Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Οι ύποπτες σχέσεις του Παπανδρέου με τους Άραβες

Ενώ τα ΜΑΤ νβαρούσαν στο ψαχνό
στο Σύνταγμα,
ο ΓΑΠ ξεπουλούσε τηνΕλλάδα
στο φύλαρχο του Κατάρ
Η κυβέρνηση, όσο βλέπει πως πλησιάζει η ώρα που θα εγκαταλείψει τα κυβερνητικά έδρανα, βιάζεται για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας αλλά και εκτάσεων προς εκμετάλλευση. Ο τρόπος με τον οποίο προσπαθεί αυτή η κυβέρνηση να εκποιήσει το δημόσιο πλούτο -απευθείας προώθηση από το πρωθυπουργικό γραφείο-, χωρίς καν διαγωνισμό, προξενεί εύλογα ερωτήματα για την προσωπική σχέση της «δυναστείας» Παπανδρέου με τους αγοραστές.
Ως γνωστόν, για την Ολυμπιακή είχε ενδιαφερθεί αμερικανική αεροπορική εταιρεία, η οποία όχι μόνο δεν θα απέλυε, αλλά αντίθετα θα προσελάμβανε και άλλο προσωπικό και θα έδινε 3%-5% αυξήσεις, με σκοπό την επέκταση της εταιρείας Παρόλα αυτά, η Ολυμπιακή πουλήθηκε στους Άραβες. Δηλαδή, στους παλιούς φίλους της «δυναστείας» Παπανδρέου.
Σήμερα, και με το μισό ελληνικό λαό να πεινάει και να διαμαρτύρεται στο Σύνταγμα, τη στιγμή μάλιστα που τα ΜΑΤ έπνιγαν με χημικά την Αθήνα (28/6/2011), ο Γιωργάκης έτρεχε να υποβάλει τα σέβη του στην αυτού εξοχότητα το σεΐχη του Κατάρ, Χαλιφά Αλ-Θάνι. Έναν εντελώς αφερέγγυο φύλαρχο, στον οποίο ο Παπανδρέου ήθελε να ξεπουλήσει τον Αστακό, για να εγκαταστήσει εκεί ένα σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από υγροποιημένο πετρελαϊκό αέριο (LPG), άκρως επικίνδυνο υλικό, με πολλά ατυχήματα στο παρελθόν. Στο λαό και στην Ευρωπαϊκή Ένωση είχαν πει πως πρόκειται για το ακίνδυνο υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG).
Τώρα, παρά τις παρατηρήσεις από την Ευρώπη, ο Γιωργάκης δεν πτοείται και προσπαθεί να πουλήσει το χώρο του Ελληνικού, καθώς και λιμάνια και αεροδρόμια, κοψοχρονιά, πάλι στους φυλάρχους του Κατάρ, με απευθείας προώθηση από το πρωθυπουργικό γραφείο.
Οι σχέσεις του Γιωργάκη με τους Άραβες είναι γνωστές από τότε που ο πατέρας του ανέπτυσσε σχέσεις με όλο τον αραβικό κόσμο. Σήμερα, ωστόσο, και με δεδομένες τις πτώσεις των δικτατορικών καθεστώτων στον αραβικό κόσμο, το να διατηρεί και να επιμένει στις σχέσεις αυτές δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει: ή ότι είναι παντελώς ηλίθιος, ή ότι τα προσωπικά οικονομικά συμφέροντα είναι τόσο μεγάλα, που αδιαφορεί και για την ψήφο του ελληνικού λαού και για τις διαφωνίες των Ευρωπαίων. Καλά θα κάνουμε εμείς, ο ελληνικός λαός, να στείλουμε τον Γιωργάκη μαζί με τους εφοπλιστές πεσκέσι στους φίλους τους, τους Άραβες, να παίζουν Monopoly με την έρημο.
Χρήστος Χατζής

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

Το κτηνώδες κινεζικό καθεστώς βραβεύει την Καθημερινή

Η Καθημερινή ανακοίνωσε πρόσφατα, σε πανηγυρικό τόνο, τη βράβευση από τον Κινέζο πρέσβη στην Ελλάδα του ιδιοκτήτη της, του γνωστού εφοπλιστή Αριστείδη Αλαφούζου, με μια κορυφαία διάκριση του κινεζικού κράτους, τον τίτλο του «Πρέσβη της Λαϊκής Φιλίας». Ο λόγος αυτής της βράβευσης είναι γνωστός: Η Καθημερινή (και το ΣΚΑΪ), ως δημοσιογραφικό-πολιτικό επιτελείο των εφοπλιστών, υποστηρίζει λυσσασμένα αφ' ενός την «προσέγγιση» ελληνικού και κινεζικού καπιταλισμού (με συνέπεια την απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας στην Ελλάδα από την εισβολή των πάμφθηνων κινεζικών προϊόντων και την καταστροφή της ελληνικής βιομηχανίας και βιοτεχνίας) και αφ' ετέρου την κινεζοποίηση των Ελλήνων εργαζομένων, ώστε να αποτελέσουν τους ιδανικούς δούλους για τα σχέδια των εφοπλιστών. Το πιο αηδιαστικό απ' όλα ήταν ότι ο Κινέζος πρέσβης εξήρε την Καθημερινή για την «αντικειμενική και ισορροπημένη κάλυψη για την Κίνα», εννοώντας φυσικά τη συστηματική διαφήμιση ενός κτηνώδους καθεστώτος, που εκμεταλλεύεται με μεσαιωνικούς όρους την εργατική του τάξη, «εξαφανίζει» ανθρώπους για μια απλή διαμαρτυρία και καταδικάζει ανθρώπους σε θάνατο μόνο και μόνο για να πουληθούν τα όργανα τους. Να είστε σίγουροι, Αλαφουζαίοι και λοιποί βάρβαροι εφοπλιστές, ότι ο ελληνικός λαός σας έχει απονείμει ήδη τη «διάκριση» του Λαϊκού Μίσους, όπως το ίδιο θα κάνει και ο κινεζικός λαός για τους εγκληματίες συμμάχους σας.
Πάρις Δάγλας

Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

Γυναίκες και πολυπολιτισμική κοινωνία

Τον περασμένο μήνα, εντοπίστηκε στη Νιγηρία από την αστυνομία μία «φάρμα βρεφών». Στο χώρο της Cross Foundation Clinic, όπως λεγόταν, ζούσαν φυλακισμένα ανήλικα κορίτσια 15 έως 17 χρονών, τα οποία βιάζονταν από τον ιδιοκτήτη και άλλους και, αφού έμεναν έγκυες και γεννούσαν, τους έπαιρναν τα μωρά τους προς πώληση. Για υιοθεσία στην καλύτερη περίπτωση, για τελετές βουντού στη χειρότερη. Σύμφωνα με την αστυνομία, στη Νιγηρία τα μωρά χρησιμοποιούνται κατά κόρον σε τελετές μαύρης μαγείας!
Στη Μαλαισία τώρα, γυναίκες δημιουργούν οργάνωση όχι, όπως θα νόμιζε κάποιος, για την απελευθέρωση τους από την ισλαμική βαρβαρότητα, αλλά για να εκπαιδεύουν τα μέλη τους στο πώς θα υπακούν, θα υπηρετούν και θα διασκεδάζουν σαν πόρνες τους άντρες τους!
Εργαλεία για την κλειτοριδεκτομή.
Ποιός μπορεί να διαβεβαιώσει οτι αυτό το φρικαλεο "έθιμο"
δεν έχει μεταφερθεί και την Ελλάδα;

Όλα αυτά θα ενδιέφεραν τις Ελληνίδες καθαρά για λόγους συμπαράστασης και αλληλεγγύης, αν πολλοί από αυτούς τους πληθυσμούς δεν είχαν μεταφερθεί εδώ και δεν συνεχιζόταν η αθρόα εισαγωγή τους. Τώρα το θέμα αποκτά τελείως διαφορετική σημασία. Μπορεί να εγγυηθεί κανείς από τους οπαδούς της «πολυπολιτισμικής κοινωνίας» ότι αυτές οι πρακτικές δεν εφαρμόζονται και εδώ; Με το που φεύγει κάποιος από τη χώρα του, σημαίνει ότι αυτόματα αφήνει πίσω του την κουλτούρα, τις συνήθειες και τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις; Μπορεί η κυρία Νταλάρα, που παρουσιάζεται ως «προστάτης των μεταναστών», να εγγυηθεί ότι στις μουσουλμανικές κοινότητες εδώ στην Ελλάδα δεν γίνονται κλειτοριδεκτομές σε μικρά κοριτσάκια, δεν ισχύει η πολυγαμία των ανδρών κτλ.; Μπορεί να εγγυηθεί ότι οι Νιγηριανοί που βρίσκονται στη χώρα μας δεν εφαρμόζουν πρακτικές παρόμοιες με αυτές της πατρίδας τους, όταν όλοι ξέρουν ότι αυτά τα δύστυχα κοριτσάκια των 13 και 15 ετών εξαναγκάζονται στην πορνεία όχι με σωματική βία αλλά με τελετές βουντού; Είναι ψέμα το γεγονός ότι οι βιασμοί γυναικών έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, σε σημείο που οι αστυνομικοί διευθυντές Αθηνών και Πατρών να εκδώσουν οδηγία να μην κυκλοφορούν γυναίκες ασυνόδευτες στο κέντρο της Αθήνας και στην Πάτρα μετά τις 20.30 το βράδυ;
Αν πιστεύουν ότι θα μας ρίξουν στον πιο βάρβαρο πολιτιστικό πρωτογονισμό, είναι γελασμένοι. Την απάντηση θα δώσουν οι άμεσα θιγόμενες και απειλούμενες, που είναι οι γυναίκες της χώρας μας!
Μαρία Καράβολα

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

Το Δεκεβριανό Πραξικόπημα Β'

Ο Βούλγαρος κομμουνιστής ηγέτης πίστευε ότι θα παρατεινόταν η κατοχή των βουλγαρικών φασιστικών στρατευμάτων, υπό κομμουνιστική πλέον διοίκηση και ότι η αποχώρησή τους θα γινόταν ύστερα από διαπραγματεύσεις και συμβιβασμό, σε βάρος της ελληνικής εδαφικής ακεραιότητας. Ήταν σε θέση ο Δημητρώφ να χρησιμοποιήσει το ΚΚΕ ως δικό του εθνικιστικό όργανο – ακόμη και ένα αγνοία του Στάλιν… Και το ΚΚΕ δεν γνώριζε από τις αγγλοσοβιετικές διαπραγματεύσεις ή τις διεθνείς εξελίξεις, παρά μόνο όσα του έλεγε ο Δημητρώφ…).

Το έγλημα, ο τρόμος, το αίμα, το δολοφονικό μέτρο της ομηρίας,
έκαναν την Αθήνα να ζήσει το 33 χειρότερα
μερόνυχτα της ιστορίας της.
Το ΚΚΕ είναι πάντα δοσίλογο έναντι του Έθνους.
Οι Αθηναίοι για να μην πυροβοληθούν, βάδιζαν όταν ήταν ανάγκη
να βγουν από τα σπίτια τους,
με τα χέρια ψηλα!
Οι δολοφόνοι του Σιάντου καιροφυλακτούσαν στις γωνίες


Τι θα συνέβαινε αν επετύγχαναν
Μόνο αν καταλάμβανε το ΚΚΕ την εξουσία θα είχε ελπίδες ο Δημητρώφ να πετύχει ότι αργότερα διεκδίκησε υπέρ της Βουλγαρίας και εις βάρος της Ελλάδος (έξοδο στο Αιγαίο και αποζημίωση 80 εκατομμυρίων δολαρίων για  έργα των στρατευμάτων κατοχής στη Βόρειο Ελλάδα…).
Το σχέδιό του θα είχε επιτυχία, χωρίς την αντίδραση του Στάλιν, αν οι Βρετανοί δεν μετέφεραν ενισχύσεις στην Ελλάδα και αν η κατάληψη της εξουσίας από το ΚΚΕ έπαιρνε την μορφή «λαϊκομετωπική», με την διεύρυνση του ΕΑΜ, δια της συμμετοχής και μερικών συνοδοιπόρων – που θα ξεκαθαρίζονταν αργότερα, ακριβώς όπως έγινε και στις άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Αλλά η αποφασιστικότητα του Τσώρτσιλ ματαίωσε τα σχέδια. Ο ίδιος ο Στάλιν ανησύχησε και ο Δημητρώφ έσπευσε να διατάξει τον Σιάντο να τερματίσει την ένοπλη ρήξη. Το μήνυμα του Δημητρώφ έφθασε στα χέρια του Σιάντου μετά την αγγλοελληνική διάσκεψη των Αθηνών, με συνέπεια να συνεχισθεί η πολιτική τύφλωση της κομμουνιστικής ηγεσίας. Συμβιβασμός της, ακόμη και εκείνη την στιγμή, την τελευταία εβδομάδα του Δεκεμβρίου, θα σήμαινε νίκη του ΚΚΕ. Το πρώτο βήμα προς την τελική του επικράτηση. Ο Δημητρώφ έπαιξε «κορώνα – γράμματα» το ΚΚΕ και τις κατοχικές του δυνάμεις, χάριν των δικών του εθνικών συμφερόντων, ενώ ο Στάλιν το είχε ήδη θυσιάσει στην ποδιά του Τσώρτσιλ, προκειμένου να εξασφαλίσει άνεση κινήσεων για την αποικιοποίηση της Ανατολικής Ευρώπης και κυρίως την επιβολή της παντοδυναμίας του στην Πολωνία.
(Για να είμαστε ιστορικά ακριβείς, το ΚΚΕ έπεσε θύμα των μονίμων σχεδίων ανταγωνισμών Δημητρώφ – Στάλιν. Οι ανταγωνισμοί αυτοί έφθασαν στα κατακόρυφα τους όταν ο ίδιος ο Στάλιν αποδοκίμασε την συμφωνία Τίτο – Δημητρώφ, για την Ομοσπονδία μεταξύ Γιουγκοσλαβίας και Βουλγαρίας, που έγινε εν αγνοία του! Που να υποπτευθούν τέτοιες «αστικές» ανακτορικές συνωμοσίες, στην σοβιετική αυτοκρατορία, οι ηγέτες του ΚΚΕ…).
Το ΚΚΕ άρχισε το δεκεμβριανό κίνημα μέσα σε ατμόσφαιρα συγχύσεως. Η ηγεσία της ανταρσίας αναλήφθηκε  από τον ίδιο τον Σιάντο, ο οποίος παραμέρισε τον στρατηγό Σαράφη και τον Άρη Βελουχιώτη και τους έστειλε στην Ήπειρο για να εξοντώσουν τον Ζέρβα! Στην Μακεδονία, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ υπό τον καπετάν Μάρκο και τον Μπακιρτζή, έμεινα ακίνητες! Ο Σιάντος θα κατελάμβανε την Αθήνα με τις εντός της πόλεως δυνάμεις του ΕΛΑΣ και την προέλαση κυρίως της ΙΙ Μεραρχίας με τον καπετάν Ορέστη. Μέσα στην Αθήνα, το δήθεν πανίσχυρο εαμικό κίνημα είχε τροφοδοτήσει τον ΕΛΑΣ με 2.500 άνδρες μόνο (στα χαρτιά υπήρχαν και 18.000 έφεδροι του ΕΛΑΣ, αλλά άοπλοι). Τα στοιχεία αυτά αναφέρονται στην έκθεση του Α’ Σώματος του ΕΛΑΣ προς τον Σιάντο, μετά την συντριβή του δεκεμβριανού κινήματος. Σύμφωνα με την ίδια έκθεση, που υπογράφει ο Ι. Πυριόχος, ευθύς μετά την απελευθέρωση, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ στην Αθήνα, έφθασαν στους 6.259 ένοπλους. Και κατά την διάρκεια του κινήματος (ΙΙ Μεραρχία, ΧΙΙΙ Μεραρχία, VII Ταξιαρχία και άλλα δύο συντάγματα) έφθασαν στους 15.250 συνολικά.

Ο Τσώρτσιλ, ο οποίος είχε
τονίσει στον Στάλιν ότι
δεν θα ανεχτεί
κομμουνιστοποίηση
της Ελλάδας.
Ο Στάλιν είχε συμφωνήσει.
Αλλά οι, ως συνήθως
ακατατόπιστοι και αφελείς
ηγέτες του ΚΚΕ,
είχαν ήδη αρχίσει
το εγκληματικό τους έργο
Από την άλλη πλευρά, της νομίμου κυβερνήσεως και των Άγγλων, υπήρχαν οι ακόλουθες δυνάμεις (όπως τις υπολόγιζαν οι ηγέτες του ΕΛΑΣ): 15.000 Έλληνες και, μέχρι τέλους του αγώνα, 15.000 Βρετανοί. Οι αριθμοί αυτοί είναι υπερβολικοί, γιατί συμπεριλαμβάνουν τους άνδρες των Αστυνομικών Τμημάτων, που είχαν καταλάβει, από την πρώτη στιγμή, οι κομμουνιστές και άλλες δυνάμεις που δεν χρησιμοποιήθηκαν. Ουσιαστικά υπήρχαν  η Ορεινή Ταξιαρχία και το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη.
Το βράδυ της 3ης Δεκεμβρίου, ο ΕΛΑΣ είχε την πρώτη και ίσως μοιραία αποτυχία του. Στην περιοχή της Φιλοθέης – Ψυχικού έπεσε σε ενέδρα το 2’ Σύνταγμα της ΙΙ Μεραρχίας και παραδόθηκε στους Άγγλους, ενώ επρόκειτο να εκτελεστεί κρίσιμη και σημαντική αποστολή.
(Το Σύνταγμα αυτό του ΕΛΑΣ, με διοικητή τον Παπαζήση, πρώην αιχμάλωτο αξιωματικό του ΕΛΑΣ – όπως και ο Σαράφης – παραδόθηκε, κατόπιν συμφωνίας του διοικητού του με τους Άγγλους, όπως έχει αποκαλύψει ο στρατηγός Σπάης, υφυπουργός Στρατιωτικών στην Κυβέρνηση Παπανδρέου. Ο Παπαζήσης, προφανώς δεν θέλησε να συμβάλλει στην μετατροπή της Ελλάδας σε κομμουνιστική δικτατορία).
Η τελευταία προσπάθεια του ΕΛΑΣ να καταλάβει το κέντρο πόλεως των Αθηνών (ουσιαστικά Γουδί – Σύνταγμα – Ομόνοια – Μακρυγιάννη), απέτυχε και αυτή. Η ΙΙ Μεραρχία λέει ο Πυριόχος, ηγέτης του Α’ Σώματος του ΕΛΑΣ, δεν εκτέλεσε εγκαίρως τον διαταχθέντα αιφνιδιασμό, που απέβλεπε στην κατάληψη της πόλεως, δια της εξοντώσεως των εθνικών δυνάμεων στο Γουδί. Αλλά η αιφνιδιαστική κίνηση της ΙΙ Μεραρχίας, για τα ξημερώματα της 7ης Δεκεμβρίου, που είχε αποφασισθεί από τον Σιάντο και τον Ορέστη στο στρατηγείο του ΕΛΑΣ, στη Χασιά, δεν έγινε εγκαίρως, με αποτέλεσμα, από εκείνη την στιγμή, να έχει χάσει την μάχη των Αθηνών το ΚΚΕ.
Ο «Ελεύθερος Κόσμος» έχει αποκαλύψει τα σχεδόν μυθιστορηματικά παρασκήνια αυτής της επιχειρήσεως. Ο Καπετάν Ορέστης, στον οποίο προσωπικά στήριζαν όλες τις ελπίδες τους οι κομμουνιστές («ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΟΡΕΣΤΗΣ…»), είχε συγκροτήσει τις ανταρτικές του ομάδες στην Αττική κατ’ εντολή και με ενίσχυση του «ΟΜΗΡΟΥ», της αντιστασιακής οργανώσεως, που είχε συγκροτήσει ο πρώην υπουργός Επ. Τσέλλος, με συνεργάτες τους στρατηγούς Κιτριλάκη, Δόβα κ.α. Ο Ορέστης δεν θέλησε να παίξει το παιχνίδι των οπαδών της  κομμουνιστικής δικτατορίας. Και ήταν φυσικό να αντιδράσει όπως οι συνθήκες εκείνης της ώρας του επέτρεπαν. Έτσι στέρησε από το ΚΚΕ την νίκη!.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης, δεύτερος στην ηγεσία του κατοχικού ΚΚΕ, σε συνομιλία που είχε με τον Σιάντο στη Χασιά, ζήτησε να συλληφθεί ο Ορέστης, να δικασθεί συνοπτικά και να εκτελεσθεί, ως κύριος και μοναδικός υπεύθυνος, για την ήττα. Ο Σιάντος συμφώνησε. Αλλά την άλλη ημέρα είπε στον Ιωαννίδη (όπως αναφέρεται στα όσα δημοσίευσε η «Αυγή» - Ιούλιος, Αύγουστος 1976), ότι ο Ορέστης … αρνείται να πάει στη Χασιά! Δηλαδή, ο Σιάντος δεν είχε τη δύναμη ή δεν ήθελε να τον συλλάβει; Στο σημείο αυτό δημιουργείται σε πολλούς η υποψία ότι ο Σιάντος, όταν βρέθηκε προ των πυλών, εσύρθει από τον Ορέστη ή ανέχθηκε τις σκόπιμες παραλείψεις του. Αργότερα το ΚΚΕ κατήγγειλε τον Σιάντο ως πράκτορα της Ιντέλιτζενς Σέρβις….
Η μάχη των Αθηνών είχε ουσιαστικά κριθεί, από την πρώτη εβδομάδα του δεκεμβριανού πραξικοπήματος: το «ατύχημα» του Παπαζήση, η «καθυστέρηση» του καπετάν Ορέστη, η ανεκτικότητα και περίεργη εμπιστοσύνη του Σιάντος προς τον καπετάνιο της ΙΙ Μεραρχίας… Χειρότερη, και από κάθε άποψη, οργάνωση πραξικοπήματος δεν μπορούσε να γίνει.
Αν το 2 Σύνταγμα του ΕΛΑΣ δεν παραδινόταν στους Άγγλους και αν η ΙΙ Μεραρχία του Ορέστη εκτελούσε εγκαίρως την αιφνιδιαστική αποστολή της, η πρωτεύουσα θα είχε πέσει στα χέρια του ΚΚΕ, προτού προφθάσουν οι Άγγλοι να φέρουν τις απαραίτητες στρατιωτικές αμυντικές δυνάμεις, από την Ιταλία και την Μέση Ανατολή. Και οι κομμουνιστές, για να δημιουργήσουν άλλα προβλήματα στις αγγλοσοβιετικές σχέσεις, θα έσπευδαν να συγκροτήσουν μία κυβέρνηση ευρύτατου «λαϊκού μετώπου», μέχρις ότου, σε άλλη ευκαιρία, και με την «τσεχοσλοβακική» μέθοδο, εγκαθιστούσαν τη δική τους αποκλειστικά δικτατορία. Η Ελλάς θα ήταν «λαϊκή δικτατορία» και δεδομένου ότι οι του ΚΚΕ ήταν κομμουνιστές και… διεθνιστές μέσω Δημητρώφ, θα είχε ακρωτηριασθεί και εδαφικός, σύμφωνα με τις βουλγαρικές διεκδικήσεις σε βάρος της (αμετανόητοι οι κομμουνιστές, υποσχέθηκαν τις ίδιες σχεδόν παραχωρήσεις, κατά την διάρκεια του συμμοριτοπόλεμου, με την απόφαση της 5ης Ολομελείας και με την συγκρότηση της «κυβερνήσεως Παρτσαλίδη» που είχε ως μέλη και Βουλγαρομακεδόνες).

Η ηρωική αποφασιστικότητα της Ορεινής Ταξιαρχίας, των Χωροφυλάκων του Μακρυγιάννη, των Εθνοφυλάκων και των ανδρών της Αστυνομίας και η σθεναρή βρετανική στάση, απέτρεψαν την ανεπανόρθωτη εθνική συμφορά. Ήταν ευτύχημα εξ άλλου, ότι η παροιμιώδης ανικανότητα της κομμουνιστικής ηγεσίας και η διάβρωση κορυφαίων κλιμακίων της, συνετέλεσαν επίσης στην βαρύτατη ήττα των πραξικοπηματιών. Παρά ταύτα, αν την 27η Δεκεμβρίου 1944, δεχόταν ο Σιάντος και ο Παρτσαλίδης, τις συμβιβαστικές προτάσεις της ελληνικής ηγεσίας, με τη συγκατάθεση του Τσώρτσιλ, το ΚΚΕ, σε λίγους μήνες ή σε ένα χρόνο, θα αντεπιτίθετο με σίγουρη την επιτυχία! Αλλά, δεν είχαν φθάσει οι «συμβουλές» του Δημητρώφ – είχαν και αυτές περίεργους καθυστερήσεις. Οι 33 ημέρες του δεκεμβριανού κινήματος ήταν ημέρες, και κυρίως νύκτες, αιματηρής κολάσεως, ανατριχιαστικών αγριοτήτων και αγωνίας για το μέλλον. Τότε κρίθηκε η τύχη της ελευθερίας του Έθνους, και του λαού. Ποτέ άλλοτε, ούτε με τον συμμοριτοπόλεμο, πλησίασαν τόσο κοντά στην εξουσία οι κομμουνιστές! Γι’ αυτό και από τότε κατέχοντα από «ρεβανσιστική» ψυχολογία. Θεωρούν την εξουσία δικαιωματικά δική τους, αφού την έχασαν «μπουνταλάδικα» - όπως θα έλεγε και ο Κώστας Καραγιώργης – μέσα από τα χέρια τους. Γι’ αυτό και είναι πολιτική αφέλεια να επαναπαύεται κανείς στην απατηλή συνθηματολογία της άκρας Αριστεράς, που αιματοκύλησε τρεις φορές τον τόπο, πράγμα που δεν έκαναν, τουλάχιστον, τα άλλα κομμουνιστικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης (το δεκεμβριανό κίνημα, δεν είχε την συμπαράσταση ούτε του Τορέζ, ηγέτη του ΚΚ Γαλλίας, ούτε του Τολιάττι, ηγέτη του ΚΚ Ιταλίας…).

Θα νόμιζε κανείς ότι ύστερα από τόσα χρόνια και ύστερα από τόσα παθήματα, η κομμουνιστική ηγεσία θα είχε προβεί σε κάποια λογική αυτοκριτική. Αντιθέτως, και το δεκεμβριανό κίνημα και τον συμμοριτοπόλεμο, τα θεωρεί το ΚΚΕ ως συνέχεια της «εθνικής αντιστάσεως», ως «εθνικό αντιϊμπεριαλιστικό αγώνα του λαού…». Έτσι και το έθνος δεν λησμονεί και γνωρίζει ποιους έχει απέναντι του…

Μετά τιμής Λ. Μωραΐτης

Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

Το Δεκεμβριανό Πραξικόπημα

Με την κατοχή της Ελλάδος από τα φασιστικά στρατεύματα της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Βουλγαρίας, άρχισε και η παθητική αντίσταση του ελληνικού λαού, ενώ η νόμιμη ελληνική κυβέρνηση, συνέχιζε από την Μέση Ανατολή, τον πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων. H οργάνωση κινήματος εθνικής αντιστάσεως (και για δυναμικές ενέργειες κατά της ξένης κατοχής) τέθηκε σχεδόν αμέσως υπό συζήτηση.
Η σκέψη που πρυτάνευε ήταν: παρενόχληση των κατακτητών, αλλά και εξασφάλιση του πληθυσμού από αντίποινα, ταυτόχρονα με την υποβοήθηση μέτρων για την υλική του συντήρηση. Ορισμένα δραματικά γεγονότα του 1941 (όπως η ομαδική σφαγή της Δράμας-Δοξάτου από τους Βουλγάρους τον Σεπτέμβριο, ύστερα από μια ύποπτη εξέγερση, που προκάλεσαν τα εκεί ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ), έπεισαν τους πλέον υπεύθυνους παράγοντες του τόπου, ποιά θα πρέπει να είναι η οργανωτική μορφή της αντιστάσεως.
α) Ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεών μας στη Μέση Ανατολή.
β) Οργάνωση δικτύων κατασκοπείας, για την συλλογή χρησίμων πληροφοριών στους Συμμάχους.
γ) Συγκρότηση «μυστικού στρατού» (αυτό έγινε με επιτυχία στην κατεχομένη Πολωνία), από τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, που παρέμεναν στη χώρα.
δ) Δημιουργία εθνικής οργανώσεως διαφωτίσεως και προπαγάνδας, για την διατήρηση του ηθικού και του φρονήματος του λαού.
ε) Ανάπτυξη αντάρτικων ομάδων, σε καίρια, αλλά και προσφερόμενα για παρόμοια υπόθεση, σημεία της χώρας, για την άσκηση πιέσεως στις δυνάμεις κατοχής.

Ο Π. Κανελλόπουλος με τον Άρη Βελουχιώτη στην Πάτρα.
Μετά από λίγες μέρες είπε:
"Απεσιώπησα τα εγκλήματα των κομμουνιστών"


Το κύριο βάρος θα ρίχνονταν στο τρίτο σημείο, το οποίο τελικά δεν εφαρμόστηκε, κυρίως λόγο αδιαφορίας αντιδράσεων ή υπολογισμένων καθυστερήσεων των Άγγλων. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι περί τα τέλη του 1941, οι Βρετανοί πράκτορες χρηματοδότησαν το ουσιαστικά ανύπαρκτο ΚΚΕ, με ένα ποσό πέντε χιλιάδων χρυσών λιρών, όπως αναφέρεται στα απομνημονεύματα του Ι. Ιωαννίδη, που δημοσίευσε η «Αυγή» τον Ιούλιο-Αύγουστο 1976. Το ποσό ήταν για την εποχή εκείνη τεράστιο (συνολικά το ΚΚΕ έλαβε από τους Άγγλους, καθ’ όλη την διάρκεια της κατοχής, ένα εκατομμύριο χρυσές λίρες, χωρίς να διαθέσει ούτε μία για την συντήρηση των ανταρτών, όπως αποκάλυψε ο Κομνηνός Πυρομάγλου κι όπως προκύπτει από τα λογιστικά στοιχεία του Φόρειν Όφφις). Με αυτή την υλική δύναμη το ΚΚΕ ανέπτυξε τον ΕΛΑΣ και τις άλλες οργανώσεις του, με σκοπό κυρίως την κατάληψη της εξουσίας μετά την αποχώρηση των κατακτητών. Το επιβεβαίωσε ο Γ. Σιάντος, γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, στον στρατηγό Τέμπο, συνεργάτη του στρατάρχου Τίτο, και το ομολογεί ο Κώστας Καραγιώργης, κορυφαίος ηγέτης του ΚΚΕ και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, που τον εξόντωσαν, μετά τον συμμοριτοπόλεμο, οι ίδιοι οι σύντροφοι του, στη Ρουμανία που είχε καταφύγει.

Εθνικό Ευτύχημα
(Με την εξέλιξη που πήρε η μορφή οργανώσεως της αντίστασης, υπήρξε εθνικό ευτύχημα το ότι έσπευσε πρώτος ο Ναπολέων Ζέρβας στα βουνά της Ηπείρου, να συγκροτήσει τις αντάρτικες μονάδες. Ακολούθησαν ο Δ. Ψαρρός και το 5/42 Σύνταγμα ανταρτών, που δολοφονήθηκαν την άνοιξη του 1944 από τον ΕΛΑΣ, καθώς και άλλες αντάρτικες ομάδες, όπως στην Πελοπόννησο, που είχαν την ίδια τύχη με το 5/42).


Ο Δ. Παρτσαλίδης.
Θλιβερός πρωθυπουργός των
συμμοριτών,
κι αργότερα υποψήφιος βουλευτής
Καβάλας της "Συμμαχίας"
 Ο ΕΛΑΣ ήταν πανίσχυρος όταν πλησίαζε η αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα, συνέπεια των εξελίξεων στα ευρωπαϊκά μέτωπα του πολέμου. Και από τον Αύγουστο του 1944, η κεντρική επιτροπή του ΚΚΕ είχε αποφασίσει την κατάληψη της εξουσίας, αμέσως μετά την γερμανική αποχώρηση, όπως είχε αποκαλύψει ο ίδιος ο Μπαρτζώτας (Φάνης), γραμματέας τότε της ΚΟΑ (Κομμουνιστική Οργάνωση Αθήνας). Ο ίδιος, «υπουργός» μετά, των συμμοριτών των Ζαχαριάδη, Παρτσαλίδη και Βαφειάδη, έγραφε το 1949, ότι «η Αθήνα έπρεπε και μπορούσε να καταληφθεί στις 12 Οκτωβρίου 1944» (την ημέρα που την εγκατέλειψαν οι Γερμανοί ναζί). Αλλά τα πράγματα πήραν άλλη εξέλιξη.
Το ΚΚΕ, παρά την παντοδυναμία του, έλαβε τελικά μέρος στην «κυβέρνηση εθνικής ενότητας» του Γεωργίου Παπανδρέου, όπως είχε αποφασισθεί στο συνέδριο του Λιβάνου και υπέγραψε την συμφωνία της Γκαζέρτας, βάσει της οποίας οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ, όπως άλλωστε και του ΕΔΕΣ, υπάγονταν απ’ ευθείας υπό τις διαταγές του Βρετανού στρατηγού Σκόμπυ. Τυπικά παραιτούνταν η Κ.Ε. του ΕΛΑΣ από τις εξουσίες της! Έτσι άνοιγε ο δρόμος για την αναίμακτη απελευθέρωση και την εγκατάσταση στην Αθήνα της νομίμου κυβερνήσεως. Τούτο σημαίνει ότι αν το ΚΚΕ και ο ΕΛΑΣ αντιδρούσαν για την εφαρμογή των σχεδίων του, θα αντιμετωπίζονταν ως στασιαστές!

Έγκριση από τον Στάλιν
(Ο Τσώρτσιλ έχει διακηρύξει και στη Βουλή των Κοινοτήτων, άλλα και στην Αθήνα, τα Χριστούγεννα του 1944, παρουσία των Σιάντου και Παρτσαλίδη), ότι η παρουσία και η ευθύνη των αγγλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα έχει την έγκριση του ίδιου προσωπικά του Στάλιν, όπως και του Ρούζβελτ. Είναι περίεργο το πως δεν έλαβαν αυτό το σημαντικό γεγονός υπ’ όψιν τους οι ηγέτες του ΚΚΕ, όταν αποφάσιζαν το δεκεμβριανό πραξικόπημα του 1944, έστω και την τελευταία στιγμή, όταν βρίσκονταν ως συνομιλητής τους στην Αθήνα ο Τσώρτσιλ... Και πως δεν επηρέασε τις αποφάσεις τους το μήνυμα του Δημητρώφ, από την Μόσχα, καθ’ όλη την διάρκεια του δεκεμβριανού κινήματος, ότι δεν πρέπει να περιμένουν την παραμικρή ενίσχυση η συμπαράσταση από την Σοβιετική Ένωση ή άλλους παράγοντες του κομμουνισμού!
Η κομμουνιστική ηγεσία ισχυρίζεται ότι το μήνυμα Δημητρώφ έφτασε καθυστερημένο στα χέρια της και ότι αν το είχε υπ’ όψιν, κατά τις άγγλοελληνικές συνομιλίες των Αθηνών, τα Χριστούγεννα του 1944, θα αναπροσάρμοζε την τακτική της! Πράγματι, ακόμη και έπειτα, την ώρα της ήττας τους, θα είχαν οι κομμουνιστές την ευκαιρία που τους πρόσφερε ο ίδιος ο Τσωρτσιλ, να επανέλθουν στην κυβέρνηση Παπανδρέου, να διατηρήσουν την νομιμότητά τους και να μην εκθέσουν στις τόσες και μετέπειτα περιπέτειες και ταλαιπωρίες τα μέλη τους και τους περιστασιακούς, κατά την κατοχή, οπαδούς του ΕΑΜ, ΕΛΑΣ και ΕΠΟΝ).

Ακατάλληλοι οι ηγέτες του ΚΚΕ
Το πόσο οι ηγέτες του Κ.Κ.Ε. ήταν ακατάλληλοι για τον χειρισμό των κρίσιμων προβλημάτων και εκείνης της εποχής, αλλά και ανενημέρωτοι για την διεθνή συσχέτιση των δυνάμεων (πχ. συμφωνία Τσώρτσιλ - Στάλιν, στις 12 Οκτωβρίου 1944 στην Μόσχα, οπότε και αποφασίστηκε να διαταχτούν τα υπό κομμουνιστική διοίκηση βουλγαρικά φασιστικά στρατεύματα να φύγουν από την Μακεδονία και την Θράκη), αποδεικνύεται από το ύφος τους και τις θέσεις που υποστήριξαν στην συνδιάσκεψη υπό τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, στις 27 Δεκεμβρίου 1944:

Αρχιεπίσκοπος:  Οι αντιπρόσωποι της άκρας αριστεράς είπον χθές ότι θα κατέθετον και θα παρέδιδον τα όπλα εις νέαν κυβέρνησιν, εις την οποίαν θα ηδύναντο να έχουν εμπιστοσύνην. Τους παρακαλούμεν να αναπτύξουν τας απόψεις των.
Σιάντος:  Αυτό είναι σημείον που αφορά μόνον εμάς και τους Βρεταννούς. Δεν πρόκειται να παραδώσωμεν κανένα όπλον πριν σχηματισθεί κυβέρνησις που θα έκπροσωπεί ολόκληρον τον ελληνικόν λαόν. Σεις δεν είσθε αρμόδιοι διά να μας καλείτε να καταθέσωμεν τα όπλα. Είναι ο πολιτικός κόσμος διατεθειμένος να σχηματίσει νέαν κυβέρνησιν; Εάν ναι, έχει καλώς.
Καφαντάρης:  Διατί όλη αυτή η φασαρία, εάν δεν έχετε την διάθεσιν να καταθέσετε τα όπλα;
Σιάντος:  Ζητούμεν από την νέαν κυβέρνησιν να συμφωνήσει και με το πρόγραμμα που προτείνομεν και να έχει την σύνθεσιν που εμείς θέλομεν, και τότε θα καταθέσωμεν τα όπλα.
Παπανδρέου:  Ουδείς θα είναι περισσότερον ευτυχής από εμέ, εάν η παραίτησις μας διευκολύνει την ειρήνευσιν της Ελλάδος.
Παρτσαλίδης:  Είπαμε χθες σαφώς, ότι το πρώτο βήμα είναι η Αντιβασιλεία. Βλέπω ότι σήμερα  την αποφεύγετε.
Π. Ράλλης:  Αποτελεί τούτο όρον;
Παρτσαλίδης:  Ναί. Είναι ο πρώτος και κύριος όρος μας.
Κανελλόπουλος:  Ο κ. Σιάντος εξεκίνησε από κάτι το απαράδεκτον και επιθυμώ να γνωρίζω, τι λέγει έπ' αυτού ο πολιτικός κόσμος της χώρας. Είπεν (ο Σιάντος) ότι ο πόλεμος είναι πόλεμος μεταξύ των Βρεταννών και του Ελληνικού λαού. Είναι, τάχα, πόλεμος κατά των Βρεταννών ή σύλληψις χιλιάδων γυναικών και παιδιών και η απαγωγή των εις το στρατόπεδον των Θηβών και αλλού υπό τρομεράς συνθήκας; Αυτό είναι γερμανική μέθοδος. Είναι φασισμός. Έχετε τον λαόν μαζί σας όπως λέτε κύριε Σιάντο. Πως όμως συμβαίνει ώστε χιλιάδες, να είσέρχονται είς την ιδική μας ζώνην..καί ουδείς είς την ιδικήν σας; Η ψευδής κυριαρχία σας επί του λαού έληξε.
Όταν ήλθα από την Πελοπόννησον, απεσιώπησα το γεγονός των χιλιάδων φόνων που είχατε διαπράξει εκεί, καθώς και τας φυλακίσεις. Εσκέφθηκα τότε ότι έπρεπε να απαλλαγείτε από τας παρελθούσας ευθύνας σας, και δι αυτό ωμίλησα. Και θα ήμεθα ευτυχείς εάν είχατε εισέλθει έκτοτε εις τον νόμιμον πολιτικόν βίον. Εμφανίζεσθε κατέχοντες τόσα όπλα και πολεμοφόδια, ώστε απορεί κανείς πως δεν τα εξαντλήσατε μαχόμενοι τους Γερμανούς, αφού λέτε ότι επολεμήσατε εναντίων των. Δεν υπάρχει παρά μόνον μια λύσις: Οι επαναστάται πρέπει να καταθέσουν τα όπλα των. Μόνον έτσι θα λυτρωθούμε από τον φασισμόν.
Παρτσαλίδης:  Διακόπτει τον κ. Κανελλόπουλον, γελώντας δυνατά.
Κανελλόπουλος:  Μη γελάς, Παρτσαλίδη. Είσαι αρκετά ευφυής δια να γνωρίζεις ότι είσαι φασίστας και είμαι αρκετά τίμιος δια να είμαι δημοκρατικός. Ο καθένας απορεί πως και διατί οχυρώσατε τόσα κτήρια εντώς των Αθηνών, ενώ κατά το διάστημα της κατοχής δεν ήτο ούτε ένα μοναδικό οχυρωμένον. Όταν εμείς εφροντίζαμε και εργαζόμεθα διά την ιδικήν σας ασφάλειαν και συνεπράταμεν κατά τρόπον άδολον μαζί σας, σεις οχυρώνατε την Αθήνα. Άοπλοι ναύται, κύριε Σιάντο, οι οποίοι επολέμησαν εις τα πελάγη διά την δόξαν της Ελλάδος και δια την ελευθερίαν επί τόσα έτη, εδέχθησαν την δολοφονικήν επίθεσιν σας εκ των νώτων.
Σιάντος:  Είπα χθες, και επαναλαμβάνω σήμερα, ότι πρέπει να βρούμε μίαν λύσιν που θα μας βγάλει απ’ όλα αυτά. Ας μη χάνουμε τον καιρό μας με το παρελθόν. Συλλαμβάνουμε ανθρώπους, διότι έχομεν ανάγκην να κατοχυρώσωμεν την ίδικήν μας άσφάλειαν. Σεις κυβερνάτε μόνον από την πλατεία του Συντάγματος εως την Ομόνοια και όμως προβαίνετε και ‘σείς σε συλλήψεις. Μας ρωτάτε γιατί οχυρώσαμε την Αθήνα. Ενώ μας απασχολούσε ο αφοπλισμός επιάσαμε πολλά αυτοκίνητα με όπλα διά την οργάνωσιν X.  Δεν είμαστε κουτοί. Οχυρώσαμε την Αθήνα δια να αμυνθούμε.
Κανελλόπουλος:  Που τους είδατε τους Χίτες; Παρακαλώ, Μακαριότατε, να απαγορεύσετε τα ψέματα!».
Στο σημείο τούτο παρενέβη ο Γ. Παπανδρέου. Σχετικά ο Παν. Κανελλόπουλος γράφει τα εξής:

Ένας πολύ επιτυχής χειρισμός των ζητημάτων από τον Παπανδρέου ανάγκασε τον Σιάντο, υστέρα από μια απεγνωσμένη προσπάθεια υπεκφυγής, να πει τους όρους του. Κι ήταν οι όροι τέτοιοι που έμειναν όλοι εμβρόντητοι. Πείσθηκαν για το μάταιο των συζητήσεων και οι πιο έμπιστοι. Έτσι λύθηκε η συνεδρίαση με την συνείδηση όλων ότι δεν υπάρχουν δυνατότητες συμβιβασμού. Πριν λυθεί η συνεδρίαση, σηκώθηκε ο Πλαστήρας και είπε σ' όλους τους ηγέτες και αντιπροσώπους του πολιτικού κόσμου: «Αν θέλετε σεις να συζητήσετε τέτοιους όρους, εγώ παίρνω το καπέλο μου και φεύγω οπτό την Ελλάδα».

Θύματα της κομμουνιστικής θηριωδίας στο Περιστέρι.
"Ήσαν φρικτά κοκοποιημένα και ακρωτηριασμένα τα θύματα"
είπε ο Σιτρίν
Η κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου έφτασε στην Αθήνα, στις 18 Οκτωβρίου 1944 — ενώ οι Γερμανοί είχαν αποχωρήσει από τις 12 Οκτωβρίου. Στην κυβέρνηση μετείχαν: ο Μ. Πορφυρογένης, ως υπουργός Εργασίας και ο I. Ζεύγος, ως αυτουργός Γεωργίας, εκ μέρους του ΚΚΕ. Ο Αλ. Σβώλος και ο Αγγ. Αγγελόπουλος (υπουργός και υφυπουργός Οικονομικών) εκ μέρους της ΠΕΕΑ. Ο Ηλίας Τσιριμώκος ως υπουργός εθνικής οικονομίας, ο Ν. Ασκούτσης ως υπουργός δημοσίων έργων και ο στρατηγός Σαρηγιάννης ως υφυπουργός Στρατιωτικών εκ μέρους του ΕΑΜ. Στην ίδια κυβέρνηση συμμετείχαν ο Π. Κανελλόπουλος (υπουργός Ναυτικών), ο Θ. Τσάτσος υπ. Εφοδιασμού, ο Γ. Καρτάλης άνευ χαρτοφυλακίου, ο Π. Γαρουφαλιάς επί του τύπου και ο Στ. Στεφανόπουλος επί των Μεταφορών. Στα τέλη Οκτωβρίου έφτασε στην Αθήνα και η Ορεινή Ταξιαρχία – Ρίμινι υπό τον Θρ. Τσακαλωτό.

Στις 5 Νοεμβρίου, ο Γ. Παπανδρέου και ο στρατηγός Σκόμπυ, ο οποίος βάσει της συμφωνίας της Γκαζέρτας ήταν ο αρχηγός όλων των αντάρτικων και αντιστασιακών οργανώσεων, αποφάσισαν
α) να αποστρατευτούν ο ΕΛΑΣ και ο ΕΔΕΣ οπό τις 10 Δεκεμβρίου και
β) να διαλυθεί η εαμική «Πολιτοφυλακή» από της 1ης Δεκεμβρίου 1944.

Στις 22 Νοεμβρίου, ο Γ. Παπανδρέου δήλωνε: «Εκηρύξαμεν, ελευθερίαν και νόμον. Και θα τηρήσωμεν την επαγγελίαν μας. Όσοι τολμήσουν να τεθούν αντιμέτωποι της λαϊκής κυριαρχίας, της ελευθερίας του λαού, θα συντριβούν. Το κράτος θά υπερασπίσει τα δίκαια και του Έθνους και του λαού μας». Την Δευτέρα 27 Νοέμβριου, οι υπουργοί Σβωλος, Τσιριμώκος και Ζεύγος, επέδωσαν στον Γ. Παπανδρέου το κείμενο της συμφωνίας για την αποστράτευση των αντάρτικων ομάδων και την διάλυση της Πολιτοφυλακής. Αλλά αιφνιδίως, την επομένη, Τρίτη 28 Νοεμβρίου, ο κομμουνιστής υπουργός Ζεύγος επισκέφτηκε τον Παπανδρέου και τού ανακοίνωσε ότι το ΚΚΕ δεν δέχεται το προ εικοσιτετραώρου κείμενο συμφωνίας! Σχετικώς, ο Γ. Παπανδρέου δήλωσε:
«Ο Ζεύγος ετέλει υπό το κράτος μεγάλης νευρικότητος. Μου εδήλωσε οτι το ΚΚΕ δεν αποδέχεται πλέον την συμφωνίαν, την οποίαν ο ίδιος μου είχε εγχειρίσει την προηγουμένην ημέραν... Κατάπληκτος του εδήλωσα ότι πρόκειται περί πλήρους υπαναχωρήσεως και ότι η  κυβέρνησις εμμένει εις την γενομένην συμφωνίαν. Ο Ζεύγος, τότε, εις κοτάστασιν εξάψεως, έσπευσε να φύγει, χωρίς καν να με αποχαιρετήσει. Απεκόμισα την εντύττωσν, ότι ο Ζεύγος είχεν αποσταλεί, με την εντολήν να επιφέρει την ρήξιν».

Η άγριως δολοφονηθείσα κορυφαία
ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη.
"Τέτοιες περιπτώσεις ήταν σφάλματα"
είπε  ο Ζαχαριάδης όταν έγινε
απολογισμός του εγκληματικού οργίου
του ΚΚΕ
Βαλκανική... υπόδειξη
Την Πέμπτη 30 Νοεμβρίου, ο Γ. Παπανδρέου προέβη σε μια ακόμη δήλωση: «Αι προθεσμίαι της αποστρατεύσεως της εαμικής Πολιτοφυλακής, καθώς και της αποστρατεύσεως των αντάρτικών ομάδων, είναι αμετακίνητοι. Θέλω να ελπίζω ότι το Κ.Κ.Ε. δεν θα θελήσει να ωθήσει την χώραν εις τον εμφύλιον πόλεμον, διότι το προσκαλούμεν να υπογράψει) το ιδικόν του κείμενον!». Το βράδυ της ίδιας ημέρας, ο Αλ. Σβώλος επισκέφτηκε  τον Γ. Παπανδρέου, του εξέφρασε την λύπη του για την υπαναχώρηση του ΚΚΕ (την οποία απέδωσε σε ξένη, αν όχι σοβιετική, πάντως... βαλκανική υπόδειξη), αλλά δεν είχε την πολιτική τόλμη να παραμείνει στην κυβέρνηση και ακολούθησε τους εκπροσώπους του ΚΚΕ στην παραίτηση... Την ίδια ατολμία (δεν αποκλείεται δε και καιροσκοπισμό) επέδειξαν κι οι άλλοι υπουργοί του ΕΑΜ. Παραιτήθηκαν…

Τα γεγονότα άρχισαν να εξελίσσονται ραγδαία. Από την 1η Δεκεμβρίου ο «εφεδρικός» ΕΛΑΣ Αθηνών τέθηκε σε επιφυλακή. Και αντάρτικες ομάδες του ΕΛΑΣ κινούνταν προς το λεκανοπέδιο Αττικής και συνέκλιναν προς την Αθήνα. Το βράδυ της 2ας Δεκεμβρίου το ΚΚΕ, αγνοώντας όλα τα πολιτικά όργανα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (όλους τους «συναγωνιστές» του στην κατοχή και τους υπουργούς του στην κυβέρνηση) ανακοίνωσε σοβαρές αποφάσεις που σήμαιναν την έναρξη της ένοπλης δράσης:
  • Ανασύσταση της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΛΑΣ (Σιάντος, Μάντακας, Χατζημιχάλης).
  • Διαταγή στην εαμική «πολιτοφυλακή» να μην παραδόσει υπηρεσία και οπλισμό στην κρατική Εθνοφυλακή, που αποτελούνταν από την κλάση του 1936.
  • Κήρυξη γενικής απεργίας σε όλη την Ελλάδα (ακόμη και στα λιμάνια, όπου οι σύμμαχοι ξεφόρτωναν χιλιάδες τόνους τροφίμων και φαρμάκων για τον λαό που υπέφερε..).

Επίθεση κατά του Πρωθυπουργού
Την άλλη μέρα, 3 Δεκεμβρίου ο Ζεύγος έγραφε στον «Ριζοσπάστη»:
«Τώρα τον λόγο έχουν οι μπαρουτοκαπνισμένοι μαχητές του ΕΛΑΣ, που τους ζητούν να παραδώσουν τα τιμιμένα και κερδισμένα σε μάχες, όπλα τους…»
Το πρωί της αποφράδας αυτής Κυριακής, μια ομάδα του ¨εφεδρικού» ΕΛΑΣ, υπό την διοίκηση κάποιου Προβελέγγιου, αποπειράθηκε να συλλάβει τον πρωθυπουργό και τα μέλη της κυβερνήσεως, που συνεδρίαζαν στο σπίτι του Γ. Παπανδρέου, στην οδό Β. Σοφίας 14. Οι άντρες του ΕΛΑΣ άρχισαν να πυροβολούν και να ρίχνουν χειροβομβίδες, αλλά αντιμετωπίστηκαν από μικρή αστυνομική δύναμη υπό τον τότε αστυνόμο β’ Γ. Κανελλάκη. Αργότερα, έγινε παρά την κυβερνητική απαγόρευση συλλαλητήριο του ΕΑΜ (με απόφαση της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. κι όχι της Κ.Ε. του ΕΑΜ..) και ειδικές ομάδες της ΟΠΛΑ επιτέθηκαν στο Σύνταγμα κατά των αστυνομικών οργάνων,  τα οποία και αντέστησαν στην ένοπλη προσβολή. Υπήρξαν θύματα και χύθηκε αίμα… Οι ηγέτες του ΚΚΕ υπολόγιζαν, ότι το πραξικόπημα τους θα επιτύχαινε εντός της πρωίας της Κυριακής, με την αιχμαλωσία του Πρωθυπουργού και των μελών της κυβέρνησης, με την ταυτόχρονη κατάληψη της πρωτεύουσας από τις «λαϊκές μάζες»! Το σχέδιο τους προσέκρουσε στο απρόοπτο, γι αυτούς, της αντιστάσεως των αστυνομικών ομάδων. Αλλά ο τρομερός και αιματηρός Δεκέμβρης είχε αρχίσει.
Τα ανατριχιαστικά «χωνιά» του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, άρχισαν από το βράδυ να ρίχνουν τα εμπρηστικά τους συνθήματα, με ταυτόχρονες απειλές. «ΕΡΧΕΤΕ Ο ΟΡΕΣΤΗΣ» (δηλαδή η πανίσχυρη II Μεραρχία του ΕΛΑΣ, που είχε καπετάνιο, ουσιαστικό αρχηγό και έμπιστο του Σιάντου, τον καπετάν Ορέστη, Ανδρέα Μούντριχα). Και το πρωί της επόμενης είχε κατακοκκινίσει η πόλη των Αθηνών, με τις ίδιες τοιχογραφίες: «ΕΡΧΕΤΕ Ο ΟΡΕΣΤΗΣ».
Ο λαός της πρωτεύουσας είχε παγώσει. Οι μάχες είχαν αρχίσει σε όλες τις συνοικίες, με στόχο κυρίως τα αστυνομικά τμήματα. Ανατινάξεις πολυκατοικιών και ανατροπή τραμ και αυτοκινήτων για την δημιουργία οδοφραγμάτων, συλλήψεις υπόπτων, εκτελέσεις καθ’ οδόν, όμηροι μέσα στη βαρυχειμωνιά.




Μεταξύ των ομήρων ο μεγάλος ηθοποιός Αιμίλιος Βεάκης. Και μεταξύ των δολοφονηθέντων ο καθηγητής Κορώνης, αρχιτέκτων της φιλεργατικής πολιτικής του Ελευθερίου Βενιζέλου και η μεγάλη καλλιτέχνης Ελένη Παπαδάκη… Η πρωτεύουσα άρχισε να ζει τις τραγικότερες ημέρες της ιστορίας της. Αίμα, πείνα, κρύο, χωρίς ηλεκτρισμό, αγωνία για συγγενείς και φίλους, τρομοκρατία και βασανισμοί αθώων.
Ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός υπολόγισε τον αριθμό της πάσης φύσεως θυμάτων, κατά το δεκεμβριανό κίνημα, σε 65.000. Μόνον στο λεκανοπέδιο της Αττικής φονεύθηκαν, από την ΟΠΛΑ, 15.685 άνδρες, γυναίκες και παιδιά.
Ο ίδιος ο «Ριζοσπάστης» έγραψε στις 5 Απριλίου 1945 και τα εξής:
«Έγινε ένα κίνημα, που όλοι αναγνωρίζουν πως δεν έπρεπε να γίνει, ότι έπρεπε να αποφευχθεί… Και, δυστυχώς, κατά το κίνημα αυτό έγιναν όσα έγιναν, εναντίον αμάχων και αθώων…»
Εξ άλλου, στην 12η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ (25 – 27 Ιουνίου 1945), ο Ν, Ζαχαριάδης, ομιλών εξ ονόματος του Πολιτικού Γραφείου, είπε:
«Έγιναν αγριότητες και τέτοιες έκαμαν και μέλη του ΚΚΕ. Τέτοια μέλη, που είτε προβοκάτορες ήσαν, είτε δεν ήσαν άξια να είναι μέλη του κόμματος. Φυσικά οι πράξεις, που έκαμαν τα μέλη του κόμματος, δημιουργούν ευθύνες για το ίδιο… Περιπτώσεις, όπως του καθηγητή Κορώνη, είτε της ηθοποιού Παπαδάκη, δεν μπορούν να βρουν δικαίωση και πρέπει να καταδικασθούν ανοιχτά».
Για την σύλληψη των ομήρων, ο αρχηγός του ΚΚΕ είπε, επίσης:
«Το λάθος δεν είναι ότι διατάχθηκε η ομηρία από τ’ απάνω. Το λάθος είναι ότι διατάχθηκε η ομηρία χωρίς πειθαρχία και σχέδιο και εκφυλίστηκε σε εξωπολιτική πράξη».
Αργότερα, στο 7ο συνέδριο του ΚΚΕ, (1-6 Οκτωβρίου 1945), ο γραμματεύς της «Κομμουνιστικής Οργάνωσης Αθήνας» - ΚΟΑ, ο Μπαρτζώτας, είπε τα εξής:
«Έχουμε ακόμα το Δεκέμβρη, έχουμε και πολλά που αφορούν την ΚΟΑ. Το Δεκέμβρη και σε πολλές περιπτώσεις, μας έφυγε η κατάσταση από τα χέρια μας».

Τα εγκλήματα που διεπράχθησαν κατά το δεκεμβριανό κίνημα από το ΚΚΕ, τα διεκτραγωδεί στην έκθεσή της και η υπό τον Ουώλτερ Σιτρίν αποστολή των υπό σοσιαλιστικό έλεγχο Εργατικών Συνδικάτων της Μεγάλης Βρετανίας. Στην έκθεση αυτή, όπου αναφέρεται ότι «ο ΕΛΑΣ ενδιαφερόταν πιο πολύ να επιστρέψει στην Αθήνα και να καταλάβει την εξουσία, παρά να πολεμήσει τους Γερμανούς», τονίζονται και τα ακόλουθα:
«Επισκεφθήκαμε το Περιστέρι, προάστιο της Αθήνας, όπου σε ένα χώρο δίπλα στο νεκροταφείο, είδαμε πτώματα, που είχαν εκταφή από τάφρους. Περίπου 250 πτώματα ήσαν αραδιασμένα για να τα αναγνωρίσουν οι δικοί τους και υπήρχαν και άλλες τάφροι, που ακόμα δεν είχαν ανοιχθή… Όλοι οι νεκροί ήσαν θύματα οργανωμένης δολοφονίας. Όλοι τους είχαν εκτελεσθεί ομαδικά. Ούτε βρετανικά, ούτε ελληνικά στρατιωτικά τμήματα βρίσκονταν στην περιοχή, όταν έγιναν οι εκτελέσεις. Οι ιατρικές εξετάσεις δείχνουν ότι ο θάνατος είχε συμβεί ένα μήνα νωρίτερα από τις 21 Ιανουαρίου 1945 είχαν εκταφεί σε ωρισμένες περιοχές πτώματα 1.050 ανδρών και 150 γυναικών…»
Άλλη ανατριχιαστική περιγραφή προέρχεται από τον Βρετανό δημοσιολόγο Φ. Α. Βοίτ, ο οποίος μαρτυρεί τα εξής:
«Τα θύματα των σφαγών του Δεκεμβρίου, περιλαμβάνουν ολόκληρες οικογένειες. Πολλά πτώματα ευρέθησαν φρικτά παραμορφωμένα, με εξορυγμένους τους οφθαλμούς, σχισμένα τα στόματα και κομμένες τις μύτες».

Μεταξύ των δολοφονηθέντων από την ΟΠΛΑ και την «Πολιτοφυλακή» του ΕΛΑΣ, περιλαμβάνονται και 246 συνδικαλιστικά στελέχη, που είχαν ανωνισθεί κατά του καθεστώτος της φασιστικής κατοχής, για την επιβίωση της εργατικής τάξεως και την ματαίωση της πολιτικής επιστρατεύσεως και την αποστολή εργατών στη Γερμανία ή «εθελοντών» στο Ανατολικό Μέτωπο κατά των Ρώσων… Ιερείς, διδάσκαλοι, καθηγητές, σπουδαστές, παλαιοί πολεμιστές, μέλη της ΕΔΕΣ και της εθνικής αντιστάσεως, ακόμη και οπαδοί της εαμιής ΕΛΔ, υπήρξαν θύματα της ανηλεούς κομμουνιστικής σφαγής, σε ολόκληρη την Ελλάδα, κατά την διάρκεια του δεκεμβριανού κινήματος.
Ο Δημητρώφ.. παγίδευσε κι εξώθησε
την αφελή ηγεσία του ΚΚΕ
στο κίνημα,
για να ωφεληθεί η Βουλγαρία
Οι κομμουνιστές υπουργοί της κυβερνήσεως Παπανδρέου, αφού πήραν πίσω την υπογραφή τους για την διάλυση των ανταρτικών μονάδων του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ και της «Πολιτοφυλακής», παραιτήθηκαν αιφνιδίως, χωρίς δικαιολογίες, ουσιαστικά από τις 28 Νοεμβρίου. Τι συνετέλεσε στην αλλαγή της στάσεώς τους; Ο Αλ. Σβώλος απέδωσε την μεταστροφή του ΚΚΕ σε υπόδειξη κάποιου βαλκανικού παράγοντα (θα ήταν πιο εύκολο να έλεγε των Ρώσων, μια και στην Αθήνα βρίσκονταν ο Σοβιετικός συνταγματάρχης Ποπώφ, που ήταν από την κατοχή στα βουνά, για τον ΕΛΑΣ). Ο Σβώλος ανέφερε την υποψία του στον Γ. Παπανδρέου και εκ των υστέρων, φαίνεται ότι είχε δίκιο. Όπως υποδεικνύεται από τα επίσημα αρχεία του ΚΚΕ, το κόμμα αυτό δεν είχε άμεση επικοινωνία (με ασύρματο, συνδέσμους κ.α.), με το σοβιετικό Κ.Κ. , αλλά με το Κ.Κ. Βουλγαρίας και προσωπικά με τον Δημητρώφ… Αυτός ειδοποίησε τον Σιάντο, μεσούντος του κινήματος, να μην περιμένει διεθνή κομμουνιστική συμπαράσταση και αυτός εξώθησε το Κ.Κ.Ε. στην ανάληψη ενόπλου δράσεως, αρχικώς.
Τι ακριβώς συνέβη;

Η ηγεσία του ΚΚΕ δέχτηκε να υπογράψει την Συμφωνία της Γκαζέρτας, που σήμαινε υπαγωγή τους ΕΛΑΣ στον στρατηγό Σκόμπυ, γιατί είχε πέσει θύμα μιας «μπλόφας»! πίστεψε στην ανακριβή διαβεβαίωση, που της διαβιβάστηκε από πράκτορες των συμμάχων (πάντοτε ξένοι πράκτορες εμφανίζονται να θεωρούνται κομματικοί ηγέτες και μετά… αποκαλύπτονται και καταγγέλονται), ότι, με την απελευθέρωση, θα έφθαναν στην Ελλάδα τρεις ισχυρές βρετανικές μεραρχίες, με ανάλογη υποστήριξη ναυτικών και αεροπορικών δυνάμεων! Η σύγκρουση του ΕΛΑΣ με μια τέτοιας συνθέσεως βρετανική στρατιά, απεκλείετο και για στρατιωτικούς και για πολιτικούς λόγους. Το ΚΚΕ διαπίστωσε ότι η πληροφορία είναι ανακριβής, περί τα τέλη Νοεμβρίου, ακριβώς κατά την ημέρα της υπαναχωρήσεως του Ζευγού, από την αρχική συμφωνία συγκροτήσεως εθνικού στρατού και κρατικής αστυνομικής δυνάμεως! Πράγματι, διασταύρωσε ότι στην Ελλάδα δεν υπήρχαν την τελευταία εβδομάδα του Νοεμβρίου, παρά 4.500 Βρεταννοί – και από αυτούς μόνο 1.600 μάχιμοι, από τους οποίους είχαν προωθηθεί στην Αθήνα οι 800 – 1000. Έτσι η γραμμή αλλάζει. Ο Πανίσχυρος ΕΛΑΣ θα αντιμετώπιζε όχι τρεις βρετανικές μεραρχίες, αλλά ένα βρεττανικό τάγμα!

Ο Δημητρώφ γνώριζε την συμφωνία Τσώρτσιλ – Στάλιν των αρχών Οκτωβρίου 1944, στην Μόσχα, για την δυτική επιρροή στην Ελλάδα, καθώς και ότι η διαταγή του στρατάρχου Τολμπούκιν για την αποχώρηση των βουλγαρικών στρατευμάτων από την Μακεδονία και Θράκη, δόθηκε κατόπιν πιέσεων του Τσώρτσιλ προς τον Στάλιν… συνέχίζεται

  Μετά τιμής Λ. Μωραΐτης



Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

2021 μ.Χ.

Κανείς στην Ελλάδα και την EE δεν έδειχνε να ανησυχεί ιδιαίτερα για κάτι. Όλοι αδρανούσαν. Το σύστημα είχε μάθει στους ανθρώπους να μην αντιδρούν, αλλά και να μην έχουν προσδοκίες. Όλοι απλώς επιβίωναν, σε μια ζωή χωρίς όνειρα και χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, μέσα σε μια πραγματικότητα μουντή και γκρίζα. Τα πρόσωπα ήταν συνοφρυωμένα, αγέλαστα.
Μόνο οι «μαύροι» είχαν όνειρα και δεν ήταν κατσούφηδες. Στις τάξεις τους είχαν βρει καταφύγιο όσοι επέμεναν στους παλιούς τρόπους. Επρόκειτο για νέους που προέρχονταν κυρίως από οικογένειες προσηλωμένων ορθόδοξων χριστιανών, δεξιών εθνικιστών αλλά και πατριωτών γενικότερα και παλαιών κομμουνιστών. Οι περισσότερες από τις οικογένειες αυτές είχαν προϊστορία ακτιβισμού, δεξιού ή αριστερού, που συνέχιζαν με ενθουσιασμό και αυταπάρνηση οι νεαροί γόνοι τους, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους εργασιακούς χώρους. Τα σαμποτάζ σε πολυεθνικές εταιρίες που συνεργάζονταν με την κυβέρνηση ήταν συνεχή και ιδιαίτερα καταστροφικά, ενώ οι προκηρύξεις της «Μάχης» κυκλοφορούσαν με ταχύτητα από χέρι σε χέρι.
Ένα χρόνο μετά την άνοδο της Προοδευτικής και μετέπειτα Νέας Πορείας στην εξουσία, το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε τεθεί εκτός νόμου. Οι κομμουνιστές προσπάθησαν να δραστηριοποιηθούν στην παρανομία, αλλά δεν τα κατάφεραν. Είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που λειτουργούσαν κατ' αυτόν τον τρόπο, είχαν ενσωματωθεί για τα καλά στο αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα και δεν μπορούσαν πια να παίξουν αυτό το παιχνίδι. Μετά από μια σειρά συλλήψεων, μόνο μερικά συνθήματα και σφυροδρέπανα με κόκκινο σπρέι σε συγκεκριμένα σημεία της Παλιάς Πόλης, θύμιζαν στους πολίτες ότι υπήρχαν ακόμα κομμουνιστικοί πυρήνες. Εκείνος θυμόταν τι έλεγε εκείνη την περίοδο σε έναν αριστερό συνάδελφο του, που δεν πίστευε στα μάτια του, βλέποντας πρώην συντρόφους του που είχαν βρει καταφύγιο στην Νέα Πορεία, να βάλλουν κατά του Κομμουνιστικού Κόμματος. «Πληρώνετε την ίδια ανελευθερία που κάποτε θέλατε και προσπαθήσατε να επιβάλετε», του έλεγε, θυμίζοντας του ένα περιστατικό στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης πολλά χρόνια πριν, όταν κομμουνιστές φοιτητές εμπόδισαν την παρουσίαση ενός βιβλίου του Γάλλου ιστορικού Κουρτουά, που αφορούσε στα εγκλήματα που είχαν γίνει στο όνομα του κομμουνισμού.
Οι τελευταίες εκλογές είχαν γίνει το 2017, δύο χρόνια αφότου είχαν ξεσπάσει οι ταραχές, λόγω των μαζικών απολύσεων που είχαν γίνει στη βιομηχανική ζώνη. Οι επιχειρηματίες υπονόμευαν την τότε κυβέρνηση συνεργασίας και έστηναν το πολιτικό σκηνικό του αύριο. Το μνημόνιο της διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων του κομμουνισμού που υιοθετήθηκε το 2006 από το Συμβούλιο της Ευρώπης, ήταν η αρχή για την καταδίκη και αργότερα την απαγόρευση όλων των ριζοσπαστικών κομμάτων της Δεξιάς και της Αριστεράς, με γελοίες δικαιολογίες. Ακολούθησαν δίκες ιστορικών, συγγραφέων αλλά και δημοσιογράφων σε όλη την Ευρώπη, που διαφώνησαν με αυτές τις ολοκληρωτικές μεθοδεύσεις. Η ελευθερία του λόγου αποτελούσε πλέον παρελθόν. Πώς να μη γίνει αυτό, όταν όλοι οι κυβερνώντες προέρχονταν από τους κόλπους της σταλινικής Αριστεράς;
Αυτός δεν είχε ψηφίσει στις τελευταίες εκλογές, όπως και πολλοί άλλοι. Η συμμετοχή μετά βίας άγγιξε το 40%. Άθελα τους όμως έτσι οι πολίτες, έπαιζαν το παιχνίδι του συστήματος. Οι φιλελεύθεροι σοσιαλδημοκράτες είχαν σαρώσει, με ποσοστό 49%, με τη βοήθεια φυσικά των αλλοδαπών ψηφοφόρων και... της αποχής. Χαρακτηριστικό είναι ότι στην συντηρητική Μακεδονία, η αποχή ανήλθε σε ποσοστά που υπερέβαιναν το 65%. Η νυν αξιωματική αντιπολίτευση, μια φιλελεύθερη δήθεν κεντροδεξιά που είχε αποβάλει από τους κόλπους της κάθε ριζοσπαστικό και εθνικιστικό στοιχείο και έπαιζε το παιχνίδι του συστήματος, είχε αρκεστεί σε ψιχία... μόλις το 20,2% της ψήφου. Το κόμμα των επιχειρηματιών, που μέχρι στιγμής δεν είχε εναντιωθεί σε καμία νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης, είχε λάβει 11,6% των ψήφων, ενώ 8,2% είχε λάβει ένα κόμμα που απευθυνόταν αποκλειστικά στους αλλοδαπούς ψηφοφόρους και στήριζε όλες τις επιλογές της κυβέρνησης.
Εκείνος ήξερε, όπως και πολλοί άλλοι, το κοινό μυστικό: οι ταραχές που είχαν προηγηθεί, δεν είχαν οργανωθεί από σκληροπυρηνικούς κομμουνιστές ή εθνικιστές, όπως αρχικά ελέχθη, αλλά από εργάτες του συστήματος, συνδικαλιστές, αυτούς που κάποτε οι συντηρητικοί αποκαλούσαν υποτιμητικά «εργατοπατέρες». Είχαν βγάλει στο δρόμο τους αλλοδαπούς εργάτες, μετά διαπραγματεύτηκαν μαζί τους και τους έδωσαν μερίδιο στην εξουσία. Αργότερα, οι πρώτοι «μαύροι» που βγήκαν στην παρανομία, αποκάλεσαν τους εργατοπατέρες «προβοκάτορες» και «εξουσιαστές». Λέξεις μακρινές, που ηχούσαν παράξενα πια. Εκείνος, θυμόταν τους όρους από τις φοιτητικές συνελεύσεις στο πανεπιστήμιο. Ποιο πανεπιστήμιο... Λίγο πριν εγκαταλείψει τη Νέα Πόλη, είχε διαταχθεί η αναστολή λειτουργίας κάποιων Σχολών, μεταξύ των οποίων η Θεολογική, την οποία είχαν στο μάτι καιρό, αλλά και αυτή των Πολιτικών Επιστημών, όπου επικρατούσε αναβρασμός, καθώς οι φοιτητές είχαν εξεγερθεί. Τη σχετική εισήγηση είχε αρνηθεί να επικυρώσει η Γερουσία, κάτι που είχε οδηγήσει στη συνταγματική αναθεώρηση και την οριστική κατάλυση του Σώματος των Σοφών.
Οι πρώην συνδικαλιστές είχαν όλοι μεγάλα αξιώματα στην κυβέρνηση της Νέας Πορείας. Όποιος τόλμησε να τους κατηγορήσει δημόσια για ανάμειξη στις ταραχές, το πλήρωσε ακριβά και περιθωριοποιήθηκε. Βαριές ποινές εισέπραξαν και όσοι δημοσιογράφοι τόλμησαν αργότερα να εκφράσουν έστω και κεκαλυμμένα τη συμπάθεια τους στους «μαύρους» και τη «Μάχη». Η νέα «αντιτρομοκρατική» και «αντιφασιστική» νομοθεσία, δεν αστειευόταν. Δεν σήκωνε το σύστημα συκοφαντίες και αποκλίσεις από την επίσημη γραμμή ούτε επέτρεπε σε κανέναν να το διαβάλλει. Με διάφορα προσχήματα και δύο δολοφονίες εκδοτών, που φυσικά δεν εξιχνιάστηκαν, όλα τα έντυπα που δεν στήριζαν τη Νέα Πορεία έκλεισαν. Όσοι πνευματικοί άνθρωποι ύψωσαν φωνή διαμαρτυρίας αντιδρώντας στα τεκταινόμενα και τη δημιουργία ολοκληρωτικού κράτους, χαρακτηρίστηκαν «νέοι αντιδραστικοί», «νεοσυντηρητικοί» και «νεοφασίστες», ενώ δέχθηκαν επιθέσεις από ομάδες «αγανακτισμένων πολιτών» και περιθωριοποιήθηκαν από τους μεγάλους εκδοτικούς οίκους και τα μέσα επικοινωνίας. Το σύστημα φρόντιζε την εικόνα του ως κόρη οφθαλμού και χρησιμοποιούσε όλα τα μέσα για να την προστατεύσει. Την ίδια ώρα, ήλεγχε ολοκληρωτικά το λόγο και την παραγωγή σκέψης. Εκείνος, λόγιος, θυμόταν από τα γραπτά του Φώτη Κόντογλου:

«Η ψευτιά και ο πνευματικός εκφυλισμός απλώνεται μέρα με την ημέρα απάνω στους Έλληνες και τους παραμορφώνει. .. Θέλετε να επιβάλετε στον κόσμο ένα πνευματικό εσπεράντο, που να καταργήσει κάθε ζωντανή ουσία και έκφραση...»

Οι πρώην συνδικαλιστές μιλούσαν συνεχώς για δημοκρατία, όταν όμως ήρθαν στην εξουσία, απέδειξαν πόσο εχθρικοί ήταν στην έννοια της λαϊκής ετυμηγορίας και κυριαρχίας. Δεν προσέφυγαν ούτε μια φορά, έστω συμβουλευτικά, στις κάλπες, ακόμα και όταν οι αποφάσεις τους δίχασαν την κοινωνία, προκαλώντας αναταράξεις. Η λέξη δημοψήφισμα ήταν απαγορευμένη στις συνάξεις της Νέας Πορείας. «Η κυρα-Μαρία δεν μπορεί να αποφασίζει για ζητήματα μείζονος σημασίας», έλεγαν τα στελέχη της Νέας Πορείας. Ένας κακώς εννοούμενος ελιτισμός αλλά και η αλαζονεία είχαν εμπεδωθεί για τα καλά! Τα στελέχη της κυβέρνησης, ως νέοι αυτόκλητοι φωταδιστές, τόνιζαν δημοσίως ότι «η κοινωνική ανάπλαση δεν επιτυγχάνεται μόνο με συναίνεση». Ο ολοκληρωτισμός, έστω και κεκαλυμμένος, ήταν εδώ, με «προοδευτικό» προσωπείο και επικαλούμενος συνεχώς τη δημοκρατία, την οποία συστηματικά όμως υπονόμευε και κακοποιούσε. Εκείνος θυμόταν έναν στίχο του Οδυσσέα Ελύτη:

«Κι ούτε μια μέρα, μια στιγμή στον τόπο αυτόν που να μη γίνεται άδικο και φονικό κανένα...»

Η δράση της «Μάχης» χρησιμοποιήθηκε ως πρόφαση από το καθεστώς, προκειμένου να λάβει σκληρότερα μέτρα και να εντείνει την επιτήρηση της ζωής των πολιτών, που έβλεπαν πια την ποιότητα ζωής τους να κατρακυλά. Το φοβερό ήταν ότι η «Μάχη» είχε δημιουργηθεί ως δύναμη αντίστασης στις μεθοδεύσεις της εξουσίας, που ενώ μιλούσε συνεχώς για «ατομικά δικαιώματα», «ανοχή» και «ανεκτικότητα», είχε περιορίσει στο ελάχιστο την ελευθερία των πολιτών. «Κάνουμε μερικές θυσίες για την ασφάλεια», έλεγαν τα στελέχη της κυβέρνησης, υποτιμώντας τη νοημοσύνη των πολιτών και κατηγορώντας για όλα τα δεινά την «τρομοκρατία». Εκείνος δεν έτρωγε ποτέ κουτόχορτο. Ήταν αρκούντως μορφωμένος και οι απαντήσεις υπήρχαν στα διαβάσματα του. Θυμήθηκε τα λόγια του Πολωνού φιλόσοφου Λέσεκ Κολακόφσκι στο βιβλίο του «Μαρξισμός και πέραν» και τα θύμισε στη γυναίκα του που εθελοτυφλούσε:

«Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι η ανοχή δεν θα οδηγήσει σε νίκη των δυνάμεων που θα στραγγαλίσουν την αρχή της ανοχής;»

Αυτές ακριβώς οι κατ' επίφαση «δημοκρατικές» δυνάμεις, τέκνα της «παραγωγικής σύνθεσης της φιλελεύθερης και της σοσιαλιστικής σοσιαλδημοκρατικής θεωρίας», είχαν επικρατήσει, μετά την «αξιακή ανασύνθεση» και την «διαπραγμάτευση των αφετηριακών παραδοχών τους», όπως είχε ζητηθεί από τους Τάκη Μίχα και Δημήτρη Σκάλκο, σχεδόν μια εικοσαετία πριν. Τα κείμενα τους το 2005, είχαν αποτελέσει τη βάση της μετέπειτα ζύμωσης:

«Φιλελεύθεροι και σοσιαλιστές εμφανίζουν κοινές πολιτικές καταβολές και παράλληλες ιστορικές διαδρομές, αμφότεροι προσανατολισμένοι στη χειραφέτηση του ατόμου και στην άρση των θεσμοθετημένων διακρίσεων»

Η πολιτική αυτή εξέλιξη όμως, είχε αρχικά αρνητικό αντίκτυπο και τελικά ολέθρια αποτελέσματα για την ζωή των πολιτών, ακριβώς τα αντίθετα απ' ότι είχαν προβλέψει οι θεμελιωτές των σοσιαλφιλελεύθερων θεωριών. Οι συνεχείς βιομετρικοί και αστυνομικοί έλεγχοι, οι πανταχού παρούσες κάμερες ασφαλείας, τα διατάγματα που αποσκοπούσαν στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας, είχαν μεταβάλει τη ζωή των πολιτών στην Αθήνα, ακόμα και των αλλοδαπών, σε κόλαση. Η ποίηση της ζωής, είχε πάει περίπατο. Ο Μεγάλος Αδελφός ήταν εδώ, μετατρέποντας τη ζωή των πολιτών σε ένα απέραντο ριάλιτι σόου. Δεν υπήρχε άσυλο πουθενά, καθώς οι δορυφόροι έβλεπαν παντού. Όχι μόνο δεν είχαν υιοθετηθεί νέες ανεκτικότητες, αντίθετα, η κοινωνία είχε στραφεί στον αυταρχισμό. Ένας νεαρός δεν μπορούσε πια να αγκαλιάσει την κοπέλα του σε μια απόμερη γωνιά, να κόψει κρυφά ένα λουλούδι από έναν κήπο της γειτονιάς του, να επισκεφθεί με το αίσθημα του ένα ξενοδοχείο. Δεν μπορούσε πια ούτε να περπατήσει μαζί της σε συγκεκριμένα σημεία, αν δεν ήθελε να μαθευτεί η σχέση τους. Δεν υπήρχε πια το «κρυφά» ή -έστω- το διακριτικά, παρά μόνο υπό τους όρους της εξουσίας στην Παλιά Πόλη, όπου αν ήθελες όμως να καταφύγεις, έπρεπε να υποστείς την εικόνα της κοινωνικής εξαχρείωσης. Από την ημέρα που στην εξουσία είχε ανέλθει η μεταλλαγμένη και συμβιβασμένη Αριστερά, εκείνος έβλεπε τα ήθη της χώρας να εκχυδαΐζονται. Θυμόταν συνεχώς τους στίχους ενός Βυζαντινού ποιητή του 10ου αιώνα, του Ιωάννη Καρυώτη-Γεωμέτρη:

«Εις τινα κατελθόντα εις Ελλάδα: Ου βαρβάρων γην, αλλ' ιδών την Ελλάδα εβαρβαρώθης και λόγον και τρόπον»

Όμως, την ίδια ώρα τον παρηγορούσαν τα λόγια του ακαδημαϊκού Ευάγγελου Μουτσόπουλου, όπως τα είχε διαβάσει σε έναν πρόλογο του σε λεύκωμα, που είχε εκδοθεί στα τέλη του 20ού αιώνα:

«Οι κρίσεις της ιστορίας, ιδιαίτερα της ιστορίας των Ελλήνων, ουδέποτε' εμπόδισαν την ακάθεκτη πορεία της αντίθετα, την ενίσχυσαν και την ενεδυνάμωσαν καθιστώντας την ευεργετικήν επί οικουμενικού επιπέδου. Ό,τι έδειχνε να υποτάσσει τον ελληνισμό σε μίαν διαδικασία φθοράς απεδείχθη ανέκαθεν απατηλό»

Απατηλό... Εκείνος θυμόταν... Ήταν όντως η Νέα Πορεία μια υπόθεση απατηλή; Θα γλίτωνε ποτέ η Ελλάδα από την τυραννία των συμφερόντων; Ίσως... Κοίταζε πολλές φορές προς την Ακρόπολη και έρχονταν στο νου του οι στίχοι του Παλαμά:

«Εσένα δε σε χτίσανε τυραγνισμένων όχλοι,
καματερά ανθρωπόμορφα σπρωγμένα απ' τη βουκέντρα
φαρμακερά και αλύπητα δυνάστη αιμοπότη
Εσένα με το λογισμό κι εσέμε το τραγούδι
Σε υψώσαν των ελεύτερων οι λογισμοί...»

Σήμερα, κανείς δεν ήταν ελεύθερος. Κάποτε, η λέξη Ελλάδα σήμαινε «ιδέα και συγχρόνως ιστορική πραγματικότητα. Συγκεντρώνει μέσα της την έννοια του ελεύθερου ανθρώπου, της ελεύθερης έκφρασης των σκέψεων και των αισθημάτων, τον σεβασμό της ανθρωπότητας στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου, την αρχή της κοινωνικής ελευθερίας και της δημοκρατίας στην λειτουργία των ανθρωπίνων κοινωνιών». Αυτά τουλάχιστον είχε γράψει ένας σύγχρονος Έλληνας στοχαστής, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος. Η πολιτική ορθότητα είχε καταργήσει την ελεύθερη έκφραση των αισθημάτων και των σκέψεων, τουλάχιστον στην πρωτογενή τους μορφή.
Εκείνος, τα θυμόταν όλα αυτά με πόνο. Δεν πίστευε πως είχε καταντήσει έτσι η πατρίδα του, σε τι ατραπούς την είχαν οδηγήσει τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Πώς όμως εκείνος είχε οδηγηθεί σε τέτοιο ψυχολογικό αδιέξοδο; Τα βράδια, λίγο πριν πλαγιάσει στο υπήνεμο σημείο που είχε καταλάβει κάτω από τη γέφυρα, το μυαλό του γύριζε άτακτα από δω κι από κει και τότε πλημμύριζε από μια απογοήτευση. Όλοι και όλα γύρω του τον είχαν οδηγήσει στην απόσυρση από την κοινωνία, σε μια φυγή από την πραγματικότητα και τον πόνο. Ευτυχώς, εκεί που ήταν, είχε εν μέρει χάσει την επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα αλλά και την επικαιρότητα, που τον μάτωνε όλο και περισσότερο, λίγο καιρό πριν εγκαταλείψει τη Νέα Πόλη. Όμως, βαθιά μέσα του φώλιαζε η ελπίδα. Οι στίχοι του Βρετανού φιλέλληνα ποιητή Πέρσι Σέλεϊ, έρχονταν συχνά στο μυαλό του:

«Αν γίνει ερείπια η Ελλάς
ξανά θα μαζευτούν μαζί
όλα τα μέλη απ' την αρχή και
θ' απαρτίσουνε τρανή
χώρα πιο θεία και ιερή
με ήχο Αμφιωνικό σε κάποια
ράχη υψηλή
πάνω απ' του Χρόνου την
κενή, ξεθυμασμένη απειλή...
Οι νεκροί μας θα γίνουνε της
φθοράς τους η σπορά,
όσοι γλύτωσαν δικοί μας της
περφάνειας τους στοιχειά,
όνειρο τα βάσανα μας κι η
παλιά τουςσυμφορά-
μα η δική τους ατιμία μένει
δίχως λησμονιά!...
Μέσ'από τοίχους και τα δεσμά
της φυλακής που μας κρατεί
κι η νεκρωμένη πριν Ελλάς
έχει κι αυτή αναστηθεί!»

Εκείνος, στα όνειρα του έβλεπε πολλές φορές μια μεγάλη πληγή στο στήθος του, απ' όπου ανάβλυζε ασταμάτητα ένα ποτάμι αίματος. Από το τραύμα έβγαιναν τούρμες Βυζαντινών σπαθάριων, που εφορμούσαν στα πέρατα της αυτοκρατορίας, πολεμώντας φουσάτα βαρβάρων. Στον ύπνο του άκουγε την κλαγγή των όπλων, τις φωνές των πληγωμένων και πεταγόταν όρθιος. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι άκουγε χλιμιντρίσματα αλόγων και τότε εμφανιζόταν μπροστά του ένας Βυζαντινός ιππέας. Φορούσε ένα κοντό λωρίκιο και κασσίδιο χωρίς προσωπείο, ενώ χειρόψελλα και ποδόψελλα προστάτευαν τα άκρα του. Τον κοίταζε άγρια- τα μαύρα μάτια του λες και έβγαζαν σπίθες. Φώναζε, στρέφοντας προς το μέρος του το σπαθί του:

«Τα θέματα πολεμούν κι εσύ κοιμάσαι και αδρανείς, κωφεύεις και παρασιτείς. Πάρε το βαρδούκιόν σου και σπεύσε πάραυτα στη βίγλα σου»

Έκλεινε και πάλι τα μάτια του, για να δει έναν έφιππο Βυζαντινό αυτοκράτορα, περιτριγυρισμένο από Βαράγγους που έφεραν ο καθένας από έναν μεγάλο πέλεκυ αλλά και ελαφρούς καβαλλαρίους και κατάφρακτους ιππείς που κρατούσαν τα βάνδα τους και τα σκουτάρια τους και κοντάρια με φλάμουλα, να μπαίνει στη Βασιλεύουσα από την Χρυσή Πύλη, νικητής και τροπαιοφόρος. Τον ακολουθούσαν αμέτρητοι σκονισμένοι και κατάκοποι πεζοί, που κουβαλούσαν τα αγχέμαχα όπλα τους. Ο κόσμος ήταν μαζεμένος πάνω στα τείχη αλλά και στις δύο πλευρές του δρόμου και παραληρούσε, αποθεώνοντας τον αυτοκράτορα του. Σε λίγο άκουγε φωνές να ψάλλουν τον Ακάθιστο Ύμνο, ενώ έβλεπε την Οδηγήτρια να δεσπόζει απλώνοντας τη Σκέπη Της επί της Πόλης:

«Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια
ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια
αναγράφω σοι η πόλις σου, Θεοτόκε
αλλ'ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον
εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον
ίνα κράζω σοι χαίρε Νύμφη ανύμφευτε»

Δεν μπορούσε να απαντήσει στην ερώτηση, αν έβλεπε ωραία όνειρα ή εφιάλτες. Πολλές φορές σκεπτόταν ότι αν περιέγραφε αυτά τα όνειρα του σε έναν ψυχίατρο, αυτός θα είχε αυτομάτως διαγνώσει τη νέα ασθένεια που είχε εφεύρει το σύστημα, για να απαξιώσει τους αντιπάλους του και τους ιστορικούς, την πολιτική ψύχωση. Μπορεί και να τον έστελναν και σε καμιά αποικία για ψυχοθεραπεία. Όμως, αισθανόταν πολλές φορές ότι η συνείδηση του δεν συμβιβαζόταν με την τωρινή του κατάσταση και τον προέτρεπε κάτι να κάνει. Εκείνος δεν τολμούσε ούτε να σκεφθεί την ανάληψη οποιασδήποτε δράσης. «Ας βγάλουν οι μαύροι το φίδι από την τρύπα. Τους αφορά περισσότερο», σκεπτόταν εγωιστικά... Για μια στιγμή μόνο, καθότι άρχιζε το βασανιστήριο:

«Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι
θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία».

Έτσι απαντούσε φωνάζοντας με όλη της τη δύναμη η συνείδηση του, επαναφέροντας στη μνήμη του τους στίχους από τις «Ωδές» του Κάλβου, του αγαπημένου του ποιητή. Εκείνος προσπαθούσε να διώχνει αυτές τις σκέψεις, καθώς τον θύμωναν πολύ. Φοβόταν; «Όχι», απαντούσε στον εαυτό του. «Τις μάχες μου θα τις διαλέξω εγώ, όπως και τον χρόνο». Μερικές φορές, αισθανόταν σαν καλόγερος που είχε απαρνηθεί τα εγκόσμια. Όμως, τα λόγια του Σκάρον μέσα από τα λόγια των ηρώων του, των μοναχών της Μονής Σουμελά, τον στοίχειωναν, καθώς η μοναξιά είχε αρχίσει να επιδρά άσχημα πάνω του:

«Οι σιωπηλές μάχες είναι οι πιο δύσκολες. Βρισκόμαστε εδώ από το πρωί μέχρι το βράδυ αντιμέτωποι με τους εαυτούς μας... Μέσα από τον πόνο γεννιέται ο καινούριος άνθρωπος. Αποδέξου τη δοκιμασία. Αυτός ο οποίος δέχεται από το Θεό ένα ρόλο δέχεται επίσης το θάρρος για να τον πραγματοποιήσει. Χάρη σε Αυτόν η ζωή σου θα σου εμφανιστεί ξαφνικά σε όλη της την καθαρότητα»

Ήλπιζε. Δεν ενέδιδε όμως στον πειρασμό της επιστροφής. «Αποφάσισα να κρατηθώ μακριά και αυτό κάνω τώρα, τίποτα παραπάνω», σκεπτόταν, όσο κι αν αντιλαμβανόταν βαθιά μέσα του ότι η ζωή που είχε επιλέξει τα τελευταία χρόνια, δεν είχε την παραμικρή λογική. Δεν αντιλαμβανόταν πάνω στο θυμό του ότι του είχε ανατεθεί αποστολή, ότι η απόσυρση του δεν γινόταν ανεκτή από τον Θεό και από τη φυσική τάξη των πραγμάτων. Αισθανόταν όμως παρόλα αυτά ώρες ώρες περίεργα. Στο μυαλό του ο Κάλβος έστρωνε με τους στίχους του το χαλί για αυτό που θα ακολουθούσε:

«... όσον είναι
τυφλή και σκληρότερα
η τυραννίς, τοσούτον
ταχυτέρως ανοίγονται
σωτήριοι θύραι»

Η ώρα της αλήθειας, της έγερσης, του αγώνα, της χαράς και της δημιουργίας, ήταν κοντά, πολύ κοντά.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Χιδίρογλου
Όχι Στην Παλιά Πόλη
Εκδόσεις ΕΡΩΔΙΟΣ 2007