Κάτω η Χούντα του Μνημονίου

Μέρα με τη μέρα, αποκαλύπτεται ότι η κυβέρνηση των εντολοδόχων του μεγάλου κεφαλαίου βύθισε τη χώρα στη φτώχεια και την ανεργία και, από την άλλη, όχι μόνο δεν ελάφρυνε το βάρος του δημόσιου χρέους, αλλά το αύξησε κατά πολύ. Τα «νούμερα» δεν τους βγαίνουν. Η οργή του βασανισμένου ελληνικού λαού φουντώνει. Ζυγώνει η ώρα της πτώσης αυτών των άθλιων δημίων.

Όσο για τον μπαμπούλα της χρεοκοπίας,
με τον οποίο προσπαθούν διαρκώς να μας τρομοκρατήσουν,ένα έχει σημασία:
Να Μην Χρεοκοπήσει Ο Ελληνικός Λαός!
Κι αυτό θα επιτευχθεί μόνο με οργανωμένη αντίσταση,
με απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις
και με ότι άλλο μπορούμε.

Δεν μένει πια καμιά αμφιβολία ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα σοβαρών εξελίξεων. Όλα δείχνουν ότι η Σύνοδος της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 25ης Μαρτίου θα είναι ένα ορόσημο λήψης αποφάσεων που θα αφορούν άμεσα την Ελλάδα. Η κρισιμότητα των περιστάσεων απαιτεί να έχουμε ξεκάθαρες και σταθερές θέσεις απέναντι στα πράγματα, χωρίς αυταπάτες, χωρίς συγχύσεις και πάντα με γνώμονα το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Κατ' αρχάς, είναι πια προφανής η οικτρή αποτυχία του Μνημονίου, που όχι μόνο δεν έσωσε την Ελλάδα από το μεγάλο δημόσιο χρέος της αλλά το διόγκωσε ακόμα περισσότερο, κάνοντας το ακόμα πιο δυσβάσταχτο. Οι μόνοι που ωφελήθηκαν ήταν οι τραπεζίτες, που μέχρι στιγμής έχουν λάβει από το κράτος 78 δισεκατομμύρια και στο άμεσο μέλλον θα λάβουν άλλα 30, δηλαδή, συνολικά 108 δισεκατομμύρια ευρώ, σχεδόν όσα και το περίφημο δάνειο των 110 δισεκατομμυρίων που πήρε η χώρα. Και, επίσης, ωφελήθηκαν οι μεγαλοαστοί που κέρδισαν από τη μείωση των μισθών.

Από κει και πέρα, όλοι οι άλλοι, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, αυτοαπασχολούμενοι και μικροεπιχειρηματίες, είδαν να μειώνονται οι αποδοχές τους, να παγώνουν οι δουλειές τους, να φορολογούνται άγρια και να πληρώνουν μια κρατικά κατευθυνόμενη ακρίβεια. Είναι πια ξεκάθαρο ότι βασικός σκοπός του Μνημονίου ήταν να δοθεί στις τράπεζες χρόνος και χρήμα για να ισχυροποιήσουν τη θέση τους, σε βάρος ενός ολόκληρου λαού.

Αυτονόητα, η αποτυχία του Μνημονίου ισοδυναμεί με αποτυχία της κυβέρνησης Παπανδρέου, που το επέβαλε και το στήριξε με νύχια και με δόντια. Το χειρότερο όμως για την κυβέρνηση είναι ότι με τον τρόπο αυτό τέλεσε σε βάρος του λαού μας ένα ειδεχθές έγκλημα εκ προμελέτης, εν πλήρη γνώση της. ένα από τα χειρότερα της ιστορίας. Ακόμα και ο πρόεδρος του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος Καν, αποκάλυψε, ότι ο πρωθυπουργός Παπανδρέου προετοίμαζε κρυφά την ένταξη στο πρόγραμμα του ΔΝΤ από το 2009, όταν δημοσίως ορκιζόταν για το αντίθετο.

 Η απόφαση καταδίκης του ελληνικού λαού. Κι ένα ακόμα με αυτούς που ψήφισαν τον ασφαλιστικό νόμο του 2010, για να ξέρουμε http://www.youtube.com/watch?v=a4O3fHnTGFo

Άλλωστε, για τις εγκληματικές προθέσεις της συμμορίας Παπανδρέου δεν μένει πια καμιά αμφιβολία, αφού ακόμα και τώρα που έχει φέρει σε δεινή θέση τους Έλληνες, σχεδιάζει τη λήψη και άλλων δυσβάσταχτων μέτρων: διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, νέες μειώσεις μισθών, συντάξεων και εφάπαξ, κατάργηση βαρέων και ανθυγιεινών, περικοπές και συγχωνεύσεις σε υγεία και παιδεία, ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ. Στα μέτρα αυτά συμπεριλαμβάνεται και η περαιτέρω πριμοδότηση της λαθρομετανάστευσης, μέ-σω της μείωσης σχεδόν στο μισό των απαιτούμενων ενσήμων για την ανανέωση των αδειών παραμονής και την παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Έτσι, σε μια περίοδο που η ανεργία μπορεί να φτάσει σε πρωτοφανή ύψη, η κυβέρνηση νομιμοποιεί χιλιάδες λαθρομετανάστες, δημιουργώντας προς όφελος των εργοδοτών έναν τεράστιο εφεδρικό στρατό ανέργων. Και συγχρόνως, για να φιμώσει τον ελληνικό λαό, ετοιμάζει φασιστικής έμπνευσης «αντιρατσιστικό» νόμο, που θα καταπνίγει κάθε κριτική στην πολιτική αυτή.

Το απύθμενο αυτό μίσος της κυβέρνησης κατά του λαού μας δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε περιστασιακό. Πηγάζει από το ακόμα βαθύτερο ιστορικό μίσος της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης κατά του ελληνικού λαού, καθώς αυτή είναι που κρύβεται πίσω από όλες της κυβερνητικές αποφάσεις. Γιατί δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι για τα δεινά που υφιστάμεθα ο κύριος υπαίτιος δεν είναι οι διάφοροι «ξένοι» (Γερμανοί, Αμερικανοί κ.λπ.) αλλά οι Έλληνες μεγαλοαστοί: Αυτοί που από την υπερεκμετάλλευση των Ελλήνων εργαζομένων έχουν συσσωρεύσει στις ελβετικές τράπεζες το αστρονομικό ποσό των 600 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Μπροστά στην κρίσιμη αυτή κατάσταση, που είναι λογικό να προκαλεί σύγχυση και πανικό, πρέπει να ξεχωρίσουμε με καθαρή ματιά το ουσιώδες από το επουσιώδες, το κύριο από το  δευτερεύον. Τις ώρες αυτές των αποφάσεων, μέσα στη γενική αναμπουμπούλα, η κάθε μερίδα της αστικής τάξης είναι φυσικό να προβάλλει σαν λύση ότι συμφέρει την ίδια. Γι' αυτό και βλέπουμε να διαφημίζονται από τους διάφορους αστούς οικονομολόγους και τα διάφορα αστικά έντυπα ένα σωρό μαγικές συνταγές, όπως η αναδιάρθρωση, τα ευρωομόλογα, η επιστροφή στη δραχμή κ.λπ. Ταυτόχρονα το σύνολο της αστικής τάξης χρησιμοποιεί σαν φόβητρο τη χρεοκοπία, για να μας εξαναγκάσει σε νέες θυσίες.

Απέναντι σε αυτό τον ορυμαγδό προπαγάνδας, πρέπει να κλείσουμε τ' αυτιά μας! Να μην τρομοκρατούμαστε από το ενδεχόμενο κήρυξης χρεοκοπίας, γιατί χρεοκοπία δεν σημαίνει ούτε ότι το κράτος θα αδυνατεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις ούτε ότι θα χρεοκοπήσει το σύνολο της οικονομίας. Να μην ξεχνάμε ότι το Μνημόνιο είναι αυτό που οδηγεί σε όλο και βαρύτερη χρεοκοπία. Και εν τέλει να απαιτήσουμε τα μόνα μέτρα που μπορούν να δώσουν λύση στο πρόβλημα: άρνηση πληρωμής του τοκογλυφικού χρέους προς το ξένο και ντόπιο τραπεζικό κεφάλαιο, γενναία φορολόγηση των πλουσίων, κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, αυξήσεις μισθών και συντάξεων και δημόσιες παραγωγικές επενδύσεις. Οτιδήποτε άλλο θα είναι προσωρινό, αναποτελεσματικό και, τελικά, επαχθές για τη μεγάλη μάζα των Ελλήνων. Και βέβαια, υπεράνω όλων πρέπει να είναι η αρχή: «Να μην πτωχεύσει ο λαός!». Γιατί, σε τελική ανάλυση, το θεμελιώδες στοιχείο που χαρακτηρίζει μια οικονομική πολιτική είναι το αν αποσκοπεί στο συμφέρον της αστικής τάξης ή του εργαζόμενου λαού.



Η Συνθήκη του Μααστριχτ για να θυμηθούμε πότε, πως και από ποιούς στήθηκε το "colpo grosso"

Για να μπορέσουμε εμείς οι Έλληνες εργαζόμενοι να αποτρέψουμε τη μεθοδευόμενη πτώχευση μας, ο μόνος τρόπος είναι να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.

Ήδη ο αριθμός των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών που σε μόνιμη πλέον βάση κατεβαίνουν στις απεργιακές συγκεντρώσεις, όπως στην τελευταία της 23ης Φεβρουαρίου, αποδεικνύει μια ενίσχυση της αντίστασης του ελληνικού λαού. Ήδη η έντονη οργή, κυρίως ενάντια στα κόμματα εξουσίας, δείχνει μια αυξανόμενη πολιτικοποίηση. Ήδη το ξέσπασμα απεργιών, επισχέσεων και αγώνων στον ιδιωτικό τομέα, δείχνει ότι κάτω από το βάρος των μέτρων έχει αρχίσει να μπαίνει στη μάχη η μεγάλη μάζα των εργαζομένων, που μέχρι τώρα ήταν αδρανής. Αυτά όμως δεν είναι αρκετά. Ούτε μια 24ωρη απεργία ανά δίμηνο, που πλέον όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν φτάνει.

Εμείς οι Έλληνες εργαζόμενοι πρέπει να εντείνουμε την πάλη μας, με μαζικές, ογκώδεις και δυναμικές διαδηλώσεις γύρω από τη Βουλή, που θα αποσκοπούν στην πολιτική καταδίκη της κυβέρνησης και στην απόκρουση των μέτρων του Μνημονίου, και παράλληλα, επειδή τα προβλήματα δεν σταματάνε εδώ, με οργανωμένη και μεθοδική δουλειά μέσα στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στους ανέργους και στα κινήματα ανυπακοής, να παλέψουμε για την απόκρουση των επιμέρους επιθέσεων.

Είναι καιρός να πιστέψουμε στην δύναμη μας, να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να μην επαναπαυτούμε σε εκλογικές «λύσεις». Η άρχουσα τάξη μπορεί να έχει συσσωρευμένο αμύθητο πλούτο αλλά εμείς έχουμε την δύναμη των αγώνων μας και τον κοινωνικό μας ρόλο, αφού χωρίς εμάς δεν μπορεί τίποτα ούτε να παραχθεί ούτε να κινηθεί. Ο λαός μας πάνω από όλα έχει μια ισχυρή πολιτική και ηρωική παράδοση, που είναι βέβαιο ότι δεν θα αργήσει να ξαναζωντανέψει.

Εμπρός λοιπόν να γκρεμίσουμε τη Χούντα Του Μνημονίου!

Αθήνα, 9.3.2011

Σοσιαλιστική Προοπτική

Η Συντακτική Ομάδα