχθηκαν εντελώς από το φόρο και αυτοί, κατά... σύμπτωση, είναι οι γνωστές κυρίαρχες συμμορίες της χώρας, καθώς και άλλοι μεγαλοκαπιταλιστές (ΣΚΑΪ, Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη, επιχειρήσεις Μπόμπολα, IKEA, Καζίνο, Βωβός, Αγγελοπουλαίοι κλπ.).

 

Το αίσχος αυτό αποδεικνύει ότι ζούμε σε ένα καθεστώς χυδαίας δικτατορίας της αστικής τάξης. Που επιβάλλει εξοντωτικούς νόμους στο λαό και η ίδια προκλητικά απολαμβάνει πλούτη και ασυλία για κάθε είδους απάτη. Συνυπεύθυνοι αυτής της δικτατορίας είναι φυσικά το διεφθαρμένο και χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα της χώρας και οι υπηρετίσκοι που το απαρτίζουν. Το ανυπόληπτο κοινοβούλιο έχει γίνει ένας χώρος διεκπεραίωσης των πιο άνομων καπιταλιστικών σχεδίων και δίκαια συγκεντρώνει την οργή και την αγανάκτηση του ελληνικού λαού. Πίσω απ' αυτό, βέβαια, θα πρέπει να δούμε τους βασικούς αίτιους αυτής της κατάστασης, που δεν είναι άλλοι από τους κεφαλαιοκράτες. Πολλά μέτρα, άλλωστε, δεν τα περνάνε ούτε καν απ' τη Βουλή, αλλά με προεδρικά διατάγματα ή απλές υπουργικές αποφάσεις.

 

Η ξεφτίλα του κατοχικού ορνιθώνα

Οι κατοχικοί βολευτάδες της μπουρδολοβουλής έστησαν κάλπες και συναγωνίζονταν αναμεταξύ τους για να στείλουν στο ειδικό δικαστήριο πολιτικούς που δεν συμμορφώθηκαν με τας πλήρεις υποδείξεις της λίστας Λαγκάρντ, νομιμοποιώντας έτσι την κατοχική παρέμβαση του ΔΝΤ δηλαδή των αμερικάνων δια μέσω της πρόεδρου της, στο να διαμορφώνει τα πολιτικά δρώμενα και τις εξελίξεις στην Ελλάδα.

Αυτό ήταν το μήνυμα της λίστας Λαγκάρντ του αρχιλαμόγιου του ΔΝΤ, που με την λίστα, έδιδε ονόματα φοροδιαφυγόντων, προέδρου ενός ανεξέλεγκτου υπερεθνικού τραπεζιτικού οργανισμού που αρμέγει τον αφρό της υπεραξίας που παράγουν οι εργαζόμενοι, στις καπιταλιστικές οικονομίες των εθνικών κρατών για μέσου της αισχρής τοκογλυφίας.

Μιας υπερτράπεζας, που δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν, δεν αναφέρονται πουθενά τα έσοδα-έξοδα της και φυσικά δεν φορολογείται, αλλά είχε το θράσος να ανακοινώνει λίστες φορολόγησης, όπως τις Λίστας Λαγκάρντ, ώστε δια μέσω τις φορολογίας των κρατών εθνών να φορο-αφαιμάξει τους λαούς.

Αν πραγματικά ήθελαν να συλλάβουν τους φοροκλέπτες, δεν χρειάζονταν καμιά λίστα Λαγκάρντ, απλά δεν θα είχαν παρά να προβούν σε διαχειριστικό έλεγχο των τραπεζών και των επιχειρήσεων, με πλήρη διαφάνεια, και με την ανεμπόδιστη συμμετοχή όλων των στρωμάτων του πληθυσμού της χώρας και ειδικά των εργαζομένων, που παράγουν τον πλούτο της χώρας.

Αίσχος και στα 300 ρεμάλια της μπουρδελοβουλής, που δέχονται την λίστα Λαγκάρντ που καταλύει κάθε ίχνος εθνικής ανεξαρτησίας.

 

Κώστας οικοδόμος

Πηγή

 

Να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας

Επιτροπές αλληλεγγύης, μποϋκοτάζ στους εκμεταλλευτές, όλοι στα σωματεία μας: τρία βήματα για να πάψουμε να είμαστε θεατές των εξελίξεων

Ήρθε η ώρα εμείς οι εργαζόμενοι να επιστρατεύσουμε
την τόλμη και την φαντασία μας
και να σπάσουμε το φόβο

 

Το 1981, η πλειοψηφία του λαού πανηγύριζε για την υποτιθέμενη «αλλαγή», μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, πιστεύοντας ότι ήρθε ο σοσιαλισμός. Το να αλλάξει το κοινωνικό σύστημα μέσα από εκλογές θα αποτελούσε παγκόσμια πρωτοτυπία και φυσικά δεν έγινε. Αυτό που έγινε ήταν ότι ο αστός πολιτικός Ανδρέας Παπανδρέου απλώς συνέχισε το έργο που του άφησε κληρονομιά ο πατέρας του, Γεώργιος Παπανδρέου, ο οποίος το είχε αρχίσει με τον εμφύλιο. Την καθυπόταξη, δηλαδή, της ελληνικής εργατικής τάξης. Όχι με τη βία και τα όπλα αυτή τη φορά, αλλά με πιο ύπουλο τρόπο. Με τις δήθεν παροχές, το δήθεν «κοινωνικό κράτος», τη δήθεν αριστερή φρασεολογία. Δήθεν γιατί όλα αυτά έγιναν για να μπορούν ανενόχλητοι να κάνουν πλιάτσικο πάνω στον ιδρώτα του λαού.

 

Η ελληνική εργατική τάξη, κουρασμένη από τους μακροχρόνιους και επίπονους αγώνες (εμφύλιος, Χούντα κτλ.), έπεσε εύκολα στην παγίδα. Οι περισσότεροι συνδικαλιστές έγιναν μισθωτοί υπάλληλοι. Η αριστερά έγινε η αριστερά των ατελείωτων αναλύσεων και «επαναστατικών» θεωριών, απομονωμένη σε κλειστούς κύκλους, μακριά από τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου. Χαρακτηριστικό της ανεπάρκειάς της είναι ότι πλέον (συνειδητά ή ασυνείδητα) είναι ο κύριος υπερασπιστής του βασικού σχεδίου της ελληνικής αστικής τάξης, της αντικατάστασης δηλαδή του ελληνικού λαού από Αφροασιάτες μετανάστες! 

Προετοιμάζουν το έδαφος για να μας ξεσπιτώσουν

Τα στεγαστικά δάνεια θα γίνουν
θηλιά και θα μας πνίξουν, ειδικά αν
αρθεί η απαγόρευση πλειστηριασμών
πρώτης κατοικίας

Μεγάλος κίνδυνος πλειστηριασμών υπάρχει για χιλιάδες δανειολήπτες που αδυνατούν να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους. Υπάρχει σχέδιο να αρθεί (από την αρχή του νέου έτους) ο περιορισμός που ισχύει από το 2008 και απαγορεύει πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας για χρέη έως 200.000 ευρώ. Τα χουντικής έμπνευσης αυτά σχέδια εξέφρασε ο κατάλληλος άνθρωπος, ο ακροδεξιός Μ. Βορίδης, που έχει εξελιχθεί σε σημαίνοντα εκπρόσωπο του τραπεζικού και κατασκευαστικού κεφαλαίου.
 

Ο άμεσος στόχος των τραπεζιτών, των βασικών οργανωτών αυτών των σχεδίων, είναι προφανής: να στερήσουν από τον ελληνικό λαό ένα ζωτικό στοιχείο της ύπαρξής του, την ιδιόκτητη κατοικία. Τα περισσότερα δάνεια που είναι ληξιπρόθεσμα είναι τα στεγαστικά (132.000 περίπου, με χρέη πάνω από 20 δισ. ευρώ).

Με αυτόν τον τρόπο, θέλουν να βρουν μια σανίδα σωτηρίας για τις χρεοκοπημένες τους τράπεζες, καθιστώντας τους δανειολήπτες νοικάρηδες στα ίδια τους τα σπίτια, αλλά και να βοηθήσουν εμμέσως ένα βασικό σύμμαχο τους, το κατασκευαστικό κεφάλαιο, που διέρχεται και αυτό μεγάλη κρίση. Και φυσικά, η βαθύτερη ουσία αυτών των σχεδίων δεν είναι άλλη από το ξερίζωμα του ελληνικού λαού από τη γη την οποία κατοικεί εδώ και χιλιάδες χρόνια και η αντικατάστασή του με έναν τριτοκοσμικό πληθυσμό, αρεστό στους καπιταλιστές. Γιατί, όταν σου στερούν την κατοικία μαζί με τα βασικά μέσα επιβίωσης, δεν σου αφήνουν άλλη προοπτική εκτός από το να μεταναστεύσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα μέτρα της φοροκαταιγίδας των Μνημονίων (φόρος ΔΕΗ κλπ.) έχουν τον ίδιο στόχο, την κατοικία του Έλληνα εργαζόμενου.

Δεν πρέπει κανένας Έλληνας εργαζόμενος να μείνει ανυπεράσπιστος στα νύχια των αρπακτικών του κεφαλαίου. Θα πρέπει να συγκροτηθούν επιτροπές άμυνας των δανειοληπτών, που θα αποτρέπουν έμπρακτα οποιαδήποτε απόπειρα κατάσχεσης περιουσίας. Τα δάνεια έχουν πληρωθεί δύο και τρεις φορές, με τα ληστρικά επιτόκια που επέβαλε η συμμορία του χρηματιστικού κεφαλαίου. Όχι μόνο δεν τους χρωστάμε, αλλά μας χρωστάνε. Γι αυτό και πρέπει να αντισταθούμε άμεσα, οργανωμένα και αποτελεσματικά.

Σωτήρης Κρόκος