Οι Δήμιοι του λαού θα πέσουν στο λάκκο που έσκαψαν για εμάς

Παρά τις μεγάλες προσδοκίες των μεγαλοαστών για την κυβέρνηση Παπαδήμου
όλα δείχνουν ότι αυτή θα είναι τελικά η κυβέρνηση
της επιστροφής στη δραχμή

Τη στιγμή που ο «μονόδρομος» του Μνημονίου αποκαλύπτεται κάθε μέρα και περισσότερο ως ο δρόμος προς την απόλυτη καταστροφή, οι καπιταλιστές, τα κόμματα τους και οι ρουφιάνοι τους (βλ. μέσα ενημέρωσης) ανακάλυψαν μια νέα εκδοχή αυτού του «μονόδρομου»: την εφαρμογή της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου και, φυσικά, των μέτρων που τη συνοδεύουν, σαν μια τελευταία ευκαιρία για να αποφύγει η χώρα τη χρεοκοπία. Στην πραγματικότητα, κανείς στην Ευρώπη δεν ασχολείται σοβαρά με αυτή τη συμφωνία, αφού το ταχύτατο πέρασμα της κρίσης στον πυρήνα της Ευρωζώνης και η άμεση απειλή για το ίδιο το ευρώ καθιστούν εντελώς δευτερεύον το αν η Ελλάδα θα μπορέσει να εξοικονομήσει ένα μικρό μέρος του χρέους της -πολύ μικρότερο από τα 100 δισ. που μας έλεγαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι το μπλοκ των ξένων τραπεζών ζητά τώρα ληστρικά επιτόκια, της τάξης του 8%, προκειμένου να συμμετάσχει στο πρόγραμμα. Και πώς να μιλήσει πια κανείς για «βιωσιμότητα» του ελληνικού χρέους, όταν αποτυγχάνουν δημοπρασίες ομολόγων της ίδιας της... Γερμανίας;

Στην Ευρώπη, έχει ξεκινήσει μια συζήτηση για ευρωομόλογο, υποτίμηση του ευρώ, απευθείας παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και άλλα παρόμοια μέτρα, που μέχρι χτες έμοιαζαν σχεδόν... επαναστατικά. Κι όμως, όλα αυτά τα μέτρα σήμερα είναι όχι απλώς μετριοπαθή, αλλά ουσιαστικά ξεπερασμένα από την πραγματικότητα. Την ίδια στιγμή, Γάλλοι και Γερμανοί διακηρύσσουν την ανάγκη μεγαλύτερης οικονομικής και δημοσιονομικής ενοποίησης, την αντιλαμβάνονται όμως λίγο περίεργα, με τιμωρίες (ακόμη μεγαλύτερη λιτότητα) για τους «απείθαρχους». Δηλαδή, ή είναι εντελώς ηλίθιοι ή, πολύ απλά, δείχνουν την πόρτα της εξόδου στην Ελλάδα, και όχι μόνο!

Οι Έλληνες μεγαλοκαπιταλιστές και οι πολιτικοί τους υπηρέτες χρησιμοποίησαν από την αρχή την κρίση χρέους της χώρας σαν μια ιστορική ευκαιρία να τσακίσουν τις κατακτήσεις της ελληνικής εργατικής τάξης, να «κινεζοποιήσουν» τον ελληνικό λαό και να διαγουμίσουν το δημόσιο πλούτο. Αντί να διαπραγματευτούν με τους Ευρωπαίους ένα κάπως ρεαλιστικό σενάριο για το χρέος, υπερθεμάτιζαν σε ακόμη μεγαλύτερα χτυπήματα κατά του ελληνικού λαού, όπως αποδείχτηκε π.χ. στο θέμα των συλλογικών συμβάσεων. Αλλά και οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους δεν έκαναν τίποτα διαφορετικό. Δεδομένης της απουσίας ενός κεντρικού ευρωπαϊκού σχεδίου αντιμετώπισης της κρίσης και ενός αντίστοιχου ηγετικού επιτελείου, επέλεξαν τον «εύκολο» δρόμο: να «παραδειγματίσουν» τις άλλες υπό χρεοκοπία χώρες και τους ίδιους τους λαούς τους με μια σκληρή στάση έναντι της Ελλάδας. Ο συνδυασμός των απληστίας των Ελλήνων καπιταλιστών, της υστεροβουλίας των Ευρωπαίων καπιταλιστών και της ουσιαστικής ανυπαρξίας της Ευρωπαϊκής «Ένωσης» τους μετέτρεψε την κρίση χρέους ορισμένων χωρών σε βαθιά ύφεση και, στη συνέχεια, σε ανεξέλεγκτη κρίση χρέους όλης της Ευρώπης, που πλέον απειλεί και την ίδια την ύπαρξη του ευρώ.

Από την άλλη, στο εσωτερικό, ότι κι αν κάνει η κυβέρνηση Παπαδήμου, δεν πρόκειται να εμποδίσει την εσωτερική στάση πληρωμών, που έρχεται καλπάζοντας. Τα κρατικά έσοδα και οι στόχοι για το έλλειμμα εκτροχιάζονται συνεχώς, ενώ τα «κρυφά» χρέη κράτους, επιχειρήσεων και πολιτών διογκώνονται.

Η αντεργατική μανία των μεγαλοκαπιταλιστών και η πλήρης ανικανότητα των πολιτικών τους υπηρετών έχει φέρει τα πράγματα σε τέτοιο σημείο, ώστε, ότι κι αν προλάβουν να πάρουν πίσω από τα εισοδήματα και τις κατακτήσεις του εργαζόμενου ελληνικού λαού, δεν θα αποφύγουν να βαδίσουν και οι ίδιοι την οδό του μαρτυρίου: έξοδος από το ευρώ (ή κατάρρευση του ίδιου του ευρώ), στρατηγική υποβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού στο διεθνή στίβο, χρεοκοπία μεγάλων τομέων του, γενικευμένη κοινωνική και πολιτική κρίση. Εμείς, οι Έλληνες εργαζόμενοι, τα θύματα της απληστίας και της βαρβαρότητας τους, θα πρέπει να προσθέσουμε σε αυτό το σενάριο τις δικές μας εξεγέρσεις και τη γενικευμένη ανυπακοή μας, προκειμένου να διασώσουμε τις δικές μας ζωές, τις ζωές των παιδιών μας και όλα όσα κατακτήσαμε εδώ και έναν αιώνα με αγώνες και αίμα.

Πάρις Δάγλας