Η ΕΠΙΘΑΝΑΤΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Οι ραγδαίες πανευρωπαϊκές εξελίξεις της τελευταίας περιόδου, που συνοψίζονται στην αποφασιστική όξυνση της κρίσης χρέους που χτυπά πλέον όλη την Ευρώπη και στην κλιμάκωση της επίθεσης των καπιταλιστών και των κυβερνήσεων τους ενάντια στο ευρωπαϊκό λαό, φέρνουν πλέον στην ημερήσια διάταξη το τέλος του ευρώ, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη μορφή που τη γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια.

Μη διαθέτοντας πολιτικές ηγεσίες ικανές να δουν πιο πέρα απ' τη μύτη τους και μέσα στη μανία τους να φορτώσουν απευθείας την κρίση στους λαούς τους, οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές οδήγησαν μια σειρά χωρών της Ευρώπης πρακτικά στη χρεοκοπία και σε μια ύφεση χωρίς προηγούμενο.

Έτσι, όμως, κυριολεκτικά άνοιξαν το λάκκο του ευρώ, του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, του πιο φιλόδοξου σχεδίου που είχαν καταστρώσει ποτέ στην προσπάθεια τους να βελτιώσουν συλλογικά τη θέση τους στους παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Δεν έχει σημασία αν αυτή η εξέλιξη θα ολοκληρωθεί μέσα σε εβδομάδες ή μήνες ούτε αν το ευρώ θα πεθάνει ακαριαία ή θα υπάρξει κάποια μεταβατική φάση' ούτε αν στην επιθανάτια κρίση του ευρώ έχουν συμβάλει και σχεδιασμοί άλλων ιμπεριαλισμών (π.χ. του αμερικανικού).

Δεν μπορεί να υπάρξει ένα ενιαίο νόμισμα χωρίς ένα ενιαίο κράτος. Κατά συνέπεια δεν μπορεί να υπάρξει και ένα ενιαίο νόμισμα της Ευρώπης χωρίς την πολιτική ενοποίηση της. Δηλαδή χωρίς ένα ενιαίο ευρωπαϊκό κράτος. Οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές όμως επιχειρούν από την 1η Ιανουαρίου του 2002, την αντικατάσταση των εθνικών τους νομισμάτων με το ενιαίο νόμισμα του ΕΥΡΩ τους. Τι συμβαίνει λοιπόν με τους καπιταλιστές εδώ;

Ελπίζουν στην πραγματοποίηση ενός ενιαίου ευρωπαϊκού κράτους; Όχι, αυτό είναι εκτός κάθε προοπτικής. Αντίθετα, με την επερχόμενη οικονομική κρίση, κάθε βήμα σύγκλισης θα αντικατασταθεί με ένα βήμα απόκλισης, και η μόνη σύγκλιση τους θα περιοριστεί στην ενιαία τους τρομοκρατία, εναντίον της αφυπνιζόμενης ευρωπαϊκής εργατικής τάξης.

Για να αντιληφθούμε την ουσία του ζητήματος είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε ότι: Ναι μεν οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές επιχειρούν το Ευρώ τους την 1η Ιανουαρίου 2002, αλλά είναι όμως άλλο πράγμα το επιχειρώ και άλλο πράγμα το πραγματοποιώ. Δηλαδή είναι άλλο πράγμα η πορεία μιας δοκιμής, και άλλο πράγμα η επιτυχημένη κατάληξη της. Και δεν έχει καμία σημασία ή αξία, το αν το επιχειρώ ή δοκιμάζω, συνοδεύεται με χαρμόσυνους προκαταβολικούς πανηγυρισμούς ή όχι... Αν ότι είχε επιχειρηθεί στην ανθρωπότητα είχε και πραγματοποιηθεί, θα ήταν εντελώς διαφορετική η σημερινή ανθρωπότητα.

Πολλοί επιχείρησαν πολλά και διάφορα. Και ο Κάιζερ και ο Χίτλερ επιχείρησαν διαδοχικά, την επιβολή μιας ενιαίας ευρωπαϊκής οικονομίας, κάτω από την κυριαρχία του εθνικού τους νομίσματος, του μάρκου. Αλλά δεν την πραγματοποίησαν, και έχασαν ο μεν ένας το θρόνο του και ο άλλος τη ζωή του.

Και ο Στάλιν επιχείρησε τον σοσιαλισμό «σε μία και μόνη χώρα» αλλά το μόνο που πραγματοποίησε ήταν ότι ο σοσιαλισμός του έγινε τελικά καπιταλισμός, και ο ίδιος πήγε στα απόβλητα της ιστορίας μαζί με τη «σοσιαλιστική» συνταγή του, κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.

Κατά συνέπεια, οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές μπορούν να μιλήσουν για μια καθιέρωση του ΕΥΡΩ τους. Όχι όμως επειδή επιχειρούν τώρα τη χρήση του, αλλά μόνο όταν αποδείξουν ότι αυτό που επιχείρησαν πραγματοποιήθηκε. Δηλαδή ότι αυτό δοκιμάστηκε και άντεξε στο χρόνο και στους παγκόσμιους οικονομικούς και πολιτικούς τυφώνες και θύελλες...

Γι' αυτό και η άποψη, ότι δεν μπορεί να υπάρχει ένα πραγματικό ενιαίο νόμισμα χωρίς ένα ενιαίο κράτος. Γι αυτό η επιχείρηση της δοκιμής του ΕΥΡΩ θα αποτύχει και η αποτυχία αυτή θα συσσωρεύσει τεράστια προβλήματα στο καπιταλιστικό σύστημα.

Διότι όπως γράφει και ο Λαμπράκης στο «Βήμα» και στα «Νέα» του, στις 30 Οκτωβρίου 2001:

«Η κυβέρνηση ανησυχεί, λόγω των αναπόφευκτων συγκρίσεων που θα γίνουν μεταξύ των εισοδημάτων των Ελλήνων και των άλλων Ευρωπαίων εργαζόμενων πολιτών. Συγκρίσεις που θα αποκαλύψουν τις μεγάλες ανισότητες και την ανάγκη του περιορισμού τους»...

Είναι λοιπόν αδύνατο να πετύχει ένα κοινό νόμισμα, αν δεν υπάρχουν μια ενιαία οικονομία και μια ενιαία αστική τάξη, συγκροτημένες σε ένα ενιαίο κράτος, με ενιαία διοίκηση. (Π.χ. όλοι ξέρουμε ότι πολλές ευρωπαϊκές οικονομίες είναι περισσότερο συνδεδεμένες με τις ΗΠΑ παρά με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές).

Είναι αδύνατο να ασκείται μια κοινή νομισματική πολιτική όταν υπάρχουν τόσο διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης των διαφόρων κρατών-μελών, που συνεπάγονται διαφορετικά συμφέροντα για κάθε αστική τάξη. (Π.χ. είναι γνωστό ότι άλλες ευρωπαϊκές αστικές τάξεις θέλουν την ανατίμηση και άλλες την υποτίμηση του ευρώ, ακριβώς γιατί άλλες θέλουν να ευνοήσουν τις εξαγωγές τους ενώ άλλες τις εισαγωγές τους).

Επίσης είναι αδύνατο ένα κοινό νόμισμα να εκφράσει τόσες πολλές και τόσο διαφορετικές οικονομίες, άλλες με ανοδικές κι άλλες με καθοδικές τάσεις. Τέλος, τα αντικρουόμενα αυτά συμφέροντα των διαφόρων εθνικών αστικών τάξεων είναι αδύνατο να πειθαρχήσουν σε μια ενιαία γραμμή-νομισματική πολιτική, αν δεν υπάρχει ένας ενιαίος μηχανισμός επιβολής, δηλαδή ένας και μοναδικός μηχανισμός εξουσίας με μια και μοναδική κυβέρνηση να τον διοικεί.

Όλα αυτά αποδεικνύονται και από την ιστορική πείρα, που διδάσκει ότι καμία προσπάθεια για τη δημιουργία κοινού νομίσματος δεν πέτυχε, αν δεν υπήρχε ήδη μια ενιαία εξουσία. Π.χ. στις ΗΠΑ, τις οποίες προσπαθούν τώρα να αντιγράψουν οι Ευρωπαίοι, το κοινό νόμισμα επιβλήθηκε μόνο μετά την επικράτηση των Βορείων πάνω στους Νοτίους στον εμφύλιο πόλεμο. Το ίδιο ουσιαστικά συνέβη και στη Γερμανία του Μπίσμαρκ και στην Ιταλία του Γκαριμπάλντι. Αντίθετα, η νομισματική ένωση μεταξύ Πρωσίας και Αυστροουγγαρίας το 1857 όχι μόνο απέτυχε αλλά δεν μπόρεσε ούτε καν να αποτρέψει τον πόλεμο μεταξύ των δύο χωρών. Εξίσου αποτυχημένη ήταν το 19ο αιώνα η Λατινική Ένωση. Τέλος, ακόμα και η σκανδιναβική νομισματική ένωση Σουηδίας-Δανίας-Νορβηγίας, συμπληρωματικών δηλαδή μεταξύ τους οικονομιών, διήρκεσε 59 χρόνια και μετά κατέρρευσε.

Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο είναι καταδικασμένο να αποτύχει και το ευρώ. Γι αυτό, η 1 -1 -2002 δεν είναι για τους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς το τέλος ενός δρόμου αλλά η αρχή μιας μεγάλης περιπέτειας.

Αποδεικνύεται σήμερα ότι είναι εντελώς αδύνατο (υπό καπιταλιστικές συνθήκες) 25 ιστορικές χώρες της Ευρώπης και οι άρχουσες τάξεις τους, να βάλουν στην άκρη τα ιδιαίτερα και πολλές φορές αντιτιθέμενα συμφέροντα τους, και να ενωθούν σε ένα ενιαίο κράτος, με μια κοινή οικονομική και εξωτερική πολιτική.

Φυσικά, αυτός που άναψε το φυτίλι γι' αυτήν την από καιρό υποβόσκουσα έκρηξη, είναι οι λαοί της Ευρώπης, και ιδίως ο γαλλικός λαός, που, με το υψηλότατο πολιτικό του επίπεδο και τις τεράστιες αγωνιστικές του παραδόσεις, είπε το αποφασιστικό ΌΧΙ! Το γαλλικό "ΟΧΙ" στο δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα έφερε στην επιφάνεια όλες τις αντιθέσεις της καπιταλιστικής Ευρώπης και οδήγησε στη χρεωκοπία της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής.

Ο γερμανικός καπιταλισμός έχει μετανιώσει για τα τεράστια κεφάλαια που ξόδεψε όλα αυτά τα χρόνια, αφού αυτός ήταν ο κύριος χρηματοδότης αυτού του ουτοπικού σχεδίου. Σήμερα, που βρίσκεται σε κρίση, απαιτεί να βάλουν κι οι άλλοι το χέρι στην τσέπη. Και υπογείως, όπως αποκαλύφθηκε στις αρχές Ιουνίου, προετοιμάζει την επιστροφή στο μάρκο, το οποίο έχει κάθε λόγο να νοσταλγεί έναντι του αφερέγγυου και πανάκριβου ευρώ.

Ο γαλλικός καπιταλισμός βρίσκεται σε αδυναμία κινήσεων μετά το ΌΧΙ" του δημοψηφίσματος. Ο βρετανικός καπιταλισμός επιδιώκει το πισωγύρισμα σε μια Κοινή Αγορά, όπως ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση στη δεκαετία του '80.

Ο ιταλικός καπιταλισμός βρίσκεται σε τόσο άσχημη δημοσιονομική κατάσταση, που αρχίζει κι αυτός να σκέφτεται την εγκατάλειψη του ευρώ. Όσο για τους "μπατίρηδες" της Ανατολικής Ευρώπης, αυτοί θέλουν να τα πιάνουν απ' τους Γερμανούς αλλά να έχουν προστάτες τους Αμερικανούς.

Αυτό στο οποίο συμφωνούν όλοι είναι ότι πρέπει πάση θυσία να συνεχίσουν τις συντονισμένες επιθέσεις τους ενάντια στο ευρωπαϊκό λαό. Αυτό όμως δεν είναι πια αρκετό για να τους ενώσει. Οι αδυσώπητοι νόμοι της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης θ' αναγκάσουν τον καθέναν απ' τους μεγάλους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς να κάνει τις δικές του επιλογές. Το οριστικό ναυάγιο της "ένωσης" τους είναι πολύ κοντά.

Όλα τα πρόσφατα γεγονότα επιβεβαιώνουν ότι το εκ γενετής καταδικασμένο οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης οδεύει με σταθερά βήματα προς την κατάρρευση του: Ένα σημαντικό τμήμα της ιταλικής αστικής τάξης, με αφορμή τις εκλογές, εξέφρασε τη σαφή αντίθεση του στο ευρώ και την ξεκάθαρη νοσταλγία του για επάνοδο στην ιταλική λιρέτα. Ο ΣΕΒ, σε πρόσφατη έκθεση του, αναφέρει ότι εξαιτίας του ευρώ οι περισσότερες ελληνικές βιομηχανίες γνώρισαν σημαντική μείωση των πωλήσεων και των κερδών τους, επειδή το ακριβό ευρώ έπληξε τις εξαγωγές τους. Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, σε πρόσφατη δημοσκόπηση, τάχθηκε κατά του ευρώ. Και, ενόψει της κρίσης του Ιράν, οι διάφορες ευρωπαϊκές χώρες είναι και πάλι διασπασμένες, ακολουθώντας διαφορετική πολιτική η καθεμία.

Τα γεγονότα αυτά έρχονται να προστεθούν στον υπάρχοντα εδώ και καιρό σκεπτικισμό των ισχυρότερων ευρωπαϊκών αστικών τάξεων απέναντι στο ευρώ, στα ηχηρά ΌΧΙ" του γαλλικού και ολλανδικού λαού ενάντια στο ευρωσύνταγμα, στην πολυδιάσπαση της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής στο θέμα του Ιράκ, στην ανεξέλεγκτη διεύρυνση με τη μαζική είσοδο των ρακένδυτων και αμερικανόφιλων ανατολικών χωρών και ούτω καθεξής.

Όλα αυτά, αποδεικνύουν ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχει καμία ενότητα και καμία εμπιστοσύνη, ούτε από τις αστικές τάξεις ούτε από τους λαούς, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και προ πάντων ότι στην πράξη λείπει το πιο βασικό συστατικό του τίτλου της: η "Ένωση".

Η καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση είναι καταδικασμένη από τη γέννηση της να πεθάνει.

Και ο λόγος:

Η μακραίωνη ιστορική διαδικασία της γέννησης και δόμησης του καπιταλισμού πάνω σε ξεχωριστά εθνικά κράτη, με ξεχωριστές και αντικρουόμενες αστικές τάξεις, δεν ξεπερνιέται με διατάγματα και ευχολόγια. Και πολύ περισσότερο, δεν ξεπερνιέται στην Ευρώπη, που οι αστικές τάξεις της έχουν τόσο πολυποίκιλες προελεύσεις, πολιτικές, συμμαχίες και συμφέροντα, αλλά και τέτοιες αμοιβαίες αντιπάθειες και ιστορικά προηγούμενα, που η εθελοντική συνένωση τους ισοδυναμεί με τον τετραγωνισμό του κύκλου.

Στη σημερινή καπιταλιστική Ευρώπη δεν μπορεί να δημιουργηθεί κοινό κράτος με ειρηνικό τρόπο, γιατί καμία αστική τάξη δεν είναι διατεθειμένη να εγκαταλείψει το δικό της κρατικό μηχανισμό, το δικό της στρατό, τη δική της αστυνομία και το δικό της πολιτικό προσωπικό, εργαλεία που αποτελούν αναπόσπαστα όπλα της κυριαρχίας και της ισχύος της, για να υποταχθεί σε ένα νέο κρατικό μόρφωμα, που θα είναι αμφίβολο αν και κατά πόσο θα το ελέγχει η ίδια ή αν θα σημάνει την υποταγή της σε κάποια άλλη, ισχυρότερη αστική τάξη. Και εν τέλει, χωρίς κοινό κράτος δεν μπορεί να υπάρξει κοινή οικονομία, κοινό νόμισμα, ενιαία διοίκηση και ενιαία πολιτική.

Ήδη, εκτός από τους ευρωπαϊκούς λαούς, και οι ίδιες οι ευρωπαϊκές αστικές τάξεις νιώθουν περισσότερο σαν βάρος τόσο το κοινό νόμισμα όσο και το κοινό ευρωπαϊκό ταμείο. Ο μόνος λόγος για τον οποίο οι αστικές τάξεις και οι κυβερνήσεις συνεχίζουν να κρατάν έστω κατ' όνομα στη ζωή την Ευρωπαϊκή Ένωση" τους είναι για να αποδίδουν σε αυτήν όλες τις αντιλαϊκές αποφάσεις τους. Δηλαδή για να εξαπατούν τους ευρωπαϊκούς λαούς λέγοντας τους ότι όλες τις δυσάρεστες αποφάσεις δεν τις παίρνουν οι ίδιες αλλά τις παίρνει δήθεν αυτός ο αόρατος, απόμακρος, άπιαστος και δήθεν "παντοδύναμος" και "ανίκητος" εχθρός που ονομάζεται "Ευρωπαϊκή Ένωση". Έτσι ώστε να καταπνίγουν την κοινωνική δυσαρέσκεια.

Στην πραγματικότητα, η "Ευρωπαϊκή Ένωση" είναι σχεδόν νεκρή. Διότι δεν μπορεί να υπάρξει "Ευρωπαϊκή Ένωση" μέσα σε καπιταλιστικά πλαίσια.