Η συνθήκη γενικά
Με τη συνθήκη του Μάαστριχτ οι συμβαλλόμενοι θεσμοθέτησαν μια Ευρωπαϊκή Ένωση που περιλαμβάνει πλήθος πρωτοκόλλων, τίτλων και διακηρύξεων. Εμείς όμως θα σταθούμε σε τρία μόνο σημεία: στο ενιαίο Ευρωπαϊκό νόμισμα ECU, στους 5 όρους της σύγκλισης και στην αρχή της «επικουρικότητας», διότι τα υπόλοιπα είναι και δευτερεύοντα και διακοσμητικά.
Σημείο πρώτο: Το 1999 το ECU θα γίνει κατά τη συνθήκη, το μοναδικό ευρωπαϊκό νόμισμα. Σε αυτό το σημείο είπαν ότι θα είναι ανυποχώρητοι...!
Σημείο δεύτερο: Η οικονομική ενοποίηση όμως προϋποθέτει και μια οικονομική σύγκλιση που θα αποδεικνύεται με την εξασφάλιση 5 βασικών οικονομικών όρων, που όποιος το 1997 δεν τους έχει θα μείνει απέξω μέχρι να τους συμπληρώσει. Και αυτοί είναι:
1) Ο πληθωρισμός του καθένα να μην ξεπερνάει το 1,5% πάνω από το μέσο όρο.
2) Το δημόσιο χρέος να είναι λιγότερο από το 60% του ΑΕΠ (ακαθάριστο εθνικό προϊόν).
3) Το έλλειμμα λιγότερο από το 3% του ΑΕΠ.
4) Τα επιτόκια όχι πάνω από δύο μονάδες από το μέσο όρο.
5) Οι συναλλαγματικές ισοτιμίες να είναι σύμφωνες με τους κανονισμούς του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος.
Σημείο τρίτο: Η «αρχή της επικουρικότητας». Εδώ συμφώνησαν ότι: Σε ζητήματα που δεν είναι της αποκλειστικής της υπευθυνότητας, η κοινότητα δεν «επεμβαίνει» εκτός εάν είναι τέτοια ζητήματα που δεν μπορούν να τα τακτοποιήσουν μόνοι τους.
Σκοπός της συνθήκης Με τη συνθήκη αυτή ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός προσπαθεί να ενοποιηθεί διαμέσου της νομισματικής του ενοποίησης, για να αντιμετωπίσει τα δύο άλλα καπιταλιστικά κέντρα, Αμερικής και Ιαπωνίας, και ταυτόχρονα και την οικονομική του κρίση.
Και το μόνο μέσο που διαθέτει για να επιτύχει ο σκοπός του, είναι η ακόμα βαθύτερη και εντατικότερη εκμετάλλευση της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης, και το φόρτωμα απάνω της όλων των ζημιών και των καταστροφών που προέρχονται από τους ανταγωνισμούς και την οικονομική κρίση του συστήματος του.
Η συνθήκη αυτή εξυπηρετεί τα ενωμένα συμφέροντα όλων των Ευρωπαίων καπιταλιστών, εις βάρος των Ευρωπαίων εργατών και όλων των εργαζομένων. Γι' αυτό και η συνθήκη (εκτός από ουτοπική όπως θα δούμε) είναι βαθιά αντιδραστική και αντεργατική και την πολεμάμε.
Η προσπάθεια των Ευρωπαίων καπιταλιστών να κρύψουν την πραγματικότητα αυτή, και να εμφανιστούν υποκριτικά σαν προστάτες και εκφραστές της αδελφότητας, της σύμπνοιας και της αγάπης των λαών της Ευρώπης, είναι μάταιος κόπος. Γιατί είναι οι ίδιοι αυτοί καπιταλισμοί, ο Γερμανικός, ο Ιταλικός, ο Αγγλικός, ο Γαλλικός και οι υπόλοιποι, που αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα και κατάσφαξαν τους λαούς της Ευρώπης για τα οικονομικά τους συμφέροντα, με δύο πρωτοφανούς εγκληματικότητας και θηριωδίας παγκόσμιους πολέμους. Κατά συνέπεια, οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί δεν έχουν κανένα δικαίωμα (επειδή σήμερα έχουν κοινά συμφέροντα εναντίον των Αμερικανών και Ιαπώνων) να μιλάνε για αδελφότητα και σύμπνοια των λαών της Ευρώπης. Γιατί αυτοί είναι εχθροί των λαών της Ευρώπης.
Η αδελφότητα και η ενότητα των λαών της Ευρώπης είναι αποκλειστικό δικαίωμα και υπόθεση του Πανευρωπαϊκού εργατικού μας κινήματος και του Σοσιαλισμού. Και κανενός άλλου.
Το ενιαίο νόμισμα
Το ουσιαστικότερο σημείο της συνθήκης του Μάαστριχτ είναι το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα ECU, που είναι βέβαιο ότι είναι μια καπιταλιστική ουτοπία.
Αυτή η εκτίμηση δεν συνδέεται με την επιταχυνόμενη οικονομική κρίση, αλλά με τη βασική λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι αδύνατο μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα να επιβληθεί ένα ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα χωρίς ένα ενιαίο ευρωπαϊκό κράτος. Σε ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία του καπιταλισμού δεν υπάρχει καμία περίπτωση που να έγινε μια οικονομική ενότητα, που να μη συνοδεύτηκε από την ταυτόχρονη δημιουργία ενός εθνικού κράτους. Ακόμη και στην περίπτωση των αυτοκρατοριών που όλα βρίσκονται υπό την κυριαρχία ενός κράτους.
Οπότε μπαίνει το ερώτημα... Είναι δυνατό μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα να αυτοδιαλυθούν όλα τα σημερινά ευρωπαϊκά εθνικά κράτη και να αντικατασταθούν από ένα ενιαίο ευρωπαϊκό κράτος; Αυτό είναι αδύνατο για τους εξής λόγους:
Βασικό χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού συστήματος δεν είναι μόνο η ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής αλλά και το κράτος, το οποίο λειτουργεί σαν εργαλείο διπλής χρήσεως.
Κατά βάση, είναι μηχανισμός βίας της κυρίαρχης τάξης για την καθυπόταξη των εκμεταλλευόμενων κοινωνικών τάξεων, και συμπληρωματικά επίσης μηχανισμός βίας της ίδιας κυρίαρχης τάξης για την τακτοποίηση των οικονομικών διαφορών της με τις ανταγωνιστικές κυρίαρχες τάξεις άλλων χωρών. Δηλαδή: Ο κάθε εθνικός καπιταλισμός π.χ. ο Γερμανικός, ο Αγγλικός, ο Γαλλικός κ.λπ., δια του εθνικού κράτους του προστατεύεται οικονομικά, πολιτικά ή στρατιωτικά από τις αρπακτικές διαθέσεις του κάθε άλλου ισχυρότερου εθνικού καπιταλισμού. Όπως επίσης ο ίδιος αυτός εθνικός καπιταλισμός πάλι δια του εθνικού κράτους του υποτάσσει και πάλι οικονομικά, πολιτικά ή στρατιωτικά τους άλλους και πιο αδύναμους καπιταλισμούς και τους εκμεταλλεύεται.
φυσικά όπως όλοι γνωρίζουμε, σε περιόδους ειρήνης η καθυπόταξη και οικονομική εκμετάλλευση μιας καπιταλιστικής χώρας από μια άλλη γίνεται με οικονομικά και πολιτικά μέσα. Οι τελικές όμως διαφορές μεταξύ των εθνικών καπιταλισμών πάντα λύνονται με τα μέσα του ένοπλου καπιταλιστικού κράτους, το στρατό.
Οπότε λοιπόν στην περίπτωση που οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί ενώνονταν κάτω από ένα ενιαίο κράτος, τότε αυτό θα γινόταν όργανο του πιο ισχυρού οικονομικά καπιταλισμού, ο οποίος δια μέσου του ενιαίου κράτους θα επέβαλε τα συμφέροντα του πάνω στους πιο αδύναμους καπιταλισμούς αυτής της υποτιθέμενης ενωμένης Ευρώπης, χωρίς αυτοί να μπορούν να αμυνθούν. Αυτός είναι ο βασικότερος λόγος που δεν θα αυτοδιαλύσουν τα εθνικά κράτη τους. Είναι τέτοιες οι αντιθέσεις και τα συμφέροντα του καπιταλισμού ώστε είναι αδύνατο μέσα στο σύστημα του, να γίνει εθελοντικά (δηλαδή χωρίς έναν πόλεμο) ένα ενιαίο ευρωπαϊκό κράτος. Κατά συνέπεια, είναι και αδύνατο να υπάρξει ένα ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα.
Η συμμορία των ληστών
Η συνθήκη του Μάαστριχτ είναι μια ιδιόμορφη καπιταλιστική συμμαχία που συνεχώς ταράζεται από ενδοκαπιταλιστικές αντιφάσεις, αντιθέσεις και συγκρούσεις.
Οι αλλεπάλληλες νομισματικές κρίσεις, οι πόλεμοι των επιτοκίων και το συνεχώς αυξανόμενο βάθεμα της οικονομικής κρίσης τους, ταράζουν και τονίζουν ακόμα περισσότερο την υπάρχουσα αβεβαιότητα, ασάφεια και αστάθεια των Ευρωπαίων καπιταλιστών για την ιδιόμορφη «ενοποίηση τους»...!
Οι ευρωπαϊκοί εθνικοί καπιταλισμοί, γύρω από τη συνθήκη του Μάαστριχτ βρίσκονται σε μια συνεχή παλινωδία και νευρικότητα. Ο κίνδυνος του Αμερικανικού και Ιαπωνικού ανταγωνιστικού καπιταλισμού, η γενική οικονομική και κοινωνική κρίση και προπαντός η γενική πτώση των κερδών τους, ωθεί όλους μαζί σε μια γενική αρπακτική επίθεση κατά των εισοδημάτων της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης. Και αυτό είναι που τους ενώνει.
Παράλληλα όμως ο αδυσώπητος αγώνας του καθενός για την κατοχή και διατήρηση του μεριδίου του πάνω στα εισοδήματα της εργατικής τάξης που έχουν αρπάξει, δηλαδή για τη διαφύλαξη των καπιταλιστικών του κερδών από τους άλλους, και ταυτόχρονα το ρίξιμο των ζημιών του πάνω σε αυτούς, σπρώχνει τον κάθε εθνικό καπιταλισμό εναντίον των υπολοίπων. Και αυτό είναι που τους χωρίζει.
Γι' αυτό και κάτω από τις συνδιασκέψεις, επισημότητες, λόγους, φιλοφρονήσεις και σαμπάνιες, κρύβεται η πρωτόγονη, η ωμή και ζωώδης λογική μιας συμμορίας ληστών. Που συμφωνούν απόλυτα για τη ληστεία των θυμάτων τους, αλλά όταν οι δυνατότεροι ληστές αρπάξουν το μερίδιο των υπολοίπων, τότε γρονθοκοπούνται και απειλούν τη συμμορία με διάλυση. Και το πρόβλημα αυτής της συμμορίας είναι, ότι ούτε ο κάθε ληστής μπορεί να επιζήσει εκτός συμμορίας, αλλά ούτε και η συμμορία μπορεί να προστατεύσει τον κάθε ληστή της από τους υπόλοιπους.
Γιάννης Βερούχης Δεκέμβριος 1993
Συναφή Θέματα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου