Θέλουν να πάρουν τα σπίτια μας

όταν σκέπτονται πόσος κόσμος
δεν έχει να πληρώσει
τους φόρους για τα σπίτια,
τους τρέχουν τα σάλια

Ο φόρος μέσω της ΔΕΗ για κάθε κτίσμα, το νέο οθωμανικό χαράτσι δηλαδή, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία.  Είναι ένα ακόμα κεφαλαιώδες μέτρο ενάντια στην εργαζόμενη και λαϊκή οικογένεια. Τα ο άγχος κάθε νοικοκύρη να πάρει ένα σπίτι στην πόλη μου μένει ή και ένα εξοχικό προέρχονταν από την αντικειμενική πραγματικότητα. Σάμπως δεν ξέρουμε ότι για μεγάλες περιόδους μένουμε άνεργοι; Σάμπως δεν γνωρίζουμε πόσο κοστίζει μια εβδομάδα διακοπές; Δεν παίρναμε λοιπόν σπίτια για να πλουτίσουμε. Δεν θέλαμε να δώσουμε στο παιδί μας ένα σπίτι από βίτσιο… Προέρχεται η ανάγκη αυτή από τον κατατρεγμό του ενοικίου. Από την ανάγκη να είμαστε έστω στεγασμένοι, κι ας περνάμε με στέρηση τις ημέρες μας.

Όταν  λοιπόν το καπιταλιστικό κράτος βάζει ένα μόνιμο τέλος, αυτό σημαίνει ότι η φτωχή οικογένεια πληρώνει ενοίκιο. Ότι η καθημερινή στερημένη ζωή μας, με ελιά και ντομάτα, γίνεται ακόμα πιο δύσκολη.

Όμως, όλους μας βασανίζει το ερώτημα: Γιατί; Γιατί οι καπιταλιστές θέλουν να ρίξουν συνολικά τις αξίες  γης, οικοπέδων, χωραφιών, σπιτιών, με τελικό σκοπό να τα αρπάξουν. Να τα ληστέψουν από μεμονωμένους κατεστραμμένους μικροαστούς, κατά συνοικίες (δες κέντρο Αθηνών), ή κατά χωριά, για τουριστικές μονάδες ή μέλλουσες φάμπρικες ή ηλιακούς συλλέκτες.

Φυσικά δεν έχουν κάποιο κατατεθειμένο πρόγραμμα σε κάποιο υπουργείο… Όχι. Ξέρουν όμως ενστικτωδώς , σαν αρπακτικά που είναι, ένα πράγμα: Ρίξτε τις αξίες, κι όταν θα πεινάσουν, θα τους τα φάμε. Το πώς ακριβώς δεν το ξέρουν ακόμα, αλλά πιστεύουν ότι θα το βρουν. Αυτό είναι το δεύτερο μέτρο εναντίον των σπιτιών, μετά τα ενεργειακά πιστοποιητικά.

Βάση της τρομερής λύσσας τους είναι ένα αντικειμενικό γεγονός. Ήδη, οι περισσότερες πολυκατοικίες είναι γερασμένες. Συνοικίες ολόκληρες είναι στα μαύρα τους τα χάλια, έχοντας ανάγκη πολλών δις ευρώ για επισκευές. Ποιος έχει χρήματα να τα επισκευάσει αυτά; Κανείς. Είναι «ώριμα φρούτα» στις τσέπες των καπιταλιστών. Ήδη χιλιάδες σπίτια είναι ξενοίκιαστα και η πιθανότητα να πουλήσει κανείς είναι μικρή έως ασήμαντη. Αυτή η μάζα μισοκατεστραμμένων παλαιών σπιτιών, που είναι και χρεωμένα, γεννά ελπίδες στους καπιταλιστές για νέες κονομισιές.

Όμως, έχουν δημιουργήσει σε κάθε άνθρωπο της χώρας αυτής ένα τρομακτικό μίσος, γιατί αυτά τα σπίτια τα έκαναν οι πατεράδες μας με αίμα. Κανένας χαρτογιακάς δεν θα μας τα πάρει χωρίς να περάσει πάνω από τους αγώνες μας. Δεν πρόκειται να απεμπολήσουμε τους αγώνες των γονιών μας. Όσα κι αν μας κάνουν, όσα χρήματα κι αν ονειρεύονται, ο ιδρώτας, το αίμα, ο πόνος των γονιών μας θα μας οδηγήσει σε νέους αγώνες. 

Αριστείδης Λάμπρου