Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
Η αρχική φάση της παγκόσμιας αφύπνισης που φοβόταν ο Μπρεζίνσκι έχει ήδη ξεκινήσει. Οι επαναστάσεις-ντόμινο στη Μέση Ανατολή, ο κοινωνικός αναβρασμός σε πολλές χώρες της Ε.Ε., αλλά και στις ΗΠΑ, είναι τα πρώτα επεισόδια. Οι ελίτ της παγκοσμιοποίησης, τοπικές και υπερεθνικές, απαξιώνονται και αμφισβητούνται έντονα από τη διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, που μετατρέπεται σιγά-σιγά σε μαζική ανυπακοή και αντίσταση.
Γι' αυτό επιτίθενται σκληρά με τους πανίσχυρους διαβρωτικούς μηχανισμούς που διαθέτουν (ΜΜΕ, Μυστικές Υπηρεσίες, πολιτικά «μαγαζιά», ενσωματωμένη διανόηση), αλλά και με την ωμή βία των κατασταλτικών και πολεμικών δυνάμεων τους. Προσπαθούν να επιβάλουν με τον φόβο την παθητικοποίηση, τη διάσπαση, την απογοήτευση και, εν τέλει, τη δική τους «λύση» της αναδιάρθρωσης των κοινωνιών.
Οι συνθήκες που βιώνουμε σήμερα είναι πρωτόγνωρες και οι όροι της ζωής όλων μας θα αναθεωρηθούν εκ βάθρων, είτε προς μια νέα απελευθερωτική προοπτική, εφ' όσον αντισταθούμε, είτε προς τη χειρότερη οργουελική, τεχνομεσαιωνική δουλοκρατία που γνώρισε ποτέ η Ιστορία.
Οι Έλληνες βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη αναμέτρηση της σύγχρονης ιστορίας μας -αν όχι όλης της νεότερης περιόδου, μετά το '21. Είτε θα αποφασίσουμε να αντισταθούμε και να αγωνιστούμε για να πάρουμε πίσω την πατρίδα μας, είτε θα χαθούμε ως ελεύθερο έθνος και θα αφομοιωθούμε ξανά για αιώνες στους υπερκρατικους νεοταξικους μηχανισμούς (ή στην αυτοκρατορία του νεο-οθωμανισμού).
Αυτό-οργάνωση έξω από τα Κόμματα
Η αίσθηση ότι όλο το πολιτικό κατεστημένο γνώριζε πως η χώρα επρόκειτο να ξεπουληθεί με τους όρους του Μνημονίου διευρύνεται καθημερινά σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Κοινή ομολογία τείνει να γίνει το γεγονός ότι, ενώ (από τα 350 περίπου δισ. ευρώ του δημοσίου χρέους- το συντριπτικό ποσοστό είναι «απεχθές» και γι' αυτό ήταν «μη διεκδικήσιμο», τώρα με το δάνειο της Τρόικας γίνεται «τοξικό» και έχει εμπράγματες εξασφαλίσεις επί της πάσης μορφής και είδους κρατικής περιουσίας. Γίνεται, δηλαδή, κατανοητό ότι εξαρχής οδηγούμασταν σε ένα παγκοσμίου πρωτοτυπίας καθεστώς δουλοπαροικίας και απεμπόλησης των εθνικών κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Με δεδομένο ότι η χώρα χρειάζεται συνεχώς νέα δάνεια για την αποπληρωμή παλαιών, το οικονομικό κλίμα επιβαρύνεται συνεχώς, το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο, οι προσδοκώμενες εισπράξεις από τη φοροεπιδρομή έχουν αποτύχει παταγωδώς και η καταστροφή θα ολοκληρωθεί εάν δεν ξεσηκωθούμε.
Ο μόνος αξιοπρεπής και σωτήριος δρόμος, αν και ανηφορικός, είναι η Σεισάχθεια (δηλαδή η μη αναγνώριση και διαγραφή του «απεχθούς» χρέους), και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, ώστε να αποκτηθούν τα βασικά μακροοικονομικά εργαλεία για την αντιμετώπιση της κρίσης. Οι πολίτες, επίσης, έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι, για να ληφθούν ρηξικέλευθες αποφάσεις που θα κατοχυρώσουν εξαρχής την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία, βασική προϋπόθεση είναι η αυτο-οργάνωση του ίδιου του λαού.
Η παρούσα Βουλή δεν νομιμοποιείται πλέον στη συνείδηση του ελληνικού λαού, είτε με την υπογραφή του Μνημονίου από τους βουλευτές, είτε με την άρνηση των υπολοίπων να παρατηθούν και να φύγουν με το κεφάλι ψηλά.
Η βάση και η αρχή για ένα νέο ξεκίνημα, με προοπτική ρήξης και επανάκτησης της πατρίδας, είναι το ξεπέρασμα του κλίματος ατομικοποίησης και πολιτικού μηδενισμού, και η ανάδειξη των καινούργιων μορφών αυτο-οργάνωσης, με τις οποίες εκφράζεται η νέα γενιά ακτιβιστικών κινημάτων σ' όλο τον κόσμο. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται να ξεπεραστούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι σποραδικές αντιδράσεις με τις απεργίες - περατζάδες, οι διαχωρισμοί σε δεξιά και αριστερά μέτωπα.
Όσο η σημερινή Αριστερά συνεχίζει να παίζει τον ρόλο που της έχει διανεμηθεί μέσα στο σύστημα, να μη σκέπτεται και μη διακινδυνεύει ένα βήμα παραπέρα, μιλώντας μόνο για «αριστερή ενότητα», τότε αναπόφευκτα αυτός που πρέπει να οργανώσει ένα πανεθνικό μέτωπο σωτηρίας και αναγέννησης της χώρας είναι ο ίδιος ο λαός.
Στις σημερινές συνθήκες δεν υπάρχουν περιθώρια για ατέλειωτες ιδεολογικές συζητήσεις, σκληρές διαχωριστικές γραμμές ή να απαιτούμε να... διαφωτισθεί πλήρως ο ελληνικός λαός για να ξεσηκωθεί. Το ζήτημα είναι πώς θα γλυτώσει χώρα και ο λαός από την καταστροφή. Και η μόνη σωστή πολιτική είναι η συσπείρωση του λαού και το τέλος των διαχωρισμών που θα τον κάνει να φύγει από την απογοήτευση για να παλέψει μαζικά κατά του Μνημονίου και της κατοχής.
Ήδη έχουν δημιουργηθεί σημαντικά κινήματα βάσης και άμεσης δημοκρατίας, όπως: Σεισάχθεια, Πρωτοβουλία Πολιτών , «Stop Cartel» «Δεν Πληρώνω», Σπίθα, Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών, Ακρίβεια STOP - Επιτροπές Ενάντια στην Ακρίβεια, Επιβάτες Θεσσαλονίκης, Η Δύναμη του Πολίτη, Ανοιχτή Συνέλευση Πλατείας Συντάγματος, Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου για το Δημόσιο Χρέος, Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων, Μηνυτήριος Αναφορά κατά των Κερδοσκόπων , Μήνυση κατά των Βουλευτών (Δ. Αντωνίου), Λαυρετωτική εν δράσει, Από την Κερατέα για την Κερατέα , Ο σπόρος, Εναλλακτική κοινότητα «Πελίτι», Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Περιφερειακής Ανάπτυξης (Κ.Α.Π.Α), Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας
 |
| Το κίνημα της Κερατέας μπόρεσε να εκφράσει τη γενικευμένη κρυφή οργή της ελληνικής κοινωνίας, με δυναμικές και ευρηματικές μορφές πάλης |
Το Κίνημα της Κερατέας
Είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει στον Δήμο Κερατέας. Η θηριωδία της κυβέρνησης και της αστυνομίας μετέτρεψε την περιοχή σε ένα αιματοβαμμένο πεδίο μάχης, στην προσπάθεια να επιβάλει τις αποφάσεις των εργολάβων. Απέναντι σε αυτό τον μηχανισμό, ορθώνεται η τοπική κοινωνία που διαφωνεί και αγωνίζεται δυναμικά και με φαντασία.
Το πιο σημαντικό στον αγώνα της Κερατέας είναι ότι κατάφερε να συσπειρώσει τους πάντες, εκφράζοντας τη γενικευμένη κρυφή οργή της ελληνικής κοινωνίας για τα όσα της συμβαίνουν. Διαδηλώσεις οργανώνονται με συμπαραστάτες από άλλα μέρη, εθελοντές έρχονται για να βοηθήσουν, οργανώσεις όπως ο Ερυθρός Σταυρός και γιατροί προσφέρονται να συνδράμουν τους τραυματίες, καλλιτέχνες οργανώνουν λαϊκές συναυλίες, άλλοι πολίτες αναλαμβάνουν την επιμελητεία και την υποστήριξη. Κατά δεκάδες έρχονται τα ψηφίσματα συμπαράστασης από οργανώσεις, κινήματα, συλλόγους απ' όλη την Ελλάδα. Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, κ. Νικόλαος, χαρακτηρίζει τον αγώνα ιερό. «Δεν είναι ότι θα σας φέρουν τα σκουπίδια, το χειρότερο είναι ότι σας φέρονται σαν σκουπίδια», τονίζει.
Η αντίσταση και οι αντιδράσεις των κατοίκων της Κερατέας και της Λαυρεωτικής είναι όντως ένα σημαντικό κοινωνικό και πολιτικό κίνημα, στις τρέχουσες συνθήκες. Οι δυνάμεις καταστολής των εργολάβων έχουν στήσει ένα μηχανισμό βίας που απαγορεύει με το «έτσι θέλω» στους κατοίκους να χρησιμοποιούν τους αγροτικούς δρόμους και τη λεωφόρο Λαυρίου, να πηγαίνουν στα κτήματα τους και στις ιδιοκτησίες τους. Οι συνεχείς συγκρούσεις, τα δακρυγόνα, οι πλαστικές σφαίρες και οι αύρες νερού αποκρούονταν καθημερινά από τις πέτρες και τις μολότωφ των κατοίκων, που αντιτίθενταν στην εμμονή ενός διαπλεκόμενου κρατικού μηχανισμού να καταστρέψει τις περιουσίες, την ιστορική μνήμη και τον πολιτισμό τους.
Όλα ξεκίνησαν στις 21 Δεκεμβρίου 2010 όταν, στις 3:30 το πρωί, δυνάμεις των ΜΑΤ εισέβαλαν στον χώρο που έχει αποφασιστεί ότι θα κατασκευαστεί ο ένας από τους τρεις ΧΥΤΑ της Αττικής. «Ενώ ο Δήμος και η επιτροπή κατοίκων της περιοχής είχαν προσβάλει τη διαδικασία στο ΣτΕ και εκκρεμούσαν δίκες, 22 διμοιρίες, 700 περίπου πάνοπλοι αστυνομικοί, κουβαλώντας 4 μηχανήματα (χωρίς πινακίδες) της κοινοπραξίας η οποία πήρε την ανάθεση του έργου, εισβάλλουν και τα εγκαθιστούν στο χώρο.» (tvxs.gr)
Η πηγή του προβλήματος είναι ότι « η χωροθέτηοη αυτή έγινε χωρίς να έχει προηγηθεί σοβαρή επιστημονική μελέτη, επαρκής τεκμηρίωση και εξέταση εναλλακτικών θέσεων και, κυρίως, χωρίς να έχει προηγηθεί ειλικρινής διαβούλευση με τις τοπικές κοινωνίες και τους φορείς τους», όπως λέει ο συνταγματολόγος Απόστολος Παπακωνσταντίνου. «Ουδείς δικαιούται να καταστρέφει την πολιτιστική κληρονομιά μιας κοινωνίας, ούτε να διακόπτει την ιστορική συνέχεια και την ιστορική μνήμη χιλιάδων ετών. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να το κάνει χωρίς την τήρηση των νομίμων προϋποθέσεων και με τη βία.» (portoraftinews.gr, 27/02/11)
Εκείνες τις ημέρες οι κάτοικοι της Κερατέας έδειξαν πώς μια τοπική κοινωνία μπορεί να μην υποκύψει στη ληστοκρατία, να αυτο-οργανωθεί και να ανακτήσει την αισιοδοξία της μέσα από συλλογικές μορφές αντίστασης, διδάσκοντας τους τρόπους αυτούς και στην υπόλοιπη ελληνική κοινωνία.
Το Κίνημα «Δεν Πληρώνω»
Το κίνημα «Δεν Πληρώνω» είναι ένα αυθεντικό μαζικό λαϊκό κίνημα ανυπακοής, που ολοένα δυναμώνει και συμβάλλει στην υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας ενάντια στην εκποίηση της από την κυβέρνηση, κατ’ απαίτηση της Τρόικας.
Οι Επιτροπές Αγώνα «Δεν Πληρώνω» συγκροτούνται από ελεύθερα συνευρισκόμενους πολίτες σε αμεσοδημοκρατική βάση, συναγωνιστές σε κοινές δράσεις. Δεν εκπροσωπούνται από κανένα κοινοβουλευτικό σχηματισμό, δεν αναγνωρίζουν κανένα διαμεσολαβητή, δεν διαπραγματεύονται το δίκιο του αγώνα και το διεκδικούν στους δρόμους. Το «Δεν Πληρώνω» αναφέρεται δημόσια μόνο από τους ανθρώπους που το αποτελούν και τις Επιτροπές Αγώνα τους. Γι' αυτό το κίνημα μεγαλώνει συνέχεια και γίνεται πολιτικά επικίνδυνο, γιατί συνδυάζει τη μάχη για τα δικαιώματα και τις ανάγκες μας με την αμεσοδημοκρατική αυτενέργεια των ανθρώπων.
Τέτοιου είδους κινήματα άρνησης πληρωμής έχουν ξαναϋπάρξει ιστορικά σε άλλες χώρες και, μάλιστα, με αρκετή επιτυχία. Το μεγαλύτερο είναι το κίνημα ενάντια στον κεφαλικό φόρο που επέβαλε η κυβέρνηση Θάτσερ στη Βρετανία. Τότε, 18 εκατομμύρια Βρετανών αρνήθηκαν να πληρώσουν αυτό τον φόρο, ενώ τα δικαστήρια χρησιμοποιήθηκαν για να στείλουν στη φυλακή αγωνιστές του κινήματος και απλούς πολίτες. Όμως οι αντιδράσεις ήταν τόσο μαζικές, που ανάγκασαν την κυβέρνηση Θάτσερ να υποχωρήσει!
Άλλα παραδείγματα έχουμε από την Ιρλανδία, όπου ο κόσμος οργανωμένα αρνήθηκε να πληρώσει τους νέους αυξημένους λογαριασμούς νερού, έπειτα από ιδιωτικοποίηση της εταιρίας ύδρευσης. Και οι αυξήσεις τελικά δεν πέρασαν, παρόλο που άρχισαν να κόβουν τις παροχές νερού στα σπίτια και παρά τις απειλές για εισαγγελικές διώξεις. Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα, όπως ο αγώνας ενάντια στον φόρο στα σκουπίδια στην Ιρλανδία, καθώς και παρόμοιοι αγώνες άρνησης πληρωμής σε Γαλλία και Ιταλία.
Το κίνημα «Δεν Πληρώνω» ολοένα και δυναμώνει στη χώρα μας, είτε αφορά τα διόδια, είτε αφορά τα εισιτήρια στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Αυτό φαίνεται από την πολύ θετική ανταπόκριση του κόσμου, αλλά και την επιθετική στάση κατασκευαστικών εταιριών, των μεγάλων συγκροτημάτων ΜΜΕ και της κυβέρνησης.
Κινήσεις και επιτροπές αγώνα έχουν δημιουργηθεί από την Πελοπόννησο μέχρι τη Μακεδονία και την Κύπρο. Ανάμεσα τους: 1. Εθελοντική ομάδα δράσης Ν. Πιερίας, 2. Επιτροπή Αγώνα Πιερίας, 3. Επιτροπή Αγώνα Πολιτών Δυτικής Μακεδονίας και Ημαθίας ενάντια στα διόδια, 4. Επιτροπή Ακρίβεια-STOP Αθήνας, 5. Επιτροπή Ακρίβεια-STOP Δυτικής Αθήνας, 6. Επιτροπή Κατοίκων και Φορέων Λαμίας ενάντια στα διόδια, 7. Επιτροπή πολιτών «Για μια γέφυρα που ενώνει «Δεν Πληρώνω», 9. Κίνημα Καρδίτσας κατά των διοδίων, 10. Κίνηση Τρικάλων κατά των διοδίων, 11. Μέλη της Πρωτοβουλίας Λάρισας ενάντια στα διόδια, 12. Νομική Αλληλεγγύη Θεσσαλονίκης, 13. Πρωτοβουλία Επιτροπών, Φορέων και Κατοίκων Θεσσαλονίκης ενάντια στα διόδια, 14. Πρωτοβουλία πολιτών «Για ελεύθερους δρόμους» - Γιάννενα, 15. Συντονιστική Επιτροπή Φορέων και Κατοίκων Β.Α. Αττικής ενάντια στα διόδια, 16. Επιτροπή Ακρίβεια-Διόδια STOP Καβάλας, 17. Επιτροπή Κατοίκων Θήβας ενάντια στα διόδια, 18. Κίνηση Hasta La Victoria Siempre (επιτροπή αλληλεγγύης στο κίνημα των διοδίων), 19. Κίνηση Πολιτών Ξάνθης ενάντια στα Διόδια της Εγνατίας, 20. Κίνηση Συντονισμού Πολιτών Πελοποννήσου «Κοινή Δράση», 21. Πολίτες Βόλου ενάντια στα Διόδια.
Πρωτοβουλίες Νομικού Ακτιβισμού
Ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του συστήματος προσπαθεί να πείσει ότι στην Αττική Οδό πρέπει να πληρώνουμε τα διόδια, γιατί τα χρήματα για την κατασκευή τα έχουν βάλει ιδιώτες επενδυτές, οι οποίοι, όλως τυχαίως, είναι και καναλάρχες. Πόσο, όμως, κόστισε αληθινά όλο το έργο και ποια είναι τελικά η περιβόητη συμμετοχή των ιδιωτών;
Με βάση στοιχεία και καταγγελίες που αναφέρουν (και) επίσημες πηγές στην Ε.Ε., όλα τα έργα έχουν υπερκοστολογηθεί μέχρι και 6 φορές στην Ελλάδα από τους εργολάβους. Η Αττική Οδός φέρεται να έχει υπερκοστολογηθεί τουλάχιστον 3 φορές παραπάνω. Κατασκευάστηκε, δηλαδή, με μόνη τη συμμετοχή του Ελληνικού Δημόσιου, δηλαδή μόνο με χρήματα των πολιτών (epitropesdiodiastop.bIogspot).
Η Αττική Οδός κόστισε περίπου 1,3 δισ. ευρώ. Από αυτά:
α) Το 32% (420 εκατ. ευρώ) κατέβαλε το Δημόσιο μαζί με τη συγχρηματοδότηση της Ε.Ε. (δηλαδή είναι λεφτά Ελλήνων και ξένων φορολογουμένων που πάνε στα χέρια λίγων κροίσων, μέσω της αποκλειστικής εκμετάλλευσης των δρόμων).
β) Το 52% (γύρω στα 675 εκατ. ευρώ) ήταν τα δάνεια που σύναψε η κοινοπραξία με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου. Δηλαδή, αν στραβώσει η δουλειά και δεν πληρωθούν αυτά τα δάνεια από τους εργολάβους, η τράπεζα θα πάρει τα λεφτά της από το Δημόσιο, δηλαδή από εμάς. Αν δεν στραβώσει, θα τα πάρει από τα διόδια, δηλαδή πάλι από εμάς.
γ) Μόνο το 13% (περίπου 175 εκατ. ευρώ) ήταν η ίδια συμμετοχή της Κοινοπραξίας. Για να εγκαταλείψει η Κοινοπραξία την εκμετάλλευση, θα έπρεπε να της επιστραφούν τα ίδια κεφάλαια με μια μέση απόδοση 11,6%, δηλαδή να πάρουν 20,30 εκατ. ευρώ παραπάνω.
 |
| Από τις κινητοποιήσεις των πολιτών στην Αττική Οδό |
Τα συνολικά έσοδα μέχρι τώρα, στα 8 χρόνια λειτουργίας της Αττικής Οδού, υπολογίζεται ότι έχουν ξεπεράσει όχι μόνο το ύψος των δανείων και των ιδίων κεφαλαίων, αλλά και το συνολικό κόστος του έργου! Ως τον Οκτώβριο του 2024, οπότε λήγει η περίοδος παραχώρησης, το συνολικό όφελος για τους μετόχους ανέρχεται στα 1,064 δισ. ευρώ και μάλιστα σε τιμές του Ιουνίου του 2010, που σημαίνει ότι σε επικαιροποιημένες τιμές, το τελικό ποσό θα είναι μεγαλύτερο.
Τα αναμενόμενα έσοδα προκύπτουν από την έκθεση της Διεύθυνσης μεγάλων έργων της Εθνικής Τράπεζας, που εκπονήθηκε έπειτα από εντολή της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Υποδομών. Έκθεση της Εθνικής Τράπεζας αποδέχεται την άποψη ότι η περίοδος παραχώρησης του έργου δεν θα λήξει νωρίτερα, όπως άλλωστε επιδιώκουν και οι εργολάβοι. Μπορεί το υπουργείο Υποδομών να ευελπιστεί ότι το αργότερο μέχρι τον Απρίλιο θα έχει βρει τη χρυσή τομή στο θέμα των μεγάλων οδικών έργων παραχώρησης και της μείωσης των διοδίων, ωστόσο η άλλη πλευρά, αυτή των εργολάβων και των τραπεζών, θεωρεί ότι η επαναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων θα τραβήξει σε μάκρος και ενδεχομένως να διαρκέσει αρκετούς μήνες ακόμη (Free Sunday, g 19/03/11)
Από την πλευρά τους, οι εκπρόσωποι του κινήματος «Δεν Πληρώνω» υποστηρίζουν ότι «η τιτλοποίηση εισπράξεων διοδίων είναι αντίθετη με την ευρωπαϊκή νομοθεσία, που προβλέπει ότι ο χρήστης πληρώνει διόδια για την υποδομή που χρησιμοποιεί και ότι τα τέλη δεν μπορούν να αφορούν κάποιον άλλο σκοπό, πέρα από τη συντήρηση και την κατασκευή του δρόμου». Αν και ο νομικός ακτιβισμός δεν είναι ανεπτυγμένος στην Ελλάδα, λόγω των θεσμικών προσκομμάτων στη λειτουργία της ελληνικής δικαιοσύνης που την έχει απαξιώσει στις μεγάλες λαϊκές μάζες, το κίνημα προτείνει σε όσους το έχουν αποφασίσει να κινηθούν δικαστικά με αγωγές κατά των εταιριών διαχείρισης των εθνικών οδών και να απαιτήσουν αποζημιώσεις. Για τον καλύτερο συντονισμό και για οικονομικούς λόγους, πρέπει να επιλέξουν την κατάθεση ομαδικής αγωγής, που προτίθεται να αναλάβει το νομικό τμήμα των Επιτροπών Αγώνα «Δεν Πληρώνω».
Παράλληλα, και άλλα ακτιβιστικά κινήματα, μεμονωμένοι πολίτες ή επιτροπές πολιτών καταφεύγουν σε μηνύσεις και αγωγές κατά των υπευθύνων για την υποθήκευση της χώρας, των νομοσχεδίων για την «εχθροπάθεια» και την «κάρτα του πολίτη», των τραπεζικών αυθαιρεσιών εις βάρος των ανυποψίαστων πελατών και όλων αυτών των καταστάσεων που μας έχουν κάνει πειραματόζωα της Νέας Τάξης.
Το Κίνημα για την Σωτηρία των Μικρών Σχολείων
Η κυβέρνηση της Τρόικας αποφάσισε να ξεκινήσει τη διαδικασία συγχώνευσης-κατάργησης 1.933 σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, προκαλώντας ένα τσουνάμι αντιδράσεων εκπαιδευτικών, γονέων και μαθητών.
Στην περιφέρεια οργανώνονται λαϊκές συνελεύσεις, μαζικές «εισβολές» στις κατά τόπους Διευθύνσεις, ενώ άρχισαν και οι πρώτες μαθητικές καταλήψεις. Στην Αττική, γονείς και εκπαιδευτικοί ανεβάζουν μαύρες σημαίες στα απειλούμενα σχολεία, καταγγέλλοντας τις εκτεταμένες συγχωνεύσεις, ενώ φουντώνει το μέτωπο των αντιδράσεων από τις ομοσπονδίες, που αποφάσισαν τις πρώτες απεργιακές κινητοποιήσεις.
Με τον τίτλο «Ηρώδης στα μικρά σχολεία», το ηλεκτρονικό Παγκόσμιο Δίκτυο Ελλήνων Εκπαιδευτικών, Νέων, Γονέων και Πολιτών καλεί σε συστράτευση «για να αποτρέψει το μεγαλύτερο εθνικό έγκλημα που, με εντολές της Τρόικας, εκτελεί η παρούσα κυβέρνηση» (www.noiazomai.net). Με την ίδια λογική είχε κλείσει η Τουρκία και τα ελληνικά σχολειά σε Ίμβρο και Τένεδο, εξαναγκάζοντας σε ερήμωση τα ελληνικά χωριά... Έτσι, σήμερα, τα ερειπωμένα σχολειά των δύο νήσων «κραυγάζουν» στο Υπουργείο Παιδείας και στο Γραφείο του Πρωθυπουργού: «Μη μετατρέψετε τα ελλαδικά χωριά σε Ίμβρο και Τένεδο! Μη μας ερημώνετε!» Και όλο αυτό, για να εξοικονομηθούν (από τη μια πλευρά) μόλις 4.000.000 ευρώ, όσο περίπου υπολογίζεται ότι κοστίζουν τα έξοδα λειτουργίας 1.000 μονοθέσιων σχολείων, συμπεριλαμβανομένων των αμοιβών των καθαριστριών! Όσα ακριβώς χρειάζονται, ίσως και περισσότερα, για τη μετακίνηση αυτών των μαθητών προς μακρινότερα σχολεία! Αν δεχτούν να αναλάβουν κάποιοι και τη μετακίνηση τους...
Το ποσό τελικά αυτό είναι ελάχιστο μπροστά στη χρηματοδότηση, π.χ., των κομμάτων, όταν μόνο το κυβερνών κόμμα λαμβάνει ετησίως 25.000.000 ευρώ -ποσό εξαπλάσιο από αυτό που απαιτείται για τη λειτουργία των μικρών σχολειών! Και όταν μόνο για τις «κουρτίνες» του Υπουργείου Παιδείας απαιτήθηκαν 200.000 ευρώ, όσα δηλαδή για την ετήσια λειτουργία 50 μονοθέσιων σχολείων!
Από την άλλη, η συρρίκνωση-συγχώνευση των Σχολείων, δεν οδηγεί σε «καλύτερη παιδεία», όπως προσπαθεί να πείσει το Υπουργείο, αλλά σε υποβαθμισμένη παιδεία. Η δε υπερσυγκέντρωση μαθητών σε μεγαλύτερα σχολεία και τα απαράδεκτα τμήματα 20, 23, 25 ή και 30 παιδιών δημιουργούν συνθήκες κορεσμού, άγχους, ξύλινων παιδαγωγικών σχέσεων και σαφέστατης δυσκολίας παράδοσης, κατανόησης και εμπέδωσης του μαθήματος.
Κινήματα Πολιτών και Άμεση Δημοκρατία
Είναι φανερό ότι έχει σημάνει ένας γενικός ξεσηκωμός χιλιάδων πολιτών που θέλουν να αγωνιστούν ενάντια στην οικονομικο-πολιτική κατοχή, με προϋποθέσεις «δημοκρατικής αυτονομίας», μέσα από ανοικτές αυτό-οργανωμένες διαδικασίες. Ο περισσότερος κόσμος, και ιδίως η νεολαία, δεν θέλει κανένα κομματικό «καπέλωμα» και οποιονδήποτε προκαταβολικό αποκλεισμό, αντίθετα απαιτεί τη λήψη αποφάσεων μέσα σε πλαίσια που σέβονται την αρχή της άμεσης δημοκρατίας και της ανακλητότητας.
Πολύ σημαντικά είναι τα κινήματα κοινωνικής δικτύωσης που αναπτύσσονται και ενεργοποιούν τους πολίτες, ώστε να βρίσκονται σε κατάσταση διαρκούς επαγρύπνησης και συνεχούς συμμετοχής. Στην Αίγυπτο είδαμε μια μικρή ομάδα ακτιβιστών και χρηστών του Διαδικτύου να συμβάλλουν σε αυτή τη μοναδική παλλαϊκή εξέγερση. Η αποδοχή αυτών των μεθοδεύσεων, παρά τους κινδύνους χειραγώγησης που υπάρχουν, είναι εξ ορισμού δεδομένη στο σημερινό τεχνολογικό περιβάλλον.
Το ζήτημα με την ελληνική πραγματικότητα είναι ότι υπάρχει έλλειμμα ανάλογης θεωρητικής έρευνας και ανταλλαγής απόψεων γι' αυτά τα θέματα και πρέπει μέσα σε λίγο χρόνο να περάσουμε σε φάσεις συλλογικής δράσης, οργάνωσης και αγώνα. Ένα άλλο εμπόδιο είναι ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε σε σύντομο χρονικό διάστημα μεγάλης τάξης και μεγέθους ζητήματα, χωρίς διαμορφωμένη ιδεολογική στρατηγική, απέναντι σε ένα κοινωνικό ακροατήριο ποικίλων προελεύσεων και αποκλίσεων. Είμαστε, όμως, υποχρεωμένοι να προχωρήσουμε.
Το σύστημα, μπροστά στην πολιτική απαξίωση που δέχεται, προετοιμάζεται για δριμεία καταστολή. Αυτό το σχέδιο είναι παγκόσμιο και ολοκληρωτικό. Αυτό που φοβάται το σύστημα τώρα είναι η έκρηξη της μεσαίας τάξης που έρχεται. Ο ίδιος ο Μπρεζίνσκι έχει ομολογήσει ότι το κομμάτι των «βολεμένων», που μέχρι τώρα παρακολουθούσαν τις εξελίξεις χωρίς να συμμετέχουν, θα πληγεί ανεπανόρθωτα.
Η πολιτική του Μνημονίου αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά της ελληνικής μεσαίας τάξης και η μεγάλη πλειοψηφία των μικρομεσαίων επαγγελματικών και κοινωνικών στρωμάτων θα οδηγηθεί στο περιθώριο. Αυτή είναι η κρίσιμη κοινωνική ομάδα, το «νέο προλεταριάτο» κατά τον Μπρεζίνσκι, που, μόλις κινητοποιηθεί, θα κάνει την απόλυτη διαφορά σε σχέση με οτιδήποτε έχουμε δει μέχρι σήμερα. Οι αυριανές στρατιές ανέργων και οφειλετών, που δεν θα υπακούουν σε οργανωμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, είναι δυνητικά ανεξέλεγκτες.
Αυτή τη στιγμή χρειάζεται να χτίσουμε συλλογικές αρνήσεις απέναντι στην ατομική φτώχεια, την ενοχοποίηση και τη μοιρολατρία. Συλλογικές απαντήσεις στην κατασταλτική βία, κοινωνικές υποδομές (ιατρεία, σχολεία) και χώρους εργασίας βασισμένους στην εθελοντική δράση. Χρειάζεται να σπάσουμε τον φόβο και τη μιζέρια, να ανακαλύψουμε ξανά λέξεις όπως συντροφικότητα, συλλογικότητα, αλληλοβοήθεια, συμπατριωτισμός. Η αντίσταση αυτή τη στιγμή έχει ξεκινήσει «από κάτω» και δεν γυρίζει πίσω.
ΠΗΓΕΣ:
«Όλη η αλήθεια για το ΧΥΤΑ Κερατέας», Συνέντευξη του συνταγματολόγου Δρ. Απόστολου Παπακωνσταντίνου στον Απόστολο Ρόσσιο, 27/02/11
Εκδήλωση στην Θεσσαλονίκη «Κινήματα Δεν Πληρώνω: η εμπειρία από άλλες χώρες & το κίνημα στην Ελλάδα», 16/02/11,
Επιτροπές αγώνα «Δεν Πληρώνω», 17/2/11,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου