Το πετρέλαιο ανεβαίνει και οι μισθοί μας πέφτουν

Οι γενικές αυξήσεις των τιμών με το πρόσχημα της αύξησης της τιμής του πετρελαίου, είναι μια μεθοδευμένη καπιταλιστική απάτη, για την έμμεση γενική μείωση των εργατικών μισθών και συντάξεων.

Ας δούμε τα πράγματα με τη σειρά τους.

Η ένταση της εκμετάλλευσης του εργάτη από τον εργοδότη καπιταλιστή του, συνήθως γίνεται με δύο μέσα.

Πρώτον: Με την ένταση της εργασίας του, δηλαδή με την περισσότερη δουλειά του εργάτη. Και δεύτερο με τη μείωση του εργατικού μισθού του. Αυτό ισχύει για τις σχέσεις ολόκληρης της καπιταλιστικής τάξης, με ολόκληρη την εργατική τάξη μας.

Η μείωση του εργατικού μισθού συνήθως γίνεται, με άμεσο και με έμμεσο τρόπο.

Ο άμεσος τρόπος είναι η αντικατάσταση των εργατών με άλλους με μικρότερο μισθό. Για τους Έλληνες καπιταλιστές αυτό τον τρόπο σήμερα τον εξυπηρετεί η εισαγωγή των ξένων εργατών.

Ο έμμεσος τρόπος της μείωσης των εργατικών μισθών, που είναι και κρυφός και ύπουλος, είναι η αύξηση των τιμών όλων των ειδών που καταναλώνει η εργατική τάξη και όλος ο εργαζόμενος λαός. Με αυτήν την αύξηση όλων των τιμών επέρχεται η μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών, δηλαδή η πραγματική μείωση των εργατικών μισθών.

Οπότε οι καπιταλιστές οργανώνουν την αύξηση των τιμών όλων των ειδών με διάφορες απατηλές μεθόδους, διότι έτσι μειώνουν ουσιαστικά τους μισθούς ολόκληρης της εργατικής τάξης μας.

Την άνοδο των τιμών, δηλαδή την ακρίβεια της ζωής, οι καπιταλιστές την έχουν προωθήσει με διάφορες προφάσεις εκ των οποίων οι γνωστότερες έως τώρα είναι: Η νομισματική αλλαγή από τη δραχμή στο ευρώ, και κατά διαστήματα οι διάφορες απότομοι άνοδοι της τιμής της βασικότατης πρώτης ύλης του "πετρελαίου".

Με τη νομισματική αλλαγή, έως ότου συνηθίσει ο εργαζόμενος ελληνικός λαός το νέο νόμισμα, οι καπιταλιστές προώθησαν από παντού μια φοβερή άνοδο όλων των τιμών, και φυσικά μια αντίστοιχη μείωση των εργατικών μισθών. Με την άνοδο της τιμής του πετρελαίου, οι καπιταλιστές ανεβάζουν τις τιμές όλων των ειδών με το επιχείρημα, ότι ολόκληρη η παραγωγική οικονομία εξαρτάται από τη φοβερή κινητήριο δύναμη του πετρελαίου κ.λπ. κ.λπ.

Για να δούμε όμως; Είναι έτσι τα πράγματα; Δηλαδή πάντα το σύνολο των τιμών ακολουθεί την τιμή του πετρελαίου;

Η τιμή του πετρελαίου δεν ανεβαίνει συνεχώς, αλλά περνάει διάφορες φάσεις. Που πότε είναι ανοδικές, πότε στάσιμες, και πότε πτωτικές. Και ο συνυπολογισμός αυτών των φάσεων διαμορφώνει τη λεγόμενη γενική σταθερή τιμή του πετρελαίου. Αν λοιπόν είναι αλήθεια (όπως λένε οι καπιταλιστές) ότι η άνοδος της τιμής του πετρελαίου ανεβάζει τις τιμές όλων των ειδών που καταναλώνουν οι εργαζόμενοι, τότε θα έπρεπε όταν μειώνεται η τιμή του πετρελαίου να πέφτουν και οι τιμές όλων των άλλων ειδών. Είδε όμως ποτέ κανένας στη ζωή του να έπεσαν οι γενικές τιμές και να ανακουφίστηκε η ζωή του; Επειδή έπεσε η τιμή του πετρελαίου; Αυτό ούτε ποτέ συνέβη, ούτε συμβαίνει, ούτε και ποτέ θα συμβεί.

Γι' αυτό και όλη η επιχειρηματολογία των καπιταλιστών για την άνοδο της τιμής του πετρελαίου, που δικαιολογεί σαν φυσική τη γενική άνοδο όλων των τιμών!

 Είναι μια μεθοδευμένη καπιταλιστική απάτη, που αποβλέπει σε μια γενική πραγματική μείωση των μισθών της εργατικής τάξης μας. Η εργατική τάξη μας οφείλει να περιφρουρήσει τη ζωή της. Αλλά για να μπορεί να το κάνει αυτό, πρέπει οπωσδήποτε να ξέρει την αλήθεια. Δηλαδή τον πραγματικό κίνδυνο που την απειλεί.

Ποιος να λυπάται ποιον;

Στην Ελλάδα έχουμε μαζευτεί πολλοί, και γι' αυτό έχουμε και πολλούς ανέργους. Οπωσδήποτε κάποιοι πρέπει να φύγουν. Ποιοι όμως; Οι ξένοι ή οι Έλληνες; Οπωσδήποτε όχι οι Έλληνες. Από τους ξένους πρέπει να μείνουν όλοι όσοι είναι αναγκαίοι και να έχουν όμως τα ίδια εργατικά δικαιώματα με τους Έλληνες. Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να τιμωρούνται αυστηρότατα όλοι όσοι εργοδότες τολμήσουν να παραβιάσουν αυτόν τον κανόνα. Ποια κυβέρνηση όμως μπορεί να το κάνει αυτό; Φυσικά όχι μια κυβέρνηση των εργοδοτών όπως είναι η σημερινή.

Για όλα αυτά πολλοί μας λένε. Και οι ξένοι άνθρωποι είναι,... δεν πρέπει να τους λυπόμαστε; Και τους απαντάμε. Και εμείς τους λυπόμαστε. Αλλά και οι Έλληνες που πέφτουν συνεχώς στη δυστυχία της ανεργίας, δεν είναι και αυτοί άνθρωποι; Και αυτούς ποιος θα τους λυπηθεί;

Σεπτέμβριος 2005

Γιάννης Βερούχης (1931-2010)