Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Nομισματικό Σύστημα: το Mεγάλο Παιχνίδι

Και το αινιγματικό ιδιοκτησιακό καθεστώς της της Τράπεζας της Ελλάδος
Του Σπύρου Λαβδιώτη
(ΟΣπύρος Λαβδιώτης είναι οικονομολόγος. Έχει διατελέσει ανώτερος αναλυτής χρηματοοικονομικών οτην Κεντρική Τράπεζα του Καναδά, διευθυντής επενδύσεων και χρηματιστηριακός εκπρόσωπος της Σίγμα Χρηματιστηριακής Α.Ε., διαχειριστής Χαρτοφυλακίου διεθνών επενδύσε­ων στην Εμπορική Τράπεζα, καθώς και σύμβουλος χρηματοοικονομικών επενδύσεων σε εταιρίες εισηγμένες στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών.
Τη δεκαετία του '90 υπήρξε ιδρυτής και Διευθύνων Σύμβουλος της Capital Χρηματιστηριακής Α.Ε. Σήμερα ασχολείται κυρίως με τη συγγραφή δοκι­μίων οικονομικού και χρηματοοικονομικού περιεχομένου)


Βρισκόμαστε στο μέσο μιας πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης και προσωπικής ανασφάλειας, τα αίτια των οποίων επικεντρώνονται στην πρόσφατη πανωλεθρία του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και την κλιμάκωση της σ' όλες τις δομές της πραγματικής οικονομίας. Ως αποτέλεσμα, η ανθρωπότητα σήμερα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή, όπου μια πολιτισμένη κοινωνία έχει ανάγκη ενός νέου νομισματικού συστήματος, και μάλιστα όσο το δυνατόν γίνεται πιο γρήγορα, πριν ο κόσμος οδηγηθεί στην απελπισία, την οικονομική αθλιότητα και τη μαζική ανεργία.

Υπό το ισχύον χρηματοπιστωτικό σύστημα, οι εμπορικές τράπεζες έχουν το αποκλειστικό δικαίωμα της δημιουργίας του συνολικού χρήματος που κυκλοφορεί στην οικονομία. Οι τράπεζες, όμως, διαθέτουν το χρήμα που δημιουργούν από το τίποτα, δανείζοντας το μόνο με τόκο. Από αυτό τροφοδοτείται και η πληρωμή όλων των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, των οποίων η χρηματοδότηση γίνεται μέσω δανεισμού, υπό μορφή κρατικών ομολόγων και εντόκων γραμματίων του δημοσίου. Αυτό σημαίνει ότι όλο το χρήμα πρέπει να επιστραφεί κάποια μέρα στις τράπεζες, με τόκο.

Με άλλα λόγια, για να έρθουμε στην Ελλάδα, η κυβέρνηση, οι επιχειρήσεις και οι πολίτες που παίρνουν δάνεια από τις τράπεζες, δεν δανείζονται στην πραγματικότητα «χρήμα», αλλά δανείζονται «χρέος» από μια τραπεζική ολιγαρχία, η οποία κατέληξε με την πάροδο του χρόνου (μέσω του ανατοκισμού του τόκου) να ελέγχει ουσιαστικά το τιμόνι της διακυβέρνησης της χώρας. Οι δε πολίτες, «πνιγμένοι» μέσα στα χρέη τους, έχουν λιγότερη δύναμη να αντισταθούν στις απαιτήσεις των πιστωτών τους, διότι φέρουν τις αλυσίδες του χρέους στον λαιμό τους. Ως συνέπεια, οι τράπεζες είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της ελληνικής επικράτειας και οι πολίτες ενοικιαστές του χρήματος, που το αποκλειστικό προνόμιο τι εκδόσεως του έχει εκχωρηθεί (κατά μυστηριώδη τρόπο) σ’ αυτές από τις εκάστοτε κυβερνήσεις.
Δεν πρέπει, λοιπόν, να είναι απορίας άξιον το γιατί η ελληνική οικονομία έχει μετατραπεί σε μια απέραντη θάλασσα χρέους, των νοικοκυριών με 130 δισ. ευρώ, των επιχειρήσεων με 150 δισ. και του Δημοσίου με 350 δισ. Το δυσβάστακτο αυτό συνολικό χρέος των 630 δισ. ευρώ δεν συμπεριλαμβάνει χρέη των ιδίων των τραπεζών, που ανέρχονται μέχρι στιγμής στα 140 δισ., ούτε και τον άγνωστο Χ των ελλειμμάτων των ασφαλιστικών ταμείων. Η αξιοθρήνητη εικόνα των οικονομικών μεγεθών της χώρας απεικονίζεται στην αναλογία του χρέους προς το «χειραγωγημένο» ΑΕΠ (223 δισ. ευρώ), που υπερβαίνει τον συντελεστή 4 προς 1.

Ως υπενθύμιση και μόνο, ο συντελεστής 4 αποτελεί το διπλάσιο του αποδεκτού ορίου (benchmark) που θέτει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) οε ένα κράτος, κι όταν ξεπεραστεί, το θεωρεί «αποδομημένο τριτοκοσμικό κράτος». Η τραγική ειρωνεία, όμως, είναι ότι, αντί να δηλώσει επίσημα την de facto χρεωκοπία της Ελλάδος, αντιθέτως το ΔΝΤ κατέστη ένας από τους πιστωτές της και, συνάμα, ο «χωροφύλακας της πληρωμής των τόκων και χρεολυσίων των χρηματοδανειστών της χώρας! Αυτός, δυστυχώς, είναι ο σύγχρονος ρόλος του ΔΝΤ, κι όχι αυτός για τον οποίο ιδρύθηκε, δηλαδή της επίτευξης χρηματοπιστωτικής σταθερότητας και της προώθηση υψηλής οικονομικής ανάπτυξης, με τη Συμφωνία της Bretton Woods, το καλοκαίρι του 1944.

Όσον αφορά την ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας μας, αυτή τεκμηριώνεται από την ανάλυση των εσόδων και δαπανών του προϋπολογισμού 2011, οι οποίες ανέρχονται στο ποσό των 128 δισ. ευρώ, ενώ τα εκτιμούμενα έσοδα είναι μόνο 55 δισ. Δηλαδή το έλλειμμα των 73 δισ. θα χρηματοδοτηθεί με τη χορήγηση δανείων, εκ των οποίων τα 46 δισ., μέσω του περιβόητου Μνημονίου, ενώ το υπόλοιπο μέσω της έκδοσης εντόκων γραμματίων του δημοσίου.
Προς διευκόλυνση του αναγνώστη στην κατανόηση της χαώδους δημοσιονομικής κακοδιαχείρισης, είναι επαρκές να αναφερθεί ότι 16 δισ. αφορούν μόνο πληρωμές τόκων, 3 δισ. ως βοήθεια του χρηματοπιστωτικού συστήματος και 28 δισ. για αποπληρωμές χρεολυσίων παλαιών χρεών. Τουτέστιν, ένα συνολικό ποσό 47 δισ. θα δοθεί για οφειλές και για την εξυπηρέτηση χρεών, το οποίο «συμπτωματικώς» είναι περίπου ίσο με το ποσό χρηματοδότησης του ταμείου στήριξης των «αλληλέγγυων εταίρων» και του ΔΝΤ, που σ' όποια χώρα έχει πατήσει την τελευταία 20ετία, την έχει κυριολεκτικά διαλύσει.
Πώς, λοιπόν, να μην αναλογισθεί ο πολίτης «και τι γίνεται με τα κονδύλια της παιδείας, της υγείας και της εθνικής άμυνας της χώρας»; Εμείς απλώς θα αναφέρουμε ότι το συνολικό διατιθέμενο ποσό ανέρχεται μόνο στα 17 δισ., κι αυτό διότι, στην εποχή του αχαλίνωτου καπιταλισμού, το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού προκλητικά ενθαρρύνει και επαινεί τη μεγιστοποίηση του κέρδους μέσω της κερδοσκοπίας και της παραφυάδας της χρηματιστικής τοκογλυφίας.

Τι συμβαίνει με την Τράπεζα της Ελλάδος;
Άποψη του γράφοντα είναι ότι σημαντικό ρόλο και την κύρια ευθύνη της σημερινής οικονομικής τραγωδίας επωμίζεται η σύμπραξη της πολιτικής ηγεσίας του εθνικού κοινοβουλίου με την Τράπεζα της Ελλάδος. Είναι θλιβερό ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις, με τον μανδύα της «κοινωνικής ευημερίας», εκχώρησαν το κυριαρχικό δικαίωμα του έλεγχου του νομίσματος και της πίστωσης της χώρας σε έναν κατ' εξοχήν ιδιωτικό οργανισμό, του οποίου η συντριπτική πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου παραμένει ακόμη άγνωστη στον ελληνικό λαό.
Η περίοπτη Τράπεζα της Ελλάδος, με την πλημμελή εποπτεία επί των πιστωτικών ιδρυμάτων, άφησε έκθετη τη φερεγγυότητα του τραπεζικού συστήματος, μετατοπίζοντας με το αίολο επιχείρημα του «too big to fail», κολοσσιαίες ζημιές στο (ήδη διάτρητο από τα υπερβολικά χρέη) δίκτυ του προϋπολογισμού του κράτους. Πρόκειται για τον ονομαζόμενο «ηθικό κίνδυνο» (moral hazard), όπου ένα μεμονωμένο άτομο ή ένας οργανισμός δεν αναλαμβάνει τις πλήρεις συνέπειες των ολέθριων σφαλμάτων του και τις μεταβιβάζει, στην προκειμένη περίπτωση, στον (άμοιρο να αντιδράσει) ελληνικό λαό. Μάλιστα, συνηγόρησε και υπέρ του περιβόητου Μνημονίου, ενώ γνώριζε ότι μια τέτοια συναίνεση θα έθετε σύσσωμο τον ελληνικό λαό ως βορά στα νύχια της διεθνούς τοκογλυφίας.
Για τους ανωτέρω λόγους, θεωρώ ότι ίσως αποβεί χρήσιμο να εστιάσουμε την προσοχή μας στο ιδιόμορφο καθεστώς της Κεντρικής Τράπεζας της χώρας, για να κατανοήσουμε καλύτερα τον άκρως σημαντικό θεσμό της οικονομικής διαδικασίας της Ελλάδας.
Η ίδρυση της Τράπεζας της Ελλάδας αποτελεί απόρροια του Πρωτοκόλλου της Γενεύης, της 15ης Σεπτεμβρίου του 1927. Το Πρωτόκολλο της Γενεύης, με τα 6 παραρτήματα του, προβλέπει τους όρους υπό τους οποίους η Κοινωνία των Εθνών προτίθεται να συγκατατεθεί για τη συνομολόγηση τριμερούς δανείου προς την Ελλάδα εξ 9 εκατομμυρίων λιρών Αγγλίας για τη σταθεροποίηση του νομίσματος, την εκκαθάριση των εκκρεμών λογαριασμών του Δημοσίου και άλλων υποχρεώσεων. Μία από τις προϋποθέσεις για τη συγκατάθεση της είναι και η ίδρυση της Τραπέζης της Ελλάδος.
Σύμφωνα λοιπόν με το Καταστατικό της Τραπέζης της Ελλάδος, 3 στις 27 Οκτωβρίου 1927, υπεγράφη στην Αθήνα μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος η σύμβαση «περί παραιτήσεως της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος από το προνόμιο έκδοσης τραπεζικών γραμματίων [χαρτονομίσματος] και περί συστάσεως νέας τραπέζης υπό την επωνυμία Τράπεζα της Ελλάδος». Η σύμβαση, καθώς και το προσαρτώμενο σ' αυτή Καταστατικό, δια των οποίων ιδρύεται η Τράπεζα της Ελλάδος, κυρώθηκαν τη 10η Νοεμβρίου 1927 που επικυρώθηκε με τον Νόμο 3424/7.12.1927 (ΦΕΚ Α' 298).
Το μετοχικό της κεφάλαιο, που ορίσθηκε σε 400.000.000 δραχμές, διηρέθη σε 80.000 μετοχές, οι οποίες εισήχθησαν στο Χρηματιστήριο Αθηνών και καταβλήθηκε εξ ολοκλήρου, όπως μας ενημερώνει το άρθρο 8, από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος. Έκτοτε, παραμένει μυστήριο σε ποιον ανήκει η πλειοψηφία.
Στο άρθρο 1 του Καταστατικού ορίζεται ότι, δια του παρόντος, «συνιστάται Ανώνυμος Εταιρεία με την επωνυμία "Τράπεζα της Ελλάδος" εδρεύουσα εν Αθήναις και διεπομένη υπό του παρόντος Καταστατικού. Η διάρκεια της Τραπέζης της Ελλάδος ορίζεται μέχρι της 31ης Δεκεμβρίου 2020». Οι κύριες αρμοδιότητες της Κεντρικής Τράπεζας της χώρας ορίζονται στο άρθρο 2 και είναι οι εξής:
             Χαράσσει και ασκεί την νομισματική πολιτική. Στην έννοια της νομισματικής πολιτικής περιλαμβάνεται και η πιστωτική πολιτική.
             Ασκεί την πολιτική της συναλλαγματικής ισοτιμίας της δραχμής, σύμφωνα με το πλαίσιο της συναλλαγματικής πολιτικής που προτείνει η κυβέρνηση. Ύστερα από διαβουλεύσεις [από την υποκατάσταση του Ευρώ ως εθνικό νόμισμα με την ένταξη της χώρας στη ζώνη του ευρώ ( 28-2-2002), η Τράπεζα της Ελλάδος λειτουργεί κατά την άσκηση των αρμοδιοτήτων της ως μέλος του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών, ενεργώντας σύμφωνα με τις κατευθυντήριες γραμμές και οδηγίες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας - ΕΚΤ].
             Κατέχει και διαχειρίζεται τα επίσημα συναλλαγματικά διαθέσιμα της χώρας, στα οποία περιλαμβάνονται τα (σε συνάλλαγμα και χρυσό) διαθέσιμα της Τράπεζας και του Δημοσίου.
             Ασκεί την εποπτεία των τραπεζών και των άλλων πιστωτικών οργανισμών που ανήκουν στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της οικονομίας.
             Έχει το αποκλειστικό προνόμιο της έκδοσης του χαρτονομίσματος, το οποίο κυκλοφορεί ως νόμιμο χρήμα έναντι των χρεών και των ανταλλαγών σε όλη την επικράτεια.
             Ενεργεί ως ταμίας και εντολοδόχος του Ελληνικού Δημοσίου. Σε αυτόν, λοιπόν, τον νευραλγικό οργανισμό. που αποτελεί παράδοξο διότι συνίσταται από μια ανώνυμη πολυμετοχική εταιρία αγνώστου συνθέσεως, εκχώρησαν οι εκάστοτε δημοκρατικώς εκλεγόμενες κυβερνήσεις της Ελλάδος όλα τα ανωτέρω προνόμια...
Εμείς, ως νεαροί φοιτητές, είχαμε αμφιβολίες ότι κάτι δεν πάει καλά με τη νομισματική θεωρία, γιατί η πλειονότητα των ακαδημαϊκών διεκήρυττε το ευαγγέλιο του Milton Friedman ότι «το χρήμα δεν έχει σημασία», απλώς είναι ένα «πέπλο της πραγματικής οικονομίας» και ορισμένοι μάλιστα το μετονόμασαν «βέλο». Κανείς, όμως, δεν τόλμησε να ρωτήσει τότε ή δεν διερωτήθηκε τι είδους πρόσωπο κρύβεται κάτω από αυτό το μυστηριώδες «βέλο». Έτσι, δεκαετίες ολόκληρες πέρασαν και κανένας Έλληνας πολιτικός δεν άπλωσε το χέρι του να σηκώσει αυτό το βέλο, για να δει το πραγματικό πρόσωπο της Τράπεζας της Ελλάδος, της δημιουργού του χρήματος από «ζεστό αέρα».
Ο οργανισμός αυτός, με την ονομασία που παραπέμπει σε κρατικό φορέα (Τράπεζα της Ελλάδος), στο τμήμα II άρθρο 8 του καταστατικού, αναφέρει: «Το Δημόσιον και αι Δημόσιοι Επιχειρήσεις δεν δύνανται να κατέχουν αμέσως ή εμμέσως μετοχές της Τραπέζης της Ελλάδος κατά ποσόν υπερβαίνον εν συνόλω τα τριανταπέντε εκατοστά [35%] του εκδιδομένου ονομαστικού κεφαλαίου». Επί των μετοχών αυτών εφαρμόζονται οι διατάξεις περί άυλων, ονομαστικών μετοχών, εισηγμένων στο Χρηματιστήριο Αθηνών. Το μόνο δημοσιοποιημένο στοιχείο της σύνθεσης του μετοχικού κεφαλαίου-«αίνιγμα» της εταιρίας είναι η συμμετοχή του Δημοσίου, μέσω της ΔΕΚΑ (Δημόσιες Επιχειρήσεις Κινητών Αξιών), το μόρφωμα της χρηματιστηριακής χειραγώγησης της εποχής του ξεφαντώματος του 1999, με 6,6%, και 1,4% περίπου μη καθορισμένης κυριότητας. Με τη στήριξη του χρηματοπιστωτικού συστήματος των 28 δισ., τον Μάρτιο του 2009, εκ των οποίων τα 5 δισ. αποτελούν προνομιούχες μετοχές, το ποσοστό έχει ανέλθει σε περίπου 8% υπέρ του Δημοσίου. Εντούτοις, το 92% των μετόχων συνεχίζουν να παραμένουν άγνωστοι, παρότι συμφωνά με τους κανονισμούς της κεφαλαιαγοράς οιονδήποτε ποσοστό άνω του 5% των ονομαστικών μετοχών πρέπει να ανακοινώνεται επισήμως.
Σύμφωνα με το άρθρο 11, η Γενική Συνέλευση των Μετόχων είναι το ανώτατο όργανον της Τραπέζης και οι αποφάσεις αυτής «υποχρεούσι πάντας κι αυτούς τους απόντος, ανικάνους ή διαφωνούντες μετόχους». Το δε τακτικό αποθεματικό σχηματίζεται εκ των ετησίων κερδών (άρθρο 10), ενώ τα μέλη των αξιωματούχων της δεν ζητούν, ούτε δέχονται οδηγίες από την Κυβέρνηση!
Σύμφωνα με τα άρθρα 20 και 21 του καταστατικού της, η γενική διαχείριση της Τράπεζας της Ελλάδος ανατίθεται στο εκλεγέν Γενικό Συμβούλιο (δηλαδή το Διοικητικό Συμβούλιο), το οποίο εκλέγεται από τη Γενική Συνέλευση των μετόχων. Σε αυτό συμπεριλαμβάνονται, μεταξύ των λοιπών μελών, ο διοικητής και οι δύο υποδιοικητές, οι οποίοι, σύμφωνα με το Άρθρο 29, διορίζονται για μια εξαετία με Προεδρικό Διάταγμα, μετά από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, κατόπιν προτάσεως του Γενικού Συμβουλίου της Τράπεζας.

Εύλογα ερωτήματα
Έτσι, εγείρονται σοβαρά ερωτήματα αναφορικά με τη διαχείριση της νομισματικής και της πιστωτικής πολιτικής της χώρας, αφού ασκείται πλέον σύμφωνα με τις κατευθυντήριες γραμμές και διοικητικές οδηγίες ενός αλλότριου οργανισμού, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), που αρνείται πεισματωδώς μέχρι και σήμερα, παρά τις αλλεπάλληλες μηνύσεις, να δώσει στη δημοσιότητα τις λεπτομέρειες της διαπραγμάτευσης του περιβόητου swap της Goldman Sachs και της Ελληνικής Κυβέρνησης με την ανταλλαγή του δημόσιου χρέους, για να εισέλθουμε εικονικά στη ζώνη του ευρώ. (1)
Ένα δεύτερο καίριο ερώτημα που θα έπρεπε ήδη να είχε απαντηθεί αφορά τον γρίφο πώς μπορεί το περίβλημα της επωνυμίας «Τράπεζα της Ελλάδος», μιας κατ' εξοχήν πολυμετοχικής ανώνυμης εταιρίας με 92% «αφανείς» μετόχους, να χαράσσει τη νομισματική πολιτική, να κατέχει και να διαχειρίζεται τον χρηματικό πλούτο της χώρας και, επιπλέον, να ασκεί την εποπτεία των πιστωτικών ιδρυμάτων, ενεργώντας ως ταμίας και εντολοδόχος του Ελληνικού Δημοσίου! Πόσα μάλλον όταν στο άρθρο 48 του καταστατικού ρητά αναφέρεται «Ούτε εν τω κεντρικώ καταστήματι, ούτε εν τοις υποκαταστήμασιν αυτής, δικαιούται αντιπρόσωπος του Δημοσίου να ερευνά τα βιβλία της Τραπέζης»...

Ως ιστορική υπενθύμιση, και κατά την ίδρυση της Bank ο Canada αρχικώς (1934), το καταστατικό της όριζε ότι η κατοχή του μετοχικού της κεφαλαίου πρέπει να ανήκει στον ιδιωτικό τομέα. Σύντομα, όμως, οι Καναδοί συνειδητοποίησαν ότι χώρα τους έπεσε μέσα σε μια τρύπα, δέσμια στα καπρίτσια των εμπορικών τραπεζών, που τα συμφέροντα τους ταυτίζονται με τη μεγιστοποίηση του κέρδους. Έτσι, σύντομα έδωσα τέλος στην περιπέτεια τους και στην παρωδία της άσκησης τη νομισματικής πολιτικής από ιδιωτικούς οργανισμούς. Γι' αυτό το 1938, εθνικοποίησαν πλήρως την Τράπεζα του Καναδά, με το μετοχικό κεφάλαιο να ανήκει 100% στο Υπουργείο Οικονομικών. Παρομοίως έπραξε και η κυβέρνηση της Αγγλίας κι εθνικοποίησε την Bank of England, που απετέλεσε την ακρογωνιαία λίθο του αγγλοσαξονικού μοντέλου.

Αντιθέτως, η οικονομική και πολιτική ελίτ της χώρας μας αποδεικνύεται σήμερα εκ του αποτελέσματος ότι δεν ενήργησε με σύνεση και περισυλλογή, αλλά «έσκαψε πρώτα με τα ίδια της τα χέρια τον λάκκο μας και, εν συνεχεία, τον δικό της παραπλανώντας επί δεκαετίες έναν ολόκληρο λαό. Έτσι, οι δήθεν «ελληνικές» τράπεζες, των οποίων η πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου ανήκει στα ξένα χέρια της ανώνυμης παγκοσμιοποίησης και των υπεράκτιων εταιριών, ανεξέλεγκτες και «κάτω από τη μύτη» της εποπτικής αρχής της Τράπεζας της Ελλάδος, άνοιξαν διάπλατα εκτός Ελλάδος τα φτερά του πιστωτικού χρήματος και κινδυνεύουν τώρα με την κερδοσκοπία τους να εξαφανίσουν (επαληθεύοντας τον χαρισματικό συντάκτη της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, Jefferson) τον ελληνικό λαό και τη Δημοκρατία. (2)

Η ολέθρια αυτή αβλεψία των πολιτικών και της Τράπεζας της Ελλάδος έχει προκαλέσει πολλά δεινά, ξεκινώντας με τη χρεωκοπία της χώρας το 1932, μόλις 4 χρόνια από τη σύσταση της. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι αγνοεί προκλητικά τη βαρυσήμαντη δήλωση του μακροβιότερου πρωθυπουργού του Καναδά, Mackenzie King, ο οποίος τόνισε το 1935 ότι: «Άπαξ ένα έθνος εκχωρήσει τον έλεγχο του νομίσματος και της πίστωσης, δεν έχει σημασία ποιος Θεσπίζει τους νόμους του κράτους. Η τοκογλυφία, άπαξ και επικρατήσει, Θα συντρίψει οποιοδήποτε έθνος. Μέχρι να επανέλθει ο έλεγχος της έκδοσης του χαρτονομίσματος και της πίστωσης στην κυβέρνηση και αναγνωριστεί ως η πιο περίοπτη και ιερή ευθύνη, όλες οι συζητήσεις για εθνική κυριαρχία του Κοινοβουλίου και της Δημοκρατίας είναι ανώφελες και μάταιες»...



(1) Η εταιρία χρηματοοικονομικών ειδή­σεων του τηλεοπτικού δικτύου Bloomberg έχει υποβάλει μηνύσεις στην ΕΚΤ για να δημοσιοποι­ηθεί τη συμφωνία του swap της Goldman Sachs και της Ελληνικής Κυβέρνησης, τις παραμονές ανταλλαγής χρηματοοικονομικών προϊόντων μελλοντικής εκπλήρωσης μεταξύ των αντισυμβαλλομένων μερών. Η συμφωνία της ανταλλαγής καθορίζει τις ημερομηνίες πληρωμής, τη ροή των μετρη­τών στο μέλλον, καθώς και τον τρόπο υπολογισμού τους. Οι ροές του swap ονομάζονται τα «πόδια» της ανταλλαγής. Το περιβόητο swap της κυβέρνησης Σημίτη με τη Goldman Sachs, σύμφωνα με το περιοδικό Spiegel (8/2/2010), αφορούσε την ανταλλαγή κρατικών χρεών αξίας 10 δισ. δολαρίων και γιεν σε 10 δισ. ευρώ. Το ελληνικό «πόδι» του swap απαιτούσε την άμεοη είσπραξη των 10 δια ευρώ, ενώ το «πόδι» της Goldman Sachs αφορούσε τη μελλοντική πληρωμή, με έναρξη της πρώτης δόσης το καλοκαίρι του 2004. Τελικά, στο ελληνικό «πόδι» βρέθηκε και το «τσαρούχι με μια μεγάλη φούντα», αξίας 1 δισ. ευρώ ως επιπρόσθετο δάνειο. Από το ποσό του 1 δισ. ευρώ, η Goldman Sachs παραδέχθηκε ότι εκταμίευσε 735.000 εκατ. ευρώ ως αμοιβή, ενώ το υπόλοιπο ποσό είναι στα αζήτητα. Η απάντηση της κυβέρνησης ήταν «ουδέν οχόλιο», ενώ τα swaps αποτελούν το μέγιστο καζίνο της υφηλίου, εννοιολογικής αξίας 426 τρίσ. δολαρίων (2009).

(2) Οι 8 μεγαλύτερες ελληνικές τράπεζες παρουσιάζουν στους ισολογισμούς τους (31-12-2009) συνολικά περιουσιακά στοιχεία της τάξεως των 446,211 εκατ. ευρώ, ενώ τα καθαρά τους κεφάλαια δεν υπερβαίνουν το ποσό των 30 εκατ. ευρώ. Δηλαδή, μόχλευσαν το καθαρό μετοχικό κεφάλαιο τους περίπου 15 φορές, ρίχνοντας στη δίνη της κερδοσκο­πίας τους εαυτούς τους, και, αφού «απέτυχαν», συμφώνησαν οι πολι­τικοί να θυσιασθεί ο ελληνικός λαός για να τις διασώσει! Αναλυτικά οι ισολογισμοί των περιουσιακών στοιχείων των 8 τραπεζών δεί­χνουν τα εξής (σε εκατ. ευρώ):
Εθνική Τράπεζα - 162.390,
Eurobank - 99.858,
Alpha Bank - 67.847,
Piraeus Bank - 54.280,
Emporiki Bank - 28.424,
Martin Egnatia Bank - 23.188,
Attika Bank - 5.257
General Bank - 4.967.
Πηγή: Hellenic Nexus
 

 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου