Ποιός πιστεύει σε αυτό το πολιτικό επιτελείο;

Ας θέσουμε δύο απλά ερωτήματα στους εαυτούς μας και τον περίγυρο μας:

α) Οι Έλληνες πολιτικοί μπορούν να τα βγάλουν πέρα στις σημερινές εποχές;

β) Αν είχαμε 100.000 ευρώ (υπέροχο αστείο,... αλλά λέμε), τι σόι επένδυση θα κάναμε;

Τι επιχείρηση θα ανοίγαμε;

Αυτό είναι το δράμα των δραμάτων που περνάει η χώρα. Από τη μια, ένα τσούρμο πολιτικοί πραγματικά χαμηλότατης στάθμης, μαζεμένοι από τα αποστειρωμένα πανεπιστήμια της αλλοδαπής. Και από την άλλη, ένα πραγματικό κενό σε σκέψεις, ιδέες, για το πώς θα φτιάξεις μια καπιταλιστική επιχείρηση...

Είναι η πρώτη περίοδος που ειλικρινά μέσα στο αλαλούμ ακούς από παντού: Αει σιχτίρ, ας έλθουν οι ξένοι να μας διοικήσουν... Τι σημαίνει τούτο σε απλά ελληνικά; Ότι όλο το πολιτικό προσωπικό (έτσι τους λένε οι καπιταλιστές...) είναι ένα τσούρμο κλαψιάρικα ανθρωπάκια, ανίκανα να πραγματώσουν ένα απλό ορθολογικό σχέδιο. Ένα απλό σχεδιάκι, που ένας πολιτικός νους του χτες σε ένα δευτερόλεπτο θα το πραγμάτωνε.

Είναι πρωτόγνωρο, επίσης, ότι τα σεντούκια των καπιταλιστών δεν τοποθετούνται σε μια παραγωγική διαδικασία, έστω κρατικοδίαιτη, έστω στυλ λαμογιάς... Κάτι βρε αδελφέ, που να δώσει μια ελπίδα στον εαυτό τους.

Αυτά δεν είναι κοινωνιολογία και παραφιλολογία καφενείου... Οι σημερινές πολιτικές ηγεσίες που έχει στη διάθεση της η αστική τάξη είναι ικανές μόνο στο να αρπάζουν τις συντάξεις των ηλικιωμένων. Κατά τα άλλα, είναι ανίκανες να έχουν το παραμικρό αναπτυξιακό και παραγωγικό σχέδιο για τη χώρα...

Δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωση να επενδύσουν οι καπιταλιστές κάτω από αυτή την πολιτική ηγεσία. Και οι πολιτικοί, επειδή το γνωρίζουν αυτό, τόσο περισσότερο αρπάζονται από το μισθουλάκο τους. Αυτός είναι ένας υπέροχος χορός. Αυτό που λείπει στο... λάγνο ζευγαράκι, είναι η πολιτική εκπροσώπηση του λαού, που με το νυχάκι της θα σπρώξει τους ερωτευμένους στο χάος της ιστορίας.

Αριστείδης Λάμπρου