(δεν βρίσκω τίτλο)

Η Αλήθεια για τα πάντα όλα είναι μία.

Ο άνθρωπος κάνει μαλακίες μόνο από άγνοια, αν γνώριζε θα έκανε μόνιμα (αναγκαστικά) το σωστό.

Γνώση όμως όχι θεωρητική…. Η γνώση πρέπει να έχει βγει από μέσα του για να μην μπορεί να κάνει αλλιώς, να είναι αναγκασμένος να την τηρήσει.

Αν η Αλήθεια τεθεί, άσχετα αν αυτός που την ακούει δεν μπορεί να την εφαρμόσει, ή αν δεν έχει γίνει ικανός να την δει, δεν γίνεται να την αμφισβητήσει.

Κι έρχεται ο τρόπος με τον οποίο μπορείς να σπρώξεις κάποιον να εντρυφήσει!!!

Θέτεις την Αλήθεια πχ (ας πάρουμε μια εύκολη) «Η αγάπη δίνει ελευθερία και την δίνει δίχως όρους.»

Και την ακούει ένας ζηλιάρης. 

Φυσικά θα βρει άπειρες λογικές μαλακισμένες δικαιολογίες για να συνεχίσει να ζηλεύει, πχ θα πει στον εαυτό του: Αυτός που δεν νιώθει τον άλλον δικό του δεν έχει αγαπήσει πραγματικά.

Αυτό είναι το σύνηθες, αλλά και ο λόγος που βγήκε το «μόνο μόνος του ο καθένας μπορεί να βρει τις αλήθειες».

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που δουλεύει υπογείως (που μέχρι σήμερα δούλευε πολυυυυ αργά οπότε και δεν φαίνονταν. Σήμερα τα πράγματα τρέχουν… τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα. Κι έτσι κατάφερε να γίνει φανερό).

Ακόμη κι αν ψήσει τον εαυτό μου με τις παπαροδικαιολογίες, θα έχει μόνιμα το τσίγκλισμα.. Ξέρεις ποιο τσίγκλισμα, αυτό που σε ειδοποιεί ότι κάτι δεν κάνεις καλά. Το τσίγκλισμα αυτό του το δημιουργεί η Αλήθεια…. Η Αλήθεια που άκουσε!!!!! Γιατί η ψυχή την τσάκωσε….

Υ.Γ. Δεν χρειάζεται καλύτερη μετάφραση. Θέσε απλά την Αλήθεια. Απλά να φανερωθεί. Η καλύτερη εποχή ever