Όταν μπήκε η Μάρω στο γραφείο κι είδε το όπλο και τον Βλάσση
στο πάτωμα, λύγισαν τα πόδια της, το κεφάλι της έσκυψε. Εκείνη την ώρα, την ώρα
του μεγαλύτερου πόνου, γονατιστή, με σκυμμένο το κεφάλι, έδωσε μονολογώντας τον
όρκο της «είναι η τελευταία φορά που λυγίζεις»!
…………………………….
Μέχρι σήμερα παλεύει, σθεναρά, ασταμάτητα, αλύγιστη, σαν θεριό!
Μια σταλιά άνθρωπος είναι, πού τη βρίσκει τη δύναμη;
Βρες τη δύναμή σου! Σήκω και πάλεψε άνθρωπε!!! Έναν θεό
κρύβεις μέσα σου!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου