Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

Λίγο πριν την τελική μάχη

Ο «Μπροστάρης» χαμογέλασε. Οι αναφορές εκείνου ήταν όλο και πιο ενδιαφέρουσες. Η περιγραφή των συζητήσεων, σε συνδυασμό με τις πληροφορίες που λάμβανε από τους πράκτορες του στις δημόσιες υπηρεσίες, του έδιναν μια πολύ καλή εικόνα. Η πλάστιγγα έγερνε αργά αλλά σταθερά προς τη μεριά της «Μάχης». Τις τελευταίες ημέρες, ένας υπουργός της κυβέρνησης είχε προσπαθήσει να έρθει σε επαφή μαζί του. Επέμενε μάλιστα για μια συνάντηση, ακόμα και στη βιομηχανική ζώνη. Αν αυτό δεν ήταν η ομολογία της επερχόμενης ήττας, τότε τι ήταν; Ο «μπροστάρης» δεν φοβόταν για παγίδα. Αντιλαμβανόταν ότι κάποιοι έβλεπαν το τέλος και προσπαθούσαν να σώσουν το τομάρι τους, πετυχαίνοντας προσωπικές συμφωνίες. Το ότι βρέθηκαν σε αυτή τη θέση όμως, ήταν δική τους επιλογή. Όχι, δεν θα έπαιζε το παιχνίδι τους.
Μέσα του πάλευε. Εδώ και έξι μήνες, προσπαθούσε να πάρει την απόφαση για την τελική μάχη. Δίσταζε. Όμως, φοβόταν ότι με την αναποφασιστικότητα του, έπαιζε το παιχνίδι των διεφθαρμένων στελεχών της κυβέρνησης της Νέας Πορείας, που κέρδιζαν συνεχώς χρόνο, εδραιώνοντας την εξουσία τους και διευθετώντας τις όποιες εκκρεμότητές τους. Οι πληροφορίες για μεταφορές στο εξωτερικό -σε φορολογικούς παραδείσους- μεγάλων ποσών τα οποία χρειαζόταν η χώρα για την ανάπτυξη της, μετά μάλιστα τα όσα είχαν προηγηθεί, ανησυχούσαν πολύ τον «μπροστάρη». Υπήρχε και η επόμενη μέρα, η οποία όσο πέρναγε ο καιρός και διαιωνιζόταν η διακυβέρνηση από τη Νέα Πορεία, φάνταζε όλο και πιο δύσκολη. Ο σχεδιασμός για την επόμενη μέρα προβλημάτιζε πολύ τον «μπροστάρη». Ο νους του γύρισε στην τελευταία κυβέρνηση των εθνικιστών. Μπορεί να βαλλόταν από παντού και να λειτουργούσε σε πολύ εχθρικό επικοινωνιακό περιβάλλον, όμως αυτό δεν την απάλλασσε των ευθυνών της: τα είχε κάνει θάλασσα και επιπλέον, είχε ανοίξει το δρόμο στην πιο σαθρή εξουσία που είχε γνωρίσει ο τόπος. Η προδοσία των λαϊκών προσδοκιών ισοδυναμούσε στα μάτια του με έγκλημα, το οποίο δεν έπρεπε να επαναληφθεί.
Ο «μπροστάρης» γνώριζε πολύ καλά ότι την επόμενη μέρα, για να επιβιώσει, έπρεπε να εκμεταλλευθεί την επαναστατικότητα και δυναμικότητα των στελεχών της «Μάχης». Απαιτείτο μια διαρκής εθνική επανάσταση αλλά και εγρήγορση, για την αποκατάσταση, την αναδόμηση και την ανάπτυξη. Η αποχώρηση από την EE ήταν ειλημμένη απόφαση για τους «μαύρους», αν οι προτάσεις των ριζοσπαστών της Δεξιάς για χαλαρή συνομοσπονδία δεν γίνονταν δεκτές... Τα αισθήματα τους τα μοιράζονταν και άλλοι λαοί, όπως οι Γάλλοι και οι Ιταλοί, καθώς η Κομισιόν, αλλά και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με τους δεκάδες Τούρκους ευρωβουλευτές, είχαν ακολουθήσει εκ διαμέτρου αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που επιθυμούσαν οι γηγενείς Ευρωπαίοι. Σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, αριστεριστές και Τούρκοι είχαν συγκροτήσει μέτωπο στο Ευρωκοινοβούλιο, υπό την αιγίδα της Ουάσινγκτον, αποκαλύπτοντας τις πραγματικές τους προθέσεις.
Η προσπάθεια της «Μάχης» θα στηριζόταν στην ευλογία και τη στήριξη της Εκκλησίας, που είχε περάσει μεν στην παρανομία, ετοίμαζε δε με επιμέλεια το έδαφος για την επόμενη μέρα. Τα κρυφά κατηχητικά στη Νέα αλλά και στην Παλιά Πόλη, προετοίμαζαν το έδαφος για μια επανάσταση εθνικών διαστάσεων, που θα έφερνε πίσω πανηγυρικά τους παλιούς τρόπους. Ο «μπροστάρης» κρέμασε το κεφάλι του πίσω και αναστέναξε. Πόσο ποθούσε η ψυχή του να ακούσει τον Ακάθιστο Ύμνο μέσα σε μια βυζαντινή εκκλησία στο Μυστρά... Πόσο... Ζούσε, ανέπνεε για την πρώτη δοξολογία με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια, από τους εναπομείναντες αρχιερείς, στη μητρόπολη των Αθηνών. Αλήθεια, πόσοι αρχιερείς είχαν επιβιώσει των φυλακίσεων και των διωγμών; Ελάχιστοι. Επτά... Όλοι τους βρίσκονταν σε κατ' οίκον περιορισμό.
Πού την είχαν καταντήσει τη χώρα... Που το Σύνταγμα της κάποτε προνοούσε για την καλλιέργεια εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης... Τώρα προνοούσε για την «ισονομία», ανεξαρτήτως φυλής και εθνικότητας και... σεξουαλικών προτιμήσεων! Δεν είχε κανείς παρά να περάσει στην Παλιά Πόλη, για να δει το χάλι. Σόδομα και Γόμορρα, ηθικό χάος... Οι υπερβολές είχαν αρχίσει μάλιστα να προβληματίζουν ακόμα και τα στελέχη της κυβέρνησης.
Δεν ήταν πουριτανός ο «μπροστάρης». Το αντίθετο μάλιστα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε αρπαχθεί με τον παπά. Αναγνώριζε όμως την ευεργετική επίδραση της Εκκλησίας για την διατήρηση του συνεκτικού ιστού της κοινωνίας, την αποτροπή του ηθικού χάους και την ψυχολογική στήριξη των πολιτών. Ο ίδιος πίστευε στο Θεό, ήταν ευλαβής, ήθελε ρόλο για την Εκκλησία, επιζητούσε τη συμβουλή και την ευλογία της. Ήξερε ότι αν πορευόταν χωρίς την Εκκλησία στο πλάι του, αργά ή γρήγορα θα έπεφτε στο γκρεμό. Η προηγούμενη κυβέρνηση των δήθεν εθνικιστών, είχε απαρνηθεί τις αρχές της κομματικής της βάσης και της ιστορίας της, φάνηκε ασυνεπής στις δεσμεύσεις της έναντι του κλήρου και της οικογένειας και είχε ουσιαστικά οδηγήσει τον τόπο στην ολέθρια κατάληψη της εξουσίας από την ανανεωτική Αριστερά και τους φιλελεύθερους.
Ο «μπροστάρης» και η Εκκλησία, χρωστούσαν πολλά στον πρέσβη της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Ο Ρώσος διπλωμάτης μεσολάβησε, για όσο διάστημα η Εκκλησία της Ελλάδος ήταν ακέφαλη και στην παρανομία, να στηρίζεται στο Πατριαρχείο της Μόσχας. Η ρωσική παρέμβαση, όταν έντεχνα γνωστοποιήθηκε, στάθηκε η αιτία να βάλουν νερό στο κρασί τους τα στελέχη της κυβέρνησης της Νέας Πορείας, που είχαν επιδοθεί σε έναν απηνή διωγμό των ιερέων, στην καταστροφή εκκλησιών και μοναστηριών και στη δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Το μήνυμα από το πανίσχυρο Κρεμλίνο ήταν ηχηρό και σαφές: Κόφτε το! Χαρακτηριστικό είναι ότι το ρωσικό μοναστήρι στο Άγιο Όρος, όπως και τα υπόλοιπα σλαβικά, λειτουργούσαν κανονικά, βάσει των ισχυόντων στο παρελθόν και παρά την πρότερη των καταστροφών κατάργηση του Άβατου. Απλώς, οι αρχές απαγόρευαν την πρόσβαση σε αυτά Ελλήνων πολιτών. Ο Ρώσος πρόεδρος είχε επισκεφθεί πρόσφατα το ρωσικό μοναστήρι και είχε αποφύγει να συναντηθεί με παράγοντες της ελληνικής κυβέρνησης, επιδεικνύοντας κατ' αυτόν τον τρόπο την περιφρόνηση του για τους διεφθαρμένους κρατούντες της Αθήνας. Την ώρα που σύσσωμη η Ανατολική Ευρώπη αγκαλιάζε την Εκκλησία, η κυβέρνηση της Ελλάδας, με τη συμφωνη γνώμη της EE, των γραφειοκρατών και των τραπεζων, αλλά και της κυβέρνησης των φιλελεύθερων Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, την κατέστρεφε...
Πάνω στο τραπεζάκι υπήρχε μια φωτογραφία. απεικόνιζε την ομάδα των επικεφαλής των οργανώσεων σε όλη τη χώρα, στην Α' Πανεθνική Διάσκεψη της «Μάχης» στην Κατερίνη, πριν από 11 μήνες. 42 σεσημασμένοι και  επικηρυγμένοι άνδρες και οκτώ γυναίκες, ντυμένοι όλοι με τις μαύρες παραλλαγές και τα εθνόσημα στο στήθος αριστερά, γεμάτοι χαμόγελα, αδρεναλίνη, αυτοπεποίθηση και διάθεση για εθνική προσφορά. Το αυριανό υπουργικό συμβούλιο, σκέφθηκε ο «μπροστάρης» και χαμογέλασε. Υπήρχαν όμως κι άλλοι, που έθεταν υποψηφιότητα για την επόμενη μέρα, αποδεικνύοντας ικανότητες και δεξιότητες. Εκείνος στη Νέα Πόλη, ο πρώην άστεγος και πρώην δικηγόρος, αποδεικνυόταν πολύτιμη μονάδα, έχοντας καταφέρει να διεισδύσει στην καρδιά του εχθρού, χωρίς να προκαλέσει υποψίες, χωρίς να γίνει αντιληπτός από την πρώην γυναίκα του, που ήταν ανώτατο κομματικό στέλεχος και πανταχού παρούσα. Παρίστατο στις εκδηλώσεις της Νέας Πορείας διακριτικά και χωρίς να προκαλεί την προσοχή, απέφευγε τις φωτογραφίσεις και είχε καταφέρει να επιβιώσει πολύ περισσότερο απ' ότι περίμενε ο «μπροστάρης». Δεν ήταν πλέον αναλώσιμος. Ήταν απαραίτητος.
«Είναι καιρός να τον αποσύρω, πριν γίνει αντιληπτος από την πρώην γυναίκα του. Είναι θαύμα που αυτό δεν έχει γίνει μέχρι τώρα», σκέφθηκε. «Θα αξιοποιηθεί αλλιώς, εδώ στη βιομηχανική ζώνη. Τον χρειάζομαι άλλωστε για μετά».
Φώναξε τον σκοπό και τον διέταξε να ειδοποιήσει τον τομεάρχη της Νέας Πόλης πως ήθελε να τον δει επειγόντως.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου