Νους / Ψυχή

Μου ‘ρθε μία σκέψη… ότι ο νους είναι ένα με την ψυχή.

Όταν πεθαίνουμε,  αυτό που φεύγει από το σώμα είναι ό,τι άλλο είμαστε. Λέμε ότι φεύγει η ψυχή και μένει το κουφάρι, με τον νου τι γίνεται; Μένει στο σώμα; Φεύγει μόνο του, άλλη πορεία; 

Για τα μετά θάνατον μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε, στη ζώσα ζωή τώρα… Άνθρωποι που ασχολούνται με διαλογισμό μπορούν να βγουν από το σώμα τους (το σώμα κείτεται σκέτο κουφάρι στο έδαφος). Αυτό που βγαίνει είναι η ψυχή και το πνεύμα αδιαίρετα. (Δεν νιώθουν μόνο, κατανοούν.)

Λέμε για τα ζώα ότι έχουν ψυχή αλλά δεν έχουν νου να επεξεργαστεί, κι ότι σ’ αυτό διαφέρουμε.

Σκέφτηκα ότι αυτό που μας διαφοροποιεί από όλα τα άλλα ζωντανά πλάσματα είναι ότι στον άνθρωπο δόθηκε ΑΝΤΙΠΟΔΑΣ.

Σχετικό – Απόλυτο

Υπάρχει αυτό που φαίνεται κι αυτό που δεν φαίνεται. Πράγματα που καταλαβαίνουμε και κάποια που δεν έχουμε την ικανότητα να επεξηγήσουμε.

Τα ζώα τρώνε χωρίς να σκέφτονται την ποιότητα της τροφής. Επίσης δεν σκέφτονται αν κάποιος τους την παρέχει για να τα χρησιμοποιεί προς όφελός του, τους νοιάζει μόνο ότι τρώνε. Επίσης, δεν σκέφτεται μία κατσίκα τι ωραία που θα ήταν αν είχε γεννηθεί άλογο.

Στα ζώα έχει δώσει την λίστα των δεδομένων, χωρίς τον αντίποδά τους. Στα ζώα δόθηκε μόνο το σχετικό.

Ανθρώπινα δεδομένα με αντίποδα

Πρακτικό – θεωρητικό

Αποδοχή – εξερεύνηση

Σιγουριά – περιπέτεια

Ηρεμία – ένταση

Κλπ. κλπ.

Αν είχαμε τα δεδομένα μόνο της αριστερής μεριάς της λίστας θα ήμασταν ζώα. Το ότι έχουμε ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ και τα της δεξιάς μάς διαφοροποιεί.

Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να ορίσει τα πράγματα, να τα κατανοήσει, να τα κάνει απτά, να τα επεξηγήσει, γι’ αυτό έφτιαξε λέξεις, γι’ αυτό έθεσε νόμους.

Η ανάγκη του αυτή προκύπτει από τον φόβο (αίσθηση ασημαντότητας), αλλά ταυτόχρονα κι από τον εγωισμό (αίσθηση σημαντικότητας)! Αισθάνεται «λίγος» μπρος στο ανεξήγητο, γι’ αυτό το φοβάται, αλλά επειδή ταυτόχρονα ξέρει ότι έχει τη δυνατότητα, πιστεύει ότι μπορεί να το ελέγξει.

Ερώτηση, από τη στιγμή που διαθέτουμε και το απόλυτο και το σχετικό, και από τη στιγμή που το απόλυτο είναι απείρως δυνατότερο, γιατί ισχυροποιείται κατά την ζώσα περίοδο περισσότερο το σχετικό; Οι συνθήκες ευθύνονται.

(Λένε, όποια πλευρά σου θρέφεις αυτή μεγαλώνει.)

Στη ζωή τη ζώσα, οι συνθήκες σπρώχνουν τον άνθρωπο στο να σκεφτεί, αντί του να αφουγκραστεί, έτσι αυξάνεται η ικανότητα της σκέψης και ταυτόχρονα μειώνεται η ικανότητα του ενστίκτου. Κι αυτό γίνεται από πάντα, η απομάκρυνση του ανθρώπου από την απόλυτη πλευρά του αρχίζει από τη στιγμή που γεννιέται.  

Γιατί οι γονείς απομακρύνουν το παιδί από την σπουδαία πλευρά της ύπαρξής του; Κανονικά θα έπρεπε εφόσον έχουν ζήσει, έχουν πάθει, θα έπρεπε να είχαν δει, θα έπρεπε να γνωρίζουν και να μην σπρώχνουν τα παιδιά τους προς την ίδια κατεύθυνση που τους ίδιους τους απομάκρυνε από τη σπουδαία τους πλευρά.

Το κάνουν γιατί δεν το γνωρίζουν.

Θυμίζει μία συνήθης κατάληξη των ανθρώπων. Κάποιος δεν αφήνεται να αγαπήσει γιατί πιστεύει ότι ο άλλος θα τον προδώσει. Δεν αφήνεται οπότε τελικά δεν αγαπάει οπότε τελικά ο άλλος τον αφήνει οπότε και σκέφτεται «είδες πόσο δίκιο είχα; Οι άνθρωποι σε προδίδουν».

Κάπως έτσι φτάσανε και στο συμπέρασμα ότι η ζωή τους είναι σωστή και θέλουν να την «περάσουν» και στα παιδιά τους. Προφυλάσσονται από την ζωή από φόβο, η ζωή τους γαμάει, λένε να γιατί προφυλασσόμουν, άρα σωστή η προφύλαξη. Αυτό μαθαίνουν και στο παιδί τους. (Ο άνθρωπος από παιδί, σπρώχνεται στο να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία της αριστερής λίστας, κι όσο το κάνει τόσο ασθενεί η δεξιά.)

Αν αφεθείς στα παθήματα της ζωής, αν δεν τα φοβάσαι, αν δεν θέλεις να απαλλαγείς από αυτά, αν δεν προσπαθήσεις να «γλιτώσεις» παραμυθιάζοντάς σε, τότε μαθαίνεις από τα παθήματα, προάγεσαι (είναι και ο λόγος ύπαρξής των).

Τότε ζεις.

Από φόβο για την ζωή ο άνθρωπος δεν ζει.

Παρτ’ αλλιώς

Κάθε που η ζωή σού ζητάει να διαλέξεις εργαλείο, επέλεξε από μόνος σου τον αντίποδά του. Επέλεξε συνειδητά το αντίστοιχο εργαλείο της δεξιάς στήλης, της στήλης του απόλυτου.

ΑΦΟΒΑ.

Εδώ είναι το δύσκολο μέρος. Πώς θα επιλέξω άφοβα το ακατανόητο; Αυτό όμως ζητάει -δυστυχώς/ευτυχώς- να εμπιστευτείς απόλυτα χωρίς να ξέρεις τι.

Λέμε ότι το υπέρτατο αγαθό είναι η ελευθερία. (Η ελευθερία που δεν αφορά βέβαια το κλουβί, σε φυλακή μπορείς να είσαι ελεύθερος και έξω να νιώθεις απόλυτα έγκλειστος, το «απαύγασμα» αφορά την ελευθερία σαν αίσθηση.) Είναι υπέρτατο αγαθό γιατί απαιτεί να έχεις απαλλαχτεί από όλα όσα σε σταματούν.

Μία πονηρή σκέψη.. Ακόμα κι αν όλα τα έχεις υπό έλεγχο, γνωρίζεις ότι η ψυχή σε κάνει ό,τι θέλει.; (Έβαλα και τελεία και ερωτηματικό, γιατί είμαι σίγουρη ότι το γνωρίζεις, επειδή το νιώθεις, αλλά ταυτόχρονα δεν είσαι και σίγουρος γι' αυτό που νιώθεις.) Σκέψου μόνο ότι για να θες να επιλέξεις έναν δρόμο, ένα συναίσθημα σε κάνει να το θες…….. Η ψυχή σε κάνει να μην μπορείς, οπότε θέλεις να πας κατά κείθε (όπου η ψυχή σε στέλνει.. τελικά. Άγεσαι και φέρεσαι. Το ακατανόητο έχει όλη τη δύναμη και σε σέρνει κατά πού θέλει αυτό.) ΑΝ όμως… ΕΣΥ το επιλέξεις… θα γίνεις ένα…. θα είσαι εσύ….. αυτός που σε σέρνει.