ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ Η ΑΠΑΤΗ ΠΕΡΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

Η πολιτική των Μνημονίων όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με κάποια «ευρωπαϊκή προοπτική», αλλά οδηγεί σε μια ασιατική Ελλάδα και μια διαλυμένη Ευρώπη

Πληθαίνουν διςθνώς οι φωνές που προειδοποιούν ότι η πολιτική
των Μνημονίων απειλεί όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και
την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση

Το πιο χαρακτηριστικό σημείο αυτής της εκλογικής αναμέτρησης ήταν ότι όλα τα κόμματα, ακόμα κι εκείνα που στήριξαν λυσσαλέα το Μνημόνιο, αναγκάστηκαν να παραδεχθούν, άμεσα ή έμμεσα, την αποτυχία του. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, το μεγαλοκαπιταλιστικό μπλοκ επιμένει ότι ο «σεβασμός των δανειακών συμβάσεων που έχουμε υπογράψει εγγυάται την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας». Στην πραγματικότητα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο!

Με το 2ο Μνημόνιο, ένα σημαντικό κομμάτι των ξένων κυρίως τοκογλύφων κατάφερε να διασώσει την «επένδυση» του στο ελληνικό χρέος, ενώ, από την άλλη, η θέση της εργατικής τάξης επιδεινώθηκε δραματικά, με τη δυσθεώρητη ανεργία, τη μείωση αμοιβών ακόμα και πάνω από 50%, την εκτόξευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, το χαντάκωμα της δημόσιας παιδείας και υγείας, τη ραγδαία αύξηση της φορολογίας κτλ.

Ωστόσο, αυτό που κατάφεραν Έλληνες μεγαλοκαπιταλιστές και Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια τρύπα στο νερό! Η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών έχει κολλήσει, η κρατικοποίηση τους μπορεί να αποδειχθεί αναπόφευκτη, χρήμα στην αγορά κανείς δεν περιμένει να πέσει σύντομα, η ύφεση και φέτος θα είναι το ίδιο έντονη με τα προηγούμενα δύο χρόνια. Το σύστημα δεν έχει την παραμικρή λύση για τη χιονοστιβάδα των φανερών και κρυφών ιδιωτικών χρεών, που προκαλούν ήδη μια εσωτερική στάση πληρωμών. Οι μεγάλες επιχειρήσεις, αντί να προχωράνε τις εξαγορές και τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, σταματάνε δραστηριότητες και πληρωμές και αποσύρουν κεφάλαια στο εξωτερικό. Μια ομοβροντία νέων φορομπηχτικών και αντεργατικών μέτρων το μόνο που θα πετύχει είναι να βαθύνει απότομα την ύφεση και να αυξήσει γεωμετρικά την κοινωνική δυσαρέσκεια και την αστάθεια. Η μικροαστική τάξη και ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός, τα βασικότερα δηλαδή στηρίγματα του αστικού καθεστώτος, βρίσκονται σε κατάσταση διάλυσης και κανένα μέτρο δεν προβλέπεται για την αναστύλωση τους. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν μπορούμε να μιλάμε για ξένες επενδύσεις, εκτός από ορισμένες εντελώς αρπακτικού χαρακτήρα, που δεν αλλάζουν τη γενική εικόνα.

Ακόμη κι αν, κάποια στιγμή, επιτευχθεί μια σχετική σταθεροποίηση της κατάστασης, με τρομακτικό κοινωνικό κόστος, οι επενδύσεις που προβλέπει η μνημονιακή στρατηγική είναι μόνο στον τουρισμό, την ενέργεια, τα ακίνητα. Ούτε κουβέντα δεν γίνεται για βιομηχανία, εξαγωγές προϊόντων, προϊόντα υψηλής τεχνολογίας κτλ. Αυτό, σε συνδυασμό με ένα τραγικά υποβαθμισμένο εργατικό δυναμικό, που θα δουλεύει με μισθούς Βουλγαρίας, οδηγεί σε ένα καπιταλιστικό μοντέλο που δεν θα θυμίζει ούτε κατά διάνοια ανεπτυγμένη Ευρώπη. Μπορεί οι Ελληνες εφοπλιστές, ή οι λίγοι Έλληνες στεριανοί μεγαλοκαπιταλιστές που έχουν διεθνείς δραστηριότητες να μην ενοχλούνται καθόλου απ' όλα αυτά και να βγουν και κερδισμένοι, όμως ο ελληνικός καπιταλισμός σαν σύνολο θα υποβαθμιστεί τραγικά στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας.

Αν συνυπολογίσουμε ότι παρόμοια εξελίσσεται η κατάσταση και σε Ισπανία, Πορτογαλία, ότι πλέον αποσταθεροποιείται και ο πιο «σκληρός» πυρήνας της Ευρώπης (βλ. Ολλανδία), καθώς και την κρίση ηγεσίας που ταλανίζει όλο το ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα, γίνεται φανερό ότι: οι αποκλίσεις και αντιθέσεις μέσα στην Ευρώπη θα βαθύνουν, το ίδιο και οι τάσεις εθνικού προστατευτισμού, και το κοινό νόμισμα θα τεθεί σε ευθεία αμφισβήτηση. Αν η Ευρώπη «σκοτώσει» το βασικό συγκριτικό της πλεονέκτημα, το υψηλού επιπέδου εργατικό δυναμικό της, θα ενισχυθεί ακόμη περισσότερο η Αμερική, η οποία σήμερα ακολουθεί μια αρκετά διαφορετική πολιτική από την Ευρώπη. Μια νέα διαίρεση της ιστορικής ηπείρου μας από κει και πέρα θα είναι απλώς θέμα χρόνου.

Με δυο λόγια, ο δρόμος των Μνημονίων, της ακραίας λιτότητας, της κινεζοποίησης της εργατικής τάξης δεν είναι ο δρόμος για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη, αλλά είναι ο δρόμος που οδηγεί τη χώρα μας προς την Ασία και την ίδια την Ευρώπη στη διάλυση.

Πάρις Δάγλας