Ενιαίο μέτωπο πάλης και επαναστατική ηγεσία

Αυτά χρειάζεται σήμερα η εργατική μας τάξη και όχι αυταπάτες περί κοινοβουλευτικών μετώπων της λεγόμενης «αριστεράς»

Την τελευταία φορά που η "αριστερά" στην Ελλάδα ήταν ενωμένη,
ξεπούλησε το κίνημα και έβγαλε την άρχουσα τάξη
από ένα πολιτικό αδιέξοδο

Σήμερα, ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, βιώνοντας την καθημερινή εξαθλίωση και βλέποντας ενωμένο το αστικό μπλοκ εξουσίας (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ), επιθυμεί ως άμεση πολιτική λύση την ενότητα της «αριστεράς», ιδιαίτερα της κοινοβουλευτικής, πιστεύοντας ότι έτσι θα αποτραπεί η βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου και θα ανατραπούν αντεργατικά μέτρα και πολιτικές. Αλλά επειδή όλοι όσοι μιλούν νια «αριστερά» και «ενότητα» δεν εννοούν το ίδιο πράγμα, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί τι είναι αυτή η «αριστερά» και αν μπορεί να είναι ενωμένη.

Κατ' αρχήν, τα κύρια κόμματα της «αριστεράς», το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ μιλάνε υπέρ του λαού, στην ουσία είναι κόμματα του συστήματος και στηρίζουν βασικές πολιτικές του. Απόδειξη γι' αυτό είναι ότι δεν έχουν οργανώσει εδώ και δεκαετίες κανένα νικηφόρο αγώνα των εργαζομένων, όπως και ότι είναι φανατικοί υπερασπιστές του βασικού αιτήματος των εργοδοτών για φθηνό εργατικό δυναμικό, δηλαδή, των ανοιχτών συνόρων και της εισαγωγής εκατομμυρίων μεταναστών στη χώρα μας.

Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που έχει απομαζικοποιήσει τα σωματεία του, κάνει διασπαστικές συγκεντρώσεις, διασπώντας τους εργατικούς αγώνες στο όνομα της «ταξικής καθαρότητας», καταγγέλλει κινήματα τα οποία δεν ελέγχει ως προβοκατόρικα, όπως τους «Αγανακτισμένους» στο Σύνταγμα, το «Δεν Πληρώνω» κ.λπ.. και τελευταία, έφτασε στο σημείο να περιφρουρήσει το άντρο της ληστείας του ελληνικού λαού, το κοινοβούλιο (20/10).

Όσο δε για τον ΣΥΡΙΖΑ, πρόκειται για ένα αριστερό μόρφωμα με συγχυσμένες ιδεολογικές και πολιτικές αναφορές (από την κεντροαριστερά μέχρι τον αναρχισμό), που παραμένει ενωμένο λόγω της κοινοβουλευτικής του εκπροσώπησης. Είναι το κόμμα που έχει ψηφίσει το Μάαστριχτ, είναι σχεδόν ανύπαρκτο μέσα στην εργατική τάξη, και όπου έχει μια συνδικαλιστική παρουσία, είναι ότι πιο συντηρητικό και άτολμο υπάρχει.

Από αυτά τα κόμματα, είτε ενωμένα είτε χώρια, ο ελληνικός λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα. Ακόμα και ιστορικά να το δούμε, είναι κόμματα τα οποία έχουν καταπροδώσει την τάξη μας. Δεν ήταν το ΚΚΕ που το 1944 έσωσε τον ελληνικό καπιταλισμό, παραδίδοντας την εξουσία στους Έλληνες κεφαλαιοκράτες και τους Άγγλους ιμπεριαλιστές; Δεν ήταν το 1989 ο ενιαίος Συνασπισμός που συνεργάστηκε με τα κόμματα που σήμερα καταγγέλλει και που δεν τόλμησε να καταργήσει ούτε έναν αντεργατικό νόμο; Γιατί, λοιπόν, σήμερα να έχουν αλλάξει;

Από την άλλη, η αριστερά γενικά ούτε ήταν ούτε θα μπορούσε να είναι ενωμένη. Ιστορικά, ένα κομμάτι της πάντοτε ήταν ρεφορμιστικό και εξυπηρετούσε την ενσωμάτωση της εργατικής τάξης στον καπιταλισμό (π.χ. σοσιαλδημοκρατία, σταλινισμός), και ένα κομμάτι της ήταν επαναστατικό και πάλευε για τα πραγματικά συμφέροντα του προλεταριάτου και για την ανατροπή του καπιταλισμού. Έτσι ήταν εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα και έτσι είναι και σήμερα.

Μακριά λοιπόν από αυτές τις αυταπάτες, ο εργαζόμενος ελληνικός λαός θα πρέπει σήμερα να εμπιστευτεί τις ίδιες του τις δυνάμεις και να αγωνιστεί. Αυτό που χρειάζεται πάνω απ' όλα δεν είναι η κοινοβουλευτική ενότητα των κομμάτων που μιλάνε στο όνομα του, αλλά η ενότητα της εργατικής τάξης και των άλλων καταπιεσμένων στρωμάτων στην πάλη. Δηλαδή, ο εργαζόμενος λαός μας σήμερα έχει ανάγκη ένα Ενιαίο Μέτωπο πάλης που θα τον ενώνει με κοινά συνθήματα και θα συντονίζει τον αγώνα για τη σωτηρία του.

Σε μια τέτοια αγωνιστική κατεύθυνση, η εργατική τάξη θα αναζητήσει και τη φυσική ηγεσία της, για να καθοδηγήσει την πάλη της, που δεν μπορεί παρά να είναι η συνέχεια των επαναστατικών παραδόσεων και των επαναστατικών ιδεών μέσα στο εργατικό κίνημα.

Μάριος Σάκος