Δημόσιες επενδύσεις, αυξήσεις και δουλειές η μόνη διέξοδος

Αυτή η διέξοδος προϋποθέτει τον έλεγχο των ίδιων των εργαζομένων πάνω στους βασικούς τομείς της οικονομίας, δηλαδή, προϋποθέτει τη σύγκρουση με το σημερινό κοινωνικό καθεστώς.

Μια χώρα χωρίς σύγχρονη βιομηχανία δεν έχει μέλλον.
Και αυτή η βιομηχανική βάση, που σήμεραστερείται η χώρα μας,
μπορεί να δημιουργηθεί μόνο με δημόσιες επενδύσεις
και με την πάλη της εργατικής τάξης

Μετά την υπερσυσσώρευση πλούτου στα χέρια της μεγαλοαστικής τάξης, φτάσαμε σε μια παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, όπου εμφανίζονται όλα τα κράτη να χρωστούν υπέρογκα ποσά, να έχουν μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα και, ταυτόχρονα, να υπάρχουν αμύθητα ποσά κατατεθειμένα σε τράπεζες της Ελβετίας ή άλλων χωρών, που δεν μπορεί κανείς να ελέγξει. Ο καπιταλισμός σαν σύστημα είναι καταδικασμένος σε διαρκείς κρίσεις, οι οποίες όμως, όσο αυτό το σύστημα παρακμάζει ιστορικά, γίνονται όλο και μεγαλύτερες.

Σε επείγουσες περιπτώσεις, όπως αυτή, μεγάλοι οικονομολόγοι της αστικής τάξης έχουν εφαρμόσει στοιχεία του μαρξιστικού οικονομικού μοντέλου, που είναι η σχεδιασμένη οικονομία. Μιλάμε για κρατικοποιήσεις κάποιων τραπεζών, για δημόσιες επενδύσεις με στόχο την απορρόφηση της ανεργίας και διοχέτευση χρήματος στην αγορά για την αύξηση της κατανάλωσης.

Στην Ελλάδα, σήμερα, συμβαίνει το αντίθετο. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ακολουθώντας τα πρότυπα της Θάτσερ (που τη δεκαετία του 1980 αφάνισε όλη τη βρετανική βιομηχανία), άφησε να φύγει ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανίας μας προς τα Βαλκάνια, κάνοντας μια μεγάλη στροφή προς τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες. Η στροφή αυτή ολοκληρώθηκε επί κυβερνήσεως Σημίτη. Όπως ήταν φυσικό, τα υπέρογκα κέρδη από την παρασιτική οικονομία των χρηματιστηρίων και των υπηρεσιών δεν κράτησαν πολύ. Η παγκόσμια φούσκα των χρηματιστηρίων έσκασε και παρέσυρε βίαια και την Ελλάδα, που, χωρίς βαριά βιομηχανία και εξαγωγές, το μόνο που κάνει για να αποφύγει τη στάση πληρωμών είναι να δανείζεται με μεγάλο κόστος και να μεγαλώνει το χρέος της. Με αυτό τον τρόπο, αυξάνονται τα πλούτη των πιστωτών-τοκογλύφων που κερδοσκοπούν σε βάρος των αδυνάτων, με προοπτική το ξεπούλημα οποιουδήποτε φυσικού και δημόσιου πλούτου της χώρας, σε τιμή ευκαιρίας, οδηγώντας τον ελληνικό λαό στην ασιατοποίηση και τον μεσαίωνα.

Προς αυτή την κατεύθυνση, βέβαια, ενήργησαν και συνεχίζουν να ενεργούν οι κυβερνήσεις εντολοδόχοι των τραπεζιτών και του μεγάλου κεφαλαίου, εξυπηρετώντας τα αφεντικά τους και αδιαφορώντας για τη φτωχοποίηση του λαού και για την κατάληξη της χώρας.

Για τον αποπροσανατολισμό του λαού, διατυμπανίζουν συνεχώς για χρήματα που πρέπει να πάνε στην ανάπτυξη και εννοούν τον τουρισμό και το ξεπούλημα της εναπομείνασας βιομηχανίας. Ξεπούλησαν τα λιμάνια στους Κινέζους, με αντίτιμο ενός χρόνου κέρδη. Θέλουν να αποτελειώσουν τις τηλεπικοινωνίες, τα τρένα, τη ΔΕΗ και γενικά όλον το σκελετό στον οποίο στηρίζεται η οικονομία μιας χώρας.

Αυτή τη φορά, όμως, η κρίση είναι ακόμα βαθύτερη. Δισεκατομμύρια έδωσαν στις τράπεζες για να σώσουν το τραπεζικό σύστημα. Κατάφεραν να απομακρύνουν τον κίνδυνο κατάρρευσης για λίγο, όχι όμως και να ανακάμψουν. Το δημόσιο χρήμα που έδωσαν στις τράπεζες μετέτρεψε τη χώρα αυτή πλέον σε προβληματική, υποψήφια για πτώχευση. Γιατί όλα αυτά τα κεφάλαια κατέληξαν στις τσέπες αυτών που ευθύνονται για την κρίση.

Διέξοδος υπάρχει. Όχι όμως στο πλαίσιο αυτού του συστήματος. Η λύση βρίσκεται στην ανάπτυξη της παραγωγικής οικονομίας. Κρατικοποίηση όλου του χρηματοπιστωτικού συστήματος, για να χρησιμοποιηθούν τα χρήματα για δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές και βαριά βιομηχανία, κυρίως σε βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας, με χρηματοδότηση στην έρευνα και την τεχνολογία. Κρατικοποίηση λιμανιών, αεροδρομίων, τηλεπικοινωνιών, μέσων μαζικής μεταφοράς και όλων των βιομηχανιών που έχουν να κάνουν με πρώτες ύλες. Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, για την άνοδο του βιοτικού επιπέδου. Όλα αυτά βέβαια δεν μπορούν να εφαρμοστούν χωρίς τον άμεσο έλεγχο των ίδιων των εργαζομένων στα μέσα παραγωγής και τους αντίστοιχους τομείς, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να επιτύχει αυτό το σχέδιο.

Χρήστος Χατζής