Η επερχόμενη χρεοκοπία, το ευρώ και η δραχμή



Ο ελληνικός λαός δεν θέλει την επιστροφή στη δραχμή.

Αλλά και δεν θα υποταχτεί ποτέ στο να γίνουμε Ασία,

με πρόσχημα..

την παραμονή στην Ευρώπη



Όπως ακριβώς ήταν προβλεπόμενο από την πρώτη στιγμή που υπογράφηκε το γενοκτονικό Μνημόνιο, η πολιτική αυτή όχι μόνο δεν θα απέτρεπε τη χρεοκοπία της χώρας, αλλά, αντίθετα, θα την έφερνε ακόμα πιο κοντά. Λίγους μόλις μήνες αφότου ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε ότι η χώρα θα επιστρέψει και το τελευταίο ευρώ στους πιστωτές της και λίγες μόλις εβδομάδες από τη στιγμή που ο ίδιος διαβεβαίωνε πάλι ότι η συμφωνία του Ιουλίου (δηλαδή, το «κούρεμα» 21%) είναι υπεραρκετή, οι πάντες πλέον συζητούν ανοιχτά για «κούρεμα» ακόμα και πάνω από 50%. Για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία, πρόκειται για ξεκάθαρη χρεοκοπία. Το αν αυτή θα είναι «ελεγχόμενη» δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, γιατί τα μέτρα που προβλέπονται για να είναι «ελεγχόμενη» οδηγούν φανερά σε... ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.

Ένα «κούρεμα» 50%, που βέβαια προϋποθέτει μια πανευρωπαϊκή συμφωνία, καθώς και νέες, τεράστιες ενισχύσεις για τις τράπεζες, προκειμένου να αντέξουν τις συνέπειες του «κουρέματος», στην καλύτερη περίπτωση θα μειώσει κάπως το σύνολο του χρέους (δεν θα είναι 50% σε όλο το χρέος), μειώνοντας μεσοπρόθεσμα και τα έξοδα για την εξυπηρέτηση του. Όμως, την ίδια στιγμή, θα τεθούν τέτοια δρακόντεια μέτρα εξασφάλισης του υπόλοιπου 50%, που, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, η επιβάρυνση από το χρέος ουσιαστικά θα μεγαλώσει! Τα τελευταία φορολογικά και εργασιακά μέτρα της κυβέρνησης, μαζί με τα μέτρα για το δημόσιο, οδηγούν αναπότρεπτα στην πτώχευση του συνόλου των μισθωτών, των μικροεπιχειρηματιών, των ελεύθερων επαγγελματιών, αλλά και ενός μεγάλου τμήματος της αστικής τάξης που απευθύνεται στην εσωτερική κατανάλωση. Πρόκειται για μια πολιτική που προκαλεί τέτοια ύφεση, που, για να αποφευχθεί η εξωτερική στάση πληρωμών, θα φτάσουμε τελικά σε πλήρη στάση πληρωμών στο εσωτερικό. Δηλαδή, στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία!

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, υπάρχουν πολλοί που προτείνουν ως λύση την επιστροφή στη δραχμή. Ακόμα κι αν πιστεύουμε ότι το ευρώ είναι μια θνησιγενής ιστορία, είναι καταδικασμένο να αποτύχει, η επιστροφή στη δραχμή τώρα ενέχει τρεις τεράστιους κίνδυνους. Πρώτον θα μειώσει ακόμη περισσότερο το εισόδημα και τα όποια αποθέματα του ελληνικού λαούλ αμβάνοντας υπ όψιν ότι η παραγωγική βάση της χώρας είναι μισοδιαλυμένη και βασικά καταναλωτικά αγαθά είναι εισαγόμενα. Δεύτερον, δεν εξασφαλίζει ότι η όποια κυβέρνηση τη διαχειριστεί θα κοιτάξει να ανακουφίσει κάπως τον ελληνικό λαό και δεν θα επιβάλει ακόμη σκληρότερη λιτότητα, προκειμένου να έχει ελπίδες να πάρει κάποιο δάνειο από το εξωτερικό. Και τρίτον, θα ευνοήσει ακριβώς εκείνες τις μεγαλοαστικές συμμορίες, με πρώτους τους εφοπλιστές, που θέλουν τη χώρα «παράδεισο» κινεζικών και αραβικών «επενδύσεων», με αντίστοιχους μισθούς και εργασιακές σχέσεις. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι οι εφοπλιστές αφήνουν σιγά σιγά να διαρρεύσει στον Τύπο ότι «δεν θα είχαν πρόβλημα» με μια επιστροφή στη δραχμή.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι η παραμονή στο ευρώ με κάθε κόστος είναι λύση για τον ελληνικό λαό. Ούτως ή άλλως, η πολιτική αυτή δεν σταματάει τη διάδοση της κρίσης χρέους σε άλλες χώρες (Ιταλία, Ισπανία), που καμιά Ευρωπαϊκή Ένωση και κανένα ΔΝΤ δεν έχει τα κεφάλαια να τις στηρίξει αν «πέσουν». Και η «ασιατοποίηση» των εργατικών τάξεων της Νότιας Ευρώπης όχι μόνο δεν βοηθάει την ενότητα της Ευρωζώνης αλλά ενισχύει τις τεράστιες αποκλίσεις στο εσωτερικό της, άρα και την προοπτική διάλυσης της.

Τα πάντα εξαρτώνται από τη διάθεση και την ετοιμότητα του ελληνικού λαού να αγωνιστεί και να αποτρέψει την εξόντωση του. Αν το κάνει, τότε θα παραδειγματιστούν σίγουρα και άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια συνολική στροφή σε όλη την Ευρώπη' ενώ οι αντιθέσεις και τα ρήγματα στο μέτωπο των βασανιστών μας, των ντόπιων και ξένων μεγαλοκαπιταλιστών και τοκογλύφων, θα μεγαλώσουν. Και αυτή είναι η μόνη αισιόδοξη προοπτική που υπάρχει μπροστά μας.

Πάρις Δάγλας