Να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας

Επιτροπές αλληλεγγύης, μποϋκοτάζ στους εκμεταλλευτές, όλοι στα σωματεία μας: τρία βήματα για να πάψουμε να είμαστε θεατές των εξελίξεων

Ήρθε η ώρα εμείς οι εργαζόμενοι να επιστρατεύσουμε
την τόλμη και την φαντασία μας
και να σπάσουμε το φόβο

 

Το 1981, η πλειοψηφία του λαού πανηγύριζε για την υποτιθέμενη «αλλαγή», μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, πιστεύοντας ότι ήρθε ο σοσιαλισμός. Το να αλλάξει το κοινωνικό σύστημα μέσα από εκλογές θα αποτελούσε παγκόσμια πρωτοτυπία και φυσικά δεν έγινε. Αυτό που έγινε ήταν ότι ο αστός πολιτικός Ανδρέας Παπανδρέου απλώς συνέχισε το έργο που του άφησε κληρονομιά ο πατέρας του, Γεώργιος Παπανδρέου, ο οποίος το είχε αρχίσει με τον εμφύλιο. Την καθυπόταξη, δηλαδή, της ελληνικής εργατικής τάξης. Όχι με τη βία και τα όπλα αυτή τη φορά, αλλά με πιο ύπουλο τρόπο. Με τις δήθεν παροχές, το δήθεν «κοινωνικό κράτος», τη δήθεν αριστερή φρασεολογία. Δήθεν γιατί όλα αυτά έγιναν για να μπορούν ανενόχλητοι να κάνουν πλιάτσικο πάνω στον ιδρώτα του λαού.

 

Η ελληνική εργατική τάξη, κουρασμένη από τους μακροχρόνιους και επίπονους αγώνες (εμφύλιος, Χούντα κτλ.), έπεσε εύκολα στην παγίδα. Οι περισσότεροι συνδικαλιστές έγιναν μισθωτοί υπάλληλοι. Η αριστερά έγινε η αριστερά των ατελείωτων αναλύσεων και «επαναστατικών» θεωριών, απομονωμένη σε κλειστούς κύκλους, μακριά από τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου. Χαρακτηριστικό της ανεπάρκειάς της είναι ότι πλέον (συνειδητά ή ασυνείδητα) είναι ο κύριος υπερασπιστής του βασικού σχεδίου της ελληνικής αστικής τάξης, της αντικατάστασης δηλαδή του ελληνικού λαού από Αφροασιάτες μετανάστες! 

Πάντα, όμως, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου. Οι καπιταλιστές της χώρας, τυχοδιώκτες όπως πάντα, θεώρησαν ότι τώρα είναι η ευκαιρία να βάλουν τον ελληνικό λαό να πληρώσει τις δικές τους κλεψιές. Βλέποντας την εργατική τάξη χωρίς ηγεσία, νόμιζαν ότι η εφαρμογή του σχεδίου τους θα είναι μια απλή υπόθεση. Η αλαζονεία τους αυτή, όμως, δεν μπορεί να κρύψει και τη δική τους κατάσταση. Είναι πολυδιασπασμένοι, η κρίση τους κάνει να τρώγονται μεταξύ τους και, το πιο βασικό, δεν έχουν το πολιτικό επιτελείο που θα φέρει σε πέρας το σχέδιο τους.

Από την άλλη πλευρά, εμείς. Μπορεί να είμαστε προς το παρόν σε θέση άμυνας, στην ισχυρότατη και διαρκή επίθεση που δεχόμαστε, αλλά αυτό μέρα με τη μέρα αλλάζει. Η οργή και το μίσος συσσωρεύονται. Οι αυταπάτες που προέρχονταν από την ψεύτικη ευημερία πέφτουν και η ταξική συνείδηση βαθαίνει. Η αγωνιστική διάθεση μεγαλώνει και είναι θέμα χρόνου να συνδυαστεί με τις παραδόσεις μας. Ήρθε η ώρα να βγούμε από το ρόλο που μας είχαν βάλει, αυτόν του απλού θεατή των γεγονότων. Ήρθε η ώρα να μπούμε στο δικό μας ρόλο, του πιο τιμητικού και εξυψωτικού για κάθε άνθρωπο, ρόλο του αγωνιστή, του υπερασπιστή της ζωής!

-              Αντί να μετράμε τα ευρώ στην τσέπη μας που γίνονται όλο και λιγότερα, να στραφούμε στο διπλανό μας, το γείτονα, το συνάδελφο. Έχει τα ίδια με εμάς προβλήματα. Να φτιάξουμε επιτροπές αλληλεγγύης. Μην ξεχνάμε ότι η αλληλεγγύη έσωσε το λαό μας από πολύ πιο δύσκολες στιγμές.

-              Μποϋκοτάζ σε εταιρείες που εκμεταλλεύονται την κατάσταση και μεταφέρουν τα εργοστάσιά τους, απολύουν, ή υποχρεώνουν τους εργαζόμενούς τους σε τριτοκοσμικές συνθήκες δουλειάς.

-              Να επιστρέψουμε στα σωματεία μας. Πέταγμα των γραφειοκρατών έξω. Ήρθε η ώρα να υπερασπιστούμε μόνοι μας το δίκιο μας, χωρίς τα πληρωμένα τσιράκια της εργοδοσίας.

Έτσι θα σπάσουμε το φόβο. Η εφευρετικότητα, η πρωτοτυπία και ο δυναμισμός είναι στοιχεία του λαού μας, που πρέπει ξανά να ανακαλύψουμε. Ήρθε η ώρα να παλέψουμε για την πραγματική αλλαγή της κοινωνίας, που θα φέρουμε εμείς με τον αγώνα μας. Ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε μπροστά, να αποκτήσουμε ψυχολογία όχι μόνο μαχητή αλλά και νικητή!

Μαρία Καράβολα