Για τις αυτοκτονίες

Όντως πονάει πολύ, σε σημείο που δεν αντέχεται, και μόνο που μαθαίνεις γι' αυτές.

Σκέφτομαι.... τι θέλει το αύριο από εμάς να κάνουμε; Θέλει να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα. Όσα παρά φύση στήσαμε και τα υπακούαμε ευλαβικά. Πώς καταφέρνεται αυτό; Αρχικά γνωρίζοντας ότι αυτό (το ό,τι, πες για παράδειγμα το ρουσφέτι) είναι ΛΑΘΟΣ. Το δεύτερο που πρέπει να συμβεί είναι να πιστέψουμε (να είμαστε σίγουροι μέσα μας) ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να συντηρούμε ό,τι έχει καραδιαφανεί ότι είναι λάθος. Και το τρίτο, να καταφέρουμε όχι μόνο να μην συμμετέχουμε στο λάθος, αλλά μας ζητάει το τρις-δυσκολότερο να κάνουμε το ακριβώς αντίθετό του, να κάνουμε το ΣΩΣΤΟ! Με όποιο κόστος (που στην παρούσα φάση είναι πολυυυυυυυυ μεγάλο το κόστος, μιας και η αθλιότητα, σήμερα περισσότερο από ποτέ, προσπαθεί να υπερισχύσει -γιατί ξέρει ότι θα χάσει, θα χαθεί).

Ο λόγος που αυτοκτονεί κάποιος είναι γιατί κόλλησε σε κάποιο στάδιο. Το επόμενο δηλαδή του φαίνεται απροσπέλαστο. Αδυνατεί να το κάνει.

Άρα δεν θα μπορούσε να συνδράμει στο στήσιμο του αύριο. Γι' αυτό φεύγει..... το σενάριο τον βγάζει μαγικά απ’ έξω......

Σκληρό ακούγεται. Να πω μόνο ότι το έχω συζητήσει (έτσι ακριβώς όπως το νιώθω) με την Μάρω (που ο άντρας της αυτοκτόνησε) και νιώθει ακριβώς το ίδιο (δεν είναι μία άποψη εκ του ασφαλούς βγαλμένη -που δεν το έχω πάθει για να ξέρω.) Αυτή είναι η λογική (ο θεός να την κάνει) του τέλειου* αυτού σεναρίου που σήμερα διαδραματίζεται -μέσω ημών.

* Τέλειο θα διαφανεί ότι ήταν αφού γίνει παρελθόν.