Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Το δικό μας μνημόνιο για να μην χρεοκοπήσει ο ελληνικός λαός

..Έξι κεντρικές θέσεις πάλης, από τις οποίες θα κριθεί η επιβίωση μας

Το Μνημόνιο όχι μόνο δεν μας απομακρύνει
από την δύνη του χρέους
αλλά μας σπρώχνει όλο και πιο κοντά σ' αυτή


Η πάλη του ελληνικού λαού ενάντια στα γενοκτονικά σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου θα είναι σκληρή και θα έχει διάρκεια. Και η πάλη αυτή εκ των πραγμάτων θα επικεντρωθεί πάνω στα ακόλουθα ζητήματα, που συνιστούν το δικό μας «Μνημόνιο», το Μνημόνιο Επιβίωσης του ελληνικού λαού:

Άρνηση πληρωμής του τοκογλυφικού χρέους προς το ξένο και ντόπιο  τραπεζικό κεφάλαιο. Το δυσθεώρητο «δημόσιο χρέος» δεν είναι  χρήματα που δανείστηκαν οι κυβερνήσεις για τις ανάγκες του ελληνικού λαού, αλλά για να καταλήξουν στις τσέπες των καπιταλιστών  (μέσω επιδοτήσεων, αναθέσεων, φοροδιαφυγής κτλ.) και στις τσέπες των ίδιων των αστών πολιτικών. Ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος του σημερινού χρέους είναι τοκογλυφικά «πανωτόκια» που έχουν προστεθεί από το ντόπιο και ξένο τραπεζικό κεφάλαιο. Αυτά τα κοράκια όχι μόνο δεν πρέπει να λυπούμαστε αν τα «φεσώσουμε», αλλά στην πραγματικότητα έχουν θησαυρίσει τόσα χρόνια από το δημόσιο χρέος. Ο ελληνικός λαός δεν χρωστάει τίποτα και σε κανέναν και πρέπει να απαιτήσει τη μη πληρωμή του τοκογλυφικού χρέους στις αιματορουφήχτρες του ξένου και ντόπιου τραπεζικού κεφαλαίου. Όσον αφορά το μέρος εκείνο του χρέους που βρίσκεται, υπό μορφή ομολόγων, στα χέρια ευρωπαϊκών ασφαλιστικών ταμείων, αυτό να καλυφθεί από τη δήμευση των περιουσιών των φοροφυγάδων καπιταλιστών και των μιζαδόρων αστών πολιτικών. Και να μην ακούμε αυτούς που λένε ότι «αυτά δεν γίνονται», γιατί, ακόμα και μέσα στα καπιταλιστικά πλαίσια, διαγραφές χρεών έχουν γίνει πολλές φορές.

Κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Η κυβέρνηση λακέδων του Παπανδρέου και η αμέσως προηγούμενη έχουν χαρίσει μέχρι τώρα στους τραπεζίτες  (δηλαδή, στους κατ' εξοχήν υπευθύνους για την κρίση) 78 δισ.  Με αυτά τα λεφτά, θα μπορούσε κανείς να αγοράσει 4 φορές όλες τις μετοχές των ελληνικών τραπεζών! Κάθε κυβέρνηση που θα ήθελε πραγματικά να «σώσει τη χώρα», το πρώτο πράγμα που θα έκανε θα ήταν να πάρει στα χέρια της τον πλήρη έλεγχο του τραπεζικού συστήματος. Αυτό θα επέτρεπε, αμέσως αμέσως, τη διαγραφή χρεών, την εξασφάλιση ικανής ρευστότητας, την έκδοση εσωτερικού δανείου, και, κυρίως, τη χρηματοδότηση της παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας.

Δημόσιες επενδύσεις στον παραγωγικό τομέα, ιδίως στη βιομηχανία. Ακόμα κι αν λύσουμε το πρόβλημα του δημόσιου χρέους, καμιά προοπτική δεν υπάρχει για τη χώρα και το λαό μας χωρίς μια σύγχρονη βιομηχανία, στηριγμένη στην έρευνα και τις νέες τεχνολογίες, και γενικώς χωρίς ένα σύγχρονο παραγωγικό τομέα. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με δημοσιές επενδύσεις και μακροπρόθεσμο κρατικό σχεδιασμό. Οι καπιταλιστές, και ιδίως αυτοί που κυριαρχούν σήμερα στη χώρα, ενδιαφέρονται μόνο για γρήγορο κέρδος, παρασιτικές «επενδύσεις» (π.χ. τουρισμός) και φτηνά μεροκάματα. Χωρίς παραγωγή, χωρίς μια σύγχρονη βιομηχανία, χωρίς ένα φιλόδοξο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και δημοσίων έργων, χωρίς επένδυση στην έρευνα και την παιδεία, τα μεροκάματα θα συνεχίσουν να πέφτουν και η ελληνική εργατική τάξη θα εξοντωθεί από την ανεργία.

Διατίμηση στα είδη πρώτης ανάγκης. Ενώ οι μισθοί πετσοκόβονται και η ζήτηση στην αγορά βουλιάζει, οι τιμές συνεχίζουν να ανεβαίνουν. Και μάλιστα με κυβερνητικά διατάγματα (αύξηση ΦΠΑ, αύξηση λογαριασμών ΔΕΚΟ κτλ.). Είναι ζήτημα στοιχειώδους επιβίωσης του ελληνικού λαού να τιθασευτεί το τέρας της ακρίβειας. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει με «καλύτερη λειτουργία του ανταγωνισμού» και άλλες τέτοιες ανοησίες, αλλά με την εφαρμογή διατίμησης σε όλα τα είδη ανάγκης και με αυστηρές ποινές για όσους την παραβιάζουν.

Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων!

Να φύγει τώρα η κυβέρνηση των δημίων! Η σιγουριά της κυβέρνησης των δημίων εξαντλείται. Το Μνημόνιο δεν περπατάει με τίποτα. Τα «νούμερα» δεν τους βγαίνουν, ακόμα κι αν ξεπουλήσουν ολόκληρη τη χώρα και μας φτάσουν στα όρια της επαιτείας. Η ανατροπή της κυβέρνησης που επιχειρεί τη μεγαλύτερη αντιλαϊκή επίθεση των τελευταίων 60 χρόνων θα άλλαζε άρδην το πολιτικό κλίμα και θα έκανε κάθε επόμενη αστική κυβέρνηση πιο «προσεκτική». Το σημαντικότερο, θα άνοιγε το δρόμο για την αναγέννηση και αντεπίθεση της εργατικής μας τάξης.
Πάρις Δάγλας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου