Η αντιδραστική ουτοπία της ευρωπαϊκής «ένωσης» μια ανάσα πριν το τέλος

Η λύσσα των Ευρωπαίων καπιταλιστών να φορτώσουν την κρίση στις εργατικές τους τάξεις επισπεύδει το τέλος του (ούτως ή άλλως θνησιγενούς) ευρώ

Η εικόνα του μεγαλοπρεπούς αυτού κτιρίου,
έδρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
είναι εντελώς αναντίστοιχη με την πραγματικότητα.
Η καπιταλιστική αυτή "ένωση" είναι υπό κατάρρευση 

Δέκα ακριβώς χρόνια μετά τη νομισματική ενοποίηση 17 ευρωπαϊκών χωρών, το κοινό νόμισμα τους, το ευρώ, είναι υπό κατάρρευση. Και κατάρρευση του ευρώ σημαίνει ουσιαστική διάλυση του συνολικού οικοδομήματος της «Ευρωπαϊκής Ένωσης». Αυτή επέρχεται πολύ γρηγορότερα απ' ότι περιμέναμε. «Είναι τέτοιες οι αντιθέσεις και τα συμφέροντα του καπιταλισμού ώστε είναι αδύνατο μέσα στο σύστημα του, να γίνει εθελοντικά (δηλαδή χωρίς έναν πόλεμο) ένα ενιαίο ευρωπαϊκό κράτος. Κατά συνέπεια είναι και αδύνατο να υπάρξει ένα ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα»

Η αιτία που οι εγγενείς αντιθέσεις της καπιταλιστικής Ευρώπης τελικά ενεργοποιήθηκαν πολύ γρήγορα είναι η συγκεκριμένη πολιτική την οποία ακολούθησαν οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί σε όλη αυτή τη διαδρομή: Άγρια επίθεση στα ιστορικά δικαιώματα και το εισόδημα των Ευρωπαίων εργατών. Ενίσχυση των πιο παρασιτικών τμημάτων του κεφαλαίου (π.χ. τραπεζικό). Εισαγωγή φτηνών τριτοκοσμικών εργατών για την αντικατάσταση των υψηλά εξειδικευμένων Ευρωπαίων εργατών, με αντίστοιχη καθήλωση της ποιότητας και της ανταγωνιστικότητας των προϊόντων πολλών ευρωπαϊκών χωρών (ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός στην ουσία παραιτήθηκε από δύο ιστορικά του πλεονεκτήματα, το ανθρώπινο δυναμικό και την υψηλή ποιότητα των προϊόντων). Μεταφορά σημαντικών βιομηχανικών μονάδων σε χώρες φθηνού εργατικού κόστους. Χρήση του «ευρώ» ως μηχανισμού άγριας λιτότητας για τις μάζες και συσσώρευσης χρηματιστικών κερδών και όχι ως μέσου ανάπτυξης της οικονομίας. Όλα αυτά τα στοιχεία όξυναν αντί να αμβλύνουν τις εσωτερικές αντιθέσεις, έκαναν μη αντιμετωπίσιμη μια κρίση χρεών και τη μετέτρεψαν σε μόνιμη ύφεση. που φέρνει πιο κοντά το τέλος του ευρώ. Η θρυαλλίδα της επερχόμενης κατάρρευσης είναι η ανυπαρξία αστικών πολιτικών ηγεσιών, ικανών να πάνε κόντρα στη βουλιμία των κυρίαρχων κεφαλαίων και να επιβάλουν μιαν άλλη πολιτική για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της τάξης τους. Ότι και να κάνουν τώρα, λειτουργεί στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που επιδιώκουν. Το «ευρω-ομόλογο» θα γίνει εφαλτήριο για περισσότερη λιτότητα. Ο εξοβελισμός των πλέον προβληματικών χωρών είναι μέτρο διάλυσης και όχι προστασίας της «Ένωσης» και θα προκαλέσει ντόμινο αποχωρήσεων.

Η εξέλιξη που προδιαγράφεται θα έχει αντιφατικές συνέπειες για την ευρωπαϊκή εργατική τάξη και ιδιαίτερα για τον ελληνικό λαό. Ο ελληνικός καπιταλισμός έχει αναδειχτεί πρωταθλητής σε όλα τα στοιχεία που προαναφέραμε. Είναι σίγουρο ότι θα επιδιώξει να χρησιμοποιήσει την επιστροφή στη δραχμή για να ισοπεδώσει εντελώς το βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού και να ολοκληρώσει την «ασιατοποίηση» της χώρας. Ενώ η διάλυση της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» θα διαιρέσει πάλι την Ευρώπη σε στρατόπεδα. Από την άλλη, όμως, η χρεοκοπία του μεγαλύτερου καπιταλιστικού «οράματος» θα φέρει πολλαπλή κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική κρίση στην Ευρώπη και θα βάλει τεράστιες μάζες στο δρόμο της πάλης και της αποδέσμευσης από την αστική επιρροή.

Σωτήρης Κρόκος