Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Η αρχή του εθνικού διχασμού


Το 1915 ανατρέπονται τα πολιτικά δεδομένα στην Ελλάδα. Οι δύο πρωταγωνιστες της δημόσιας ζωής, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Α’ και ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος φτάνουν σε ανοιχτή ρήξη, για το αν η Ελλάδα πρέπει να συστρατευτεί με την Ανταντ στον Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ρήξη αυτή θα προκαλέσει γρήγορα έναν πρωτοφανή σε βάθος και ένταση εθνικό διχασμό, που θα έχει καταστρεπτική επίδραση στον ελληνισμό.


Δύο μυθοποιητικές
λιθογραφίες της περιόδου των Βαλκανικών Πολέμων
για τους πρωταγωνιστές του Εθνικού Διχασμού
που θ' ακολουθούσε
Η έκρηξη του παγκόσμιου πολέμου (καλοκαίρι 1914) βρίσκει την Ελλάδα μοιρασμένη σε δυο στρατόπεδα. Από τη μια μεριά βρίσκονται οι οπαδοί της Αντάντ (με ηγέτη τον πρωθυπουργό και ηγέτη του Κόμματος των φιλελευθέρων Ε. Βενιζέλο) και από την άλλη μια ευρύτατη σύμπραξη πολιτικών δυνάμεων, που περιλαμβάνει γερμανόφιλους και θιασώτες της ουδετερότητας (με ουσιαστικό εκφραστή το βασιλιά Κωνσταντίνο). Η πρώτη παράταξη υποστηρίζει ότι η συμπόρευση με τους Αγγλογάλλους θα λειτουργήσει υπέρ της εκπλήρωσης των ελληνικών αλυτρωτικών πόθων (με δεδομένο ότι η Τουρκία είχε ήδη συστρατευτεί με τις Κεντρικές Αυτοκρατορίες, ενώ η Βουλγαρία προσανατολιζόταν προς αυτή την κατεύθυνση). Η δεύτερη παράταξη απαντά ότι η χώρα, αν εμπλακεί στην πολεμική αναμέτρηση, θα μπει απλώς σε επικίνδυνες εθνικές περιπέτειες, για να υπηρετήσει τα αγγλογαλλικά συμφέροντα.

Πτώση του Βενιζέλου
Η διένεξη κορυφώνεται τον Ιανουάριο του 1915, με την προσπάθεια του Βενιζέλου να επιτύχει την αποστολή ελληνικών δυνάμεων στις επιχειρήσεις των Δαρδανελίων, στο πλευρό της Αντάντ. Μετά από πολυήμερες πολιτικές ζυμώσεις και διαβουλεύσεις, διαπιστώνεται το ανέφικτο συμφωνίας μεταξύ βασιλιά και πρωθυπουργού και ο τελευταίος αναγκάζεται να υποβάλει την παραίτηση του (21 Φεβρουαρίου), η οποία και γίνεται αποδεκτή. Σημειώνεται ότι τις ημέρες εκείνες διεξάγεται ένας άνευ προηγουμένου διπλωματικός «αγώνας δρόμου» από την πλευρά των Αγγλογάλλων και των Γερμανών, που και οι δύο επιδιώκουν να προσελκύσουν την Ελλάδα με το μέρος τους, με υποσχέσεις και απειλές. Οι πρώτοι μάλιστα εμφανίζονται πιο πλουσιοπάροχοι σε προσφορές, υποσχόμενοι σχεδόν την εκπλήρωση της ελληνικής Μεγάλης Ιδέας. Κατά τη διάρκεια αυτού του διπλωματικού παρασκηνίου, ακούγονται πολλά και διάφορα για τους δυο βασικούς πρωταγωνιστές του δράματος. Έτσι, ο Κωνσταντίνος δέχεται τις πρώτες σαφείς κατηγορίες περί γερμανοφιλίας (συγκαλυμμένης με την επίφαση της ουδετερόφιλης στάσης του), ενώ ο Βενιζέλος κατηγορείται ότι διεξάγει απαράδεκτα διπλωματικά παζάρια, αποδεχόμενος ακόμα και την παραχώρηση μέρους της ανατολικής Μακεδονίας στη Βουλγαρία, προκειμένου να συμπράξει κι αυτή με την Αντάντ (με αντάλλαγμα συμμαχικές παραχωρήσεις στη Μικρασϊα). Στην όλη διαμάχη φαίνεται να εμπλέκεται και η βασίλισσα Σοφία, η οποία -ως αδελφή του Γερμανού κάιζερ Γουλιέμου- επηρεάζει σαφώς το βασιλιά Κωνσταντίνο στις ουδετερόφιλες διακηρύξεις του.

Κυβέρνηση Γούναρη
Λίγες μέρες μετά την παραίτηση του Βενιζέλου, ο Κωνσταντίνος διορίζει κυβέρνηση μειοψηφίας υπό τον Δημήτριο Γούναρη (24 Φεβρουαρίου). Η κυβέρνηση αυτή κινείται γενικά στα ουδετερόφιλα πλαίσια της πολιτικής του Κωνσταντίνου, παράλληλα όμως κάνει σαφές στους Συμμάχους της Αντάντ ότι μια ενδεχόμενη πολεμική σύμπραξη μ' αυτούς προϋποθέτει και τη σαφή εξασφάλιση εκ μέρους τους των βόρειων συνόρων της χώρας (που απειλούνταν από την ακόμα ουδέτερη Βουλγαρία). Την Ίδια ώρα, ο βασιλιάς και το περιβάλλον του προσπαθούν ν' αναζητήσουν ανάλογες εγγυήσεις από την πλευρά των Κεντρικών Δυνάμεων.
Οι όλοι χειρισμοί της κυβέρνησης Γούναρη και του βασιλιά αποδεικνύονται τουλάχιστον ατυχείς και δεν βρίσκουν ουσιαστική ανταπόκριση ούτε από την πλευρά της Αντάντ, ούτε και από την πλευρά των Κεντρικών Δυνάμεων. Και οι δυο εμπόλεμοι συνασπισμοί, προσδοκώντας την προσέλκυση της Βουλγαρίας, αρνούνται εγγυήσεις για τα ελληνικά σύνορα και αρκούνται σε γενικόλογες διατυπώσεις «γεναιοδωρίας». Την ίδια ώρα ο Βενιζέλος και οι οπαδοί του εντείνουν τις πιέσεις τους για άμεση ένταξη στην Αντάντ, μια πολιτική που βρίσκει σύμφωνα και κάποια μέλη της βασιλικής οικογένειας (χαρακτηριστικότερη περίπτωση ο τότε διάδοχος Γεώργιος, μετέπειτα βασιλιάς).
Την κατάσταση σύγχυσης επιδείνωνε μια ξαφνική σοβαρή ασθένεια του βασιλιά (Απρίλιος), η οποία τον αδρανοποιεί προσωρινά από τη δημόσια ζωή - παρά λίγο να τον οδηγήσει στο Θάνατο-. Παράλληλα, η Ελλάδα ζει την έξαψη ενός άγριου προεκλογικού αγώνα, κατά τη διάρκεια του οποίου οι δυο μεγάλες παρατάξεις (βενιζελικοί και αντιβενιζελικοί) μετέρχονται όλα τα μέσα για να προσελκύσουν ψήφους. Μεταξύ άλλων, αλληλοκατηγορούνται για εθνική μειοδοσία και εμφανίζονται οι μεν ως εκφραστές του αλυτρωτικού εθνικού οράματος και οι δε ως εγγυητές της ειρήνης και της εθνικής ασφάλειας. Στο πλαίσιο αυτής της προεκλογικής έντασης, η βενιζελική παράταξη αρχίζει ν' αποκτά μια αδιαμόρφωτη αλλά σαφή αντιμοναρχική ταυτότητα (μια και το βασιλικό περιβάλλον δρα πλέον ανοιχτά υπέρ των αντιπάλων της), ενώ -στην άλλη πλευρά- γίνεται όλο και πιο εμφανής η αντιπάθεια προς την Αντάντ αλλά και η ολίσθηση σε πολιτικές αντιλήψεις που αρμόζουν μάλλον σε απόλυτες μοναρχίες και όχι σε συνταγματικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Δημήτριος Γούναρης
συμπλέκονται προς ικανοποίηση των εχθρών της Ελλάδας.
Γελοιογραφία του 1915 από την εφημερίδα
 "Ρωμηος" του Γ.Σουρή



Νέα νίκη του Βενιζέλου
Οι εκλογές της 31ης Μαΐου 1915 καταλήγουν σε νέο και μεγαλειώδη θρίαμβο της πολιτικής του Ε. Βενιζέλου και του Κόμματος φιλελευθέρων, που κερδίζει 189 βουλευτικές έδρες, έναντι 127 των συνασπισμένων αντιπάλων του. Σ' αυτούς θα πρέπει να συνυπολογιστούν και οι δύο σοσιαλιστές βουλευτές της θεσσαλονίκης, που -από σαφώς διαφορετική ιδεολογική σκοπιά από εκείνην του Κωνσταντίνου- αντιδρούν στην πολεμική εμπλοκή της Ελλάδας.
Η νίκη του Βενιζέλου προκαλεί πραγματικό «σοκ» στο βασιλιά που για ένα διάστημα -επικαλούμενος πολλούς και διάφορους λόγους- κάνει ό,τι μπορεί για να καθυστερήσει την νέα πρωθυπουργοποίηση του Βενιζέλου. Με τους χειρισμούς του όμως επιδεινώνει το ήδη βαρύ πολιτικό κλίμα, χωρίς να ουσιαστικά να πετύχει τίποτα. Στις 3 Αυγούστου -και ενώ πολλοί σύμβουλοι του τον παροτρύνουν να προχωρήσει σε συνταγματική εκτροπή- ο Κωνσταντίνος αναγκάζεται να ορκίσει και πάλι τον Βενιζέλο πρωθυπουργό, κάνοντας του όμως σαφές ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσει από τις απόψεις του για την μη έξοδο της Ελλάδας στον πόλεμο.

Η νέα κυβέρνηση Βενιζέλου
Στις συνθήκες αυτές, οι εξελίξεις ήταν ήδη προδιαγεγραμμένες. Η νέα κυβέρνηση Βενιζέλου, θεωρώντας αυτονόητο δικαίωμα της να καθορίζει η ίδια (και όχι ο θρόνος) την εξωτερική πολιτική της χώρας, προετοιμάζει το έδαφος για την πλήρη ένταξη της χώρας στο συνασπισμό της Αντάντ. Την ίδια ώρα ο Κωνσταντίνος, συνεχίζει τις διαβουλεύσεις του με Γερμανούς ιθύνοντες, δρώντας μάλλον ως ουσιαστικός κυβερνήτης της χώρας παρά ως ανεύθυνος άρχων.
Η κατάσταση εκτραχύνεται στις 8-10 Σεπτεμβρίου, όταν η Βουλγαρία προχωράει αρχικά σε μερική και στη συνέχεια σε γενική επιστράτευση, κάνοντας σαφές ότι επίκειται η είσοδος της στον πόλεμο, με την πλευρά των Κεντρικών Δυνάμεων (με πρώτο στόχο της τη Σερβία). Στις νέες συνθήκες, ο πρωθυπουργός κατορθώνει μεν να πείσει το βασιλιά για την ανάγκη ανάλογης γενικής επιστράτευσης από τη μεριά της Ελλάδας, όχι όμως και για την ανάγκη άμεσης εμπλοκής στον πόλεμο. Έτσι, η χώρα βρίσκεται για ένα διάστημα σε μια σχεδόν παρανοϊκή κατάσταση «ένοπλης ουδετερότητας», που προκαλεί αντιδράσεις τόσο από την πλευρά των Αγγλογάλλων, όσο και των Γερμανών.
Κατά τις επόμενες ημέρες οι Σύμμαχοι της Αντάντ μεθοδεύουν την απόβαση δυνάμεων τους στη Θεσσαλονίκη (με τη σιωπηρή ανοχή -αν όχι προτροπή- του Βενιζέλου), ενώ ο Κωνσταντίνος προσανατολίζεται πλέον ανοιχτά στη λογική της συνταγματικής εκτροπής, για να ανατρέψει την κυβέρνηση.
Η ολοκληρωτική ρήξη θα έλθει το βράδυ της 21ης προς 22α Σεπτεμβρίου 1915, όταν ο Βενιζέλος, μ' έναν θυελλώδη λόγο του στη Βουλή, υποστηρίζει πλέον ανοιχτά την ανάγκη της εξόδου στον πόλεμο. Ακολουθεί η διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, που καταλήγει με 142 θετικές ψήφους, 102 αρνητικές και 13 αποχές. Το «γάντι» είχε ήδη ριχτεί.

Ανατροπή και Διχασμός
 Όπως αναμενόταν, ο βασιλιάς αρνείται ν' αποδεχτεί τη νέα κατάσταση. Μετά την ιστορική εκείνη συνεδρίαση της Βουλής, συναντιέται με τον πρωθυπουργό και του κάνει σαφές ότι ο ίδιος επιμένει στην πολιτική της ουδετερότητας.
Εμπρός στη νέα βασιλική άρνηση, ο Βενιζέλος, ο νικητής των εκλογών και της πρόσφατης ψηφοφορίας στη Βουλή, αναγκάζεται να υποβάλει και πάλι την παραίτηση του.
Λίγες ώρες αργότερα, σχηματίζεται βασιλική κυβέρνηση συνασπισμού υπό τον Α. Ζαΐμη, ενώ οι Αγγλογάλλοι αρχίζουν την αποβίβαση στρατευμάτων τους στη Θεσσαλονίκη.
Ήταν η ουσιαστική απαρχή της περιόδου του Εθνικού Διχασμού, που τόσα θα στοίχιζε στην Ελλάδα.

Η Αντάντ στη Θεσσαλονίκη και ο Ελ.Βενιζέλος
Με την πτώση του Ελευθέριου Βενιζέλου (Σεπτέμβριος 1915) ανοίγει ο δρόμος για την de facto εμπλοκή της Ελλάδας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρώτο βήμα είναι η συμμαχική απόβαση στη Θεσσαλονίκη.

Οι σύμμαχοι της Ανταντ αποβιβάζουν δυνάμεις τους
στη Θεσσαλονίκη
καταργόντας de facto την ελληνική ουδετερότητα.

Η απόβαση των δυνάμεων της Αντάντ στη Θεσσαλονίκη αρχίζει λίγες ώρες μετά την παραίτηση του Βενιζέλου (22 Σεπτεμβρίου) και σίγουρα αποτελεί σαφή παραβίαση της ελληνικής ουδετερότητας. Σχεδόν παράλληλα, η Γερμανία και η Αυστρία επιτίθενται εναντίον της Σερβίας και γρήγορα τις ακολουθεί και η Βουλγαρία.       . '
Μέσα σ' αυτό το χάος, η νέα κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη προσπαθεί να κρατήσει μάλλον ήπια στάση απέναντι στους Αγγλογάλλους, κάνοντας όμως σαφές σ' αυτούς ότι επιμένει στην πολιτική της ουδετερότητας. Κατά τις αμέσως επόμενες ημέρες το πολιτικό κλίμα οξύνεται υπέρμετρα, με τον Ελευθέριο Βενιζέλο να καταγγέλλει απροκάλυπτα πλέον -και μάλιστα από το βήμα της Βουλής- τον Κωνσταντίνο για συνταγματική εκτροπή και για κατάλυση του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος.
Όσο περνούν οι μέρες, οι σχέσεις μεταξύ της ελληνικής κυβέρβασιλικών εντολών. Ακολουθεί η διάλυση της Βουλής και η προκήρυξη νέων εκλογών για τις 6 Δεκεμβρίου, από τις οποίες όμως δηλώνει αποχή ο Ε. Βενιζέλος και το κόμμα του.
Στρατηγός Σαράιγ, διοικητής
των συμμαχικών
δυνάμεων της Μακεδονίας
Η νέα κυβέρνηση προσπαθεί να πετύχει κάποιες συνεννοήσεις με την Αντάντ, με τρόπο όμως εντελώς αδέξιο. Μεταξύ άλλων απειλεί ότι, τηρώντας τους όρους της ουδετερότητας, θα... αφοπλίσει τα συμμαχικά στρατεύματα της Μακεδονίας. Είναι σαφές ότι με τους τότε χειρισμούς του το βασιλικό περιβάλλον προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, αναμένοντας ίσως και θεαματικές αλλαγές στο μακεδόνικο μέτωπο, σε βάρος των δυνάμεων της Αντάντ.Οι μονόπλευρες εκλογές της 6ης Δεκεμβρίου οδηγούν φυσικά στην επικράτηση των αντιβενιζελικών κομμάτων. Το αποτέλεσμα τους όμως καταγγέλλεται ως παράνομο από τον Βενιζέλο (που ενισχύεται πλέον εμφανώς από τον συμμαχικό παράγοντα). Ακολουθεί -λίγες ημέρες αργότερα- μια κίνηση βενιζελικών παραγόντων στη Θεσσαλονίκη (Αλέξανδρος Ζάνας, Περικλής Αργυρόπουλος, Παμίκος Ζυμβρακάκης), που καταλήγει με τη συγκρότηση της Επιτροπής Εθνικής Άμυνας. Η κίνηση αυτή υποστηρίζεται ανοιχτά από τους Συμμάχους (ιδίως από το διοικητή των δυνάμεων της Μακεδονίας Γάλλο στρατηγό Σαράιγ). Μερικούς μήνες αργότερα, ο Βενιζέλος θα εγκαταστήσει δική του κυβέρνηση στη Θεσσαλονίκη (1916) και τελικά -με την ένοπλη βοήθεια της Αντάντ- θα ανατρέψει τον Κωνσταντίνο (1917).


Η διάσπαση της ελληνικής επικράτειας
Το φθινόπωρο του 1916 η Ελλάδα γνωρίζει μια πρωτόγνωρη και οδυνηρή εμπειρία. Χωρίζεται σε δύο κράτη:
στο κωνσταντινικό κράτος των Αθηνών και στο βενιζελικό κράτος της Θεσσαλονίκης.

Η ελληνική ουδετερότητα καταρρέει ουσιαστικά από τις αρχές του 1916, όταν ο διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων της Μακεδονίας στρατηγός Σαράιγ εγκαταλείπει τη στάση του «φιλοξενούμενου» και αρχίζει να συμπεριφέρεται ως αρχηγός κατοχικών δυνάμεων. Δεν διστάζει μάλιστα να αφοπλίσει ελληνικές δυνάμεις και να απελάσει διπλωμάτες των Κεντρικών Δυνάμεων.
Την ίδια ώρα η φιλοβασιλική κυβέρνηση Σκουλούδη ακολουθεί απόλυτα παθητική στάση απέναντι στις εξελίξεις και στις 10 Μαίου, μετά από πιέσεις και απειλές της Γερμανίας, διαπράττει το ολίσθημα να παραδώσει το οχυρό Ρούπελ στους Βουλγάρους (συμμάχους των Κεντρικών Δυνάμεων). Με την πράξη της εκείνη προκαλεί θύελλα αντιδράσεων, τόσο σε εσωτερικό επίπεδο, όσο και από την πλευρά των Συμμάχων της Αντάντ, που κηρύσσουν το στρατιωτικό νόμο στις περιοχές που ελέγχουν. Ακολουθεί η παραίτηση του Σκουλούδη και η επάνοδος του Α. Ζαΐμη στην πρωθυπουργία (11 Ιουνίου), επί των ημερών του οποίου οι βουλγαρικές δυνάμεις θα προελάσουν στο έδαφος της Μακεδονίας. Τότε, μέσα σε κατάσταση γενικής σύγ¬χυσης, εκδηλώνεται το φιλοβενιζελικό κίνημα της Εθνικής Άμυνας στη Θεσσαλονίκη (17 Αυγούστου) και λίγο αργότερα σχηματίζεται νέα κυβέρνηση στην Αθήνα από τον Νικόλαο Καλογερόπουλο (29 Αυγούστου).
Η διάσπαση της χώρας σε δύο κράτη θα ολοκληρωθεί στις 26 Σεπτεμβρίου, με την άφιξη του Ε. Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη, που θα σχηματίσει επαναστατική φιλοσυμμαχική κυβέρνηση και θα κηρύξει τον πόλεμο στις Κεντρικές Δυνάμεις. Την ίδια ώρα, ο Καλογερόπουλος παραιτείται και νέος βασιλικός πρωθυπουργός αναλαμβάνει στην Αθήνα ο Σπυρίδων Λάμπρος (27 Σεπτεμβρίου).
Τον Οκτώβριο και τις πρώτες μέρες του Νοεμβρίου οι Σύμμαχοι εντείνουν τις διπλωματικές και στρατιωτικές πιέσεις προς το καθεστώς των Αθηνών. Στις 18 Νοεμβρίου ένα γαλλικό άγημα επιχειρεί να βαδίσει κατά της πρωτεύουσας, αποκρούεται όμως από δυνάμεις αφοσιωμένες στο βασιλιά. Κατά τις συγκρούσεις αυτές, σκοτώνονται 57 ξένοι στρατιώτες.
Στις μέρες που ακολουθούν, το κωνσταντινικό καθεστώς εξαπολύει τρομερές διώξεις στην Αθήνα εναντίον των βενιζελικών (θύμα τους είναι και ο δήμαρχος Εμμανουήλ Μπενάκης, που ξυλοκοπείται άγρια), ενώ οι Σύμμαχοι εντείνουν το ναυτικό αποκλεισμό του κράτους των Αθηνών. Κορυφαίο γεγονός της ίδιας περιόδου είναι και το περίφημο «Ανάθεμα», που οργανώνεται εναντίον του «προδότη» Βενιζέλου στο σημερινό Πεδίο του Άρεως (12 Δεκεμβρίου). Παρόντες είναι ο μητροπολίτης Αθηνών Θεόκλητος, αρκετοί επίσκοποι, δεκάδες ιερείς και πλήθος λαού.
Με το «Ανάθεμα» εκείνο κορυφώνεται ο Εθνικός Διχασμός και σηματοδοτείται η αρχή του τέλους για το κωνσταντινικό καθεστώς, που θα ανατραπεί λίγους μήνες αργότερα από τους Συμμάχους.
το "ανάθεμα" κατά του Βενιζέλου

Πηγές:
Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου