Με τα μάτια ενός άλλου..

Όταν σκέφτομαι μία κατάσταση με τα μάτια του άλλου καταβάλω κόπο, τον οποίο κόπο ο άλλος δεν τον αντιλαμβάνεται. Έτσι για μένα είναι σαν να μου χρωστάει, ενώ για εκείνον είναι σαν να μην έκανα τίποτα.

Παράδειγμα. Εγώ δεν είμαι τακτική, αλλά εσένα σου αρέσει η τάξη. Όλη την ώρα η σκέψη μου είναι να μην αφήσω γύρω πράγματα για να μην εσύ εκνευριστείς. Για μένα είναι μία τρομερή προσπάθεια την οποία καταβάλλω για χάρη σου, εσύ από την άλλη δεν το βλέπεις ότι προσπαθώ, αφού θεωρείς την τάξη κάτι το απλό (και πρόσεξε, από την πλευρά σου πιστεύεις ότι συμφέρει και μένα η τάξη που εσύ προτιμάς).

Να προσθέσω και.. ό,τι είναι του χαρακτήρα μας ακούραστα το κάνουμε, ο άνθρωπος δηλ. που του αρέσει η τάξη πολύ εύκολα την φέρνει. Το αντίθετο ισχύει για όποιον δεν είναι τάση του και το κάνει για τον άλλον (το οτιδήποτε).

Η μεγάλη μου απορία είναι η εξής: Γιατί να πρέπει να καταβάλλω προσπάθεια για να σου είμαι αρεστή; Αν δεν σου αρέσει η αταξία μου μην με κάνεις παρέα.

Αυτή μου η πεποίθηση, που την έχω από πάντα, δείχνει καραεγωιστική, το να είμαι όπως σκατά είμαι δηλαδή κι αν δεν σου αρέσω μην με προτιμήσεις. Ας δούμε το θέμα από την πλευρά της αγάπης. Γίνεται να αγαπάω κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο (πρόσεξε το «συγκεκριμένο», αυτό το συγκεκριμένο σημαίνει με τον αυτόν χαρακτήρα), αλλά θα ήθελα να ήταν λιγάκι πιο σοβαρός, λιγότερο έντονος, κομματάκι πιο τακτικός…. Αν τον θέλεις αλλιώς σημαίνει ότι δεν τον αγαπάς τον συγκεκριμένο άνθρωπο, κι αυτό είναι τελεία (πώς θα γίνει τώρα, νέα μαθηματικά θα φτιάξουμε;)

Άλλο ιδίωμα της αγάπης. Λέμε ότι αγαπάμε κάποιον ΜΟΝΟ αν μας δίνει ευτυχία η ευτυχία του, ακόμα κι όταν η δική του ευτυχία ΔΕΝ μας συμφέρει. Άρα αν βρίσκω ισορροπία στο χάος θα έπρεπε να χαίρεσαι αν είμαι χαοτική και να προβληματίζεσαι αν με δεις σε τάξη.

Μία άλλη αλήθεια είναι ότι αν ο άνθρωπος είναι ευτυχισμένος κάνει κι όλους τους γύρω του ευτυχισμένους χωρίς να κουνήσει δαχτυλάκι (η ευτυχία παρασέρνει).

Με βάση αυτές τις θεωρίες, έλα και πες μου ότι είναι εγωιστικό το να είναι ο καθένας ο εαυτός του! Να μην αλλάζει το παραμικρό! Και ο άλλος, αν τον αγαπά, να τον αγαπά ως έχει! Κι ένα τελευταίο….

Αγάπη είναι να μπορείς να δεις αυτό που έχω σαν χαρακτηριστικό εγώ κι από σένα λείπει, ως συμπλήρωμά σου κι όχι σαν κουσούρι μου (κάτι που πρέπει ν’ αλλάξω δηλαδή γιατί αν δεν είμαστε ίδιοι είμαι λάθος)!!

Υ.Γ. Πώς μπορεί και ζει ο άνθρωπος έτσι; Συμβίωση δεν σημαίνει συμβιβασμός!!! Κόψε εσύ, να κόψω εγώ, να είμαστε κομμένοι (μισεροί) άνθρωποι. Αυτό το να επιδιώκει να βάλει το μαύρο με το άσπρο για να γίνει γκρι!!! Γκρίζα ζωή… θλιβερό.