Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

O ελληνικός λαός σε συνθήκες πολέμου

Όταν παιδιά λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία. Όταν αυξάνεται ραγδαία ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν από τα συσσίτια. Όταν τον τελευταίο χρόνο έχουν αυξηθεί 25% οι άστεγοι, φτάνοντας τους 20.000. Όταν η υγεία του λαού χειροτερεύει διαρκώς και πολλοί καταφεύγουν σε οργανώσεις όπως οι Γιατροί του Κόσμου (το ποσοστό αυξήθηκε από 3% σε 90%!). Όταν η χρήση αντικαταθλιπτικών έχει αυξηθεί 35%. Όταν η ανεργία, σύμφωνα με έρευνα, έχει ανεβάσει τη θνησιμότητα 25%. Όταν όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας, τότε ζούμε σε συνθήκες πολέμου!
Τα προαναφερθέντα στοιχεία δεν είναι απλοί αριθμοί για στατιστικές αναλύσεις ή επιστημονικά συμπεράσματα. Είναι οι ζωές μας! Είναι οι ζωές παιδιών που υποφέρουν από ασιτία, όταν τα ράφια των σούπερ μάρκετ είναι γεμάτα. Είναι οι ζωές των γερόντων που, ενώ τώρα θα έπρεπε να απολαμβάνουν τους κόπους μιας ζωής, την ασφάλεια και τη φροντίδα, δεν έχουν να πληρώσουν τα φάρμακα τους. Είναι οι ζωές των νέων ανθρώπων που, ενώ είναι στην πιο δημιουργική φάση της ζωής τους, οδηγούνται στην ανεργία, το μαρασμό και την κατάθλιψη.
Σε αυτό τον πόλεμο, εχθρός είναι μόνο ένας. Ένα μάτσο τυχοδιωκτικά παράσιτα (εφοπλιστές, τραπεζίτες κτλ.) που αυτοαποκαλούνται «παραγωγικοί φορείς» της χώρας. Μαζί με τον εχθρό πάνε και οι προδότες. Περιφέρουν τα υπερτραφή και καλοζωισμένα κορμιά τους στους διαδρόμους της Βουλής, ή σε διαδρόμους καναλιών και εφημερίδων, κομπάζοντας. Περιφρονούν και σιχαίνονται τον ελληνικό λαό. Γι' αυτούς, η λέξη «πατρίδα» (που γι' αυτή υποτίθεται κοπιάζουν) σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με τη θωρακισμένη Μερσεντές τους, τις υπερπολυτελείς κατοικίες με τις πισίνες τους, τα ακριβά ξενοδοχεία και εστιατόρια, στα οποία μπορούν να συνευρίσκονται με τους εργοδότες τους, κάνοντας τους βαθιές υποκλίσεις.
Ας αναλογιστούμε όλο αυτό το συρφετό απέναντι μας. Ας αναλογιστεί ο καθένας μας αν αυτοί πραγματικά μπορούν να κάνουν ότι δεν έκαναν πολύ πιο επικίνδυνοι εχθροί στο παρελθόν. Να αφανίσουν, δηλαδή, τον ελληνικό λαό. Η απάντηση είναι σίγουρα όχι! Τα βασικά χαρακτηριστικά που έχει αποδείξει ιστορικά ο ελληνικός λαός είναι τόλμη και τεράστια ψυχική και ηθική δύναμη. Αυτή η συγκυρία είναι μια χρυσή ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε αυτές μας τις ιδιότητες και να ξοφλήσουμε μια και καλή τους λογαριασμούς μας μαζί τους!

Μαρία Καράβολα

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Ενιαίο μέτωπο πάλης και επαναστατική ηγεσία

Αυτά χρειάζεται σήμερα η εργατική μας τάξη και όχι αυταπάτες περί κοινοβουλευτικών μετώπων της λεγόμενης «αριστεράς»

Την τελευταία φορά που η "αριστερά" στην Ελλάδα ήταν ενωμένη,
ξεπούλησε το κίνημα και έβγαλε την άρχουσα τάξη
από ένα πολιτικό αδιέξοδο

Σήμερα, ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, βιώνοντας την καθημερινή εξαθλίωση και βλέποντας ενωμένο το αστικό μπλοκ εξουσίας (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ), επιθυμεί ως άμεση πολιτική λύση την ενότητα της «αριστεράς», ιδιαίτερα της κοινοβουλευτικής, πιστεύοντας ότι έτσι θα αποτραπεί η βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου και θα ανατραπούν αντεργατικά μέτρα και πολιτικές. Αλλά επειδή όλοι όσοι μιλούν νια «αριστερά» και «ενότητα» δεν εννοούν το ίδιο πράγμα, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί τι είναι αυτή η «αριστερά» και αν μπορεί να είναι ενωμένη.
Κατ' αρχήν, τα κύρια κόμματα της «αριστεράς», το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ μιλάνε υπέρ του λαού, στην ουσία είναι κόμματα του συστήματος και στηρίζουν βασικές πολιτικές του. Απόδειξη γι' αυτό είναι ότι δεν έχουν οργανώσει εδώ και δεκαετίες κανένα νικηφόρο αγώνα των εργαζομένων, όπως και ότι είναι φανατικοί υπερασπιστές του βασικού αιτήματος των εργοδοτών για φθηνό εργατικό δυναμικό, δηλαδή, των ανοιχτών συνόρων και της εισαγωγής εκατομμυρίων μεταναστών στη χώρα μας.
Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που έχει απομαζικοποιήσει τα σωματεία του, κάνει διασπαστικές συγκεντρώσεις, διασπώντας τους εργατικούς αγώνες στο όνομα της «ταξικής καθαρότητας», καταγγέλλει κινήματα τα οποία δεν ελέγχει ως προβοκατόρικα, όπως τους «Αγανακτισμένους» στο Σύνταγμα, το «Δεν Πληρώνω» κ.λπ.. και τελευταία, έφτασε στο σημείο να περιφρουρήσει το άντρο της ληστείας του ελληνικού λαού, το κοινοβούλιο (20/10).
Όσο δε για τον ΣΥΡΙΖΑ, πρόκειται για ένα αριστερό μόρφωμα με συγχυσμένες ιδεολογικές και πολιτικές αναφορές (από την κεντροαριστερά μέχρι τον αναρχισμό), που παραμένει ενωμένο λόγω της κοινοβουλευτικής του εκπροσώπησης. Είναι το κόμμα που έχει ψηφίσει το Μάαστριχτ, είναι σχεδόν ανύπαρκτο μέσα στην εργατική τάξη, και όπου έχει μια συνδικαλιστική παρουσία, είναι ότι πιο συντηρητικό και άτολμο υπάρχει.
Από αυτά τα κόμματα, είτε ενωμένα είτε χώρια, ο ελληνικός λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα. Ακόμα και ιστορικά να το δούμε, είναι κόμματα τα οποία έχουν καταπροδώσει την τάξη μας. Δεν ήταν το ΚΚΕ που το 1944 έσωσε τον ελληνικό καπιταλισμό, παραδίδοντας την εξουσία στους Έλληνες κεφαλαιοκράτες και τους Άγγλους ιμπεριαλιστές; Δεν ήταν το 1989 ο ενιαίος Συνασπισμός που συνεργάστηκε με τα κόμματα που σήμερα καταγγέλλει και που δεν τόλμησε να καταργήσει ούτε έναν αντεργατικό νόμο; Γιατί, λοιπόν, σήμερα να έχουν αλλάξει;
Από την άλλη, η αριστερά γενικά ούτε ήταν ούτε θα μπορούσε να είναι ενωμένη. Ιστορικά, ένα κομμάτι της πάντοτε ήταν ρεφορμιστικό και εξυπηρετούσε την ενσωμάτωση της εργατικής τάξης στον καπιταλισμό (π.χ. σοσιαλδημοκρατία, σταλινισμός), και ένα κομμάτι της ήταν επαναστατικό και πάλευε για τα πραγματικά συμφέροντα του προλεταριάτου και για την ανατροπή του καπιταλισμού. Έτσι ήταν εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα και έτσι είναι και σήμερα.
Μακριά λοιπόν από αυτές τις αυταπάτες, ο εργαζόμενος ελληνικός λαός θα πρέπει σήμερα να εμπιστευτεί τις ίδιες του τις δυνάμεις και να αγωνιστεί. Αυτό που χρειάζεται πάνω απ' όλα δεν είναι η κοινοβουλευτική ενότητα των κομμάτων που μιλάνε στο όνομα του, αλλά η ενότητα της εργατικής τάξης και των άλλων καταπιεσμένων στρωμάτων στην πάλη. Δηλαδή, ο εργαζόμενος λαός μας σήμερα έχει ανάγκη ένα Ενιαίο Μέτωπο πάλης που θα τον ενώνει με κοινά συνθήματα και θα συντονίζει τον αγώνα για τη σωτηρία του.
Σε μια τέτοια αγωνιστική κατεύθυνση, η εργατική τάξη θα αναζητήσει και τη φυσική ηγεσία της, για να καθοδηγήσει την πάλη της, που δεν μπορεί παρά να είναι η συνέχεια των επαναστατικών παραδόσεων και των επαναστατικών ιδεών μέσα στο εργατικό κίνημα.

Μάριος Σάκος

Η νέα συμφωνία για το χρέος θα αποτύχει

Ο ιδρώτας και το αίμα του ελληνικού λαού καταλήγει στην "μαύρη τρύπα"
της διεθνούς τοκογλυφίας.
Μόνη λύση η γενική διαγραφή των χρεών.


Ενώ στο πολιτικό προσκήνιο κυριαρχεί η παρωδία περί του σχηματισμού «κυβέρνησης εθνικής ενότητας», στην πραγματική ζωή βαδίζουμε ολοταχώς προς την παταγώδη κατάρρευση και της νέας συμφωνίας αντιμετώπισης της κρίσης χρέους και μια νέα, ακόμη μεγαλύτερη, έκρηξη της λαϊκής οργής και ανυπακοής.
Η νέα φαεινή ιδέα των... Γιωργάκηδων της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους της Ελλάδας περιλαμβάνει, χοντρικά, ένα «κούρεμα» 50%, νέο δάνειο συνολικού ύψους 130 δισ., και, φυσικά, νέα δρακόντεια αντιλαϊκά μέτρα και μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο των ξένων και ντόπιων τοκογλύφων. Όσον αφορά το κούρεμα, η «ελάφρυνση» θα είναι πολύ μικρότερη απ' όσο μας λένε. Κι αυτό γιατί δεν θα «κουρευτεί» όλο το χρέος των 360 δισ., αλλά μόνο τα 160 δισ. του ιδιωτικού χρέους, από το οποίο το μεγαλύτερο μέρος βρίσκεται σε ελληνικά χέρια (τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία). Αν υπολογίσουμε τώρα ότι το ελληνικό κράτος θα πρέπει να καλύψει τις απώλειες των ασφαλιστικών ταμείων (και ένα μέρος των απωλειών των τραπεζών) και ότι θα υπάρξουν ιδιώτες πιστωτές που θα αρνηθούν να συμμετάσχουν στο «κούρεμα», η ωφέλεια μας θα είναι μάλλον μικρότερη του 10% του συνολικού χρέους. Από εκεί και πέρα, το να δανείζεις άλλα 130 δισ. σε μια χώρα που καταρρέει υπό το βάρος του υπέρογκου δανεισμού (μόνο και μόνο για να συνεχίσουν οι τοκογλύφοι να εισπράττουν κανονικά τους τόκους τους) έχει ένα όνομα: σχιζοφρένεια. Αν, τέλος, συνυπολογίσουμε τα φρικαλέα μέτρα που συνοδεύουν τη συμφωνία (ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας, μαζικές απολύσεις στο δημόσιο, ουσιαστική κατάργηση κάθε έννοιας εργατικής νομοθεσίας, πιθανότατο «κούρεμα» των συντάξεων κτλ.) και τα προσθέσουμε όλα αυτά στην ήδη υπάρχουσα κατάσταση, τότε καταλήγουμε αβίαστα στο συμπέρασμα ότι: η εσωτερική στάση πληρωμών είναι αναπόφευκτη! Και αν γίνει η εσωτερική, αναγκαστικά θα γίνει και η εξωτερική! Ήδη, ένα τεράστιο ποσοστό του ελληνικού λαού δεν έχει χρήματα για τα βασικά, ένα μεγάλο ποσοστό των επιχειρήσεων δεν πληρώνουν τους υπαλλήλους τους και, εντελώς φυσικά, τα δημόσια έσοδα εκτροχιάζονται (τον Οκτώβριο πτώση 7%, όταν περίμεναν... αύξηση!). Πολύ απλά, όλο και περισσότεροι δεν πληρώνουν, γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν. Είναι κοινό μυστικό ότι χιλιάδες επιχειρήσεις περιμένουν να δουν τι θα πιάσουν και αυτές τις γιορτές, μπας και μπορέσουν και πληρώσουν κανένα γραμμάτιο, και από Γενάρη λουκέτο!

Ακόμα, όμως, κι αν τα πράγματα υποθετικά πήγαιναν λίγο καλύτερα, είναι ούτως ή άλλως αμφίβολο αν μέχρι τον Ιανουάριο θα έχουμε «συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου», PSI, EFSF, ή ακόμα και ευρώ (!), καθώς οι κλόουν που παριστάνουν τους Ευρωπαίους «ηγέτες» έβαλαν ήδη την Ιταλία στο δρόμο του ΔΝΤ και του Μνημονίου. Μα, αν η Ιταλία μπει σε ένα καθοδικό σπιράλ ύφεσης τύπου Ελλάδας, πού θα βρουν τα τρισεκατομμύρια ευρώ που θα χρειαστούν για να την ξαναστήσουν στα πόδια της;
Και ακόμη κι αν δεχθούμε πως δεν τους νοιάζει τίποτα μπροστά στο να κάνουν την Ευρώπη (ή έστω ένα μέρος της Ευρώπης) Ασία και να μάθουν τους Ευρωπαίους εργάτες να δουλεύουν με μισθούς πείνας, χωρίς κοινωνικές παροχές, ασφάλιση, άδειες κτλ., και πάλι δεν θα το πετύχουν. Όλα αυτά θα φέρουν μόνο γενικευμένη κοινωνική και πολιτική αναταραχή, κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, ίσως, μια νέα διαίρεση της Ευρώπης σε δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα.
Για να πετάξουμε από πάνω μας το ζουρλομανδύα που μας έχουν φορέσει, μία μόνο λύση υπάρχει: γενική, και αμοιβαία διαγραφή χρεών σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος μέσω της κρατικοποίησης του και αντιμετώπιση της ανεργίας και της ύφεσης μέσω μεγάλων δημόσιων επενδύσεων στον παραγωγικό τομέα.

Πάρις Δάγλας

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Η επερχόμενη χρεοκοπία, το ευρώ και η δραχμή


Ο ελληνικός λαός δεν θέλει την επιστροφή στη δραχμή.
Αλλά και δεν θα υποταχτεί ποτέ στο να γίνουμε Ασία,
με πρόσχημα..
την παραμονή στην Ευρώπη


Όπως ακριβώς ήταν προβλεπόμενο από την πρώτη στιγμή που υπογράφηκε το γενοκτονικό Μνημόνιο, η πολιτική αυτή όχι μόνο δεν θα απέτρεπε τη χρεοκοπία της χώρας, αλλά, αντίθετα, θα την έφερνε ακόμα πιο κοντά. Λίγους μόλις μήνες αφότου ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε ότι η χώρα θα επιστρέψει και το τελευταίο ευρώ στους πιστωτές της και λίγες μόλις εβδομάδες από τη στιγμή που ο ίδιος διαβεβαίωνε πάλι ότι η συμφωνία του Ιουλίου (δηλαδή, το «κούρεμα» 21%) είναι υπεραρκετή, οι πάντες πλέον συζητούν ανοιχτά για «κούρεμα» ακόμα και πάνω από 50%. Για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία, πρόκειται για ξεκάθαρη χρεοκοπία. Το αν αυτή θα είναι «ελεγχόμενη» δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, γιατί τα μέτρα που προβλέπονται για να είναι «ελεγχόμενη» οδηγούν φανερά σε... ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.
Ένα «κούρεμα» 50%, που βέβαια προϋποθέτει μια πανευρωπαϊκή συμφωνία, καθώς και νέες, τεράστιες ενισχύσεις για τις τράπεζες, προκειμένου να αντέξουν τις συνέπειες του «κουρέματος», στην καλύτερη περίπτωση θα μειώσει κάπως το σύνολο του χρέους (δεν θα είναι 50% σε όλο το χρέος), μειώνοντας μεσοπρόθεσμα και τα έξοδα για την εξυπηρέτηση του. Όμως, την ίδια στιγμή, θα τεθούν τέτοια δρακόντεια μέτρα εξασφάλισης του υπόλοιπου 50%, που, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, η επιβάρυνση από το χρέος ουσιαστικά θα μεγαλώσει! Τα τελευταία φορολογικά και εργασιακά μέτρα της κυβέρνησης, μαζί με τα μέτρα για το δημόσιο, οδηγούν αναπότρεπτα στην πτώχευση του συνόλου των μισθωτών, των μικροεπιχειρηματιών, των ελεύθερων επαγγελματιών, αλλά και ενός μεγάλου τμήματος της αστικής τάξης που απευθύνεται στην εσωτερική κατανάλωση. Πρόκειται για μια πολιτική που προκαλεί τέτοια ύφεση, που, για να αποφευχθεί η εξωτερική στάση πληρωμών, θα φτάσουμε τελικά σε πλήρη στάση πληρωμών στο εσωτερικό. Δηλαδή, στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία!
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, υπάρχουν πολλοί που προτείνουν ως λύση την επιστροφή στη δραχμή. Ακόμα κι αν πιστεύουμε ότι το ευρώ είναι μια θνησιγενής ιστορία, είναι καταδικασμένο να αποτύχει, η επιστροφή στη δραχμή τώρα ενέχει τρεις τεράστιους κίνδυνους. Πρώτον θα μειώσει ακόμη περισσότερο το εισόδημα και τα όποια αποθέματα του ελληνικού λαούλ αμβάνοντας υπ όψιν ότι η παραγωγική βάση της χώρας είναι μισοδιαλυμένη και βασικά καταναλωτικά αγαθά είναι εισαγόμενα. Δεύτερον, δεν εξασφαλίζει ότι η όποια κυβέρνηση τη διαχειριστεί θα κοιτάξει να ανακουφίσει κάπως τον ελληνικό λαό και δεν θα επιβάλει ακόμη σκληρότερη λιτότητα, προκειμένου να έχει ελπίδες να πάρει κάποιο δάνειο από το εξωτερικό. Και τρίτον, θα ευνοήσει ακριβώς εκείνες τις μεγαλοαστικές συμμορίες, με πρώτους τους εφοπλιστές, που θέλουν τη χώρα «παράδεισο» κινεζικών και αραβικών «επενδύσεων», με αντίστοιχους μισθούς και εργασιακές σχέσεις. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι οι εφοπλιστές αφήνουν σιγά σιγά να διαρρεύσει στον Τύπο ότι «δεν θα είχαν πρόβλημα» με μια επιστροφή στη δραχμή.
Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι η παραμονή στο ευρώ με κάθε κόστος είναι λύση για τον ελληνικό λαό. Ούτως ή άλλως, η πολιτική αυτή δεν σταματάει τη διάδοση της κρίσης χρέους σε άλλες χώρες (Ιταλία, Ισπανία), που καμιά Ευρωπαϊκή Ένωση και κανένα ΔΝΤ δεν έχει τα κεφάλαια να τις στηρίξει αν «πέσουν». Και η «ασιατοποίηση» των εργατικών τάξεων της Νότιας Ευρώπης όχι μόνο δεν βοηθάει την ενότητα της Ευρωζώνης αλλά ενισχύει τις τεράστιες αποκλίσεις στο εσωτερικό της, άρα και την προοπτική διάλυσης της.
Τα πάντα εξαρτώνται από τη διάθεση και την ετοιμότητα του ελληνικού λαού να αγωνιστεί και να αποτρέψει την εξόντωση του. Αν το κάνει, τότε θα παραδειγματιστούν σίγουρα και άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια συνολική στροφή σε όλη την Ευρώπη' ενώ οι αντιθέσεις και τα ρήγματα στο μέτωπο των βασανιστών μας, των ντόπιων και ξένων μεγαλοκαπιταλιστών και τοκογλύφων, θα μεγαλώσουν. Και αυτή είναι η μόνη αισιόδοξη προοπτική που υπάρχει μπροστά μας.
Πάρις Δάγλας

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Δημόσιες επενδύσεις, αυξήσεις και δουλειές η μόνη διέξοδος

Αυτή η διέξοδος προϋποθέτει τον έλεγχο των ίδιων των εργαζομένων πάνω στους βασικούς τομείς της οικονομίας, δηλαδή, προϋποθέτει τη σύγκρουση με το σημερινό κοινωνικό καθεστώς.

Μια χώρα χωρίς σύγχρονη βιομηχανία δεν έχει μέλλον.
Και αυτή η βιομηχανική βάση, που σήμεραστερείται η χώρα μας,
μπορεί να δημιουργηθεί μόνο με δημόσιες επενδύσεις
και με την πάλη της εργατικής τάξης
Μετά την υπερσυσσώρευση πλούτου στα χέρια της μεγαλοαστικής τάξης, φτάσαμε σε μια παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, όπου εμφανίζονται όλα τα κράτη να χρωστούν υπέρογκα ποσά, να έχουν μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα και, ταυτόχρονα, να υπάρχουν αμύθητα ποσά κατατεθειμένα σε τράπεζες της Ελβετίας ή άλλων χωρών, που δεν μπορεί κανείς να ελέγξει. Ο καπιταλισμός σαν σύστημα είναι καταδικασμένος σε διαρκείς κρίσεις, οι οποίες όμως, όσο αυτό το σύστημα παρακμάζει ιστορικά, γίνονται όλο και μεγαλύτερες.
Σε επείγουσες περιπτώσεις, όπως αυτή, μεγάλοι οικονομολόγοι της αστικής τάξης έχουν εφαρμόσει στοιχεία του μαρξιστικού οικονομικού μοντέλου, που είναι η σχεδιασμένη οικονομία. Μιλάμε για κρατικοποιήσεις κάποιων τραπεζών, για δημόσιες επενδύσεις με στόχο την απορρόφηση της ανεργίας και διοχέτευση χρήματος στην αγορά για την αύξηση της κατανάλωσης.
Στην Ελλάδα, σήμερα, συμβαίνει το αντίθετο. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ακολουθώντας τα πρότυπα της Θάτσερ (που τη δεκαετία του 1980 αφάνισε όλη τη βρετανική βιομηχανία), άφησε να φύγει ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανίας μας προς τα Βαλκάνια, κάνοντας μια μεγάλη στροφή προς τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες. Η στροφή αυτή ολοκληρώθηκε επί κυβερνήσεως Σημίτη. Όπως ήταν φυσικό, τα υπέρογκα κέρδη από την παρασιτική οικονομία των χρηματιστηρίων και των υπηρεσιών δεν κράτησαν πολύ. Η παγκόσμια φούσκα των χρηματιστηρίων έσκασε και παρέσυρε βίαια και την Ελλάδα, που, χωρίς βαριά βιομηχανία και εξαγωγές, το μόνο που κάνει για να αποφύγει τη στάση πληρωμών είναι να δανείζεται με μεγάλο κόστος και να μεγαλώνει το χρέος της. Με αυτό τον τρόπο, αυξάνονται τα πλούτη των πιστωτών-τοκογλύφων που κερδοσκοπούν σε βάρος των αδυνάτων, με προοπτική το ξεπούλημα οποιουδήποτε φυσικού και δημόσιου πλούτου της χώρας, σε τιμή ευκαιρίας, οδηγώντας τον ελληνικό λαό στην ασιατοποίηση και τον μεσαίωνα.
Προς αυτή την κατεύθυνση, βέβαια, ενήργησαν και συνεχίζουν να ενεργούν οι κυβερνήσεις εντολοδόχοι των τραπεζιτών και του μεγάλου κεφαλαίου, εξυπηρετώντας τα αφεντικά τους και αδιαφορώντας για τη φτωχοποίηση του λαού και για την κατάληξη της χώρας.
Για τον αποπροσανατολισμό του λαού, διατυμπανίζουν συνεχώς για χρήματα που πρέπει να πάνε στην ανάπτυξη και εννοούν τον τουρισμό και το ξεπούλημα της εναπομείνασας βιομηχανίας. Ξεπούλησαν τα λιμάνια στους Κινέζους, με αντίτιμο ενός χρόνου κέρδη. Θέλουν να αποτελειώσουν τις τηλεπικοινωνίες, τα τρένα, τη ΔΕΗ και γενικά όλον το σκελετό στον οποίο στηρίζεται η οικονομία μιας χώρας.
Αυτή τη φορά, όμως, η κρίση είναι ακόμα βαθύτερη. Δισεκατομμύρια έδωσαν στις τράπεζες για να σώσουν το τραπεζικό σύστημα. Κατάφεραν να απομακρύνουν τον κίνδυνο κατάρρευσης για λίγο, όχι όμως και να ανακάμψουν. Το δημόσιο χρήμα που έδωσαν στις τράπεζες μετέτρεψε τη χώρα αυτή πλέον σε προβληματική, υποψήφια για πτώχευση. Γιατί όλα αυτά τα κεφάλαια κατέληξαν στις τσέπες αυτών που ευθύνονται για την κρίση.
Διέξοδος υπάρχει. Όχι όμως στο πλαίσιο αυτού του συστήματος. Η λύση βρίσκεται στην ανάπτυξη της παραγωγικής οικονομίας. Κρατικοποίηση όλου του χρηματοπιστωτικού συστήματος, για να χρησιμοποιηθούν τα χρήματα για δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές και βαριά βιομηχανία, κυρίως σε βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας, με χρηματοδότηση στην έρευνα και την τεχνολογία. Κρατικοποίηση λιμανιών, αεροδρομίων, τηλεπικοινωνιών, μέσων μαζικής μεταφοράς και όλων των βιομηχανιών που έχουν να κάνουν με πρώτες ύλες. Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, για την άνοδο του βιοτικού επιπέδου. Όλα αυτά βέβαια δεν μπορούν να εφαρμοστούν χωρίς τον άμεσο έλεγχο των ίδιων των εργαζομένων στα μέσα παραγωγής και τους αντίστοιχους τομείς, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να επιτύχει αυτό το σχέδιο.

Χρήστος Χατζής

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Θέλουν να πάρουν τα σπίτια μας


όταν σκέπτονται πόσος κόσμος
δεν έχει να πληρώσει
τους φόρους για τα σπίτια,
τους τρέχουν τα σάλια

Ο φόρος μέσω της ΔΕΗ για κάθε κτίσμα, το νέο οθωμανικό χαράτσι δηλαδή, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία.  Είναι ένα ακόμα κεφαλαιώδες μέτρο ενάντια στην εργαζόμενη και λαϊκή οικογένεια. Τα ο άγχος κάθε νοικοκύρη να πάρει ένα σπίτι στην πόλη μου μένει ή και ένα εξοχικό προέρχονταν από την αντικειμενική πραγματικότητα. Σάμπως δεν ξέρουμε ότι για μεγάλες περιόδους μένουμε άνεργοι; Σάμπως δεν γνωρίζουμε πόσο κοστίζει μια εβδομάδα διακοπές; Δεν παίρναμε λοιπόν σπίτια για να πλουτίσουμε. Δεν θέλαμε να δώσουμε στο παιδί μας ένα σπίτι από βίτσιο… Προέρχεται η ανάγκη αυτή από τον κατατρεγμό του ενοικίου. Από την ανάγκη να είμαστε έστω στεγασμένοι, κι ας περνάμε με στέρηση τις ημέρες μας.

Όταν  λοιπόν το καπιταλιστικό κράτος βάζει ένα μόνιμο τέλος, αυτό σημαίνει ότι η φτωχή οικογένεια πληρώνει ενοίκιο. Ότι η καθημερινή στερημένη ζωή μας, με ελιά και ντομάτα, γίνεται ακόμα πιο δύσκολη.
Όμως, όλους μας βασανίζει το ερώτημα: Γιατί; Γιατί οι καπιταλιστές θέλουν να ρίξουν συνολικά τις αξίες  γης, οικοπέδων, χωραφιών, σπιτιών, με τελικό σκοπό να τα αρπάξουν. Να τα ληστέψουν από μεμονωμένους κατεστραμμένους μικροαστούς, κατά συνοικίες (δες κέντρο Αθηνών), ή κατά χωριά, για τουριστικές μονάδες ή μέλλουσες φάμπρικες ή ηλιακούς συλλέκτες.
Φυσικά δεν έχουν κάποιο κατατεθειμένο πρόγραμμα σε κάποιο υπουργείο… Όχι. Ξέρουν όμως ενστικτωδώς , σαν αρπακτικά που είναι, ένα πράγμα: Ρίξτε τις αξίες, κι όταν θα πεινάσουν, θα τους τα φάμε. Το πώς ακριβώς δεν το ξέρουν ακόμα, αλλά πιστεύουν ότι θα το βρουν. Αυτό είναι το δεύτερο μέτρο εναντίον των σπιτιών, μετά τα ενεργειακά πιστοποιητικά.
Βάση της τρομερής λύσσας τους είναι ένα αντικειμενικό γεγονός. Ήδη, οι περισσότερες πολυκατοικίες είναι γερασμένες. Συνοικίες ολόκληρες είναι στα μαύρα τους τα χάλια, έχοντας ανάγκη πολλών δις ευρώ για επισκευές. Ποιος έχει χρήματα να τα επισκευάσει αυτά; Κανείς. Είναι «ώριμα φρούτα» στις τσέπες των καπιταλιστών. Ήδη χιλιάδες σπίτια είναι ξενοίκιαστα και η πιθανότητα να πουλήσει κανείς είναι μικρή έως ασήμαντη. Αυτή η μάζα μισοκατεστραμμένων παλαιών σπιτιών, που είναι και χρεωμένα, γεννά ελπίδες στους καπιταλιστές για νέες κονομισιές.
Όμως, έχουν δημιουργήσει σε κάθε άνθρωπο της χώρας αυτής ένα τρομακτικό μίσος, γιατί αυτά τα σπίτια τα έκαναν οι πατεράδες μας με αίμα. Κανένας χαρτογιακάς δεν θα μας τα πάρει χωρίς να περάσει πάνω από τους αγώνες μας. Δεν πρόκειται να απεμπολήσουμε τους αγώνες των γονιών μας. Όσα κι αν μας κάνουν, όσα χρήματα κι αν ονειρεύονται, ο ιδρώτας, το αίμα, ο πόνος των γονιών μας θα μας οδηγήσει σε νέους αγώνες
Αριστείδης Λάμπρου

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Η Εθνική Αντίσταση των καιρών μας

Πότε λοιπόν με το καλό θα αντιδράσει ο "κυρίαρχος λαός"; Ιδού το ερώτημα που απευθύνουμε ο ένας στον άλλο, εν μέρει για να αποφύγουμε την απάντηση στο ερώτημα "εσύ τι κάνεις;".


Την 6η Απριλίου του 1941 οι γερμανικές μεραρχίες πέρασαν τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Εικοσιμία μέρες μετά, το πρωΐ της 27ης Απριλίου, οι πρώτοι γερμανοί έμπαιναν στην Αθήνα. Οι αθηναίοι περίμεναν τα γερμανικά στρατεύματα από ημέρες, αφού ήδη από τις 23 Απριλίου οι συμμαχικές δυνάμεις είχαν υποχωρήσει από τις Θερμοπύλες ενώ ο Πειραιάς είχε εκκενωθεί από τους βρετανούς προ πολλού. Οι αθηναίοι περίμεναν τους γερμανούς κλειδαμπαρωμένοι στα σπίτια τους, το έσχατο ψυχολογικό καταφύγιο που ήλπιζαν να παραμείνει απόρθητο. Η κυβέρνηση Τσουδερού και ο βασιλιάς την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια για την Κρήτη και αμέσως για το Κάϊρο ενώ στην Αθήνα διορίστηκε πρωθυπουργός ο Τσολάκογλου, δύο μόλις μέρες μετά την είσοδο των γερμανών.
Η Αθήνα ήταν μια κατεχόμενη πόλη, με καθολικά δυσκολότερες συνθήκες διαβίωσης από αυτές που βιώνουμε στα πλαίσια της σύγχρονης κατοχής. Ήδη από τις αρχές του φθινοπώρου του '41 τα σημάδια της κατάπτωσης του βιοτικού επιπέδου του λαού ήταν οφθαλμοφανή. Η όποια λαϊκή αντίσταση ωστόσο περιοριζόταν σε μεμονωμένες ενέργειες, σαν αυτή της αποκαθήλωσης της σβάστικας από την Ακρόπολη από τους Γλέζο και Σάντα. Την 27η Σεπτεμβρίου ιδρύθηκε το ΕΑΜ ενώ το ένοπλο τμήμα του, ο ΕΛΑΣ, ιδρύθηκε στις 16 Φεβρουαρίου του 1942. Οι πρώτες μάχες με τους ιταλογερμανούς δεν έγιναν πριν κλείσει χρόνος ολόκληρος από την ημέρα της παράδοσης της Αθήνας.
Χρειάστηκε χρόνος να ζυμωθεί στη συνείδηση του λαού, του τμήματός του τουλάχιστον που συμμετείχε ενεργητικά, η ανάγκη της σύγκρουσης με τον κατακτητή που του στερούσε το ψωμί του. Ίσως μάλιστα η συμμετοχή στην αντίσταση να ήταν ισχνότερη αν δεν έλειπε το ψωμί. Το χειμώνα του 1941-42 έπεσε ο μεγάλος λιμός. Προπολεμικά κανείς μάλλον δεν φανταζόταν πως επρόκειτο να πεινάσει, να απαντά σωρούς από νεκρά κορμιά στους δρόμους, να στηρίζει τις ελπίδες του για επιβίωση στα συσσίτια. Κι όταν έπεσε ο λιμός η πρώτη σκέψη του καθενός ήταν στο πως θα μπορέσει να εξασφαλίσει το ψωμί της οικογένειάς του. Υπό αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες η οργανωμένη αντίσταση φάνταζε τότε, στην αρχή τουλάχιστον, κάτι το άκαιρο και εξωπραγματικό. Μέχρι να γίνει συνείδηση το αυτονόητο. Ότι ο κατακτητής και η διορισμένη κυβέρνησή του καθόλου δεν ενδιαφερόταν για το βίο των υπόδουλων. Μια συνείδηση που χρειάστηκε τελικά χιλιάδες νεκρών από πείνα για να κατακτηθεί και να διοχετευτεί στην Εθνική Αντίσταση. Η συμμετοχή στην οποία θα ήταν, επίσης, ισχνότερη αν η αποφασιστικότητα και οι επιτυχίες των πρώτων ηρωϊκών ανταρτοομάδων δεν έδιναν το σύνθημα της νίκης σ'έναν αγώνα που κανείς δεν πίστευε πως θα μπορούσε να κερδηθεί. Κι όμως, ένας κομμουνιστής γεωπόνος, ο Θανάσης Κλάρας επρόκειτο να γίνει ο πρωτοκαπετάνιος της Αντίστασης. Και πάλι, η Εθνική Αντίσταση δεν υπήρξε ποτέ παλλαϊκή. Όπως δεν ήταν παλλαϊκή η αντίσταση στη στρατιωτική χούντα του '67-'74. Δεν είναι σημεία των σύγχρονων καιρών ο καιροσκοπισμός και η αδιαφορία. Λίγοι πάντοτε ήταν αυτοί που είχαν την αρετή και την τόλμη να παλέψουν για την ελευθερία τους. Οι πολλοί θα τους αποκαλούσαν, διαχρονικά, αλήτες, συμμορίτες και άλλα πολλά. Και θα έσπευδαν τελικά να τους αποταχθούν συντασσόμενοι με τους εκάστοτε νικητές ή στη συνέχεια, όταν η ιστορία δικαίωσε τους θυσιασμένους, να οικειοποιηθούν τους καρπούς της θυσίας τους.

Ίσως πει κάποιος, άλλο η στρατιωτική κατοχή κι άλλο η οικονομική. Άλλο να τουφεκίζονται χωριά ολόκληρα σε αντίποινα αντιστασιακών ενεργειών κι άλλο να σε ψεκάζουν δακρυγόνα. Δεκτό. Υπάρχει όμως ένα κοινό στοιχείο σ'αυτές τις διαφορετικής φύσεως κατοχές. Ο φόβος. Το διαχρονικό βαρύ πυροβολικό των κατακτητών, το μεγαλύτερο εμπόδιο για τη λαϊκή χειραφέτηση. Όπως κοινό χαρακτηριστικό των κατέχοντων είναι ο κυνισμός. Ο Χέρμαν Γκέρινγκ δήλωνε πως δεν του καιγόταν καρφί αν πέθαιναν οι κατακτημένοι λαοί από την πείνα, αρκεί να μην πεινούσε κανένας γερμανός. Κατ' αναλογία τα ίδια δηλώνουν σήμερα οι οικονομικοί κατακτητές. Κι αν τότε το αίμα κυλούσε στα καλντερίμια και κανείς δεν μπορούσε να προσποιηθεί πως δεν το έβλεπε, σήμερα τα θύματα της κατοχής υποφέρουν κάτω από μια πηχτή "ευνομούμενη" πάχνη που τη χρωματίζουν σε όλες τις αποχρώσεις πλην του κόκκινου οι επίπεδες οθόνες της προσποιητής ευημερίας. Η αντίσταση σήμερα είναι πιο δύσκολη από τότε, κι ας μη επαπειλείται από αιματηρά αντίποινα ή αναγκαστική καταφυγή στις κορυφογραμμές. Είναι πιο δύσκολη γιατί η εμπειρία του λαού δεν μετουσιώθηκε ποτέ σε πολιτική συνείδηση και η μνήμη σκούριασε στη νοτιά των καταναλωτικών ευδαιμονιών. Γιατί ο εχθρός σήμερα δεν φέρει τα διακριτικά των ες-ες ή των γερμανοτσολιάδων. Ο σημερινός φόβος, μέσα σε μια μάλλον σχηματική προσέγγιση, συγκεντρώνεται περισσότερο στην απώλεια της LCD παρά στην απώλεια της εστίας (όχι με την υλική της υπόσταση). Αν και η απειλή στρέφεται κατά της τελευταίας.

Η συγκροτημένη αντίσταση ενός λαού προϋποθέτει συνειδησιακές διεργασίες που απαιτούν χρόνο. Όπως και επίγνωση πως η αντίσταση είναι ζητούμενο των μειοψηφιών κόντρα στην δύναμη αδράνειας ή αντίδρασης των πλειοψηφιών. Θεωρώ πως υπάρχουν κόκκινες γραμμές που όταν -και θα- ξεπεραστούν θα πυροδοτήσουν μια νέα Εθνική Αντίσταση. Στην οποία πλέον θα ενυπάρχουν τα εμφυλιοπολεμικά στοιχεία πολύ πιο έντονα απ' ότι υπήρξαν την περίοδο της ναζιστικής κατοχής. Είναι νομίζω νομοτελειακό το στοιχείο αυτό, αφού τα πάλαι ποτέ στρώματα του λούμπεν προλεταριάτου έχουν υποκατασταθεί στον αντιδραστικό τους ρόλο από στρώματα αλλοτριωμένων προλεταρίων με "αστική" συνείδηση που θα μάχονταν για την υπεράσπιση χαντρών και καθρεφτών. Ο καπιταλισμός πεθαίνοντας, ή έστω βαριά άρρωστος, τρέφεται με τις σάρκες των παιδιών και των γερόντων. Στραγγίζει το αίμα του μέλλοντος. Τέρμα πια στις αυταπάτες.
έγραψε ένας στρατολάτης

πηγή

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ κατά των Ελλήνων


Σύμφωνα με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, δεν επιτρέπεται να λέμε το παραμικρό εναντίον των λαθρομεταναστών,  αλλά επιτρέπεται να γίνουν οι Έλληνες μειοψηφία στην Ελλάδα


Ο πρωθυπουργός δεν καταδέχεται να δει και να ακούσει τους διαμαρτυρόμενους πολίτες της χώρας. Μπορεί για τους Έλληνες να εφαρμόζει ένα άλλο στυλ διαλόγου, πιο «σοσιαλιστικό», πιο «εκσυγχρονιστικό», το οποίο περιλαμβάνει κυνηγητό, ξύλο, δακρυγόνα κ.λπ. Κάποιοι όμως έχουν καταφέρει πραγματικά να τον συγκινήσουν, έτσι ώστε να δεχτεί κιόλας να τους συναντήσει. Είναι οι οργανώσεις των μεταναστών. Είναι προφανώς οι μόνοι που ξυπνάνε τον ανθρωπισμό του πρωθυπουργού, μιας και η συνάντηση απέδωσε καρπούς. Είναι έτοιμο το νομοσχέδιο για την ποινικοποίηση του «ρατσιστικού λόγου»! Δηλαδή, πλέον κάθε έκφραση γνώμης ενάντια στην αντικατάσταση του ελληνικού λαού και την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση θα θεωρείται ποινικό αδίκημα! Θα επιβάλλονται αυστηρές ποινές και κυρώσεις, ακόμα και διάλυση, σε νομικά πρόσωπα που τα μέλη τους θα διαπράττουν κάποιο σχετικό «αδίκημα». Προφανώς η κυβέρνηση ξέρει ότι δεν της μένει και πολύς καιρός για να ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο, γι’ αυτό και βιάζεται να περάσει νόμους που θα λειτουργήσουν σαν μαγνήτης για να έρθουν και άλλοι αλλοδαποί στη χώρα, αλλά και να φιμώσουν και να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό.
Να υπενθυμίσουμε στον πρωθυπουργό και το επιτελείο του ότι θα πρέπει να φτιάξουν και ένα νόμο για τον ρατσισμό απέναντι στους Έλληνες. Που βλέπουν ολόκληρες περιοχές να γκετοποιούνται, το παραεμπόριο να ανθίζει κάτω από τη μύτη της αστυνομίας (17 δισ. ευρώ ο τζίρος του), την πορνεία, τα ναρκωτικά και τις ληστείες να έχουν γίνει καθημερινότητα, ενώ ο φόβος κυριαρχεί παντού.
Όσο για αυτούς τους κοινωνικά ευαίσθητα «αριστερούς», που έχουν τις ίδιες απόψεις με την ανθελληνική αυτή κυβέρνηση για το θέμα και προσπαθούν να μας πείσουν ότι είμαστε ένας λαός με φασιστικά και ρατσιστικά ένστικτα, να τους θυμίσουμε τα εξής: ο ελληνικός λαός πολέμησε το φασισμό με ηρωισμό. Για να κατακτήσει ο Χίτλερ την Κρήτη, έκανε τόσο χρόνο όσο έκανε για να κατακτήσει όλη τη Δυτική Ευρώπη. Οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο και τη ματωμένη ελληνική σημαία μέχρι σήμερα την έχουμε στην κεφαλή της πορείας της 17ης Νοεμβρίου. Όχι τίποτα άλλο, αλλά αυτοί σε λίγο είναι ικανοί να ποινικοποιήσουν ακόμα και το να έχει κάποιος την ελληνική σημαία σπίτι του!
Μαρία Καράβολα

Οι συκοφάντες του ελληνικού λαού

Το Μέγαρο Μουσικής του Λαμπράκη
καταβροχθίζει κονδύλια για τον πολιτισμό
κι οι άνθρωποι του συγκροτήματος Λαμπράκη
τον ελληνικό λαό
Το περίφημο «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου δέχτηκε τη γενική αποδοκιμασία σύσσωμου του ελληνικού λαού. Έδωσε, όμως, το «σύνθημα» της διαρκούς κατασυκοφάντησης των Ελλήνων εργαζομένων από ένα συρφετό από ακριβοπληρωμένους γραφιάδες, δημοσιογράφους, αναλυτές των μεγαλύτερων και αρχιδιαπλεκόμενων συγκροτημάτων Τύπου, του ΔΟΛ (Βήμα, Νέα, Mega), του Αλαφούζου (Καθημερινή, Σκάι) και του Μπόμπολα (Εθνος, Ημερησία, Mega). Από τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχουν μεγαλοεργολάβοι και εφοπλιστές, ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά ότι οι Έλληνες είμαστε ένας λαός τεμπέληδων, βολεψάκηδων, αργόμισθων δημοσίων υπαλλήλων, κρατικοδίαιτων κομπιναδόρων και όλα τα σχετικά. Όσες κοινωνικές ομάδες αγωνίζονται για τη δουλειά, τη ζωή και την αξιοπρέπεια τους (σκουπιδιάρηδες, ταξιτζήδες, ναυτεργάτες, κάτοικοι της Κερατέας) καθυβρίζονται ότι κοιτάνε μόνο την πάρτη τους και ότι στρέφονται ενάντια στο «κοινωνικό σύνολο». Όλα αυτά καταλήγουν στο συνηθισμένο τροπάρι ότι τέτοια πράγματα δεν γίνονται σε καμιά πολιτισμένη χώρα, ότι ο λαός μας είναι απολίτιστος και αγροίκος, κατά συνέπεια καλά μας κάνουν οι Ευρωπαίοι και μας έχουν στην μπούκα κ,ο.κ.
Εδώ το ψέμα βασιλεύει: α) Οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί, που παρουσιάζονται ως φωτεινά παραδείγματα, όπως ο γαλλικός, ο γερμανικός, ακόμα και αυτοί των Σκανδιναβικών χωρών, τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν κάνει πολύ περισσότερες απεργίες απ' ότι οι Έλληνες για να υπερασπιστούν τα κεκτημένα τους. β) Ο δημόσιος τομέας σε αυτές τις χώρες είναι πολύ μεγαλύτερος από εδώ, και μάλιστα ισχύει το φαινόμενο ότι όσο πιο αναπτυγμένη είναι μια χώρα τόσο μεγαλύτερο δημόσιο τομέα έχει. γ) Εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, οι Έλληνες εργαζόμενοι δουλεύουν τις περισσότερες ώρες και είναι οι πιο κακοπληρωμένοι σε όλη την Ε.Ε., έχουν δε να αντιμετωπίσουν και τη μεγαλύτερη ακρίβεια στην Ευρώπη (και να μην ξεχνάμε ότι, και πριν την κρίση, οι εργαζόμενοι δεν έτρωγαν με χρυσά κουτάλια).
Αλλά ποιοι μιλάνε; Όλοι αυτοί οι υβριστές και συκοφάντες του ελληνικού λαού, γιατί δεν κοιτάνε πρώτα κάτω απ' τη μύτη τους; Γιατί δε λένε τίποτα για τα μαγαζιά που δουλεύουν; Γιατί δε μας λένε πώς οι ίδιοι ψωμίζονται; Ας πούμε όμως εμείς κάτι που γράφτηκε -και δεν διαψεύστηκε από πουθενά-, για να αντιληφθούμε πώς χτίστηκαν οι αυτοκρατορίες που ελέγχουν τα «ευαγή ιδρύματα» της πληροφόρησης. Μόνο το Μέγαρο Μουσικής του Λαμπράκη επιχορηγούνταν για χρόνια με το μισό έως και τα δύο τρίτα του συνολικού κρατικού προϋπολογισμού για τον πολιτισμό (ακόμα κι αν οι υπάλληλοι του υπουργείου έμεναν απλήρωτοι ή σταμάταγαν αρχαιολογικές έρευνες), χώρια τις παχυλές χορηγίες που λάμβανε από κρατικούς οργανισμούς και τράπεζες (ΟΤΕ, Εθνική Τράπεζα κ.λπ.). Παρόλα αυτά, οι «έντιμοι» διαχειριστές του το βουλιάξανε στα χρέη, τα οποία, εν μέσω κρίσης, το καταχρεωμένο ελληνικό κράτος ανέλαβε να τα ξεπληρώσει!!!
Αλήθεια, γιατί απ' όλους αυτούς τους επικριτές του ελληνικού λαού, που καθημερινά του κάνουν μαθήματα ηθικής, δεν είπε κανείς τίποτα; Μήπως γιατί πολύ απλά «μαζί τα φάγανε»;
Διαμαντής Καράβολας

Ο ελληνικός λαός έχει ήδη πει το δικό του ΟΧΙ

Αυτό καμιά δοτή κυβέρνηση, από ένα εξευτελισμένο στη συνείδηση του λαού κοινοβούλιο, δεν μπορεί να το αλλάξει. Αντίθετα, αυτή η κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη του Γ. Παπανδρέου, είναι καταδικασμένη να ανατραπεί κάτω από την ασυγκράτητη λαϊκή οργή.


Μια πρωτοφανή εκστρατεία τρομοκρατίας, εκβιασμών και μαύρης προπαγάνδας έχουν εξαπολύσει σε βάρος του αντιστεκόμενου ελληνικού λαού όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις του εγχώριου και του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Οι συντονισμένες απειλές για την έκτη δόση, για έξοδο απ' το ευρώ και για χρεοκοπία δεν είναι τίποτε άλλο από μια μεθοδευμένη επίθεση με σκοπό να λυγίσουν τη μεγαλειώδη αντίδραση του ελληνικού λαού, που τους έχει μπει για τα καλά στη μύτη. Μιλώντας με ιστορικές αναλογίες, είναι όπως το 1821, που ο επαναστατημένος λαός μας είχε εναντίον του όλες τις αντιδραστικές δυνάμεις της Ευρώπης, ακριβώς επειδή η επανάσταση του αναζωπύρωνε τις ελπίδες όλων των δημοκρατικών  και προοδευτικών δυνάμεων της εποχής
Έτσι και σήμερα, μόλις ο λαός μας ύψωσε το ανάστημα του, αμέσως συνασπίστηκαν εναντίον του όλες οι δυνάμεις του κεφαλαίου: οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, το ΔΝΤ και τα τρία μεγαλύτερα αστικά κόμματα της χώρας, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, δημιουργώντας ως όπλο του αντιλαϊκού συνασπισμού τους μια «κυβέρνηση του σωλήνα», πλήρως υποταγμένη στους τραπεζίτες και το μεγάλο κεφάλαιο.
Η κυβέρνηση αυτή έχει ένα και μοναδικό σκοπό: να εφαρμόσει τα ήδη ψηφισμένα μέτρα και να φορτώσει όσο το δυνατό περισσότερα νέα βάρη στο λαό, περνώντας νέα Μνημόνια. Είναι μια δοτή κυβέρνηση, με πρωθυπουργό έναν υπάλληλο των τραπεζών, στελεχωμένη από τα πιο αντεργατικά σκυλιά, με μπόλικη γαρνιτούρα από άθλιους σαλτιμπάγκους. Μια κυβέρνηση που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη λαϊκή βούληση, εγκεκριμένη από ένα μισητό κοινοβούλιο. Και ταυτόχρονα, μια κυβέρνηση γεμάτη από τις εσωτερικές αντιφάσεις ενός πολιτικού συστήματος γερασμένου, ξεπεσμένου, ανυπόληπτου και ανίκανου να διαχειριστεί την καπιταλιστική κρίση.
Σε τελευταία ανάλυση, η κυβέρνηση αυτή αποδεικνύει την αδυναμία του αστικού στρατοπέδου, το οποίο, για να καταστείλει το λαϊκό ξεσηκωμό, αναγκάζεται να ξεμπροστιάσει και να κατεξευτελίσει τη μεγαλύτερη πολιτική εφεδρεία της, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.
Έτσι, οι μεγάλες εφεδρείες του συστήματος καίγονται ήδη και πλησιάζει γρήγορα η ώρα για την επιστράτευση ακόμη και των πιο μικρών.

 Όμως, όλα δείχνουν ότι ούτε η τρομοκρατία ούτε η προπαγάνδα ούτε καμία δοτή κυβέρνηση θα μπορέσουν να συγκρατήσουν τη δίκαιη εξέγερση του λαού μας. Άλλωστε, η δύναμη του ψέματος είναι πολύ μικρή όταν εκατομμύρια άνθρωποι αντιμετωπίζουν καθημερινό πρόβλημα επιβίωσης, ξέροντας ότι δεν φταίνε οι ίδιοι γι' αυτό.
Τα αστικά πολιτικάντικα τερτίπια δεν πιάνουν πια και ο λαός μας, που δεν πιστεύει πια κανέναν, έχει αρχίσει να παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Αυτό φάνηκε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο στη 48ωρη γενική απεργία της 19-20 Οκτωβρίου. Στις 19 Οκτωβρίου, 500.000 εργαζόμενοι περιφρούρησαν άψογα την πορεία τους στην Αθήνα και ο τεράστιος όγκος τους αποτέλεσε την καλύτερη ασπίδα προστασίας απέναντι σε οποιαδήποτε σκέψη της αστυνομίας να χτυπήσει. Το αποκορύφωμα, όμως, ήταν στις 28 Οκτωβρίου, όπου είχαμε μια γενικευμένη εξέγερση χωρίς κομματικά καπελώματα που ξέσπασε ταυτόχρονα σε ολόκληρη την επικράτεια. Στόχος του οργισμένου λαού ήταν παντού η «εξέδρα των επισήμων», δηλαδή, των εκπροσώπων του καθεστώτος, και κυρίως των πολιτικών του εκπροσώπων. Δεν γλίτωσε ούτε το «ιερό» σύμβολο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ο Πρόεδρος του κράτους. Και το πιο τρομερό για το αστικό καθεστώς είναι ότι ο στρατός όχι απλά δεν επενέβη για να χτυπήσει το λαό, όπως του ζήτησε επίμονα ο υπουργός Άμυνας, αλλά ηθικά συμπαραστάθηκε στον ξεσηκωμό. Γι' αυτό και ο υπουργός Άμυνας έσπευσε πανικόβλητος να ξηλώσει ολόκληρη τη στρατιωτική ηγεσία εν μία νυκτί. Η αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση της 28ης Οκτωβρίου ήταν στην πραγματικότητα αυτή που έριξε την κυβέρνηση Παπανδρέου.
Παρόμοια θα είναι η τύχη και της νέας, συμμαχικής κυβέρνησης. Ήδη, το αβάσταχτο χαράτσι της ΔΕΗ σπρώχνει στον δρόμο της ανυπακοής εκατομμύρια συμπολίτες μας, που είτε αδυνατούν είτε αρνούντε συνειδητά να το  πληρώσουν. Το κίνημα κατά του χαρατσιού αυτού παίρνει τέτοιες διαστάσεις, ώστε πολλοί δήμοι αναγκάζονται να συμπαρασταθούν. Η αυτοοργάνωση των πολιτών παίρνει πολλές μορφές: μαζικά εξώδικα και δικαστικές προσφυγές κατά της ΔΕΗ, αλλά και ομάδες εθελοντικής επανασύνδεσης του ρεύματος. Όλα δείχνουν ότι η μάχη του ρεύματος θα είναι μια από τις βασικότερες αυτών των ημερών, που θα παίξει γενικότερο ρόλο στον αντιμνημονιακό πόλεμο. Και μαζί έρχεται το ενιαίο μισθολόγιο, η εργασιακή εφεδρεία, η σφαγή των μισθών και οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα και ούτω καθεξής.
Όσο για το περίφημο «κούρεμα» της 26ης Οκτωβρίου, έχει ήδη αποκαλυφθεί με νούμερα ότι είναι μια απάτη, αφού η πραγματική μείωση του χρέους θα είναι πολύ μικρότερη από την ονομαστική, ενώ συγχρόνως η δανειακή σύμβαση θα συνοδεύεται αναγκαστικά από ένα νέο Μνημόνιο, ακόμη πιο δυσβάσταχτο και καταστροφικό.
Μέσα στο γενικό αυτό κλίμα αναβρασμού, η προσπάθεια για επιβολή νέων μέτρων, με την οποία είναι επιφορτισμένη η νέα κυβέρνηση, είναι καταδικασμένη ν' αποτύχει. Και μαζί της είναι καταδικασμένη να γκρεμιστεί και η κυβέρνηση αυτή των ανδρείκελων.

Μπροστά στη σκληρή αυτή ταξική σύγκρουση ανάμεσα σε μια χούφτα μεγαλοαστών απ' τη μια και τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού από την άλλη, δεν πρέπει να έχουμε καμιά αμφιβολία ότι η αδίστακτη μεγαλοαστική τάξη θα επιστρατεύσει τα πιο βρόμικα όπλα της, την πιο σκληρή καταστολή και όλες τις εφεδρείες της.
Κι ας μην έχουμε καμιά αυταπάτη για τα λεγόμενα κόμματα της «αριστεράς». Ήδη το ΚΚΕ, στις 20 Οκτωβρίου, με την προκλητική περιφρούρηση της βουλής και τα όσα επακολούθησαν με τη βοήθεια των εγκάθετων κουκουλοφόρων, ανέλαβε το ρόλο του διασπαστή, του χωροφύλακα και του εισαγγελέα εναντίον όλων των άλλων -εκατοντάδων χιλιάδων- διαδηλωτών, αντιμετωπίζοντας τους συλλήβδην σαν «ασφαλίτες» και «προβοκάτορες». Ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ, τη στιγμή που ο οδοστρωτήρας των μέτρων είναι καθημερινός, στην ουσία κήρυξε αναστολή της ταξικής πάλης επί έναν ολόκληρο μήνα, προτείνοντας στη ΓΣΕΕ απεργία στα τέλη Νοεμβρίου, ένα μήνα μετά την προηγούμενη. Όσο για τη στάση τους απέναντι στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα δημιουργίας τεχνητής κυβέρνησης ήταν ψοφοδεής. ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ αρκέστηκαν σε μια ήπια κριτική, ενώ θα έπρεπε να αποχωρήσουν αμέσως από τη Βουλή και να καλέσουν σε ενωτικό συλλαλητήριο το λαό για την ακύρωση του εγχειρήματος. Η δε «Δημοκρατική Αριστερά» έδωσε ουσιαστικά την υποστήριξη της στο ελεεινό αστικό μέτωπο και λιγουρευόταν υπουργεία. Είναι λοιπόν και τα λεγόμενα «αριστερά» κόμματα εφεδρείες του συστήματος.

 Είναι λοιπόν βέβαιο ότι οι εξελίξεις θα συνεχίσουν να είναι ραγδαίες. Ο ελληνικός λαός είναι υποχρεωμένος να δώσει μια σκληρή μάχη ζωής και θανάτου ενάντια στους μεγαλοαστούς δυνάστες του. Είναι υποχρεωμένος να βαδίσει το δρόμο που έχει ήδη ανοίξει με τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της 19ης και 20ής Οκτωβρίου, όπως και με το μεγαλειώδες ΟΧΙ των παρελάσεων της 28ης Οκτωβρίου. Στο δρόμο αυτό πρέπει να στηριχτεί αποκλειστικά και μόνο στις δικές του δυνάμεις και να κλείσει τ' αυτιά στους διάφορους κομματικούς «καθοδηγητές». Να οργανώσει ο ίδιος την αντίσταση του, με επιτροπές και σωματεία της εμπιστοσύνης του. Να περιφρουρήσει τις συγκεντρώσεις του. Να ακυρώσει στην πράξη τα Μνημόνια, αρνούμενος με κάθε τρόπο να τα εφαρμόσει.
 Ο λαός μας, με τον ξεσηκωμό του, ήδη εμπνέει όλο τον κόσμο, όπως τον έχει εμπνεύσει και στο παρελθόν. Στον ηρωικό αγώνα του δεν θα είναι μόνος, αλλά θα έχει τη συμπαράσταση όλων των λαών της Ευρώπης και της Αμερικής. Οι δυνάστες του, παρόλο που θα παλέψουν λυσσαλέα, στο τέλος θα ηττηθούν. Η νίκη θα είναι δική μας!


Αθήνα, 10.11.2011
Π.Δάγλας
Μ.Καράβολα
Α.Λάμπρου
Β.Παπανικολάου
Σ.Κρόκος
Μ.Σάκος
Χ.Χατζής
Μ.Χελιδωνη