Η δίκαιη εκλογική τιμωρία του ΚΚΕ

Το 1989 το ΚΚΕ έκανε συγκυβέρνηση
με τη Νέα Δημοκρατία για να σώσει
το σύστημα από το πολιτικό του
αδιέξοδο. Τώρα, όχι μόνο αρνήθηκε μια 
αριστερή συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ
αλλά στήριξε ουσιαστικά τη
μεγαλοαστική προπαγάνδα

Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία των τελευταίων εκλογών είναι η δραματική καθίζηση του ΚΚΕ, ειδικά στις εργατικές περιοχές, η οποία, κατά την άποψη μας, σηματοδοτεί μια καμπή προς την πλήρη απομόνωση του από τη μεγάλη μάζα της εργατικής τάξης.

Το ΚΚΕ, ήδη πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου, με τη μόνιμα διασπαστική πολιτική του, με την περιφρούρηση της Βουλής και με την κατασυκοφάντηση κάθε αυθόρμητης λαϊκής κινητοποίησης, είχε περιχαρακωθεί σε ένα ποσοστό ψήφων πολύ μικρότερο από αυτό που θα δικαιολογούσε η φθορά των μεγαλοαστικών-μνημονιακών κομμάτων. Όμως, η στάση του στο μετά την 6η Μαΐου διάστημα ήταν ακόμα πιο αποκαλυπτική για τον πραγματικό χαρακτήρα του κόμματος αυτού.

Από τις 6 Μαΐου μέχρι τις 17 Ιουνίου, το ΚΚΕ ήταν λες και βρισκόταν σε άλλο πλανήτη. Απαξιούσε να ασχοληθεί με το διακαή πόθο εκατομμυρίων χειμαζόμενων Ελλήνων για τη δημιουργία μιας κυβέρνησης που θα καταργούσε το Μνημόνιο. Γυρνούσε επιδεικτικά την πλάτη στο άμεσο πρόβλημα επιβίωσης χιλιάδων εργαζομένων, που είχαν ανάγκη τουλάχιστον από μια προσωρινή ανακούφιση. Έσπερνε τη μοιρολατρία, την ηττοπάθεια και την αδιαφορία, επαναλαμβάνοντας τη βασική μεγαλοαστική επιχειρηματολογία περί «αναπόφευκτων οικονομικών εξελίξεων».

Η στάση αυτή του ΚΚΕ ερχόταν σε εκκωφαντική αντίθεση με την πρόσφατη ιστορική περίοδο του 1989, όταν, υπό τη σκέπη του ενιαίου τότε «Συνασπισμού», είχε τρέξει να συγκυβερνήσει με τον Μητσοτάκη, δήθεν για να επέλθει «κάθαρση» από τα «πάμπερς» του Κοσκωτά...

Όλα αυτά δεν ήταν δυνατόν να περάσουν απαρατήρητα. Η στάση του ΚΚΕ απέδειξε έναν πρωτοφανή συντηρητισμό, μια πρωτοφανή επιθυμία να μην αλλάξει απολύτως τίποτε. Απέδειξε τη σαπίλα της γραφειοκρατίας του Περισσού, της βολεμένης με τις κρατικές επιδοτήσεις, με τις κομματικές επιχειρήσεις και με τις υπεργολαβίες των μεγαλοκατασκευαστών.

Η τιμωρία, λοιπόν, ήρθε δίκαια. Η εργατική τάξη γύρισε μαζικά την πλάτη στο ΚΚΕ και ψήφισε κατά κύριο λόγο ΣΥΡΙΖΑ. Το σημαντικότερο είναι ότι η απομάκρυνση της εργατικής τάξης από το ΚΚΕ δεν θα είναι συγκυριακή. Το ρήγμα είναι ήδη βαθύ και οι πολιτικές εξελίξεις θα το κάνουν ακόμα βαθύτερο. Έτσι, το «κόμμα των εργατών» κινδυνεύει πια να μείνει χωρίς εργάτες.

Βασίλης Παπανικολάου