Έθνος σε αυτοχειρία

Πέρα από κάθε αμφιβολία αυτή τη δεδομένη στιγμή στην Ελλάδα λαμβάνει χώρα μια συντελεσμένη καταστροφή. Μια καταστροφή της οποίας τραγικότερη έκφραση της δεν είναι ούτε η ανεργία, ούτε η διάλυση του βιοτικού επιπέδου, ούτε η δραματική επιδείνωση του βίου μας, ούτε η φορολογική επιδρομή εις βάρος των αδυνάμων Ελλήνων.

Η τραγικότητα της Ελλάδας του «μνημονίου» είναι ταυτόχρονα και το αποτέλεσμα μιας ολόκληρης πορείας πάνω στην τροχιά του ηδονικού τσοχατζοπουλικού προτύπου. Μιας πορείας η οποία μετάλλαξε ένα λαό περήφανο, γεμάτο λεβεντιά, φιλότιμο και παλικαριά, σε μια μάζα τηλεθεατών, δανειοληπτών, καταναλωτών. Αποτέλεσμα; Καθημερινά παρακολουθούμε αποσβολωμένοι συνανθρώπους μας να αυτοκτονούν. Να διαπράττουν δηλαδή την απόλυτη ύβρη απέναντι στον θεό και στην κοινωνία. Ένας άνθρωπος ο οποίος αυτοκτονεί, δηλώνει ότι έχει χάσει ολοκληρωτικά τη συνείδηση του. Αρνείται να αντιμετωπίσει τις ευθύνες του, αρνείται να δώσει τη μάχη για τη ζωή του. Και τελικά αρνείται την ίδια του την υπόσταση ως «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν».

Τα στατιστικά στοιχεία τα οποία δημοσιεύονται είναι συγκλονιστικά. Εκατοντάδες Έλληνες κάθε χρόνο αυτοκτονούν και ακόμη περισσότεροι το αποπειρούνται. Άνθρωποι αυτοπυρπολούνται έξω από τράπεζες!

Εδώ τίθεται ένα ιστορικό παράδοξο: αυτή εδώ η πατρίδα, στην πολύ πρόσφατη ιστορική της παρουσία, βίωσε καταστάσεις πολύ χειρότερες από τις σημερινές. Και αν οι σημερινές καταστάσεις εμπεριέχουν την απειλή της πείνας, άνθρωποι τους οποίους γνωρίζουμε από το οικογενειακό και φιλικό μας περιβάλλον, βίωσαν τον εφιάλτη της πείνας. Βίωσαν τι σημαίνει δελτίο τροφίμων, τι σημαίνει να τρως λεμονόκουπες από τα σκουπίδια, π σημαίνει τα παιδιά να γεννιούνται και λίγο μετά να πεθαίνουν από ασιτία, τι σημαίνει να τρως κρέας μια φορά τον χρόνο. Βίωσαν τον εφιάλτη της ξενιτιάς, όχι ως επαγγελματικής προοπτικής και καριέρας, αλλά ως αναγκαίας πράξης επιβίωσης σε γαλαρίες, ορυχεία και σκαλωσιές. Βίωσαν τον εφιάλτη των γραμματίων, του πλειστηριασμού και ακόμη της λασπωμένης γειτονιάς και του σπιτιού από πρόχειρους τσιμεντόλιθους και λαμαρίνες, όπου ζούσαν πολυμελείς οικογένειες.

Γιατί τα γραφούμε όλα αυτά; Για τον προφανή λόγο: να καταδείξουμε ότι σε μια κοινωνική πραγματικότητα πολύ χειρότερη από τη σημερινή, οι Έλληνες όχι μόνο δεν αυτοκτονούσαν, αλλά αντιθέτως ήταν αφάνταστα πιο περήφανοι και πιο δυνατοί από σήμερα, γιατί είχαν αυτό ακριβώς που δεν υπάρχει σήμερα: το αγωνιστικό ιδεώδες για να βελτιώσουν τη ζωή τους. Υπήρχε η προοπτική για ένα καλύτερο αύριο, μα πάνω και από αυτά υπήρχε η προσωπική αξιοπρέπεια. Ο Έλληνας φτωχός ή πλούσιος, μορφωμένος ή αγράμματος, είχε σαν επίκεντρο του βίου του την αξιοπρέπεια.

Το «όνειρο των αγορών» για να δημιουργηθεί, απαιτούσε έναν λαό εκφυλισμένο. Ανθρώπους με μηδενική κρίση, με ψεύτικες ανάγκες τις οποίες θα ικανοποιούσαν με ψεύτικα χρήματα. Δημιουργήθηκε μια κοινωνική σύνθεση βασισμένη στον τηλεοπτικό, εργασιακό και καταναλωτικό αμοραλισμό και με ηθικά άλλοθι τον «εκσυγχρονισμό» και την «ευρωπαϊκή ενοποίηση».

Μέσα σε ελάχιστα χρόνια, δημιουργήθηκε το πρότυπο εκείνο του άνθρωπου, κατά το οποίο ο κοινωνικά επιφανής είναι εκείνος με το πολυτελές αυτοκίνητο, αυτός με το φουσκωμένο από πιστωτικές κάρτες πορτοφόλι, ο ξιπασμένος νεόπλουτος αθηναϊκών προαστίων, εκείνος που θεωρούσε ανδραγαθήματα «ΣΚ» στην Μύκονο και τα Χριστούγεννα στις Μαλδίβες. Και ακόμη χειρότερα, εκείνος που βίωνε ως προσωπική αυτοεπιβεβαίωση και κοινωνική καταξίωση τη συμμέτοχη σε τηλεπαιχνίδια, τα τηλεοπτικά παράθυρα, τον αθλητικό τζόγο, το χρηματιστήριο, τον «λουλουδοπόλεμο» στα νυκτερινά κέντρα, εκφράσεις της θλιβερής και παρανοϊκής νεοελληνικής ματαιοδοξίας και ψυχικής ανυπαρξίας.

Ένας λαός στον οποίο επέβαλαν συνειδησιακά να πιστεύει πως χωρίς όλα αυτά δεν μπορεί να ζήσει, ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες, ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς πολυτελές αυτοκίνητο και ακριβό διαμέρισμα για να παριστάνει τον «επιτυχημένο» στους συγγενείς και στα πεθερικά του...

Ένας τέτοιος λαός που υποδουλώθηκε στο ψέμα και εξοβέλισε την ανθρωπιά, τη λιτότητα, την αρχοντιά και την απλότητα από τη ζωή του, μοιραία δεν μπορεί να αντέξει την κατάρρευση του προσωπικού του μύθου. Έπλασε ένα δικό του κόσμο, φανταστικό, μέσα στον οποίο αν και ήξερε ότι είναι ένα μηδενικό, του προσφερόταν η ηδονή του αμοραλιστικού φαίνεσθαι. Δημιούργησε ο ίδιος ο Έλληνας ένα αποκρουστικό αυτοείδωλο και τώρα είναι η ώρα που το βλέπει στον καθρέπτη της ίδιας του της καταστροφής. Ένας λαός χωρίς ιδανικά, χωρίς αξίες, χωρίς προοπτική, χωρίς ψυχικές αντιστάσεις, χωρίς αγωνιστικό πνεύμα και τελικά, χωρίς καμιά ελπίδα. Αυτός ο λαός αυτοκτονεί μεταφορικά και κυριολεκτικά. Εκεί τον οδήγησαν οι "σωτήρες" του εκσυγχρονισμού. Και την ίδια σαπίλα θέλουν να συντηρήσουν οι ξιπασμένοι νεοπασοκάνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ. Και μόνο το γεγονός ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας βλέπει ως ελπίδα τον μεταλλαγμένο παρασιτισμό των τσοχατζοπούλειων «ηθών», δείχνει πλέον ότι αυτό το έθνος συνειδητά θέλει να αυτοκτονήσει.

Ευάγγελος Χ. Χανιώτης