Οι εγκληματίες μεγαλοκαπιταλιστές έχουν περισσότερους λόγους από εμάς να φοβούνται. Το πολιτικό τους σύστημα είναι χρεοκοπημένο, έχουν απομονωθεί από την υπόλοιπη κοινωνία και οι προοπτικές τους είναι εντελώς σκοτεινές
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι ντόπιοι και ξένοι τοκογλύφοι, οι μεγάλοκαπιταλιστές, ο ΣΕΒ, η τρόικα και η δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου, προετοιμάζονται να δώσουν στην εργατική μας τάξη και σε όλο τον εργαζόμενο ελληνικό λαό το σοβαρότερο χτύπημα από το ξεκίνημα της λαίλαπας του Μνημονίου: τη δραματική μείωση ή και κατάργηση του κατώτερου μισθού και των δώρων (13ου και 14ου μισθού) στον ιδιωτικό τομέα, το «πάγωμα» της λεγόμενης «ωρίμανσης» (δηλαδή, της εντελώς αυτονόητης μέχρι σήμερα αύξησης του μισθού ανάλογα με τα χρόνια εργασίας) και, τέλος, την ακύρωση και αυτών ακόμα των ισχνότατων αυξήσεων που προβλέπονταν από την τελευταία εθνική γενική συλλογική σύμβαση εργασίας. Φυσικά, για μια ακόμη φορά, βαφτίζουν όλα αυτά τα φρικαλέα μέτρα «απαίτηση των δανειστών» και επισείουν τον μπαμπούλα της «χρεοκοπίας» και της «επιστροφής στη δραχμή», ενώ είναι πασίγνωστο ότι τα μέτρα αυτά «δουλεύονταν» εδώ και μήνες από τον ΣΕΒ και τα μεγαλοαστικά μέσα ενημέρωσης.
Δεν πρέπει να υπάρχει πια καμιά αυταπάτη: αυτός ήταν ο κύριος στόχος τους από την αρχή. Όλα αυτά που μας λένε εδώ και ενάμιση χρόνο, ότι για την κρίση φταίει το «κακό» δημόσιο, αποσκοπούσαν μόνο στο να διασπαστεί η εργατική τάξη, να μειωθεί η διαπραγματευτική της δύναμη και να φτάσουν έτσι πιο εύκολα στο «κυρίως πιάτο», δηλαδή, στα τωρινά μέτρα. Δεν πρέπει επίσης να αγνοούμε ότι, ενόψει και της καταβολής της «μεγάλης δόσης» του δανείου, τον προσεχή Μάρτιο, ύψους 89 δισ. ευρώ, αυτοί οι γκάνγκστερ θα γίνουν κυριολεκτικά αδίστακτοι. Δεν υπάρχει εκβιασμός, αγυρτεία και προβοκάτσια που να μη σκεφτούν να κάνουν προκειμένου να βγουν αλώβητοι οι ίδιοι (και διαλυμένος ο λαός) από αυτό το τρίμηνο-κόλαση, μέσα στο οποίο θα κριθούν τα πάντα. Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.
Οι μεγαλοαστικές συμμορίες που τις τελευταίες δεκαετίες κυριαρχούν μέσα στον ελληνικό καπιταλισμό δεν κινούνται βάσει κάποιας συγκεκριμένης στρατηγικής στην αντιμετώπιση της κρίσης. Θεωρητικά ακολουθούν την πολιτική της λεγόμενης «εσωτερικής υποτίμησης», προκειμένου να αποκατασταθεί η «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας, ώστε να γίνουν κάποιες επενδύσεις και να μπει και πάλι έτσι η οικονομία σε έναν «υγιή» κύκλο. Ανοησίες! Ξέρουν πολύ καλά (και τους το λένε πλέον ευθέως από Goldman Sachs μέχρι Παγκόσμια Τράπεζα) ότι η υπερβολική λιτότητα βαθαίνει ακόμη περισσότερο την ύφεση, οξύνει την κρίση χρέους και αυξάνει, αντί να μειώσει, τις πιθανότητες μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας. Η ύφεση, σύμφωνα με τον Economist θα φτάσει φέτος το 8%, τα λουκέτα αυξάνονται γεωμετρικά, διαλύοντας τελείως τη μικροαστική τάξη και μεγάλο μέρος της αστικής, η εσωτερική στάση πληρωμών (κράτος, νοικοκυριά, επιχειρήσεις) γενικεύεται. Ξέρουν επίσης πολύ καλά, κρίνοντας εξ ιδίων, ότι επενδύσεις δεν πρόκειται να γίνουν υπ' αυτές τις συνθήκες, και αν γίνουν στο μέλλον, θα είναι και πάλι στις κατασκευές, στον τουρισμό και σε διάφορους παρασιτικούς τομείς, άρα δεν θα λύσουν το πρόβλημα του μεγάλου ελλείμματος της χώρας, που ξεκινάει πρώτα απ' όλα από τη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης. Ξέρουν, τέλος, ότι δεν υπάρχει περίπτωση η ελληνική εργατική τάξη να δουλέψει πιο παραγωγικά με μεροκάματα στο 50% και πιο κάτω από αυτά που έπαιρνε κάποτε. Και τότε. γιατί επιμένουν σε αυτή την πολιτική;
Μήπως γιατί τους την επιβάλλουν οι «ξένοι», οι «δανειστές», η τρόικα; Είναι φυσικό οι εκπρόσωποι των ξένων τοκογλύφων να πιέζουν και να εκβιάζουν με κάθε τρόπο για να πάρουν τα λεφτά τους. Μα είναι επίσης πασίγνωστο ότι τόσο την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων όσο και τα τωρινά μέτρα τα έχουν εισηγηθεί στην τρόικα ντόπιοι μεγαλοκαπιταλιστές.
Τους εγκληματίες μεγαλοκαπιταλιστές δεν τους ενδιαφέρει τελικά ούτε η «σωτηρία της χώρας» από τη χρεοκοπία ούτε το «νοικοκύρεμα» του δημοσίου ούτε η διατήρηση του «ευρωπαϊκού προσανατολισμού». Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να παραμείνει ο καθένας από αυτούς στον «αφρό», να διασωθεί ατομικά, βάζοντας το χέρι όσο τον δυνατόν πιο γρήγορα και πιο τολμηρά στις τσέπες των εργατών του και στο δημόσιο ταμείο. Και ακόμα περισσότερο, τους ενδιαφέρει να γίνει η χώρα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα Ασία, να ρημαχτεί ο ελληνικός λαός, να μεταναστεύσει αν είναι δυνατόν και όλη η ελληνική νεολαία στο εξωτερικό, να μείνει ο ελληνικός πληθυσμός από την υπογεννητικότητα και την εξαθλίωση μειοψηφία στη χώρα του, να παραμείνει στη θέση της Ελλάδας μια τεχνητή χώρα, κάτι σαν ένα Ντουμπάι της Ανατολικής Μεσογείου, ιδανική βάση για διεθνείς τυχοδιωκτικές μπίζνες, με μια εργατική τάξη εισαγόμενων σκλάβων.
Μόνο που τα έχουν υπολογίσει όλα λάθος. Μέσα στην αρπακτικότητά τους και τα εγκληματικά τους ένστικτα, και μην έχοντας και μια υποτυπώδη πολιτική ηγεσία να τους βάλει κάποιο «φρένο», για το μακροπρόθεσμο καλό του συστήματος, κοντεύουν να τα τινάξουν όλα στον αέρα. Το πολιτικό τους εποικοδόμημα είναι εντελώς σαραβαλιασμένο. Το κάποτε κραταιό ΠΑΣΟΚ, το πιο ευέλικτο και τολμηρό κόμμα τους, δεν παίρνει ούτε 15% στις δημοσκοπήσεις, τη Νέα Δημοκρατία την πιέζουν κι αυτή να ευθυγραμμιστεί απολύτως με αυτή την πολιτική -και να τσακιστεί. Με κίνδυνο, τελικά, να μην ξαναδούν ποτέ πολιτική σταθερότητα. Όπως δε απέδειξε περίτρανα και η έκρηξη του ελληνικού λαού απ' άκρη σ' άκρη της Ελλάδας στις 28 Οκτωβρίου, παίζουν κυριολεκτικά με τη φωτιά. Δηλαδή, με μια πραγματική λαϊκή εξέγερση, που, όσο ακέφαλος πολιτικά κι αν είναι σήμερα ο εργαζόμενος λαός, μπορεί να ξεσπάσει με οποιαδήποτε καλή ευκαιρία. Και τότε τι θα κάνουν; Ούτε κάποια ξένη δύναμη θα στείλει στρατεύματα να τους σώσει, όπως το '44-'45, ούτε φυσικά, για πολλούς και διάφορους λόγους, μπορούν να βγάλουν στο δρόμο τα τανκς, όπως το '67. Και ακόμη, αν «ασιατοποιήσουν» τη χώρα και τον ελληνικό λαό, αποκλείεται οι ίδιοι να παραμείνουν μια αστική τάξη ευρωπαϊκού επιπέδου, με ανάλογη παρουσία και θέση στο διεθνή ανταγωνισμό. Αγνοούν, τέλος, ότι μια φούχτα ατομικών μεγαλοκαπιταλιστών, όσο ισχυροί οικονομικά κι αν είναι, είναι τίποτε χωρίς το κράτος τους και χωρίς τις κοινωνικές τους συμμαχίες και το κοινωνικό τους μπλοκ εξουσίας.
Οι προοπτικές των εγχώριων μεγαλοκαπιταλιστών, όμως, είναι σκοτεινές και για λόγους που έχουν να κάνουν με το διεθνή παράγοντα. Επειδή οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί είναι και αυτοί ακέφαλοι πολιτικά, όπως ο δικός μας, κάνουν και αυτοί ότι είναι δυνατόν να βυθίσουν την Ευρώπη στην ύφεση, να μεγαλώσουν τις αποκλίσεις στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ήδη Ιρλανδία και Πορτογαλία αποτυγχάνουν και αυτές στους δημοσιονομικούς τους στόχους), να γιγαντώσουν την κρίση χρέους και, τελικά, να θέσουν σε άμεσο κίνδυνο την ίδια την Ευρωπαϊκή «Ένωση» και το ευρώ τους - το οποίο βέβαια ήταν θνησιγενές από την αρχή. Επιπλέον, το κινεζικό μοντέλο της φθηνής εργατικής δύναμης και της κτηνώδους πειθάρχησης της εργατικής τάξης, που τόσο θαυμάζουν οι έλληνες καπιταλιστές, μπαίνει σε μια βαθιά κρίση. Από τον εντεινόμενο σε όλες τις γωνιές της υφηλίου ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, οι ΗΠΑ θα βγουν ακόμα πιο ενισχυμένες, κάτι που δεν βολεύει ιδιαίτερα τις στενές σχέσεις των Ελλήνων μεγαλοκαπιταλιστών με Κινέζους, Άραβες κτλ. Τέλος, σε όλο τον πλανήτη κυριαρχεί το βάθαιμα της παρακμής του καπιταλισμού σαν κοινωνικού συστήματος, δημιουργώντας παντού το έδαφος για μεγάλη όξυνση των ταξικών συγκρούσεων.
Εμείς, η τεράστια εργαζόμενη πλειοψηφία του πληθυσμού αυτής της χώρας, δεν διαθέτουμε σήμερα μια ηγεσία αντάξια της ιστορίας μας και των αγώνων μας. Τα λεγόμενα «αριστερά» κόμματα δεν έκαναν τίποτε, έκτος από γενικόλογες καταγγελίες, για να εμποδίσουν το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα του Νοεμβρίου. Είναι βαθιά ενσωματωμένα στο σύστημα, όπως και οι γραφειοκρατικές ηγεσίες των όποιων συνδικάτων έχουν απομείνει. Όμως, όσο δύσκολα κι αν φαίνονται τα πράγματα αυτή τη στιγμή, μια απότομη, ευνοϊκή για τη σωτηρία του λαού στροφή μπορεί να είναι πιο κοντά απ' όσο πιστεύουμε. Τα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου, ο ηρωικός αγώνας των εργατών της Χαλυβουργίας Ελλάδος, η παθητική αλλά σε πολλές περιπτώσεις αρκετά αποτελεσματική αντίσταση των εργαζομένων στο δημόσιο (που οδήγησαν την «εφεδρεία» σε χρεοκοπία), κινήματα όπως το «Δεν πληρώνω», κινήσεις ανέργων, επιτροπές αλληλεγγύης στις γειτονιές (που πρέπει να επεκταθούν και να πυκνώσουν), όλα αυτά έχουν συμβάλει στο να κρατηθεί η φλόγα της αντίστασης ζωντανή.
Τα ίδια τα αδιέξοδα της κανιβαλικής πολιτικής των μεγαλοκαπιταλιστών, η χρεοκοπία στην οποία οδηγούν τη χώρα, δημιουργούν μέρα με την ημέρα ένα εκρηκτικό κλίμα, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκδηλωθεί με εξεγερτικά γεγονότα. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για ιστορικές εξελίξεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι να σπάσουμε το φόβο και να τολμήσουμε, για να επιβιώσουμε! Στο εργοστάσιο και το γραφείο, στη γειτονιά, στους δρόμους της Αθήνας. Η ώρα της αντεπίθεσης του εργαζόμενου λαού πλησιάζει. Κάθε μέρα που περνάει έχουμε όλο και λιγότερα να χάσουμε. Ας είμαστε έτοιμοι!
Εφημερίδα Σοσιαλιστική Προοπτική
Αθήνα, 10.1.2012 Η Συντακτική Επιτροπή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου