Ο παραλογισμός της εσωτερικής υποτίμησης

Η εσωτερική υποτίμηση λειτουργεί..
κατά το ήμισυ. Πέφτουν οι μισθοί,
αλλά όχι βέβαια οι τιμές

Κυβέρνηση, Τρόικα και διάφορα φερέφωνα των τοκογλύφων-τραπεζιτών μας λένε ότι, για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας, είναι μονόδρομος η πολιτική της «εσωτερικής υποτίμησης». Τι είναι, όμως, αυτή η «εσωτερική υποτίμηση»; Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, όταν δεν μπορείς να υποτιμήσεις το νόμισμα σου (στην περίπτωση μας, επειδή έχουμε ευρώ), και πρέπει να αυξήσεις την «ανταγωνιστικότητα» σου, ώστε να ελπίζεις σε περισσότερες εξαγωγές και προσέλκυση επενδύσεων, οφείλεις να ρίξεις τους μισθούς. Υποτίθεται ότι αυτό, σύμφωνα με το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης, θα ρίξει κάποια στιγμή και τις τιμές, οπότε θα πέσουν τα κόστη σε όλη την οικονομία.

Στην πραγματικότητα, έχουμε εδώ μια σχιζοφρενική θεωρία, η οποία εφαρμοζόμενη δεν αποσκοπεί σε τίποτε άλλο από το να κουρελιάσει τους μισθούς, το επίπεδο ζωής και τη διαπραγματευτική δύναμη της εργατικής τάξης. Αλλά και να σαρώσει το μικρό και μεσαίο κεφάλαιο προς όφελος του μεγάλου.

Κατ'αρχάς, ο νόμος της ζήτησης και της προσφοράς δεν ισχύει σε αγορές που ελέγχονται από μονοπώλια, και στην πραγματικότητα όλες οι βασικές αγορές, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου, είναι πλέον (και θα παραμείνουν) μονοπωλιοποιημένες. Αυτό εμπειρικά το καταλαβαίνει ο καθένας, αφού από την αρχή του Μνημονίου στα περισσότερα προϊόντα η ζήτηση έχει πέσει 30%-70%, κι όμως οι τιμές όχι μόνο δεν έχουν υποχωρήσει, αλλά συνεχίζουν ν' ανεβαίνουν κιόλας! Εξάλλου, για την άνοδο των τιμών φροντίζει το ίδιο το κράτος, με απανωτούς νέους φόρους, ενώ οι μόνες τιμές οι οποίες πέφτουν είναι των υπηρεσιών που ελέγχονται από μικροϊδιοκτήτες (π.χ. ενοίκια). Ότι ελέγχεται από το κράτος ή το μεγάλο κεφάλαιο ή ισχυρούς χονδρέμπορους, δεν πέφτει με τίποτα. Ενώ και οι μειώσεις μισθών ουσιαστικά απορροφούνται κατευθείαν από το επιχειρηματικό κέρδος.

Από την άλλη, οι κυβερνήσεις ποτέ δεν θα πάρουν κάποιο μέτρο που να βοηθά στην πτώση των τιμών (π.χ. διατίμηση), γιατί αυτό θα θεωρούνταν «απαράδεκτο» σε μια «ελεύθερη οικονομία»! Την ίδια στιγμή, δεν θεωρείται απαράδεκτο να τσακίζονται μισθοί, συντάξεις και επιδόματα ανεργίας με κυβερνητικά διατάγματα!

Η μόνη λύση ενάντια σε αυτό τον παραλογισμό είναι εργάτες, μισθωτοί, αγρότες, μικρομεσαίοι να απαιτήσουμε «υποτίμηση» μέχρι κατάργηση των φόρων, των χαρατσιών και των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου.

Πάρις Δάγλας